Πού είναι η μαμά, οέο;

γράφει ο ΕργΔημΕργ

πρόεδρος δικαστηρίου: «- Εγεννήθης;»

Χατζηχρήστος (που παρίστανε τον καραχωριάτη) : «- Ουόχι! Ήμαν αγγούρ’ κι φύτρουσα!»

αλά… επίτηδες το κάνουν;
Μάλλον. Δεν εξηγείται αλλοιώς.
Πάντως, τη μαμά δεν την πέταξε απ’ το τραίνο ο Ντάννυ ντέ Βίτο! lol!!!

…Παλιά, είχαμε το φαινόμενο οι γυναίκες να κρύβουν αγρίως την ηλικία τους· κι άσε τις κατίνες της γειτονιάς – αυτό το κάνανε καί οι υποτίθεται γυναίκες του πνεύματος! Διότι, αναζητώντας πληροφορίες γιά τις γυναίκες συγγραφείς βιβλίων που σου αρέσανε, διάβαζες στα οπισθόφυλλα κάτι σαν: «Τάδε Ταδοπούλου. Γεννήθηκε στην Αθήνα.» Καί ΣΤΟΠ. Η χρονολογία γεννήσεως απουσίαζε πανηγυρικώς!

Δεν ήρθαμε από άλλον πλανήτη· γνωρίζουμε πολύ καλά πως κάθε γυναίκα έχει έμφυτη φιλαρέσκεια, καμμία γυναίκα δεν παραδέχεται πως γερνάει ή γέρασε… αλλά, υπάρχουν όρια ακόμη καί στην αλαφράδα. Έτσι, από ένα σημείο καί μετά (μην ξεχνάτε, όντας ούλτρα βιβλιόφιλος καί βιβλιοφάγος γάρ), τα πήρα στο κρανίο μ’ αυτή την ιστορία. Κι αν μου τύχαινε γυναίκα συγγραφέας, πρώτα έψαχνα το οπισθόφυλλο να δώ χρονολογία γεννήσεως, καί μόνον αν υπήρχε αγόραζα το βιβλίο. Τα υπόλοιπα (αυτά που δεν είχαν, δηλαδή), πίσω στο ράφι. Προσωπικώς, αρνούμαι να δεχθώ μιά γυναίκα στα πενηνταφεύγα (με γάμους, διαζύγια, παιδιά, σκυλιά) να το παίζει εικοσιπεντάχρονη γκόμενα. Είναι το ίδιο γελοίο, σα να βάλω εγώ κοντά παντελονάκια (με σφεντόνα στην κωλότσεπη), καί να παίζω κρυφτό καί κυνηγητό με άλλους σιτεμένους μαντραχαλαίους.

Πες στα ίσα, ρέ κυρά μου, ότι τη χόρτασες τη ζωή από κάθε άποψη! (Κι ας σε πούν καί πουτάνα οι κακεντρεχείς! Τί έγινε, δηλαδή; δεν θα κοιμάσαι ήσυχα τα βράδυα, άμα το πούν; Στο κάτω-κάτω, τιμή σου καί καμάρι σου, αν στα πενηντα-τόσα σου σε πληρώνουν γιά να σε κουτουπώσουν! Καρα-lol!!!) Αλλ’ αυτά τα μπεμπεκίστικα, αυτές οι μή-μού-αψίες, του τύπου: «κρύβω την ηλικία μου», … έ! Τελείως μα τελείως απαράδεκτες.
Κοντολογής, τί σεβασμό έπρεπε νά ‘χω σ’ ένα άτομο, που το ίδιο δεν σέβεται τον εαυτό του;!

Σήμερα, αυτό το φαινόμενο εξέλιπε σε μεγάλο βαθμό, διότι (μετά την επέλαση του Παπανδρεϊκού φεμινισμού του 1982) αρκετές γυναίκες συγγραφείς αναγράφουν την ηλικία τους στα ίσα, καί σ’ όποιον αρέσουν. (Καί μπράβο τους – από μένα.) Όμως, με τη διάδοση του Διαδικτύου, έχουμε μιά -ούτως ειπείν- «μετάσταση» του προγενεστέρου βλακώδους εθίμου: ενώι βρίσκουμε λεπτομερή βιογραφικά γνωστών γυναικών (της πολιτικής, κτλ) στη Γουΐκι, ενώι βρίσκουμε μέχρι καί ημερομηνία γεννήσεως (όχι απλά χρονιά), λείπει το ονοματεπώνυμο (καί δή, το πατρικό επώνυμο) της μητέρας!
Σε μερικές, δέ, περιπτώσεις, λείπει καί το όνομα του πατέρα!!!

Κι αναρωτιέσαι ευλόγως: γιά κλώνες πρόκειται, ή γιά τ’ αγγούρια του Χατζηχρήστου; Δεν είχαν γονείς αυτές οι κυράτσες;
Βέβαια, στον κόσμο που ζούμε (καί τά ‘χουμε δεί όλα), αυτό είναι ισχυρή πιθανότητα. Όμως, πρίν καταφύγουμε στην έσχατη εξήγηση, ας μείνουμε λιγάκι σε πιό …εγκόσμιες. Λοιπόν, ο λόγος που δεν αναγράφεται ονοματεπώνυμο μητέρας (ή καί πατέρα) στα Διαδικτυακά βιογραφικά, κατά τη γνωμάρα μου συνήθως είναι:

• Άγριος τσακωμός με την πατρική οικογένεια καί το σόϊ (συνήθως γιά κληρονομικά – ή, παλιότερα, γιά παιδιά εξώγαμα σε σύγκρουση με τα νόμιμα), οπότε το ονοματεπώνυμο της γυναίκας είναι ψευδώνυμο, που θα περάσουν χρόνια γιά ν’ αποκαλυφθεί ως τέτοιο.
• Τα ίδια (δηλαδή, υιοθέτηση ψευδωνύμου), αν η γυναίκα θέλει να δείξει πως έγινε ό,τι έγινε με την αξία της, κι όχι με τις πλάτες γνωστού μπαμπά.
• Τέλος -ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ-, απόκρυψη του γεγονότος ότι πρόκειται γιά παιδί πιστής του Κρόνου… με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
  

(Ξέρετε, των ατόμων που κλαίγονται εικοσιτέσσερεις ώρες το εικοσιτετράωρο ότι αδικούνται… αλλά, όταν αισθάνονται ισχυρά, βρίζουν κι απειλούν τους πάντες. Καταλαβαινόμαστε, πιστεύω.) Σ’ αυτή την περίπτωση, η -συνήθως με δημόσιο αξίωμα- γυναίκα υιοθετεί ψευδεπίγραφη Ελληνική ιθαγένεια, προφανώς πρός εξαπάτηση αφελών.

Όμως, μεταξύ μας, τώρα: καλά τους κάνει!
Σας εκπλήσσω;
Θά ‘πρεπε, διότι αρκετά παρατράβηξε η έως βλακείας αφέλεια του Ελληνικού Λαού.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, καιρός είναι (έστω, ακόμη καί τώρα, στο «καί μισή») να μάθουμε να «ξεβρακώνουμε» τα δημόσια πρόσωπα, κι όχι να χάφτουμε αμάσητο ό,τι παραμύθι σερβίρουν. Δέ μας φτάνει, δηλαδή, που από γενέσεως ψευτο-Ρωμαίϊκου τρώμε στη μάπα «προσωπικότητες» βγαλμένες απ’ το καπέλλο του ταχυδακτυλουργού, καί καλούμαστε κατ’ ευθείαν να ψηφίσουμε πολιτειακούς άρχοντες αναγκαστικά επιλέγοντας απ’ αυτές; Ποιά ήταν η συμμετοχή στα κοινά αυτωνών, πρίν τεθούν υποψήφιοι-ες του κάθε σκυλοκόμματος; τί δουλειά κάνανε; ποιές παρέες είχανε; Έ; Δεν φτάνει, που κάθε πωλητικό σόϊ έδινε κληρονομιά τα δημόσια αξιώματα στους απογόνους του, θά ‘χουμε καί την απόκρυψη των προγόνων τους, τώρα;
Αρκετά δεν τράβηξε αυτό το ψεύδος;

Κι όσο γιά «ρατσισμούς» καί τέτοια χαζά (που τυχόν θα πεταχτεί να επικαλεστεί ο κάθε ηλίθιος), προσωπικώς χέστηκα τί είναι ο καθένας καί τί θεό πιστεύει. Αρκεί να σέβεται την Ελλάδα. Αν δέν, να πάει να γαμηθεί κι αυτός κι η πίστη του.
Θέλεις εξουσία στην Ελλάδα, μανδάμ; θα περάσεις ανάκριση με το πορτατίφ, γιά ν’ αποδείξεις ότι είσαι Ελληνίδα! Αλλοιώς, πάρε δρόμο!

