Τα τουρκο-μογγολοσελτζούκια είναι ανεγκέφαλοι κλώνοι. Ένας άλλος λοιπόν σκοτεινός νους, αρχαιότερος εχθρός των Ελλήνων, είναι αυτός που μπορεί να τα σκεφτεί όλα αυτά... "Το χρονικό τής... ΜΌΝΟ απ'έξω ματωμένης μπανιέρας", "Το Ζήτημα της Κοφίνου" και "Η Κιτσίκειος Ελληνοτουρκική Συνομοσπονδία".

 Η ανάρτηση αυτή, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του "Πώς η Ιστορία της Νεοτέρας Ελλάδος, είναι γεμάτη από ντόπιους προδότες, περιούσιους που υποδύονται τους Έλληνες ή Κυπρίους, κατασκόπους και μυστικούς πράκτορες και προβοκάτορες Τουρκίας, Αγγλίας, Γερμανίας, Ισραήλ κ.ά., ύποπτο ρόλο του ΟΗΕ στα εθνικά μας θέματα, γεωπολιτικούς και προπαγανδιστές ελληνικών κυβερνήσεων που πάτησαν την μπανανόφλουδα της συνδιαχείρησης της Ενδιάμεσης περιοχής μετά του Αιγαίου, κλπ κλπ..."
Και όλα αυτά γιατί;... Γιατί μια ελληνοτουρκική συνομοσπονδία;... Γιατί μια  βυζαντινοθωμανική συνύπαρξη;... Μήπως και μας πάρουν πίσω οι Δυτικοί, το κρατίδιο αυτό, το οποίο μας έφτιαξαν πριν από 200 χρόνια για να μένουμε;...
Αυτή είναι η θεωρία που θέλει κάποιους να απεργάζονται ακόμα - κι όχι στα κρυφά πλέον- ένα τέτοιο μέλλον για την Ελλάδα;...



Ξεκινάμε:



ardin-rixi.gr, 21 Απριλίου 2016

Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος με τον Ισμέτ Ινονού

του Σπύρου Σοφοκλέους από το Άρδην τ. 58

Αντίθετα με ό,τι λέγεται, η Χούντα δεν προωθούσε τη συμφωνία Τούμπα-Τσαγκλαγιαγκίλ ως πρόταση επίλυσης του Κυπριακού. Ως γνωστόν, η Χούντα, μέχρι τον Σεπτέμβριο του ’67, υιοθετούσε τη Συμφωνία Τούμπα-Τσαγκλαγιαγκίλ του ’65 (δηλ. Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά βάσεις και μακροχρόνιες μισθώσεις εδαφών στην Τουρκία για να εξασφαλιστούν –δήθεν– τα ανύπαρκτα συμφέροντά της). Όμως οι Τούρκοι (οι οποίοι στόχευαν σε διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία από τη δεκαετία του ’50) απέρριψαν τη λύση αυτή –αφού λόγω της ελληνικής υποχωρητικότητας μπορούσαν να κερδίσουν περισσότερα– τον Σεπτέμβριο του ’67, στις συζητήσεις στην Αλεξανδρούπολη, οι οποίες έτσι οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο (αυτό το στοιχείο το παραθέτω μετά από συνομιλία μου με τον καθηγητή Ευάγγελο Κουφουδάκη, τον οποίο ευχαριστώ θερμά). Έτσι το Κυπριακό πήρε τη μορφή συζητήσεων μεταξύ Κληρίδη – Ντενκτάς (’69 – λίγο προ της εισβολής) όπως συνέφερε την Άγκυρα. Η επιμονή της Χούντας επί της Ενώσεως ήταν προπέτασμα: ο Παπαδόπουλος ήταν ένθερμος θιασώτης του «ελληνοτουρκισμού» και της δημιουργίας μιας «ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας». Πνευματικά στελέχη της Χούντας ήταν οι: Δημήτριος Κιτσίκης, Γεώργιος Γεωργαλάς και Δημήτρης Τσάκωνας. Ο Δημήτριος Κιτσίκης προέβη σε συστηματοποίηση του «ανατολικού ιδεώδους» (δηλ. της «βυζαντινοθωμανικής συνύπαρξης»), χρησιμοποιώντας το ως πυρήνα του δημιουργηθέντος απ’ αυτόν (το ’64) «ελληνοτουρκισμού». Σύμφωνα με το ιδεολόγημα αυτό, Έλληνες και Τούρκοι συγκατοικούν και αλληλοεξαρτούνται από τον 11ο αιώνα, άρα επιβάλλεται η εγκαθίδρυση ενός «ελληνοτουρκικού πολιτικού συνόλου». Σύμφωνα δε με την προωθηθείσα απ’ τους άνωθεν αναφερόμενους γεωπολιτική αντίληψη της «ενδιάμεσης περιοχής», Έλληνες και Τούρκοι είναι φορείς του κοινού «ανατολικού» πολιτισμού, ο οποίος καλύπτει την «ενδιάμεση περιοχή», η οποία εξακτινώνεται απ’ την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι το κέντρο της Ευρασίας. Οι αντιλήψεις αυτές διατυπώθηκαν σε επίσημο λόγο του Γεώργιου Γεωργαλά (υπεύθυνου προπαγάνδας της Χούντας και Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ) ως εκπροσώπου της ελληνικής κυβερνήσεως (βλ. Δημήτριος Κιτσίκης, Ιστορία του Ελλητοτουρκικού χώρου, 1928-1973, εκδόσεις Εστία σελ. 309-310).

