ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΔΥΣΗ.. ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ - ΜΕΡΟΣ Α'

από τον Youssef Hindi

 

Η εσχατολογία είναι μια από τις θεμελιώδεις διαστάσεις της σύγχρονης παγκόσμιας γεωπολιτικής. Ένας γεωπολιτικός δεν μπορεί πλέον να αποκλείσει την εσχατολογική πτυχή των διεθνών σχέσεων από τις αναλύσεις του, αφού οι ηγέτες των δύο μεγάλων πυρηνικών δυνάμεων στον κόσμο τοποθετούν την «Αποκάλυψη», το «μαρτύριο» που οδηγεί στον «παράδεισο» στο επίκεντρο του λόγου τους. .», «Σατανάς» και «Αντίχριστος».

Οι Αμερικανοί ηγέτες μας έχουν συνηθίσει στη θεολογικοπολιτική και μεσσιανική ρητορική που αναφέρεται στους καιρούς του τέλους. Αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της γένεσης και της πολιτικής ιστορίας των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά το νέο - από την επανάσταση του Euromaidan υπό την ηγεσία της Ουάσινγκτον το 2014 και ακόμη περισσότερο με τον πόλεμο στην Ουκρανία ως αποτέλεσμα - είναι η εσχατολογική προκατάληψη στην ομιλία των κορυφαίων ηγετών της Ρωσίας. Έχουμε φτάσει σε μια άνευ προηγουμένου ιστορική φάση στην οποία οι δύο μεγαλύτερες στρατιωτικές και πυρηνικές δυνάμεις, αντιμέτωπες μεταξύ τους στη γεωπολιτική σκακιέρα, διεξάγουν έναν θρησκευτικό λόγο κατηγορώντας η μια την άλλη ότι ενσαρκώνουν το κακό, με τη ρητή απειλή αμοιβαίας πυρηνικής καταστροφής.

Η παρούσα μελέτη στοχεύει να διακρίνει τον εσχατολογικό ρόλο και τη θεολογικοπολιτική φύση καθενός από αυτούς τους δύο πρωταγωνιστές της παγκόσμιας γεωπολιτικής. Για να γίνει αυτό, θα χρησιμοποιήσουμε τα εργαλεία των θρησκευτικών επιστημών, της ιστορίας των θρησκειών και, φυσικά, της εσχατολογίας, σε συνδυασμό με την ανάλυση της ιστορικής εξέλιξης αυτών των μεγάλων δυνάμεων και εκείνων των οποίων είναι κληρονόμοι.

Σύγκρουση πολιτισμών

Η χριστιανική Ρωσία αντιμετωπίζει τον Αντίχριστο προοδευτισμό

Η διαστρέβλωση του διεθνούς δικαίου και η δαιμονοποίηση του εχθρού

Από τη διάλυση του σύγχρονου κράτους, το κυρίαρχο κράτος, το οποίο ο νομικός θεωρητικός Carl Schmitt (1888-1985) είχε ήδη διαισθανθεί τη δεκαετία του 1920, το διεθνές δίκαιο και το νομικό πλαίσιο του πολέμου έχουν ανατραπεί. Το σύγχρονο ευρωπαϊκό δίκαιο έθεσε θεωρητικά τους δύο εμπόλεμους σε ισότιμη βάση. Ωστόσο, υπό την επιρροή των άνισων αγγλοαμερικανικών δυνάμεων, έχουμε εισέλθει, στον εικοστό αιώνα, στην εποχή της ποινικοποίησης του εχθρού, της δαιμονοποίησής του. Ο εχθρός αποκλείεται έτσι από την ανθρωπότητα.

