του Γιώργου Γκοτζιά, εκπαιδευτικού
Στις μέρες μας το να πραγματεύεται κανείς με θέματα που αφορούν τα εθνικά ζητήματα ή οτιδήποτε άλλο που σχετίζεται με αυτά, είναι σύνηθες φαινόμενο που για μεγάλο μέρος του κόσμου έχει γίνει γραφικότητα.
Μετά μανίας γράφουμε, πότε φέροντας την ευθύνη των όσων διατυπώνουμε και πότε όχι, πολλές φορές έχοντας ως απώτερο σκοπό να γίνουμε το επίκεντρο της κοινής γνώμης. Ωστόσο η διεκδίκηση της αλήθειας μπορεί να επέλθει και δια της ελευθερίας του λόγου, συνεπώς και εκείνης του διαδικτύου.
Ένα σύνηθες φαινόμενο που πολλάκις συναντάται επί των ημερών μας, είναι ο λανθασμένος προσδιορισμός του <<Βορειοηπειρώτη>> από το σύγχρονο (κυρίως) Νεοέλληνα – Ελλαδίτη. Ένας όρος ο οποίος αυθαιρέτως χρησιμοποιήθηκε από το 1913 και έπειτα, τότε όπου οι λεγόμενες <<Μεγάλες Δυνάμεις>> όριζαν τις τύχες των ελληνικών – ηπειρώτικων πληθυσμών που αιφνιδίως αναγκάστηκαν να μείνουν εκτός της επικράτειας του νεοελληνικού κράτους.
Άνθρωποι με ιστορική μνήμη και συνέχεια βγαλμένη από τα βάθη της υπάρξεως των μεγάλων ηγετών της Ηπείρου, γόνοι ευεργετών και άτομα με μια λιτή και δωρική φυσιογνωμία, βίωσαν και συνεχίζουν να βιώνουν διαχρονικά ακόμη και μέσα από το ομηρικό γλωσσικό τους ιδίωμα, την αγάπη τους γι αυτόν εδώ τον τόπο. Κι όμως ετούτοι εδώ οι Έλληνες βαστάζοντας στις πλάτες τους αυτό το αιφνιδίως επιβαλλόμενο από τους εταίρους «σωτήρες» εθνικό προσωνύμιο, άλλοτε αντιμετωπίζονται ως οι αλλοεθνείς μέσα στους λοιπούς Ελλαδίτες και άλλοτε ως οι αλλοεθνείς – έποικοι των ιδίων των εδαφών όπου διαβιούν.
Η ελλιπής ενημέρωση και ο ωχαδερφισμός μας κυβερνά, κάνοντάς μας, ανιστόρητους, μαλθακούς και καχύποπτους. Η Ελληνική Πολιτεία με την επίσημη κατάργηση των όρων <<Βόρεια Ήπειρος>> και <<Βορειοηπειρώτης>>, από τη μια (ακουσίως) χτυπά την αυθαίρετη χρησιμοποίησή του, ενώ από την άλλη (εκουσίως) καταργεί την ταυτότητα των Ελλήνων Ηπειρωτών αυτής εδώ της γης.
Μη νομίζουμε πως ο εν λόγω όρος αφορά μόνον εδαφικά κεκτημένα, διότι τα ίδια τα άτομα που τον φέρουν, τον ξεχωρίζουν πια ως χαρακτηριστικό της εθνικής τους ταυτότητας. Δεν αποτελεί ετικέτα μιας ξεχωριστής εθνικής ομάδας ανθρώπων, αλλά τη δυναμική ισχύ όλων των αγώνων που εκείνη κατέβαλλε στον ρου της σύγχρονης και απομονωμένης ιστορίας της.
