ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΝΗ ΤΗΣ...

Έγραψε ένας αναγνώστης μας χθες.. "Αυτήν την σχέση με τον Κύριο της Δόξης τρέμουν τα σκουλήκια". 
Σε ένα άλλο του σχόλιο έγραψε "έχετε ιδέα τί είναι ο αγγελικός κόσμος;". 
Και σε ένα τρίτο του σχόλιο έγραψε την καταλυτική για εμένα φράση "εννοείστε το κάποιοι.. βάλτε σταυρούς και καντήλι στα σπίτια για να έχετε προστασία, σπίτι όπου καίει το καντήλι και καίει θυμίαμα και στην πρώτη θέση είναι η εικόνα του Χριστού.. ο διάβολος και τα δουλάκια του τρέμουν να πλησιάσουν' έχει δώσει ειδοποίηση η Παναγία τί να έχουμε να καίμε.. θυμίαμα, τους στραβώνει' αυτό κάντε το όλοι' είναι πόλεμος κυρίως πνευματικός.."

Είπα "καταλυτική για εμένα φράση", γιατί μού έφερε στο νου  την ιστορία που ακολουθεί και η οποία είναι πραγματική. 

Μού την αφηγήθηκε μια προσωπική μου φίλη, η οποία επιθυμεί, λεπτομέρειες (πρόσωπα, τόπος, χρόνος) να μην δημοσιοποιηθούν. 

Την απέδωσα όσο πιο σύντομα γινόταν, σε μορφή μικροσκοπικού διηγήματος, χωρίς να αλλάξω κανένα πραγματικό της στοιχείο. Και να προσθέσω, πως η αφήγηση σταματά κάπως απότομα, αλλά αυτό έγινε σκόπιμα, γιατί μετά την τελευταία πρόταση.., οποιαδήποτε, έστω και μία λέξη, ήταν περιττή. 

Επίσης, αν και η ιστορία αυτή μοιάζει να προέρχεται από τη «ζώνη του λυκόφωτος» όπως θα έλεγαν μερικοί..

 ..όχι φίλοι μου.. δεν προέρχεται από εκεί. Προέρχεται από τη «ζώνη Του Ουρανίου Φωτός»! 

 Ας την ακούσουμε:

....Εργαζόμουν εκείνο το διάστημα σε ένα εργοστάσιο, απογευματινή βάρδια 7-3, το οποίο απείχε 10 λεπτά από το σπίτι μου με τα πόδια.

Δεν φοβόμουν την ερημιά, μιας και είχα συνηθίσει πλέον την βιομηχανική αυτή περιοχή. Το βράδυ εκείνο όμως είχα μια ανησυχία η οποία επιβεβαιώθηκε όταν από κάποια γωνία αντιλήφθηκα τη σκιά και παρουσία κάποιου ατόμου, που καθόταν ακίνητος στο σκοτάδι, τριάντα περίπου μέτρα μακρύτερα. Αν δεν ήθελα, που δεν ήθελα, να αλλάξω και να ακολουθήσω μιαν άλλη λιγότερο κοντινή και περισσότερο ερημική διαδρομή, έπρεπε να περάσω ακριβώς από δίπλα του.

Κάνω τρεις φορές το σταυρό μου, λέω και το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» ψιθυριστά, και συνεχίζω το δρόμο μου. 

Πέρασα ακριβώς από δίπλα του παρακολουθώντας τον με την άκρη του ματιού μου, και προσπερνώντας τον.. τάχυνα το βήμα μου, μέχρι τη στιγμή που έφτασα σπίτι.

Την επόμενη μέρα, δεν χρειάστηκε να το ακούσω στις ειδήσεις, έγινε από νωρίς το πρωί ντόρος στη γειτονιά: Μάθαμε ότι κοντά στο σημείο εκείνο που είδα τον ακίνητο άνδρα, βρέθηκε νεκρή από μαχαιριές και βιασμένη, μια κοπέλα κοντά στην ηλικία μου. Το σοκ που υπέστην δεν περιγράφεται.

Βρήκα όμως γρήγορα το θάρρος να ξεκινήσω για το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, γιατί ένιωθα πως όφειλα να καταθέσω το χθεσινοβραδινό επεισόδιο μήπως και σχετιζόταν με το έγκλημα' όπως κι έγινε.

Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη όμως, γιατί δεν περίμενα να έλθω αντιμέτωπη και με κάτι τέτοιο, όταν ο αξιωματικός που πήρε την κατάθεση μου, μού λέει.. "έχουμε συλλάβει τρεις υπόπτους. Είστε σε θέση να αναγνωρίσετε το άτομο που είδατε; ". 

Δεν ήξερα αν επρόκειτο για το δολοφόνο, όμως κατά 95% μπορούσα να αναγνωρίσω το άτομο που με κοίταζε ενώ το προσπερνούσα.

Και όντως, ήταν ο ένας από τους τρεις, ο οποίος μάλιστα εύκολα ομολόγησε ότι ήταν και ο δράστης. 

Μου ζητήθηκε να περιμένω για μισή ώρα περίπου σε ένα γραφείο, μήπως ξαναχρειαστεί να ερωτηθώ περαιτέρω πράγματα. Ώσπου μπήκε στο δωμάτιο ένας αστυνομικός, κάθισε σε μια καρέκλα απέναντι μου στο ίδιο τραπέζι, με κοίταξε λίγο καχύποπτα και εξεταστικά, κατευθείαν στα μάτια, και μου είπε:

"Κάτι δεν κολλάει με την κατάθεσή σας… Ρωτήσαμε το δράστη αν θυμάται, λίγη ώρα νωρίτερα από το έγκλημα, να περνάει από δίπλα του κάποια με τα χαρακτηριστικά τα δικά σας. Και μας είπε πως ναι, σας θυμάται. 

Όταν τον ρωτήσαμε γιατί δεν διάλεξε εσάς για να επιτεθεί, μας είπε: « Ήταν αδύνατο, γιατί δεν ήταν μόνη της. Συνοδευόταν από δύο ψηλούς γυμνασμένους τύπους.. » ………………………………………………………………………………………"

ΚΩΣΤΑΣ-ΤΑΥΡΟΣ