Το κλειδί της λανθάνουσας πόρτας

γράφει ο Διονύσης Κλαδάς (Μποτίλια στο Πέλαγος)

 

Σημείωση Κ-Τ : Ο τίτλος της ανάρτησης εύχομαι να ικανοποιήσει τον αγαπητό φίλο Μποτίλια. Τον εμπνεύστηκα από τις πρώτες γραμμές του παρακάτω άρθρου, το οποίο στην πραγματικότητα αποτελεί συρραφή κλιμακωτών σχολίων του σε ανάρτησή μας σημειολογικού περιεχομένου, η οποία είχε μορφή παρουσίασης τηλεοπτικής σειράς. Διδαχτήκαμε πάλι ΠΟΛΛΑ από αυτή την εκπληκτική σειρά σκέψεων του Μποτίλια, η οποία περιλαμβάνει από ανατομία του καπιταλισμού στη διάρκεια αιώνων.. έως ψυχολογικό, και όχι μόνο, προφίλ του Ντόναλντ Τραμπ, και πολλά άλλα. Σημειώνω κάτι ακόμα για όσους δεν γνωρίζουν την πραγματική σημασία της λέξεως "λανθάνουσα". Σημαίνει "αυτή που είναι κρυμμένη, που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή, που διαφεύγει της προσοχής" .....

 

Διαβάζοντας αυτήν την ανάρτηση τού φίλτατου Κώστα, σχημάτισα την εντύπωση, ότι η αναφορά στην συγκεκριμένη σειρά αποτελεί μόνον μια αφορμή, ενώ η αιτία είναι βαθύτερη. Ο Κώστας μπορεί να μην επιλέγει τις εκτενείς αναφορές, αλλά σαν άνθρωπος που αφιερώνεται εδώ και χρόνια ψυχή τε και σώματι στην διαδικτυακή καλλιέργεια, διαθέτει ισχυρή κρίση, αλλά και ανεπτυγμένη διαίσθηση. Στην προκειμένη περίπτωση μάς υποδεικνύει μια θύρα, εγκαλώντας μας να βρούμε εμείς το κλειδί της. Ο τρόπος τής γραφής αποτείνεται σε σημαντικό βαθμό στο ασυνείδητο, επιχειρώντας να το θέση σε κίνηση, καθώς τέτοιου είδους αναρτήσεις δεν αποτελούν μνεία σε κάποιου είδους αγνωστικισμό, αλλά επιχειρούν να πυροδοτήσουν κάτι.
Προσωπικά δεν διαθέτω την υψηλή διαίσθηση στην πρόσληψη μηνυμάτων, ενός ΕργΔημΕργ, ή όπως ο Κώστας. Είμαι εγκεφαλικός τύπος, αλλά και έντονα συναισθηματικός, έτοιμος να καταπιώ το όποιο διαισθητικό μήνυμα πέφτει στα ύδατα που αρέσκομαι να περιφέρομαι, για να το χωνέψω με ίδια ευθύνη. Ουδέποτε ισχυρίστηκα ότι είμαι κλειδοκράτορας, πάντοτε όμως αρέσκομαι να περιεργάζομαι τις κλειδαριές...
 

Μια ανάρτηση σήμερα με θέμα τις ΗΠΑ είναι αδύνατον να μην σχετίζεται με την χθεσινή ορκωμοσία τού νέου προέδρου. Όπως επίσης είναι εμφανές, ότι την προεκτείνει οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως σε επέκεινα μη προσδιοριζόμενες περιοχές, που καλείται έμμεσα ο αναγνώστης να ψηλαφίσει, αλλά και να ψιλαφίσει. Μη εξαιρουμένων και των δυο κατονομαζόμενων, χωρίς να αμφιβάλλω, και ότι και ο άλλος φίλος μας θα ανταποκριθεί προσεχώς με την δέουσα ευκαιρία.
Δεν αποτελεί φιλαρέσκεια ο ισχυρισμός, ότι πρώτος στα διαδικτυακά καθέκαστα διατύπωσα με κριτική διάθεση μια στροφή στις διακηρύξεις τού Ντόναλντ Τραμπ, όταν συνέβη αυτό που παρουσιάστηκε ως απόπειρα δολοφονίας. Έκτοτε δεν επεκτάθηκα σε αυτήν την προβληματική, ανταποκρινόμενος στην προτροπή καλών φίλων, να περιμένουμε μέχρι να εκδηλωθεί η συγκεκριμένη πρακτική των επιλογών, όταν αυτός αναλάβει καθήκοντα. Τώρα πλέον βρισκόμαστε στην εκκίνηση αυτής τής διαδικασίας. Όσα κατατίθενται στην συνέχεια, έχουν αφετηρία τα όσα έθεσε ο Κώστας σε αυτήν την ανάρτηση, δίνοντας έμφαση και σε κάποιες επιφυλάξεις, ή και φοβίες, που διατυπώθηκαν στα σχόλια εδώ, ξεκαθαρίζοντας ευθύς εξ αρχής, ότι αποστασιοποιούμαι πλήρως απέναντι στο ενδεχόμενο μιας επερχόμενης πολύ μεγάλης καταστροφής. Θεωρώ, ότι αρμόζει μια εκκίνηση των εκτιμήσεων όσων συμβαίνουν με άκρα νηφαλιότητα, διάθεση ρεαλισμού και κριτικό πνεύμα. Η βάση δεν μπορεί να είναι παρά η αποτίμηση όσων έχουν ήδη συμβεί στην πράξη, μακράν, τόσο από την τάση πλήρους απορρίψεως, όσο και πλήρους εξιδανίκευσης των επιδιώξεων και επιλογών τού νέου προέδρου.
 

Ρηξικέλευθες φυσιογνωμίες, πού διαθέτουν υπέρμετρο δυναμισμό, ικανότητα να βρίσκουν ευρεία απήχηση με οράματα που συστήνουν, τρόπους για να προωθούν και να πραγματοποιούν αυτά τα οράματα, αλλά και που διαθέτουν τις απαραίτητες ισχυρές βάσεις, ως προϋπόθεση για την δρομολόγηση μεγάλων τομών και ανατροπών, κάθε άλλο παρά σπανίζουν τελείως. Πλην όμως, για να μπορέσουν να ανέλθουν στην επιφάνεια και να κατισχύσουν αυτές οι φυσιογνωμίες, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχουν ωριμάσει οι συνθήκες, που αυτές οι τομές και ανατροπές αποτελούν απτή αναγκαιότητα για τεράστιο αριθμό ανθρώπων. Και αυτές οι συνθήκες χαρακτηρίζονται από το δεδομένο, ότι η διελκυστίνδα των υφιστάμενων αντιθέσεων δεν είναι πλέον δυνατόν να εξακολουθήσει να συνεχίζεται με τον τρόπο που συνέβαινε πριν. Κατά συνέπεια, δεν είναι η χαρισματική ρηξικέλευθη φυσιογνωμία, που επιβάλλει μια ανατροπή, αλλά οι συγκεκριμένες συνθήκες είναι αυτές, που προάγουν αυτήν την φυσιογνωμία στο προσκήνιο, με υπαγόρευση να πραγματώσει την συγκεκριμένη ανατροπή. Οι αντιτιθέμενες δυνάμεις αντιμετωπίζουν συνήθως αυτήν την προοπτική ως αναπόφευκτη αναδίπλωση, με στόχο αφού ανακάμψουν, να επανέλθουν δριμύτερες, με στόχο την εκ νέου εξασφάλιση τού χαμένου εδάφους, στον βαθμό βέβαια που το όλο επιχείρημα δεν αποτελεί μια σκηνοθετημένη από αυτές παρέλκυση για κέρδισμα χρόνου. Οπωσδήποτε μια χαρισματική φυσιογνωμία διαθέτει την ικανότητα να θέτει στις εξελίξεις και την προσωπική της σφραγίδα. Αυτή όμως δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται έξω από τα όρια που διέπουν οι συνθήκες. Αλλά και η δράση της περιορίζεται χρονικά, στα όρια τού διαστήματος, που οι συνθήκες πριμοδοτούν τα αντίστοιχα εγχειρήματα.
 

Εφόσον λοιπόν ένας χαρισματικός ηγέτης είναι τέκνο των κατάλληλων συνθηκών, αρμόζει, πριν εστιάσουμε την προσοχή μας στην προσωπικότητα και στις προθέσεις της, να ερευνήσουμε τις συνθήκες που την προάγουν.
Η πρώτη ανάκτηση τής προεδρίας από τον Ντόναλντ Τραμπ, χαρακτηρίστηκε από την χρεωκοπία τής δυτικής ατζέντας σε επίπεδο γεωπολιτικής. Η υπερχρέωση των δυτικών κρατών και ο μηδενισμός τής οικονομικής τους ανάπτυξης, η αλλοπρόσαλλη μετακίνηση πληθυσμών από την περιφέρεια στις δυτικές χώρες και η μετακύλιση βασικών τομέων τής παραγωγής σε πρώην υπανάπτυκτες χώρες όπως η Κίνα και η Ταϊβάν, όπως και η υπερκόπωση από τούς αδιάκοπους επιθετικούς πολέμους των δυτικών ενάντια σε μικρές χώρες που προηγήθηκαν, είχαν ως στόχο την επιβολή ψυχολογικού κολάπς, με στόχο την αποδοχή τού αρμαγεδωνισμού, που κλιμακωνόταν μέσω τού τζιχαντιστικού χαλιφάτου στην Συρία. Η παρέμβαση όμως των Ρώσων στην Συρία, που απέδειξαν ότι διέθεταν οπλικά συστήματα ανώτερα των δυτικών, έβαλε ταφόπετρα σε αυτά σχέδια. Η πολιτική των νέοκονς, τής στρατηγικής τού Πετρέους επιβολής χάους στην μέση Ανατολή και κεντρική Ασία, με την οργάνωση και προώθηση τού ισλαμοφασισμού, που συνέχισαν κατόπιν οι Ομπάμα και Κλίντον, είχε προσκρούσει στα όριά της. Ενώ οι συνωμοσιολογικές θεωρήσεις ανέπτυσσαν διεθνώς βαθμηδόν επιρροή και το δυτικό γεωπολιτικό μοντέλο είχε εξατμιστεί, καθώς σε χώρες όπως η Αίγυπτος και Σαουδική Αραβία συνέβαιναν αντίρροπες ζυμώσεις, ήταν για την δυτική κυριαρχία μια ριζική αναδίπλωση απαραίτητη. Η επανόρθωση τού γοήτρου των ΗΠΑ ήταν μια καθοριστική για το σύστημα αναγκαιότητα. Κατά πόσον ο Ντόναλντ Τραμπ και οι συνασπισμένες περί αυτόν προσωπικότητες, ήσαν οι αγνοί ιδεολόγοι, ή οι χρήσιμοι για το σύστημα αριβίστες, δεν είναι τής στιγμής να αποτιμηθεί. Αναμφισβήτητο είναι, ότι αυτή η διοίκηση είχε επιτύχει να μεταφέρει το κέντρο τής συνωμοσιολογικής αφύπνισης, ή ίσως “αφύπνισης” εντός τού Λευκού Οίκου και των προπαγανδιστικών του συγκροτημάτων, ενώ τα φούμαρα περί απαγχονισμού των Ομπάμα και Κλίντον στο Γκουτανάμο έδιναν και έπαιρναν ακατάσχετα. Και με την αυτοκτονία, ή “αυτοκτονία” του, ο Έπστιν είχε πάρει μαζί του τα μυστικά που επρόκειτο, ή “επρόκειτο” να απογυμνώσουν την διεθνή ελίτ, με την μετάβαση στον άλλο κόσμο τού άδου, ή μιας πολυτελούς βίλας σε κάποιο εξωτικό θέρετρο.

Μέσω τής καλπονοθείας ματαιώθηκε η επανεκλογή Τραμπ. Η εμμονή του να επιλυθεί το ζήτημα με αποκλειστική στήριξη σε “νόμιμα” μέσα, σε ένα καθεστώς όπου η νομοθεσία αποτελεί πρόφαση χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, αφ' ενός παρόπλισε πλήρως τα μαχητικά στελέχη που τον στήριζαν, παρέχοντας του το αποκλειστικό προνόμιο τής διαχείρισης τού σλόγκαν MAGA, αφ' ετέρου τσιμεντάρησαν την διοίκηση Μπάιντεν, ενώσω οι ΗΠΑ παρέμειναν απρόσκοπτες στην καταλήστευση τής υφηλίου μέσω τής επιβολής τού δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού και κύριου μέσου στις διεθνείς συναλλαγές, όπως και με την επιβολή των εναίσιμων δηλητηρίων, που μετέφεραν τεράστιους πόρους στις ΗΠΑ και στην Γερμανία, ως βασικές προϋποθέσεις για την χρηματοδότηση τού πολέμου στην Ουκρανία. Προϊόντος αυτού τού πολέμου, κόπασε και το παραμύθιασμα, ότι ο Τραμπ παραμένει πραγματικός πρόεδρος των ΗΠΑ και ντε φάκτο ενεργός αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων τής χώρας, διότι εάν παρθούν τοις μετρητοίς αυτοί οι σκόπιμοι ψευδείς ισχυρισμοί, τότε αυτός καθίσταται συνυπεύθυνος τής επίθεσης στην Ουκρανία.
 

Αυτή η ντε φάκτο επιβολή πολέμου είχε σαν στόχο σε συνδυασμό με παράνομες σφοδρές οικονομικές κυρώσεις σε βάρος τής Ρωσίας και την καταστροφή στον υποθαλάσσιο αγωγό, να προξενηθεί σε αυτήν την χώρα τεράστιο οικονομικό κόστος και κόστος σε ανθρώπινες ζωές, που θα επέφερε θεόρατα εσωτερικά προβλήματα και μεγάλη αποσταθεροποίηση. Ενώ η Ρωσία θα είχε περιέλθει σε δεινή θέση, θα άνοιγε η ατζέντα τού Αρμαγεδωνισμού από τον σιωνισμό στην Παλαιστίνη, χωρίς να μπορεί η Ρωσία να ανταποκριθεί επαρκώς ταυτοχρόνως σε δυο πολύ ισχυρά μέτωπα, ωθώντας αυτήν την κατάσταση σε εφαρμογή πυρηνικών όπλων, όπως είχαν εξαγγείλει οι λεγάμενοι με το I PET GOAT V. Πλην όμως λογάριαζαν οι δυτικοί χωρίς τον ξενοδόχο, με αποτέλεσμα να ηττηθούν σε όλα μέτωπα, ενώ η Ρωσία εξέρχεται από αυτήν την κρίση με τεράστια οφέλη στον πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό τομέα. Το γόητρό της αυξήθηκε κατακόρυφα διεθνώς, ενώ η δύση καταρρακώθηκε πλήρως. Το κρατιδιακό μόρφωμα ηττήθηκε και ξεφτιλίστηκε διεθνώς, οι BRICS και η αποδολαροποίηση προχωρούν με γοργότατους ρυθμούς, η Αφρική καταργεί την αποικιοκρατία, δυνάμεις τεράστιου μεγέθους όπως η Κίνα και η Ινδία πετάνε την μονοκρατορία των ΗΠΑ στα αζήτητα, ενδιάμεσες δυνάμεις όπως το Ιράν παρεμβαίνουν ενεργά στην γεωπολιτική διαθέτοντας ένα πολύ αποτελεσματικό δυναμικό οπλικών συστημάτων, σημαντικοί πρώην σύμμαχοι των ΗΠΑ όπως η Σαουδική Αραβία έχουν αποχωρήσει, η Τουρκία έχει αγριέψει απαιτώντας τα πετρέλαια τής Μοσούλης που λυμαίνονται οι ΗΠΑ και επιβάλλοντας δικές της σφαίρες ελέγχου στην Μέση Ανατολή και Ευρασία, μικρές χώρες όπως η Υεμένη είναι σε θέση να αμφισβητούν την στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην Ερυθρά Θάλασσα. Τόσο οι ΗΠΑ, όσο και οι χώρες τής δυτικής Ευρώπης είναι πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά ξεχαρβαλωμένες και καλούνται να διαχειριστούν τα μπάζα μιας κοινωνικής πτωχοποίησης, αποβιομηχάνησης, και εθνοτικής αλλοίωσης, χωρίς να διαθέτουν αξιόλογους φυσικούς πόρους, στα πλαίσια τής woke διάλυσης των κοινωνιών που επέβαλαν. Η παρακμή είναι πλέον κραυγαλέα, οπότε μόνον αφελείς δεν μπορούν να διακρίνουν, ότι είναι αναπόφευκτη μια επανεκκίνηση (reset). Σε αυτά τα πλαίσια βγάζουν μέσα από το καπέλο τού ταχυδακτυλουργού τούς φίλους με τα κόκκινα κασκέτα και τα ηχηρά σλόγκαν, για να περισώσουν, ότι μπορεί να διασωθεί από τα μπάζα τού συστήματος. Έφτασε μήπως η ώρα θεαματικών αλλαγών, που οι επερχόμενοι ηγέτες θα παραμερίσουν την παλαιά διεφθαρμένη κάστα εξουσίας, για να επιβάλλουν φρόνιμες και θετικές για για την κοινωνία μεταρρυθμίσεις, ή πρόκειται για λαγούς τού συστήματος, που προορίζονται να αλλάξουν τις προσόψεις, τα κουφώματα και την εσωτερική διαρρύθμιση, για να περισώσουν την φέρουσα κατασκευή; 

Έφτασε μήπως η ώρα θεαματικών αλλαγών, που οι επερχόμενοι ηγέτες θα παραμερίσουν την παλαιά διεφθαρμένη κάστα εξουσίας, για να επιβάλλουν φρόνιμες και θετικές για για την κοινωνία μεταρρυθμίσεις, ή πρόκειται για λαγούς τού συστήματος, που προορίζονται να αλλάξουν τις προσόψεις, τα κουφώματα και την εσωτερική διαρρύθμιση, για να περισώσουν την φέρουσα κατασκευή; Αυτά τα ερωτήματα μπορούν να προσεγγιστούν εξετάζοντας το δικό τους ποιον. Ένα ζήτημα μπορεί να απαντηθεί όμως με βεβαιότητα. Ο Αρμαγεδών πήγε περίπατο. Δεν απειλείται πλέον ο πλανήτης με τεράστιας κλίμακας καταστροφή. Πέραν αυτού όμως, όπως προεικάζει η διαίσθηση τού ιστολόγου, βαδίζουμε προς κάτι πολύ σημαντικό. Τα επόμενα εικοσιτετράωρα θα γίνουν εξαγγελίες που θα συγκλονίσουν και θα διχάσουν. Κάποιοι θα αισθανθούν ότι αποτελούν τούς μεγάλους χαμένους, ενώ άλλοι θα αισθανθούν ότι κερδίζουν πολλά. Εγώ προτιμώ σε τέτοιες φάσεις να εντείνω τις κεραίες τής κριτικής. Μόνον έτσι μπορεί να αξιοποιηθεί δημιουργικά η όποια εξέλιξη...  

Πριν προβώ σε μια προσπάθεια αποτίμησης τού ρόλου και των προθέσεων τού Ντόναλντ Τραμπ, επιθυμώ να αναφερθώ στην αμφισβήτηση κάποιων στερεότυπων, που εξακολουθούν να υφίστανται. Αυτά αφορούν τόσο την φύση τού πολιτικοοικονομικού συστήματος των ΗΠΑ, όσο και τον γενικότερη σχέση των ηγετών ως προς το σύστημα που εκάστοτε επικρατεί γενικά στον δυτικό χώρο.

Η αντίληψη, ότι ο καπιταλισμός είναι αντιδραστικό και καταπιεστικό σύστημα με σαφή αντιδημοκρατική αιχμή, που στηρίζεται στην τύποις και συγκαλυμμένη επιβολή μιας μειοψηφίας εχόντων μονομερώς σε βάρος των ασθενέστερων τάξεων, αποτελεί συνειδητή παρερμηνεία των πραγματικών δεδομένων, που προώθησε η μαρξιστική θεωρία προς εξυπηρέτηση των επιδιώξεων τής χρηματιστικής ολιγαρχίας των Ρότσιλντ. Η λενινιστική θεωρία, που διατυπώθηκε στο έργο “Ιμπεριαλισμός, το Τελευταίο Στάδιο τού Καπιταλισμού”, που διαπιστώνει, ότι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα κυριαρχείται από κρίσεις υπερπαραγωγής, που αναπόφευκτα οδηγούν στην διεξαγωγή μεγάλων πολεμικών συγκρούσεων για την αναδιανομή τού φυσικού πλούτου και των αγορών, αποδείχθηκε εμπράκτως εσφαλμένη, παρά την επιβολή των δυο παγκοσμίων πολέμων. Ως ορθά ανέλυσε ο Αριστοτέλης στο έργο “Πολιτικά”, ουδένα πολιτικό σύστημα είναι αφ' εαυτού επιβλαβές για το κοινωνικό σύνολο. Καθοριστικός για την ποιότητα ενός πολιτικού συστήματος είναι ο τρόπος που αυτό εφαρμόζεται. Η ορθή του εφαρμογή ευεργετεί γενικώς, ενώ οι παρεκβάσεις του (σύμφωνα με το Αριστοτελικό όρο) καθίστανται επιβλαβείς. Τοιουτοτρόπως η Βασιλεία, η Αριστοκρατία και η Πολιτεία (Δημοκρατία) έχουν ως παρεκβάσεις την απολυταρχία, την ολιγαρχία και την οχλοκρατία. (Αυτής τής προβληματικής εξαιρείται η Τυραννίς, η οποία υπήρξε ιστορικώς σαφέστατα φιλολαϊκό και επωφελές σύστημα).

Μέχρι τα μέσα τής δεκαετίας τού '60 το σύστημα που επικράτησε στις ΗΠΑ, καίτοι καπιταλιστικό, εγγυόταν συνεχή άνοδο των εισοδημάτων τόσο για τους επενδυτές, όσο και για τούς εργαζόμενους, σε πλαίσια γενικής ευημερίας, χωρίς να διεξάγονται επιθετικοί πόλεμοι στο εξωτερικό, ή να επιβάλλεται νεοαποικιακή καταλήστευση άλλων χωρών. Αυτή η εκ των πραγμάτων συνεργασία των τάξεων απέδειξε, ότι η κεφαλαιοκρατία δεν είναι διόλου αναγκασμένη να καταφεύγει σε εμπόλεμες πρακτικές, σε τάσεις καταλήστευσης τρίτων, ή εντατικοποίηση της “εκμετάλλευσης”. Αντιθέτως, εφ' όσον η ανάπτυξή στηρίζεται σε προώθηση τής τεχνολογικής προόδου, εξορθολογισμό των παραγωγικών διαδικασιών και αύξηση τής εντατικοποίησης τού κεφαλαίου (αυτή η εντατικοποίηση σημαίνει βελτίωση τής οργανικής σύνθεσης τού κεφαλαίου. Αυτή αφορά την σχέση τού πάγιου κεφαλαίου, που επενδύεται σε εγκαταστάσεις, εξοπλισμό και προώθηση τής τεχνολογίας, ως προς το μεταβλητό κεφάλαιο, που επενδύεται σε πρώτες ύλες, σε ενέργεια και σε αμοιβές εργασίας). Η εντατικοποίηση τού κεφαλαίου ουδόλως οδηγεί κατ' ανάγκην σε εντατικοποίηση τής εργασίας, αντιθέτως διευκολύνει μέσω τού αυξανόμενου αυτοματισμού και ορθολογισμού σε χαλάρωση τού δαπανούμενου κόπου των εργαζόμενων. Επί πλέον, η εφαρμογή τού Κεϋνσσιανισμού, με την ενεργό παρέμβαση τού κράτους στην διεξαγωγή δημοσίων επενδύσεων, έγινε δυνατή η ελαστικοποίηση των κρίσεων υπερπαραγωγής, που σημάδεψαν την κρίση τού 1929.

Αντιθέτως, αυτοί που οργάνωναν την διεξαγωγή μεγάλων πολεμικών συγκρούσεων μέχρι τα μέσα τής δεκαετίας τού '60 δεν ήσαν οι κεφαλαιοκράτες, αλλά τα χρηματιστικά συγκροτήματα των Ρότσιλντ, που αντλούσαν υπερκέρδη από την χρηματοδότηση των αντιμαχόμενων βασιλικών οίκων και κυβερνήσεων. Η συμμετοχή των αποικιοκρατικών χωρών σε πολέμους με τις εσωτερικές τους συγκρούσεις και στην καταστολή των κινημάτων ανεξαρτησίας των αποικιών, δεν έχει εν τέλει αφετηρία την κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη, αλλά εδράζεται κυρίως στα προγενέστερα στάδια τής αποικιοκρατίας και τού μερκαντιλισμού.

Όπως έχει καταδειχθεί επί ιστορικής βάσεως, οι κλασικοί καπιταλιστές μέχρι των Β΄ΠΠ., με εξαίρεση την πολεμική βιομηχανία, δεν επιζητούσαν αύξηση κερδών μέσω τής διεξαγωγής πολέμων, αλλά επιδίωκαν την οικονομική τους κατίσχυση μέσω τού οικονομικού ανταγωνισμού. Η εταιρία Siemens είχε εκτοπίσει την αγγλική εταιρεία International Telefon Telegraph πλήρως από τον εξηλεκτρισμό τής Αιγύπτου μέσω οικονομικού ανταγωνισμού. Και δεν είναι τυχαίο, ότι αυτήν την επιχείρηση εξουθένωσαν με απεργίες, οι εργάτες που ακολουθούσαν το κομμουνιστικό και το ναζιστικό κόμμα. Το παραμύθι, ότι ο Εβραίος ιδιοκτήτης τής Siemens Βάλτερ Ρατενάου, που ως υπουργός εξωτερικών τής Γερμανίας, δολοφονήθηκε από τούς ναζί δήθεν για φυλετικούς λόγους, αποτελεί πρόφαση. Αναμφίβολα ο Ράτενάου είχε αρνηθεί με έμφαση την στήριξη στους σιωνιστές, υποστηρίζοντας τον ασσιμιλισμό των Εβραίων, δηλαδή την οργανική τους ένταξη στις χώρες όπου ζούσαν. Με αυτήν την δολοφονία, το αγγλοσαξονικό κατεστημένο, που στήριξε τούς ναζί, παραμέρισε ένα πολύ βασικό εκπρόσωπο τής κεφαλαιοκρατίας, που ανέπτυσσε την προώθησή της μέσω οικονομικών μεθόδων, προς όφελος τής πολεμοχαρούς βιομηχανικής καμαρίλας. Επίσης δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι Ο Βάλτερ Ρατενάου ήταν αυτός που μέμφθηκε την παγκόσμια συνωμοσία τής “Επιτροπής των 300”, έχοντας λόγω θέσεως σαφή γνώση τής πληθώρας των σιωνιστών, που ανήκαν σε αυτήν.

Όπως δεν είναι καθόλου τυχαία η κατακεραύνωση τού σιωνισμού από τον μεγαλοβιομήχανο κατασκευαστή αυτοκινήτων Henry Ford, με το βιβλίο “Ο Διεθνής Εβραίος”. Αυτός εργάστηκε όσο λίγοι για τον εξορθολογισμό τής παραγωγικής διαδικασίας, ως ένθερμος θιασώτης τής ισχύος μέσω οικονομικών μεθόδων, απεχθανόμενος την επιβολή μέσω πολέμων. Η ανελέητες επιθέσεις που δέχθηκε ο εφαρμοστής τού συστήματος Τέιλορ και τής ταινίας παραγωγής από την αριστερά, καταδεικνύουν τις ιδεολογικές αγκυλώσεις αυτού τού χώρου, που σφράγισαν τις ιδεοληψίες της. Εξοβελίζοντας πάσα κεφαλαιοκρατική οντότητα ως “ταξικό εχθρό”, δεν μπόρεσαν να αξιοποιήσουν στοιχειωδώς τις αντιθέσεις, που επικράτησαν στον χώρο που φιλοδοξούσαν να ανατρέψουν. Αλλά περί αυτών δεν έβγαλε άχνα ούτε το φιλοπόλεμο χρηματιστικό και βιομηχανικό κατεστημένο, θεωρώντας την αριστερά ως χρησιμότατο αντίπαλο δέος για την προξένηση ψυχροπολεμικού κλίματος και την διάσπαση των κοινωνιών. Ειδικά στην φάση τής ανάπτυξης τής καταναλωτικής κοινωνίας εκμεταλλεύτηκαν την αριστερά ως χρήσιμο φόβητρο ενάντια στους μικροεισοδηματίες, παρά την θεώρησαν ουσιαστική μεσοπρόθεσμη απειλή.
 

Η πολιτική γενικής ευμάρειας στις ΗΠΑ καταργήθηκε μετά την δολοφονία των Κένεντι στα μέσα τής δεκαετίας τού '60, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή. Οι μοχλοί τού γενικότερου νέου πολιτικού προσανατολισμού ήσαν οι εξής: Ριζική αλλαγή τού φορολογικού συστήματος, κατάργηση τού χρυσού στις διεθνείς συναλλαγές και επιβολή τού δολαρίου αντί αυτού, μαζικότατες επενδύσεις των φορολογικών εισπράξεων στην πολεμική βιομηχανία και συνεχής διεξαγωγή επιθετικών πολέμων στο εξωτερικό.

Το νέο φορολογικό σύστημα καθιέρωσε προοδευτικά εντεινόμενη συνεχή μείωση τής φορολογίας, μέχρι πλήρους ελαχιστοποίησης στην σύγχρονη φάση των μεγάλων εισοδημάτων και συνεχή αύξηση τής φορολόγησης των μικρότερων εισοδημάτων. Αυτό δεν είχε ως μόνη συνέπεια την συγκέντρωση τού πλούτου σε ελάχιστα άνωθεν ελεγχόμενα κυκλώματα τού κατεστημένου, στα πλαίσια μιας τρομακτικής αύξησης των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Η εντεινόμενη πτωχοποίηση μεγάλου ποσοστού των πολιτών οδήγησε στην γκετοποίηση των μεγαλουπόλεων και σε ισχυρή αύξηση τής ναρκομανίας και τού αλκοολισμού. Επί πλέον επέφερε συνεχή ανάγκη να προβούν οι γυναίκες σε εργασιακή απασχόληση, για να στηριχθεί το οικογενειακό εισόδημα, ενώ μέχρι τότε απασχολούνταν σε δουλειές κυρίως οι γυναίκες τού μαύρου πληθυσμού, που ήσαν οι μόνιμοι αδικημένοι. Οι εντεινόμενη απομάκρυνση τής μητρικής φροντίδας από τα σπίτια κατέστησε τα παιδιά έρμαια τής τηλεόρασης και τής αγυρτείας, ενισχύοντας την πελατεία των συνοικιακών ντίλερ, με την συμβολή τής προώθησης μιας αντικουλτούρας πολιτισμικών σκουπιδιών.

Οι εισπραττόμενοι φόροι οδηγούνταν σε τεράστιο ποσοστό στην πολεμική βιομηχανία. Όπως αναλύει πολύ εμπεριστατωμένα ο Βέλγος τροτσκιστής διανοητής Ernest Mandel στο βιβλίο “Ο ΄Υστερος Καπιταλισμός”, η πτώση τής κατανάλωσης οδήγησε στην μετατροπή τής πολεμικής βιομηχανίας σε ουσιαστικό τομέα, για να καθίσταται δυνατή η ολοκλήρωση τού οικονομικού κύκλου. Έτσι δίπλα στον τομέα Ι, που περιλαμβάνει τις επενδύσεις βιομηχανικών εξοπλισμών και υποδομών και τον τομέα ΙΙ, που περιλαμβάνει καταναλωτικά αγαθά και στέγαση, επιβλήθηκε ο τομέας ΙΙΙ με καθοριστική σημασία, που αφορά τις πολεμικές δαπάνες, Έκτοτε αποτέλεσε η επιβολή επιθετικών πολέμων μόνιμο καθεστώς. Οι αποθήκες παραγωγής τής βιομηχανίας τού θανάτου κρίθηκε αναγκαίο να αδειάζουν για να γεμίζουν εκ νέου. Η διασπορά τής έντασης και η πυροδότηση περιφερειακών διενέξεων αποτέλεσαν την μόνιμη επιδίωξη τής εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Μέσω αυτής τής πρακτικής μεταφέρθηκαν τεράστια ποσά από το εμπόριο όπλων και την επιβολή πολέμων από τις σύμμαχες χώρες των ΗΠΑ στις εγχώριες κάσες τού ολέθρου. Χαρακτηριστικά είχε η Γερμανία μέχρι την διεξαγωγή τής επίθεσης εναντίον τής Σερβίας και τον δεύτερο πόλεμο τού Κόλπου ισορροπημένο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών. Κατά την διεξαγωγή τού πολέμου εναντίον τής Σερβίας πετάχτηκε τεράστιος αριθμός πυραύλων των ΗΠΑ στην Αδριατική θάλασσα χωρίς συγκεκριμένο στόχο, μόνον για να μπουν αυτοί στο κοστολόγιο τού νάτο. Η Γερμανία εξαγόρασε την μη συμμετοχή της στην “συμμαχία των προθύμων” κατά τον δεύτερο πόλεμο τού Κόλπου με την καταβολή ενός τεράστιου ποσού στο σιωνιστικό μόρφωμα. Έκτοτε παρουσίασε το ισοζύγιο πληρωμών αυτής τής χώρας το πρώτο τεράστιο έλλειμμα.
 

Στρέφοντας στην συνέχεια την προσοχή προς εκείνες τις ρηξικέλευθες χαρισματικές φυσιογνωμίες, που έθεσαν την δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις, φτάνοντας να επιφέρουν αίσθηση άμεσης απειλής στο σύστημα, σε βαθμό που οδήγησε στην απροκάλυπτη εξόντωσή τους από αυτό, όπως οι αδελφοί Κένεντι και ο Όλοφ Πάλμε, όχι με διάθεση για παρελθοντολογία, αλλά για να προβούμε σε ενός είδους σύγκριση με το φαινόμενο Τραμπ, ώστε να αποκαλυφθούν ίσως κάποιες ιδιαιτερότητές του, που δεν είναι άμεσα προφανείς, αρμόζει να διαπιστωθούν τα εξής:

Ούτε οι Κένεντι, ούτε ο Πάλμε ήσαν κάποιου είδους αγγελούδια, που κινήθηκαν εκτός τής λογικής τού συστήματος. Ο Νίκος Βεργίδης περιγράφει στο πολύ σημαντικό βιβλίο του με τίτλο “Συνωμοσία τής Σιωπής” την σύγκρουση που μαινόταν στην δεκαετία τού '60 μεταξύ των μονοπωλίων τού Βορά και των Πετρελαιάδων τού Νότου, όπως και τον ρόλο των Κένεντι στην στήριξη των βιομηχάνων σε αυτήν την διαμάχη. Αυτή η σύγκρουση επαναφέρει στην μνήμη την σύγκρουση Βορείων και Νοτίων κατά την διάρκεια τού Αμερικανικού εμφυλίου, όταν οι Βόρειοι απέσπασαν από τους δουλοκτήτες των φυτειών τού Νότου το πολυτιμότερο εργαλείο τους, που ήσαν οι σκλάβοι. Η απελευθέρωση των σκλάβων αναμφίβολα βελτίωσε την θέση τους. Πλην όμως αυτή η κίνηση των Βορείων δεν έγινε από ανθρωπιστικές διαθέσεις για να ικανοποιηθούν οι ψυχές των γιαγιάδων τους, που παρακολουθούσαν τα καθέκαστα από ψηλά. Η “απελευθέρωση” των σκλάβων τούς οδήγησε σε ένα καθεστώς σκληρών φυλετικών διακρίσεων, που είχε σαν στόχο την μεταχείρησή τους σαν πολίτες βήτα κατηγορίας, για να χρησιμοποιηθούν σαν φτηνά εργατικά χέρια σε συνθήκες υπερεκμετάλλευσης, όταν προωθείτο η οικοδόμηση και ανάπτυξη των βιομηχανιών τού Βορρά. Και η κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων δεν προήλθε αποκλειστικά από τούς συνεχείς κοινωνικούς αγώνες των μαύρων, αλλά κατέστη δυνατή όταν με την αύξηση τής παραγωγικότητος έγινε σκόπιμη μια χαλάρωση των συνθηκών εργασίας.

Αυτοί οι βιομήχανοι τού Βορρά, όταν πλέον είχε καταστεί μέσω τής ανόδου τής παραγωγικότητος επαρκώς ανταγωνιστική στην διεθνή αγορά η οικονομική τους βάση, μπορούσαν να προωθήσουν την επέκτασή τους με καθαρά οικονομικές διαδικασίες. Αντιθέτως οι πετρελαιάδες τού Νότου, που διαχειριζόντουσαν και τις πλουτοπαραγωγικές τής Μέσης Ανατολής είχαν ανάγκη για την εξασφάλιση και την προώθηση των συμφερόντων τους από ένα πλέγμα διεθνών στρατιωτικών βάσεων, την κατασκευή αεροπλανοφόρων και άλλων κοστοβόρων οπλικών συστημάτων, στα πλαίσια συντήρησης μιας αδηφάγου στρατιωτικής μηχανής, που απορροφούσε τεράστιους πόρους, τούς οποίους στερούνταν η παραγωγική οικονομία για τις αυξημένες επενδυτικές της ανάγκες. Και όσο επιχειρηματολογούσαν οι πετρελαιάδες απέναντι στούς βιομήχανους στην βάση, ότι η βιομηχανία είναι αυτή που έχει αυξημένες ανάγκες ενέργειας, τα πράγματα εξελίσσονταν νορμάλ. Πλην όμως τα εξαγόμενα βιομηχανικά προϊόντα, αυτοκίνητα, πλοία, ηλεκτρικές συσκευές κλπ. απαιτούσαν όλο και μεγαλύτερη δαπάνη ενέργειας στο εξωτερικό, οπότε και ο τζόγος των πετρελαιάδων προσελάμβανε διεθνή επέκταση. Όμως οι βιομήχανοι για να παράγουν, πλήρωναν για τις αναγκαίες υποδομές οι ίδιοι, ενώ οι βασικές υποδομές των πετρελαιάδων ήταν η στρατιωτική υπερεπέκταση των ΗΠΑ, την οποία πλήρωνε το κράτος με την ασύμμετρη φορολόγηση άλλων. Είναι γνωστός ο ρόλος των λεγόμενων “επτά αδελφών” των συνασπισμένων δηλαδή πετρελαϊκών κολοσσών στην δολοφονία των Κένεντι. Όμως και τα μονοπώλια τού Βορρά δεν ήσαν ευαγή ιδρύματα. Ο έλεγχος τής μαφίας στα συνδικάτα τού Σικάγου, που ήταν το σημαντικότερο κέντρο τής βιομηχανίας αυτοκινήτων, ήταν ασφυκτικός. Καθόσον η σύγκρουση μεταξύ αυτών των δυο κλάδων αυξανόταν, ξεκίνησε να ξεφεύγει από τα “πολιτισμένα” πλαίσια. Οπότε εφαρμόστηκε η πρακτική, που όταν δεν επαρκούν τα οικονομικά μέσα, τότε παρεμβαίνουν οι δυναμίτες.  

