ΠΕΡΙ "ΝΙΚΗΣ" ΚΑΙ ΙΕΡΑΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ

γράφει ο Κώστας Χατζηαντωνίου

Ιδού λοιπόν που ανακαλύφθηκε ο νέος εχθρός του περίδοξου κράτους μας. Είναι εντυπωσιακή, διόλου απροσδόκητη για όσους δεν έχουν αυταπάτες για την φύση των ανθρώπων, η επίθεση που δέχεται από όλο το πολιτικό φάσμα, από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά, το νεοπαγές πολιτικό κίνημα "Νίκη" που διεκδικεί την είσοδό του στην Βουλή. 

 

Ας είμαστε ειλικρινείς. Αιτία της επίθεσης (που επεκτείνεται δυστυχώς με ψεύδη, υποθέσεις και βολές εναντίον του αγιορείτικου μοναχισμού) δεν είναι οι ιδέες αυτού του κινήματος. Δεν είναι καν η εκλογική ζημία που μπορεί να προκύψει για μια παράταξη που εκμεταλλεύεται σταθερά επί δεκαετίες, είτε με τρόπο συγκεκαλυμμένο είτε με τρόπο χυδαίο, το τρίπτυχο πατρίδα - θρησκεία - οικογένεια ενώ συγχρόνως εργάζεται συστηματικά για την υπονόμευσή του. Δεν είναι επίσης ούτε ο φθόνος όσων θα ήθελαν αλλά δεν μπόρεσαν να έχουν μιαν ανάλογη απήχηση - αν είχαν θα γνώριζαν την ίδια επίθεση διότι κι αυτοί χρησιμοποιούν... απαγορευμένες λέξεις. Δεν είναι, τέλος, ούτε όσοι έχουν μία ατζέντα ζωής ή ιδεών στους αντίποδες των απόψεων του εν λόγω κινήματος. 

 

Αιτία είναι μια βαθιά αντιδημοκρατική νοοτροπία που έρχεται δυστυχώς από το... μέλλον και δεν ανέχεται ούτε καν την παρουσία μερικών βουλευτών με κοσμοθεωρία δυσπαράδεκτη για τις ιδέες και την ζωή μας.

 

Θα μπορούσε πολλά να πει κανείς για τις χριστιανικές οργανώσεις (και όχι παρεκκλησιαστικές όπως επιμένουν κάποιοι) που ιστορικά εξέφρασαν μιαν ανάγκη να καλυφθεί η απίστευτη ακηδία της κρατικοδίαιτης διοικούσας εκκλησίας και της δεσποτοκρατίας, οργανώσεις που φαίνεται πως είναι χρήσιμες όταν μαζεύουν σταυρούς για γνωστούς πατριδοκάπηλους αλλά γίνονται επικίνδυνες όταν αυτονομούνται. 

 

Όμως το συγκεκριμένο πολιτικό φαινόμενο ξεκινά από πολύ βαθύτερα αίτια και δεν ερμηνεύεται με περισπούδαστες θεολογικές θεωρίες. Ξεκινά από την παρακμή της Πολιτικής και την νεωτερική διάλυση των ταυτοτήτων, απέναντι στις οποίες πολλοί άνθρωποι οχυρώνονται αντιτάσσοντας έναν άδολο πατριωτισμό και μια λαϊκή ευσέβεια που έχει ιστορικές ρίζες και είναι πλέον ξένη στον σύγχρονο κόσμο.

 

Κατανοώ βέβαια την ανησυχία των... μετακλητών μετά την γιορτή των πρώτων εκλογών για την αυτοδυναμία των δεύτερων εκλογών. Κατανοώ επίσης την ανησυχία όσων είναι ξένοι προς τις θέσεις του νεοπαγούς σχηματισμού και εισηγούνται ανοήτως τον χωρισμό εκκλησίας- κράτους ή και την παρέμβαση στο Άγιον Όρος (γράφτηκε κι αυτό!), γεγονός που θα εκτόξευε παρόμοια φαινόμενα αφού θα έλειπε πια ο κρατικός έλεγχος. 

 

Κατανοώ και όσους ψηφίζουν πρόσωπα και κόμματα με διακηρυγμένες αντιεκκλησιαστικές θέσεις χωρίς να εξεγείρεται η τόσον ζώσα χριστιανική τους συνείδηση που ανέλαβε να μας παραδώσει μαθήματα ορθοδόξου καθαρότητος, καταγγέλλοντας συγχρόνως ως "Καθαρούς" τους 172.000 ψηφοφόρους της "Νίκης". 

 

Ειλικρινά τρομάζω όταν σκέφτομαι πώς θα χαρακτηρίζαμε μορφές όπως π.χ. ο Φώτης Κόντογλου αν ζούσε σήμερα και τολμούσε να γράψει αυτά που έγραφε για τους πνευματικούς σαλταδόρους "που έχουνε πιάσει όλα τα πόστα κι η δύναμή τους είναι η ιερή συμμαχία που έχουνε κάνει μεταξύ τους, ενώ ο καθένας είναι σαν μια μυτζήθρα που παριστάνει το κάστρο".

 

Αυτό που δεν αντιλαμβάνομαι είναι η ωμή κομματική παρέμβαση κάποιων αρχιερέων που έμαθαν να παζαρεύουν με το κράτος και δεν θέλουν να διαταραχθεί η ωραία συνήθεια να ευλογούν τις εργασίες του κοινοβουλίου. Ίσως, προσεχώς, θα μας πουν και τι επιτρέπεται να ψηφίζουν οι Έλληνες πολίτες. Και τότε θα καταλάβουν όλοι τι σημαίνει πραγματικά επέμβαση της εκκλησίας και τι σημαίνει πραγματικά χριστεμπόριο για το οποίο κατηγορούνται άνθρωποι που απλώς τόλμησαν να πολιτευθούν με τον τρόπο που νόμιζαν.

 

Ας ηρεμήσουν λοιπόν οι πρόμαχοι του διαφωτισμού, δεν κινδυνεύει το καθεστώς από την "Ενωμένη Ρωμηοσύνη" ή από δέκα βουλευτές της "Νίκης". Γιατί αν κινδυνεύει, κάτι πολύ σάπιο έχουν δημιουργήσει.

Κώστας Χατζηαντωνίου

Αστεράκι