Όταν θέλουν τους συλλαμβάνουν.

του Γιάννη Σιδέρη

Σχόλιο Διόδοτου: Και αυτοί χρειάζονται μερικά "σημεία στίξεως"... 🙂

Στην περίπτωση της επίθεσης στον Μπουτάρη οι δράστες ταυτοποιήθηκαν άμεσα, συνελήφθησαν, πήγαν αυτόφωρο και καταδικάστηκαν. Τέτοια επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα της ΕΛΑΣ θα τη ζήλευε και η αστυνομία των ΗΠΑ!

Χθες η υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη Κατερίνα Παπακώστα κάλεσε από τηλεοράσεως τους αστυνομικούς να αυτοπροστατευθούν (!) ενώ εξήγγειλε και δόγμα μηδενικής ανοχής (θα προσθέταμε «χαριεντιζόμενη», γιατί από μέλος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μόνο ως χαριεντισμός ακούγεται τέτοια εξαγγελία).

Αφορμή ήταν ο άγριος ξυλοδαρμός που υπέστησαν αστυνομικοί από αντιεξουσιαστές μέσα στην αίθουσα του Πρωτοδικείου Αθήνας, με αποτέλεσμα τρεις αστυνομικοί να καταλήξουν στο νοσοκομείο, αφού τους επιτέθηκαν με καδρόνια, φωνάζοντας «Ρουφιάνοι, Φασίστες, θα σας σφάξουμε». Τα παρακείμενα ΜΑΤ σε ρόλο κυανοκράνων εισήλθαν στην αίθουσα και απλώς χώρισαν τους «εμπλεκόμενους». Συλλήψεις; Καμία!

Λίγες μέρες πριν οι Ρουβίκωνες έκαναν έλεγχο στοιχείων σε αστυνομικούς, και λίγο καιρό πριν… προστάτεψαν τον φρουρό στην πρεσβεία του Ιράν, βγάζοντάς τον έξω από το φυλάκιο να μην τον τραυματίσουν τα τζάμια που έσπαζαν με βαριοπούλα!

Προσωπικά δεν γνωρίζουμε, γι αυτό δεν αποδεχόμαστε μηχανιστικές μεταφορές παλαιών εποχών, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζει τη… νέα ΟΠΛΑ ή τα Συριζαϊκά… Freikorps, που θα χρησιμοποιηθούν άμα τη απωλεία της εξουσίας. Θεωρούμε ότι τέτοιες ερμηνείες έχουν δόση υπερβολής. Άλλωστε τέτοιου τύπου παρακομματικές οργανώσεις προϋποθέτουν πίσω τους ένα υπόβαθρο ισχυρού μαζικού κινήματος με αξιόλογη οργάνωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ διακρίνεται για την κουτοπονηριά, την έλλειψη πολιτικής συνέπειας, την έφεση στο ψέμα και τη δολοπλοκία, τους αήθεις χαρακτηρισμούς κατά των αντιπάλων, και βέβαια την εχθροπάθεια των οπαδών του στο να χαρακτηρίζουν τους αντιπάλους φασίστες και να τους προτρέπουν… να ψοφήσουν.

Όμως δεν διακρίθηκε ποτέ για τη μαζικότητά του (η ψήφος στις εκλογές δεν σημαίνει μαζικότητα). Καταδεικνύεται από το γεγονός ότι βουλιάζει σε όλες τις συνδικαλιστικές αρχαιρεσίες, όπου οι εκπρόσωποί του έρχονται τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, όσο και από το γεγονός ότι ψάχνει με το φανάρι αλλά δεν βρίσκει αξιόλογους υποψηφίους για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, και εξ ανάγκης προσκολλάται στους (Πασόκους) υποψηφίους του ΚΙΝΑΛ! Παράλληλα ποτέ δεν διακρίθηκε για τις οργανωτικές κομματικές του ικανότητες. Είναι εξ ορισμού κάπως δύσκολο να οργανώσει τάγματα εφόδου που θα μπορεί να τα καθοδηγεί.

Αυτό που συμβαίνει είναι, πάντα κατά την ταπεινή μας γνώμη, η διαχρονική του εμμονή, ενώ κυβερνάει μια χώρα, να παραμυθιάζεται ότι διατηρεί τα παλιά του κινηματικά χαρακτηριστικά, και να διοικεί με την κουλτούρα του κόμματος διαμαρτυρίας. Εξ αυτού και οι κάθε είδους Ρουβίκωνες είναι δικά τους παιδιά, όπως είχε πει και ο - μη συναισθανόμενος το βάρος του αξιώματός του - αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης.

Στα ανωτέρω ας προστεθούν τα ιδεολογήματα:

Η αστυνομία για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εξ’ ορισμού κακή, ένας καταπιεστικός αντιλαϊκός μηχανισμός στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης (τόσο… εχθρικής που με τμήματα της οποίας έχει κολεγιάσει...). Πολύ περισσότερο που ο βασικός κορμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ιστορικά και πολιτισμικά καθηλωμένος τον εμφύλιο (δεν έφεραν τυχαία τους «γερμανοτσολιάδες» στο προσκήνιο ως μνημονιακή κατηγορία). Οι παραστάσεις τους για την αστυνομία είναι αυτή που τους έχει κληρονομηθεί «αταβιστικά» από τους παλιότερους, του μετεμφυλιακού χωροφύλακα.

Παράλληλα στην πολιτική τους κουλτούρα υπάρχει το ιδεολόγημα ότι το σημερινό κοινωνικό περιθώριο, το «λούμπεν προλεταριάτο» που πρώτος διέγνωσε και περιέγραψε ο Μαρξ, είναι αδύνατο, χρίζει προστασίας και σε συνθήκες κοινωνικής έκρηξης για τη λαϊκή απελευθέρωση, είναι εν δυνάμει σύμμαχος των πρωτοπόρων αριστερών δυνάμεων. Μπορεί να ακούγεται αστείο, και είναι. Δεν μιλάνε τώρα φυσικά για κοινωνική έκρηξη καθώς πάνε πλησίστιοι στην ψευδεπίγραφη σοσιαλδημοκρατία. Όμως αυτή η άποψη είναι κουλτούρα δεκαετιών, η στάση της ανεκτικότητας έχει γίνει βίωμα, και δεν εξαλείφεται επειδή πήραν για τέσσερα χρόνια την εξουσία.

Πάντως το βασικό πρόβλημα δεν είναι οι αστειότητες του Ρουβίκωνα και των αντιεξουσιαστών, οι οποίοι βρίσκουν και τα κάνουν, ενώ αν είχαν αντιμετωπιστεί σε πλαίσιο ευνομίας (κυρίως από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αλλά και του ανηψιού Καραμανλή, που άφησαν το πρόβλημα και ξεχείλωσε), εάν δηλαδή είχαν υποστεί τα του νόμου, το φαινόμενο δεν θα είχε πάρει τόση έκταση. Αυτές οι συμπεριφορές, με την ατιμωρησία, εξαπλώνονται και διογκώνονται γιατί είναι ελκτικές στα νεανικά κοινά.

Το πρόβλημα είναι το ηθικό και η αποδιοργάνωση της αστυνομίας, που μπορεί να έχει ευρύτερες επιπτώσεις στην κοινωνική ασφάλεια. Οταν ο αστυνομικός δεν καλύπτεται από τη ηγεσία του, γιατί να προσπαθήσει; Εντάξει, είναι καθήκον του, αλλά πρωτίστως είναι καθήκον της ηγεσίας να τον προστατέψει. Όμως έργοις όχι λόγοις. Συμφωνείτε κα Γεροβασίλη;

πηγή