Ο δάσκαλος που πιστεύει στους μαθητές του.

γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη, Δημοσιογράφος

 

Υπάρχουν οι δάσκαλοι οι οποίοι θέλουν να μπαίνουν σε μία αίθουσα, να κάνουν ένα μάθημα, να πληρώνονται και να φεύγουν. 

Υπάρχουν και εκείνοι όμως, οι οποίοι θέλουν να δημιουργούν σχέσεις καρδιάς με τους μαθητές τους, που θέλουν πριν τους διδάξουν να τους αγαπήσουν.

 Έχουν πάντοτε τη δύναμη με ένα τους χαμόγελο και μία αγκαλιά να κάνουν τα λυπημένα προσωπάκια τους να μοιάζουν με ήλιους φωτεινούς. 

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι πάνω από όλα, οι οποίοι θέλουν να χτίσουν ανθρώπους με συναίσθημα και αρχές, όχι μόνο καλούς επαγγελματίες.

Υπάρχουν και εκείνοι οι δάσκαλοι. 

Που αγκαλιάζουν τα παιδιά με αγάπη, που μαθαίνουν να τα καταλαβαίνουν και να παραβλέπουν τα λάθη και τις απερισκεψίες του. 

Που καλλιεργούν τη συγχώρεση και την αποδοχή μέσα από αυτά, βρίσκοντας ξανά και εκείνοι μέσα τους το παιδί που σε κάποια στιγμή της ζωής τους έχασαν και άφησαν πίσω τους.

Είναι εκείνοι που θέλουν να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας στα παιδιά, δίχως ψέματα, δίχως ωραιοποιήσεις και παραμυθένιες αφηγήσεις. 

Θέλει να βοηθήσει τα παιδιά να γίνουν έντιμοι και ώριμοι πολίτες, να γνωρίσουν πως είναι και εκείνοι υπεύθυνοι και μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο. 

Θέλει να δει τους μαθητές του να μεγαλώνουν, να γίνονται ώριμοι και ευτυχισμένοι άνθρωποι δίχως απωθημένα και εσωτερικά κενά.

Υπάρχουν και εκείνοι οι δάσκαλοι που θέλουν να εμπνεύσουν τα παιδιά, επιθυμούν να τα μάθουν να πιστεύουν στον εαυτό τους με το να τους δείχνουν πόσο πιστεύουν και εκείνοι σε αυτά. 

Δε θέλουν μόνο χρήματα, δε θέλουν μόνο τιμές και κοινωνική φήμη μέσα από το επάγγελμά τους, θέλουν πάνω από όλα να δουν τα παιδιά να μεγαλώνουν και να γίνονται υγιείς ενήλικες, μαθαίνοντας να αποφεύγουν τις κακοτοπιές και τα αδιέξοδα πάθη.

Θέλει να δει τα μικρά βλαστάρια να ανθίζουν και να γίνονται δέντρα που όσο και να τα χτυπάει ο αέρας, εκείνα δεν κλονίζονται και δε λυγίζουν.

Να βρούμε τέτοιους δασκάλους, τους έχουμε ανάγκη..

Πηγή: http://koukfamily.blogspot.com/


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Σχόλιο Ρόη : Μετά από 28 χρόνια στο λειτούργημα της δασκάλας και με εύφημο μνεία στο ενεργητικό μου, θέλω να προσθέσω την δική μου τοποθέτηση πάνω στο εξαιρετικό άρθρο. 

Για 3 συμβουλές που τους μετέδιδα όλα αυτά τα χρόνια, ήθελα να με θυμούνται τα μαθητούδια μου:

1ον:  Καλύτερα ευτυχισμένοι οδοκαθαριστές παρά νευρωτικοί επιστήμονες.

2ον: Τα πάντα μπορείτε να γίνετε στην ζωή σας αρκεί να μην γίνετε κλέφτες και ψεύτες.

3ον: Κάθε σχολική χρονιά τελείωνε με την εφημεριδούλα μας  (Οι Γλάροι) και με το αφιέρωμα: 

Τι θέλω, Γεώργιος Δροσίνης

"Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα

σε ξένα αναστηλώματα δεμένο.

Ας είμαι ένα καλάμι ένα χαμόδεντρο

μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν' ανεβαίνω.

Δε θέλω του γιαλού το λαμπροφέγγισμα

που δείχνεται άστρο με του ήλιου τη χάρη

θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου

κι ας είμαι ένα ταπεινό λυχνάρι."

Τι κατάφερα;;;... Να μην στρίβουν οι μαθητές μου το κεφάλι τους, όταν με συναντούν στον δρόμο για να κάνουν πως δεν με είδαν.... 
... αυτός, είναι ο μεγαλύτερος μισθός μου!!! 


πηγή