«Η Ειρήνη των Βερσαλλιών (η οποία δεν ήταν τόσο ειρήνη όσο βλασφημία) ήταν, αντίθετα, το αποτέλεσμα του πολέμου των κυρώσεων, όπου ο εχθρός, κηρυγμένος επιτιθέμενος, κατεβαίνει στο βαθμό του εγκληματία... Ο πόλεμος του Οι κυρώσεις, εξ ορισμού «δίκαιες», είναι επομένως η ουσία του εμφυλίου πολέμου. Θέλοντας να το εισάγουμε μεταξύ κυρίαρχων κρατών, μετατρέπουμε τις ένοπλες συγκρούσεις τους σε διεθνείς εμφύλιους πολέμους. Η σύγχυση που ξεκίνησε στις Βερσαλλίες κορυφώθηκε τρεις δεκαετίες αργότερα στα «εγκλήματα κατά της ειρήνης» των δίκων της Νυρεμβέργης, που έπληξαν το τελειωτικό χτύπημα στην ευρωπαϊκή αντίληψη του πολέμου μονομαχίας». [1]

Αυτό μας φέρνει πίσω στη μεσαιωνική έννοια του δίκαιου πολέμου. Στην Ευρώπη, η Ρωμαϊκή Εκκλησία ήταν η ανώτατη αρχή που μπορούσε να αποφασίσει εάν ένας πόλεμος ήταν δίκαιος ή όχι. Με την εξαφάνιση αυτής της αρχής, ο ΟΗΕ, με έδρα τη Νέα Υόρκη, αντικατέστησε την Εκκλησία. Η εξουσία του ΟΗΕ δεν ασκείται ούτε στις Ηνωμένες Πολιτείες ούτε στο Ισραήλ, τους κύριους υπαίτιους του χάους στον κόσμο, για το οποίο ο πλανήτης Γη έχει μετατραπεί σε Φαρ Ουέστ, όπου βασιλεύει ο νόμος της ζούγκλας, ο νόμος της ισχυρότερος, ο νόμος των Αγγλοαμερικανών, των Ιουδαιοπροτεσταντών.

Το 1947, ο Carl Schmitt διαισθάνθηκε τον κίνδυνο που ενέχουν τα σύγχρονα μέσα καταστροφής που είχαν στην κατοχή των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο πόλεμος, εξήγησε, θα υποκινήσει τον εμπόλεμο που έχει στην κατοχή του ανώτερα όπλα να δαιμονοποιήσει τον εχθρό του, να του στερήσει την ιδιότητα του εχθρού, να τον δει μόνο ως τέρας που πρέπει να εξαλειφθεί [2] .

Από τότε είδαμε Αμερικανούς να καταστρέφουν ολόκληρες χώρες, να σφαγιάζουν άμαχους πληθυσμούς κατά εκατομμύρια, να επικαλούνται τον αγώνα για την ελευθερία, ενάντια στον Άξονα του Κακού κ.λπ.

Εν τω μεταξύ, η Ρωσία έχει ξαναχτίσει τον εαυτό της και έχει γίνει, στη Συρία όπως και στην Ευρώπη, ένα τείχος ενάντια στις αγγλοαμερικανικές και ισραηλινές αυτοκρατορικές φιλοδοξίες.

Αυτό είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός του οποίου θα δώσουμε μια ιστορικοπολιτική-εσχατολογική ερμηνεία τηλεσκοπώντας τα εβραϊκά, χριστιανικά και μουσουλμανικά κείμενα που σχετίζονται με τους καιρούς του τέλους.

Εσχατολογία και Μεσσιανισμός: Αμερικανική Γεωπολιτική

Αν μελετήσουμε την ιστορία των πολιτισμών στη σύγχρονη εποχή, δηλαδή στον δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η σημερινή αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης είναι μια σύγκρουση πολιτισμών. Σύγκρουση μοντερνισμού και παράδοσης. Ο μοντερνισμός εκπροσωπείται και καθοδηγείται από τη Δύση με την πρωτοπορία της, πρώτα τη Βρετανική Αυτοκρατορία και μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Για λόγους αυστηρότητας, πρέπει να διακρίνουμε την ηπειρωτική Ευρώπη από τον αγγλοαμερικανικό θαλασσοκρατικό κόσμο. Σήμερα η Δύση ταυτίζεται με την ιδεολογική κατασκευή του ιουδαιοχριστιανισμού, που αναφέρεται πολύ περισσότερο στον αγγλοσαξονικό κόσμο παρά στη λατινική και γερμανική Ευρώπη.

Αυτό που σήμερα αποκαλείται «Δύση» δεν είναι μόνο ιδεολογική κατασκευή, αλλά και πολιτική, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση και το γεωστρατηγικό της αντίστοιχο, η ένοπλη πτέρυγα των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ. Αυτή η Δύση ανατράπηκε από την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση και από την Αγγλία, η οποία γνώρισε μια οικονομική και γεωπολιτική επέκταση υπό την ηγεσία ενός ιουδαιοπροτεσταντικού μεσσιανισμού που συνόδευσε και ακολούθησε την επανάσταση του Oliver Cromwell (1599-1658).

Η Αγγλοαμερικανική Αυτοκρατορία είναι λοιπόν αυτό το ιδεολογικό, πολιτικό και γεωπολιτικό σύνολο που έχει απορροφήσει σταδιακά την παλαιά καθολική, ελληνολατινική και γερμανική ήπειρο και η οποία, στις αρχές του εικοστού αιώνα, δεν μπορεί πλέον να ονομάζεται χριστιανική. Ο υλιστικός μοντερνισμός και οι ιουδαιοπροτεσταντικές επαναστάσεις που τον προώθησαν εισέβαλαν και σταδιακά διέλυσαν την Καθολική Ευρώπη.

Η γεωπολιτική εκδήλωση της αντιπαράθεσης μεταξύ παράδοσης και μοντερνισμού περιγράφηκε από τον Βρετανό ιστορικό Arnold J. Toynbee το 1947:

«Αυτή η ομόκεντρη επίθεση της σύγχρονης Δύσης εναντίον του κόσμου του Ισλάμ εγκαινίασε την τρέχουσα σύγκρουση μεταξύ των δύο πολιτισμών.

Θα φανεί ότι είναι μέρος ενός ακόμη ευρύτερου και πιο φιλόδοξου κινήματος με το οποίο ο δυτικός πολιτισμός δεν στοχεύει παρά την ενσωμάτωση όλης της ανθρωπότητας σε μια μεγάλη κοινωνία και τον έλεγχο όλων αυτών, στη γη, στη θάλασσα και στον αέρα, που μπορεί να εκμεταλλευτεί ο άνθρωπος. χάρη στη σύγχρονη δυτική τεχνολογία.

Αυτό που κάνει η Δύση στο Ισλάμ, το κάνει ταυτόχρονα και σε άλλους πολιτισμούς που επιβίωσαν -τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, τους Ινδούς, την Άπω Ανατολή- και στις επιζώντες πρωτόγονες κοινωνίες που βρίσκονται τώρα σε κατάσταση κατάρρευσης. τελευταία υπολείμματα στην τροπική Αφρική». [3]

Αυτό το κίνημα για την ενσωμάτωση όλης της ανθρωπότητας σε μια μεγάλη κοινωνία συνοδεύεται από ένα άλλο κίνημα για την ενσωμάτωση όλων των παραδοσιακών θρησκειών σε μια κοινωνία [4] στα Ηνωμένα Έθνη των Θρησκειών, στο Συνέδριο των Ηγετών των Παγκόσμιων Θρησκειών και στις παραδοσιακές [5] . Η δήλωση του 2012 του εκπροσώπου του Ιουδαϊσμού στο Παγκόσμιο Συνέδριο Θρησκειών, του Ασκενάζι Ραβίνου του Ισραήλ Yona Metsger, είναι ρητή:

«Το όνειρό μου είναι να οικοδομήσω κάτι παρόμοιο με αυτό που είναι τα Ηνωμένα Έθνη για τους διπλωμάτες, ενώνοντας τους θρησκευόμενους, τους αξιωματούχους κάθε έθνους, κάθε χώρας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δεν έχουν διπλωματικές σχέσεις». [6]

Από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες, που ανέλαβαν τη Μεγάλη Βρετανία, ηγήθηκαν του ιουδαϊκοπροτεσταντικού μοντερνισμού και διεξήγαγαν αυτόν τον πόλεμο των πολιτισμών για να επιβάλουν το δικό τους μοντέλο στον κόσμο.

Αυτός ο αγγλοαμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι προϊόν του μεσσιανισμού της Παλαιάς Διαθήκης. η συγχώνευση του εβραϊκού μεσσιανισμού και του καλβινισμού. Αυτό εξηγεί γιατί οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί υποστηρίζουν το Σιωνιστικό σχέδιο, το οποίο είναι ένας κλάδος του εβραϊκού μεσσιανισμού που επιδιώκει να εκπληρώσει τις βιβλικές υποσχέσεις [7] .

Στη δεκαετία του τριάντα του δέκατου πέμπτου αιώνα, η Αγγλία ξεκίνησε μια θρησκευτική μεταρρύθμιση: κλείσιμο μοναστηριών, κατάσχεση εκκλησιαστικών περιουσιακών στοιχείων και ρήξη με τη Ρώμη. Ο Τόμας Κρόμγουελ (θείος του προγόνου του Όλιβερ Κρόμγουελ), επικεφαλής υπουργός του βασιλιά Ερρίκου Η', ηγήθηκε αυτής της πολιτικής. Στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα, η Αγγλία έγινε θαλάσσια δύναμη και η επιρροή του Ιουδαϊσμού αυξήθηκε.

Η συγχώνευση μεταξύ του Ιουδαϊσμού και της εκκολαπτόμενης Προτεσταντικής Θαλασσοκρατικής αυτοκρατορίας έγινε και αποτέλεσε, μαζί με την Αμερική, την αντιχριστιανική γεωπολιτική δύναμη.

«Κάποτε πίστευαν ότι μεταξύ της εκδίωξης των Εβραίων υπό τον Εδουάρδο Α' (1290) και της επιστροφής (λιγότερο ή λιγότερο επίσημης) στην ελευθερία της μετανάστευσης υπό τον Κρόμγουελ (1654-1656) δεν υπήρχαν Εβραίοι στην Αγγλία. Αυτή η άποψη δεν συμμερίζεται πλέον σήμερα κανένας που γνωρίζει την ιστορία των Εβραίων στην Αγγλία. Οι Εβραίοι ήταν πάντα παρόντες σε αυτή τη χώρα, αλλά έγιναν πολύ πολυάριθμοι κατά τον 16ο αιώνα. (Βασίλισσα) Η ίδια η Ελισάβετ είχε κάποια αγάπη για τις εβραϊκές σπουδές και την εβραϊκή συνοδεία. Ο γιατρός του ήταν ο Ροντρίγκο Λόπεζ, ο Εβραίος που παρείχε στον Σαίξπηρ το μοντέλο για το Σάιλοκ του» [8] .

