Παναγιώτης Ήφαιστος, «ΟΙ ΑΦΕΤΗΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ»

Περίληψη. Το κείμενο που ακολουθεί αποτυπώνονται κύριες πτυχές της προ-επαναστατικής και μετά-επαναστατικής Ελλάδας. Από το παρόν άντλησε η προφορική ομιλία στο Δημαρχείο Πόρου στις 25 Αυγούστου 2017 με θέμα τις αφετηρίες του νεοελληνικού κράτους και τον ρόλο του Καποδίστρια μέχρι και την δολοφονία του.


Εν μέσω μιας γενικής αντίθεσης των μεγάλων δυνάμεων για την δημιουργία ενός ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους η Έλληνες της μετά-Επαναστατικής περιόδου κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1820 πάσχιζαν με διαδοχικές Εθνικές Συνελεύσεις να συγκροτηθούν κρατικά. Τους θεμελιώδεις δηλαδή Συνταγματικούς νόμους και την θεσμική συγκρότηση του κράτους.
Οι μεγάλες δυνάμεις ποτέ δεν έπαυσαν να παρακολουθούν και να ενδιαφέρονται για την πρώτη βασικά εθνική επανάσταση των μετά-Μεσαιωνικών χρόνων. Μια σημαντική στιγμή ήταν οι διασκέψεις των Μεγάλων Δυνάμεων μετά την Ναυμαχία του Ναβαρίνου. Οι τρεις μεγάλες δυνάμεις αποφάσισαν να συναντηθούν οι πρέσβεις τους στον Πόρο τον Σεπτέμβριο του 1828.

Εν τω μεταξύ, στις 30 Μαρτίου 1827 στην 3η Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας ο Καποδίστριας εκλέχθηκε Κυβερνήτης με θητεία 7 ετών, κάτι που η Βρετανία αντιμετώπισε με μεγάλη δυσπιστία λόγω γεωπολιτικών ανταγωνισμών με την Ρωσία της οποίας ο Καποδίστριας υπήρξε υπουργός εξωτερικών. Η Βρετανία ήθελε περιορισμένη αυτόνομη περιοχή και όχι ανεξάρτητο νεοελληνικό κράτος. Ο Καποδίστριας έφθασε στην Ελλάδα τον Ιανουάριο 1828 μετά από πολλές περιπέτειες και Βρετανικές κωλυσιεργίες.
Από την άφιξή του μέχρι και την δολοφονία του επιδίδεται αφενός σε ένα ρεσιτάλ διπλωματικών ελιγμών στο επίπεδο των μεγάλων δυνάμεων και αφετέρου σε μια μεγάλη προσπάθεια εσωτερικών ελιγμών για να πειστούν οι ηγέτες του διαφοροποιημένου πεδίου των Ελληνικών κοινοτήτων. Μελετώντας τα γεγονότα αυτής της περιόδου μετά από δύο αιώνες απαιτείται να τονιστεί εξαρχής ότι, αποτελούσε ένα δύσκολο στοίχημα που για να κερδηθεί απαιτούσε λήψη στρατηγικών αποφάσεων η εκπλήρωση των οποίων θα περνούσε μέσα από πολλές Συμπληγάδες.
Πιο συγκεκριμένα:

1. Έπρεπε να πειστούν οι μεγάλες δυνάμεις και ιδιαίτερα η Βρετανία να αποδεχθούν ένα εκτεταμένο και πραγματικά ανεξάρτητο νεοελληνικό κράτος κάτι που απαιτούσε εξαιρετικά δύσκολους διπλωματικούς χειρισμούς.
2. Έπρεπε να ενωθούν τα νήματα των Ελληνικών κοινοτήτων οι οποίες όχι μόνο συχνά υιοθετούσαν αποκλίνουσες στάσεις αλλά και επηρεάζονταν από τις μεγάλες δυνάμεις και ιδιαίτερα την Βρετανία και την Γαλλία με σκοπό να αποδυναμωθεί ο Καποδίστριας.
3. Έπρεπε να δημιουργηθεί, συγκροτηθεί και σταθεροποιηθεί πολιτειακά ένα ισχυρό και ταυτόχρονα δημοκρατικό ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος, την στιγμή που οι μεγάλες δυνάμεις ήθελαν ένα περιορισμένης έκτασης υποτελές κρατίδιο.

Ενώ αρχικά ο Καποδίστριας ελισσόταν διπλωματικά με επιτυχία και με τρόπο που οδηγούσε σε εκπλήρωση των περισσότερων σκοπών, η δολοφονία του τερμάτισε βασικά τις ιστορικές αξιώσεις των Ελλήνων για ανεξαρτησία με το να οδηγήσει στην ξένη εξάρτηση που καλά κρατάει μέχρι τις μέρες μας. Οδήγησε επίσης σε μια τραγική τροχιά όπου όντας εξαρτημένο και αδύναμο το νεοελληνικό κράτος δεν μπορούσε να ενσωματώσει τους Ελληνικούς πληθυσμούς με αποτέλεσμα τις διαδοχικές εξοντώσεις τους. Αναφερόμαστε πρωτίστως στον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας και την τραγική κατάληξή του το 1922, τον Ελληνισμό των Βαλκανίων που εγκαταλείφθηκε και αφομοιώθηκε λόγω Σλαβικής διείσδυσης, τον Ελληνισμό της Κύπρου που δολοφονήθηκε κρατικά το 1974 και που σήμερα συζητείται η επικύρωση αυτής της δολοφονίας και τον Ελληνισμό της Διασποράς ο οποίος για ένα μικρό κράτος όπως η Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελέσει το ισχυρότερο έρεισμα, ιδιαίτερα στην ισχυρότερη σήμερα δύναμη, τις ΗΠΑ.


Στο κείμενο που ακολουθεί με συντομία, θα προσπαθήσουμε να αναφερθούμε σε μερικές πτυχές αυτής της αφετηριακής και καθοριστικής για τον Ελληνισμό περιόδου και στους προσανατολισμούς που σταθεροποιήθηκαν αρχές της δεκαετίας του 1830.
Θα ήταν χρήσιμο να υπογραμμιστεί εξαρχής ότι οι αποφάσεις, τα αποτελέσματά τους, οι ζημιές και τα κέρδη κάθε ιστορικής στιγμής συντελούνται σε παρόντα χρόνο και όπως πολλοί σοφά λένε, τελικά το δικαστήριο των εθνών είναι η ιστορία. Τα τετελεσμένα επικυρώνονται με Συνθήκες και αποτελούν την νέα διεθνή τάξη.

Αυτό το ιστορικά καταμαρτυρημένο γεγονός απαιτείται να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη όταν ορίζουμε σκοπούς, χαράσσουμε σχέδια και παίρνουμε αποφάσεις, ιδιαίτερα εκείνες τις αποφάσεις που αφορούν την ασφάλειά μας και την επιβίωσή μας, οι οποίες για τις βιώσιμες κοινωνίες είναι έσχατες λογικές και απαιτούν ομοφωνία.
Στον σύγχρονο κρατοκεντρικό κόσμο –που αφετηρία έχει την Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648 και την επικύρωση του καθεστώτος της κρατικής κυριαρχίας το 1945 με τον ΟΗΕ–, όπως κάθε διεθνολόγος γνωρίζει, η ασφάλεια, η ελευθερία και η επιβίωση μιας κοινωνίας διασφαλίζονται εάν διαθέτει ένα πραγματικά ανεξάρτητο κράτος.
Αυτό επιδίωξαν να αποκτήσουν οι Έλληνες με την Επανάσταση του 1821 αλλά και όλα τα υπόλοιπα έθνη τον 19ο και 20ο αιώνα, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε δύο εκατοντάδες μέλη του ΟΗΕ. Η Ελληνική Επανάσταση, ήταν βασικά η πρώτη αντί-αυτοκρατορική αξίωση εθνικής ανεξαρτησίας μετά την Βεστφαλία και εκδηλώθηκε μόλις έξη χρόνια μετά το Κογκρέσο της Βιέννης όπου τα ηγεμονικά κράτη αποφάσισαν να αποθαρρύνουν τις εξεγέρσεις. Πρέπει να συνεκτιμάται το γεγονός, επίσης, ότι εκδηλώθηκε στην γεωπολιτικά σημαντικότερη περιοχή της Περιμέτρου της Ευρασίας (βλ. ανάλυση και παρεμβαλλόμενο χάρτη πιο κάτω[1]).
Παρά την αρνητική συγκυρία του 18ου αιώνα και ενόψει του γεγονότος ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία παράκμαζε, λογικό είναι να σκεπτεί κανείς ότι ήταν εντός ορίων του εφικτού οι Έλληνες να αποκτήσουν το δικό τους ανεξάρτητο κράτος. Οι Έλληνες διέθεταν
1) αστική τάξη της διασποράς τα μέλη της οποίας γνώριζαν το διεθνές σύστημα της εποχής,
2) διανοούμενους μεγάλης εμβέλειας στα πεδία της επιστήμης, των τεχνών και του πολιτισμού,
3) μεγάλη πολιτισμική επιρροή στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη λόγω Αναγέννησης και
4) την διάσπαρτη σε Κοινότητες Ελληνική πολιτική ανθρωπολογία από την Ευρώπη μέχρι τα βάθη της Ανατολής όπως διαιωνίστηκε επί αιώνες.

