ΙΣΛΑΜΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ..

του Νίκου Πρασσά

Έλλην(ιδ)ες χαρείτε τις γιορτές σας σε καιρό οικονομικής κρίσης και απολαύστε τα Χριστούγεννα ως «χριστιανοί», γιατί μετά ακολουθεί η πολιτιστική κρίση, και θα πρέπει να συμμαζευόμαστε στα σαλόνια και στα γκέτο που μας ετοιμάζουν!
 
Από τον 7ο αι. όταν το Ισλάμ επικράτησε ως θρησκεία, χώρες χριστιανικές όπως η Τουρκία, Αίγυπτος και Συρία ή το ινδουιστικό Πακιστάν με το Αφγανιστάν του Ζωροαστρισμού και του Βουδισμού μετατράπηκαν σε Ισλαμικές.

Ο Paul Dan Beaulieu σε μια μελέτη του στο Harvard δημιούργησε έναν μαθηματικό τύπο για να αποδείξει το ιστορικό σχέδιο της μουσουλμανικής θρησκείας, και εξέτασε παράλληλα τον τρόπο με τον οποίον αυτές οι κοινωνίες εμποτίστηκαν με μουσουλμάνους όσο και την ιδεολογία του Ισλάμ. Συμπέρασμά του ήταν πως αυτές οι διαδικασίες διαρκούν ακόμα και 300–400 χρόνια, αλλά υπάρχει ένα συγκεκριμένο στοιχείο μη αναστρέψιμο όταν εγκαθίσταται ως πίστη σε έναν τόπο, που είναι συνήθως περίπου το 16% του πληθυσμού. Σε άλλες χώρες αυτή η αλλαγή επέρχεται κατά την διάρκεια 100–150 ετών. Ιστορικά βλέπουμε να υπάρχει μία αντίσταση από τους χριστιανικούς πληθυσμούς στην εξάπλωση του Ισλάμ, διότι σκοπός της ιδεολογίας αυτής δεν είναι μόνον η κατάκτηση και κυριαρχία του τόπου όπου εγκαθίσταται, αλλά και η επιβολή της υπεροχής που προβάλλεται από την διδασκαλία του.
 
Στην Ευρώπη του 21ου αιώνα, η διαδικασία συμβαίνει με πολύ διαφορετικό τρόπο απ’ ότι γινόταν παλιότερα. Δεν υπάρχει καθόλου αντίσταση από τους ντόπιους πληθυσμούς λόγω σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όσο και η ανεκτικότητα ή αποδοχή της λεγόμενης Ιδέας της Παγκοσμιοποίησης.

Στην Ε.Ε ζουν επίσημα 25.770.000 μουσουλμάνοι με στοιχεία του 2016 και άλλοι 19.000.000 μουσουλμάνοι εισήχθησαν τα τελευταία χρόνια με την «μετανάστευση». Στο πάρκο Sutton Coldfield, 20 μίλια από το Birmingham, συγκεντρώνονται 140.000 άτομα για να προσευχηθούν. Στην Ελλάδα είναι «άγνωστο», όπως και πόσοι από αυτούς θα αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια για να επακολουθήσει το χάος της κοινωνικής διάλυσης δίχως ριπή όπλου. Η μουσουλμανική θρησκεία πλέον αντιμετωπίζεται ως ίση με τις άλλες προϋπάρχουσες θρησκείες, αλλά παραβλέπονται οι πολιτικές διαστάσεις που αφορούν το Ισλάμ. Για παράδειγμα ένας χριστιανός δεν μπορεί να προσευχηθεί δημόσια και ομαδικά στις ισλαμικές χώρες ή εάν ένας Ευρωπαίος πολίτης κλέψει από κάτι απλό μέχρι χρήματα από μια τράπεζα, η δικαιοσύνη είναι πολύ διαφορετική με τους νόμους του Ισλάμ που κόβει το χέρι ενός κλέφτη ή εκτελεί τον βιαστή σε δημόσια θέα. Ο μέσος πολίτης δυστυχώς δεν γνωρίζει πολλά πράγματα για τις πρακτικές του Ισλάμ, ώστε να αντιδράσει, αλλά ακόμη και για τον νόμο της Σαρία που αγνοεί ή δεν ενδιαφέρεται να μάθει, και ο οποίος μόνο για την ισότητα του ατόμου δεν περιποιεί την γυναίκα έναντι του άντρα μέσα στην κοινωνία.