Τώρα, θα με ρωτήσετε γιατί τα λέω αυτά, εφ’ όσον η θρησκεία είναι σε μέγιστο βαθμό υποκειμενικό θέμα. Τα λέω, επειδή κάποιες θρησκείες (καί δή, Κρόνιες) θεωρούν τους πιστούς τους (ένα ενιαίο) «έθνος» (αδιαφόρως φυλετικής τους καταγωγής). Παράβαλε την έκφραση: «έθνος του Ισλάμ». Ουδόλως αντιλέγω, καί δεν μου πέφτει λόγος… καί στα παπάρια μου. Όμως, αφού είναι έτσι, τότε αυτά τα άτομα ΔΕΝ ανήκουν στο έθνος των Ελλήνων. Άρα, με ποιό θράσος ζητάνε (αν ζητάνε) δημόσια αξιώματα στην Ελλάδα;

Ακολουθούν μερικά τέτοια παραδείγματα …προς αποφυγήν. Να έχετε, δέ, υπ’ όψη σας, ότι τα βιογραφικά στη Γουΐκι πάντοτε γράφονται με τη σύμφωνη γνώμη των ατόμων που βιογραφούνται! Άρα, αν υπάρχουν παραλείψεις καί ψεύδη, τότε υπεύθυνο γι’ αυτά είναι ΚΑΙ το βιογραφούμενο άτομο.

Πρώτο:



Θαύμα! Θαύμα! Ούτε μάνα, ούτε πατέρας, ούτε σύζυγος!
[Δεν θα κρατηθώ. Μού ‘ρχεται στο μυαλό το φοβερό, που είπε ένας Άγγλος κερατάς σύζυγος στην έγκυο τύποις γυναίκα του, που όμως ο λεγάμενος είχε καταλάβει τί του σκάρωσε η κυρά, η οποία δεν ξεστόμιζε με ποιόν τό ‘κανε το μούλικο:
«- You are the second instance of immaculate conception in History!»
Παναπεί, είσαι το δεύτερο περιστατικό αμώμου συλλήψεως στην Ιστορία! Καρα-lol!!!]

Δεύτερο:



Χρόνια πολλά σας, μανδάμ, μέρα που είναι, να τα εκατοστήσετε, αλλά ούτε κι εσείς μας τα λέτε καλά!
Εδώ αναφέρεται μονάχα ένας πατέρας, αορίστως.

Τρίτο:



Μαμά καί μπαμπάς δεν υφίστανται, ουδέ κάν ως εικονική πραγματικότητα!   🙂

Τέταρτο:



Γονείς γιόκ. Μία απ’ τις κλώνες (του Δευκαλίωνα καί) της Πύρρας, προφανώς. Θαύμα, σέ λέω!   🙂

Πέμπτο:



Δεσποινίς Έφη, να υποψιαστώ δύσκολα παιδικά χρόνια, γι’ αυτό δέ μας λέτε τίποτις γιά τους γονείς σας; Σας δέρνανε, οι απαίσιοι; Αν ναί, θα δω αν δεν παραγράφεται το αδίκημα, να τους καταγγείλω! Τέτοια ωραία γυναίκα καί να τη δέρνουνε!… Τς τς τς!!! Καί θέλετε να μας πήτε ότι πήρατε το πτυχίο της Νομικής καί χειραφετηθήκατε; Ώ, μόν Ντιέ!

Έκτο:



Η οικογένεια της Κατίνας της προεδράρας είναι σαν του Νώε: δεν αναφέρεται όνομα μητέρας.

Έβδομο:



Ετούτη εδώ δεν είναι αγγούρι του Χατζηχρήστου, αλλά ξυνολάχανο. (Το οποίο επίσης εσπάρη κι εφύτρωσε.)

