1) Η κοινωνική κινητοποίηση που στοχεύει στην ανάκτηση της
εξουσίας λήψης αποφάσεων για τους λαούς στις δυτικές χώρες θα
περιορίζεται πάντα στα όρια της δεξιάς και της αριστεράς. Στην
πραγματικότητα, σχεδόν κανείς δεν θέλει να ξεφύγει από αυτά τα όρια, και
η πλειοψηφία όσων ισχυρίζονται ότι βρίσκονται πέρα από αυτά τα όρια
δεν βρίσκονται καθόλου, αφού σχεδόν ποτέ δεν είναι σε θέση να
περιφρονήσουν εξίσου τόσο την αριστερά όσο και τη δεξιά.
Η συμβολή της κοινωνικής ανησυχίας μέσα στα δύο δοχεία, αριστεράς και δεξιάς, οδηγεί στη δημιουργία μορφών συλλογικής τελετουργίας που δεν έχουν καμία σχέση με τις αιτίες των σημερινών αντιφάσεων και έτσι εγγυώνται τη διαιώνιση της νεοφιλελεύθερης δομής.
2) Αν
και η ιδέα ότι τα κινήματα διαμαρτυρίας πρέπει απαραίτητα να είναι
νεανικά είναι ανοησία, συνδεδεμένη με μια δογματοποίηση του '68, είναι εξίσου αλήθεια ότι η πλήρης απουσία εικοσάχρονων και τριαντάχρονων από κάθε κινητοποίηση (εκτός από τις «υποχρεωτικές αργίες», δηλαδή τις τελετουργικές κινητοποιήσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω) είναι παρόλα αυτά ένα πρόβλημα που θέτει σε κίνδυνο το μέλλον
.
3)
Ακόμα κι αν, παράλογα, η Ευρώπη εμπόδιζε εντελώς κάθε μετανάστευση
σήμερα, μέσα σε δύο γενιές οι μεταναστευτικοί πληθυσμοί που ζουν σε
ξεχωριστούς εθνικούς θύλακες θα αποτελούσαν την πλειοψηφία.
Σε
κοινωνίες που στερούνται κοινής πολιτιστικής ταυτότητας και ιστορικής
μνήμης, καμία συμμαχία και καμία επακόλουθη κινητοποίηση δεν είναι
δυνατή. Εκτός, φυσικά, από τις συγκρούσεις μεταξύ των ίδιων των θυλάκων,
που στοχεύουν στη δομική διαιώνιση του υπάρχοντος.
4) Κανένα
πολιτικό δόγμα σήμερα δεν ασχολείται με το ζήτημα της ψηφιοποίησης της
ύπαρξης και των καταστροφικών συνεπειών της για τη λαϊκή κυριαρχία (οι
μαρξιστές, ιδιαίτερα, δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη αυτού του θέματος).
Επιπλέον, όλα τα πολιτικά δόγματα που υπάρχουν στους θεσμούς σήμερα τείνουν
- λίγο πολύ ρητά και λίγο πολύ συνειδητά - προς έναν επαναπροσδιορισμό
της δημοκρατίας με ολιγαρχική έννοια και έναν επαναπροσδιορισμό του
δικαίου από τον συνταγματισμό στην απόλυτη άτυπη φύση.
5) Κανένα
πολιτικό δόγμα σήμερα δεν έχει κανένα όραμα να προσφέρει για τα κρίσιμα
ζητήματα της ύπαρξης, όπως η γέννηση, ο έρωτας και ο θάνατος. Το
μόνο δόγμα που ασχολείται με αυτά τα πράγματα - αλλά που δεν είναι
πολιτική με την αυστηρή έννοια - είναι ο μεταανθρωπισμός, δηλαδή η ιδέα
ενός μελλοντικού κόσμου που κατοικείται μόνο από μηχανές
.
6) Οι
έννοιες του Θεού, της πατρίδας και της οικογένειας έχουν
περιθωριοποιηθεί και απογυμνωθεί από την κοινωνικοπολιτισμική τους αξία.
Στη θέση τους, ένα Μηδέν έχει υλοποιηθεί στη φαντασία, στο οποίο η μόνη
δυνατή ψυχική αντίδραση είναι -προκειμένου να καταστείλει την κρίση
παρουσίας που κυριεύει τις συνειδήσεις- ένα αιώνιο παρόν ψηφιακής
κατανάλωσης.
7) Ενώ από τη μία πλευρά, η διαίρεση μεταξύ δεξιάς και αριστεράς μας εμποδίζει να σκεφτούμε τα προαναφερθέντα ζητήματα, μετατοπίζοντας την εστίαση σε θέματα που στοχεύουν στην ακίνδυνη τελετουργικοποίηση της κοινωνικής σύγκρουσης, από την άλλη, το μεταανθρωπιστικό όραμα ενώνει, τουλάχιστον στον γενικό προσανατολισμό του, τόσο την αριστερά όσο και τη δεξιά των φιλελεύθερων ελίτ: τόσο τον Γκέιτς όσο και τον Μασκ, τόσο τον Χαράρι όσο και τον Θιέλ.
8) Η σύγκρουση μεταξύ μονοπολικότητας και πολυπολικότητας που αναδιαμορφώνει τη γεωπολιτική δομή του κόσμου δεν αφορά τον μεταανθρωπισμό ούτε τις απαραίτητα βασισμένες στην ασφάλεια και ολοκληρωτικές αρθρώσεις της ανάπτυξής του. Δηλαδή, δεν υπάρχει έθνος στο σημερινό διεθνές σκηνικό που να εκφράζει μια κοσμοθεωρία εναλλακτική σε αυτήν της υποδούλωσης της κοινωνίας και των ατόμων στις μηχανές.
9) Η προσπάθεια να διασφαλιστεί ότι η βιολογική ζωή μιμείται τις μηχανές οδηγεί αναγκαστικά σε έναν αχαλίνωτο ζωτισμό που αποκρύπτει από τη συνείδηση την αίσθηση της παροδικότητας και της ευθραυστότητας της ζωής, η οποία αποκλείει τη συμπόνια και την ανάγκη για θυσία από τον κόσμο. Με αυτή την έννοια, ο χρόνος που υλοποιείται μπροστά στα μάτια μας μπορεί να θεωρηθεί ακριβώς και εντελώς αντιχριστιανικός.
10) Το γεγονός ότι τα ανθρώπινα όντα χρειάζεται να περάσουν τη μισή τους ύπαρξή τους κοιμισμένα και ότι, παρά ταύτα, σήμερα ζουν καθημερινά σε ένα ψηφιακό μηχανικό περιβάλλον που δεν γνωρίζει ανάπαυση είναι ένα γεγονός που δείχνει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο ότι η υποταγή της ανθρώπινης διάστασης στις μηχανές δεν είναι ένα στοιχείο τάσης αλλά ένα πλήρως τετελεσμένο γεγονός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου