"Κωνσταντινούπολη – 2" - γράφει ο ΕργΔημΕργ

                                Χάρτης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1025, κατά το θάνατο του Βασιλείου Β'

 
 

Το παρόν ιστομπλόγκι (ΕργΔημΕργ) έχει τη χαρά να τιμάται με τη φιλία τόσο του Νέου Αριστοτέλη, όσο καί του Νέου Διογένη του Κυνός! (Καί διαφόρων άλλων νεοφιλοσόφων απ’ ανάμεσα.) Βέβαια, οι απόψεις τους απέχουν έτη φωτός (το καταλάβατε, έ; 🙂 ), αλλά καί χωρίς φίλους δεν μπορούμε!

Έτσι:

• Στη μέν θετική πλευρά, ακούγονται όλες οι απόψεις. (Που μπορεί, βραδερφέ, κάποιες να μην τις πήραμε χαμπάρι. Όθεν, καλό είναι ν’ ακούγονται «εις αγοράν πλήθουσαν».)
• Στην δέ αρνητική, γίνεται φανερό καί στον πλέον ηλίθιο το γιατί δεν πάμε μπροστά, ως έθνος. («- Δέκα Έλληνες, δεκαπέντε γνώμες!», έλεγε ο Γέρος του Μωριά. Δες καί υστερόγραφα.)

Δεν θα πω το ανεπανάληπτο του Ναστραντίν Χότζα «- Κι εσύ δίκιο έχεις!» (βλέπε επίσης στα υστερόγραφα). Αλλά θα προσπαθήσω ν’ αναλύσω κάποια πράγματα.

. . . . . . . . . . .

Η όλη συμπεριφορά του λαού μας τώρα τελευταία, δείχνει πως δεν έχει ούτε όραμα, ούτε σκοπό, ούτε πυξίδα / οδοδείκτη. (Γι’ αυτό κι όλοι αναζητούν ενστικτωδώς ένα αρχηγό της προκοπής, τουλάχιστον Μεγαλέξανδρο.)

Παλιά, η «Μεγάλη Ιδέα» ήταν κατανοητή στους πάντες· έστω καί κουτσά-στραβά προσλαμβανόμενη κι ερμηνευμένη. Βέβαια, επρόκειτο καθαρά γιά την ανασύσταση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, καί δή στην ύστερη φάση της, όταν πλέον η αυτοκρατορία είχε γίνει καθαρά «Ελληνική υπόθεση» – καί γεωγραφικώς, καί πολιτιστικώς.

[Είχαν πρό αρκετού χρόνου καταργηθεί (έστω: υπήρχαν τυπικώς καί μόνον) τόσο τα Λατινικά στα δημόσια έγγραφα, όσο καί διάφοροι λατινογενείς θεσμοί, πχ το Σιλεντιάριον, ή τίτλοι προσδιοριζόμενοι λατινιστί, πχ «εξκουβίτορες». Γεωγραφικώς, δέ, ουδείς ενδιαφερόταν γιά την πάλαι ποτέ δυτική / νότια αυτοκρατορία, πού έφτανε μέχρι την Υόρκη της αγγλίτσας, ή τις Ηράκλειες στήλες, ή τη Λιβύη καί γενικά τις ακτές της βόρειας Αφρικής. Ελλάδα, Μεγάλη Ελλάδα, Μικρά Ασία ήταν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος.]

Αυτό έδειξαν τόσο οι 124 (εκατόν είκοσι τέσσερεις) απελευθερωτικές επαναστάσεις ανάμεσα στο 1453 καί το 1821 (δες πχ εδώ, αν κι αναγράφονται λιγώτερες), όσο καί ο Θούριος του Ρήγα, ή οι αναφορές πχ του Κολοκοτρώνη στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, με την έκφραση: «- Ο βασιλιάς μας!».

Συνεπώς, καί σήμερα η τάση αρκετών συν-Ελλήνων προς …ονειροπόληση να ξαναπάρουμε την Κωνσταντινούπολη, δείχνει αυτό ακριβώς: ανασύσταση της (εξελληνισμένης) ύστερης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγώτερο.

. . . . . . . . . . .

Μόνο που, δυστυχώς, ουδείς κατέχει το μαγικό ραβδί. Έτσι, ακόμη κι αν ξαναπάρουμε την Πόλη, δεν πρόκειται ν’ ανασυσταθεί τίποτε αυτομάτως από την αυτοκρατορία πχ του Βασιλείου Β’. Θέλει πολλή προσπάθεια ακόμη…

…Πράγμα, που μας οδηγεί αμέσως στο να καταλάβουμε πως δεν θα μας αφήσουν να ολοκληρώσουμε την προσπάθεια. Τους έχεις τους άλλους (τις υπερδυνάμεις, ντέ!) γιά τρελλούς, ν’ αφήσουν την Ελλάδα να γιγαντωθεί x5 φορές μέσα σε μιά μέρα, ώστε ν’ αναγκαστούν να μοιραστούν την εξουσία του πλανήτη μ’ εμάς, καί ειδικά στο συγκεκριμένο «καυτό» γεωπολιτικό σημείο; Γιατί να το κάνουν αυτό; Επειδή μας αγάπησαν ξαφνικά με το «Φρή Κωνσταντινόπλ»; Δεν πάνε στον αγύριστο, λέω ‘γώ!

Δυστυχώς, ο ανοήτως υπερσυναισθηματικός Έλλην χαμογελάει καί συγχωρεί με λίγα χάδια καί λίγες καλές κουβέντες, σα δαρμένος αλλά πιστός σκύλος. Στα πλαίσια αυτά, πάλι δυστυχώς, ουδείς καταλαβαίνει (διότι ουδείς την ανέφερε σε κάποιο άρθρο, βιβλίο, κτλ) πχ τη ζημιά στο μέλλον μας που μας έκαναν οι Γερμανοί επί Κατοχής… καί δεν εννοώ τα μπαταχτσηλίκια τους. Εννοώ τους εκατοντάδες χιλιάδες εκτελεσμένων, καθώς καί νεκρών από άλλες κατοχικές αιτίες, όπως η ασιτία. Αν ζούσαν όλοι αυτοί, σήμερα θα είχαμε περάσει τα δεκαπέντε εκατομμύρια λαού. Επίσης, είναι πολύ πιθανόν να τουφεκίζαμε τους δωσιλόγους (κάθε πολιτικής χροιάς), καί -υπ’ αυτές τις συνθήκες- η μεταπολεμική Ελλάδα θα ήταν πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Δεν θα υπήρχε περίπτωση να κυβερνάνε τη χώρα Κούληδες, Γιωργάκια, Αλεκσάκια, καί λοιπά ανεπαρκούς νοημοσύνης καί ηθικής δίποδα.

Δυστυχώς, πάλι, η Ιστορία δεν γράφεται με το «εάν».

Παρενθετικώς, οι Γερμαναράδες δεν ήταν οι μόνοι, που μας μακέλεψαν. Προηγήθηκαν κι άλλοι βάρβαροι· ο καθένας τους, όλο καί κάποια πτώματα Ελλήνων άφηνε πίσω του. (Καλά… τους δικούς μας εμφυλίους δεν τους βάζω στον λογαριασμό.) Κι ο σκοπός, πάντα ο ίδιος: χοντρή ανάσχεση (καί οπισθοδρόμηση) της πληθυσμιακής αυξήσεως των Ελλήνων.

[…Από κάπου τό ‘ξεραν όλοι αυτοί οι κερατάδες, Γότθοι, Φράγκοι, Οθωμανοί, καί λοιπά παρεμφερή μαϊμούδια, κάποια σκατένια κρυφά ιερατεία τους το σφύριξαν, ότι υπάρχει ένα στατιστικώς «κρίσιμο μέγεθος», το οποίο οι Έλληνες ουδέποτε επιτρέπεται να ξεπεράσουν. Εξ ού καί οι αλλεπάλληλες σφαγές Ελλήνων.

Όπως η κοπριά Τσώρτσιλλ, που είπε ότι ουδέποτε πρέπει να μας επιτραπεί ν’ αποκτήσουμε περισσότερα από δέκα πολεμικά πλοία. Το βλέπουμε καθαρά στην εποχή μας…]

. . . . . . . . . . .

Έτσι, η όλη υστερία «Φρή Κωνσταντινόπλ», «προφητείες», κτλ κτλ, μοιάζει με κάτι λαμπρές τελετές κάποιων πονηρών, που (γιά να ξεφορτωθούν την υποχρέωση) απονέμουν σε εφευρέτες τυπωμένα χαρτιά με αναμνηστικούς επαίνους, αντί γιά μιά γερή αμοιβή (ώς ώφειλαν). Ωραία, λένε οι προφητείες ότι θα μας δοθεί η Πόλη, καί καλώς νά μας ξανάρθει (όχι όπως είναι, όμως, έ; είπαμε!)…

…αλλά, αν νομίζετε ότι το άλφα καί το ωμέγα των μελλοντικών στόχων της Ελλάδας είναι αυτό (καί μόνον αυτό), καλύτερα να ξαναπάτε στο νηπιαγωγείο, να παίζετε με πλαστελίνες καί μαρκαδόρους. (Καί να μείνετε εκεί.)

[Πανάθεμα, συνειδητοποιήστε ότι μιλάμε γιά έναν λαό κι έναν πολιτισμό εκατοντάδων χιλιάδων ετών!!! Η Κωνσταντινούπολη είναι, πρέπει να είναι απλά μιά μικρή υποσημείωση ανάμεσα στους στόχους του έθνους μας.]

Όπως καταλαβαίνετε, προσπαθώ να σας βάλω στο κεφάλι τουλάχιστον την ιδέα ότι Κωνσταντινούπολη χωρίς την υπόλοιπη αυτοκρατορία, είναι σαν σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Αν πρόκειται γιά κάτι τέτοιο, ας την κρατήσει όποιος θέλει – κι ας χύσει το αίμα του γι’ αυτήν όποιος θέλει. Εμείς θα πάρουμε πόπ-κόρν, καί θα καθήσουμε στην τηλεόραση ν’ απολαύσουμε τους σκοτωμούς! 🙂 Ως Έλληνες, δεν ξεγελιόμαστε με ημίμετρα καί πορδές. Αρκετά! Δεν θέλουμε άλλη κοροϊδία, καί δεν θα πάρουμε άλλη κοροϊδία.

. . . . . . . . . . .

Δεν θα επιμείνω στα άλλα σταθερά σημεία, που ήδη σας επεσήμανα:

• ότι περνάμε εποχή εθνικών κρατών (ο Ρήγας ήδη ήταν εκτός εποχής, όταν ονειρευόταν ανασύσταση της Αυτοκρατορίας, καί δή σε πολυεθνικό πλαίσιο),
• ότι άλλαξαν οι συνθήκες – κι αλλάζουν με ραγδαίο ρυθμό,
• ότι έχουμε «απλωμένον τραχανά», καί δεν είμαστε γιά ξανοίγματα.

Αλήθεια, σας πέρασε ποτέ από το κεφάλι το τί μπορεί να γίνει, αν όλοι οι εντός Ελλάδος λάθρο πιάσουν τα όπλα; Κι όχι «άν», αλλά «όταν»; Ποιά «Κωνσταντινούπολη» μου τσαμπουνάτε, τότε;

Θα σας πω εγώ, όμως, το τί θα γίνει: είναι ζήτημα αν θα επιζήσουν δυόμιση εκατομμύρια Έλληνες από τα χατζάρια των λάθρο… καί, φοβάμαι, όχι οι σωστοί. (Η δέ ώρα αυτή πλησιάζει. Γνώμη μου, μέν· αλλά κρατήστε την, αν δεν μπορείτε να αιτιολογήσετε κάποια καλύτερη.)

Εν πάσει περιπτώσει, ακόμη καί χωρίς λάθρο, δεν γίνεται να θέλουμε να ξαναπάρουμε την Πόλη, αλλά την ίδια στιγμή να μας κυβερνάνε ξενόδουλα καί θρασύδειλα μασωνοανδρείκελλα καί εγκληματικά κομματόσκυλα, σαν το σημερινό γκουβέρνο. Όπως σε βλέπω καί με βλέπεις, αναγνώσθα μου, όλη η φάση θα καταλήξει όχι σε εθνική ανάταση (καί ανάταξη), αλλά σε βόθρο με σκατά.

[Φυσικά, απαγορεύεται αυστηρώς κάθε σκέψη γιά Γκλύκσμπουργκ, ως αρχηγό του έθνους μας!!! Η μασωνία της αγγλίτσας μπορεί μέν να έχει κάποια δικά της σχέδια στο κεφάλι της καί να μας τον έστειλε …ν’ αναλάβει υπηρεσία (εν όψει Πόλης), αλλά να ξέρει ότι στο 2025 υπάρχουν Έλληνες, που την πουλάνε καί την αγοράζουν την αγγλίτσικη μασωνίτσα, χωρίς να το πάρει αυτή πρέφα. Αν νομίζει ότι απευθύνεται σε αγράμματους φουστανελλοφόρους του 1854-57, κάνει …ένα μικρό λαθάκι! 🙂 ]

Δεν θα επιμείνω στα ήδη αναφερθέντα, αλλά θα πω τί δεί πράξαι.

. . . . . . . . . . .

Λοιπόν. Χωρίς πολλά-πολλά.

Πρώτον, δεν εμπιστευόμαστε τις καλές προθέσεις κανενός.

Δεύτερον, καλές είναι οι προφητείες (προσοχή, όμως, διότι η υπερβολική δόση προφητειών καί κομποσχοινιών οδηγεί σε μοιρολατρεία!), καλά καί τα σχέδια του Θεού (εάν τα διατυπώνουν σωστά, όσοι υποτίθεται πως τα έλαβαν), αλλά κατά τη γνωμάρα μου ακόμη καλύτερο είναι το ρηθέν υπό της τέως πεθεράς μου:

«- Βοήθα με, Θεέ μ’!»

«- Κουνήσ’, άνθρωπέ Μ’!»

Ως Έλλην, ποτέ δεν θα έλεγα όχι στην υπό όρους (*) επανεπέκταση της Ελλάδας μου σε πανάρχαιες περιοχές της, που δεν τις κατέχει σήμερα.

[* : Με τίποτε δεν θέλω στις υπό επανάκτηση περιοχές αλλοεθνείς, ακόμη καί φιλικούς προς εμάς – πχ Σέρβους. Φιλικοί μέν σήμερα, αλλά το αύριο δεν το ξέρεις! Άσε που οι αυτοκρατορίες αναγκαστικώς -από κάποιο σημείο επέκτασής τους καί μετά- συμπεριλαμβάνουν αλλοεθνείς πληθυσμούς… με νομοτελειακή συνέπεια, κάποια στιγμή να σκάνε σά μπαλλόνια, που τα παραφουσκώσανε. Γιά πάνε πές πχ του Όρμπαν να κάνει ξανά τη χώρα του ένα κράτος με την Αυστρία!… Να δείς, το θέλει αυτό; ]

Αλλά καί δεν θ’ άφηνα την προσπάθεια να προσγειώσω τους λοιπούς συν-Έλληνες μακριά από επικίνδυνες εστίες τελείως αδικαιολόγητου υπερενθουσιασμού. Όπως βλέπετε, καί το όραμα της Πόλης είναι λειψό (μιά Σμύρνη καί μόνον αυτή το 1919, είδατε τί κόστισε…), καί το σφίξιμο του Ατλάντειου πύθωνα (των «συμμάχων» μας, ντέ!) γύρω απ’ το κορμί της Ελλάδας, παραείναι πλέον φανερό. Συνεπώς, ως σώφρων Έλλην, δεν επιτρέπω να εφαρμοστούν ξανά τα ίδια αίτια, που θα οδηγήσουν νομοτελειακώς σε ίδιας φύσης τραγωδίες.