Αποτελεί όνειδος να θέλουν να μας ξεριζώσουν από την ψυχή μας ένα στοιχείο που μας τιμά και μας κάνει υπερήφανους που το διαθέτουμε. Ναι μεν στις αρχές του 1990 οι Βόρειο – Ηπειρώτες (δικαιολογημένα) αντιμετωπίστηκαν ως οι <<κακομοίρηδες>> μιας ειδικής περιοχής, όμως τώρα πια τα πράγματα βρίσκουν το δρόμο τους και όλοι έχουν τη δυνατότητα να μας εννοήσουν εις βάθος.
Αν σιωπήσουν οι ιθύνοντες, θα παραγκωνιστούν πολλά από τα δικαιώματά μας και εν καιρώ θα δούμε τα πόδια μας να χωλαίνουν και ο ολοκληρωτικός ξεριζωμός των εδώ Ηπειρωτών θα είναι πια γεγονός.
Σε τούτον εδώ τον τόπο ο ευγενής πολιτισμός δυναμώνει ακόμη με την παρουσία του γηγενούς ελληνικού στοιχείου, το οποίο καταπολεμά με τον τρόπο του κάθε μισαλλοδοξία και συνδράμει στο μέγιστο στον πραγματικό εξευρωπαϊσμό και την αρμονία όλων όσοι τον κατοικούν.
Διαγράφοντας το όνομά μας, σβήνετε την ίδια μας την ύπαρξη, μας θέτετε στο περιθώριο της ελληνικής ιστορίας, εκτελώντας μας υπογείως.
Είθε τα πράγματα να αλλάξουν!
Κλείνοντας σας παραθέτω τρεις στίχους από το υψίστης εθνικής σημασίας ποίημα της Κικής Δημουλά, το οποίο εμπνεύστηκε κατόπιν της λογοτεχνικής της επαφής, με το γλυπτό «Η Βόρειος Ήπειρος» στην πλατεία Τοσίτσα των Αθηνών.
«Θαρρεί κανείς πως έχεις ελαφρά ανακαθίσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο που είδες,
πως παίρνεις φόρα να το ζήσεις.»
Γκοτζιάς Γιώργος, Ήπειρος, Ιούλιος 2018
πηγή
Στις μέρες μας το να πραγματεύεται κανείς με θέματα που αφορούν τα εθνικά ζητήματα ή οτιδήποτε άλλο που σχετίζεται με αυτά, είναι σύνηθες φαινόμενο που για μεγάλο μέρος του κόσμου έχει γίνει γραφικότητα.
Μετά μανίας γράφουμε, πότε φέροντας την ευθύνη των όσων διατυπώνουμε και πότε όχι, πολλές φορές έχοντας ως απώτερο σκοπό να γίνουμε το επίκεντρο της κοινής γνώμης. Ωστόσο η διεκδίκηση της αλήθειας μπορεί να επέλθει και δια της ελευθερίας του λόγου, συνεπώς και εκείνης του διαδικτύου.
Ένα σύνηθες φαινόμενο που πολλάκις συναντάται επί των ημερών μας, είναι ο λανθασμένος προσδιορισμός του <<Βορειοηπειρώτη>> από το σύγχρονο (κυρίως) Νεοέλληνα – Ελλαδίτη. Ένας όρος ο οποίος αυθαιρέτως χρησιμοποιήθηκε από το 1913 και έπειτα, τότε όπου οι λεγόμενες <<Μεγάλες Δυνάμεις>> όριζαν τις τύχες των ελληνικών – ηπειρώτικων πληθυσμών που αιφνιδίως αναγκάστηκαν να μείνουν εκτός της επικράτειας του νεοελληνικού κράτους.