Τον 7ο–9ο αι. εμφανίστηκε και ίσχυσε η Συνθήκη του Ομάρ που αναφερόταν στις σχέσεις χριστιανών και μουσουλμάνων. Οι χριστιανοί, εβραίοι και οπαδοί άλλων θρησκειών αναφέρονταν ως πολίτες «β΄ κατηγορίας» ή «dhimmis». Με τους κανόνες που όριζε η Συνθήκη διαμορφώθηκε η ζωή και συμπεριφορά τους στην ισλαμική κοινωνία και οι βασικές αρχές της οποίας μετατράπηκαν στα νομικά στοιχεία του νόμου της Σαρίας που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα. Για παράδειγμα οι σταυροί από τις εκκλησίες έπρεπε να φύγουν, οι καμπάνες σταμάτησαν να ηχούν, η Αναστάσιμη ακολουθία απαγορεύτηκε, όπως και κάθε άλλη μαζική εκδήλωση. Το μικρότερο τζαμί μιας πόλης έπρεπε να είναι ψηλότερο από την υψηλότερη εκκλησία. Η ένδυση των «dhimmis» ήταν διαφορετική και η κίτρινη ζώνη είχε συνδυαστεί με τους εβραίους (όπως οι Ναζί το κίτρινο άστρο), που έπρεπε να την φορούν για να ξεχωρίζουν από τους μουσουλμάνους. Κάθε κανόνας που δημιουργήθηκε υπό την Συνθήκη του Ομάρ βασιζόταν στην θεμελιώδη αρχή που υπήρχαν στο Κοράνι, στην Σούρα του Μωάμεθ και το Χαντίθ που λένε ότι ο μουσουλμάνος δεν είναι ποτέ ίσος με έναν «άπιστο».

Αν εξετασθεί περαιτέρω η διαδικασία της ισλαμοποίησης εύκολα συμπεραίνεται πως καμιά σχέση δεν έχει με την οργανωτική δομή της εκκλησίας του Χριστιανισμού. Ακόμα και σε ένα μουσουλμανικό κράτος που δεν είναι ένα καλό παράδειγμα λόγω των μοναχικών εγκληματιών, δείχνουν ξεκάθαρα παρά το γεγονός ότι ο ISIS αποδέχεται τον «τρομοκράτη» ως έναν στρατιώτη τους, δεν είχαν ποτέ καμία επαφή με το Ισλαμικό κράτος.
 
Και, γιατί τα απομονωμένα άτομα κάνουν το ίδιο, δηλώνοντας ότι ακολουθούν το ισλαμικό κάλεσμα χωρίς καμία οργανωτική δύναμη που να τους συνδέει με μια θεσμική δομή; Επειδή η συμπεριφορά αυτή υπάρχει μέσα στην ιδελογία αυτή σε αντίθεση με τον δυτικού τύπου «αναρχικό» άθεο.

Αυτό το ιδεολογικό σύστημα τροφοδοτεί την διαδικασία που ονομάζουμε «ισλαμοποίηση», και που παρατηρείται στους μέσους μουσουλμάνους της καθημερινής ζωής. Ενστικτωδώς απαιτούν διαφορετικό πρότυπο που πηγάζει μέσα από την διατροφή, την ενδυμασία μέχρι την συμπεριφορά και την συμβίωση στην κοινωνία. Πρότυπα, τα οποία ναι μεν ισχυρίζονται ότι αποτελούν θρησκευτική εμπειρία, αλλά πίσω υπάρχει ο πολιτικός σκοπός που συμβαδίζει με την Ισλαμοποίηση.
Μία μορφή Παγκοσμιοποίησης σε διαρκή εξάπλωση η οποία στο τέλος θα καταλήξει ως μια Πανθρησκεία ή Αθεΐα, για τους απαρνηθέντες τον δικό τους «θεό», με κοινή Διακυβέρνηση.


Αστεράκι