«Είναι γνωστό ότι την εποχή της Μεταρρύθμισης υπήρχε μια στενή σχέση μεταξύ του Ιουδαϊσμού και ορισμένων χριστιανικών αιρέσεων και ότι η εβραϊκή γλώσσα και οι εβραϊκές σπουδές αποτέλεσαν αντικείμενο μεγάλου ενδιαφέροντος. Είναι ιδιαίτερα γνωστό ότι στην Αγγλία του δέκατου έβδομου αιώνα οι πουριτανοί περιέβαλαν τους Εβραίους με μια σχεδόν φανατική λατρεία. Όχι μόνο οι θρησκευτικές απόψεις ανθρώπων με επιρροή όπως ο Όλιβερ Κρόμγουελ εμπνεύστηκαν από όλες τις απόψεις από την Παλαιά Διαθήκη, αλλά ο ίδιος ο Κρόμγουελ ονειρευόταν μια συμφιλίωση μεταξύ της Παλαιάς Διαθήκης και της Καινής Διαθήκης και μια στενή ένωση μεταξύ των Εβραίων, του εκλεκτού λαού του Θεού και των Άγγλων -Πουριτανική θρησκευτική κοινότητα. Ένας πουριτανός ιεροκήρυκας, ο Nathanael Holmes (Homesius), δήλωσε ότι η πιο διακαή του επιθυμία ήταν να συμμορφωθεί με την επιστολή σε μερικούς στίχους των Προφητών και να υπηρετήσει τον Ισραήλ γονατιστός. Η δημόσια ζωή και τα εκκλησιαστικά κηρύγματα είχαν μια ισραηλινή αποτύπωση. Το μόνο που έλειπε ήταν οι ομιλητές του κοινοβουλίου να αρχίσουν να μιλούν Εβραϊκά, κάτι που τους έκανε να νιώθουν σαν να είχαν μεταμοσχευθεί στην Παλαιστίνη. Οι Levellers, που αυτοαποκαλούνταν «Εβραίοι», ζήτησαν τη δημοσίευση ενός νόμου που θα έκανε την Τορά αγγλικό κώδικα. Οι αξιωματούχοι του Κρόμγουελ πρότειναν το Συμβούλιο Επικρατείας του να αποτελείται από εβδομήντα μέλη, ακολουθώντας το παράδειγμα του Εβραϊκού Σανχεντρίν. Μεταξύ των μελών του Κοινοβουλίου του 1653 ήταν ο στρατηγός Thomas Harrison, ένας Αναβαπτιστής, ο οποίος, σε συμφωνία με το κόμμα του, υποστήριξε την εισαγωγή του νόμου του Μωσαϊκού στην Αγγλία. Το 1649, προτάθηκε στο Κοινοβούλιο να αντικατασταθεί η επίσημη αργία της Κυριακής με το Σάββατο. τα πανό των νικητών πουριτανών έφεραν την επιγραφή: [9]

Αλλά υπάρχουν επίσης στοιχεία ότι χριστιανοί κληρικοί και λαϊκοί αυτής της περιόδου διάβαζαν όχι μόνο την Παλαιά Διαθήκη αλλά και τη ραβινική λογοτεχνία. Επομένως, είναι πολύ φυσικό να παραδεχθούμε ότι τα πουριτανικά δόγματα προήλθαν απευθείας από τα εβραϊκά». [10]

Στις αρχές του 17ου αιώνα, Άγγλοι Προτεστάντες θεολόγοι άρχισαν να υποστηρίζουν την ιδέα της επανεγκατάστασης Εβραίων στους Αγίους Τόπους για να επισπεύσουν την επιστροφή του Ιησού και έτσι να προσηλυτίσουν τους Εβραίους στον Χριστιανισμό. Μεταξύ των προτεσταντών θεολόγων που προώθησαν αυτό το έργο ήταν ο Joseph Mede (1586-1635), ο Richard Baxter (1615-1691) και ένας Άγγλος βουλευτής, ο Sir Henry Finch (1558-1625), ο οποίος έγραψε ένα έργο εξήγησης στο οποίο «Η επιστροφή των Εβραίων στους Αγίους Τόπους: « Η Μεγάλη Αποκατάσταση του Κόσμου, ή το Κάλεσμα των Εβραίων ».

Αυτό το αρχικά εβραϊκό μεσσιανικό όραμα, που έγινε προτεσταντικό, θα ριζώσει στην Αμερική, αποικισμένη από τους Άγγλους Πατέρες Προσκυνητές (1620), που θεωρούσαν τους εαυτούς τους τον νέο εκλεκτό λαό, την Αμερική ως τη νέα Γη της Επαγγελίας, τη γη της καταγωγής του κόσμου. όπου θα έπρεπε να είχαν χτίσει μια «Νέα Ιερουσαλήμ».