[Ειδικά στη Σμύρνη, πήγαμε γιά να κρατήσουμε την πόλη κι ένα μικρό μέρος της ενδοχώρας. Αλλά μας ανάγκασαν (όχι, βέβαια, από μόνες τους οι προβοκάτσιες των ατάκτων Τούρκων ενόπλων…) ν’ ανοίξουμε πολεμικό μέτωπο τριακοσίων χιλιομέτρων καί να πολεμάμε τρία χρόνια – μέχρι να φάμε την ανεπανάληπτη σφαλιάρα, που φάγαμε. Όμως, δεν ήταν αυτός ο αρχικός σκοπός, ούτε αυτές οι υποσχέσεις των σκατο»συμμάχων».

Γιά σκεφθήτε, τώρα, τον Ελληνικό Στρατό να πάει γιά τημΜπόλιν, αλλά εκών-άκων ν’ αρχίσει πάλι -ώς μή ώφειλε- να κυνηγάει εστίες ενόπλων Τουρκαλάδων στα ενδότερα της Μ. Ασίας, ακόμη καί της Θράκης!… Καί, μιά που η Ιστορία είναι η απόλυτη αναφορά: ακριβώς έτσι την πάτησαν στην Πόλη το 1204 οι Φράγκοι! Κατέκτησαν μέν την Κωνσταντινούπολη, αλλά άρχισαν αυτοί πλέον να τρώνε το κλύσμα των βαρβαρικών επιδρομών εναντίον της, καί αναγκάστηκαν να βγούν απ’ τα τείχη καί να πάρουν τους βαρβάρους στο κυνήγι. (Που, φυσικά, δεν το είχαν σκοπό εξ αρχής.)

Το 1205, μάλιστα, σκοτώθηκε ο τότε Φράγκος βασιλιάς της Πόλης σε μιά τέτοια επιδρομή. Δεν πρόλαβε να χαρεί τα κλεψιμέϊκα ούτε δώδεκα μήνες!

Κύριοι, ξεχάστε τους ενθουσιασμούς καί βάλτε μυαλό!!!]

. . . . . . . . . . .

Όθεν, τί προτείνεις τελικώς, ρέ μυστήριε Εργοδότη; Δεν τη θές τημΜπόλιν (καί την Αγιασοφιάν);

Ναί, τη θέλω· αλλά πάντοτε υπό όρους.

[Τα είπαμε, να μην τα ξαναλέμε. 25 μύρια αλλόφυλον κοσμάκη μέσα στα τσιμέντα, δεν τον θέλω. (Ούτε τα τσιμέντα τα θέλω.) Θέλω τημΜπόλιν καθαρή, σύν την αυτοκρατορία, όπως ήταν στο τέλος του 1025. Αυτά όλα πακέτο, ακατέβατα. Όχι σε δόσεις.

Αλλοιώς, το μακρύτερον, «κύριοι» «σύμμαχοι».]

Εάν, τώρα, εκπληρωθούν αυτοί οι όροι στο 100%, τότε πάμε στην υλοποίηση της β’ φάσης του αμέσως προσεχούς εθνικού μέλλοντος της χώρας, δηλονότι: ισχυροποίηση του εθνικού πυρήνα καί της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων, καί εξάπλωσή τους μέσα στα όρια της αυτοκρατορίας του Βασιλείου Β’ – καί όχι παραέξω. Καί με τίποτε όνειρα γιά νέες αυτοκρατορίες (καί δή, πολυεθνικές…), ή γεωγραφικές επεκτάσεις άνευ νοήματος· λες κι έχουμε εμείς καμιά δουλειά στους Βαλτότοπους (Μούρλαντζ) της αγγλίτσας, εκεί που έφτασαν κάποτε οι Ρωμαίοι!

