Τί Αη Βασίλης.. τί Πολυτεχνείο.. μια φούντα δρόμος...

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο ο τοίχος δεν έγραφε την αληθινή ιστορία…

Μέρες που είναι θέλουμε δε θέλουμε ξαναθυμόμαστε τα χρόνια που πηγαίναμε σχολείο. Προσωπικά έχω ήδη μεγάλη απόσταση από την «παιδεία» την οποία έλαβα από το ανθελληνικό κράτος. Μια παιδεία που μου κατέστρεφε το μέλλον, το δικό μου αλλά και των υπολοίπων ομοφύλων μου, και φυσικά του Έθνους μου. Αυτή η παιδεία που ευαγγελίζεται ότι είναι ελεύθερη, ότι είναι δωρεάν, είναι η παιδεία της προπαγάνδας του κοινοβουλευτικού καθεστώτος εμποτισμένη με τις μαρξιστικές ιδέες των εκπαιδευτικών.

Ποια δωρεάν παιδεία όμως; Αυτή που για να μπορέσει ένας μαθητής να προοδεύσει πρέπει να πηγαίνει σε φροντιστήρια τρεις με πέντε ώρες καθημερινά; Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάποιον καθηγητή Φυσικής στο σχολείο μου που μας έλεγε: «Θέλετε να κάνουμε μάθημα τώρα; Σε λίγο θα πάτε φροντιστήριο και θα σας τα πουν εκεί». Πως γίνεται μια παιδεία να είναι δωρεάν όταν μια μέση οικογένεια με ένα μόνο τέκνο θέλει 350 με 500 ευρώ το μήνα για την εκπαίδευση του;

Ο καθηγητής αυτός ήταν δηλωμένος κομμουνιστής και είχε θέσει υποψηφιότητα με το ΚΚΕ για δήμαρχος της περιοχής της οποίας ήταν δημότης. Μια καρικατούρα με λουκ σαν του Αϊνστάιν. Που αποκαλούσε όλη την τάξη «γίδια» και γελούσε. Αυτός μάλιστα ο καθηγητής είχε κατεβάσει όλο το λύκειό μας σε συλλαλητήριο μαζί με την ΚΝΕ για τον βομβαρδισμό της Βαγδάτης από τους Αμερικανούς. Τι να γνώριζαν τότε οι μαθητές; Οι κομμουνιστές δε σου λένε ποτέ που σε πάνε και με ποιους. Έτσι δουλεύει η προπαγάνδα τους. Φταίνε όμως και οι γονείς των μαθητών που δεν είναι κομμουνιστές γιατί δε μιλούν στα παιδιά τους. Εμπιστεύονται τους καθηγητές ή αδιαφορούν για την παιδεία των παιδιών τους η οποία πρωτίστως πρέπει να ξεκινάει από το σπίτι.

Θυμάμαι λοιπόν τι γινόταν κάθε Νοέμβριο στο σχολείο που πήγαινα όταν ήμουν έφηβος. Θυμάμαι τον ζήλο των καθηγητών και την οργάνωση της γιορτής που ετοίμαζαν 10 με 15 μέρες πριν την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου. Θυμάμαι, περισσότερο απ’ όλα, ότι την εβδομάδα που ήταν κοντά στην ημέρα αυτή το μάθημα σταματούσε. Φιλόλογοι καθηγητές σε κάθε μάθημα μας έλεγαν για τη Χούντα, για την ελευθερία, για την δημοκρατία, για κάποια παιδιά που τα πάτησε κάποιο τανκ επειδή ζητούσαν ψωμί, παιδεία και ελευθερία. Πρόβες καθημερινές 2-3 ωρών για την χορωδία της γιορτής. Μας έβαζαν να τραγουδάμε διάφορα τραγούδια της Αριστεράς χωρίς όμως να μας λένε τίποτα για την Αριστερά. Χωρίς να μας λένε τίποτα για τον κομμουνισμό. Μας έσταζαν το δηλητήριο του μπολσεβικισμού μέσα στις ανυποψίαστες ψυχές μας με πολύ ύπουλο κι έντεχνο τρόπο. Με μια φωτογραφία που προκαλούσε το απλό παιδικό και αγνό αίσθημα: Ένα τανκ μπροστά σε μια πύλη και πίσω από τα κάγκελα οι μελλοθάνατοι για την ελευθερία και την δημοκρατία. Αυτά μας έλεγαν.