Όγδοο:



Ούτ’ εδώ η μαμά. Μπαμπάς καί σύζυγος, αντιθέτως (καί περιέργως – αν κι ετούτην εδώ δεν την ψήφισε κανείς ποτέ καθ’ οιονδήποτε τρόπο, ίσως γι’ αυτό καί μόνον), αναφέρονται. Μπερδεγουέη, η λεγάμενη κακώς έγινε διδάκτωρ της Ιατρικής, διότι έπρεπε να γίνει διδάκτωρ της Κβαντομηχανικής!… μιά που ανέστρεψε τον χρόνο! Πρώτα, γάρ, πήρε το διδακτορικό, καί μετά το πτυχίο! lol!!!
Τώρα, θα μου πείς, καί κάτι ιδιόρρυθμοι χωριάτες, που πρώτα αγόραζαν το καπίστρι καί μετά τη φοράδα, τί διαφορά είχαν από την δόκτωρ ετούτην εδώ; Καμμία απολύτως.

Όπως καί νά ‘χει, όμως, επειδή τη θέλω τη ζωούλα μου, δεν θα βάλω κι άλλα τέτοια κεχαριτωμένα (αντι)παραδείγματα. Ήδη αισθάνομαι κάτι ενοχλητικές ξυνίλες στο στομάχι, καί δεν είναι απ’ το φαΐ. Μονάχα μή μου κάνει κανείς καμιά κρύα πλάκα καί με βάλει να ιδώ ακόμη πεντέξη τέτοια, διότι δεν θ’ αντέξω. Θα γράψω τη διαθήκη μου, καί θα σας ειδοποιήσω να μου φέρετε ένα κουτί λουκούμια, ν’ αυτοκτονήσω! lol!!!

Μόνο μία παραίνεση στους Πανέλληνες, μπάς καί ξυπνήσουμε επιτέλους:
Πάντα να ζητάτε τα στοιχεία της μητέρας, καθώς καί τη ληξιαρχική πράξη βαπτίσεως· αυτήν, που την υπογράφει ο παπάς. Το «βαφτιστόχαρτο», δηλαδή.

Είπαμε, ουδόλως μας νοιάζει τί πιστεύει ο καθένας. (Άσε που τρέμω μην ακουστεί η λέξη «θρησκεία», καί μας περιλάβει ο Παλαιός! Ούτε ψύλλος στον κόρφο μας, μετά! Γι’ αυτό καί ψιλοκάνω την πάπια σε τέτοια θέματα, καί δεν το χοντραίνω! Καρα-lol!!!) Αλλά, αν έχουμε να κάνουμε με «έθνη του Ισλάμ»καί τέτοιες ιστορίες, σηκώνουμε κατευθείαν απαγορευτικό. Ο συγκεκριμένος υποψήφιος / η συγκεκριμένη υποψήφιος που δεν διαθέτει βαφτιστόχαρτο, πάει στα σκουπίδια αβλεπί.
Τώρα, θα μου πείς, κι άμα ένα ενήλικο άτομο, υποψήφιο γιά πολιτικό αξίωμα, αλλάξει θρησκεία, τί γίνεται; Τίποτε, απλά να προσκομίσει υπεύθυνη δήλωση υπογεγραμμένη κι επικυρωμένη. Να ξέρουμε με τί έχουμε να κάνουμε.
«- Κι έχεις δικαίωμα, ρέ Εργοδότη, να ρωτάς τέτοια πράγματα;»

ΑΠΟΛΥΤΟ!

Όπως κι ο κάθε πολίτης, άλλως τε.
Κι αφήστε τα παραμύθια περί «προσωπικών δεδομένων». Τα δημόσια πρόσωπα ΔΕΝ έχουν ιδιωτική ζωή!… Κι άμα τους αρέσει! Αλλοιώς, να κάτσουν σπίτι τους.
Δημόσιο πρόσωπο δεν είναι ο διαχειριστής της πολυκατοικίας (που κρυφοπηδάει τη ζωντοχήρα του δευτέρου ορόφου), ώστε να μην έχουμε δικαίωμα να τον σχολιάζουμε στα προσωπικά του θέματα – κι άμα το πράξουμε, να φάμε μήνυση. Δημόσιο πρόσωπο σημαίνει «γυναίκα του Καίσαρος».
Το καταλάβατε;… κι εσείς, καί τα δημόσια πρόσωπα;

Βλέπετε, εγώ δεν έπρηξα κανενός το κεφάλι (το πάνω), γιά να με ψηφίσει …να του γίνω αφεντικό. Άλλοι (κι άλλες) πρήξανε το δικό μου.
Στο κάτω-κάτω, τίποτε σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι τζάμπα. Δίνεις, παίρνεις. Δεν δίνεις, παίρνεις το μακρύτερον.


ergdhmerg.wordpress.com