γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης
Φωτιές άναψε στον δημόσιο διάλογο, η εκδικητική απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να αναθέσει στις Ένοπλες Δυνάμεις τη διαχείριση του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη. Παρακολουθούμε από όλες τις πλευρές (αριστερά και δεξιά) ένα κρεσέντο υποκρισίας και ιδιοτέλειας που μόνο την αξία του μνημείου δεν τιμά.
Από την πλευρά της κυβέρνησης, είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν τους πήρε ο… πόνος ξαφνικά για να διαφυλάξουν την ιστορική υπόσταση του μνημείου. Να θυμίσουμε τις «υπερήφανες» παρελάσεις μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη; Να θυμίσουμε τη σημαία του ουράνιου τόξου που «κοσμούσε» τη Βουλή; Να θυμίσουμε πόσες φορές οι γνωστοί παρακρατικοί έχουν μαγαρίσει το σημείο κάνοντας επεισόδια για να διαλύσουν συγκεντρώσεις; Για να μην αναφέρουμε πόσα αίσχη έχουν ψηφιστεί μέσα στη Βουλή που εξευτελίζουν κάθε αξία που αντιπροσωπεύει αυτό το ιερό κενοτάφιο.
Αρχικά να πούμε ότι η κίνηση του πρωθυπουργού αποτελεί μια ξεκάθαρη πράξη αντιποίνων προς τον λαό, έπειτα από τη μεγάλη νίκη του Πάνου Ρούτσι, του οποίου τα αιτήματα εγκρίθηκαν από τη δικαιοσύνη μετά από 23 ημέρες απεργίας πείνας. Ο Κ.Μητσοτάκης έχοντας αποδείξει ουκ ολίγες φορές ότι διαθέτει αλλεργία για κάθε μορφή έκφρασης άμεσης δημοκρατίας, θέλει να σιγουρέψει ότι δεν θα ξαναβρεθεί προ εκπλήξεων.
Δεύτερον, η κίνηση Μητσοτάκη είναι σαφέστατα μια επικοινωνιακή αντεπίθεση εναντίον του Νίκου Δένδια. Έχοντας το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα της ΝΔ, ο υπουργός Άμυνας «χτύπησε» τον πρωθυπουργό στην πιο ευάλωτη στιγμή του, όταν ολόκληρο το πανελλήνιο «έβραζε» για τη μη ικανοποίηση των αιτημάτων του Πάνου Ρούτσι. Ο Δένδιας τάχθηκε ανοιχτά υπέρ του απεργού πατέρα, και τότε ήταν που ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την υποχώρηση κυβέρνησης και δικαιοσύνης.
Τώρα ο Κ.Μητσοτάκης προκειμένου να πάρει ρεβάνς για την επικοινωνιακή φθορά που υπέστη, βγάζει στη «σέντρα» τον Δένδια δίνοντας του την καυτή πατάτα της διαφύλαξης του μνημείου σε μια κρίσιμη εποχή. Τέμπη, ΟΠΕΚΕΠΕ, ευλογιά αιγοπροβάτων, 13ωρο, και πλείστες άλλες αφορμές εγγυούνται ότι το Σύνταγμα αναμένεται να βρίσκεται συνεχώς στα «κόκκινα».
Η απαγόρευση συναθροίσεων είναι ο σκοπός τους
Το τρίτο και σπουδαιότερο συμπέρασμα, είναι ότι η κυβέρνηση με αυτήν την κίνηση κάνει το πρώτο βήμα για να βάλει σε «γύψο» τις δημόσιες διαμαρτυρίες, σε συνέχεια της νεοχουντικής απαγόρευσης συναθροίσεων επί πανδημίας, που είχε εφαρμοστεί από τον Μ.Χρυσοχοΐδη.
Κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα λέει ο λαός, και όπου «βασιλικός» βλέπε το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, του οποίου η δήθεν διαφύλαξη εξασφαλίζει άβατο στη «γλάστρα», δηλαδή στα πρόθυρα της Βουλής. Εκεί δηλαδή που οι ειρηνικές διαμαρτυρίες του κόσμου εξασφαλίζουν τον πιο άμεσο συμβολισμό, την πιο ευθεία καταγγελία στη σαπρή δημοκρατία μας. Τη διαμαρτυρία μπροστά στη Βουλή είναι που θέλουν να απαγορεύσουν. Όχι τη διαμαρτυρία μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Για να ξέρουμε τι λέμε.
Ο πρωθυπουργός λόγω των αντιδράσεων «στρογγυλοποίησε» τις δηλώσεις του, αποσαφηνίζοντας ότι ο στρατός θα επιφορτιστεί μόνο για τη συντήρηση και τον καθαρισμό του μνημείου, ενώ η διαφύλαξη της τάξης παραμένει στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.