[…Ή, μήπως, νομίζετε ότι οι Κινέζοι δεν μπορούν να κάνουν μιά χαψιά τη Μογγολία, καί ν’ αρχίσουν τα έργα υποδομής εκεί; Σας φαίνεται λογικό, με τόσο υπερπληθυσμό που έχουν, ν’ αφήνουν τόση έκταση άδεια, να τη νέμονται μιά χούφτα τσαντηροδύτες ποιμένες παραγωγοί γιαούρτης;

Αγάπες μου, κάτι ξέρουν οι Κινέζοι καί γιά γεωδυναμικά αιθερικά πλέγματα, που λέγαμε, καί γιά το αν πρέπει να επεκταθούν, καί πού, καί γιά εθνοκαθάρσεις (εάν τις κρίνουν απαραίτητες – σάμπως θα τους κάνει ντά! ο ΟΗΕ; ), κτλ κτλ. Το Θιβέτ, πχ, γιατί ακόμη δεν το εποίκισαν αγρίως; Τί περιμένουν; ]

Αυτή ακριβώς η γεωγραφική περιοχή θ’ αποτελέσει τον πυρήνα του αναζωογονημένου Ελληνικού έθνους. Πρέπει, μάλιστα, να δοθούν δωρεάν εκτάσεις καί σπίτια σε νέα ζευγάρια, ώστε σ’ όλη αυτή την έκταση να μπεί η εθνική μας «σφραγίδα» με τους απογόνους τους.

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ 1: Τί γίνεται, όμως, καί με τα φιλαράκια μου; Διότι η αφορμή γιά το παρόν δόθηκε εξ αιτίας του ότι ο Νέος Διογένης εξαπέλυσε κεραυνούς εναντίον του νέου Αριστοτέλη! (Κι η δικιά μου η καμπούρα τρώει καθημερινώς Διογενικά αστροπελέκια, νομίζετε ότι τη βγάζω καθαρή; 🙂 )

Κι η πλάκα είναι, πως τα επιχειρήματα αμφοτέρων είναι σοβαρά! Όθεν, επιβαλλόταν να δω το προκύψαν ζήτημα.

Ο Νέος Διογένης, βέβαια, είναι αυτός που είναι. Ο Νέος Αριστοτέλης, τώρα… Ειλικρινά, η συστηματική, ακαδημαϊκή «πιουρίστικη» (pure = καθαρός) φιλοσοφία δεν είναι το φόρτε μου. Πάντως, ως φιλαναγνώστης, κάπου είχα διαβάσει (αν καί δεν καλοθυμάμαι πού – νομίζω κάποιοι Γερμανοί φιλόσοφοι το διατύπωσαν έτσι), λοιπόν, ότι υπάρχει διαφορά, λέει, μεταξύ «Γκεσσσσίχτε» καί «Χιστορίε» (τ’ είν’ τώρα ακριβώς η μία, καί τί η άλλη, τρέχα γύρευε!), κι ότι μέσα σ’ αυτές μπαίνει, ξαναλέει, άλλοτε το ΓκόττΓκάϊστ («Θεϊκό Πνεύμα»), κι άλλοτε το ΦόλκσΓκάϊστ («λαϊκό πνεύμα»), κι άλλοτε τουρλού.

Είναι φανερό, επομένως, ότι εδώ έχουμε έναν ιστορικό με περισσότερο, αν όχι συνολικό, ΓκόττΓκάϊστ. Δέ ‘ν’ κακό, θα έλεγα. Αρκεί αυτός (κι ο καθένας…) να λαλεί την γλώσσα της αληθείας. (Που το πράττει.)

Τέλος πάντων ας τα βρούν οι φιλόσοφοι μεταξύ τους! Καί να δείς, που άμα τους βάλω αυτουνούς τους δύο σ’ ένα τραπέζι, θα γίνουν φίλοι γκαρδιακοί!… καί στο τέλος θα μου τη λένε εμένα αμφότεροι, λες κι είμαι διαιτητής σε ντέρμπυ Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού!

Κι όσο γιά μένα… Έ, εγώ απλά είμαι αυτός, που στα δύσκολα κρατάω τσίλιες.

Γιά να σας προστατεύω.