Άνθρωποι με ιστορική μνήμη και συνέχεια βγαλμένη από τα βάθη της υπάρξεως των μεγάλων ηγετών της Ηπείρου, γόνοι ευεργετών και άτομα με μια λιτή και δωρική φυσιογνωμία, βίωσαν και συνεχίζουν να βιώνουν διαχρονικά ακόμη και μέσα από το ομηρικό γλωσσικό τους ιδίωμα, την αγάπη τους γι αυτόν εδώ τον τόπο. Κι όμως ετούτοι εδώ οι Έλληνες βαστάζοντας στις πλάτες τους αυτό το αιφνιδίως επιβαλλόμενο από τους εταίρους «σωτήρες» εθνικό προσωνύμιο, άλλοτε αντιμετωπίζονται ως οι αλλοεθνείς μέσα στους λοιπούς Ελλαδίτες και άλλοτε ως οι αλλοεθνείς – έποικοι των ιδίων των εδαφών όπου διαβιούν.
Η ελλιπής ενημέρωση και ο ωχαδερφισμός μας κυβερνά, κάνοντάς μας, ανιστόρητους, μαλθακούς και καχύποπτους. Η Ελληνική Πολιτεία με την επίσημη κατάργηση των όρων <<Βόρεια Ήπειρος>> και <<Βορειοηπειρώτης>>, από τη μια (ακουσίως) χτυπά την αυθαίρετη χρησιμοποίησή του, ενώ από την άλλη (εκουσίως) καταργεί την ταυτότητα των Ελλήνων Ηπειρωτών αυτής εδώ της γης.
Μη νομίζουμε πως ο εν λόγω όρος αφορά μόνον εδαφικά κεκτημένα, διότι τα ίδια τα άτομα που τον φέρουν, τον ξεχωρίζουν πια ως χαρακτηριστικό της εθνικής τους ταυτότητας. Δεν αποτελεί ετικέτα μιας ξεχωριστής εθνικής ομάδας ανθρώπων, αλλά τη δυναμική ισχύ όλων των αγώνων που εκείνη κατέβαλλε στον ρου της σύγχρονης και απομονωμένης ιστορίας της.
Αποτελεί όνειδος να θέλουν να μας ξεριζώσουν από την ψυχή μας ένα στοιχείο που μας τιμά και μας κάνει υπερήφανους που το διαθέτουμε. Ναι μεν στις αρχές του 1990 οι Βόρειο – Ηπειρώτες (δικαιολογημένα) αντιμετωπίστηκαν ως οι <<κακομοίρηδες>> μιας ειδικής περιοχής, όμως τώρα πια τα πράγματα βρίσκουν το δρόμο τους και όλοι έχουν τη δυνατότητα να μας εννοήσουν εις βάθος.
Αν σιωπήσουν οι ιθύνοντες, θα παραγκωνιστούν πολλά από τα δικαιώματά μας και εν καιρώ θα δούμε τα πόδια μας να χωλαίνουν και ο ολοκληρωτικός ξεριζωμός των εδώ Ηπειρωτών θα είναι πια γεγονός.
Σε τούτον εδώ τον τόπο ο ευγενής πολιτισμός δυναμώνει ακόμη με την παρουσία του γηγενούς ελληνικού στοιχείου, το οποίο καταπολεμά με τον τρόπο του κάθε μισαλλοδοξία και συνδράμει στο μέγιστο στον πραγματικό εξευρωπαϊσμό και την αρμονία όλων όσοι τον κατοικούν.
Διαγράφοντας το όνομά μας, σβήνετε την ίδια μας την ύπαρξη, μας θέτετε στο περιθώριο της ελληνικής ιστορίας, εκτελώντας μας υπογείως.
Είθε τα πράγματα να αλλάξουν!
Κλείνοντας σας παραθέτω τρεις στίχους από το υψίστης εθνικής σημασίας ποίημα της Κικής Δημουλά, το οποίο εμπνεύστηκε κατόπιν της λογοτεχνικής της επαφής, με το γλυπτό «Η Βόρειος Ήπειρος» στην πλατεία Τοσίτσα των Αθηνών.
«Θαρρεί κανείς πως έχεις ελαφρά ανακαθίσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο που είδες,
πως παίρνεις φόρα να το ζήσεις.»
Γκοτζιάς Γιώργος, Ήπειρος, Ιούλιος 2018
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου