"Τραμπ και Πούτιν αρχίζουν να αντιμετωπίζουν τα συσσωρευμένα γεωστρατηγικά συντρίμμια... εν μέσω τελεσίγραφου του Τραμπ προς το Ιράν" - του Alastair Crooke, Strategic Culture Foundation

Μήπως ο Τραμπ βλέπει το Ιράν μέσα από κάποια διαταραγμένη οπτική - ότι καταστρέφοντας το Ιράν, φέρνει την ειρήνη μέσω της δύναμης;

 

Το τηλεφώνημα της 18ης Μαρτίου μεταξύ των προέδρων Τραμπ και Πούτιν πραγματοποιήθηκε. Ήταν μια επιτυχία, στο βαθμό που επέτρεψε και στις δύο πλευρές να χαρακτηρίσουν το αποτέλεσμα ως «θετικό». Και δεν οδήγησε σε κατάρρευση (λόγω της μικρότερης παραχώρησης από τον Πούτιν - ανακωχή στις ενεργειακές υποδομές) - κάτι που εύκολα θα μπορούσε να είχε συμβεί (δηλαδή να εξελιχθεί σε αδιέξοδο - με τον Τραμπ να αφορίζει τον Πούτιν, όπως έκανε στον Ζελένσκι), δεδομένων των φανταστικών και μη ρεαλιστικών προσδοκιών που πλέκονται στη Δύση ότι αυτή θα ήταν η «αποφασιστική συνάντηση» για την οριστική διαίρεση της Ουκρανίας.

Ίσως να ήταν και μια επιτυχία, στο βαθμό που έθεσε τις βάσεις για την απούσα εργασία, που τώρα πρέπει να διεκπεραιωθεί από δύο ομάδες εμπειρογνωμόνων για τους λεπτομερείς μηχανισμούς της εκεχειρίας. Ήταν πάντα ένας γρίφος γιατί αυτό δεν είχε αντιμετωπιστεί νωρίτερα από την αμερικανική ομάδα στο Ριάντ (έλλειψη εμπειρίας;). Εξάλλου, επειδή η κατάπαυση του πυρός αντιμετωπίστηκε ως αυτοδημιούργητη οντότητα, λόγω της αμερικανικής υπογραφής, οι δυτικές προσδοκίες απογειώθηκαν με την πεποίθηση ότι οι λεπτομέρειες δεν είχαν σημασία- το μόνο που απέμενε να γίνει - κατά την (εσφαλμένη) αυτή εκτίμηση - ήταν να «μοιραστεί η πίτα».

Μέχρι τους μηχανισμούς μιας κατάπαυσης του πυρός - η οποία πρέπει να είναι συνολική, δεδομένου ότι οι εκεχειρίες σχεδόν πάντα καταρρέουν - δεν υπήρχαν πολλά πράγματα να συζητηθούν για το θέμα αυτό την Τρίτη. Όπως ήταν αναμενόμενο, λοιπόν, η συζήτηση (σύμφωνα με πληροφορίες) φάνηκε να έχει στραφεί σε άλλα θέματα: κυρίως οικονομικά και το Ιράν, υπογραμμίζοντας και πάλι ότι η διαδικασία διαπραγμάτευσης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας δεν εξαντλείται μόνο στην Ουκρανία.

Πώς λοιπόν θα προχωρήσουμε στην εφαρμογή της εκεχειρίας; Είναι απλό. Να αρχίσουμε να ξετυλίγουμε το «λίκνο της γάτας» των εμποδίων που εμποδίζουν την ομαλοποίηση των σχέσεων. Ο Πούτιν, ξεριζώνοντας ένα μόνο σκέλος αυτού του προβλήματος, παρατήρησε ότι:

 «Οι κυρώσεις [από μόνες τους] δεν είναι ούτε προσωρινά ούτε στοχευμένα μέτρα. Αποτελούν [μάλλον], έναν μηχανισμό συστημικής, στρατηγικής πίεσης κατά του έθνους μας. Οι ανταγωνιστές μας επιδιώκουν διαρκώς να περιορίσουν τη Ρωσία και να μειώσουν τις οικονομικές και τεχνολογικές της ικανότητες ... αναπαράγουν αυτά τα πακέτα ακατάπαυστα».

Υπάρχουν, λοιπόν, πολλά συσσωρευμένα γεωστρατηγικά συντρίμμια που πρέπει να αντιμετωπιστούν και να διορθωθούν, που χρονολογούνται πολλά χρόνια πριν από την ουσιαστική έναρξη της εξομάλυνσης της Μεγάλης Εικόνας.

Αυτό που είναι προφανές είναι ότι ενώ ο Τραμπ φαίνεται να βιάζεται να ξεσπάσει, ο Πούτιν, αντίθετα, δεν βιάζεται. Και δεν θα βιαστεί. Η δική του εκλογική ομάδα δεν θα ανεχθεί μια βιαστικά παραποιημένη συμφωνία με τις ΗΠΑ που αργότερα θα καταρρεύσει εν μέσω κατηγοριών για εξαπάτηση - και ότι η Μόσχα ξεγελάστηκε και πάλι από τη Δύση. Το ρωσικό αίμα επενδύεται σε αυτή τη διαδικασία στρατηγικής εξομάλυνσης. Πρέπει να λειτουργήσει.

Τι κρύβεται πίσω από την εμφανή βιασύνη του Τραμπ; Είναι η ανάγκη για ιλιγγιώδη ταχύτητα στο εσωτερικό μέτωπο για να προχωρήσει, προτού οι συσσωρευμένες δυνάμεις της αντιπολίτευσης στις ΗΠΑ (συν τους αδελφούς τους στην Ευρώπη) προλάβουν να ανασυνταχθούν και να τορπιλίσουν την εξομάλυνση με τη Ρωσία;

Ή μήπως ο Τραμπ φοβάται ότι ένα μεγάλο κενό πριν από την εφαρμογή της εκεχειρίας θα επιτρέψει στις δυνάμεις της αντιπολίτευσης να πιέσουν για την επανέναρξη των προμηθειών όπλων και την ανταλλαγή πληροφοριών - καθώς ο ρωσικός στρατιωτικός οδοστρωτήρας συνεχίζει την προέλασή του; Είναι ο φόβος, όπως προειδοποίησε ο Στιβ Μπάνον, ότι με τον επανεξοπλισμό της Ουκρανίας, ο Τραμπ ουσιαστικά θα γίνει «ιδιοκτήτης» του πολέμου και θα επωμιστεί την ευθύνη για μια μαζική ήττα της Δύσης και του ΝΑΤΟ;

Ή, ίσως ο Τραμπ αναμένει ότι το Κίεβο θα μπορούσε απροσδόκητα να οδηγηθεί σε μια συστημική κατάρρευση (όπως συνέβη με την κυβέρνηση Καρζάι στο Αφγανιστάν). Ο Τραμπ έχει πλήρη επίγνωση της πολιτικής καταστροφής που έπληξε τον Μπάιντεν από τις εικόνες των Αφγανών να προσκολλώνται στα λάστιχα των αναχωρούντων αμερικανικών μεταγωγικών αεροσκαφών (αλά Βιετνάμ), καθώς οι ΗΠΑ εκκένωναν τη χώρα.

Και πάλι όμως, μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό. Έμαθα από την εποχή που διευκόλυνε την κατάπαυση του πυρός στην Παλαιστίνη/Ισραήλ ότι δεν είναι δυνατόν να γίνει κατάπαυση του πυρός σε ένα μέρος (ας πούμε στη Βηθλεέμ), ενώ οι ισραηλινές δυνάμεις έβαζαν ταυτόχρονα φωτιά στη Ναμπλούς ή στην Τζενίν. Η συναισθηματική μετάδοση και ο θυμός από τη μία σύγκρουση δεν μπορούν να περιοριστούν σε μία τοποθεσία- θα ξεχειλίσουν στην άλλη. Δοκιμάστηκε. Η μία μόλυνε τις υπονοούμενες ειλικρινείς προθέσεις πίσω από την άλλη.

Μήπως ο λόγος της βιασύνης του Τραμπ είναι κυρίως ότι υποψιάζεται ότι η απεριόριστη υποστήριξή του προς το Ισραήλ θα τον οδηγήσει τελικά στην υιοθέτηση ενός μεγάλου πολέμου στη Μέση Ανατολή; Ο σημερινός κόσμος (χάρη στο διαδίκτυο) είναι πολύ μικρότερος από ό,τι παλαιότερα: Είναι δυνατόν να είσαι ταυτόχρονα «ειρηνοποιός» και «πολεμοκάπηλος» - και το πρώτο να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη;

Ο Τραμπ και όσοι Αμερικανοί πολιτικοί «ανήκουν» στο φιλοϊσραηλινό λόμπι, γνωρίζουν ότι ο Νετανιάχου κ.ά. θέλουν οι ΗΠΑ να βοηθήσουν στην εξάλειψη του περιφερειακού αντιπάλου του Ισραήλ - του Ιράν. Ο Τραμπ δεν μπορεί ταυτόχρονα να περιορίσει τις ΗΠΑ ως «σφαίρα επιρροής» του δυτικού ημισφαιρίου, αλλά και να συνεχίσει να ρίχνει το βάρος των ΗΠΑ ως παγκόσμιος Ηγεμόνας, προκαλώντας την πτώχευση της αμερικανικής κυβέρνησης. Μπορεί ο Τραμπ να περιορίσει επιτυχώς τις ΗΠΑ στο «Φρούριο Αμερική», ή οι ξένες εμπλοκές - δηλαδή ένα ασταθές Ισραήλ - θα οδηγήσουν σε πόλεμο και θα εκτροχιάσουν την κυβέρνηση Τραμπ, καθώς όλα είναι αλληλένδετα;

Ποιο είναι το όραμα του Τραμπ για τη Μέση Ανατολή; Σίγουρα, έχει ένα - είναι ένα που έχει τις ρίζες του στην ακλόνητη πίστη του στα ισραηλινά συμφέροντα. Το σχέδιο είναι είτε να καταστρέψει οικονομικά το Ιράν, είτε να το αποκεφαλίσει και να ενδυναμώσει ένα Μεγάλο Ισραήλ. Η επιστολή του Τραμπ προς τον ανώτατο ηγέτη του Ιράν Αλί Χαμενεΐ περιλάμβανε μια προθεσμία δύο μηνών για την επίτευξη μιας νέας πυρηνικής συμφωνίας.

Μία ημέρα μετά την επιστολή του, ο Τραμπ δήλωσε ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται «στις τελευταίες στιγμές» με το Ιράν:
 

«Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να αποκτήσουν πυρηνικό όπλο. Κάτι θα συμβεί πολύ σύντομα. Θα προτιμούσα μια ειρηνευτική συμφωνία από την άλλη επιλογή, αλλά η άλλη επιλογή θα λύσει το πρόβλημα».

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Ken Klippenstein σημείωσε ότι στις 28 Φεβρουαρίου, δύο βομβαρδιστικά B-52 που πετούσαν από το Κατάρ έριξαν βόμβες σε μια «άγνωστη τοποθεσία» - το Ιράκ. Αυτά τα βομβαρδιστικά με πυρηνικές ικανότητες μετέφεραν ένα μήνυμα του οποίου ο παραλήπτης «ήταν ξεκάθαρος σαν την ημέρα: Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν». Γιατί τα B-52 και όχι τα F-35 που επίσης μπορούν να μεταφέρουν βόμβες; (Επειδή οι βόμβες «bunker-buster» είναι πολύ βαριές για τα F-35; Το Ισραήλ έχει F-35, αλλά δεν έχει βαριά βομβαρδιστικά B-52).

Στη συνέχεια, στις 9 Μαρτίου, γράφει ο Klippenstein, έγινε μια δεύτερη επίδειξη: Ένα B-52 πέταξε μαζί με ισραηλινά μαχητικά αεροσκάφη σε αποστολές μεγάλης εμβέλειας, εξασκώντας επιχειρήσεις εναέριου ανεφοδιασμού. Ο ισραηλινός Τύπος ανέφερε σωστά τον πραγματικό σκοπό της επιχείρησης - «προετοιμασία του ισραηλινού στρατού για ένα πιθανό κοινό χτύπημα με τις ΗΠΑ στο Ιράν».

Στη συνέχεια, την περασμένη Κυριακή, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Μάικ Γουόλτς καυχήθηκε ότι πολλαπλές αγγλοαμερικανικές αεροπορικές επιδρομές «εξουδετέρωσαν» κορυφαίους αξιωματούχους των Χούτι, καθιστώντας πολύ σαφές ότι όλα αυτά αφορούν το Ιράν: 

«Αυτή ήταν μια συντριπτική απάντηση που στόχευσε στην πραγματικότητα πολλούς ηγέτες των Χούτι και τους εξουδετέρωσε. Και η διαφορά εδώ είναι, πρώτον, να κυνηγήσουμε την ηγεσία των Χούθι και, δεύτερον, να θεωρήσουμε υπεύθυνο το Ιράν».

Ο Μάρκο Ρούμπιο ανέπτυξε τις λεπτομέρειες στο CBS: «Κάνουμε χάρη σε ολόκληρο τον κόσμο με το να απαλλαγούμε από αυτούς τους τύπους».

