το προηγούμενο, δεν διευκρίνησα (βιασύνη γάρ) σε τί είδους κατοικία μπορούμε να έχουμε ψησταριές κτλ ωραία, προκειμένουν να ετοιμάσουμε φαγητό «ανάγκης». Ξεκαθαρίζω, λοιπόν, εδώ ότι ξεκινάω να μιλάω ειδικά γιά διαμερίσματα σε πολυκατοικίες πόλεων, καί προτείνω ακόμη μερικές λύσεις. (Γιά όσους τους βρεί μέσα στις πόλεις τους η καταιγίδα, καί δεν θα έχουν μπορέσει / δεν θα θέλουν να φύγουν εγκαίρως, εννοείται.)

Στα επόμενα, θα πούμε καί γιά άλλα περιβάλλοντα κατοικίας – πχ χωριό, ή προάστεια.

Εισαγωγή – το τυπικό διαμέρισμα

Το τυπικό νεο-Ελληνικό διαμέρισμα μιάς (τυπικής) οικογένειας με δύο ενήλικες καί δύο παιδιά, είναι κάπου στα 70-90 τετραγωνικά, με συνήθως ένα άθλιο μπαλκόνι «ανάγκης» (του εργολάβου – γιά να μή χάσει τετραγωνικά, καί του μειωθεί το κέρδος), ας πούμε των 20 τετραγωνικών (10 x 2). Βέβαια, σε νεώτερες πολυκατοικίες (δεκαετία του 1990 καί εντεύθεν), όπου στις πολυκατοικίες υπάρχει πυλωτή κι έχει πέσει κάποιος σχεδιασμός καλαισθησίας, τα μπαλκόνια είναι κάπως μεγαλύτερα· ας πούμε 30 τετραγωνικά.

Δυστυχώς, όμως, ένα τυπικό διαμέρισμα με δύο κρεββατοκάμαρες καί βοηθητικούς χώρους δεν έχει πολύ χώρο γιά αποθήκη. Ίσως κανένα πατάρι, όπου στεγάζεται ο θερμοσίφωνας, ή κανένα ντουλάπι σε προσχεδιασμένη εσοχή του τοίχου. Έτσι, οι περισσότεροι βγάζουν έξω στα μπαλκόνια κάτι κακάσχημες πλαστικές ντουλάπες με τα «άχρηστα»· πχ κουβάδες σφουγγαρίσματος, παιδικά παιχνίδια διαλυμένα, κτλ.

Τέλος πάντων, ας δούμε τί μπορούμε να κάνουμε μ’ αυτά τα συγκεκριμένα δεδομένα.

 

Με τα άρθρα τούτα εδώ, το γνωρίζω πως δεν πρωτοτυπώ καθόλου· όλο το Διαδίκτυο είναι γεμάτο από άρθρα / βίντεο / συμβουλές / πρακτικά κόλπα γιά επιβίωση. Ωστόσο, ΟΛΑ αυτά ανεξαιρέτως κάνουν τα εξής βασικά (καί πολύ χοντρά) λάθη… υποθέτοντας εξ αρχής ότι οι απαραίτητες προϋποθέσεις υφίστανται (ενώι δεν υφίστανται) :

  • Πρώτον, θεωρούν ότι ο καθένας μπορεί να μεταβληθεί σε Μαγκάϊβερ μέσα σε μιά μέρα, καί πχ να μάθει να δένει κόμπους γιά κατασκήνωση κτλ κτλ κτλ τόσο επιδέξια, σα να τα έκανε αυτά συνεχώς γιά καμιά 30αριά χρόνια πρίν.
  • Δεύτερον, εκεί που λένε πχ «αποθηκεύστε δέκα σακκιά αλεύρι, μαγιά, μπλά-μπλά-μπλά», ξεχνάνε ότι δεν υπάρχει επαρκής αποθηκευτικός χώρος! (Πού να τα βάλει, μωρέ, ο άλλος τα σακκιά με το αλεύρι; ‘κεί που ξιέρ’, που λεν’ κι οι Πηλιορείτες; lol!!!)
  • Τρίτον, οι συμβουλές αυτές απευθύνονται σε ένα πειθαρχημένο κοινό καί με σαφώς κάποια καλούτσικη οικονομική δυνατότητα. Σά να είναι το σπίτι επιχείρηση!… με λογιστήριο, τμήμα αποθήκης (όπου μάλιστα τηρείται το σύστημα fifo: first-in-first-out), κτλ. Όμως, ξέρετε εσείς πολλούς (αυτο)πειθαρχημένους καί πρακτικούς οικογενειάρχες στη χώρα μας; Ή (γυναίκες) συζύγους, που στηρίζουν τέτοιες προσπάθειες χωρίς γκρίνια καί ξερολισμό; (Του τύπου: «- Εσύ μην ανακατεύεσαι στην κουζίνα μου!» Ναί, ρέ γυναίκες, σας τη λέω!  🙂  )
  • Τέταρτον, δεν υπολογίζουν τον απαιτούμενο χρόνο τακτοποίησης γιά όλες αυτές τις καλές συμβουλές! Εάν πχ ξεκινήσετε τώρα την αποθήκευση τροφίμων, προσωπικά υπολογίζω να σας πάρει τουλάχιστον κανένα μήνα το στήσιμο μιάς συστηματικής αποθήκης «fifo»! Αλλά, αν τα γεγονότα ξεσπάσουν αύριο το πρωΐ, τί γίνεται τότε;