Μετατρέποντας τα παραπάνω σε πολιτικές κατευθύνσεις και στρατηγική επίλυσης του Κυπριακού, μετά τις προσπάθειες που κατέβαλε το ’69-’70 για ανάπτυξη της ελληνοτουρκικής φιλίας, ο Παπαδόπουλος, στις 25/5/71, έδωσε συνέντευξη Τύπου στην Αθήνα μαζί με τον Μετίν Τοκέρ, γαμπρό του Ισμέτ Ινονού. Σύμφωνα δε με δηλώσεις του στη Μιλιέτ, στις 29/5/71, στις συνομιλίες του με τον γαμπρό του Ινονού ετέθη το θέμα της «ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας», την οποία η Αθήνα αντιμετώπιζε θετικά, με δεδομένο την προηγούμενη βιώσιμη λύση του Κυπριακού Ζητήματος (την οποία δεν έθεσε ως αναγκαίο προηγούμενο) (βλ. στο ίδιο βιβλίο του Κιτσίκη).

Αργότερα, στις 3-4 Ιουνίου 1971, οι Υπουργοί Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας Παλαμάς και Ολτσέυ συζήτησαν, στο περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ στη Λισσαβόνα, την υλοποίηση αυτού του σχεδίου με «οριστική επίλυση» του Κυπριακού ζητήματος μέσω της δημιουργίας μιας «διζωνικής ομοσπονδίας» (όπως μαθαίνουμε από έρευνα του Ευάγγελου Κουφουδάκη, στο βιβλίο του Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις 1923-1987, σελ. 230). Στο δε συγκεκριμένο δημοσίευμα της Μιλιέτ, ο Παπαδόπουλος αναφέρει: «εγώ προσωπικά, πιστεύω ότι η ιστορία μάς οδηγεί προς μια ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί σε ίσως 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί». Πολύ απλά, ο Παπαδόπουλος θεωρούσε την ομοσπονδία στην Κύπρο ως πιλότο μιας αναπόφευκτης και ιστορικά επιβεβλημένης «ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας» και εύρισκε σ’ αυτό σύμφωνο τον τότε πρόεδρο της Τουρκίας, Νιχάτ Ερίμ. Αν πράγματι η Χούντα ήθελε τη συμφωνία Τούμπα-Τσαγκλαγιαγκίλ, τότε γιατί απέσυρε τη Μεραρχία (Δεκέμβριος ’67); Αυτή η ενέργεια ήταν απολύτως σύμφωνη με τις πεποιθήσεις των «ελληνοτουρκιστών» καθώς και του Παπαδόπουλου, ο οποίος θεωρούσε ότι οι δύο παλιοί φίλοι –Ελλάδα και Τουρκία– δεν αξίζει να τσακώνονται για την Κύπρο. Αν πράγματι η Χούντα στόχευε στην προώθηση της συμφωνίας, τότε θα κρατούσε εδώ στην Κύπρο τη Μεραρχία για να αναγκάσει τους Τούρκους να την αποδεχθούν. Η Άγκυρα όμως διαπίστωσε ότι δεν είχε να φοβηθεί τίποτε από την Ελλάδα σε τυχόν εισβολή της στην Κύπρο, αφού οι αξιώσεις της στα νησιά ήταν αποδεκτές, όπως αποδεκτά κάνει ο ελληνοτουρκισμός τον ρόλο και τις διεκδικήσεις της Άγκυρας σε Αιγαίο και Θράκη (οι οποίες είχαν ήδη εκδηλωθεί εδώ και καιρό).