Εκτιμώ ότι το μείζον πρόβλημα της Ελληνικής Επανάστασης ήταν λιγότερο η Οθωμανική Αυτοκρατορία η οποία διάνυε πλέον φάση παρακμής και περισσότερο οι Στρατηγικές των Μεγάλων ηγεμονικών Δυνάμεων της εποχής.
Για να επιτύχει η Επανάσταση και μετά εάν ιδρυόταν ένα νεοελληνικό κράτος να σταθεροποιήσει σύνορα και να επιβιώσει, απαιτείτο οι Έλληνες να διαθέτουν μια Υψηλή Στρατηγική η οποία θα είχε διασχίσει τις Συμπληγάδες των ηγεμονικών στρατηγικών και των ηγεμονικών ανταγωνισμών σε μια μετά-Ναπολεόντια ιστορική καμπή διόλου γραμμική.
Ο Καποδίστριας κατείχε εξέχουσα θέση και διέθετε μεγάλη πείρα στα πεδία της στρατηγικής των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής. Γνώριζε πλήρως τις προϋποθέσεις του σύγχρονου κρατοκεντρικού κόσμου, γνώριζε την στρατηγική των Μεγάλων Δυνάμεων και γνώριζε όχι μόνο τι σήμαινε για τις ναυτικές δυνάμεις η δημιουργία ενός εύρωστου νέου κράτους σε κεντρικό σημείο της περιμέτρου της Ευρασίας αλλά και τι σημαίνει για τα τότε δεσποτικά και αποικιοκρατικά κράτη της Ευρώπης η δημοκρατική του συγκρότηση.
Έστω και αν η Επανάσταση άρχισε βασικά απροετοίμαστα, μπορούσε στην συνέχεια να επιτύχει εάν οι ηγέτες κατάφερναν να ελιχθούν επιδέξια στα περιθώρια των στρατηγικών αναμετρήσεων των δυνάμεων της εποχής.
Έπρεπε επίσης, κάτι εξαιρετικά δύσκολο, οι τρεις μεγάλες συνιστώσες της Επανάστασης, δηλαδή η Ελληνική αστική τάξη της διασποράς, οι ηγέτες των επαναστατημένων κοινοτήτων και οι διανοούμενοι, να κινηθούν συντονισμένα και στην βάση σχεδίου.
Εξαιρετικά δύσκολο, γιατί εξ αντικειμένου οι Κοινότητες στην πολλών αιώνων διαδρομή τους μέσα σε αυτοκρατορικά σχήματα μετά την Κλασική εποχή ανάπτυξαν πολιτική παράδοση αυτεξούσιας πολιτικής οργάνωσης, αυτόνομων πολιτικών αποφάσεων και ιδιαίτερων για την κάθε μια σχέσεων με τις υπέρτερες εξουσίες.
Ο Ελληνισμός της μετά-Κλασσικής εποχής μέχρι και την Επανάσταση, εν ολίγοις, ήταν διαφοροποιημένος, και το στοίχημα τον 18ο αιώνα ήταν να βρεθεί τρόπος να συνυπάρξουν μέσα σε ένα συμπολιτειακό κοσμοσύστημα[2], η κεντρική εξουσία του οποίου, όμως, ενώ θα διατηρούσε τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά θα ήταν διπλωματικά επαρκώς συγκεντρωτικό για να λειτουργήσει ορθολογιστικά και συμβατά με την διεθνή πολιτική του 18ου και 20ου αιώνα.

  Κατά την διάρκεια των λίγων χρόνων διακυβέρνησής του μέχρι και την δολοφονία του, ο Καποδίστριας έδειξε δείγματα γραφής υψηλών διπλωματικών δεξιοτήτων, πλην στο τέλος, για μια σειρά αντικειμενικών κριτηρίων και παραγόντων, δεν επαρκούσαν από μόνα τους. Η υψηλή στρατηγική της επανάστασης για να εκπληρώσει τους σκοπούς έπρεπε να διαχειριστεί ταυτόχρονα αφενός την αρνητική στάση των μεγάλων δυνάμεων για ένα πλήρως ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος και αφετέρου τους ηγέτες των Ελληνικών κοινοτήτων και την προεστική/προνομιούχα τάξη[3].
Όπως σημειώνει ο Διονύσης Τσιριγώτης, «το έργο χάραξης-διαμόρφωσης και εφαρμογής μιας ανεξάρτητης υψηλής στρατηγικής φαλκιδεύετε και από την καθεστηκυία διεθνή τάξη της Ευρωπαϊκής δεσποτείας, όπως αποκρυσταλλώνεται στο διατακτικό του Κονσέρτου της Βιέννης»[4]. Στο επίπεδο των προεστικών ελίτ, εξάλλου, εξωπραγματικά και με τρόπο που φωτίζει την άγνοιά τους για τις διεθνείς συγκυρίες της εποχής πριν και μετά την Επανάσταση, αναπτύχθηκαν φιλοδοξίες διαδοχής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και συνεπακόλουθα, ισχυρές αντιπολιτευτικές δυνάμεις κατά του Ιωάννη Καποδίστρια.

Την ίδια στιγμή ο Καποδίστριας μαζί με την αστική τάξη της διασποράς επιχειρούσε ελιγμούς για την αποδοχή δημιουργίας ενός πραγματικά ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους. Στο σημείο αυτό, χρήζει να μνημονεύσουμε ότι κατά την διάρκεια αυτής της ιστορικής φάσης το διεθνές σύστημα ωρίμαζε και σταθεροποιούταν στην σύγχρονη κρατοκεντρική του μορφή (ιδιαίτερα μετά την Διάσκεψη της Βιέννης το 1815 όταν συμφωνήθηκε μια ηγεμονικά προσδιορισμένη ηγεμονική τάξη). Με αποφάσεις και συναλλαγές των μεγάλων δυνάμεων και λίγο πολύ συμπεφωνημένα διαμορφωνόταν και ορίζονταν οι λειτουργίες μιας βασικά διεθνούς ηγεμονικής τάξης πραγμάτων.
Ήδη στην αφετηρία της ανάθεσης σε αυτόν της διακυβέρνησης των επαναστατημένων Ελλήνων, τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο Καποδίστριας στο εσωτερικό δεν ήταν μόνο η αντιπολίτευση μερικών ηγετών των Κοινοτήτων αλλά και η χαώδης κατάσταση στο επίπεδο της διοίκησης και της οικονομικής οργάνωσης. Ο Διονύσης Τσιριγώτης παραθέτει το εξής πολύ σημαντικό απόσπασμα συνομιλίας του Καποδίστρια με τον πρόεδρο της αντικυβερνητικής επιτροπής Γ. Μαυρομιχάλη τον Ιανουάριο του 1828. Αυτή ήταν η κατάσταση των Επαναστατημένων Ελλήνων μια δεκαετία μετά την έναρξη της Επανάστασης όπως εδώ την καταγράφει ο Καποδίστριας:

 «[…] … Ως ψάρι εις το δίχτυ σπαράζει εις πολλούς κινδύνους ακόμη η ελληνική ελευθερία. Μου δώσατε τους χαλινούς του κράτους. Τίνος κράτους; Μετρούμε εις τα δάκτυλα την επικράτειάν μας. Τ’ Ανάπλι, την Αίγιναν, Πόρο, Ύδρα, Κόρινθο, Μέγαρα, Σαλαμίνα. Ο Ιμπραϊμης κρατεί τα κάστρα και το μεσόγειο της Πελοποννήσου, ο Κιουτάγιας τη Ρούμελη, πολλά νησιά βασανίζονται από αυτεξούσιο στρατιώτη και από πειρατείαν, τα δύο μεγάλα καράβια μας είναι αραγμένα ξαρμάτωτα εις τον Πόρο, η Αθήνα έφαγε πέρυσι τους ανδρειωτέρους των Ελλήνων. Που το θησαυροφυλάκιον του έθνους; Ακούω επουλήσατε και την δεκατία του φετεινού έτους, πρίν σπαρθεί ακόμα το γέννημα× ο τόπος είναι χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι, σκόρπιοι εις τα βουνά και εις τα σπήλαια× το δημόσιο είναι πλακωμένο από δύο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, αλλά τόσα ζητούν οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη εις τους Άγγλους δανειστάς× ανάγκη να την ελευθερώσουμε με την ίδια απόφαση ως την ελευθερώσαμε και από τα άρματα του Κιουταγιά και του Αιγυπτίου.[…]» «Ένα μόνο φοβούμαι πολύ και με δέρνει υποψία, τρέμω την απειρία σας. Αν η νέα κυβέρνηση τύχει να συγκρουσθεί με συμφέροντα ξένων δυνάμεων-επειδή κάθε τόπος έχει χωριστά το μυστήριο της ζωής του, το νόμο της ευτυχίας του- αν πλανεθεί ο ελληνισμός και σηκώσει σκοτάδι μεταξύ μας ώστε εσείς να μη διαβάζετε εις την καρδίαν μου, θολωθούν και εμένα οι οφθαλμοί, ποιος ηεξύρει;… που θα πάμε, τι θα γένουμε; ετινάξατε το καβούκι των αλλοφύλων, αλλ’ οι πλεκτάνες της διπλωματίας έχουν κλωστές πλανήτριες, φαρμακερές, κλωστές θανάτου, άφαντες και εσείς δεν τις εννοείτε. Κατεβαίνω πολεμιστής εις το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων που είναι φυτευμένος εις ψυχάς πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας αν βασιλεύση εις την καρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό× φιλήκοος των ξένων είναι προδότης»[5].