[Στους γάμους καί στις κηδείες, λέει, πάντα πρέπει να υπάρχει ένας ψύχραιμος. Άλλως τε, κάποιος πρέπει να κάνει σωστά καί τον λογαριασμό στο τέλος, να πληρωθεί κι ο μαγαζής.]

Υγ 2: Εάν οι σημερινοί Έλληνες δεν ξέρουν ακριβώς τί να ζητήσουν ως εθνικό ιδανικό τους, προθυμοποιούμαι να γράψω σχετική ανάρτηση, να ξεκαθαριστεί το θέμα. Σας την έχω υποσχεθεί, άλλως τε, διαθεσίμου ελευθέρου χρόνου (μου) επιτρέποντος.

Νομίζω ότι κάποτε, πρίν χρόνια, είχα ξαναγράψει κάτι σχετικό, αλλά μία επανάληψη ποτέ δεν πείραξε κανέναν.

Υγ 3: Η αρχική μου ιδέα ήταν η ισχυροποίηση του εθνικού πυρήνα μέσα στα στενά ιστορικά πλαίσια της Ελλάδας· δηλαδή, μέσα στα σημερινά σύνορα, συν τη Βόρειο Ήπειρο, συν την Κύπρο, σύν τη Μεγάλη Ελλάδα, σύν τα μισά Σκόπια. Ωστόσο, αν προκύψει η (όπως τη θέλω) «κάθαρση» των εδαφών της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας του 1025, δεν λέω όχι.

Όχι ανόητες επεκτάσεις, όμως! Κάτσε πρώτα να κυβερνήσουμε σωστά αυτά που έχουμε, καί το συζητάμε αν είναι σκόπιμο να επεκταθούμε – καί μέχρι πού. Οι τεράστιες εκτάσεις είναι πρακτικώς μή κυβερνήσιμες.

Υγ 4: Φημολογείται ότι… Κολοκοτρώνης, πρό των Δερβενακίων, απευθυνόμενος προς τα παλληκάρια του – καί γνωρίζων άριστα την ψυχολογία του Έλληνα: «- Γιά δέκα λεπτά της ώρας, κάντε ό,τι σας λέω! Μετά, κάντε ό,τι θέλετε!»

Υγ 5: Πάνε, λέει δύο χωριάτες στον Ναστραντίν Χότζα, να τους λύσει τη διαφορά, ως ντέ φάκτο (ιερο)δικαστής του χωριού. Στο μεταξύ, μαζεύονται κι οι λοιποί χωριάτες από γύρω, κερκίδα.

Ξεκινάει ο πρώτος, δείχνοντας τον αντίδικο: «- Αυτός έβαλε την κατσίκα στο χωράφι μου, καί μού ‘φαγε τα χόρτα, που ήθελα να μαγειρέψω! Είμαι φτωχός άνθρωπος, Χότζα, καί θα πεθάνω από πείνα!», κτλ κτλ, επί κανα δίωρο.

Τον ακούει προσεκτικά ο Χότζας, καί στο τέλος λέει: «- Δίκιο έχεις!»

Αρχίζει μετά ο άλλος: «- Τί να κάνω, μπρέ Χότζα, κι εγώ φτωχός είμαι, πήγα γιά δουλειά να βγάλω λίγα λεφτά, έμεινε μόνη της η κατσίκα, έφαγε ό,τι βρήκε! Εγώ φταίω; σάμπως ήμουν εκεί να τη σταματήσω;», κτλ κτλ επί άλλο κανένα δίωρο.

Τον ακούει κι αυτόν προσεκτικά ο Χότζας, καί στο τέλος του λέει κι αυτουνού: «- Δίκιο έχεις!»

Στο σημείο εκείνο, σηκώνεται όρθιος καί οργίλος ένας τρίτος χωριάτης απ’ τους «φιλάθλους», καί λέει: «- Καλά, μπρέ Χότζα, μας μάζεψες εδώ τόσες ώρες, γιά να πείς ότι έχουν δίκιο κι οι δυό;»

«- Κι εσύ δίκιο έχεις!», απαντάει ο Χότζας! 🙂

 

ergdhmerg.wordpress.com 

 

diodotos-k-t.blogspot.com