Η Τουρκία διαπίστωσε ότι η Ελλάδα δεν θα πολεμούσε για την Κύπρο τη στιγμή που την παρέδιδε εν καιρώ ειρήνης (όπως τελικά έγινε). Οι συζητήσεις περί Ομοσπονδίας επέτρεψαν στην ουσία την εισβολή, αφού απέκλειαν τυχόν ελληνική αντίδραση, η οποία και θα επέφερε καταστροφικό στρατιωτικό πλήγμα στην Τουρκία θάβοντας μια για πάντα τον τουρκικό επεκτατισμό.

Η Κύπρος βλάφτηκε όχι απ’ την επιθυμία της Ελλάδος ν’ αναμειχθεί στην Κύπρο, αλλά απ’ την πρόθεσή της ν’ αποσυρθεί δια της επιβολής της διζωνικής ομοσπονδίας. Η Άγκυρα όμως κράτησε τη διζωνική ομοσπονδία ως διπλωματικό της κεκτημένο και εισέβαλε για να μας παρασύρει σε διάλογο επ’ αυτής (όπως φαίνεται από τις προτάσεις της στις συνομιλίες της Γενεύης το καλοκαίρι του ’74). Είναι η ίδια μέθοδος επίλυσης την οποία υιοθέτησαν και οι δημοκρατικές ηγεσίες Ελλάδος και Κύπρου. Μια λύση την οποία προώθησε κυρίως η Χούντα και ήταν πάντοτε ο στόχος της Άγκυρας.


πηγή

3 σχόλια συνοδεύουν την ανωτέρω ανάρτηση στην πηγή της.

Ας διαβάσουμε το 2ο και το 3ο:

Γκυ, 22 Απριλίου 2016

Αντίθετα από τον ΓΠ, ο Ιωαννίδης ήταν αυτός που πιστεύοντας στην «ένωση» αλά Άτσεσον (διπλή ένωση) επιδίωξε το πραξικόπημα προκειμένου να εκτοπίσει τον (μετεωριστή Ανατολής-Δύσης) Μακάριο, νομίζοντας ότι θα έχει τις ΗΠΑ με το μέρος του. Σ’ άλλο πλάνο, ο χρήσιμος ηλίθιος Γρίβας που επιδίωξε την «ένωση» σε ένα ασαφές πλαίσιο Άτσεσον σύμφωνα με την αρθρογραφία του μέχρι και το 71 που επέστρεψε για να ξεκινήσει ο εμφύλιος με δεκάδες νεκρούς, τραυματίες, βασανισμένους, βόμβες κλπ. κι απ’ τις δυο πλευρές. Να μην ξεχνάμε και την ελληνοκυπριακή γκλάντιο όπως και για την τουρκική που χρησίμευσε σχεδόν αποκλειστικά για την γραμμή του του 1956 έτσι όπως τη διατύπωσε ο Νιχάτ Ερίμ.
Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο


Αναστάσιος Καρυπίδης, 17 Νοεμβρίου 2017 

Την καλησπέρα και τα σέβη μου.
Όταν μιλούμε για «ελληνοτουρκική ομοσπονδία», είτε επειδή το πιστεύουμε εμείς είτε για να μεταφέρουμε τα λόγια του Παπαδόπουλου (και κάθε Παπαδόπουλου), θεωρώ ότι καλό θα είναι να ξεκαθαρίζουμε οι ίδιοι πως το εννοούμε/χρησιμοποιούμε.
Προσωπικά, θεωρώ πως όταν θέλουμε να αναλύσουμε την πολιτική (μη παροτρυνόμενοι από προσωπικά πάθη τα οποία μεταφέρουμε εκ παθημάτων, ή λόγω ιδεοληψιών, ή προπαγάνδας -το σύνηθες), καλό είναι να έχουμε πάντοτε υπόψιν αυτό που λέμε «Δ ι π λ ω μ α τ ί α». Προφανέστατα και δεν πρόκειται για ένωση κρατών υπό μια υπόσταση! Αλλά η μη διευκρίνιση, λοιπόν, αφού απευθυνόμαστε σε απλούς πολίτες, πιθανότατα να οδηγήσει σε αυθαίρετα συμπεράσματα τα οποία ούτε οι ίδιοι οι φορείς τέτοιων συνθημάτων να μην φαντάζονται!
Εμένα δεν με νοιάζει ο Παπαδόπουλος, αλλά το συγκεκριμένο το οποίο ανέφερε έχει ήδη συντελεστεί. Η ελληνοτουρκική ομοσπονδία και η ομοσπονδία των τούρκων με την Ευρώπη είναι γεγονός εδώ και χρόνια. Από τις εμπορικές συναλλαγές, επιχειρηματικές δραστηριότητες, τις διακρατικές συμφωνίες, τις κοινές στρατηγικές οι οποίες αφορούν τρίτους παράγοντες, μέχρις σημείου που για να έρθει τούρκος στην Ελλάδα ή το αντίστροφο, πλέον μια απλή επίδειξη μιας ταυτότητας είναι αρκετή. (Σωστά;; Σωστά!)
Κάτι τελευταίο το οποίο αφορά την ιστορία περισσότερο, αλλά σημειολογικά εξαιρετικού ενδιαφέροντος.
Ακροθιγώς τέθηκε το ζήτημα με τις αξιώσεις μας επί της Κύπρου΄ ενν. για να προχωρήσει η ελληνοτουρκική ομοσπονδία. Αν και μου άρεσε αυτό, το οποίο καταδεικνύει την εντιμότητα του αρθρογράφου, αμέσως μετά είδα να θέτει ένα ερώτημα το οποία εμμέσως-αμέσως απαξίωνε τον όρο (διότι περί όρου επρόκειτο όπως αναφέρει το κείμενο) τον οποίο έθετε ο Δικτάτορας Παπαδόπουλος.
Στην ερώτηση -λοιπόν- «γιατί απέσυρε τη Μεραρχία » το καθεστώς, η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή και ανήκει στην ιστορία. Εξαιτίας της προβοκάτσιας τούρκων και Μακαρικών με τα γεγονότα της Κοφίνου, οι οποίοι ποδηγέτησαν κ α ν ο ν ι κ ά τα τεκτενόμενα!
___________
Σημείωση: Τα ξαναγράφω για να μην παρεξηγηθώ.
Εγώ δεν έχω καμιά σχέση με Παπαδόπουλους και χούντες, κι επειδή το βασικό θέμα είναι η «ελληνοτουρκική ομοσπονδία» θεωρώ ότι μιλά για πολιτική ομοσπονδία η οποία είναι υπαρκτή εδώ και δεκαετίες, και δεν διαφέρει σε τίποτα από εκείνη των Βενιζέλου – Σφαγέα Ατατούρκ. [«Ακούγονται ακόμη οι φωνές του Ατατούρκ και του Βενιζέλου ….» είπε αμέσως μετά, στον ίδιο δημοσιογράφο και στην ίδια συνέντευξη…]


Ανατρέχουμε στη Βικιπαίδεια για να μάθουμε για...

το  Ζήτημα της Κοφίνου

Με την ονομασία Ζήτημα της Κοφίνου, ή Επιχειρήσεις της Κοφίνου, ή ακόμα και Φιάσκο της Κοφίνου χαρακτηρίστηκαν τα γεγονότα που συνέβησαν μεταξύ Εθνικής Φρουράς και Τουρκοκυπρίων στο χωριό Κοφίνου (άλλοτε Άνω και Κάτω Κοφίνου), που αποτελούσε τουρκοκυπριακό θύλακα, της επαρχίας Λάρνακας της Κύπρου, τον Νοέμβριο του 1967. Τα γεγονότα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα 24 τουρκοκύπριοι και 1 ελληνοκύπριος να σκοτωθούν, χίλιοι περίπου να μείνουν άστεγοι. Η υπερβολική χρήση βίας μετέστρεψε την παγκόσμια κοινή γνώμη εναντίον των ελληνοκυπριακών θέσεων ενώ οδήγησε την ελληνική μεραρχία η οποία βρισκόταν μυστικά και παράνομα στην Κύπρο να αποχωρήσει.

Η Έναρξη του Ζητήματος της Κοφίνου

Από το 1963, κατά την διάρκεια των διακοινοτικών ταραχών στην Κύπρο, στο αμιγώς τουρκοκυπριακό χωριο Κοφίνου (με 728 κατοίκους κατά την απογραφή του 1960), δημιουργήθηκε θύλακας ελεγχόμενος από την ΤΜΤ και συγκεκριμένα από τον τούρκο τοπικό διοικήτη της Τσιετίν. Ο θύλακας συμπεριλάμβανε την τουρκοκυπριακή συνοικία του διπλανού μικτού χωριού Άγιος Θεόδωρος (με 685 Τουρκοκυπρίους και 525 Ελληνοκυπρίους). Στις αρχές του 1967 ο Τσιετίν παρεμπόδισε αστυνομικό όχημα της Κυπριακής Δημοκρατίας να εισέλθει στον ελληνοκυπριακό τομέα του χωριού Άγιος Θεόδωρος, ενώ υπήρχε τακτικά παρεμπόδιση της οδικής κυκλοφορίας. Αυτό οδήγησε τον τότε πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ' να υποβάλει παράπονο στην ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ (UNFICYP).

Επιχείρηση Γρόνθος 
Στις 14 Νοεμβρίου 1967, και ενώ οι διαπραγματεύσεις με τηνUNFICYP συνεχίζονταν, ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ', διέταξε τον αρχηγό της Εθνικής Φρουράς Γεώργιο Γρίβα, για την στρατιωτική επίλυση του προβλήματος. Τότε, επιτελάρχης του Γρίβα ήτανε ο Γρηγόριος Μπονάνος, ο οποίος αργότερα θα ήτανε αρχηγός του Στρατού κατά την διάρκεια της εφταετούς στρατιωτικής δικτατορίας και της τούρκικης εισβολής του 1974. Ο Γρίβας χρησιμοποίησε το πυροβολικό, τεθωρακισμένα και καταδρομείς, για να επιτεθεί αρχικά στον Άγιο Θεόδωρο, όπου τον κατάλαβε χωρίς καμία αντίσταση.

• Την επόμενη μέρα, και καθώς ο θύλακας της Κοφίνου ήτανε περικυκλομένος από δυνάμεις της εθνικής Φρουράς, ένας περίπολος της τελευταίας δέκτηκε 3 τουφεκιές. Αυτό ήτανε το έναυσμα για τη γενικευμένη επίθεση της Εθνοφρουράς, με έναν καταιγισμό πυρών (από βαριά πολυβόλα, όλμους και πυροβολικό). Ακολούθησε η κατάληψη των οικισμών και πολύωρες "εκκαθαριστικές επιχειρήσεις" από σπίτι σε σπίτι.  Άντρες του ΟΗΕ επίσης δέκτηκαν πυρά από δυνάμεις της εθνικής Φρουράς, ενώ σε ένα τουλάχιστον σημείο στρατιώτες της UNFICYP αφοπλίστηκαν δια της βίας των όπλων.
  Τα περισσότερα υπέστησαν, φυσικά, οι κάτοικοι των χωριών.
  Ο τότε καταδρομέας Μάριος Τεμπριώτης περιγράφει: "ήταν αυτά που είπε ο λοχαγός μας πριν αρχίσει η μάχη. Μας είπε μεταξύ άλλων ότι 'θα μας κατηγορήσουν που θα μας κατηγορήσουν για γενοκτονία, θέλω να μπείτε μέσα και να μην αφήσετε ούτε κότα κουτσή'". Ο ίδιος καταθέτει τη μαρτυρία του και για κάποιες ακόμα λιγότερο λαμπρές πτυχές της όλης επιχείρησης: "Φρικιαστικές ήταν και οι λεηλασίες που ακολούθησαν την κατάληψη του χωριού. Οι στρατιώτες έμπαιναν στα σπίτια, έσπαζαν τα πάντα για να βρουν λεφτά και έπαιρναν οτιδήποτε πολύτιμο έβρισκαν. Η όλη εικόνα θύμιζε μπουλούκια βαρβάρων κι όχι πειθαρχημένο στρατό". Ακόμη τραγικότερες είναι ορισμένες λεπτομέρειες της σφαγής. Μεταξύ των νεκρών συγκαταλέγονταν δυο γυναίκες και τρεις ηλικιωμένοι ' για έναν από αυτούς, τον 80χρονο Μεχμέτ Εμίν, μαρτυρίες κατοίκων αναφέρουν ότι τυλίχθηκε από τους στρατιώτες με μια κουβέρτα βουτηγμένη σε πετρέλαιο και κάηκε ζωντανός
  Συνολικά σκοτώθηκαν 24 Τουρκοκύπριοι, 9 τραυματίστηκαν και 1.000 έμειναν άστεγοι. Οι απώλειες της Εθνικής Φρουράς ήταν ένας νεκρός.
  

