«Μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον καί ἐν μείζονι μοίρᾳ καί παρά θεοῖς καί παρ᾽ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι» ( Σωκράτης/Πλάτων:Κρίτων, 51β ). Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΜΕΤΩΠΟΣ. Η ΕΛΛΑΣ, Η ΚΟΙΤΙΣ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΞΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ. Ο ΠΟΛΥΣΧΙΔΗΣ ΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΟΣΦΑΓΗ ΜΕΤΑΞΥ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΕΘΝΩΝ, ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΤΥΦΛΩΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ. ΑΥΤΟΣ ΑΚΡΙΒΩΣ Ο ΗΛΙΟΣ ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΕΚΑΕΞΑΚΤΙΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥ. Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ "ΔΙΟΔΟΤΟΣ" ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΧΑΙΟΠΡΕΠΗΣ ΟΥΤΕ ΝΕΩΤΕΡΙΚΗ. ΔΕΝ ΕΜΠΝΕΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ Ή ΤΗΝ ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ, ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ, ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ, ΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ Ή ΤΗΝ ΝΕΟΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΑΠΟΤΙΕΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΛΑΙΕΣ, ΠΑΤΡΩΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ, ΠΟΛΥΘΕΪΣΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ, ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΕΤΑΙ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΑΖΙ, ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΑΥΤΩΝ ΕΛΟΧΕΥΕΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΘΕΡΜΑΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΑΥΤΟ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΨΕΙ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΕΙ.

Καλλιτεχνική σύνθεση, ειδικά για τον Διόδοτο, από τη φίλη και αναγνώστρια Δ.Π.

Δευτέρα 29 Μαΐου 2023

«Η πόλις εάλω» 29 Μαΐου 1453

 του Λεωνίδα Κουμάκη


Τρίτη 29 Μαΐου 1453, οκτώ η ώρα το πρωί.

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, καταπληγωμένος, καταματωμένος, με ξεσκισμένα ρούχα, κραυγάζει σαν Χριστός σταυρωμένος: «Η Πόλη πάρθηκε και εγώ ακόμα ζω; Δεν υπάρχει κανένας χριστιανός για να πάρει το κεφάλι μου;»

(Από το «Χρονικό» του Γεωργίου Σφραντζή)

Πέρασαν κιόλας 570 χρόνια από την άλωση της Πόλης που ήταν το τελευταίο μεγάλο κέντρο του αρχαίου, του αθάνατου ελληνικού πολιτισμού. Της Πόλης που η άλωση της σήμανε το τέλος μιας μακράς και ένδοξης ιστορίας. 

Η Κωνσταντινούπολη συγκέντρωνε την εποχή της ακμής της μαζί με τα προάστια 1.000.000 κατοίκους. Τις παραμονές της άλωσης ο συνολικός πληθυσμός που είχε απομείνει δεν ξεπερνούσε τους 80.000 κατοίκους.

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης ήταν το επακόλουθο, η συνέπεια μιας μακροχρόνιας και πολύπλευρης κρίσης που είχε αρχίσει πολλούς αιώνες νωρίτερα και είχε φθείρει σταδιακά κάθε δύναμη, είχε εξαντλήσει κάθε ικμάδα του άλλοτε παντοδύναμου βυζαντινού κράτους, ενός κράτους που αποτελούσε τον προμαχώνα της Ευρώπης απέναντι σε κάθε επιδρομέα.

Η στρατιωτική αποτυχία του Διογένη Ρωμανού στο Ματζικέρτ το 1071 (σημ.Διόδοτου: η μάχη χάθηκε από προδοσία) σηματοδότησε επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις μέσα στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Οι εσωτερικές αυτές έριδες οδηγούσαν τις αντιμαχόμενες παρατάξεις στην πρόσληψη μισθοφόρων Τούρκων. Έτσι, οι Βυζαντινοί «έβαζαν τους λύκους να φυλάγουν τα πρόβατα» και οι Τούρκοι άρχισαν να εγκαθίστανται σε τεράστιες εκτάσεις της Μικράς Ασίας και να δημιουργούν διάφορα τουρκικά εμιράτα μέσα στην καρδιά του Βυζαντίου.

Το 1081, δέκα μόλις χρόνια μετά την Μάχη του Ματζικέρτ, ο Σουλειμάν ιδρύει στη Νίκαια το κράτος των Σελτζούκων και ως μισθοφόρος προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Μιχαήλ τον 7ο εναντίον του Νικηφόρου Βοτανειάτη, στον Νικηφόρο Βοτανειάτη εναντίον του Νικηφόρου Βρυέννιου και τέλος στον Νικηφόρο Μελισσηνό εναντίον του Νικηφόρου Βοτανειάτη, με την συμφωνία όμως να κρατήσει τα μισά από τα εδάφη που θα αφαιρούσαν από τον «εχθρό».

Από τους 93 αυτοκράτορες που κάθισαν στον θρόνο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας οι 30 αναφέρονται ως σφετεριστές της εξουσίας. Οι συνεχείς αυτές έριδες και αντιδικίες υπέσκαψαν σταδιακά τα θεμέλια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και οδήγησαν στην παρακμή και στην πτώση της. Έτσι, 239 χρόνια μετά την μάχη του Ματζικέρτ, το πιο ασήμαντο τουρκικό εμιράτο, που ξεκίνησε το 1.300 από τα βουνά της Κιλικίας με αρχηγό τον Οσμάν, έμελλε να εκμεταλλευτεί την αναρχία και τις εμφύλιες διαμάχες των Βυζαντινών και να σφραγίσει το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Το 1326 ο εμίρης Οσμάν, αφού καταλαμβάνει την Νικομήδεια, φθάνει μέχρι την περιοχή του Βοσπόρου, αυτοανακηρύσσεται σουλτάνος και κάνει πλέον άμεση, εμφανή και σοβαρή την απειλή για την Κωνσταντινούπολη. Παρ΄ όλα αυτά, όταν το 1341 ξεσπάει στην Κωνσταντινούπολη πόλεμος μεταξύ του Ιωάννη Κατακουζηνού και των ανθρώπων του περιβάλλοντος του ανήλικου βασιλέως Ιωάννου του 5ου, ο Ιωάννης Κατακουζηνός χρησιμοποιεί ως μισθοφόρους τους Τούρκους, αποκτά μάλιστα και συγγενικό δεσμό μαζί τους, αφού η αδελφή του, η Θεοδώρα, παντρεύτηκε τον σουλτάνο Ορχάν. Ο σουλτάνος Ορχάν στέλνει 6.000 άντρες στην Θράκη για την υποστήριξη του γυναικάδελφου του, ο οποίος επιβάλλεται των αντιπάλων του και ανεβαίνει στον θρόνο με το όνομα Ιωάννης ο 6ος. Οι Τούρκοι μισθοφόροι παραμένουν όμως στην Θράκη και, όταν ο Ιωάννης Κατακουζηνός χάνει τον θρόνο από τον Ιωάννη τον 5ο, βρίσκουν την «κατάλληλη ευκαιρία» και καταλαμβάνουν το Διδυμότειχο και την Αλεξανδρούπολη. Το 1360 ιδρύουν τουρκικό κράτος επί Ευρωπαϊκού εδάφους και στα νώτα πλέον της Κωνσταντινούπολης.

Το 1395 και το 1422 δύο πολιορκίες της Πόλης καταλήγουν σε αποτυχία και η Κωνσταντινούπολη σώζεται. Μέχρι το 1451 στο κράτος αυτό σουλτάνος ήταν ο Μουράτ ο 2ος. Με τον θάνατό του στον θρόνο ανεβαίνει ένας αδίστακτος, σκληρός και φιλοπόλεμος εικοσάχρονος νεαρός: Ο Μεχμέτ ο Πορθητής.

Ο ιστορικός Δούκας γράφει για τον νεαρό σουλτάνο πως, όποιος κάποιος αισθάνεται ένα είδος ευχαρίστησης όταν σκοτώνει ψύλλους, έτσι και αυτός ηδονιζόταν να σκοτώνει ανθρώπους με τα ίδια του τα χέρια. Από μικρότερος ακόμα ήταν φιλόδοξος, ορμητικός και φανατικός εχθρός του ελληνισμού. Έβριζε τους χριστιανούς και απειλούσε πως όταν πάρει την εξουσία θα τους εξαφανίσει από προσώπου γης.

Από την πρώτη ημέρα που πήρε την εξουσία, η έμμονη ιδέα της κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης, που θα του χάριζε αιώνια δόξα, γίνεται ο μοναδικός σκοπός της ζωής του. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό της δραστηριότητας του είναι πλέον αφιερωμένο στον σκοπό αυτό. Από την άλλη πλευρά, το πάλαι ποτέ πανίσχυρο βυζαντινό κράτος δεν είναι τίποτε άλλο από μια πάμπτωχη και ερειπωμένη πόλη η οποία, κλεισμένη μέσα στα τείχη είναι τελείως εγκαταλελειμμένη από όλους τους χριστιανούς ηγεμόνες της Δύσης.

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος που διαδέχτηκε το 1448 τον αδελφό του, κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να εξασφαλίσει βοήθεια από την Δύση. Παρά τις συνεχείς εκκλήσεις του, παρά τις ολοένα και πιο ταπεινωτικές συμφωνίες για στρατιωτική και οικονομική βοήθεια, η Δύση στάθηκε σιωπηλή και αδιάφορη λες και ο θανάσιμος κίνδυνος δεν απειλούσε, σε τελευταία ανάλυση, τους χριστιανούς ηγεμόνες της Δύσης.

Τον Μάρτιο του 1452 ο νεαρός σουλτάνος αποφασίζει να χτίσει μεγάλο φρούριο στα παράλια του Βοσπόρου, σε σημείο που η ασιατική και η ευρωπαϊκή ακτή πλησιάζουν τόσο πολύ ώστε να αποκλείσει την Κωνσταντινούπολη από την Μαύρη Θάλασσα, να μεταφέρει εύκολα στρατεύματα από την Ασία στην Ευρώπη και να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τον στόχο του. Το φρούριο, που ο σουλτάνος ονόμασε Boyazkesen, δηλαδή «λαιμοκόπτη», και που σήμερα είναι γνωστό σαν Ρούμελη Χισάρ, χτίστηκε σε χρόνο ρεκόρ. Ήταν έτοιμο στα τέλη Αυγούστου 1452.

Ένας μεγάλος Ούγγρος τεχνίτης, κατασκευαστής πυροβόλων, ο Ουρμπάν, προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αυτοκράτορα, που όμως δεν μπορεί να τον πληρώσει παρά μόνο με μια ασήμαντη αμοιβή λόγω της άθλιας οικονομικής κατάστασης του Βυζαντίου. Έτσι ο Ουρμπάν εγκαταλείπει την Πόλη και σπεύδει στον σουλτάνο Μεχμέτ, ο οποίος του προσφέρει πλούσια αμοιβή. Μέσα σε τρείς μήνες κατασκευάζει για τον στρατό του σουλτάνου ένα τηλεβόλο, που όπως γράφει ο ιστορικός Δούκας ήταν ένα «τέρας φοβερό και απαίσιο».

Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1453 ο σουλτάνος δίνει εντολή να μεταφερθεί το τηλεβόλο πέντε μίλια από την Πόλη και η μεταφορά του κρατάει σχεδόν δύο μήνες. Χρειάστηκαν 30 αμάξια, 60 βόδια και 200 άντρες για το σύρουν και να το ισορροπούν. Ταυτόχρονα ο σουλτάνος στέλνει αγγελιοφόρους σε όλη την Ανατολή προσκαλώντας τους πάντες να πάρουν μέρος στην άλωση και στην λεηλασία της Πόλης. Οι πύργοι, τα χωράφια, τα χωριά που βρισκόταν έξω από τα τείχη της Πόλης κυριεύονται. Συγκεντρώνεται άφθονο πολεμικό υλικό, πολεμικές μηχανές, ελαιοβόλα που εμφανίζονται για πρώτη φορά σε πολεμικές επιχειρήσεις, 420 πλοία, τριήρεις, διήρεις, μονήρεις και πολλά άλλα σκάφη, 200.000 τακτικός στρατός και ένα αναρίθμητο πλήθος πεινασμένων πολιορκητών που ήρθαν μόνο και μόνο για να είναι παρόντες την ώρα της λεηλασίας.

Μέσα στα τείχη της Κωνσταντινούπολης βρισκόταν μόλις 5.000 μαχητές –συμπεριλαμβανομένων των μοναχών και των εθελοντών- καθώς επίσης και 2.000 ξένοι. Στη θάλασσα βρισκόταν λίγα μόνο σκάφη, που ήταν αγκυροβολημένα στον λιμένα της Κωνσταντινούπολης.

Ο αυτοκράτορας διατάζει να κλείσει το λιμάνι, δηλαδή ο Κεράτιος Κόλπος, με την μεγάλη αλυσίδα, ένα μέρος της οποίας βρισκόταν στον πύργο του Ευγενίου, κάτω από την ακρόπολη, ενώ το άλλο στον πύργο των παραθαλασσίων τειχών, στον Γαλατά. Και την Δευτέρα 2 Απριλίου 1453 αρχίζει η εικοστή και τελευταία πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.

Η πρώτη μεγάλη έφοδος των Τούρκων γίνεται στις 20 Απριλίου 1453. Ο αυτοκράτορας τρέχει αδιάκοπα σε όλη την Πόλη δίνοντας κουράγιο και ηθικό στους πολιορκούμενους. Οι επιδρομείς θερίζονται σαν στάχυα γύρω από τα τείχη της Πόλης και το αίμα τους ρέει σαν ποτάμι. Η επιδρομή σημειώνει αποτυχία. Ο αυτοκράτορας περιφέρεται κάθε βράδυ σε όλες τις αμυντικές θέσεις αγρυπνώντας και επιβλέποντας την αποκατάσταση των ζημιών στα τείχη ή συμμετέχοντας στο άδειασμα των τάφρων γύρω από τα τείχη.

Η δεύτερη μεγάλη τουρκική επίθεση γίνεται στις 11 το βράδυ της 7ης Μαΐου 1453, που όμως αποκρούστηκε και αυτή με μεγάλες απώλειες των επιτιθεμένων και μικρές βλάβες των τειχών που επισκευάστηκαν αμέσως.

Την ίδια τύχη είχε και η τρίτη μεγάλη επίθεση των Τούρκων που εκδηλώθηκε στις 12 Μαΐου 1453.

Στις 18 Μαΐου 1453 ένας τεράστιος πολιορκητικός πύργος εμφανίστηκε μπρος τα τείχη της Πόλης και άρχισε η επόμενη μεγάλη τουρκική επίθεση. Ο Γ. Σφραντζής γράφει στο «Χρονικό» του:

«Οι Τούρκοι κατά πρώτο άρχισαν την επίθεση με την φοβερή εκείνη μηχανή του Ούγγρου τεχνικού και γκρέμισαν τον πύργο πλάι στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Αμέσως μετά έσυραν το τηλεβόλο αυτό και το τοποθέτησαν στο άνοιγμα του τείχους. Η μάχη είχε γίνει φρικαλέα. Άρχισε πριν την ανατολή του ηλίου και κράτησε όλη μέρα. Από αυτά που έριχναν οι Τούρκοι μέσα στην τάφρο και απ΄ αυτά που έπεσαν από τον γκρεμισμένο πύργο, δημιουργήθηκε για τους επιδρομείς ένας σχεδόν ίσιος δρόμος. Αλλά οι πολεμιστές μας απέκρουσαν πολλές φορές και με γενναιότητα τους εχθρούς που συνέχιζαν τις επιθέσεις τους μέχρι την πρώτη ώρα της νύχτας. Τότε αποσύρθηκαν με την ελπίδα ότι την επομένη θα κυριεύσουν την Πόλη. Οι ελπίδες τους όμως δεν πραγματοποιήθηκαν. Όλοι οι Έλληνες, μαζί με τον αυτοκράτορα, όλη την νύχτα άδειασαν την τάφρο και επισκεύασαν με κάθε δυνατό μέσο τον μισογκρεμισμένο πύργο. Την επομένη τα ξημερώματα, όταν επανήλθαν οι Τούρκοι, απόρησαν. Ο σουλτάνος στεναχωρήθηκε και ντροπιάστηκε». 

Και πώς να μην στεναχωρηθεί και να μην ντροπιαστεί ο νεαρός σουλτάνος, όταν μέσα σε μια τόσο απελπιστική κατάσταση μια χούφτα περικυκλωμένων μαχητών αντιμετώπιζε με επιτυχία επί σαράντα έξη μέχρι τότε ημέρες τον ατέλειωτο ποταμό των εκατοντάδων χιλιάδων επιδρομέων, αποκρούοντας συνεχώς τις λυσσασμένες επιθέσεις τους;

Λίγες μόνο μέρες πριν από την καινούργια έφοδο ο νεαρός σουλτάνος στέλνει μήνυμα στον αυτοκράτορα λέγοντας πως δεν πρόκειται να υποχωρήσει και προτείνει ειρηνική παράδοση της Πόλης με σημαντικά ανταλλάγματα. Αντί απάντησης ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος συνεχίζει να συμπληρώνει την άμυνα της Πόλης, όταν ο νεαρός σουλτάνος στέλνει νέο μήνυμα λέγοντας στον αυτοκράτορα:

«Θέλεις να εγκαταλείψεις την Πόλη και να πας με τους άρχοντες σου και τα υπάρχοντα σου όπου θέλεις ή να αντισταθείς και να χάσεις εσύ και οι δικοί σου τη ζωή σας και τα υπάρχοντα σας και ο λαός σου να αιχμαλωτιστεί από τους Τούρκους και να σκορπιστεί σαν σκλάβος σ΄όλη τη γη

Ο πονηρός σουλτάνος προσπαθούσε πλέον να αρπάξει με υποσχέσεις αυτό που δεν μπόρεσε να καταλάβει με την βία. Και είχε πολύ σημαντικούς λόγους να το κάνει. Ο στρατός του πλέον έδειχνε μεγάλη αδημονία και εκνευρισμό, αφού είχαν περάσει σχεδόν δύο μήνες από την έναρξη της πολιορκίας και όχι μόνο δεν είχαν πετύχει τον στόχο τους, αλλά δεν είχαν σημειώσει ούτε μια αποφασιστική νίκη, είτε στην ξηρά είτε στην θάλασσα. Κοντά σ΄αυτά υπήρχαν και πληροφορίες για πολύ μεγάλη βοήθεια που ετοίμαζαν οι Δυτικοί και που θα ανέτρεπε την ισορροπία υπέρ των πολιορκημένων.

Ο ιστορικός Δούκας μας μεταφέρει την λιτή και ηρωική απάντηση του αυτοκράτορα, που είχε την σύμφωνη γνώμη όλης της συγκλήτου:

«Εάν μεν θέλεις να ζήσεις και συ, όπως και οι πατέρες σου, ειρηνικά μαζί μας, θα οφείλουμε χάρη στο Θεό. Κράτησε τα κάστρα και τη γη που άδικα μας άρπαξες, σαν να τα ΄χεις αποκτήσει δικαίως και καθόρισε ακόμα φόρους τόσους όσους θα μπορούσαμε να σου δίνουμε κατ΄έτος και φύγε ειρηνικά. Δεν είναι δικαίωμα μου να σου παραδώσω την Πόλη και είμαστε όλοι αποφασισμένοι αυτόβουλα να μη λυπηθούμε τη ζωή μας και να πεθάνουμε».