Θα προσπαθήσουμε τώρα να δούμε με πιο συγκεκριμένο τρόπο τόσο τους σκοπούς των ηγετών της προ-Επαναστατικής και μετά-Επαναστατικής Ελλάδας όσο και το διεθνές περιβάλλον εντός του οποίου επιχείρησαν να τους εκπληρώσουν.
Μια αντικειμενική ανάγνωση των σταθμών και των διαδρομών της πρώτης δεκαετίας μετά την Επανάσταση καταμαρτυρεί ότι με τον ένα ή άλλο τρόπο και με διαφορετική κατά περίπτωση αντίληψη για την καταλληλότερη στρατηγική, ο Ιωάννης Καποδίστριας αντανακλώντας και μια γενικότερη αξίωση των Ελλήνων αποσκοπούσε στην δημιουργία ενός πλήρως ανεξάρτητου και δημοκρατικά συγκροτημένου νεοελληνικού κράτους.
Βασικά, ενσαρκώνοντας την ιστορική κατάσταση δύο χιλιετίες μετά την κλασσική εποχή και τέσσερεις αιώνες μετά την πτώση της Βασιλεύουσας Πόλης, η δομή στην οποία πολλοί αποσκοπούσαν συμπεριλαμβανομένου του Καποδίστρια, ήταν ένα μεγάλο συμπολιτειακό σύστημα ομοεθνών κοινοτήτων δημοκρατικά συγκροτημένο σε όλα τα επίπεδα[6].

Η δική μου εκτίμηση είναι ότι αυτό ήταν ένα μεγάλο ιστορικό στοίχημα με δύο σκέλη προβλημάτων που η Ελληνική στρατηγική έπρεπε να αντιμετωπίσει.
Όπως ήδη αναφέρθηκε, οι Μεγάλες Δυνάμεις το 1815 στο Κογκρέσο της Βιέννης συμφώνησαν μια ηγεμονική διεθνή τάξη που αποθάρρυνε όχι μόνο τις Επαναστάσεις αλλά, προσθέτουμε, και τις δημοκρατικές αξιώσεις.
Η στρατηγική της μεγάλης ναυτικής δύναμης του Ηνωμένου Βασιλείου ήλεγχε το μεγαλύτερο τμήμα του πλανήτη και επόπτευε την Περίμετρο της Ευρασίας. Μεταξύ άλλων η Βρετανική στρατηγική εφάρμοζε μόνιμο ναυτικό αποκλεισμό της Ευρώπης για να ελέγχει την ροή ισχύος αποκλείοντας την επικράτηση μιας δύναμης ή μιας συμμαχίας ηπειρωτικών δυνάμεων στον Ευρασιατικό χώρο, ενώ πάνω στην Περίμετρο της Ευρασίας που αρχίζει από την Ευρώπη και φτάνει στην Κίνα εμπόδιζε κάθε ηπειρωτική δύναμη και κυρίως την Ρωσία να κατέβει στα λεγόμενα θερμά νερά (βλ. παρεμβαλλόμενο χάρτη και παραπομπές για γεωπολιτική ανάλυση σε προγενέστερη υποσημείωση πιο πάνω).

Πάνω σε αυτή την περίμετρο ο πυρήνας όλων των στρατηγικών αναμετρήσεων ήταν τα Βαλκάνια και η Μικρά Ασία συμπεριλαμβανομένης της ανέκαθεν πλουτοπαραγωγικά πλούσιας περιοχής Ανατολικά του Αιγαίου. Εδώ ιστορικά δεν συναντώνται μόνο όλες οι δυνάμεις, όλοι οι πολιτισμοί, όλες οι θρησκείες, όλες οι αυτοκρατορίες και όλοι επίδοξοι ηγεμόνες[7]. Ήταν και συνεχίζει να είναι μια γεωγραφική περιοχή μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας καθότι επηρεάζει εάν όχι προσδιορίζει την κατανομή ισχύος και συμφερόντων πλανητικά.
Σε αυτό το πεδίο λοιπόν είναι που συντηρήθηκαν επί αιώνες οι Ελληνικές κοινότητες ως αυτεξούσιες και δημοκρατικά συγκροτημένες πολιτικές κοινότητες. Η συγκρότηση ενός μεγάλου και ισχυρού Ελληνικού κράτους που θα τις συμπεριελάμβανε, είτε στο πλαίσιο μιας κρατικής δομής καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των Ευρωπαϊκών κρατών, είτε στο πλαίσιο ενός συμπολιτειακού κοσμοσυστήματος δημοκρατικά συγκροτημένου παρόμοιου με το Βυζαντινό, εξ αντικειμένου, θα ανάτρεπε συλλήβδην τους στρατηγικούς συσχετισμούς πάνω στον πλανήτη και θα προκαλούσε αξιώσεις δημοκρατικής συγκρότησης μέσα στα ίδια τα Ευρωπαϊκά κράτη.

Το πόσο σκεφτήκαμε και το πόσο και πως αντιμετωπίσαμε τα πιο πάνω και άλλα συναφή ζητήματα στα πλαίσια της εθνικής μας στρατηγικής είναι και το μείζον ζήτημα που ερμηνεύει τα προβλήματα πάνω στα οποία προσκρούσαμε τότε αλλά και αυτά που αντιμετωπίζουμε έκτοτε μέχρι και σήμερα.
Διατρέχοντας τους κύριους σταθμούς από την Επανάσταση, στις Εθνικές Συνελεύσεις, και στις διαβουλεύσεις των μεγάλων δυνάμεων μέχρι και την δολοφονία του Καποδίστρια το 1831, παρατηρούμε ότι αυτά ήταν ακριβώς τα κύρια προβλήματα, ιδιαίτερα της μετά-Επαναστατικής περιόδου.


   Συνοψίζοντας λέμε ότι η αντιμετώπισή τους απαιτούσε πρώτο βαθιά γνώση της τότε διεθνούς πολιτική και η Ελληνική αστική τάξη της διασποράς με πρώτιστο τον Καποδίστρια είχαν αυτή την γνώση, και δεύτερον, πειθαρχία των παραδοσιακά αυτεξούσιων Κοινοτήτων οι οποίες, όμως, μετά από μια μακρά ιδιόμορφη διαδρομή αιώνων απαιτείτο χωρίς να ακυρωθούν να ολοκληρωθούν μέσα στο νεοελληνικό κράτος.
Μελετώντας την στρατηγική του Καποδίστρια, ιδιαίτερα την περίοδο 1828 μέχρι την δολοφονία του, εκτιμάται ότι ένα κύριο δύσκολο πολιτειακό στοίχημα ήταν το πώς θα κατορθώσει από την μια πλευρά να δημιουργήσει ένα εντολοδόχο μεν πλην θεσμικά ισχυρό δε νεοελληνικό κράτος και από την άλλη πλευρά να ενσωματώσει σε αυτό το κράτος τις Κοινότητες με δημοκρατικές διαδικασίες που θα καθιστούσε την καθολική βούληση της νεοελληνικής κοινωνίας και των κοινοτήτων της την κύρια διαμορφωτική εισροή[8].
Παρενθετικά υπογραμμίζεται ότι μελέτη μιας άλλης περίπτωσης, των Εβραίων, δείχνει ότι υπήρχε μια παρόμοια διαφοροποίηση των Εβραϊκών κοινοτήτων, εξ ου και η φράση «χάβρα των Εβραίων». Πολύ πριν την ανακήρυξη του ανεξάρτητου Ισραηλινού κράτους του 1948 και παρά τις διαφωνίες μεταξύ των ανά τον κόσμο εβραϊκών κοινοτήτων και οργανώσεων, υπήρξε οργάνωσή τους, συντονισμός τους και συμβολή στην εκπλήρωση του σκοπού απόκτησης κυρίαρχου κράτους. Παρά τις αρχικές ενδό-Εβραϊκές διενέξεις τελικά επικράτησε εκείνη η άποψη πως ο σύγχρονος κρατοκεντρικός κόσμος απαιτεί συσπείρωση μέσα σε ένα ενιαίο και οικονομικά, κοινωνικά και στρατιωτικά ισχυρό ισραηλινό κράτος εξ ου και το αποτέλεσμα που βλέπουμε[9].

Τα πρώτα Συντάγματα που προτάθηκαν στις μετά-Επαναστατικές Συνελεύσεις, σημειώνεται, αυθόρμητα και ως το πιο φυσικό πράγμα ενσάρκωσαν τον πολιτικό πολιτισμό χιλιετιών των Ελληνικών Κοινοτήτων και το γεγονός ότι η Επανάσταση που προηγήθηκε οργανώθηκε στην βάση της οργάνωσης των Κοινών και με πρόσημο την δημοκρατία και την ελευθερία. Χαρακτηριστικά, κυριαρχούσαν θέσεις για καθολική ψήφο, όταν, για παράδειγμα, στην Μεγάλη Βρετανία ψήφιζε μόλις το 7%.
Για να το θέσω διαφορετικά την ίδια εποχή όταν στα Ευρωπαϊκά μετά-Μεσαιωνικά κράτη –τα οποία κατά βάση ασκούσαν δεσποτική εξουσία επί τις δύσμοιρης μετά-Μεσαιωνικής ανθρωπολογίας– οι εξεγερθέντες στο Παρίσι αξίωσαν στοιχειώδη δικαιώματα οι μετά-Βυζαντινοί Έλληνες επαναστάτησαν αξιώνοντας Δημοκρατία και Ελευθερία[10].
Αυτό δεν μπορούσε να αφήσει αδιάφορες τις δεσποτικές εξουσίες των αποικιακών δυνάμεων της Ευρώπης οι οποίες όπως ήδη υπογραμμίσαμε πριν λίγα χρόνια το 1815 στο Κογκρέσο της Βιέννης πρόκριναν περισσότερη (ηγεμονική) τάξη και λιγότερη δικαιοσύνη αποθαρρύνοντας έτσι τις επαναστάσεις και τις δημοκρατικές αξιώσεις[11]. Αντίθετα, το μοντέρνο μετά-Μεσαιωνικό ευρωπαϊκό κράτος όσον αφορά την πολιτική του ωρίμανση, και αυτό μόνο μετά την Γαλλική εξέγερση, βρίσκεται στα πρώιμα κλασικά χρόνια[12]. Μετά την Γαλλική εξέγερση δόθηκαν δικαιώματα που εν μέρει κατοχυρώνουν την ατομική ελευθερία. Ασφαλώς, οι πολίτες όλων των σύγχρονων κρατών παλεύουν για κοινωνική ελευθερία και πολιτική ελευθερία αλλά μέχρι και σήμερα βρίσκονται ακόμη πολύ μακριά από την κλασικά νοούμενη πολιτική ελευθερία όπου ο πολίτης είναι εντολέας, οι ασκούντες εξουσία ανακλητοί εντολοδόχοι και η κοινωνία κάτοχος του κράτους.

Ο Καποδίστριας μετά την πρόσκληση της Εθνοσυνέλευσης φθάνει στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1828 και αρχίζει διαπραγματεύσεις με τις μεγάλες δυνάμεις για την έκταση του νεοελληνικού κράτους και την πολιτική και θεσμική του δόμηση[13].
Χρήζει να τονιστεί ότι ήδη το 1828 οι περισσότερες περιοχές που απελευθερώθηκαν επανακτήθηκαν από τους Οθωμανούς, η Πελοπόννησος είχε καταστραφεί από την εισβολή του Ιμπραήμ και όπως ήδη υπογραμμίσαμε με τα λόγια του ίδιου του Καποδίστρια, λογικότατα η κατάσταση στην Ελληνική πλευρά ήταν χαώδης[14].
Εν τω μεταξύ, καθ’ όλη την διάρκεια της δεκαετίας του 1820 οι μεγάλες δυνάμεις ενδιαφέρονται έντονα και διαβουλεύονται, παρεμβαίνουν και συζητούν για το μέλλον των Ελλήνων[15]. Οι Μεγάλες Δυνάμεις λογικότατα δεν συμφωνούν πάντα στις μεταξύ τους διαβουλεύσεις –το αντίθετο: υποκρίνονται, εξαπατούν αλλήλους και υπονομεύουν την στρατηγική της άλλης πλευράς[16]– και εκεί είναι που μετά το 1828 αναδεικνύονται οι διπλωματικές δεξιότητες του Καποδίστρια. Έχοντας ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει τις εσωτερικές έριδες μεταξύ προσώπων και κοινοτήτων και την δυσπιστία των μεγάλων δυνάμεων εν τούτοις ελίσσεται επιδέξια στα περιθώρια των ηγεμονικών στρατηγικών αντιπαραθέσεων[17]. Βασικά, στην στρατηγική θεωρία μια τέτοια προσέγγιση των ηγετών των λιγότερο ισχυρών κρατών είναι προϋπόθεση για την ασφάλειά τους, την ακεραιότητά τους και την επιβίωσή τους (patron-client relations)[18].

    Οι πρέσβεις των τριών μεγάλων δυνάμεων συναντώνται στον Πόρο τον Σεπτέμβριο του 1828, επεξεργάζονται διάφορα σενάρια και τα προτείνουν στις κυβερνήσεις τους. Με την ισχυρή υποστήριξη του Πρέσβη Canning, συνομιλητή του Καποδίστρια –και εδώ γίνεται φανερό πως πέραν των διπλωματικών του δεξιοτήτων η μακρόχρονη διαδρομή του στην Ευρωπαϊκή Διπλωματία του επέτρεψε να διαθέτει σημαντικές διασυνδέσεις–, κυριάρχησε η άποψη για ένα βιώσιμο Ελληνικό κράτος. Οι Πρέσβεις μετά την συνάντηση του Πόρου, βασικά, οριοθέτησαν το νέο κράτος νότια της γραμμής που αρχίζει από τον κόλπο του Βόλου μέχρι την Αρτα.
Οι αντίθετες φωνές με κύριο εκφραστή τον ίδιο τον πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας Wellington –ο οποίος βασικά αρχικά ανέτρεψε τις θέσεις που επικράτησαν στον Πόρο–, ήθελαν μόνο την Πελοπόννησο και όλα Βόρεια του Ισθμού της Κορίνθου να μείνουν Οθωμανικά. Χαρακτηριστικά, ο Wellington δήλωσε ότι, ο σκοπός «δεν είναι να κατακτηθεί έδαφος από την (Υψηλή) Πύλη, αλλά να ειρηνεύσει η χώρα από την ανταρσία». Υποστήριξε επίσης ότι επιθυμούσε ένα Ελληνικό κράτος που θα αποτελείται μόνο από την Πελοπόννησο με το υπόλοιπο της Ελλάδας να παραμείνει Οθωμανική[19].

Ολοκληρώνω κάνοντας στοιχειώδεις αναφορές στους διπλωματικούς και πολιτικούς ελιγμούς του Καποδίστρια. Με πολιτική ίσης φιλίας που εν μέρει αναίρεσε την προκατάληψη μερικών Βρετανών διπλωματών για τον παρελθόν του στην ρωσική διπλωματία, αγωνίζεται για μετατροπή της θέσης περί αυτονομίας σε ανεξαρτησία με το να υιοθετήσει ένα βάσιμο επιχείρημα περί βιωσιμότητας της νέας πολιτικής οντότητας με υιοθέτηση «βιώσιμων σύνορων»[20].
Ο Καποδίστριας αναπτύσσει, βασικά μόνος του, μια υψηλή στρατηγική για να κατοχυρώσει και νομιμοποιήσει διεθνώς τις εδαφικές αξιώσεις και την ανεξαρτησία των Ελλήνων και να καθησυχάσει αφενός τις επιφυλάξεις του Λονδίνου και αφετέρου των άλλων δυνάμεων τόσο για τις συνέπειες δημιουργίας ενός νέου ανεξάρτητου και ισχυρού κράτους όσο και ενός δημοκρατικά δομημένου κράτους που θα δημιουργούσε ντόμινο αξιώσεων στην Ευρώπη και ευρύτερα[21].

Με υπόμνημά του κατά την διάρκεια της Συνδιάσκεψης του Πόρου και με δύο άλλα στην συνέχεια μεταξύ άλλων και για την ρύθμιση του Ανατολικού ζητήματος με μερική ή ολική αντικατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, επιχειρεί να σταθεροποιήσει εδαφική Επικράτεια και διεθνές καθεστώς ευνοϊκό για τους Έλληνες. Για να το επιτύχει υιοθετεί, μεταξύ άλλων, 1ον) την νομιμοποιημένη στο επίπεδο των δυνάμεων θέση του ασυμβίβαστου της συνύπαρξης Ελλήνων και Οθωμανών στα ίδια εδάφη, 2ον) εκμεταλλευόμενος την άρνηση των Οθωμανών να δεχθούν διαμεσολάβηση επιχειρηματολογεί κατά της επικυριαρχίας της Υψηλής Πύλης στα Ελληνικά εδάφη και επικαλούμενος τοπογεωγραφικά επιχειρήματα αξιώνει την συμπερίληψη της Κρήτης, ενώ υπογραμμίζει την πιθανή αστάθεια εάν σε μια εν εξελίξει και υπό διαμόρφωση κατάσταση στην Ελλάδα οι Οθωμανοί θα συνέχιζαν να έχουν προσδιοριστικό ρόλο[22].
Το πολιτειακό ζήτημα ήταν αμφίπλευρα δύσκολο και ίσως το μεγαλύτερο στοίχημα του Καποδίστρια[23]:

• 1ο. Οι μεγάλες δυνάμεις αξιώνουν μια διορισμένη απολυταρχική δεσποτεία,
• 2ο. Ο Καποδίστριας αντιτίθεται σε κάθε δεσποτική ηγεμονία και –παρά τις αντιδράσεις μερικών ηγετών των Κοινοτήτων– επιζητεί με ελιγμούς, μεταβατικές περιόδους και τακτικές αναβολές να συγκροτήσει το νεοελληνικό κράτος[24].
• 3ο. Οι Κοινότητες ζητούσαν αυτονομία συνάμα και συμμετοχή στο κεντρικό κράτος με τρόπο που έδειχνε πως δεν κατανοούσαν τα θεμελιώδη θεσμικά χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου κράτους,
• 4ο. Κάνει τακτικούς ελιγμούς και υποχωρήσεις χωρίς όμως να εγκαταλειφτούν οι τελικοί σκοποί και
• 5ο. παρατηρούμε ότι παράγοντες των Κοινοτήτων αφενός αυτονομούνταν ενίοτε αυταρχικά και διασπαστικά και αφετέρου παράγοντες των Μεγάλων Δυνάμεων και ιδιαίτερα της ΜΒ το εκμεταλλεύονταν προσεγγίζοντάς τους για να τους εναντιώσουν κατά του Καποδίστρια[25] και τελικά να τον δολοφονήσουν. 
•  Για το ποιοι πραγματικά τον δολοφόνησαν και πόσοι ήταν στην Εκκλησία έτοιμοι να τον δολοφονήσουν λέγονται πολλά αλλά από άποψη διεθνούς πολιτικής ξέρουμε, νομίζω, ποιοι θα τον ήθελαν νεκρό.

Σήμερα το μέγα ερώτημα είναι κατά πόσο εκπληρώθηκαν οι σκοποί του Καποδίστρια και όχι μόνο αυτού για την δημιουργία ενός πραγματικά εθνικά ανεξάρτητου και επαρκώς ισχυρού κράτους και κατά πόσο μετά την παρέλευση δύο αιώνων θα μπορούσε ίσως η Ελλάδα να απαλλαγεί από τα δεσμά της ξένης εξάρτησης και να διασφαλίσει τόσο τα νόμιμα όρια της σημερινής νεοελληνικής Επικράτειας όσο και την πολιτική κυριαρχία του νεοελληνικού κράτους.
Η μονολεκτική απάντησή μου είναι πως κάτι τέτοιο απαιτεί επαρκή κατανόηση των χαρακτηριστικών και λειτουργιών του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος μετά το 1648 που επικυρώθηκε στον ΟΗΕ το 1945 και το οποίο ενόσω προχωράμε στον 21ο αιώνα γίνεται ολοένα και πιο ανταγωνιστικό, πιο συγκρουσιακό και ανελέητο εάν θανατηφόρο για όσα κράτη οι κοινωνίες τους είναι απρόσεκτες.
Ακόμη, οι νεοέλληνες δεν μεριμνήσαμε, τουλάχιστον μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, να επιτύχουμε ενότητα γύρω από ένα κεντρικό κοσμοθεωρητικό προσανατολισμό με άξονα τα ζητήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της εθνικής ασφάλειας και της κρατικής επιβίωσης. Αντίθετα, η νεοελληνική κοινωνία,

1. διαιρέθηκε στην βάση κίβδηλων ιδεολογικών δογμάτων[26],
2. υπέπεσε στο μέγα σφάλμα του εμφυλίου πολέμου που έγινε στο όνομα των ιδεολογιών,
3. δεν καλλιεργήθηκε η γνώση για τον πραγματικό χαρακτήρα της διεθνούς πολιτικής,
4. δεν καλλιεργήθηκε η γνώση για τον πραγματικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης,
5. ουκ ολίγοι έθρεψαν την ξένη εξάρτηση στην βάση ιδεολογημάτων (τα ύστερα είναι η παγκοσμιοποίηση και άτοπες θεωρήσεις περί την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση),
6. δεν υπήρξε μέριμνα για επαρκή ισχύ να αντιμετωπιστούν οι εξωτερικές απειλές,
7. ενίοτε καλλιεργήθηκαν παντελώς ανορθολογικά δόγματα κατά της έννοιας του κράτους,
8. δεν υπήρξε στρατηγική επίτευξης ισόρροπων σχέσεων εντός των συμμαχιών στις οποίες εντάχθηκε το νεοελληνικό κράτος,
9. δεν αναπτύχθηκε στρατηγική διασφάλισης των εκτός συνόρων Ελλήνων και                          
10. 10 δεν αφέθηκε η Ελληνική κοινωνία να κολυμπήσει μέσα στον ωκεανό των Ελληνικών πολιτικών παραδόσεων της Δημοκρατίας.

Ιδιαίτερα ως προς το τελευταίο, η προσκόλληση στα κίβδηλα ιδεολογικά δόγματα υπήρξε αποδυναμωτική, διχαστική και αποπροσανατολιστική:

1. εμπόδισε την υιοθέτηση αποφάσεων συμβατών με τις πολιτικές παραδόσεις της Ελληνικότητας οι οποίες θα ανάπτυσσαν το πολίτευμα με φορά κίνησης προς την Δημοκρατία και την Ελευθερία,
2. οδήγησε σε πιθηκισμό καθεστωτικών προτύπων ασύμβατων με τον πλούτο πολιτικών παραδόσεων των Ελληνικών Κοινοτήτων,
3. ακύρωσε την πολιτική αυτοδιοίκηση των Ελληνικών Κοινοτήτων (ήταν ο πρώτος νόμος των Βαυαρών) και
4. με δεδομένη την απουσία ισχυρού κράτους δημοκρατικά συγκροτημένου οι πολίτες εξωθήθηκαν στην ιδιωτεία και στην πελατειακή κομματοκρατία.

Το αποτέλεσμα είναι 65 χρόνια μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, 36 μετά την πτώση της χούντας και εν μέσω αναμενόμενων καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων στην πολυπολική Μεταψυχροπολεμική εποχή, η Ελλάδα,

1. να έχει συνολικά αποδυναμωθεί σε βαθμό απελπιστικό και επικίνδυνο,
2. η οικονομία και τα Ελληνικά νοικοκυριά να πλήττονται θανάσιμα και ίσως ανεπίστροφα,
3. εκατοντάδες χιλιάδες κυρίως ταλαντούχοι νέοι να μεταναστεύουν και
4. να έχει ακυρωθεί βασικά κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας[27].

Διανύοντας το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα και την στιγμή που το πολυπολικό διεθνές σύστημα γίνεται ολοένα και πιο ανταγωνιστικό και συγκρουσιακό εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν ούτε μπορούν να δοθούν σε ένα κείμενο όπως το παρόν.
Κανείς όμως μπορεί να μιλήσει για τους προσανατολισμούς, τους κινδύνους και τις προσεγγίσεις. Ο προσανατολισμός είναι
Α. η επιδίωξη μιας μη εμφύλιας πολιτικής επανάστασης η οποία θα αποδεσμεύσει τις μακραίωνες Ελληνικές πολιτικές παραδόσεις της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας τις οποίες εδώ και καιρό πολλοί καταπολεμούν
Β. Συνταγματικές και πολιτειακές μεταρρυθμίσεις που θα καταστήσουν το νεοελληνικό κράτος αληθινά δημοκρατικό όπως ήταν η κυρίαρχη θέση πριν και μετά την Επανάσταση, και
Β. η υιοθέτηση στρατηγικών συμβατών με την σύγχρονη διεθνή πολιτική οι οποίες θα δυναμώνουν και θα επιτυγχάνουν μόνο εάν είναι εδρασμένες πάνω στην κοσμοθεωρία της φιλοπατρίας και θα καθοδηγούνται από την θέση ότι χωρίς ισχυρό κράτος δεν είναι δεδομένη η επιβίωση της νεοελληνικής κοινωνίας και του νεοελληνικού κράτους.

Μερικές βιβλιογραφικές αναφορές
Γ. Κοντογιώργης, «Το “κράτος” του Καποδίστρια. Μια συγκριτική αποτίμηση σε σχέση με την απολυταρχία της εποχής και το κράτος-έθνος», Πάπυροι, Τόμος 3, 2014
Γ. Κοντογιώργης, ΕΘΝΟΣ και εκσυγχρονιστική νεοτερικότητα (Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2006)
Δ. Τσιριγώτης, «Ο Ι. Καποδίστριας και η Μεγάλη Ιδέα». Μια διεθνολογική αποτίμηση της Υψηλής Στρατηγικής του πρώτου Έλληνα κυβερνήτη (εισήγηση σε συνέδριο, υπό δημοσίευση από το Ινστιτούτο Ιωάννη Καποδίστρια)
Κ. Χατζηαντωνίου, «οι διπλωματικοί αγώνες του Καποδίστρια και χάραξη των συνόρων του νεοελληνικού κράτους», εισήγηση συνεδρίου, αναρτημένο στο www.academia.edu.
«Ο Καποδίστριας και ο πολιτικοκοινωνικός πλουραλισμός της εποχής του», στο Ιωάννης Καποδίστριας 1776-1831. Ο κορυφαίος Έλληνας Ευρωπαίος,  εισαγ.- επιμ. – σχόλια, Π. Πετρίδης, Αθήνα: Γκοβόστης, 1992.
Ifestos, «Patron-Client Relations in the Emerging Security Environment”, Jerusalem Journal of International Relations vol 14, 1992
Π. Ήφαιστος, Διπλωματία και στρατηγική των μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, βλ. «Διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας στην τρέχουσα συγκυρία. Πελατειακές σχέσεις («patron-clientrelations») μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών» στην διεύθυνση http://wp.me/p3OlPy-wB – http://www.academy.edu.gr/files/01_14_pr_rg.pdf
Α. Ε. Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τομ. ΣΤ’, Αθήνα: Ηρόδοτος, 2007.
Ν. Πανταζόπουλος, «Ο Καποδίστριας και ο πολιτικοκοινωνικός πλουραλισμός της εποχής του», στο Ιωάννης Καποδίστριας 1776-1831. Ο κορυφαίος Έλληνας Ευρωπαίος,  εισαγ.- επιμ. – σχόλια, Π. Πετρίδης, Αθήνα: Γκοβόστης, 1992
Μερικές συναφείς αναρτήσεις

• Π. Ήφαιστος, ΠΕΡΙΜΕΤΡΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΑΣΙΑΣ: ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΤΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ. (Σημειώσεις διάλεξης σε ημερίδα με θέμα την θαλάσσια στρατηγική. ΙΔΙΣ / Σχολή Εθνικής Άμυνας – παράρτημα ορισμών, βασικών πτυχών και σύνδεση με Ελλάδα) http://wp.me/p3OlPy-1iU
• Π. Ήφαιστος. ΤΟ ΑΘΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΝΕΛΕΗΤΑ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ http://wp.me/p3OlPy-1A2
• Π. Ήφαιστος, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΣΜΟΣ, ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΤΙΚΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ http://wp.me/p3OqMa-1jx
• ΜΕ ΑΦΟΡΜΉ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΊΩΝ: ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΟΜΟΡΡΑ VERSUS ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ http://wp.me/p3OqMa-1jA
• Π. Ήφαιστος, ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ: Τι είναι οι Θερμοπύλες, εν τέλει; Τι είναι η Ιθάκη; Τι είναι οικογένεια; Τι είναι πατρίδα; http://wp.me/p3OlPy-1pZ – http://wp.me/p3OqMa-1j0
• Οντολογική θεμελίωση του Πολιτικού και ο ρόλος της ισχύος στην αθέσπιστη διεθνή πολιτική: Πολιτικός στοχασμός versus Πολιτική Θεολογία http://wp.me/p3OlPy-1no – http://wp.me/p3OqMa-1hI
• ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογία versus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένων ­– http://wp.me/p3OlPy-1bH – http://wp.me/p3OqMa-13c
• ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΈΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΎ ΚΑΙ Η ΚΑΤΆΛΗΞΉ ΤΟΥ: ΚΑΤΕΞΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ,ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝhttp://wp.me/p3OqMa-138
• Π. Ήφαιστος, ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΡΟΚΑΝΙΖΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΛΗΓΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΚΔΟΧΗ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΟΜΟΡΡΩΝ http://wp.me/p3OlPy-1kS
• Π. Ήφαιστος, ΤΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ, Η «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» και συνθήκες που την κατεδαφίζουν. http://wp.me/p3OqMa-1n1
• Π. Ήφαιστος, ΤΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ, Η «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» και συνθήκες που την κατεδαφίζουν. http://wp.me/p3OlPy-1bQ –  http://wp.me/p3OqMa-15l
• ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ, ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΔΕΣΠΟΤΕΙΑ VERSUS ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ / ΙΣΧΥΡΕΣ… http://wp.me/p3OlPy-10O 
• Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΔΥΛΕΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΠΑΓΙΔΕΥΣΕ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟ http://wp.me/p3OlPy-ZB 
• «Πελατειακές σχέσεις» (patron-clientrelations) μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών στο σύγχρονο… http://wp.me/p3OlPy-wB 

Υποσημειώσεις
[1] Για ανάλυση αυτού του θέματος βλ. τα σχετικά κεφάλαια περί γεωπολιτικής στο P. Ifestos, Nuclear Strategy and European Security Dilemmas (Gower, UK). Επίσης το πρώτο κεφάλαιο του υπογράφοντος στο Αρβανιτόπουλος Κ. / Π. Ήφαιστος, Ευρωατλαντικές σχέσεις (Εκδόσεις Ποιότητα). Επίσης τις εισηγήσεις σε συνέδριο Π. Ήφαιστος, «ΠΕΡΙΜΕΤΡΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΑΣΙΑΣ: ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΤΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ». (Σημειώσεις διάλεξης σε ημερίδα με θέμα την θαλάσσια στρατηγική. ΙΔΙΣ / Σχολή Εθνικής Άμυνας – παράρτημα ορισμών, βασικών πτυχών και σύνδεση με Ελλάδα) http://wp.me/p3OlPy-1iU και Π. Ήφαιστος, «Το αναδυόμενο πολυπολικό διεθνές σύστημα και ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων στις περιφέρειες: Ανατολική Μεσόγειος, Μέση και Μείζονα Ανατολή». http://wp.me/p3OlPy-1CO
[2] Για το γεγονός ότι υπήρχε συνείδηση αυτής της κατάστασης πριν και κατά την διάρκεια της Επανάστασης βλ. Γ. Κοντογιώργης, «Το “κράτος” του Καποδίστρια. Μια συγκριτική αποτίμηση σε σχέση με την απολυταρχία της εποχής και το κράτος-έθνος», Πάπυροι, Τόμος 3, 2014, ιδ. σ. 32-3.
[3] Όπως σημειώνει ο Γιώργος Κοντογιώργης, ό.π. «σε αντίθεση με ότι συνέβαινε ως επί το πλείστον κατά την προ-επαναστατική περίοδο, η αυτονόμηση της προεστικής τάξης και η ιδιοποίηση της εξουσίας των κοινών από αυτήν, στη διάρκεια επανάστασης, εκδηλώθηκε εφεξής με την άρνησή της να εναρμονισθεί με το διατακτικό της εθνικής πολιτείας», … «η μερίδα της προεστικής αυτής τάξης, που εκπροσωπείτο στο Πανελλήνιο, προκειμένου να εμποδίσει την επανείσοδο του λαού/δήμου στην πολιτεία των κοινών, θα επικαλεσθεί το επιχείρημα του «εξευρωπαϊσμού» της χώρας, αξιώνοντας από τον Καποδίστρια να καταργήσει την καθολική ψήφο (στην Αγγλία τότε κατείχε το δικαίωμα ψήφου μόλις το 7% των ανδρών). Στην αξίωση αυτή ο Κυβερνήτης θα διακρίνει «μιαν ανίκητον δυσκολίαν», η οποία συνίσταται «εις το ότι δεν έχω την δύναμιν να κάμω ένα νόμον, ο οποίος θέτει όρους εις το δικαίωμα της ψήφου. Δικαίωμα, το οποίον ο ελληνικός λαός δοξάζει, ότι μετεχειρίσθη έως σήμερον χωρίς περιορισμόν». Όπως θα επισημάνει ο τότε αντι-πρέσβης της Ρωσίας στην Ελλάδα, «οι κοτζαμπάσηδες αυτοί «χρησιμοποιούντες τα φιλελευθέρας αρχάς ως μέσον διαιωνίσεως της επιρροής των», εστράφησαν με μίσος κατά του Κυβερνήτη, «καθόσον απαγορεύει τας αρπαγάς, τιμωρεί τους ενόχους και προστατεύει τους καταπιεζο-
μένους…».  Ό.π. σ. 34,35.
[4] Διονύσης Τσιριγώτης, «Ο Ιωάννης Καποδίστριας κα η Μεγάλη ιδέα», ό.π. Για το θέμα αυτό ο Τσιριγώτης, ένας έγκυρος και ευρυμαθής ερευνητής της διεθνούς πολιτικής, της ιστορίας διεθνών σχέσεων και της νεότερης Ελληνικής ιστορίας,  παραπέμπει στα εξής σημαντικά έργα: Charles Webster, The Congress of Vienna 1814– 1815, London: Bell, 1950 [1919]. Harold Nicolson, The Congress of Vienna: A Study in Allied Unity: 1812– 1822, New York: Compass, 1961. Enno E. Kraehe, Metternich’s German Policy, vol. 2, The Congress of Vienna, Princeton, NJ: Princeton University Press, 1983. Mark Jarrett, The Congress of Vienna and its Legacy: War and Great Power Diplomacy after Napoleon, London: I. B. Tauris, 2013. Henry Kissinger, A World Restored: Metternich, Castlereagh and the Problem of Peace 1812– 1822, London: Phoenix, 2000 [1957]. Brian Vick, The Congress of Vienna: Power and Politics after Napoleon, Cambridge, Mass., and London: Harvard University Press, 2014. Ο Τσιριγώτης για τις στάσεις των Υδραίων και Μανιατών παραπέμπει στα εξής έργα Απόστολος Ε. Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τομ. ΣΤ’, Αθήνα: Ηρόδοτος, 2007, σ.537-545. Νικόλαος Πανταζόπουλος, «Ο Καποδίστριας και ο πολιτικοκοινωνικός πλουραλισμός της εποχής του», στο Ιωάννης Καποδίστριας 1776-1831. Ο κορυφαίος Έλληνας Ευρωπαίος,  εισαγ.- επιμ. – σχόλια, Π. Πετρίδης, Αθήνα: Γκοβόστης, 1992, σ. 162-7.
[5] Το κείμενο που παραθέτει ο Δ. Τσιριγώτης αντλείται από το Τάσος Βουρνάς, Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, Αθήνα: εκδόσεις αδελφών Τολίδη, 1974, σ. 212-214
[6] Η θέση αυτή αναλύεται εμπεριστατωμένα στο Γ. Κοντογιώργης, ό.π.
[7] Βλ. το εξαιρετικό άρθρο με χάρτες των διαχρονικών «συναντήσεων» όλων των εθνών, των πολιτισμών, των θρησκειών και των αυτοκρατοριών στην περιοχή αυτή στο Max Fisher, «40 maps that explain the Middle East», http://wp.me/p3OlPy-1fk
[8] Για το τελευταίο βλ. Γ. Κοντογιώργης, «Το “κράτος” του Καποδίστρια, σ. 33.
[9] Για μια κριτική αλλά εξαιρετική ως προς την τεκμηρίωση της διαφοροποίησης εντός των Εβραϊκών κοινοτήτων στις αφετηρίες του σύγχρονου Ισραηλινού κράτους πριν και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο βλ. Jacqueline Rose, Το ζήτημα του Σιωνισμού (Εκδόσεις Ποιότητα).
[10] Αυτό το ζήτημα αναλύεται εμπεριστατωμένα στο Γ. Κοντογιώργης, «Το “κράτος” του Καποδίστρια. ό.π. και στο Γ. Κοντογιώργης, ΕΘΝΟΣ και εκσυγχρονιστική νεοτερικότητα (Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2006).
[11] Για τις Ελληνικές πολιτικές παραδόσεις, «το κράτος είναι η πολιτική επικράτεια της θεμελιώδους κοινωνίας η οποία συγκροτείται ως αυτόνομη, δηλαδή ως ελεύθερη οντότητα». «… η επιλογή του να αναστείλει προσωρινά το Σύνταγμα, δυνάμει του οποίου εξελέγη στη θέση του Κυβερνήτη, και να εγκαθιδρύσει ένα μεταβατικό καθεστώς, ικανό να διαχειρισθεί τα μείζονα ζητήματα του σε εκκρεμότητα εισέτι ελληνικού προβλήματος, δεν οφείλεται, όπως θα δούμε, σε μια επί της αρχής εναντίωσή του στις αρχές που αυτό διακονούσε, αλλά στην συγκυρία. Το ελληνικό πολιτειακό ζήτημα παρέμενε σε εκκρεμότητα επειδή οι Δυνάμεις της κρατικής δεσποτείας, από τις οποίες εξηρτάτο η ελληνική υπόθεση, ήσαν απολύτως αντίθετες προς μια συνάδουσα προς το ελληνικό δημοκρατικό κεκτημένο λύση του, ακόμη δε και προς αυτήν την προσωρινή πολιτεία του Καποδίστρια. Και τούτο διότι εθεωρείτο ότι ήταν ικανή από μόνη της να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα για την κινητοποίηση των δυνάμεων του (καθόλα μεν πρωτο-ανθρωποκεντρικού) φιλελευθερισμού, εντούτοις όμως εχθρικού προς την απολυταρχία, στην ευρωπαϊκή ήπειρο.» Κοντογιώργης, «Το “κράτος” του Καποδίστρια …», ό.π. σ. 31 και 34.
[12] Αυτή την θέση την αναλύει και την τεκμηριώνει γνωσιολογικά ο Γιώργος Κοντογιώργης σε πολλά έργα του.
[13] Για ανάλυση της τότε συγκυρίας, των διαδρομών, των θέσεων και των Συνελεύσεων βλ. επίσης Κ. Χατζηαντωνίου, «οι διπλωματικοί αγώνες του Καποδίστρια και χάραξη των συνόρων του νεοελληνικού κράτους», εισήγηση συνεδρίου, αναρτημένο στο www.academia.edu.
[14] Βλ. Κ. Χατζηαντωνίου, ό.π. σ. 156-7 και πιο πάνω το παράθεμα της αλληλογραφίας του Καποδίστρια όπου δίνει μια παραστατική περιγραφή.
[15] Είναι κρίσιμης σημασίας να γίνει κατανοητό ότι όπως ήδη υπογραμμίσαμε επειδή οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν έβλεπαν ευνοϊκά την ανάδειξη ενός ισχυρού και δημοκρατικού κράτους στην κρίσιμη γεωπολιτική περιφέρεια όπου ζούσαν οι σύγχρονοι Έλληνες. Κρίσιμο και καίριο ως προς τούτο είναι η επισήμανση του Γιώργου Κοντογιώργη πως ανεξάρτητα συγκρίσεων και ελιγμών του Καποδιστρια «Στην πραγματικότητα το Σύνταγμα της Τροιζήνας ελάχιστη σχέση είχε με το Σύνταγμα των Γάλλων εξεγερθέντων, με την έννοια ότι εδραζόταν στην πολιτική «κυριαρχία» των πόλεων/κοινών (προνοούσε μόνον για μια σκιώδη κεντρική κυβέρνηση, η οποία επιπλέον τελούσε υπό την πλήρη εξουσία της βουλής), και όχι στο πολιτικά κυρίαρχο κεντρικό κράτος του Συντάγματος του 1793. Σημασία έχει, εντούτοις, να συγκρατήσουμε εξαρχής ότι ο Καποδίστριας δεν δηλώνει αντίθετος επί της αρχής στα συντάγματα αυτά, αλλά στην εφαρμογή τους, σε μια στιγμή που η επανάσταση διαρκεί ακόμη, που ούτε κράτος υπάρχει ούτε και η ελληνική υπόθεση της ανεξαρτησίας έχει κριθεί και οι Δυνάμεις της εποχής εχθρεύονται απολύτως τις ιδέες τους. Σημειώνουμε, επίσης, ότι η αντίρρηση του Καποδίστρια συνοδεύεται από την επισήμανση πως η ενέργειά του αυτή είναι προσωρινή, «έως της συγκροτήσεως της (νέας) Εθνικής Συνελεύσεως» που ορίσθηκε να συνέλθει 2,5 μήνες αργότερα, τον Απρίλιο 1828», «Το “κράτος” του Καποδίστρια, ό.π. σ. 34.
[16] Βλ. την κλασική περιγραφή και ανάλυση του John Mearsheimer, στο Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων (Εκδόσεις Ποιότητα).
[17] Είναι χαρακτηριστικό και σημαντικό ότι οι ελιγμοί αυτοί δεν αφορούσαν γραμμικά ζητήματα διπλωματίας αλλά και ελιγμούς δημιουργίας κατευναστικών μεταβατικών καταστάσεων για τις οποίες όμως έπρεπε να πείσει πλήθος εσωτερικών παραγόντων οι οποίοι ενδεχομένως δεν ήταν επαρκώς υποψιασμένοι τι ήταν η Γαλλική εξέγερση, τι σήμαινε η ήττα του Ναπολέοντα, τι αποφασίστηκε στην Βιέννη και πως κινούνταν στρατηγικά και πολιτικά οι τότε μεγάλες δυνάμεις. Είναι χαρακτηριστική και ενδεικτική η αναφορά του Ν. Σπηλιάδη στα απομνημονεύματά του όταν γράφει «ο Καποδίστριας γνωρίζων τους βασιλείς [της απολυταρχικής Ευρώπης], εξεύρει ότι δεν εμπορεί η Ελλάς να κυβερνάται δημοκρατικώς, ότε [όταν] από αυτούς περιμένει την σωτηρίαν της. Εξεύρει ότι αυτοί δεν θέλουν να υπάρξει εις κανέν μέρος του κόσμου δημοκρατία, και μ’όλον ότι δημοκρατικότατος και τον νουν και την καρδίαν, νομίζει χρέος του ιερόν να δείξει εις τους βασιλείς, …. ότι οι Έλληνες δεν θέλουν κυβερνάσθαι δημοκρατικώς….». Παρατίθεται στο Γ. Κοντογιώργης, ό.π. σ. 37. Η Ελληνική Επανάσταση συνδεόταν με το μέγα ζήτημα του Ανατολικού ζητήματος και την αρχική απόρριψη της Ελληνικής επανάστασης διαδέχθηκε προσπάθεια το ημιτελές κράτος που δημιουργήθηκε να κρατηθεί περιορισμένο, εξαρτημένο και υπό έλεγχο. Για τις μεγάλες δυνάμεις αποτελούσε κίνδυνο να διαδεχθεί την Οθωμανική Αυτοκρατορία ένα ισχυρό νεοελληνικό κράτος ή ένα νέο Ελληνικό κοσμοσύστημα. Ο Γιώργος Κοντογιώργης, ό.π. σ. 37-8, παραθέτει μια καίρια χαρακτηριστική θέση ενός παράγοντα της Δύσης, του Derasse το 1859: «Ο καταμερισμός της απεράντου [οθωμανικής] αυτοκρατορίας εις πολλά ανεξάρτητα κράτη, θα ήτο προτιμότερον δια την Ευρώπην παρά να αφεθεί η ελληνική φυλή να επεκταθεί, να κυριαρχήσει παντού, και να αποτελέσει απέραντον ελληνικήν αυτοκρατορίαν, πολύ μεγάλην εν σχέσει με τα Δυνάμεις της Ευρώπης. Είναι το όνειρον της φυλής αυτής. [Και] θα το επιτύχωσιν με τον καιρόν διότι μεταξύ αυτών και των τούρκων το μέλλον δεν είναι αμφίβολον. Θα είναι ανυπόμονοι αφότου δεν θα έχωσιν ανάγκην της υποστηρίξεως των Ευρωπαίων….»
[18]  Η θεωρία «Patron–Client relations» είναι σημαντικός κλάδος της στρατηγικής θεωρίας. Δεδομένης της ανισότητας μεγέθους και ισχύος εξετάζει το πώς τα λιγότερο ισχυρά κράτη διαπραγματεύονται «πελατειακά» με τις ισχυρότερες δυνάμεις για να επιτύχουν συμμετρικές σχέσεις και συναλλαγές παρά την ασυμμετρία ισχύος. Για στοιχειώδη ανάλυση και βιβλιοκριτικές αναφορές βλ. P. Ifestos, «Patron-Client Relations in the Emerging Security Environment”, Jerusalem Journal of International Relations vol 14, 1992. Το άρθρο αυτό παρατίθεται αυτούσιο μαζί και συναφές απόσπασμα από το βιβλίο Π. Ήφαιστος, Διπλωματία και στρατηγική των μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, βλ. «Διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας στην τρέχουσα συγκυρία. Πελατειακές σχέσεις («patron-clientrelations») μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών» στην διεύθυνση http://wp.me/p3OlPy-wB – http://www.academy.edu.gr/files/01_14_pr_rg.pdf . Όπως σημειώνει ο Δ. Τσιριγώτης σ. 16 παραπέμποντας σε σχετική ανάλυση του Α. Ε. Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τομ. ΣΤ’, Αθήνα: Ηρόδοτος, 2007, «στο ζήτημα των αποζημιώσεων για τις Οθωμανικές γαίες, που αντιστοιχούσαν στα 2/3 των γαιών του νεοελληνικού κράτους, θα επικαλεστεί όχι μόνο το ελληνικό συμφέρον επιβίωσης, αλλά και τον κίνδυνο που ενείχαν για τα ζωτικά οικονομικά συμφέροντα των τριών δυνάμεων,(και ιδιαίτερα της Βρετανίας) εφόσον ήταν υποθηκευμένες σ’ αυτές».
[19] The aim was «was not to conquer territory from the Porte, but to pacify a country in a state of insurrection». Wellington stated he wanted the Greek state to consist only of the Peloponnese with the rest of Greece remaining Ottoman”. Βλ. https://en.wikipedia.org/wiki/Conference_of_Poros.
[20] Βλ. Χατζηαντωνίου  ό.π. σ. 157.
[21] Για μια εξαιρετική ανάπτυξη αυτής της υψηλής στρατηγικής και παραπομπές σε σημαντικά κείμενα που αναλύουν αυτές τις πτυχές, βλ. Δ. Τσιριγώτης, «Ο Ι. Καποδίστριας και η Μεγάλη Ιδέα». Μια διεθνολογική αποτίμηση της Υψηλής Στρατηγικής του πρώτου Έλληνα κυβερνήτη (εισήγηση σε συνέδριο, υπό δημοσίευση από το Ινστιτούτο Ιωάννη Καποδίστρια).
[22] Βλ. Τσιριγώτης, ό.π. σ. 14 ε.ε.
[23] Βλ. Τσιριγώτης ό.π.
[24] Όπως ήδη αναφέραμε ελισσόταν επιδέξια για να επιτύχει τον σκοπό ενός πραγματικά ανεξάρτητου και επαρκώς εκτεταμένου νεοελληνικού κράτους. Μολαταύτα έθετε και κόκκινες γραμμές στις οποίες επέμενε. Έτσι, υπεραμυνόμενος το μείζον των εθνικών συνελεύσεων αντιστεκόταν στην επιβολή ενός μοναρχικού καθεστώτος με έξωθεν ορισμό του ηγεμόνα. Βλ. Δ. Τσιριγώτης ό.π., όπου παραπέμπει το Α. Ε. Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τομ. ΣΤ’, Αθήνα: Ηρόδοτος, 2007, σ. 518-19. Αρνούμενος επίσης να αποσύρει τα Ελληνικά στρατεύματα από τις απελευθερωμένες περιοχές ανάπτυσσε έντονη δραστηριότητα να αλλάξει τις θέσεις τους. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε: «Η επιμονή των Δυτικών Δυνάμεων να περιορίσουν την εδαφική επέκταση της Ελλάδας είναι ενδεικτική των επιδιώξεων τους να υποβιβάσουν τη χώρα σε αποικία τους ή με διαφορετικά λόγια, σε λεωφόρο προσιτή αποκλειστικά στη Γαλλία και στην Αγγλία». Παρατίθεται στο Τσιριγώτης ό.π. σ. 17 και παραπομπή στο Π. Πετρίδης, «Η εξωτερική πολιτική του Κυβερνήτη και η συμβολή της στην κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας 1828-1831», σ. 224.
[25] Βλ. Τσιριγώτης ό.π. όπου και παραθέτει το εξής απόσπασμα θέσης του Καποδίστρια από το Α. Σπ. Σκανδάμη, Σελίδες Πολιτικής Ιστορίας και Κριτικής, τομ. Α: «Εργάζομαι να σχηματίσω από το άθροισμα πολλών ανθρώπων, έναν λαόν. Αγωνίζομαι να συμπήξω Κράτος. Οι αντίπαλοί μου δεν είναι εχθροί μου προσωπικοί, είναι εχθροί της τάξεως και της ευνομίας, και οι σοβαρώτεροι σύμμαχοι των κομμάτων, άτινα αντιπράττουν εις το έργον μου, είναι οι αντιζηλίαι των Δυνάμεων. Και αυτά τα Ανακτοβούλια, ουχί σπανίως, γίνονται φατριαστικά. Δεν πρέπει να περιμένη τις πάντοτε παρ’ αυτών δικαιοσύνην και αλήθειαν…».
[26] Για παρεμβάσεις από το βιβλίο Π. Ήφαιστος, Κοσμοθεωρία των Εθνών (Εκδόσεις Ποιότητα) οι οποίες αναλύουν το ιδεολογικό φαινόμενο και τα ιδεολογικά δόγματα ως μεταμφιέσεις των ηγεμονικών δυνάμεων βλ. Π. Ήφαιστος, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΣΜΟΣ, ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΤΙΚΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ http://wp.me/p3OqMa-1jx.   Επίσης, Π. Ήφαιστος, Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΡΟΚΑΝΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙ-ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΣΚΕΨΗΣ. Συμπεριλαμβάνει απόσπασμα από το «Κοσμοθεωρία των Εθνών» http://wp.me/p3OqMa-1ie . Για την θεμελιώδη δομή του διεθνούς συστήματος και το γεγονός ότι η πολιτική ηθική πέραν του κράτους είναι μηδενική (το διεθνές δίκαιο αφορά την διεθνή τάξη), βλ. Π. Ήφαιστος, ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογία versus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένων ­– http://wp.me/p3OlPy-1bH
[27] Για τον εθνοκρατοκεντρικό χαρακτήρα και τις λειτουργίες του σύγχρονου διεθνούς συστήματος βλ. Κοσμοθεωρία των Εθνών ό.π. Επίσης, το ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ό.π.