  Συνέχεια και Συνέπειες της Επιχείρησης

  Οι επιχειρήσεις στην Κοφίνου προκάλεσαν σοβαρή πολιτική κρίση. Η Τουρκία χαρακτήρισε «στυγερή πρόκληση» τα αιματηρά επεισόδια και απείλησε με στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο, αλλά και με πόλεμο την Ελλάδα. Η κρίση διευθετήθηκε με μια υποχώρηση του δικτατορικού καθεστώτος της Ελλάδας αφού, υπό την άμεση και ρητή απειλή πολέμου από την Τουρκία, αναγκάστηκε να αποσύρει από την Κύπρο την ελλαδική μεραρχία, την οποία είχε στείλει μυστικά -και παράνομα- ο Γεώργιος Παπανδρέου μετά τα γεγονότα του 1963 - 1964.
  

  Επίρριψη Ευθυνών

  Η ευθύνη της ατυχής "επιχείρησης Γρόνθος" αναζητείται μέχρι σήμερα από τους πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών και τους οπαδούς ή συνεχιστές τους.
  Η πρώτη αποψη , είναι αυτή που θέλει τη χούντα και το Γρίβα να συνωμοτούν, με στόχο τον αφοπλισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας. Την εξέφρασε με το σαφέστερο δυνατό τρόπο ο Ανδρέας Παπανδρέου, μιλώντας ως πρωθυπουργός στη Βουλή για το άνοιγμα του φακέλου της Κύπρου (21/2/86): "Αναζητεί ο Παπαδόπουλος ο ίδιος τρόπους ανάκλησης [της ελληνικής μεραρχίας]. Και η δικαιολογία για την ανάκληση δίδεται με τη μεγάλη προβοκάτσια της 15ης Νοεμβρίου 1967, με την επιχείρηση κατά των χωριών Κοφίνου και Άγιοι Θεόδωροι. Η επιχείρηση εκείνη διατάχθηκε από το Αρχηγείο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, από το Ελληνικό Επιτελείο και καθοδηγείτο κυριολεκτικά κάθε μέρα από την Αθήνα. Ο Μακάριος και η κυβέρνηση της Κύπρου τελούσαν σε πλήρη άγνοια. Αποτέλεσε μια πράγματι μεγάλη πρόκληση προς την Τουρκία. Έγιναν και σφαγές και λεηλασίες". Μιλώντας στην ίδια συνεδρίαση, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ενστερνίστηκε την εκτίμηση του πρωθυπουργού, προσθέτοντας ότι κατά τη γνώμη του "από εκεί [την Κοφίνου] αρχίζει η τραγωδία της Κύπρου". Και η διακομματική ομοφωνία συμπληρώθηκε με τη σχετική διατύπωση του εκπροσώπου του ΚΚΕ, Κώστα Κάππου, σύμφωνα με την οποία "τα γεγονότα της Κοφίνου από το Γρίβα ήσαν προβοκάτσια με στόχο να επέμβουν οι Τούρκοι".
  Εντελώς διαφορετική άποψη προβάλλουν, ωστόσο, τόσο οι απολογητές του Γρίβα όσο και οι ελληνοκύπριοι πρωταγωνιστές των ημερών. Από τα έγγραφα και τις αφηγήσεις που παραθέτουν, τόσο ο Σπύρος Παπαγεωργίου στη σχετική μονογραφία του ("Επιχείρησις Κοφίνου", Λευκωσία 1987) όσο και ο Γλαύκος Κληρίδης στα απομνημονεύματά του ("Η Κατάθεσή μου", τ.Β΄, Λευκωσία 1989, σ.202-221), προκύπτει σαφώς ότι η επιλογή για μια "επίδειξη δύναμης" ανήκε κατά κύριο λόγο στην κυπριακή κυβέρνηση (συγκεκριμένα, στο πολιτικοστρατιωτικό Συμβούλιο Αμύνης που λειτουργούσε τότε, με επικεφαλής τον ίδιο το Μακάριο) -και μόνο δευτερευόντως εγκρίθηκε από την Αθήνα.
  
  
  Διαβάζουμε και το 1ο σχόλιο: 
  
  Φιλονόη ἐκ Πόντου, 27 Μάϊου 2015
  
  
  Δυστυχῶς, ὅσο κι ἐὰν ΔΕΝ μᾶς ἀρέσῃ, τὰ γεγονότα, ποὺ σιγὰ σιγὰ βλέπουν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ πὼς κι αὐτοὶ (ὅπως καὶ ΟΛΟΙ οἱ ἄλλοι) ἔπεσαν θύματα …ἄλλων:
  http://filonoi.gr/2015/01/05/apokalypseis-poy-dikaiologoyn-thn-katastrofh-ths-toyrkias/
  (Ἄς ποῦμε, γιὰ νὰ μὴν γινόμαστε …κακούληδες, κάποιων γνωστῶν …«περιουσίων»!!!)
  
  
  Η Φιλονόη παραπέμπει λοιπόν σε ανάρτησή της, στην οποία αποδεικνύεται ότι ΚΑΤΙ ΒΡΩΜΑΕΙ ΜΕ ΤΙΣ «ΑΠΟΤΡΌΠΑΙΕΣ ΣΦΑΓΕΣ» ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΚΟΦΙΝΟΥ. ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ ΔΕΙΝΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΣΑΝ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΜΑΣ.
  
  ΥΠΟΠΤΗ ΦΥΣΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ. Αλλά...τί ψάχνεις... Εδώ, έχω ακούσει πολύ διάσημο κοτσιδάκια έντεχνο Κύπριο τραγουδιστή να λέει σε συνέντευξή του "τί σφαγή υπέστησαν οι καημένες οι τούρκικες οικογένειες από αυτά τα γεγονότα". Και απορώ τί είδους Κύπριος είναι αυτός ο κύριος...
  
  Ναι Φιλονόη...περιούσιοι που υποδύονται τους προδότες Έλληνες και Κυπρίους είναι φυτεμένοι παντού. Δεν έχεις άδικο.
  
  Ας δούμε λοιπόν κλείνοντας, και την ανάρτηση της Φιλονόης:
  
  
  
  
  
  

  Ἀποκαλύψεις ποὺ …«δικαιολογοῦν» τὴν ἐπερχομένη καταστροφὴ τῆς Τουρκίας.

  5 Ἰανουαρίου 2015 ἀπὸ τὸν/τὴν Σίγμα

  
  

  Και όταν πια εχουν περάσει τα χρόνια, και τους βολεύει να κτυπήσουν την σημερινή Τουρκία, αφήνουν μικρή, μα πάντα ελεγχόμενη ποσότητα πληροφορίας να διαρρεύσει, φροντίζοντας όμως να …αποκρύψουν βασικές παραμέτρους.
  
  

  
  

  
  

  Η μπανιέρα χωρίς αίματα στο εσωτερικό της, προφανώς πριν προλάβουν να βάλουν μέσα τα νεκρά παιδιά και τις μητέρες.

  
  
  Έτσι μαθαίνουμε ότι η δολοφονία Τουρκοκυπρίων, που απετέλεσε αφορμή για την εισβολή, ήταν προβοκάτσια και η περίφημη φωτογραφία ήταν σκηνοθετημένη.
  Την φωτογραφία φυσικὰ αναμετέδωσαν τότε σε όλη την γη τα ΜΜΕ των τοκογλύφων, ώστε η εισβολή να θεωρηθεί δικαιολογημένη. Υπάρχει λόγος που το μαθαίνουμε τώρα κι υπάρχει λόγος που και πάλι αφήνουν …«εκτός κάδρου» τους σκηνοθέτες της μεγάλης παραστάσεως. 
  
  

  
  

  
  

  Η μπανιέρα χωρίς αίματα στο εσωτερικό της, προφανώς πριν προλάβουν να βάλουν μέσα τα νεκρά παιδιά και τις μητέρες.

  
  Χρησιμοποιώντας τους εχθρούς των εχθρών τους ως μαριονέτες, με σκηνοθετημένες προβοκάτσιες, και την κατάλληλη επικοινωνιακή καταιγίδα, ξεκινούν επεισόδια (βλέπε Ίμια ), πόλεμοι κλπ. Κι όλα αυτά τα …«τυχαία» γεγονότα φυσικά προωθούν την ατζέντα της Νέας Τάξεως και αυξάνουν μεθοδικά την δύναμη και την επιρροή της.
  Σίγμα
  

  Σενέρ Λεβέντ: Σκηνοθετημένη η φωτογραφία της μπανιέρας με τα παιδιά

  
  

  
  

  Η μπανιέρα χωρίς αίματα στο εσωτερικό της, προφανώς πριν προλάβουν να βάλουν μέσα τα νεκρά παιδιά και τις μητέρες.