Ωστόσο ο υπουργός Επικρατείας, Άκης Σκέρτσος (που τον πήρε κι εκείνον ο… πόνος για την ιερότητα του μνημείου) ομολόγησε που ακριβώς πηγαίνει η δουλειά. Έκανε λόγο για μνημείο «απόλυτης προστασίας» (δηλαδή απόλυτης απαγόρευσης συναθροίσεων), ενώ παράλληλα οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας θα επιτρέπονται μόνο στο χώρο «που εκτείνεται από τη Λ. Αμαλίας έως την κάτω πλευρά της Πλ. Συντάγματος», όπως είπε.
Ο δε κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, είπε ότι κακώς επιτρεπόταν ως τώρα να διαδηλώνουν πολίτες (και) στον Άγνωστο Στρατιώτη ανεξαρτήτως του αντικειμένου της διαμαρτυρίας, φτάνοντας να υποστηρίξει ότι ούτε το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία δεν δικαιολογούσε την παρουσία Ελλήνων εκεί. Για φανταστείτε το. Μια διαδήλωση υπεράσπισης του ονόματος της Μακεδονίας, να μην έχει θέση δίπλα στο μνημείο εκείνων που έχυσαν το αίμα τους γι’ αυτήν!
Άγνωστος Στρατιώτης για… άγνωστες αξίες
Εδώ είναι και το ζουμί του ζητήματος. Ο μόνος τρόπος να επιτύχουν καθολική απαγόρευση συναθροίσεων στο σημείο, είναι να μη το συνδέουν με την ιερότητα κανενός εθνικού η κοινωνικού αγώνα. Σαν να είναι δηλαδή ο Άγνωστος Στρατιώτης ένα αυθύπαρκτο «τοτέμ», αποξενωμένο από τους αγώνες για τη Δημοκρατία, το Σύνταγμα, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ιστορική δικαίωση.
Να ονομάζεις δηλαδή ιερά τα μάρμαρα και τα μετρημένα εκατοστόμετρα γύρω από το μνημείο, ενώ την ίδια στιγμή βιάζεις συστηματικά όλα τα ιδεώδη που αυτό συμβολίζει. Χάνεται η ουσία και απομένει μια αποστειρωμένη και κενή βιτρίνα που θα γυαλίζει αλλά δεν θα περιέχει τίποτα. Σαν να είναι άλλο πράγμα ο σεβασμός στους πεσόντες υπέρ πατρίδας, από τον σεβασμό στους μάρτυρες των Τεμπών. Σαν να μην είναι κοινός ο αγώνας για όλα τα παιδιά της Ελλάδας που χάθηκαν από εξωτερικούς ή εσωτερικούς δυνάστες.
Είδαμε πόσο κόπτεται για την ιερότητα αξιών η κυβέρνηση, με τα τερατουργήματα της Πινακοθήκης, με τα ιπτάμενα… παπούτσια στην Ακρόπολη, με την αδιαφορία για την Αγιά Σοφιά και το Σινά, με τις ροζ ελληνικές σημαίες και με τα ενσταντανέ του πρωθυπουργού με τον σφαγέα των Χριστιανών στη Συρία, Αλ – Γκολάνι.
Είναι βέβαιο ότι αν ο Άγνωστος Στρατιώτης είχε φωνή, το πρώτο που θα κατακεραύνωνε δεν θα ήταν τα γραμμένα ονόματα των σκοτωμένων παιδιών στις πλάκες, ούτε ο αγώνας ενός πατέρα να μάθει πώς πέθανε το παιδί του. Θα ούρλιαζε με οργή για τον ξεπεσμό της δημοκρατίας, τις μειοδοσίες, τις εθνικές υποχωρήσεις, τα σκάνδαλα, την αδικία, την ατιμωρησία, την κατεστραμμένη παιδεία και την υγεία, τη δημογραφική κατάρρευση, τους βλάσφημους νόμους, τον εκφυλισμό των ηθών. Ο Άγνωστος Στρατιώτης μπορεί να μην έχει δική του φωνή, αλλά η φωνή του είναι εκείνη του ελληνικού λαού. Ο οποίος όταν ομονοεί μπορεί να φανεί αντάξιος των ηρωικών προγόνων του. Αυτή τη φωνή είναι που θέλουν να φιμώσουν.
Εννοείται ότι το μνημείο θα πρέπει να προστατεύεται από φαιδρότητες και ασέβειες, αλλά αυτό μπορεί κάλλιστα να εξασφαλιστεί χωρίς καθολικές απαγορεύσεις που θυμίζουν επταετία.
Το πραγματικό «τσαντίρι» είναι η δημοκρατία μας που σκεπάζεται από ένα Σύνταγμα που έχει καταντήσει τρύπια κουρελού. Αυτό και μόνο αυτό θα έπρεπε να μας ντροπιάζει. Και θα έπρεπε να μας θορυβεί που όλες οι επιτακτικές διαδηλώσεις για το μέλλον μας, θα είναι τοπικά και τροπικά αποκομμένες από όσα καταστροφικά αποφασίζονται στη Βουλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου