«ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΙ...»

Τί συνέβη στις απαρχές του σύμπαντος; Για να το μάθουμε πρέπει να γυρίσουμε το ρολόι, ως εκείνον τον αρχέγονο τοίχο που οι φυσικοί αποκαλούν «Τοίχο του Πλανκ», που ονομάστηκε έτσι επειδή ο διάσημος Γερμανός φυσικός ήταν ο πρώτος που επεσήμανε πως η επιστήμη ήταν ανίκανη να εξηγήσει τη συμπεριφορά των ατόμων σε συνθήκες όπου η βαρυτική δύναμη γίνεται ακραία. Πίσω στα 10 στη μείον 43 δευτερόλεπτα μετά το χρόνο μηδέν, ένα ασύλληπτα μικρό κλάσμα χρόνου, που αντιπροσωπεύει τη διάρκεια μιας αστραπής μέσα στα δεκαπέντε δισεκατομμύρια χρόνια που κύλησαν από την εμφάνιση του σύμπαντος ως τώρα.

Εκείνη τη μακρινή εποχή, όλα όσα περιέχει το μεγάλο σύμπαν, πλανήτες, ήλιοι, γαλαξίες, ήταν συγκεντρωμένα σε μια σημειακή «ιδιομορφία» ενός ασύλληπτα μικρού μεγέθους, σε μια σφαίρα μεγέθους μόλις 10 στη μείον 33 εκατοστών, δηλαδή δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων φορές μικρότερη από τον πυρήνα ενός ατόμου (για να σχηματίσουμε μια ιδέα σχετικά, η διάμετρος του πυρήνα ενός ατόμου είναι «μόνο» 10 στη μείον 13 εκατοστά).

Η πυκνότητα και η θερμότητα εκείνου του αρχέγονου σύμπαντος έφθανε σε μεγέθη που δεν μπορεί να τα συλλάβει ο ανθρώπινος νους: μια τρελή θερμοκρασία 10 στην 32 βαθμών, ένα όριο ακραίας θερμότητας, πέρα από το οποίο η φυσική μας καταρρέει. Σε αυτή τη θερμοκρασία, η ενέργεια του γεννώμενου σύμπαντος είναι τερατώδης· όσο για την «ύλη» - αν μπορούμε να δώσουμε ένα νόημα σε τούτη τη λέξη- αποτελείται από μια «σούπα» αρχέγονων μορίων, μακρινών προγόνων των κουάρκ. Σε αυτό το στάδιο, οι τέσσερις βασικές αλληλεπιδράσεις (βαρύτητα, ηλεκτρομαγνητική δύναμη, ισχυρή και ασθενής πυρηνική δύναμη) είναι ακόμα αδιαφοροποίητες, συγχωνευμένες σε μία και μόνη συμπαντική δύναμη. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα σύμπαν που είναι τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων φορές πιο μικρό απ’ όσο το κεφάλι μιας καρφίτσας!..

Και ο χρόνος σε εκείνες τις συνθήκες να τεντώνεται, να διαστέλλεται, ώσπου να γίνεται άπειρος... Φανταστείτε: η διάρκεια ενός φωτογραφικού φλας τότε θα ισούταν με την αιωνιότητα... Άθελά μου, λοιπόν, φέρνω κατά νου αυτά που η θεολογία υποστηρίζει: Ένας Θεός δίχως αρχή και τέλος, όχι απαραίτητα έξω από το χρόνο, αλλά να είναι αυτός ο ίδιος ο χρόνος, μετρήσιμος και ταυτόχρονα άπειρος, ένας χρόνος όπου ένα μονάχα δευτερόλεπτο εμπεριέχει ολόκληρη την αιωνιότητα…

Η επιστήμη αδυνατεί να περιγράψει ή ακόμα και να φανταστεί κάτι το λογικό σχετικά με εκείνη την αρχέγονη στιγμή. Οι φυσικοί δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το πώς θα μπορούσε να εξηγηθεί η εμφάνιση του σύμπαντος. Μπορούν να φθάσουν ως τη χρονική στιγμή των 10 στη μείον 43 δευτερολέπτων, αλλά όχι παραπέρα. Χτυπούν όλοι πάνω στον περίφημο «Τοίχο του Πλανκ», που είναι το απώτατο όριο των γνώσεών μας. Πίσω από αυτόν τον τοίχο, λένε, κρύβεται μια πραγματικότητα πέρα από κάθε φαντασία. Κάτι που ίσως να μην μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε, ένα μυστικό που οι φυσικοί δεν τολμούν καν να φανταστούν πως κάποτε θα το ξεδιαλύνουν.

Όσοι δοκίμασαν να ρίξουν μια ματιά προς την άλλη πλευρά του τοίχου, δεν μπόρεσαν να πουν τίποτα το κατανοητό σχετικά με ό,τι νόμισαν πως είδαν. Άλλοι πάλι, μέσα σε ένα είδος μεταφυσικής παραίσθησης, μουρμούριζαν για μια πραγματικότητα που φέρνει ίλιγγο: η ίδια η δομή του διαστήματος είχε καταβυθιστεί σε ένα βαρυτικό κώνο τέτοιας έντασης, ώστε ο χρόνος μετέπιπτε από το μέλλον στο παρελθόν για να εκραγεί, στα βάθη του κώνου, σε μια μυριάδα από στιγμές ίσες με την αιωνιότητα... Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι βρίσκεται πίσω από τον Τοίχο, επειδή όλοι οι νόμοι της φυσικής καταρρέουν μπροστά στο απόλυτο μυστήριο της Δημιουργίας.

Και τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι εύλογα: Από πού προήλθε εκείνη η απροσμέτρητη, απεριόριστης ισχύος ενέργεια που προκάλεσε τη Μεγάλη Έκρηξη; Γιατί δημιουργήθηκε το σύμπαν; Ποια δύναμη ώθησε να γίνει το σύμπαν έτσι καθώς το ξέρουμε;

Προσπαθώ να καταλάβω και αδυνατώ: πριν από την Εποχή του Πλανκ, δεν υπάρχει τίποτα. Ή μάλλον έχουμε τη βασιλεία μιας «άχρονης ολικότητας», της τέλειας αρτιότητας, της απόλυτης συμμετρίας. Υπάρχει μόνο η Πρώτη Αρχή, εκεί, μες στο μηδέν, δύναμη άπειρη και απεριόριστη, δίχως αρχή και τέλος. Και κάποια στιγμή μια εξωλογική δύναμη, όλο κραταιότητα, μοναξιά, αρμονία και τελειότητα, αποφασίζει την τελειωτική ρήξη με την αρμονία μηδενός και δημιουργεί «κάτι». Τι; Πώς; Δεν ξέρω... Σαν μια ανάσα του τίποτα. Σαν ένα είδος «συμβάντος του μηδενός», σαν μια διακύμανση του κενού. Σε μια φανταστική στιγμή, ένα υπερλογικό «Κάτι», έχοντας επίγνωση πως είναι το Ον μέσα στην ολότητα του τίποτα, θα αποφασίσει να δημιουργήσει την ύλη, το σύμπαν σαν έναν καθρέφτη για την ίδια του την ύπαρξη, σαν αντανάκλαση της συνείδησής του, σαν μια εικόνα του εαυτού του...

Αυτό, λοιπόν, που οι σύγχρονοι φυσικοί το κατονομάζουν με τις λέξεις «τέλεια συμμετρία των απαρχών του σύμπαντος», ίσως να έχει ένα άλλο όνομα: αινιγματικός, άπειρα μυστηριώδης, παντοδύναμος, αιώνιος, τέλειος Δημιουργός, που υπερβαίνει την ανθρώπινη γλώσσα και λογική, και που τελικά δεν μπορεί καν να κατονομαστεί, γιατί όλα τα ονόματα είναι ατελή για Αυτόν που δεν έχει όμοιό Του...

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Βαγγέλης Σφήκας 

 

το είδαμε στο Αστεράκι