Βασική βιβλιογραφία
Γ. Κοντογιώργης, «Το “κράτος” του Καποδίστρια. Μια συγκριτική αποτίμηση σε σχέση με την απολυταρχία της εποχής και το κράτος-έθνος», Πάπυροι, Τόμος 3, 2014
Γ. Κοντογιώργης, ΕΘΝΟΣ και εκσυγχρονιστική νεοτερικότητα (Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2006)
Δ. Τσιριγώτης, «Ο Ι. Καποδίστριας και η Μεγάλη Ιδέα». Μια διεθνολογική αποτίμηση της Υψηλής Στρατηγικής του πρώτου Έλληνα κυβερνήτη (εισήγηση σε συνέδριο, υπό δημοσίευση από το Ινστιτούτο Ιωάννη Καποδίστρια)
Κ. Χατζηαντωνίου, «οι διπλωματικοί αγώνες του Καποδίστρια και χάραξη των συνόρων του νεοελληνικού κράτους», εισήγηση συνεδρίου, αναρτημένο στο www.academia.edu.
«Ο Καποδίστριας και ο πολιτικοκοινωνικός πλουραλισμός της εποχής του», στο Ιωάννης Καποδίστριας 1776-1831. Ο κορυφαίος Έλληνας Ευρωπαίος,  εισαγ.- επιμ. – σχόλια, Π. Πετρίδης, Αθήνα: Γκοβόστης, 1992.

1. Ifestos, «Patron-Client Relations in the Emerging Security Environment”, Jerusalem Journal of International Relations vol 14, 1992

Π. Ήφαιστος, Διπλωματία και στρατηγική των μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, βλ. «Διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας στην τρέχουσα συγκυρία. Πελατειακές σχέσεις («patron-clientrelations») μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών» στην διεύθυνση http://wp.me/p3OlPy-wB – http://www.academy.edu.gr/files/01_14_pr_rg.pdf
Α. Ε. Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τομ. ΣΤ’, Αθήνα: Ηρόδοτος, 2007.
Ν. Πανταζόπουλος, «Ο Καποδίστριας και ο πολιτικοκοινωνικός πλουραλισμός της εποχής του», στο Ιωάννης Καποδίστριας 1776-1831. Ο κορυφαίος Έλληνας Ευρωπαίος,  εισαγ.- επιμ. – σχόλια, Π. Πετρίδης, Αθήνα: Γκοβόστης, 1992

Πετρίδης, «Η εξωτερική πολιτική του Κυβερνήτη και η συμβολή της στην κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας 1828-1831», σ. 224.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Διεθνής πολιτική 21^ος  αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
ΗΠΑ: Ιστορία, Διπλωματία, Στρατηγική https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

πηγή
(το είδαμε εδώ)