Το αμάρτημα που διέπραξε ο Κένεντι ήταν ότι απαίτησε περισσότερο πραγματική οικονομία από στρατιωτική επέκταση, για να στηρίξει τα μονοπώλια των βιομηχάνων τού Βορρά που υπηρετούσε. Η ενδυμασία των “χαρτογιακάδων”, όπως ονομάζει τα στελέχη αυτών των μονοπωλίων ο Νίκος Βεργίδης, ήταν αναμφίβολα περισσότερο αξιοπρεπής από τις στολές των στελεχών τού Πενταγώνου. Έτσι απέκτησε ο Κένεντι με το αφήγημά του την διεθνή αίγλη ενός αγνού ειρηνιστή και αποφασισμένου δημοκράτη, ενώ εκπροσωπούσε τα συμφέροντα τού ενός από τους δυο βασικούς οικονομικούς και πολιτικούς στυλοβάτες τού συστήματος. Και αυτό που ενόχλησε τούς αντιπάλους του, δεν ήταν το αφήγημά του καθ' εαυτό, αλλά η έμπρακτη αμφισβήτηση τής δικής τους κερδοφορίας. Όμως στην πράξη, το αφήγημα τού Κένεντι πυροδότησε τις εξεγέρσεις των φοιτητών που ακολούθησαν, οι οποίοι έθεσαν στην πορεία σε κίνηση τον τεράστιο χείμαρρο τού αντιπολεμικού κινήματος ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ.

Αλλά και ο Όλοφ Πάλμε, που εξιδανικεύτηκε ως μεγάλος ειρηνιστής τού κινήματος των Αδεσμεύτων, ήταν αυτός που με κρατική στήριξη ενίσχυσε επικίνδυνα για τα διεθνή καρτέλ την Σουηδική πολεμική βιομηχανία. Η εταιρεία Μπόφορς εκτόπισε τότε τα καρτέλ τού πολέμου από την μεγάλη αγορά τής Ινδίας, την οποίαν προσέγγιζε ο Πάλμε στο κίνημα των Αδεσμεύτων. Το φιλειρηνικό του αφήγημα συνέβαλε αποφασιστικά στην διαμόρφωση τού ειρηνιστικού κινήματος στην Ευρώπη, που αμφισβήτησε τον επανεξοπλισμό της με πυραύλους μέσου βεληνεκούς, άσχετα εάν στην πορεία οι πράσινοι αποδείχθηκαν πέμπτη φάλαγγα τής πολεμικής βιομηχανίας και των μεγάλων πετρελαϊκών συγκροτημάτων.

Ασχέτως τού ποιες σκοπιμότητες βρίσκονται πίσω από τα αφηγήματα των μεγάλων ρηξικέλευθων πολιτικών προσωπικοτήτων, τα αφηγήματά τους γίνονται στην πορεία μαγικά χαλιά για να απογειωθούν κοινωνικά κινήματα. Και μπορεί το σύστημα να έχει δείξει την ικανότητα στην αλλοίωση και στον παροπλισμό αυτών των κινημάτων με διαδικασίες αποπροσανατολισμού, που η μακρά πείρα του και η αποτελεσματικότητα των μηχανισμών του επιβάλλουν. Όμως αυτά τα κινήματα αυξάνουν σε συγκεκριμένες φάσεις με ισχυρό τρόπο την κοινωνική κινητικότητα και εναπόκειται σε αυτούς που μπορούν, να τα αξιοποιήσουν κατάλληλα.

Εάν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν άλλαξε ουσιαστικά τα δεδομένα τού συστήματος. Ακόμη και η δικαστής που αυτός όρισε στο ανώτατο ομοσπονδιακό δικαστήριο, στήριξε την απόρριψη τής καταγγελίας του ενάντια στην καλπονοθεία. Στην ουσία ο Τραμπ προσαρμόστηκε πλήρως με αυτά τα δεδομένα, γνωρίζοντας ότι “καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια”. Ακόμη και ο προσωρινός τερματισμός των πολέμων μπορεί να ήταν μια αναδίπλωση τού συστήματος, με στόχο να αποκαταστήσει το πλήρως αποσυντεθειμένο γόητρό του, ώστε να επιβάλλει στην συνέχεια τον πόλεμο στην Ουκρανία με το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα τής άμυνας ενάντια σε επιτιθέμενο.
Πλην όμως το αφήγημα που προώθησε ο Ντόναντ Τραμπ είναι ό,τι πιο ρηξικέλευθο και ανατρεπτικό έχει διατυπωθεί από πολιτικό ηγέτη τα τελευταία 200 χρόνια. Πριν από αυτόν, πολλοί άλλοι που ανήκαν στο περιθώριο, πρόβαλλαν αυτές τις θέσεις. Όμως είναι τελείως διαφορετικό και έχει τεράστιες συνέπειες, να προβάλλονται αυτά από το στόμα τού προέδρου των ΗΠΑ. Άσχετα ποιες συγκυρίες υπάρχουν πίσω από την διαδικασία τής Μεγάλης Αφύπνισης, αυτή είναι αδύνατον πλέον να συρρικνωθεί στα όρια μιας μυθοπλασίας και θα αποτελεί πάντοτε τον ισχυρότερο και σπουδαιότερο οδηγό για δράση για όλη την ανθρωπότητα. Γι αυτό, ασχέτως με ποιες ολιγωρίες, ατοπήματα, συμβιβασμούς, ή άλλου είδους αρνητικές επιλογές συμβιβαστεί ο πρόεδρος Τραμπ στο μέλλον, οι αφυπνισμένοι, όταν αναφέρουμε πάντοτε το όνομα του, θα γεμίζει το στόμα μας δέος, σεβασμό και ευγνωμοσύνη, ασχέτως τής κριτικής που μπορεί να προκύψει στο μέλλον.
Ο Τραμπ καλείται στα πλαίσια μιας πλήρως παρηκμασμένης αυτοκρατορίας να τετραγωνίσει τον κύκλο, μέσα σε αδιέξοδο εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλον. Η θέση του είναι δεινή. Γι αυτό πάσης κριτικής αρμόζει να προηγείται η διάθεση κατανόησης και ο συνεπής αυτοέλεγχος σε ότι διατυπώνεται, με μόνιμη διάθεση να ζυγίζονται αυτά που γίνονται κάτω από τις σκοπιμότητες και το βάρος των συνθηκών, ενώ η στήριξή μας σε κάθε θετική του επιλογή θα παρέχεται αφειδώς. Τού εύχομαι εκ βάθους καρδίας τα καλύτερα.
Όλη η ανθρωπότητα καλούμαστε να αξιοποιήσουμε την προσφορά του με τον πλέον δημιουργικό τρόπο.

 

 

Σχόλιο από την ανάρτηση "Ομιλία Τραμπ - Καπιτώλιο - ενσωματωμένοι ελληνικοί υπότιτλοι" :

Μποτίλια στο Πέλαγος 21 Ιανουαρίου, 2025 21:25

 

