Φίλοι αναγνώστες,
ανακάλυψα σήμερα το πρωί, την ύπαρξη ενός υπέροχου ποιήματος, με τίτλο "Αθανασία", το οποίο έγραψε το 1936 η Clare Harner, μία ποιήτρια από το Κάνσας. Το έγραψε για τον θάνατο του αδελφού της.
Πιστεύω ότι η μουσική υπόκρουση που διάλεξα.. ταιριάζει.
Καλή μας ημέρα!
Κ-Τ
Μην στέκεσαι δίπλα στον τάφο μου και κλαις.
Δεν είμαι εκεί, δεν κοιμάμαι.
Είμαι οι χίλιοι άνεμοι που φυσούν,
Είμαι οι διαμαντένιες λάμψεις στο χιόνι.
Είμαι το φως του ήλιου στα ώριμα σιτηρά,
Είμαι η απαλή, φθινοπωρινή βροχή.
Όταν ξυπνάς με την πρωινή ησυχία,
Είμαι η γρήγορη, ανυψωτική ορμή
των ήσυχων πουλιών που πετούν σε κύκλους.
Είμαι η μέρα που υπερβαίνει τη νύχτα.
Μην στέκεσαι δίπλα στον τάφο μου και κλαις,
Δεν είμαι εκεί, δεν πέθανα.
Μεγαλη δουλειά ο θάνατος.. στα μάτια του ανίδεου .. για την ΖΩΗ .. στο χωροχρονικο συνεχές .. που αδυνατουν να αντιληφθουν οι 5 αισθήσεις μας στο πλαισιο της λήθης...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικές πινελιές ηχου και χρώματος στο αέναο πέταγμα...
ΑπάντησηΔιαγραφή👍🙂
ΔιαγραφήΤρομερά συγκινητικό ποίημα και συνάμα ΑΛΗΘΕΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να κατανοήσουμε ότι εσφαλμένα λέμε "ζωή και θάνατος". Πρέπει να λέμε "γέννηση και θάνατος". Το αντίθετο του θανάτου είναι η γέννηση και ΟΧΙ η ζωή.
Με τον θάνατό μας ΔΕΝ παύουμε να ΖΟΥΜΕ. Απλά δεν ζούμε "εδώ" και η μετάβασή μας γίνεται ΑΣΥΝΑΙΣΘΗΤΑ. Μπορεί και να ΜΗΝ καταλαβαίνουμε άμεσα ότι ... φύγαμε.
Έρρωσθε
Διός Κούρος