  Με μια φωτογραφία όπου εμφανίζεται η μπανιέρα άδεια και χωρίς αίμα, η «Αφρίκα»  στο σημερινό πρωτοσέλιδό της αναφέρεται στην γνωστή φωτογραφία των Τ/κ παιδιών που βρέθηκαν σκοτωμένα στην μπανιέρα το 1963.
  Ο Σενέρ Λεβέντ στο άρθρο του με τίτλο «Το έγκλημα της μπανιέρας» γράφει ότι η φωτογραφία με την άδεια και χωρίς αίματα μπανιέρα ελήφθη αμέσως μετά το συμβάν τον Δεκέμβριο του 1963. Στην μπανιέρα, σημειώνει, δεν υπήρχε αίμα και οι σοροί ήταν εκτός. Ωστόσο, προσθέτει, μέχρι σήμερα λεγόταν ότι το έγκλημα έγινε μέσα στην μπανιέρα. Υπάρχει μια διαφορετική εκδοχή από την επίσημη που χρησιμοποιείτο ως «εικόνα της πολιτικής προπαγάνδας», αναφέρει και διερωτάται γιατί συνέβη αυτό. Επίσης, συνεχίζει, ο πατέρας των παιδιών Μπινμπασί Ιλχάν είχε πει ότι με τα χέρια του έπλυνε τα παιδιά του και δεν είχαν πυροβοληθεί στο κεφάλι και διερωτάται γιατί λεγόταν το αντίθετο. Ο Λεβέντ σημειώνει ότι η φωτογραφία των τριών παιδιών με τις πυτζάμες γεμάτες αίματα και των μητέρων τους, από τα Χριστούγεννα του 1963, είχε κάνει το γύρο του κόσμου (από τους Τ/κ) ως δείγμα βαρβαρότητας των Ε/κ και το σπίτι εκείνο είχε μετατραπεί σε «μουσείο βαρβαρότητας» από το οποίο πέρασαν όλοι οι μαθητές, όπως παρατηρεί. Υπενθυμίζει ότι η εφημερίδα πριν από μερικά χρόνια είχε αναφερθεί ξανά στο θέμα και άρχισε να «σκαλίζει» αυτή την ιστορία για να διαφωτιστεί η κοινωνία και υπήρξαν κάποιοι που δεν τους άρεσε αυτό.
  Ανεκάλυψαν, γράφει, ότι υπήρχαν και άλλες εκδοχές εκείνης της φωτογραφίας και η δολοφονία δεν έγινε όπως δημοσιεύθηκε. Και για να γίνει πιο αποτελεσματική η προπαγάνδα δόθηκε μια διαφορετική «μορφή» στην εικόνα, όπως γράφει, λέγοντας πως αυτό το έκανε ο τουρκικής καταγωγής δημοσιογράφος Ομέρ Σαμί Τζοσιάρ, ανταποκριτής τότε της εφημερίδας Μιλλιέτ, ο οποίος εργαζόταν σαν αξιωματούχος πληροφοριοδότης της Τουρκικής Δημοκρατίας. Γιατί έγινε αυτή η σκηνοθεσία δεν μας εξήγησε κανείς, προσθέτει ο Σενέρ Λεβέντ στο άρθρο του.
  

  Η μπανιέρα χωρίς αίματα στο εσωτερικό της, προφανώς πριν προλάβουν να βάλουν μέσα τα νεκρά παιδιά και τις μητέρες.

  
  Τονίζει ότι η φωτογραφία με την άδεια μπανιέρα και τις σορούς έξω από αυτήν δημοσιεύεται σήμερα για πρώτη φορά από την «Αφρίκα», ευελπιστώντας ότι θα ρίξει φως σε εκείνο το γεγονός και διατυπώνει έξι ερωτήσεις, μεταξύ των οποίων παρατηρεί ότι οι σοροί των παιδιών ήταν επάνω από αυτές των μητέρων τους, ενώ κανονικά οι μάνες – όπως λέει – θα έπρεπε να είχαν αγκαλιασμένα τα παιδιά τους για να τα προστατέψουν.
  

  Ο Σενέρ Λεβέντ κύριος αρθρογράφος της Αφρίκα και συνεργάτης του Πολίτη.

  Επισημαίνει δε ότι υπάρχει πάνω από μια εκδοχή αυτής της φωτογραφίας και διερωτάται τελικά γιατί λέγονταν όλα αυτά τα ψέμματα, γιατί υπήρξε ανάγκη να τα πουν και ποιος τα σκηνοθέτησε.
  
  
  πηγή