Απολογία...

του Γιώργου Μεταξά

Μου κάνετε παράπονα ότι δε γράφω πλέον κείμενα...

Πείτε μου, αλήθεια, για τι να γράψω; Για έναν λαό που φαντασιώνεται ν' ανάβει κεριά στην Αγιά Σοφιά από τη μία, ενώ από την άλλη κρύβεται υπόδουλος πίσω από μία μάσκα; Να γράψω για ένα λαό που αντί να πάρει το μέλλον του στα χέρια του φοράει γάντια μίας χρήσεως σε χέρια πνιγμένα στ' αντισηπτικά; Να γράψω για τους «εθνικιστές» που αντί να ενώνονται φροντίζουν να χωρίζονται σε κομμάτια; Να γράψω για το κόμμα του Λαγού; Να γράψω για το κόμμα του Κασιδιάρη; Να γράψω για τη Σημαία μας που έγινε ξεφτισμένο πανί στα χέρια επαναστατών που έστελναν μηνύματα κι έγραφαν χαρτάκια για να βγουν από το σπίτι στον καιρό της καραντίνας; Να γράψω για τη τζαμοποίηση της Αγιά Σοφιάς; Για τον πολλά βαρύ Α/ΓΕΕΘΑ, που του τρέχει ο τσαμπουκάς απ' τα πατζάκια αλλά είναι όλο μαγκιά, κλανιά, εξάτμιση και κώλο φυνιστρίνι; Να γράψω για εκείνους που με οκτάστηλα προσπαθούν να με φοβίσουν;

Όχι αδέλφια μου! Την αγάπη μου για το Έθνος μας δε θα τη χαραμίσω σε κούφια λόγια. Προτιμώ να σιωπήσω. «Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.»

Ήρθε η ώρα να κλάψουν οι νεκροί μας. Εκείνοι που θυσιάστηκαν για να καθόμαστε τώρα εμείς πίσω από ένα πληκτρολόγιο αγκαλιά με μάσκες κι αντισηπτικά, τρομαγμένα, δειλά ανθρωπάκια... Μα δε θρηνώ για μας. Θρηνώ για τούτη την έρμη την Πατρίδα που κάθε μέρα της μπήγουμε και μια καινούρια μαχαιριά πισώπλατα, ως άλλοι εφιάλτες. Θρηνώ για τα παιδιά μας, που δε μαθαίνουν τι θα πει λεβεντιά, αλλά χάνονται στους διαδικτυακούς κόμβους που τους ληστεύουν τη ζωή. Θρηνώ ένα λαό που ακόμα πιστεύει σε μία χουντική δημοκρατία που τον έκανε μαριονέτα στα χέρια πολυεθνικών. Θρηνώ για το αίμα των προγόνων μας που κοχλάζει οργισμένο κάτω από τα πόδια μας.

Ετούτη η γη, δεν έχει σπιθαμή που να μην έχει ποτιστεί με αίμα ανδρειωμένων. Ετούτη η γη, γόνιμη, εγέννησε άντρες και γυναίκες που τη δοξασαν. Μα τώρα γεννά άδεια κουφάρια, απολιθωμένα απομεινάρια μιας άλλης εποχής.

Για τούτο αδέλφια μου, προτιμώ τη σιωπή. Προτιμώ σαν αετός να πετάξω στη φωλιά μου και να κατεβαίνω μόνο για να γελώ. Προτιμώ ως αετός να μείνω στη φωλιά μου, να θρηνώ για όλα όσα δεν αποκτήσαμε ως Έθνος επειδή γίναμε μαλθακοί. Κι όταν ο θεός των Ελλήνων με καλέσει να πολεμήσω, θα είμαι στην πρώτη τη γραμμή, έτοιμος από καιρό. Προτιμώ να πολεμώ με το σπαθί μου πια κι όχι με την πένα μου. Τα λόγια, φτώχια κομπολόγια. Η Μάνα μας θέλει πράξεις...


Γεώργιος Μεταξάς