Αυτά, γιά τα αυτονόητα (τρόφιμα, φάρμακα, χρειώδη πρώτης ανάγκης). Καί πού να πάμε σε τίποτε σοβαρώτερο!…

Όλα τα παραπάνω πιθανώτατα σας θυμίζουν καλώς οργανωμένη επιχείρηση, ή στρατό. Σωστά το σκεφτήκατε, έτσι είναι. Ωστόσο, επειδή είναι κυρίως θέμα (νεο-Ελληνικής) νοοτροπίας, που δυστυχώς δεν πολυκολλάει με δαύτα, εδώ θα δοκιμάσω να δώσω πρακτικές, εφαρμόσιμες συμβουλές. Γιά τον καθέναν. Όσο αφασία καί χύμα καί νά ‘ναι!

 

Τί τρόφιμα αποθηκεύουμε στο διαμέρισμα

Εδώ το ερώτημα έχει σχεδόν αυτονόητη απάντηση, αλλά ας την πούμε κι εμείς:

  • Σαφώς μακράς διαρκείας καί μή έχοντα ανάγκη ψυγείου: ζυμαρικά, μέλια, τουρσιά, κονσέρβες, αποξηραμένα φρούτα (πχ σύκα), αλίπαστα (πχ ρέγγες). (Μιά που ο λόγος γιά κονσέρβες: δεν υπάρχουν μόνο αλμυρά σε κονσέρβες, υπάρχουν καί γλυκά: οι κομπόστες.) Αυτά δεν πιάνουν πολύ χώρο, η ποσότητα γιά κανένα δίμηνο (ίσως καί παραπάνω) γιά όλη την (4μελή) οικογένεια βολεύεται καί σ’ ένα ντουλάπι κουζίνας.
  • Όλα τα άλλα απαραίτητα γιά το φαγητό (πχ αλάτι, ή κανέναν πεντάκιλο δοχείο λάδι), εννοείται πως ήδη βρίσκονται στο σπίτι.
  • Πατάτες. Οπωσδήποτε.

Οι πατάτες, κάπου στο μπαλκόνι. Πιθανόν καί σκεπασμένες με κανένα παλιοσέντονο.

Βέβαια, αν τις αφήσεις να πολυκαιρίσουν, θα βγάλουν φύτρο. Οπότε, θ’ αναγκαστείς να το κόψεις (αν δεν κάνω λάθος, εκεί κάπου παραμονεύει δηλητήριο, στρυχνίνη, ως φυσική άμυνα του φυτού – γι’ αυτό τα κόβουμε τα φύτρα), καί από την αρχική πατάτα θα σου μείνει η μισή. Αλλά, γιά κανένα δίμηνο, δεν υπάρχει πρόβλημα.

Πωλούνται σε σακκιά των 30 κιλών, κάπου 8 ευρώ το φτηνότερο που βρήκα. (Καί ντόπιες, όχι τουρκίτσας καί Αιγύπτου.) Βέβαια, ξέρουμε πως οι πατάτες είναι καλές γιά τηγάνι, ή φούρνο, ή σούπα, ανάλογα την ποικιλία. Αλλά, σιγά μην κοιτάξουμε τέτοια πράγματα, αν είναι να γεμίσει το στομάχι σε καιρό ανάγκης!

 

Τώρα, υπάρχει καί το πρόβλημα του ψωμιού, που είναι βασικώτατο είδος διατροφής μας. Οπότε, οφείλουμε να έχουμε καί αλεύρι σε επαρκή ποσότητα (σακκιά). Καί να ξέρουμε τον τρόπο να το αποθηκεύσουμε, γιά να μη σκουληκιάσει.