Ο Τραμπ δεν διαμόρφωσε την προσωπικότητά του σαν πολιτικός αλλά σαν μάνατζερ και χωρίς να εκπροσωπεί ούτε το απόλυτο καλό, ούτε το απόλυτο κακό, είναι υπέρμετρα ναρκισσιστής, πολύ καλός στην συστηματική οργάνωση δεδομένων, ενώ στην βάση τής προσωπικότητός του ελλοχεύει μια έντονη παρορμητική έλξη, που εξασκεί η εναπόκτηση δύναμης, η δημόσια προβολή και οι εκδηλώσεις αγάπης τού κοινού. Έτσι συνιστά ένα δυναμικό μείγμα, που δεν τού επιτρέπει να υπερβεί κάποια όρια προς αμφότερες τις κατευθύνσεις.
Έχει μεγάλο σεβασμό στον πατέρα του, που θεωρεί βάση τής δικής του ανόδου και τής επιτυχίας και αυτό έχει πολύ θετικές συνέπειες στην διαμόρφωση τής προσωπικότητός του. Ο Ναρκισσισμός έχει σημαντικές αρνητικές ιδιότητες, αλλά έχει και κάποιες πάρα πολύ θετικές συνέπειες. Το τελευταίο, που θα ήταν δυνατόν να θέσει σε αμφισβήτηση ένας συνεπής ναρκισσιστής είναι το γόητρό του. Ο Τραμπ έχει δηλώσει, ότι δεν είναι διατεθειμένος ποτέ να χάνει. Αυτό υποδηλώνει ατσάλινη εμμονή. Επί πλέον έχει δηλώσει, ότι ενώ πιστεύει στον Θεό, δεν χρειάζεται ποτέ να εξομολογηθεί, διότι ουδέποτε διέπραξε κάτι μεμπτό. Αυτό δηλώνει ατσάλινη αυτοπεπείθηση. Θεωρεί τον εαυτό του συνεχιστή μιας πορείας που ξεκίνησε ο πατέρας του και σε αυτόν λογοδοτεί εσωτερικά. Άρα διαθέτει μέτρο. Επί πλέον το απόλυτο καμάρι του είναι ο γιόκας του, στον οποίον διαβάζει το μέλλον και θεωρώ ότι δεν σκοπεύει ποτέ να τον προδώσει, παραδίδοντάς του ένα καλύτερο μέλλον. Επί πλέον επιδεικνύει πάντοτε την γυναίκα του. Το γυναικείο πρότυπο συμβολίζει την οικουμένη, την δημιουργία, το κάλλος, την αρμονία, την χάρη. Αυτά είναι τα βαθύτερα στηρίγματά του.
Ο μακαρίτης κωμικός Κώστας Τσάκωνας είχε δηλώσει, ότι ενώ αγαπάει τον κινηματογράφο, προτιμάει το θέατρο, διότι σε αυτό βιώνει την ψυχεδέλεια των αντιδράσεων τού κοινού. Η ψυχεδέλεια υπερβαίνει την λογική, χωρίς όμως να την καταργεί, αλλά προσπαθεί με συνέπεια να την θέσει στην υπηρεσία της.
Στην πρώτη διάρκεια τής θητείας του ο Τραμπ δεν είχε γνώση τού χώρου. Αποδείχθηκε, ότι τόσο στον Λευκό Οίκο, όσο και στο άμεσο περιβάλλον ήταν περιτριγυρισμένος από φίδια. Οι ενέργειες του έμοιαζαν με πυροτεχνήματα ενός χορού μέσα σε ναρκοπέδιο. Θεώρησε, ότι με αυτόν τον χορό θα έδινε δείγμα γραφής και θα μάθαινε να πατάει χωρίς να χάνει την ισορροπία του στα ελάχιστα σημεία που προσφέρονται.
Ο τραμπ είναι βρωμιαράκος, χωρίς όμως να είναι βρωμιάρης. Γνωρίζει εκ πείρας, ότι για να μπορέσει να μεταβεί κάποιος σε μια πιο καθαρή περιοχή, είναι υποχρεωμένος να πατήσει και σε κάποιες βρωμιές. Οι πρώτες επαγγελματικές δραστηριότητες τού πατέρα του εξ άλλου δεν ήσαν σώνει και καλά περιωπής. Γνωρίζει, ότι αυτοί που επιλέγουν κάποιες τελείως καθαρές πίστες, μπορεί να βρίσκονται σε μια εσωτερική διαπάλη για να δαμάσουν τον εσωτερικό τους δαίμονα, όμως δεν μπορούν να επιβάλλουν άμεσα κάτι πρακτικό στον εξωτερικό χώρο. Η αμφισβήτηση εξωτερικών δαιμόνων απαιτεί παρεμβάσεις στον δικό τους χώρο. Και αυτό που κρίνει την τελική κάθαρση είναι οι προθέσεις και όχι τα αναπόφευκτα πατήματα σε ρύπους για λόγους τακτικής. Αυτή η διαδικασία απαιτεί σθένος, αποφασιστικότητα, ετοιμότητα διακινδύνευσης, καθώς και ένα ιμάντα σωτηρίας μέχρι το βάθος που ενδημεί το απόλυτο καλό. Τέτοιες διαδικασίες δεν μπορούν να τις εποπτεύουν οι έξωθεν ευρισκόμενοι, αλλά σε τελευταία ανάλυση ούτε και αυτοί που τις αποτολμούν. Τούς οδηγεί μια εντελέχεια, που δεν είναι διατεθειμένοι να παρακάμψουν.
Ο Τραμπ καλείται να προβεί σε δύσκολους συμβιβασμούς και επικίνδυνους ακροβατισμούς. Στο επιτελείο του μπήκαν σκληροί φιλοσιωνιστές, όμως η κατάπαυση πυρός στην Γάζα είναι γεγονός. Εκτιμώ, ότι επιθυμεί την ειρήνευση τού Ουκρανικού. Είναι ένα ζήτημα κεντρικό, που θα κριθούν πολλά. Όμως πρέπει να πείσει γι αυτό ένα ολόκληρο συρφετό. Και για να το πετύχει μπορεί να χρειαστεί να ρίξει άλλα κομμάτια του στο θηρίο.
Προτίθεμαι να τον δω με έντονη κριτική διάθεση, όμως εφόσον τον δέχομαι εσωτερικά και στέλνοντάς του όση θετική ενέργεια μπορώ.

 

 ---------------------------------------------------------

 

Σχόλια Μποτίλια στο Πέλαγος, από την ανάρτηση "Όλα τα διατάγματα που υπέγραψε ο Ν.Τραμπ στο CapitalOneArena" :

 

Φίλτατε Διός Κούρε,

Ουδείς καλόπιστος και εχέφρων αποσκοπεί να αποδομήσει τον Ντόναλντ Τραμπ. Έχουν δοθεί όμως αρκετές λαβές, ώστε να επιχειρηθούν κριτικές προσεγγίσεις σε πεπραγμένα. Οι πλειοψηφία των σοβαρών αναλυτών, συμπεριλαμβανομένων και των επαγγελματιών τού είδους που κάνουν σημαντικότατες παρεμβάσεις, αποφεύγει ρητά να προβεί σε τελειωτικά συμπεράσματα. Ο Τραμπ θεωρείται ως μη προκαθορίσιμος (unpredictable). Εκτιμώ, ότι μέχρι σήμερα έχει πει πολλά ψέμματα. Πλην όμως δεν παύει να είναι και εκείνος ο πολιτικός, που έχει κατονομάσει τις πλέον φοβερές για το σύστημα αλήθειες. Βαθύ κράτος, παιδοβιασμοί, αδρενοχρώμιο, ρόλος τής FED.

Ο Τραμπ μοιάζει να αιωρείται μεταξύ δυο απόλυτων άκρων, που το ένα είναι η διάσωση τού κατεστημένου και το άλλο είναι η ριζική του ανατροπή. Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε, ότι το δεύτερο είναι αδύνατον να προωθηθεί χωρίς ταυτόχρονη στήριξη στο πρώτο. Κάθε άλλου είδους εκτίμηση, δεν εκφράζει κάτι περισσότερο από ευσεβείς πόθους, που δεν ανταποκρίνονται σε ρεαλιστικές δυνατότητες. Ο τελευταίος μεγάλος ηγέτης, που είχε αποτολμήσει να προβεί σε κατανομασία των πολύ σκοτεινών δεδομένων τού συστήματος, μυστικές αδελφότητες, μυστικές υπηρεσίες και κυριαρχία στην έκδοση χρήματος, ήταν ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, που ρούφηξε απότομα και ανελέητα η συστημική δύνη. Δεν είμαστε όλοι χειραγωγήσιμοι, όμως δεν παύουμε να είμαστε όλοι διαχειρήσιμοι (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Όπου δεν μπορεί να εφαρμοστεί η εξαγορά, εφαρμόζεται η εξουδετέρωση με ποικίλους τρόπους, έσχατη των οποίων είναι η φυσική εξόντωση.

Κατά την γνώμη μου, βρισκόμαστε μπροστά σε μια συναρπαστική διελκυστίνδα, που θα προσπαθήσω να αναπτύξω σε σχόλια προηγούμενης ανάπτυξης: Θα καταφέρει τελικά ο Τραμπ να επιβληθεί στον εαυτό του, ή μήπως ο εαυτός του θα κυριαρχήσει στις επιλογές του, με απρόβλεπτες συνέπειες; Ένας πρωτοφανής δυναμισμός λανθάνουσας ισορροπίας, που πρώτη εκδήλωσή του ήταν η επιβολή παύσης πυρός στην Γάζα. Μια επιλογή που επιβάλλει ο ρεαλισμός, αλλά και που οι προεκτάσεις της αγγίζουν το μύχιο ψυχικό βάθος τής οικουμένης.

