Έρις; Ήδη ξέρεις! ( 1 - 9 )

 γράφει ο ΕργΔημΕργ

Σημ.Διόδοτου: Παραθέτουμε συγκλονιστικό απόσπασμα από το 6ο μέρος του άρθρου. Όλο το πόνημα του αγαπημένου μας Εργοδότου (μέρη 1 έως 9), μπορείτε να το ξεκινήσετε από ΕΔΩ.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Αλλά, τί είδους άνθρωποι είναι αυτοί, που κατασκευάζουν μικρόβια καί τα πετάνε στη μούρη των υπολοίπων, κάθε που η Αφροδίτη – κτλ κτλ;

Ας δοκιμάσουμε να τους περιγράψουμε. Ελπίζοντας η γυμνή θεά μας να μας βοηθήσει στο …ξεβράκωμά τους! 🙂

. . . . . . . . . . .

iv. Φιλοσοφική εξίσωση από την Αλεξάνδρεια

Παρατηρώντας τις (φιλοσοφικές, θρησκευτικές, καί άλλες) ιδεολογίες του σημερινού κόσμου, από τον 19ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας, καθώς καί τη διαδρομή τους διά μέσου των αιώνων, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι: η συντριπτική τους πλειονότητα, αν δεν υπήρχε ήδη, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Ελληνιστικής Εποχής.

Εντάξει, δεν απαξιώνω την πνευματική συνεισφορά (σε ιδέες καί φιλοσοφία) των αιώνων μετά την Αναγέννηση, αλλά οι ρίζες των περισσοτέρων σημερινών ιδεολογιών, φιλοσοφιών, θρησκευτικών ρευμάτων βρίσκονται στην Αλεξάνδρεια.

Τώρα, βέβαια, εννοείται πως φιλοσοφίες καί ιδεολογίες (καί θρησκείες) προϋπήρχαν. Αλλά, η ανάμειξη φυλών καί λαών της Αλεξάνδρειας, καθώς καί η ανταλλαγή, μάλλον η αλληλαφήγηση παραδόσεων / πεποιθήσεων / αντιλήψεων μεταξύ τους, ήταν το κάτι άλλο· δεν ξαναϋπήρξε τέτοια κοσμογονία δημιουργίας ιδεών στα παγκόσμια χρονικά… καί δύσκολο να ξαναϋπάρξει στην εποχή μας, ακόμη καί στις «παγκόσμιες πρωτεύουσες». (Δηλαδή, σε πόλεις που μαζεύουν την αφρόκρεμα του πλούτου καί του πνεύματος. Γιά τον 19ο αιώνα ήταν το Παρίσι, γιά τον 20ο ήταν η Νέα Υόρκη, γιά τον 21ο πάει να γίνει η Σαγκάη – όπως εκτιμώ.)

Έτσι, οι ιδεολογικές ζυμώσεις μέσα στην πόλη επί μία χιλιετία (κάπου τόσο κράτησε η Ελληνιστική Αλεξάνδρεια: 331 πΧ έως 642 μΧ, που έπεσε στους Άραβες) έβγαλαν πολύ καρπό στα ιδεολογικά. Όχι πάντα της προκοπής, βέβαια, αλλά η ποσότητα ήταν ανάλογη της ποιότητας: μεγάλες αμφότερες!

. . . . . . . . . . .

Ανάμεσα στους (καί σημερινούς) «-ισμούς», στην Αλεξάνδρεια μπορούμε να διακρίνουμε σαφώς καί τη «λατρεία του Κακού»· υπό την ένννοια:

• είτε ότι οι πιστοί «του Κακού» θεωρούν πως τα πάντα είναι ένα ψέμμα, άρα η πραγματικότητα είναι αντεστραμμένη, άρα το «Κακό» είναι όντως το Καλό (καί το θεωρούμενο Καλό είναι το Κακό μεταμφιεσμένο),
• είτε επειδή, πίσω από τη λατρεία του Κακού, κρύβεται ο πραγματικός στόχος: η λατρεία της Δύναμης (που μόνον το Κακό μπορεί να δώσει… επειδή οι προσευχές στο Καλό μάλλον δεν παρέχουν στους δυναμολάτρεις άμεσο καί ικανοποιητικό αποτέλεσμα σύμφωνα με τις επιθυμίες τους),
• είτε επειδή …έτσι· επειδή οι λάτρεις (μάλλον οι γιαλαντζή λάτρεις) του Κακού απλά δεν γουστάρουν να πηγαίνουν με τις κατεστημένες αντιλήψεις. (Όπως πχ κάτι «αναρχικοί» πλουσιόπαιδα.)

Όμως, μετά από χρόνια ερευνών (εννοείται: πάντα παρατηρώντας καί τις σημερινές αντιλήψεις), συνεπέρανα πως: η λατρεία του Κακού, ο αποκαλούμενος «σατανισμός», είναι μιά σαλάτα ιδεών· που, όμως, δεν είναι μόνος του στον τομέα του, αλλά υφίσταται ως μία περίπτωση μαζί με άλλες τρείς ομοειδείς.

Αυτές οι τέσσερεις «κακολατρείες», πότε πορεύονται χωριστά, πότε αναμειγνύονται, καί πότε τις ερμηνεύει ο καθένας κατά το δοκούν. Το (ιστορικώς καί θεματολογικώς) σωστό είναι να τις εκλαμβάνουμε ως ξεχωριστά ιδεολογικά ρεύματα· αλλά, βέβαια, το θέμα (στις λεπτομέρειές του) είναι αρμοδιότητα τόσο της συγκριτικής Θεολογίας, όσο καί της φιλοσοφίας, όσο καί εξειδικευμένων ιστορικών ερευνών· πάντως, χοντρικά η περιγραφή των τεσσάρων αυτών ιδεολογικών (καί εν πολλοίς θρησκευτικών) ρευμάτων πάει περίπου ως εξής (παρουσιάζω, χωρίς να δεσμεύομαι από την αυστηρή ακαδημαϊκή έρευνα στο θέμα) :

. . . . . .

• «Φαεθωνισμός»

Μάλλον αδόκιμος όρος (δικός μου), αλλά δεν βρήκα καλύτερον.

Η αφήγηση μιάς κάποιας μακρυνής, άκρως ευτυχισμένης (γιά όλους) εποχής, κάπου αλλού, που όμως -γιά χ, ψ λόγους- διακόπηκε βιαίως καί δεν επανήλθε, οδηγεί σε θρήνους γιά την απώλεια καί εκδικητικότητα γιά τους φταίχτες της καταστροφής εκείνης της διαρκούς ευτυχίας. Εάν, μάλιστα, το μυαλό προσωποποιεί τους φταίχτες στα κυριαρχούντα κοινωνικά στρώματα κάθε εποχής, τότε η εμμονική -ωσάν …ναρκωτικό- αναζήτηση του απωλεσθέντος Παραδείσου οδηγεί σε αποκοπή απ’ αυτά καί περιθωριοποίηση. Φυσικά, το περιθώριο πάντα παρουσιάζεται ως κακό καί μαύρο από τους κρατούντες.

Δεν γνωρίζω αν όντως οι Αλεξανδρινοί ήξεραν πως ο Φαέθων ήταν κατοικημένος πλανήτης (καί δή, με γίγαντες), αλλά υπάρχουν κάμποσες ιστορίες σχετικές – μάλλον παραλλαγές του ενός βασικού σεναρίου: «ήμασταν άρχοντες κάποτε, αλλά τα χάσαμε όλα!»