«Τις περισσότερες φορές ο Ατλαντικός συγκρίνεται με την Ερυθρά Θάλασσα, η μετανάστευση των αγγλικών αιρέσεων ταυτίζεται με τη φυγή των Εβραίων. Η σύγκριση ήταν πράγματι χρήσιμη: η Ερυθρά Θάλασσα που κλείνει μετά το πέρασμα των φυγάδων είναι ένα οριστικό εμπόδιο μεταξύ του εκλεκτού λαού και των καταπιεστών του. αλλά και το πέρασμα της Ερυθράς Θάλασσας ανήκει στην προνοητική ιστορία». [11]

Οι Πατέρες των Προσκυνητών είδαν την Αμερική ως μια νέα Γη της Επαγγελίας, μια νέα Ιερουσαλήμ και στη συνέχεια τον δέκατο ένατο αιώνα, τη δεκαετία του 1840, εμφανίστηκε η μεσσιανική ιδέα του "φανερού πεπρωμένου", η πολιτισμική επέκταση προς τη Δύση - ο αποικισμός της Δυτικής Αμερικής από Αγγλοσάξονες από την Ανατολή - και τον 20ο αιώνα η «φανερή μοίρα» των Ηνωμένων Πολιτειών θα επηρεάσει ολόκληρο τον κόσμο. Είναι ένας παγκόσμιος μεσσιανικός ιμπεριαλισμός.

Ο Theodore Roosevelt, ο οποίος προήδρευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1901 έως το 1909, χρησιμοποίησε την έννοια του προφανούς πεπρωμένου για να δικαιολογήσει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Ο Woodrow Wilson (1913-1921) ήταν επίσης μέρος αυτής της μεσσιανικής παράδοσης, δηλώνοντας:

«Πιστεύω ότι ο Θεός προήδρευσε στη γέννηση αυτού του έθνους και ότι επιλέξαμε να οδηγήσουμε τα έθνη του κόσμου στην πορεία τους στα μονοπάτια της ελευθερίας». [12]

«Η Αμερική είναι το μόνο ιδανικό έθνος στον κόσμο... Στην Αμερική έχει δοθεί το άπειρο προνόμιο να εκπληρώσει το πεπρωμένο της και να σώσει τον κόσμο... Ήρθαμε να λυτρώσουμε τον κόσμο δίνοντάς της ελευθερία και δικαιοσύνη». [13]

Στη συνέχεια της ιδέας ενός νέου εκλεγμένου λαού, το δόγμα της «αμερικανικής εξαιρετικότητας» εμφανίστηκε στα μέσα του εικοστού αιώνα, που προωθήθηκε ιδιαίτερα από τον επιδραστικό κοινωνιολόγο Talcott Parsons (1902-1979).

Ο Πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν (1981-1989) επηρεάστηκε από τον χιλιετή ευαγγελικό συγγραφέα και Χριστιανό Σιωνιστή Χάρολντ Λι Λίντσεϊ (γεννημένος το 1929). Το θεοπολιτικό του βιβλίο, « The Late Great Planet Earth » (1971, με κυκλοφορία τεσσάρων εκατομμυρίων αντιτύπων) ήταν το βιβλίο κρεβάτι του Προέδρου Ρίγκαν. Η Lindsay γράφει στο βιβλίο της:

«Το ουσιαστικό γεγονός που πολλοί προηγούμενοι αναγνώστες της Βίβλου δεν έχουν εξετάσει είναι αυτό το εποχικό προφητικό σημάδι: το Ισραήλ πρέπει για άλλη μια φορά να σχηματίσει ένα έθνος στη γη των προγόνων του. Το έθνος του Ισραήλ, ένα όνειρο πολλών ετών, έγινε πραγματικότητα στις 14 Μαΐου 1948, όταν ο Ντέιβιντ Μπεν Γκουριόν διάβασε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας που αναγγέλλει την ίδρυση ενός εβραϊκού έθνους με το όνομα Ισραήλ.» [14]