Μιά άλλη λύση (Παλαιός έφα), είναι να έχουμε σιτάρι (πάλι σε σακκιά) καί χερόμυλο. (Είπαμε, δεν καταφεύγουμε στο ηλεκτρικό ρεύμα.) Το σιτάρι, λέει, διατηρείται καλύτερα απ’ το αλεύρι· οπότε, κάθε φορά που θέλουμε να ζυμώσουμε ψωμί, αλέθουμε σιτάρι γιά αλεύρι σε ποσότητα όσο χρειαζόμαστε.

Εντάξει όλ’ αυτά… ναί, αλλά είπαμε παραπάνω ότι δεν υπάρχει χώρος!

…Γι’ αυτό, όμως, ξελαρυγγιάστηκα να φωνάζω: «- Φτιάξτε ομάδες!»

Εδώ, λοιπόν, αντί να κάνει ο καθένας οικογενειάρχης προμήθειες από το κάθε τί, άρα να μή χωράει πχ το αλεύρι πουθενά σε κανένα διαμέρισμα, οφείλετε να κάνετε το εξής:

Να συνεννοηθείτε με γείτονες, που έχουν μυαλό στο κεφάλι τους, ώστε να κάνετε μιά «μικροειδίκευση»: εσύ θ’ αποθηκεύσεις πχ τις πατάτες, εγώ πχ το αλεύρι. Ώστε να προστεθεί ο αποθηκευτικός χώρος δύο, ή περισσοτέρων διαμερισμάτων, κι όχι να κατατμηθεί ο ήδη υπάρχων σ’ ένα καί μοναδικό διαμέρισμα. Καί θα συνεννοείστε κάθε μέρα να βγάζετε τις απαραίτητες μερίδες φαγητού (αφού τις έχετε προϋπολογίσει πρίν την αγορά των αγαθών), ώστε να τρώτε όλοι τα πάντα, χωρίς στερήσεις.

Πώς σας φαίνεται, σαν ιδέα;

Άντε, λοιπόν! ΔΕΝ υπάρχει άλλος τρόπος!!!

Γιά σκεφτήτε πχ πέντε διαμερίσματα να έχουν κάνει κατανομή αποθήκης τροφών καί λοιπών χρειωδών!… Τί θα σας λείψει κατά τη διάρκεια της κρίσης; ελάχιστα πράγματα, ίσως καί μή απαραίτητα.

ΟΜΑΔΕΣ!!!!! ΤΩΡΑ!!!!!!!!!

Κι αφήστε τους εγωϊσμούς καί τους ξερολισμούς. Ειδικά γιά πολυκατοικίες, αυτή η συνεργασία είναι μο-νό-δρο-μος.

Τώρα, βέβαια, θα μου πείς καί τί θα γίνει με τον μαλάκα της πολυκατοικίας, που συστηματικά αποφεύγει τα κοινόχρηστα, δέ λέει καλημέρα σε κανέναν, τσακώνεται με το παραμικρό, κτλ. Έ, απλούστατα, κλάστε τον. Να πάει να γ@μηθεί! Να ψοφήσει απ’ την πείνα!  🙂  Βέβαια, άμα αλλάξει μυαλά καί μπεί στο πνεύμα συνεργασίας, οκ τότε αναθέστε του κάποιο έργο. (Υποθέτοντας ότι μπορεί να το κάνει… Άμα είναι ντίπ γιά τα μπάζα, δεν ξέρω τί μπορείτε να κάνετε με δαύτον. Ίσως να τον πείσετε να βγεί έξω, να τον σκοτώσουν τα τζιχάντια, να εκτονωθούν προς στιγμήν, καί να πάνε παρακάτω προσπερνώντας εσάς. Lol!!!)

 

Τί τρόφιμα παράγουμε στο διαμέρισμα

«Παράγουμε;»

Ναί.

Μπορούμε τα εξής, καί στον μικρό χώρο του μπαλκονιού:

  • Σε κομμένα παλιά βαρέλια πετρελαίου, μπορούμε να φυτέψουμε πιπεριές.

Η πιπεριά κοστίζει μισό ευρώ το φύτρο (την πουλάνε σε πολύ μικρά πλαστικά γλαστράκια στις λαϊκές), αναπτύσσεται πολύ γρήγορα (γι’ αυτό χρειάζεται βαρέλι, η γλάστρα δεν επαρκεί), καί δίνει καρπό συνεχώς. Δυό βαρέλια στο μπαλκόνι δεν πιάνουν πολύ χώρο· καί θα σας δίνουν συνέχεια κάτι, να γεμίσετε το στομάχι σας.

Μόνο που τούτο εδώ θέλει υπομονή -νομίζω- κανα χρόνο, γιά να δώσει καρπούς. Ο καρπός του μπορεί να ξεφλουδιστεί, καί να τον φάτε αργά, αναβάλλοντας κάπως το αίσθημα της πείνας. Δεν χορταίνεις μ’ έναν καρπό, αλλά κάτι είναι· έστω καί σαν ξεγέλασμα του στομαχιού σου. (Πάντα μιλάμε γιά καταστάσεις ανάγκης, μην ξεχνάτε.)

  • Τέλος, σε ζαρντινιέρα επιμήκη (όχι σαν αυτές του κοπρόσκυλου Μπακοτζών), μπορείς να φυτέψεις λαχανικά.

Μαρούλια, κουνουπίδια, λάχανα. Αυτά κι αν χορταίνουν! Τρία-τέσσερα τέτοια λαχανικά χωράνε μιά χαρά σε μιά ζαρντινιέρα 1 μέτρο επί 20 εκατοστά, καί είσαι πρώτος!

Βέβαια, άμα τα φάς, πρέπει να ξαναφυτέψεις. Αλλά, να προνοήσετε ν’ αγοράσετε σπόρους.

Φυσικά, λαχανικά μπορεί να φυτέψει κανείς καί στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας. Αλλά εκεί είναι μπάτε σκύλοι αλέστε, καί μπορεί να μπεί ο καθένας καί να τ’ «απαλλοτριώσει». Lol!!!

 

Το πρόβλημα, όμως…

Είναι όχι -τόσο- τα απαιτούμενα χρήματα, όχι -τόσο- η εξεύρεση αγαθών, αλλά η νοοτροπία του μέσου συμπατριώτη μας. Το «- Έλα, μωρέ!»

  • Πώς θα γίνει να βάλει κάποιος λουρί στα κακομαθημένα σκατόπαιδά του, που ζητάνε καί ζητάνε καί ζητάνε, καί δεν ικανοποιούνται / δεν χορταίνουν με τίποτε;
  • Πώς θα τα πείσει ότι εδώ κινδυνεύει η ζωή μας η ίδια, καί πρέπει ν’ αυτοπεριοριστούν στην ημερήσια μερίδα φαγητού, καί να μην τρώνε παραπανίσιο, απλά «επειδή γουστάρουν»;
  • Πώς θα σταματήσει να τους κάνει τα χατήρια (πολλώι δέ μάλλον να τα βάλει σε περιορισμό), όταν μέχρι τότε τά ‘χει παραχαϊδεμένα, καί τον έχουν καβαλλήσει;
  • Πώς ο ίδιος ο ενήλικας θα κόψει τις κακές του διαιτητικές συνήθειες, που καλόμαθε στο ντελίβερυ; (Καλά λέει ο Παλιούρας, όλοι αυτοί είναι ντίπ ανίκανοι ακόμη καί γιά να τηγανίσουν μιά ομελέττα!)
  • Καί πότε θα τις κόψει τις κακές διαιτητικές συνήθειες; Μέσα σε μιά μέρα; Τότε, που: «- Έλα μωρέ, άμα χρειαστεί, θα το κάνω!»; (Ξέρετε, τα ίδια λένε κι όσες σκοπεύουν να μείνουν έγκυες, γιά το τσιγάρο που καπνίζουν μανιωδώς. Αλλά, μεταξύ μας, μάλλον απίθανο να το κόψουν απότομα.)
  • Πώς θα κόψουν ενήλικες καί παιδιά την τεμπελιά, μέσα σε καταστάσεις όπου θα καίγεται ο κώλος ολονών;
  • Πότε θα ορίσει ο οικογενειάρχης μιά μέρα, να φάνε όλοι (γιά γεύμα) γιά δοκιμή από μιά «πολεμική» μερίδα κι όχι παραπάνω; (Κάτι μου λέει, ότι τέτοια δουλειά όλοι θα την αναβάλουν!)
  • Καί κυρίως, πώς θα κοπεί μαχαίρι ο ηλίθιος εγωϊσμός, που ό,τι κάνουμε, το κάνουμε γιά να μπούμε στο μάτι του γείτονα; Αφού μ’ αυτόν τον γείτονα, που τόσα χρόνια τον κλάναμε, πρέπει να συνεργαστούμε τώρα!…

Τέλος πάντων, το πρόβλημα το βλέπετε καθαρά. Όμως, ειλικρινά, δεν μπορώ να κάνω τίποτε γιά να το εξαλείψω· δεν είμαι κηδεμόνας κανενός, να του πω τί θα κάνει.

Οπότε, όποιος μπορεί από μόνος του να τα βάλει με τον κακό εαυτό του καί να τον νικήσει, σώθηκε – στα επερχόμενα, καί τώρα, καί πάντα. Οι υπόλοιποι, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

 

ergdhmerg.wordpress.com