• το «πεπτωκός» δέκατο (καί πάλαι ποτέ καλύτερο απ’ όλα) τάγμα αγγέλων,
• η απώλεια του Παραδείσου του Αδάμ καί της Εύας (αν καί εδώ, η αφήγηση -από μή Έλληνες γραφιάδες- δείχνει τους «πρωτοπλάστους» ως πλάσματα αποδεχόμενα πλήρως τη μοίρα τους),
• ο ωραίος αλλά ανυπάκουος νέος, που από την ξεροκεφαλιά του τελικώς σκοτώνεται (Φαέθων, Ίκαρος),
• σε παραλλαγή πιό ήπια: ο ωραίος νέος, που όμως από νεαρή ηλικία έχει πάρε-δώσε με τον Κάτω Κόσμο (Άδωνις), με αρκετά έμμεση αναφορά σε κάποιον απωλεσθέντα Παράδεισο ( = ανέβασμα στην επιφάνεια της Γής κάθε Άνοιξη).

Όμως, το «ηθικόν δίδαγμα» συνοψίζεται στο εξής σκεπτικό: Ρέ, μπάς κι αυτοί οι ωραίοι (νεκροί) νέοι ήξεραν καλύτερα πού βρίσκεται η ευτυχία; (Η δέ …ρητορική απάντηση υπονοεί ότι σαφώς όχι στον παρόντα κόσμο. Άρα…)

. . . . . .

• Εωσφορισμός

Εδώ, πολλά έχουν γραφεί. Δεν θ’ αναμασήσω ακαδημαϊσμό, αλλά θα πω ότι: εάν δεν μπορούμε να έχουμε το πρωτότυπο, θα έχουμε το πλησιέστερο υποκατάστατο.

Εφ’ όσον, λοιπόν, ο πολύ λαμπρός Φαέθων έχει πάψει να λάμπει στον ουρανό της Γής εδώ κι εκατομμύρια χρόνια, τότε υποκαθίσταται με την πολύ λαμπρή (κι εντυπωσιακή) Αφροδίτη. Βάλε, τώρα, στον λογαριασμό κι όσα λέγαμε γι’ αρχαίες απόκρυφες γνώσεις, πεντάλφες, αμαρτία, καί τα ρέστα, καί το γλυκό έδεσε. Πιστεύω καταλάβατε πώς πάει το πράγμα· δεν χρειάζονται ακαδημαϊκοί τόμοι επί τόμων, γιά να το εξηγήσουν.

Μονάχα μία αντίρρηση από μένα, φιλολογικής φύσεως: δεν είναι «ο» Εωσφόρος (δηλαδή, αυτός που φέρνει την αυγή), αλλά «η» Εωσφόρος. Παναπεί, η Αφροδίτη (πλανήτης).

Υπ’ όψιν, κάτι αγάλματα (μάλλον μασωνικής εμπνεύσεως) με ξεβράκωτες γυναίκες που κρατούν πυρσούς, τα οποία είναι συνήθως «η Αλήθεια», καί σπανιώτερα -ξέρω ‘γώ- «η Λογική», απεικονίζουν ουσιαστικά τη θεά Αφροδίτη. Τώρα, γιατί δεν την κατονομάζουν στα ίσα… πιστεύω γιά να μην εγείρουν την μήνι της Καθολικής Εκκλησίας. (Λες καί η ίδια η Καθολική Εκκλησία δεν τα ξέρει αυτά τα κόλπα! lol!!!) Όπως πιστεύω ότι ακριβώς αυτός είναι κι ο λόγος, που η -σε άγαλμα- επίσης πυρσοφόρος «Ελευθερία» της Τζιού Γιάρκ είναι ντυμένη, κι όχι …απελευθερωμένη (από ρούχα 🙂 ) !

Φυσικά, οι πυρσοί συμβολίζουν την έλευση του φωτός του Ηλίου (όταν η Αφροδίτη ανατέλλει πρίν απ’ αυτόν), καί συνεκδοχικώς το πνευματικό φώς, που διώχνει τα πνευματικά σκοτάδια.

. . . . . .

• «Προμηθεϊσμός»

Επίσης δικός μου όρος (κι άλλο τόσο όχι η καλύτερη επιλογή). Φαίνεται πως μάλλον πρόκειται γιά μεταγενέστερη ιδεολογική εξέλιξη του εωσφορισμού.

Εδώ, το αίτιο που διώχνει τα πνευματικά σκοτάδια, προσωποποιείται – διότι δεν γίνεται οι πλανήτες (ως «λίθοι διάπυροι«) να είναι θεοί, ή έστω να έχουν έλλογη σκέψη. (Επί Ελληνιστικής Εποχής, είχε υποχωρήσει πολύ η παραδοσιακή θρησκευτική ευσέβεια του «Χρυσού Αιώνος», κι είχε επικρατήσει ο κοσμοπολιτισμός.)

Ο καταλληλότερος, λοιπόν, υποψήφιος γιά τον ρόλο του πυρ(σο)φόρου ήταν ο Προμηθέας… διότι ο Προμηθέας «χάρισε την φωτιά στους ανθρώπους». (Στα βιολογικά ρομποτάκια, στους σπαρτούς που έφτιαξε τη χάρισε, όχι στους ανθρώπους – αλλά ποιός να το πάρει χαμπάρι αυτό!) Ο οποίος Προμηθέας συν τοις άλλοις αψήφησε το θέλημα κοτζάμ Δία, άρα είχε όλα τα προσόντα να …προσληφθεί γιά τη θέση!… καί θαυμάζεται μέχρι σήμερα σε κάτι στοές κι από κάτι ποιητές της οκάς, καί ρέστους παρεμφερείς. (‘Ντάξ’, περί ορέξεως… 🙂 )

Το θέμα, όμως, είναι ότι υπάρχουν κι άλλοι αμφισβητίες των θεών, με πρώτον καί καλύτερον τον Διομήδη της Ιλιάδας. (Ειρήσθω ότι κι ο Αχιλλέας τά ‘βαλε με τους θεούς – γιά την κοροϊδία που θεώρησε πως του κάνανε, όταν είδε το φάντασμα του Πατρόκλου καί τον θεώρησε ζωντανόν.) Έλα, όμως, που ο Διομήδης είναι Έλλην (άσε που απάνω στη μάχη κοπάνησε καί την θεά Αφροδίτη, καί τον γυιό της… έναν απ’ όλους, εννοείται) , ενώι ο Προμηθέας Ατλάντειος δικτάτωρ. Γι’ αυτό ο πρώτος είναι μισοξεχασμένος σήμερα, καί δεν τυγχάνει τιμών στα ποδιτσομάγαζα – σε αντίθεση με τον δεύτερο.

Πρίν κλείσουμε την ενότητα, ειρήσθω ότι η εξύμνηση του Προμηθέα εξυπονοεί τη λατρεία της Δύναμης: δηλονότι, «ο -κάθε- άνθρωπος είναι θεός, καί τα μπορεί όλα!»

‘Ντάξ’, ό,τι πήτ’ εσείς! 🙂

. . . . . .

• Σατανισμός

Λίθοι καί πλίνθοι καί κέραμοι, ατάκτως ερριμμένοι!

Όλοι οι κακοί θεοί των Μυθολογιών, ο καθένας μόνος του, ή μαζεμένοι σε πακέτο: Κρόνος, Σέτ (Σέτ-ανάς σήμερα), Τυφών… Η πλάκα είναι πως καί οι τρείς προαναφερθέντες, προέρχονται από την Ατλαντίδα! Ειδικά οι δύο τελευταίοι, καθίσταται σαφές στις Μυθολογίες πως προέρχονται από τη Δύση, ως προσωποποιημένη ανάμνηση της καταστροφικής επιθέσεως των Ατλάντων.

Στο πακέτο εμπεριέχεται ως «δώρο» κι ο χριστιανικός «σατανάς», ο οποίος σχηματοποιείται στη γνωστή καρικατούρα μετά το 1095 μΧ.

[Όταν, δηλαδή, μετά τη σφαλιάρα του Μαντζικέρτ, οι Δυτικοί μυρίστηκαν ψητό στην καθ’ ημάς Ανατολή, κι έσπευσαν ν’ αρχίσουν πρώτα τον ψυχολογικό πόλεμο εναντίον μας -πρίν τον ένοπλο-, υποτιμώντας ένα από τα θεμέλια του πολιτισμού μας: το κλασικό μας αλφάβητο.

Καί σήμερα επιμένουν να υιοθετήσουμε το «λατινικό» αλφάβητο, δηλαδή το προφανώς τεχνητό αλφάβητο της Κύμης… Παρθενόπης… Ρώμης, που -άλλο τόσο προφανώς- εξυπηρετούσε τη «στέγαση» φθόγγων των Γεφυραίων, μή υπαρχόντων αυτών των φθόγγων στην Ελληνική γλώσσα.

Μονο που σήμερα το απαιτούν στα ίσα, όχι εμμέσως με ζωγραφιές καρβουνιασμένων τύπων με μυτερές ουρές.]

Τη σύχγυση επιτείνουν ακόμη χειρότερα κάποιοι όχι κακοί -ως χαρακτήρες- θεοί, όπως ο Βάαλ, που όμως τρώνε φτύσιμο από «παλαιοδιαθηκικούς» ιουδαίους γραφιάδες – άρα, τζίζ κακά η λατρεία τους αυτωνών!

[Βάαλ, ή Βήλος, είναι πολύ απλά ο Ήλιος των Βαβυλωνίων καί λοιπών λαών της περιοχής. Το Β μπροστά-μπροστά είναι τό δίγαμμα, εναλλακτικώς η δική μας δασεία / Χ: «Χέλιος».]

Γενικώς, ο σατανισμός είναι ένα σουπερμάρκετ του Κακού, χωρίς ξεκαθαρισμένη ταυτότητα του όντος που λατρεύει, άσχετο τί πνευματική τρικυμία είχαν στο μυαλό τους διάφοροι διάσημοι -κατά δήλωσίν τους- σατανιστές, όπως ο Κρόουλυ, ή ο Λαβέϋ.

. . . . . . . . . . .

v. Άρα, το συμπέρασμα;

Απ’ όλη αυτή την προηγηθείσα συζήτηση, τί κρατάμε;

Την «εξίσωση» ότι Αφροδίτη = Εωσφόρος.

Γιατί;

Μά, δεν είναι προφανές;

Επειδή περιέχει αμαρτία, αρχαίες απόκρυφες γνώσεις (που δεν τις έχει όποιος κι όποιος, αλλά ένα ιερατείο, που τις δίνει -ως πνευματικό φώς- στους «αμύητους»)…

…καί Μαθηματικά. (Καί εμμέσως Αστρονομία.)

Πολύ του γούστου των σημερινών επιστημόνων τα Μαθηματικά, θα έλεγα· κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το ζουμί.

. . . . . . . . . . .

ε3. Εωσφορικό βιολογικό ρολόϊ

Αμέσως, λοιπόν (καί σύμφωνα με τα παραπάνω), αντιλαμβανόμαστε ότι αυτοί οι βιολόγοι «επιστήμονες», που κατασκευάζουν παθογόνους παράγοντες καί τους πετάνε κατακέφαλα στην κοινωνία, είναι εωσφοριστές. Μπορεί να τυγχάνουν -ως βιολόγοι- καί θαυμαστές του αρχαίου συναδέλφου τους, του Προμηθέα, μπορεί να είναι καί σατανιστές (λιγάκι απίθανο), αλλά αυτά είναι δευτερεύοντα. Το βασικό τους πιστεύω είναι ο εωσφορισμός.

Οπότε, μπορούμε πολύ εύκολα: (α) να καταλάβουμε τον τρόπο που δρούν, (β) να προβλέψουμε τις μελλοντικές κινήσεις τους… παραλλήλως ανιχνεύοντας σε επίπεδο ενοχοποιητικών αποδείξεων καί τις (υποτίθεται κρυμμένες από τη δημοσιότητα) παρελθοντικές.

. . . . . . . . . . .

i. Ταυτότητες, παρακαλώ!

Ποιοί είναι αυτοί, τώρα, οι σπουδαίοι μπιστήμονες;

Αυτό είναι εύκολο ν’ απαντηθεί, διότι δεν κρύβονται (πλέον) : είναι ένα σύνολο

• κομπογιαννιτών (δήθεν γιατρών),
• συν ιδιοκτητών βιομηχανιών παρασκευής δηλητηρίων (που τα πουλάνε ως «φάρμακα» – αλλά καί ως «εμβόλια»).

Από κοντά καί λοιποί παρατρεχάμενοι, όπως:

• πωλητικοί (που φροντίζουν να υποχρεώνουν τον λαό να πάει να δηλητηριαστεί),
• αρδ (που φροντίζουν να πείσουν τον λαό πως «όλα καλά»),
• καί λοιποί μαϊντανοί, άνευ αρμοδιότητας (μερικοί καί άνευ οποιουδήποτε πτυχίου – ίσως καί μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων).

Παναπεί, όοοοοολο το (πασίγνωστο, πλέον) διεθνές κι εγχώριο σκυλολόϊ, όπως: Φάουτσι, Θοδώρα Τανταμόναινα, Μπίλλης Γκέητζ, Σβάμπαινα (μετά θυγατρός εσχάτως – δεν ήξερα πως τεκνοποιούν κι οι αδερφές), Χαρ(αρ)ωκαμμένη, κουκλοχαιρετάκιας, ιεροψάλτης, φρενοβλαβής, Παγώνα, Λινομούμια, Γεροτζούφιος, καί λοιπά άνευ ουράς δίποδα του είδους.

Μαζί μ’ ένα πολυπληθές, πολυμελές, ΑΞΕΔΙΑΛΥΤΟ παγκόσμιο πλέγμα βιολογικών εργαστηρίων, όπου κανείς κοινός θνητός δεν ξέρει (ακόμη) ποιοί κρύβονται από πίσω ως μέτοχοι / χρηματοδότες / εντολοδότες… καί το οποίο κάνει πάσα τις ανακαλύψεις του από το ένα μέλος του στο άλλο, χωρίς να γνωρίζει όρια συνόρων καί καθεστώτων. (Αυτά ισχύουν μονάχα γιά την πλέμπα, γιά τον κοσμάκη.) Νά ‘ταν μόνον το εργαστήριο της Γουχάν, νά ‘ταν μόνον τα αντίστοιχα εργαστήρια της Ουκρανίας (σε διάταξη Μεγάλης Άρκτου) καί άλλων χωρών (που δεν πάει το μυαλό σου εξ αρχής)… είναι καί το ότι ο (καί φίλος του Μοντανιέ) Φουρτιγιάν καρφώνει στα ίσα (ποιός θα τό ‘λεγε;!) το Ινστιτούτο Παστέρ…

…Οι ιδέες του οποίου είναι η πηγή / το θεμέλιο γιά μεγάλο μέρος της σύγχρονης ιατρικής σκέψης. («Γιά τις ασθένειες φταίνε τα μικρόβια», κτλ κτλ.)

Τώρα, το πώς συνεννοούνται μεταξύ τους (καί …κατανέμουν αρμοδιότητες) όλοι αυτοί οι διεθνείς παλιάνθρωποι, καί δεν παίρνουμε εμείς χαμπάρι (αν δεν υπήρχε καί το Διαδίκτυο…), είναι ερώτημα άνευ σημασίας καί ουσίας. Γιατί, δηλαδή; Αν είναι να κάνουν τα δικά τους, θα μας ρωτήσουν; Ή θα μας ενημερώσουν; (…Πρό εορτής.)

Εκείνο που (δεν γνωρίζω, αλλά) είμαι περίεργος να μάθω, είναι αν στα εργαστήριά τους έχουν κανένα άγαλμα καμιάς γυμνής γυναίκας, να κρατάει πυρσό. Αν έχει κανείς θετική απάντηση, δηλαδή απόδειξη ότι πέφτω μέσα σε όσα ανέφερα, θα το εκτιμούσα τα μάλα – πιστεύω καί οι αναγνώστες!

 

συνεχίστε εδώ