Ερμηνεύοντας τις προφητείες του Ιεζεκιήλ και του Ιωήλ για τη βόρεια δύναμη που θα επιτεθεί στο Ισραήλ στο τέλος του χρόνου, ο Χάρολντ Λίντσεϊ, όπως πολλοί ραβίνοι, συμπέρανε ότι ήταν η Ρωσία:

«Ο Γωγ, από τη χώρα του Ρος, του Μεσέχ και του Τουβάλ, αναφέρεται στη δύναμη που βρίσκεται στα πέρατα του βορρά. Αρκεί να κοιτάξουμε μια σφαίρα για να επαληθεύσουμε την ακρίβεια αυτής της γεωγραφικής κλίσης. Υπάρχει μόνο ένα έθνος που βρίσκεται στα βόρεια άκρα όπως το βλέπει το Ισραήλ: η ΕΣΣΔ». [15]

Ο Τζέιμς Γουότ, Γραμματέας Περιβάλλοντος υπό τον Ρόναλντ Ρίγκαν, δήλωσε ότι δεν είχε νόημα να ανησυχούμε για την οικολογία επειδή ο Χριστός θα επέστρεφε σύντομα στη γη.

«Ομοίως, η απεικόνιση του Σαντάμ Χουσεΐν ως Αντίχριστου την εποχή του πρώτου Πολέμου του Κόλπου δεν είναι ξένη για τη μονιμότητα ενός χιλιετούς φανταστικού στην αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή. Γενικότερα, η παρουσία των θρησκευόμενων μέσα στην πολιτική αποδεικνύεται ολοένα και πιο καθοριστική». [16]

Το 2003, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες του Τζορτζ Μπους προετοιμάζονταν να βομβαρδίσουν το Ιράκ υπό την επιρροή του φιλο-ισραηλινού λόμπι [17] , ο Αμερικανός πρόεδρος προσπάθησε να πείσει τον Γάλλο Πρόεδρο Ζακ Σιράκ ότι ήταν ο πόλεμος του Γκογκ και του Μαγκόγκ.

«Το 2003, ο Thomas Römer, καθηγητής θεολογίας στο Πανεπιστήμιο της Λωζάνης, έλαβε ένα τηλεφώνημα από τα Ηλύσια. Οι σύμβουλοι του Jacques Chirac ήθελαν να μάθουν περισσότερα για τον Gog και τον Magog… Δύο μυστηριώδη ονόματα που ειπώθηκαν από τον George W. Bush καθώς προσπαθούσε να πείσει τη Γαλλία να συμμετάσχει μαζί του στον πόλεμο στο Ιράκ. Σύμφωνα με μια αποκαλυπτική προφητεία, ο Μπους φέρεται να είπε στον Σιράκ ότι ο Γκογκ και ο Μαγώγκ εργάζονταν στη Μέση Ανατολή και ότι οι βιβλικές προφητείες εκπληρώνονταν. Αυτό έγινε λίγες εβδομάδες πριν από την επέμβαση στο Ιράκ. Ο Thomas Römer εξηγεί: Ο Γωγ και ο Μαγώγ είναι δύο πλάσματα που εμφανίζονται στη Γένεση και ειδικά σε δύο από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια του «Βιβλίου του Ιεζεκιήλ» της Παλαιάς Διαθήκης. Αποκαλυπτική προφητεία ενός παγκόσμιου στρατού που δίνει την τελική μάχη ενάντια στο Ισραήλ.»

«Αυτή η σύγκρουση θέλησε ο Θεός, ο οποίος θέλει να εκμεταλλευτεί αυτή τη σύγκρουση για να εξαφανίσει τους εχθρούς του λαού του, πριν ξεκινήσει μια νέα εποχή », συνεχίζει ο Thomas Römer.

Ο Römer επισημαίνει ότι ο George W. Bush δεν είναι ο πρώτος που αναζητά μια ενσάρκωση του Gog και του Magog στη γη. Ο Ρόναλντ Ρίγκαν πίστευε ότι ο Ψυχρός Πόλεμος και η ύπαρξη της ατομικής βόμβας έκαναν δυνατή την προφητεία του Ιεζεκιήλ [18] .