Η διαπάλη μεταξύ συνειδητότητος και μύχιων παρορμήσεων καταλαμβάνει πλέον την πιό ευαίσθητη αρένα τού πολιτικού γίγνεσθαι. Το σκορ μπορεί να είναι τόσο η ολοκληρωτική πτώση, όσο και η ηρωική έξοδος. Όσοι καταβάλαμε το εισιτήριο να υπάρχουμε σε αυτήν την εποχή, θα σφίξουμε παλάμες και δόντια, με κοινό χαρακτηριστικό για όλους ανεξαιρέτως προσδοκιών την άφθονη ένταση.

 

 

Φίλε Κώστα,

Όσο αφορά την πρόσφατη εξαγγελία Τραμπ περί πάταξης τής εγκληματικότητος, ούτε μού αρέσει ούτε με πείθει στο ελάχιστο, διότι η αιχμή της στοχεύει αλλού. Στην αποκλειστική συνέντευξή του ο Τραμπ στον Τάκερ Κάρσον στις 20.01 (ήδη στην αρχή τής συνέντευξης, δεν χρειάζεται να την παρακολουθήσει κάποιος ολόκληρη για να το διαπιστώσει)
https://www.youtube.com/watch?v=Nvuh2hCB5mk
ισχυρίστηκε ο Τραμπ, ότι η εγκληματικότητα στην χώρα, που θριάμβευσε ο Αλ Καπόνε, η Σικελική μαφία και η μαφία τής Μασσαλίας επί πάμπολλες δεκαετίες, είναι εισαγόμενη και οφείλεται στην λαθρομετανάστευση, που εισάγει και εμπορεύεται τα ναρκωτικά.
Αναγνωρίζω πλήρως το πρόβλημα τής λαθρομετανάστευσης και πριμοδοτώ χωρίς εκπτώσεις το ξωπέταγμά της. Όμως η συγκεκριμένη αναφορά τού Τραμπ δεν αφορά εν τέλη το έγκλημα, αλλά έχει, όπως καταγράφεται στην πρώτη του αποκλειστική συνέντευξη αποκλειστικά αντιξενική αιχμή, όπως καταδεικνύει η παθοψυχολογία των Musk και Peter Thiel, που την έκαναν από την Νοτιοαφρικανική 'Ένωση όταν καταργήθηκε το απαρτχάιντ.
Εάν είναι δυνατόν το πρόβλημα τής εγκληματικότητος σε μια χώρα 330.000 εκατομμυρίων, που το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος ελέγχει σημαντικούς τομείς την οικονομίας και όπου το εμπόριο ναρκωτικών αποτελεί σημαντική πηγή τής χρηματοδότησης των μυστικών υπηρεσιών, να ανάγεται στα ντηλέρια μερικών εκατομμυρίων εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών. Αυτοί είναι ανά πάσα στιγμή αναλώσιμοι και μπορούν να αντικατασταθούν αμέσως από το άφθονο κόπρανο που περιφέρεται στις ΗΠΑ με εγχώρια υπηκοότητα.
Επειδή γνωρίζω προσωπικά από δεύτερο χέρι κάποια πρωτοπαλίκαρα τής ελλαδίτικης μαφίας στην Νέα Υόρκη (εάν σού λέει κάτι το όνομα Τσέλιγκας) τα κάτασπρα γιλεκάκια είναι πολύ εντυπωσιακά, αλλά ας πάει να τα πεί αυτά ο λεγάμενος στον διαπλεκόμενο με την μαφία Τζουλιάνι και σε αυτούς που πούλαγε στο παρελθόν ακίνητα και νοίκιαζε πανάκριβες σουίτες στα ξενοδοχεία.
Και άντε τώρα να κόψει κάποιος απότομα την στόφα από τα πολλά εκατομμύρια πρεζόνια και μαριχουανάκηδες στις ΗΠΑ. Τότε είναι που θα ξεκινήσει εμφύλιος ΑΥΡΙΟ.
Μπορεί να δώσει προοπτική στους κατεστραμμένους εδώ και τώρα; Μπορεί να προσφέρει θέσεις εργασίας; Θα με έπειθε πολύ περισσότερο εάν εξήγγειλε την οργάνωση κέντρων αποτοξίνωσης και κέντρα δημιουργικής απασχόλησης τής νεολαίας.
Είπαμε να αναφερθούμε στα θετικά. Ας μην ξεκινήσουμε με αυτά που τον εκθέτουν άσχημα. Και ας προσέξει πολύ. Διότι δεν καραδοκώ μόνον εγώ, καραδοκεί και ο Μπάνον, που είναι απείρως ισχυρότερος εμού. 

Για να μην παρεξηγηθεί η εκτίμηση που τρέφω στο πρόσωπο τού Ντόναλντ Τραμπ, επιθυμώ να προσθέσω, ότι αδυνατώ να εντοπίσω κάποια αντιξενική διάθεση στο βάθος τής προσωπικότητός του. Ο Τραμπ είναι ένας καλός άνθρωπος και έχει βιώσει αρκετή χλιδή, αποδοχή και χειροκρότημα, για να θρέφει σύνδρομα ενάντια στο όποιο ρεμάλι σέρνεται στο κοινωνικό περιθώριο. Είναι όμως η μέγγενη των δεδομένων τέτοια, που θα τον υποχρεώσει να πει και κάνει πολλά για λόγους σκοπιμότητας που κρίνει αναπόφευκτη. Γνωρίζοντας, ότι μια πρόσθεση δεν κρίνεται από το πρόσημο των επί μέρους προσθετέων, αλλά από το αποτέλεσμα κάτω από την γραμμή τής σούμας. Είμαστε αρκετοί που εξασκούμε κριτική σκληρή απέναντί του. Όμως οι περισσότεροι τού ευχόμαστε κάθε επιτυχία. Καθότι το κλάδεμα ενός δέντρου δεν αποσκοπεί να το βλάψει, αλλά να συμβάλλει στο μελλοντικό του φούντωμα. Και όσοι στηρίζουν κριτικά, στηρίζουν πραγματικά.

 

 

 Αγαπητέ bilboy,

Όσο αφορά το ψυχογράφημα που επιχείρησα για τον Ν.Τραμπ και σού άρεσε,

οι επαγγελματίες ψυχολόγοι κατά κανόνα προσπαθούν να αναδείξουν στην επιφάνεια τα προβλήματα άλλων. Όμως πίσω από την μάσκα, που εκούσια ή ακούσια έχουμε προσαρμόσει για να γινόμαστε αποδεκτοί, βρίσκεται πάντοτε ένας άνθρωπος. Και η διάθεση να τον ανιχνεύσουμε, αναδεικνύει την κοινή ανθρώπινη ιδιότητα, που σφραγίζει και εμάς τούς ίδιους. Έτσι συναντάμε τότε και τις δικές μας ανεπάρκειες και πόθους, στα πλαίσια τού δράματος, που ενώ έχει προσωπική εκφορά, διέπεται και από το κοινό ανθρώπινο δράμα. Εάν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε, είναι επόμενο να δείξουμε κατανόηση, καθότι αυτή δεν τέμνεται. Έτσι κοινωνούμε με αυτό, που παύει να είναι ο άλλος, οπότε η διαδικασία αληθεύει.

Όσο αφορά την εκδήλωση απαξίωσης απέναντι σε κάποιους καθηγητές, η κατ' αποκοπήν απαξίωση δεν είναι ποτέ καλή, διότι πάντοτε υπάρχουν και οι άξιοι μεταξύ των λιγότερο καλών. Αυτό που αρμόζει να απαξιωθεί, δεν είναι οι άνθρωποι που υπηρετούν τον εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά το σαθρό εκπαιδευτικό σύστημα που τούς διαμορφώνει. Αυτή η κίνηση από την μεριά μου ήταν λάθος, που προέκυψε σαν αντίδραση στο brain drain που έχω υποστεί στις αρχές τής δεκαετίες τού '70, με αποτέλεσμα να φύγω από την πατρίδα. Γι αυτό την ανακαλώ και ζητώ συγγνώμη από αυτούς που έθιξα. Όφειλα να επικεντρώσω την κριτική σε απόψεις και όχι σε πρόσωπα. Η κακίες δεν ωφελούν, γι αυτό είναι σκόπιμο να παραμερίζονται. 

 

Διόδοτος