Ο σουλτάνος ήταν πλέον αποκαρδιωμένος. Η Κωνσταντινούπολη ήταν πολύ κοντά στην απαλλαγή από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του εχθρού. Ο Μεχμέτ ήταν ώριμος να λύσει την πολιορκία και είχε αποφασίσει πως μια τελευταία έφοδος θα έκρινε και την τύχη της. Αν αποτύγχανε και αυτή όπως και οι προηγούμενες, θα υποχωρούσε λύνοντας την θηλιά που κοντά δυο μήνες είχε σφίξει στον λαιμό της Κωνσταντινούπολης, χωρίς να πετύχει τον σκοπό του.

Το απόγευμα του Σαββάτου 26 Μαΐου 1453 ο σουλτάνος συγκαλεί πολεμικό συμβούλιο. Ο πρώτος σύμβουλος του σουλτάνου που είχε μεγάλο κύρος, ο βεζίρης Χαλήλ Πασάς, εισηγείται την άμεση λύση της πολιορκίας. Αντίθετα ο δεύτερος στην ιεραρχία Ζογάν Πασάς, εισηγείται την συνέχιση των επιθέσεων λέγοντας χαρακτηριστικά στον νεαρό σουλτάνο: 

«Ούτε ο στρατός του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν ήταν τόσος όσος είναι ο δικός σου, ούτε είχε κάνει τόση προετοιμασία. Κι όμως κατέκτησε τον κόσμο!» 

Αυτά ήταν τα λόγια που ήθελε να ακούσει ο νεαρός σουλτάνος. Υποστηριζόμενος από τους νεότερους και πλέον ενθουσιώδεις στρατηγούς, πήρε την απόφαση για την τελευταία, μεγάλη προσπάθεια. Την νύχτα της Κυριακής 27 προς την Δευτέρα 28 Μαΐου 1453 διατάζει να ανάψουν φωτιές και να καίνε φανοί γύρω από την πολιορκημένη Πόλη. Και το απόγευμα της Δευτέρας 28 Μαΐου 1453 απευθύνεται στο στρατό του στοχεύοντας στο ευαίσθητο σημείο του. Τα λόγια του, που μας μεταφέρει ο Γ. Σφραντζής στο «Χρονικό» του, είναι χαρακτηριστικά της πολιτισμικής στάθμης των υπηκόων του:

«Σ΄αυτή την Πόλη υπάρχει πολύς και παντοειδής πλούτος, στα ανάκτορα, στα σπίτια των αρχόντων και στα σπίτια των ιδιωτών, αλλά καλύτερος και περισσότερος πλούτος βρίσκεται στους ναούς με αναθήματα και κειμήλια από χρυσό και άργυρο και πολύτιμους λίθους και πολυτελή μαργαριτάρια. Όλα αυτά θα γίνουν δικά σας. Έπειτα υπάρχουν πολλοί άνδρες ευγενείς και επίσημοι που άλλοι μεν θα γίνουν δούλοι σας άλλοι δε θα πουληθούν από εσάς. Και γυναίκες υπάρχουν πολλές, νέες και ωραίες και ευπαρουσίαστες και παρθένες και από οικογένειες ευγενών. Υπάρχουν επίσης και παίδες ωραιότατοι και καθώς πρέπει που θα είναι στη διάθεση σας».

Και λίγο πριν τελειώσει τον λόγο του ο σουλτάνος δίνει το αποφασιστικό κίνητρο στον πεινασμένο ποταμό των επιδρομέων:

«Για τρείς μέρες η Πόλη θα είναι στη διάθεση σας να την λεηλατήσετε. Οτιδήποτε θα βρείτε ή θα αρπάξετε, είτε αυτό είναι σκεύος από χρυσάφι ή άργυρο είτε είναι ενδύματα ή αιχμάλωτοι, άντρες ή γυναίκες, μικροί ή μεγάλοι, κανείς δεν θα έχει το δικαίωμα να σας τα αφαιρέσει ή να σας ενοχλήσει σε κάτι

Το σύνθημα «Yiagma! Yiagma!», δηλαδή «Λεηλασία! Λεηλασία!» γίνεται η ιαχή του ποταμού των πεινασμένων πολιορκητών της Κωνσταντινούπολης.

Μέσα στα τείχη οι πολιορκημένοι είναι ενωμένοι σε μια αδιάσπαστη ενότητα που μόνο τέτοιες στιγμές μπορούν να δημιουργήσουν. Την Δευτέρα 28 Μαΐου 1453 κάνουν ξυπόλητοι λιτανεία με τις άγιες εικόνες τόσο πάνω στα τείχη όσο και μέσα στην Πόλη. Μετά το τέλος της λιτανείας ο αυτοκράτορας καλεί όλους τους προύχοντες και τους στρατιωτικούς αρχηγούς. Δεν τους τάζει λάφυρα, δούλους, πλούτη και σαρκικές απολαύσεις, όπως ο σουλτάνος. Απευθύνεται στην ψυχή και στο πνεύμα τους. Με θλίψη, παράπονο αλλά και αποφασιστικότητα ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αφού απαριθμεί τις χώρες και τους λαούς που ήλεγχε το Βυζάντιο στην περίοδο της ακμής του, τους απευθύνει λόγια που έχουν ένα μοναδικό, ανεπανάληπτο μεγαλείο – όπως μας τα μεταφέρει ο Γ. Σφραντζής στο «Χρονικό» του:

«Σας εμπιστεύομαι την λαμπρή και ένδοξη αυτή πόλη και πατρίδα μας που είναι η Βασίλισσα όλων των Πόλεων. Γνωρίζεται καλά αδελφοί μου πως όλοι είμαστε υποχρεωμένοι για τέσσερα πράγματα να πολεμούμε μέχρι θανάτου, παρά να ζούμε σαν δούλοι. Πρώτον για την πίστη και την θρησκεία μας. Δεύτερο για την πατρίδα μας. Τρίτο για τον Βασιλέα που είναι αντιπρόσωπος του Κυρίου μας. Και τέταρτο για τους συγγενείς και φίλους μας. Λοιπόν αδελφοί μου, εάν οφείλουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου για κάθε ένα από αυτά τα τέσσερα ιδανικά, πολύ περισσότερο πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να δώσουμε και τη ζωή μας ακόμα και για τα τέσσερα μαζί!»

Και ο λόγος του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου τέλειωνε με τα εξής λόγια:

«Όταν αγωνιστούμε ηρωικά… τότε ένα αδαμάντινο στεφάνι ετοιμάστηκε για μας στον ουρανό και μια μνήμη αιώνια και δοξασμένη μας περιμένει σ΄αυτό τον κόσμο».

Η τελευταία τουρκική έφοδος άρχισε στις 2 τα ξημερώματα της Τρίτης 29 Μαΐου 1453. Η πρώτη επίθεση διήρκησε δύο ώρες και τέλειωσε με τον αποδεκατισμό των βαζιβουζούκων που αποκρούστηκαν από τους αμυνόμενους και διατάχτηκαν να υποχωρήσουν. Αμέσως μετά ακολουθεί η δεύτερη επίθεση με όλα πλέον τα τακτικά και καλά εξοπλισμένα τουρκικά στρατεύματα. Οι επιτιθέμενοι και πάλι υφίστανται πολύ σοβαρές απώλειες γιατί λόγω του τεράστιου όγκου δεν έχουν καμιά απολύτως ευελιξία, ενώ οι αμυνόμενοι, χάρη στην πλεονεκτική –λόγω ύψους- θέση τους, τους αποδεκατίζουν.

Ο σουλτάνος, μετά την αποτυχία των άτακτων βαζιβουζούκων αλλά και των τακτικών τουρκικών στρατευμάτων, έχει ένα τελευταίο χαρτί: τους 12.000 άριστα εκπαιδευμένους, ρωμαλέους και αφοσιωμένους σ΄ αυτόν γενίτσαρους. Έξαλλος και αγανακτισμένος από την αδυναμία του στρατού του, ηγείται της νέας επίθεσης με τους γενίτσαρους που ξεκούραστοι και κάτω από το βλέμμα του αρχηγού τους ξεχύνονται στα τείχη γεμάτοι ορμή σα μαινόμενοι ταύροι. Οι καμπάνες των εκκλησιών ηχούν για τρίτη φορά την ίδια νύχτα και σημάνουν νέο, υπέρ πάντων συναγερμό. Η λυσσαλέα όμως επίθεση των γενίτσαρων εκφυλίζεται και φαίνεται να ακολουθεί την τύχη των δύο προηγούμενων επιθέσεων.

Τότε όμως, σύμφωνα με την άποψη πολλών ιστορικών, ένα συμπτωματικό περιστατικό θα καθορίσει την έκβαση της μάχης. Στο σημείο που ενώνεται το τείχος των Βλαχερνών με το διπλό Θεοδοσιανό τείχος και στο χαμηλότερο τμήμα του ανακτόρου του Εβδόμου υπήρχε από παλιά μια μικρή ημιυπόγειος πόρτα που την έλεγαν Κερκόπορτα. Από πολλά χρόνια η πόρτα αυτή ήταν κλειστή και αχρηστεμένη, αλλά τις παραμονές της πολιορκίας άνοιξε και χρησιμοποιούνταν για εξόδους κλεφτοπόλεμου. Η πόρτα λοιπόν αυτή είχε ξεχαστεί ανοικτή και τις δραματικές εκείνες στιγμές για τους αμυνόμενους, έγινε αντιληπτή από τους Τούρκους. Χωρίς να μπορούν να πιστέψουν στην ανέλπιστη τύχη τους, οι γενίτσαροι βρέθηκαν μέσα στην Πόλη.

Οι υπερασπιστές της Πόλης όταν είδαν τους γενίτσαρους μέσα από τα τείχη, δεν μπορούσαν να φανταστούν πως ήταν λιγοστοί και πως είχαν εισχωρήσει από την Κερκόπορτα. Έτσι, από την μοιραία αυτή στιγμή και μετά άρχισε η κατάρρευση της άμυνας των υπερασπιστών της Κωνσταντινούπολης και σε λίγες ώρες ο νεαρός σουλτάνος θα έμπαινε νικητής στην Βασίλισσα των Πόλεων και θα έμενε στην ιστορία σαν Μεχμέτ ο Πορθητής.

Όλα είχαν τελειώσει στις δύο και μισή το μεσημέρι της Τρίτης 29 Μαΐου 1453 όταν η Κωνσταντινούπολη βυθίστηκε σε ένα παρατεταμένο χειμώνα.

Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ: «Οι στιγμές είναι μεγάλες και ιερές. Οι άνθρωποι που μάχονται στις ερειπωμένες επάλξεις έχουν συνείδηση της σημασίας και του αγώνα και της θυσίας τους. Γνωρίζουν πως το Βυζάντιο θα πέσει, αλλά ότι η τελευταία του ώρα δεν μπορεί παρά να είναι φωτεινή. Γνωρίζουν πως η ευγενής και άσκοπος θυσία –ευγενεστέρα ακριβώς επειδή είναι άσκοπος- αποτελεί χρέος απαράβατο προς τον όγκο του παρελθόντος. Γνωρίζουν πως γράφοντας την τελευταία ηρωική σελίδα, δημιουργούν τις προϋποθέσεις και τα σύμβολα της αναγέννησης. Η ανθρώπινη ιστορία είναι η ιστορία ορισμένων μόνο στιγμών. Απ΄αυτές εξαρτάται πολλές φορές η μακρά πορεία των αιώνων. Και η υπέρτατη θυσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και των αγωνιστών του, κατηύθυνε πράγματι των αιώνων τις τύχες». (Από το βιβλίο του Διονύσιου Ζακυνθινού «Άλωση της Κωνσταντινούπολης και Τουρκοκρατία», 1954)

* Το παραπάνω κείμενο ελήφθη από το βιβλίο του Λεωνίδα Κουμάκη «Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού» (αυτό-έκδοση 1997 η οποία έχει πλήρως εξαντληθεί).

 

professors-phds.com 

 


14 σχόλια:

  1. Η απεχθεια του κληρου προς την Δυση ηταν αυτη που καθοδηγουσε τους αυτοκρατορες. Που λογω θεσεως καταλαβαιναν τι πρεπει να κανουν και πως να το κανουν αλλα που θα μπορουσαν να στηριχτουν?? Στους θρησκευτικους γητευτες που ζουσαν σε παραλληλο συμπαν? Σε ποιους? Και σημερα ο κληρος αν και δεν εχει την επιρροη που ειχε τοτε, εχει τις ιδιες απαραλλαχτα αποψεις. Απαξ και καταφερε να γινει επικρατουσα θρησκεια στο Ελληνικο Συνταγμα συνεχισε μεσα απ τις δομες του νεοσυστατου κρατους μας το αθλημα της πατρωνιας και της εκμεταλλευσης του λαου. Δια ιδιον οφελος εξυπακουεται. Κατι βεβαια που σημερα κανουν ΚΑΙ οι καθεστωτικοι πολιτικοι ταυτοχρονα.Εκκλησια και κρατος πακετο. Ενω η Δυση εχει και αυτη αναριθμητα τρωτα θα μπορουσε το κρατος μας να μετριασει καπως την συγκεντρωση θρησκοληψιας και φανατισμου και να συνεργασθει ισοτιμα μαζι της στη βαση της εθνικης αξιοπρεπειας και του αμοιβαιου συμφεροντος. Το εκανε βεβαια, αλλα δεν το εκανε ποτε σε ισοτιμη βαση αφου η ασιατικου τυπου αλλογενης βυζαντινη ψυχοσυνθεση δεν τα θελει αυτα. Η πανω η κατω. Και στην περιπτωση της Δυσης ειμασταν κατω απο δουλικη νοοτροπια και προαιρεση .Αφου λοιπον η θεοκρατια τετοιους πολιτες ηθελε, αυτους τους πολιτες ανετρεφε. Πολιτες σκλαβους και οχι ελευθερους. Μετανοειτε, μετανοειτε, μετανοειτε ηταν μερικες διαχρονικες παραινεσεις του κληρου για τον ιδεολογικο και αμυντικο αφοπλισμο του Ελληνα μαχητη. Αγαπατε και τους εχθρους ημων. Οποιος σε ραπισει στο αριστερο γυρνα και το δεξι. Ολες αυτες οι παραινεσεις ενω ειχαν, το καταλαβαινω, πνευματικο σωτηριολογικο προσημο ΠΩΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΛΗΡΟ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ??? Απολυτα καταστροφικα!!!!Ο Θεοφιλος Καιρης, ο Αδαμαντιος Κοραης και ο αγνωστος συγγραφεας(ισως ο Ι. Καποδιστριας) της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΣ ηταν μερικοι απο τους λιγους Ελληνες που ειδαν που οδηγει ολο αυτο το αναθεμα με τους Λατινους, τους Παραλατινους και τους Ορθοδοξους. Το στημενο παιχνιδι των μεγαλοπαπαδων για να καλοπερνανε και να κυριαρχει δεσποζων ο ολεθριος ρολος τους. Αν δεν ξεφυγουμε απο την παγιδα των στημενων αντιθεσεων που μας ριξανε για να καλοπερνανε και να ζουν εις βαρος μας, τα ιδια και χειροτερα θα συμβαινουν διαρκως. Μεχρι να χαθει το Ελληνικο εθνος.ΥΠΕΡΒΑΣΗ, ΦΥΓΗ ΜΠΡΟΣ ΤΑ ΕΜΠΡΟΣ πριν νυχτωσει για τα καλα. Και ηδη ειναι σουρουπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ !!!

    https://www.youtube.com/watch?v=CCHIX3r2F_Y


    V P X

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγάπησα ενάν αητό
      και μου' δειξε
      πως να πετω
      εδάκρυσε
      και πόνεσα
      την ΠΟΛΗ
      που δεν του 'δωσα
      και πέταξα
      στα βορεινά
      που ΄χω
      αδέρφια
      στην σκλαβιά
      να ξέρατε
      πόσο ποθώ
      να τους
      ταίσω
      ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
      Αυτό ήταν το αρχικό που πρωτοακούστηκε στην 1η ΜΑΛ το 92 με τον σκοπό που ακούγεται στο ανωτέρω βίντεο διαδόθηκε σε όλες τις μοίρες καταδρομών και στην συνέχεια υιοθετήθηκε από το σχολείο των ΟΥΚ κρατώντας τον ρυθμό και αλλάζοντας τα λόγια.

      ΛΟΚ (ΑΕΤΟΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ)

      Διαγραφή
  3. *«Τῆς ἁλώσεως προηγεῖται ἡ ἀποστασία καὶ τῆς ἀποστασίας ἕπεται ἡ ἅλωσις»*

    "Οι μη πατερικοί ενωτικοί λειτουργούν ως «πέμπτη φάλαγξ», δηλαδή προδοτικά, στο σώμα της Ορθοδοξίας: Την αχαρακτήριστη αφέλεια των αυτοκρατόρων και γενικότερα των ηγετών του Γένους, που, μυωπάζοντες μπροστά στην πραγματικότητα, στήριζαν τις ελπίδες τους στον Πάπα, ενίσχυαν και εν πολλοίς καθοδηγούσαν πρόσωπα τυχοδιωκτικά, κατά κανόνα, οι λεγόμενοι φιλενωτικοί, προτάσσοντες το ίδιον όφελος από τα δίκαια της Εκκλησίας… Τέτοια πρόσωπα διαμόρφωναν την πολιτική του Κράτους και τις επιλογές της εκκλησιαστικής ηγεσίας, καθορίζοντας την πορεία του Γένους στις κρισιμότερες ιστορικές στιγμές του.  Προειδοποιούσαν  «τον διάλογο της αγάπης» για την άμβλυνση των διαφορών και των αντιστάσεων των Ορθοδόξων, συνιστώντας στον Πάπα την διατήρηση φιλικών σχέσεων με την Ανατολή, μέχρι την αποκατάσταση της ενότητας στην πίστη και ως πεπεισμένοι ενωτικοί και φιλοπαπικοί, ενίσχυαν την άποψη του αυτοκράτορα, ότι ήσαν άσκοπες οι ατελεύτητες θεολογικές συζητήσεις, χάριν της επισπεύσεως της συμφωνίας".

    https://enromiosini.gr/arthrografia/tis-aloseos-proigeitai-i/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ερευνάτε τας γραφάς ίνα Γνώσεσθε την Αλήθειαν και η Αλήθεια Ελευθερώσει Ημάς...

    Κοσμά Αιτωλού – Διδαχές

    ''Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μεγάλος αυτός άγιος και προφήτης, τη μνήμη του οποίου η Εκκλησία μας εορτάζει στις 24 Αυγούστου λέγει τα εξής φοβερά λόγια: «Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας, έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν∙ και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο μέσα από την Ανατολήν και του το έδωκε δια εδικόν μας καλόν… Και τι; Άξιος ήτον ο Τούρκος να έχει βασίλειον; Αλλά ο Θεός του το έδωκε δια το καλόν μας. Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα (=βασίλεια) εδώ κοντά να τους το δώσει, μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσαθε από την Κόκκινην Μηλιά και του το εχάρισε;

    Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την Πίστιν, και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει, άσπρα δώσ’ του και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και δια να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάει».

    Αυτός ο λόγος θα πρέπει να μας συγκλονίσει και να μας αφυπνίσει: Ο Άγιος λέει ότι ο Θεός προτίμησε να πέσει ο Ελληνισμός στα χέρια ενός τυραννικού δυνάστη που σκότωνε, βίαζε, έκλεβε, βασάνιζε και ατίμαζε τους χριστιανούς, γιατί είδε –με την παντογνωσία Του- ότι αν έμενε ελεύθερος θα πάθαινε κάτι απείρως χειρότερο: Θα έχανε την ορθή Πίστη του και θα εκλατινιζόταν! Προτίμησε ο Θεός τη βαριά σκλαβιά των τεσσάρων αιώνων, από την εξωτερική «ελευθερία» που θα ήταν όμως, πνευματική δουλεία! («Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμο όλον κερδίσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί, ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» Ματθ. 16:26) Ως εκ τούτου, κατά τον Άγιο, η Τουρκική σκλαβιά ήταν …ευλογία Θεού και ο Τούρκος, ένα «τσομπανόσκυλο» που μας φύλαξε από τον Πάπα!

    https://www.romiosini.org.gr/4FE2F73F.el.aspx

    Ν.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, κάποιοι ορθόδοξοι ιερείς ήταν της αρχής "καλύτερα σαρίκι τούρκικο παρά κουκούλα λατινική". Και η Ιστορία είναι πολύ πιθανό να είχε εξελιχτεί αλλιώς, αν δεν πέφταμε στην 400ετή τουρκιά/σκλαβιά. Σήμερα να μην υπήρχε ούτε καν αυτό το κράτος με τα σύνορα που έχουμε, και να μιλάγαμε όλοι Ιταλικά ή Αγγλικά.

      Διαγραφή
    2. Ισχυει. Μεγαλυτερες σφαγες εκαναν οι λατινοι το 1204

      ΛΟΚΙ

      Διαγραφή
  5. Τ. Λαυρέντζος : Η πορεία προς την Άλωση της 29ης Μαίου του 1453

    https://youtu.be/pz5_7fqYviM

    Σύνοψη :

    Ο συγγραφέας και ερευνητής , Τάσος Λαυρέντζος σε μια ιστορική προσέγγιση της πορείας προς την άλωση της Κωνσταντινούπολης, ως επισφράγισμα μίας φθίνουσας με αναλαμπές πορείας 4 περίπου αιώνων.

    Όπως εξηγεί, το βυζαντινό κράτος είναι ο μακροβιότερος θεσμός του «δυτικού» κόσμου μετά την παπική εκκλησία. Από το 330 έως το 1453 αντιμετώπισε επιτυχώς πολυάριθμους εχθρούς. Τί συνέβη τους τελευταίους 4 αιώνες;

    Το 1025 πεθάνει ο Βουλγαροκτόνος αφήνοντας το κράτος στο απόγειο της ισχύος του.

    Μέχρι το 1071 μεσολαβεί μια 50ετία παρακμής και εσωτερικών συγκρούσεων, όπου τον έλεγχο έχει η παλατιανή αριστοκρατία έναντι των στρατιωτικών γαιοκτημόνων.

    Η ανάγκη φέρνει τον ρομαντικό Ρωμανό Δ’ Διογένη στην εξουσία, αλλά στην κρίσιμη στιγμή προδίδεται στο Ματζικέρτ το 1071. Ακολουθεί μια 10ετία ταχείας κατάληψης του μικρασιατικού οροπεδίου από τους Τούρκους φυλάρχους που εμπλέκονται στις βυζαντινές αντιπαραθέσεις.

    Για έναν αιώνα θα έλθει η περίοδος των Κομνηνών που θα προσπαθήσουν να ανασυντάξουν το κράτος. Έχουν αίσθηση αποστολής και ιστορικής ευθύνης, αλλά αντιμετωπίζουν πολυάριθμους εχθρούς (Πετσενέγους, Νορμανδούς, Τούρκους, Σέρβους, Σταυροφόρους). Θα έχουν επιτυχίες στην εξωτερική πολιτική (Αλέξιος Α’), αλλά δεν θα διαχειριστούν με οικονομία δυνάμεων τις απειλές (Μανουήλ Β’) και δεν θα καταφέρουν να ανασυντάξουν τις εσωτερικές παραμέτρους ισχύος του κράτους (οικονομία, θεσμοί, κοινωνία). Ολέθριες εμπορικές παραχωρήσεις στις ιταλικές πόλεις (Διομολογήσεις).

    Ακολουθεί η χειρότερη δυναστεία των Αγγέλων, των οποίων οι δυναστικές έριδες θα φέρουν την Δ’ Σταυροφορία στην Κωνσταντινούπολη και θα προκαλέσουν την άλωσή της (1204).

    Περίοδος κατακερματισμού και Λατινοκρατίας. Δύο σημαντικά:

    (α) ο ελληνισμός θα ανασυνταχθεί σε αποκεντρωμένες οντότητες (Αυτοκρατορία Νίκαιας, Δεσποτάτο Μορέως και Ηπείρου). Η χρήστη διοίκηση Ιωάννη Βατάτζη στη Νίκαια φέρνει οικονομική ανόρθωση και σταδιακή ανόρθωση της πολιτικής ισχύος

    (β) ο νεότερος ελληνισμός αυτοπροσδιορίζεται έναντι των Λατίνων. Το 1204 η αφετηρία του νέου Ελληνισμού.

    Τελευταία ελληνική δυναστεία αυτοκρατόρων: οι Παλαιολόγοι.

    Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος: οραματικός ανορθωτής. Ανακαταλαμβάνει την Κωνσταντινούπολη και σημειώνει στρατιωτικές επιτυχίες. Με μια συγκλονιστική διπλωματικο-κατασκοπική επιχείρηση ανατρέπει τα σχέδια των Γάλλων να επιτεθούν στο Βυζάντιο με εφαλτήριο τη Σικελία (Σικελικός Εσπερινός 1282).

    Εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ Παλαιολόγων. Έκλειψη της στρατιωτικής ισχύος και συρρίκνωση του κράτους.

    Τελευταία 50ετία αγωνίας. Προσπάθειες ένωσης εκκλησιών. Ευτελισμός και εσωτερικοί ανταγωνισμοί στον μικρόκοσμο της Κων/πολης.

    Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος: ο αυτοκράτορας εθνομάρτυρας που με την θυσία του έσωσε την τιμή της αυτοκρατορίας και έδωσε εντολή αντίστασης στον νεότερο ελληνισμό που οδήγησε στην Επανάσταση του 1821 και στη Μεγάλη Ιδέα.

    Το 1204 ο ελληνισμός έχασε την πρωτοκαθεδρία στην Ανατολική Μεσόγειο. Με την συγκλονιστική ιστορική εφόρμηση που ξεκίνησε το 1821 και έληξε το 1922, προσπάθησε να την ανακτήσει. Σήμερα κρίνεται οριστικά η θέση του, με μια ανερχόμενη τουρκική απειλή και με φθίνουσες τις βασικές παραμέτρους εθνικής ισχύος του (δημογραφικό, υπερχρέωση). Κρίσιμη η αξιοποίηση του φυσικού του πλούτου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το μαύρο μαντήλι των Κρητών.


    Το κεφαλομάντηλο που φορούν οι Κρητικοί και τα κρόσσια δεν είναι για ομορφιά.

    Έχουν Ιερό Συμβολισμό πού συνδέεται με τους τελευταίους υπερασπιστές της Βασιλεύουσας που ήταν Κρήτες.

    Όταν κινδύνευε η Πόλη ο Παλαιολόγος έστειλε κήρυκες στις επαρχίες και ζήτησε εθελοντές να πολεμήσουν
    . Από όλη την επικράτεια μόνο οι Κρητικοί έστειλαν 5 καράβια με αρχηγό τον Μανούσο Καλλικράτη από τον Καλλικράτη Σφακίων.

    Εθελοντές προσφέρθηκαν πολλοί αλλά δεν είχαν χρόνο να βρεθούν πλοία για όλους.
    Αν είχαν χρόνο και αντί 5 έστελναν 20 πλοία, στη ναυμαχία πού ακολούθησε θα έσπαζε ο ναυτικός αποκλεισμός με απρόβλεπτες εξελίξεις.

    Έτσι ξεκίνησαν, όσοι χώρεσαν, στα 5 πλοία με Καπετάνιους ο νεότερος 75 ετών! Η ηλικία δεν ήταν εμπόδιο στην θυσία.
    Αυτοί οι ανίκητοι απ' τον χρόνο Ομηρικοί Ημίθεοι Ήρωες πολεμούσαν σώμα με σώμα και μόνο με την δύναμη πίστης και ψυχής. Και ΝΙΚΟΎΣΑΝ ! Διέσχισαν το Αιγαίο αλλά περικυκλώθηκαν από τον Τουρκικό στόλο έξω από την Πόλη. Ο ναύαρχος ζήτησε παράδοση. Αντί απαντήσεως δύο τοξότες Σφακιανοί (φημισμένοι ήδη από τα χρόνια τού Ομήρου και του Μ. Αλεξάνδρου) σκότωσαν ο ένας τον διερμηνέα και ο άλλος κάρφωσε το βέλος στο μάτι του Ναυάρχου. ΈΓΙΝΕ ΚΌΛΑΣΗ ... Ό ναύαρχος τρελαμένος από τους πόνους ούρλιαζε τούς "θέλω ζωντανούς".

    Η μάχη κράτησε όλη μέρα. Οι Τούρκοι λύσσαξαν. Ολόκληρος στόλος, πάνω από 80 πλοία, να ρεζιλευτούν από 5 Καπετάνιους άπιστους και ασπρομάλληδες;

    Τα μεσάνυχτα εκμεταλλευόμενοι το σκοτάδι βάζοντας μπροστά ένα Τουρκικό πλοίο που κατέλαβαν με ρεσάλτο, έσπασαν το μπλόκο και μπήκαν στην Πόλη. Εκτός το μάτι έχασε και το κεφάλι του ο Ναύαρχος! Το ηθικό των πολιορκημένων κορυφώθηκε. Ο Άγιος Αυτοκράτορας δακρυσμένος τους εμπιστεύθηκε τον σημαντικότερο Πύργο. Όταν τελικά η Βασιλεύουσα έπεσε τούς ζήτησαν να παραδοθούν. Αυτοί απάντησαν : Θα πολεμούσαν μέχρι να σκοτωθούν!

    Ο Πορθητής προς παραδειγματισμό τους τίμησε! ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΌΘΗΚΑΝ! Αποχώρησαν συντεταγμένοι με προστασία εν μέσω χαλασμού. Με τα όπλα, τούς τραυματίες και το καράβι τους! Αυτοί ήταν οι τελευταίοι υπερασπιστές της ΠΌΛΗΣ.
    Οι μόνοι πού γλίτωσαν.
    Άφησαν στη Μονή Βατοπεδίου τους τραυματίες να τούς φροντίσουν. (Ο τραυματίας "Γραμματικός" έγινε μοναχός και έγραψε - φυλάγεται στην Μονή - το χρονικό " Οι Τελευταίοι Υπερασπιστές της Πόλης ". Έτσι διασώθηκε αυτή η Ιστορική Μαρτυρία).

    Όταν επέστρεψαν διαδόθηκε ο Θρήνος. Οι Κρητικοί σ' ένδειξη πένθους φόρεσαν για πάντα μαύρο μαντήλι με τα κρόσσια να συμβολίζουν ως σήμερα τα δάκρυα για την ΆΛΩΣΗ.

    Αναδημισίευση από τον έντυπο τύπο της Κρήτης.

    Κανάλι Άγιος Μνάσων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ξεχάσατε όλοι να πείτε ότι "η πόλις εάλω" λόγω των βρωμιάρηδων του πάπα -η Δ σταυροφορία το 1204 που καταλήστεψαν την Πόλιν - και φυσικά ενός από τους χειρότερους αυτοκράτορες του άθλιου Αλέξιου Γ Αγγελου...
    1453 κανένας τουρκόγυφτος δεν θα μπορούσε να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη αν δεν βοηθούσαν οι δυτικοί στην πολιορκία και ειδικά οι υποτιθέμενοι χριστιανοί της δύσης... όρα ουρβανός και μπομπάρδα κλπ κλπ δεν μιλάμε για το πόσοι μισθοφόροι δυτικοί ήταν στον στρατό του μωάμεθ και πόσοι ήταν στην Πόλη. Τυχαίο ότι οι δυτικοί ανέκαθεν βοηθούσαν την τουρκιά έναντι των Ελλήνων αργότερα και των Ορθοδόξων τότε;;;
    σωστός ο οικοδεσπότης η γκέι ευρώπη της πείνας...
    ΔΠ

    ΑπάντησηΔιαγραφή