Πιο πρόσφατα, ο Μάικ Πομπέο, ένας Ευαγγελικός Σιωνιστής Προτεστάντης και Υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Τραμπ, είπε ότι «νομίζω ότι είναι σίγουρα πιθανό» ο Τραμπ να είναι η σύγχρονη Βασίλισσα Εσθήρ [19] .

[1] Peter Haggenmacher, παρουσίαση του “Nomos de la Terre” του Carl Schmitt (1950), 2001, Presses Universitaire de France, σελ. 40.

[2] Carl Schmitt, “Glossarium”, 31 Αυγούστου 1947, σσ. 6-7; 1 Σεπτεμβρίου 1947, σελ. 7; 2 Σεπτεμβρίου 1947, σσ. 7-8. Στο “Nomos de la Terre”, εισαγωγή, σσ. 26-27.

[3] Arnold J. Toynbee, “Islam, the Occident et l'Avenir” (1947), 2013, Edizioni Des Malassis, pp. 14-15.

[4] Χωρίς να παραλείψουμε να αναφέρουμε το έργο του JRR Tolkien «The Lord of the Rings», 1954-1955.

[5] Δείτε τον ιστότοπο του "Congress Of The Leaders of World and Traditional Religions":

http://www.religionscongress.org/component/option,com_frontpage/Itemid,1/lang,english/

[6] Euronews, «Kazakhstan: une quête d'unité spirituelle», 04/06/12.

[7] Youssef Hindi, «Occident et Islam - Tome 1: Sources et genèse messianiques du sionisme», Sigest, 2015.

[8] Werner Sombart, «Les Juifs et la vie économique, traduit de l'lemand au français par le Dr S. Jankélévitch», 1923, rééd. Kontre Kulture, 2012, σσ. 52-53.

[9] Heinrich Graetz, “Geschichte der Juden”, IX, σελ. 86 κ.ε., Π. 213 κ.ε. Χ, σελ. 87 κ.ε. Alb. M. Hyamson, “History of the Jews in England”, 1908, σελ. 164 κ.ε. Jewish Quarterly Review, VIII, 1891, σελ. 61.

[10] Werner Sombart, ό.π. cit. σελ. 438-439.

[11] Élise Marienstras, «Les Mythes fondateurs de la nation américaine», Παρίσι, Complexe, 1992, σελ. 76. Παράθεση από: Pascal Bouvier, «Millenarisme, messianisme, fondamentalisme: permanence d'un imaginaire politique», L'Harmattan, 2008, σελ. 49.

[12] Ronald Steel, “Mr Fix-it”, New York Review of Books, 05/10/2000, σσ. 19-21:

https://www.nybooks.com/articles/2000/10/05/mr-fix-it/

[13] Παράθεση από τον Bernard Vincent, «La Destiné manifeste», Messène, Παρίσι, 1999.

[14] Harold Lindsey, «L'agonie de notre vieille planète», Braine-L'Alleud, Editeur de littérature biblique, 1974, σσ. 52-53. Παράθεση από: Pascal Bouvier, ό.π. cit. σελίδα 76.

[15] Harold Lindsey, ό.π. cit. σελίδα 79. Παράθεση: Pascal Bouvier, ό.π. cit. σελίδα 77.

[16] Pascal Bouvier, ό.π. cit. σελίδα 82.

[17] Stephen Walt και John Mearsheimer, «The Israel Lobby and US Foreign Policy», Farrar, Straus and Giroux, 2007.

[18] https://www.nouvelobs.com/rue89/rue89-chirac/20070917.RUE1698/un-petit-scoop-sur-bush-chirac-dieu-gog-et-magog.html

[19] https://www.evangeliques.info/2019/03/25/israel-donald-trump-reine-esther-des-temps-modernes/

strategika.fr/tag/youssef-hindi

enaasteri.blogspot.com