Προσωπικά όμως δε θυμάμαι να με απασχολούσαν ιδιαίτερα όλα αυτά, καθώς δεν έτρεφα ιδιαίτερη εκτίμηση για τους καθηγητές μου, οι οποίοι κατά πλειοψηφία είχαν την εικόνα του κατσαπλιά. Αυτό ήταν κάτι που πολλές φορές μας έκανε να γελάμε και να το σχολιάζουμε. Δε γνωρίζαμε όμως γιατί είχαν αυτή την αξιολύπητη εικόνα. Δε γνωρίζαμε ότι ήταν λόγω των μαρξιστικών τους ιδεών. Ούτε οι χορωδίες θυμάμαι να μας απασχολούσαν ιδιαίτερα. Δεν συμμετείχαμε γιατί μας ένοιαζε και τόσο το τι έγινε την 17η Νοεμβρίου. Οι λόγοι συμμετοχής μας στις πρόβες της χορωδίας ήταν για να χάσουμε ώρες μαθήματος ή για να είμαστε κοντά σε κάποιο κορίτσι που μας άρεσε. Αυτό σημαίνει ότι η προπαγάνδα μας ακουμπούσε μεν αλλά τουλάχιστον περνούσε χωρίς να αφήσει βαθιά χαραγμένο το αποτύπωμά της στη συνείδησή μας.

Σήμερα η προπαγάνδα αυτή γίνεται πολύ πιο έντονα και ξεδιάντροπα. Δεν κρύβει την ταυτότητά της και στόχο έχει να φανατίσει κι όχι μόνο να επηρεάσει τα παιδιά των Ελλήνων. Να φανατίσει τα παιδιά μας κατά του Έθνους, της Πατρίδας και της Θρησκείας. Μαθητές που αντιδρούν χαρακτηρίζονται από τους καθηγητές τους ως «ακροδεξιά στοιχεία» ή «φασίστες».

ΤΟΤΕ

ΣΗΜΕΡΑ

Φαίνεται ότι το σύνθημα

«Κάτω η Χούντα, πάνω η φούντα»

έγινε πραγματικότητα.

Τώρα η αντίσταση μπορεί και ΠΡΕΠΕΙ να γίνει μέσα από τον ιερό θεσμό της ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ! Η παιδεία πρέπει να δοθεί από το σπίτι, πρέπει οι γονείς να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των παιδιών τους και να τους πουν την αλήθεια για το παραμύθι του Πολυτεχνείου, για όσα έκανε η Μεταπολίτευση κατά της Πατρίδας μας, τους Έθνους μας και της Θρησκείας μας. Για το πως κατέστρεψε την ελληνική κοινωνία κοινωνικά, οικονομικά και ηθικά. Αυτή είναι η πρώτη και η μεγάλη αντίσταση. Κι οι κομμουνιστές δεν ξεχνούν ποτέ το παιδομάζωμα και καλό θα έιναι να μην ξεχνάμε και να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας τη δήλωση Καρανίκα πριν λίγους μήνες:

«Δεν φτάνει να καταδικάσουμε τον φασισμό. Δεν φτάνει να καταδικαστεί ο φασίστας. Πρέπει παράλληλα να απαντήσουμε αν επιτρέπεται να μεγαλώνει παιδί αυτός ο φασίστας γονέας που επιτίθεται στον δήμαρχο;».

Και κλείνω με τα λόγια του Λεμπόν θέλοντας να σας δώσω μήνυμα αισιοδοξίας:

«Κάθε άνθρωπος είναι ικανός μέσα στα όρια του σπιτιού του και της οικογενειακής του ζωής, να πραγματοποιήσει ένα είδος παλινόρθωσης της παράδοσης, αντιστρέφοντας σκόπιμα την πορεία της αλλοτρίωσης, τουλάχιστον σε έναν μεγάλο βαθμό. Μια τέτοια πρωτοβουλία για εκείνον που την αναλαμβάνει χωρίς να περιμένει να ακολουθήσουν όλοι οι άλλοι, έχει πραγματικά πνευματική αξία, ενώ μπορεί επίσης να έχει σημαντική επιρροή στις απόψεις των άλλων, καθώς δεν είναι μόνο το κακό παράδειγμα μεταδοτικό.»

Ήδη δεκάδες ιδιωτικά σχολεία αρνήθηκαν να γιορτάσουν το ψέμα του Πολυτεχνείου. Τα ονόματα των νεκρών του Πολυτεχνείου, οι τάφοι τους, οι οικογένειές τους αγνοούνται. «Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί» δεν έγιναν διότι δεν υπήρξαν. Και λευτεριά με ψέμματα, με μύθους και απάτες δεν έρχεται ποτέ. Μόνο η Ηλένια βρέθηκε σε μια διαφήμιση κάποιου σαμπουάν του εξωτερικού. Όπως έρχεται η ώρα που στα παιδιά σας λέτε πως δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης έτσι και τώρα ήρθε ο καιρός να τους πείτε πως δεν υπήρξε Πολυτεχνείο!

Εξάλλου πέρασαν τα χρόνια και μάθαμε ότι το «γελαστό παιδί» ήταν ο Μάικλ Κόλλινς, ο εθνικιστής Ιρλανδός ηγέτης του IRA και του Sinn Fein.

Αλέξανδρος Καρράς

πηγή
το είδαμε εδώ.