Αναμονή, προς τί;

 γράφει ο ΕργΔημΕργ

Σχόλιο Διόδοτου: Γρίφος το σημερινό άρθρο του αγαπητού μας Εργοδότου! Παρακαλούμεθα να βάλουμε το μυαλουλυδάκι μας να δουλέψει εις στροφάς άλλας...

α σας αφηγηθώ μιά ιστορία. Τραγική, όμως. Χωρίς «χάππυ έντ».

 

Λοιπόν…

…Λίγα χρόνια πριν, σε κάποια χώρα, σε μιά εθνική οδό, μπήκαν κάτι εργάτες να κάνουν έργα. (Έτσι είπαν.) Οπότε, βάλαν απαγορευτικά καί σταμάτησαν την κυκλοφορία των λιγοστών αυτοκινήτων.

Βλακώδες, βέβαια, έως εγκληματικό· διότι τα έργα στις εθνικές οδούς δεν σταματάνε τελείως την κυκλοφορία. Δεσμεύουν το απαραίτητο κομμάτι του δρόμου, αλλ’ αφήνουν μιά λωρίδα να περνάνε τα οχήματα – καί δή, με προειδοποιητικά σήματα, που ξεκινάνε τουλάχιστον 400 μέτρα μακριά. (Ώστε οι οδηγοί να κόψουν ταχύτητα εγκαίρως.) Κι αν, παρ’ ελπίδα, χρειάζεται επέμβαση σε όλο το πλάτος του οδοστρώματος, τότε φροντίζουν να διώξουν την κυκλοφορία από παράδρομο.

Οι τυπάδες ετούτοι, όμως, μπαστακώθηκαν σ’ όλο το πλάτος του δρόμου, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτε από τα απαραίτητα· καί μάλλον δεν έκαναν απολύτως τίποτε γενικώς. Σα νά ‘ταν λάθρο, που κωλοκάτσαν στην άσφαλτο διαμαρτυρόμενοι (γιά τζάμπα διαμερίσματα, που δεν τους τα δίνουν οι κακοί ρατσιστές Έλληνες).

Σε ερώτηση των οδηγών γιά το πότε σκοπεύουν να ξεκουμπιστούν καί να ξανανοίξουν την κυκλοφορία, η απάντησή τους ήταν: «- Σε δέκα λεπτά!»

Κι όταν πέρασαν τα δέκα λεπτά, αυτά πολλαπλασιάστηκαν σαν κουνέλια: έγιναν άλλα δέκα… κι άλλα δέκα… κι άλλα δέκα… Τελικά, γέμισε μιά ώρα καί πλέον με τους αρχιδοξύστες εκείνους «εργάτες» ν’ αδρανούν, καί τα στο μεταξύ ερχόμενα αυτοκίνητα να έχουν σχηματίσει σταματημένα μιά ουρά εκατοντάδων μέτρων, περιμένοντας.

Καί τότε, ήρθε ο μή αναμενόμενος Χάρος.

Αλλοδαπή νταλίκα, της οποίας τα φρένα ήταν χαλασμένα, έπεσε με φόρα απάνω στα σταματημένα οχήματα, σκοτώνοντας καμπόσους (που δεν είχαν βγεί απ’ αυτά).

 

Η ιστορία πιθανώτατα σας είναι γνωστή. (Ναί, γιά το θανατηφόρο πολλαπλό δυστύχημα στην Εγνατία πρόκειται, στις 5 Οκτωβρίου 2014.) Τα μάλλον άγνωστά σας (αν καί λίαν ενδιαφέροντα) βρωμερά παρασκήνιά της, είναι παρμένα από εδώ. Καί το αποτέλεσμα των παρασκηνίων αυτών, το βλέπουμε σε φωτογραφίες εδώ.

[Τις φωτογραφίες κοιτάξτε, όχι τον τίτλο των αγραμμάτων. Η «κοινή γνώμη», αγάπες μου, συνταράσσεται· εκείνο που διαταράσσεται, είναι η ηρεμία μας μετά από τέτοιες γραπτές κεραμίδες.]

 

Ν’ απαντήσω τώρα καί στο προκύψαν ερώτημά σας, γιά το τί μας νοιάζουν τέτοιες παρελθούσες ιστορίες! Μιά που ούτε τη μνήμη σας χάσατε, ούτε αγνοείτε το πώς σκέφτονται κι ενεργούν «αυτοί».

[Το ξέρω, βρέ, πόσο έξυπνα κι ενημερωμένα παιδιά είσαστε! Το ξέρω ότι ξέρετε πως κάθε δημόσιο έργο θέλει κι ανθρωποθυσία, γιά να στεριώσει! Να, σαν εκείνους τους δυστυχείς εργάτες, που τους καταπλάκωσε -καί τους ξαπέστειλε- ένα τοιχίο στην κατασκευή της Αττικής Οδού… η δε Εγνατία ίσως ήταν το μόνο μεγάλο δημόσιο έργο, που δεν είχε τη δική του «εργατική» ανθρωποθυσία «στεριώματος».]

Έ, λοιπόν, μας νοιάζει καί μας καίει η σύγκριση με τέτοιες παρελθοντικές καταστάσεις! Διότι, όπως ακριβώς τους οδηγούς στην Εγνατία τότε, τον τελευταίο χρόνο μας έχουν βάλει όλους μαζί με το ζόρι σε στάση αναμονής! Μας έχουν όλους (θέλουμε-δέ θέλουμε) στο «περίμενε», με τα αλλεπάλληλα «λοκντάουνς». Έχει σταματήσει όλη η κοινωνία, περιμένοντας κάθε μέρα να φθέγγονται από τρίποδος ο κουκλοχαιρετάκιας, ο βρωμοφα(κ/ν)ελλάκιας, το γενειοφόρο μπουλντόγκ, η σιτεμένη καραβλαχάρα, ο νεκροθάφτης-ταριχευτής, οι κακιασμένες ξανθιές της τουβού, οι διάφοροι χαρτζηλικωμένοι «ειδικοί», κι όλο το κακό συναπάντημα.

Αναρωτηθήκατε γιατί;

Τί περιμένουμε, δηλαδή, ως έθνος;… μιά που ο κοροϊδοϊός αποδείχτηκε μιά σκατούλα καί μισή;

Ή, μάλλον… να το θέσω καλύτερα:

Τί περιμένουν «αυτοί» να συμβεί, καί μας έχουν κι εμάς στο περίμενε… και συνεχώς περνάνε «οι τελευταίες δύο κρίσιμες εβδομάδες»… καί μετά έρχονται κι άλλες «τελευταίες δύο κρίσιμες εβδομάδες»… καί μετά κι άλλες… κι άλλες… κι άλλες… (κλείσαμε χρόνο, και συνεχίζουμε) με τους πωλητικούς καί ιατρικούς αρχιδοξύστες να μή λένε να σταματήσουν το ξύσιμο;

Οι όποιες απαντήσεις θα δείξουν το αν υπάρχουν ακόμη κάποια γρηγορούντα άτομα σ’ αυτόν εδώ τον λαό των κοιμισμένων.

Όμως, δεν σας αφήνω έτσι, πρίν απαντήσετε: έχετε βοήθεια από το κοινόν!

Σε δύο Παγκοσμίους Πολέμους, η Ελλάδα μπήκε με το στανιό σε στάση (οδυνηρής καί θανατηφόρου) αναμονής, έως ότου ξεμπλέξουν τα συμφέροντά τους οι «Μεγάλοι». Κι αμέσως μετά, άπαντες οι «Μεγάλοι» μας ρίξανε ένα μεγαλοπρεπές μπερντάχι… καί το 1919-22, καί το 1943-49.

Γιατί, μήπως από το 1823 μέχρι την ενθρόνιση του Όθωνα, σε αναμονή δεν ήμασταν;

Ή από το 1974 μέχρι σήμερα δεν είμαστε σε αναμονή; απλώς τον τελευταίο χρόνο έγινε φανερό καί στους πλέον ηλίθιους, ότι κάτι χοντρό αναμένεται.

Ή, μήπως, από το 1828 μέχρι σήμερα, ό,τι πρέπει να κάνουμε γιά την εθνική μας επιβίωση δεν βρίσκεται σε στάση αναγκαστικής αναμονής; Επιστήμες, τεχνολογία, βιομηχανία, εκπαίδευση, κατασκευή εγχωρίων οπλικών συστημάτων…

Έ, λοιπόν, κάτι μου λέει ότι οι συνεχώς ερχόμενες «τελευταίες δύο κρίσιμες εβδομάδες του λοκντάουν» ΔΕΝ είναι γιά να μή γιορτάσουμε αυθόρμητα στους δρόμους τα διακοσάχρονα της Παλιγγενεσίας, ώστε να μην ξυπνήσει μέσα μας καί το από μακρού χρόνου κοιμισμένο εθνικό συναίσθημα… καί κινδυνεύσουν οι πωλητικοί.

Κάτι πιό μεγάλο έρχεται, κάτι ΠΟΛΥ μαύρο καί ΠΟΛΥ εχθρικό προς την Ελλάδα.

Τί νά ‘ν’ αυτό, έ; Τί;

Ποιοί περιμένουν να ετοιμαστούν (κι έβαλαν κι εμάς να τους περιμένουμε, δήθεν με τα λοκντάουν), ώστε μετά να φάμε εμείς πανεθνικώς το ξύλο; Σε ποιόν τομέα να ετοιμαστούν;

Απαντήστε το, καί χέστε τις γεωπολιτικές αναλύσεις των «ειδικών». Αν έχετε τη συγκεκριμένη απάντηση, δεν χρειάζονται.

Ουκέτι χρόνος γιά κουβεντολόϊ.

 

Υγ: Βοηθάω, ξανά!

Μπορεί να μην έρχεται μονάχα ένα άσχημο, μπορεί να έρχονται πολλά μαζεμένα. Πχ:

• καί πόλεμος με τουρκίτσα,
• καί αύξηση των λάθρο μέχρι μιά (καθορισμένη σε κάποια κέντρα αποφάσεων) «κρίσιμη μάζα» του πληθυσμού τους, που θα μπορέσει να επιφέρει τις έξωθεν σχεδιαζόμενες ζημιές στην Ελλάδα.

Οπότε, αν πρόκειται γι’ αυτά… πρώτον, παρακολουθούμε στενά τις στρατιωτικές ειδήσεις από τουρκίτσα (να δούμε πότε θα ετοιμαστούν να μας ριχτούν – Ιούλιο το κόβω… να πω στις 20 του μήνα; το ξανακάνανε, άλλως τε, ίδια ακριβώς ημερομηνία το 1974), καί δεύτερον, μελετάμε ό,τι βρούμε στα ιντερνέτια περί κρίσιμης μάζας κοινωνικών αλλαγών.

Αλλά, περιμένω καί τις δικές σας απαντήσεις.

 

ergdhmerg.wordpress.com