Στη συνέχεια ο Τραμπ συνέχισε με το ίδιο θέμα:

    «Κάθε πυροβολισμός των Χούθι θα θεωρείται, από αυτό το σημείο και μετά, ως πυροβολισμός από τα όπλα και την ηγεσία του ΙΡΑΝ, και το ΙΡΑΝ θα θεωρηθεί υπεύθυνο και θα υποστεί τις συνέπειες, και αυτές οι συνέπειες θα είναι τρομερές!».

Σε ένα περαιτέρω άρθρο, ο Klippenstein γράφει: 

    «Το μενού των επιλογών του Τραμπ για την αντιμετώπιση της Τεχεράνης περιλαμβάνει τώρα μία που δεν είχε στην πρώτη του θητεία: πόλεμο πλήρους κλίμακας - με «πυρηνικά όπλα στο τραπέζι» (η επιλογή Trident II χαμηλής απόδοσης) Έγγραφα συμβολαίων του Πενταγώνου και της εταιρείας που έχω λάβει περιγράφουν «μια μοναδική προσπάθεια σχεδιασμού κοινού επιτελείου» που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ουάσιγκτον και στη Μέση Ανατολή για να βελτιωθεί η επόμενη γενιά «μιας μεγάλης περιφερειακής σύγκρουσης» με το Ιράν. Τα σχέδια είναι το αποτέλεσμα μιας επανεκτίμησης των στρατιωτικών δυνατοτήτων του Ιράν, καθώς και μιας θεμελιώδους αλλαγής στον τρόπο με τον οποίο η Αμερική διεξάγει τον πόλεμο». 

 Το νέο είναι ότι η «πολυμερής» συνιστώσα περιλαμβάνει το Ισραήλ που συνεργάζεται για πρώτη φορά με τους εταίρους του Αραβικού Κόλπου, είτε έμμεσα είτε άμεσα. Το σχέδιο περιλαμβάνει επίσης πολλά διαφορετικά ενδεχόμενα και επίπεδα πολέμου, σύμφωνα με τα έγγραφα που επικαλείται ο Klippenstein, από τη «δράση σε περίπτωση κρίσης» (δηλαδή την αντίδραση σε γεγονότα και επιθέσεις), έως τον «σκόπιμο» σχεδιασμό (που αναφέρεται σε καθορισμένα σενάρια που απορρέουν από κρίσεις που κλιμακώνονται εκτός ελέγχου). Ένα έγγραφο προειδοποιεί για την «ευδιάκριτη πιθανότητα» ο πόλεμος «να κλιμακωθεί εκτός των προθέσεων της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών» και να επηρεάσει την υπόλοιπη περιοχή, απαιτώντας μια πολύπλευρη προσέγγιση.

Οι πολεμικές προετοιμασίες για το Ιράν είναι τόσο στενά περιορισμένες, που ακόμη και οι εργολαβικές εταιρείες που εμπλέκονται στον πολεμικό σχεδιασμό απαγορεύεται να αναφέρουν ακόμη και μη διαβαθμισμένα τμήματα, σημειώνει ο Klippenstein:

    «Ενώ συχνά παρέχεται στους προέδρους μια σειρά στρατιωτικών επιλογών σε μια προσπάθεια του Πενταγώνου να κατευθύνει τον πρόεδρο σε εκείνη που προτιμά το Πεντάγωνο, ο Τραμπ έχει ήδη δείξει την τάση του να επιλέγει την πιο προκλητική επιλογή».

    «Ομοίως, το πράσινο φως του Τραμπ για τις ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές στη Γάζα, με εκατοντάδες νεκρούς, [την περασμένη] Δευτέρα, αλλά φαινομενικά στοχευμένες στην ηγεσία της Χαμάς, μπορεί να θεωρηθεί ότι συνάδει με το μοτίβο της επιλογής της πολεμικής επιλογής». 

Μετά την επιτυχή δολοφονία του κορυφαίου στρατηγού του Ιράν, Κασίμ Σουλεϊμανί, το 2020, ο Τραμπ φαίνεται να έχει πάρει το μάθημα ότι η επιθετική δράση είναι σχετικά δωρεάν, σημειώνει ο Klippenstein.

Όπως σημείωσε ο Waltz στη συνέντευξή του στον Τύπο:

    «Η διαφορά είναι ότι αυτές [οι επιθέσεις στην Υεμένη] δεν ήταν τσιμπήματα, μπρος-πίσω, κάτι που τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν επιθέσεις χωρίς αντίκρισμα. Ήταν μια συντριπτική απάντηση που πραγματικά στόχευσε πολλούς ηγέτες των Χούτι και τους εξουδετέρωσε».

Ο Klippenstein προειδοποιεί ότι: «Το 2024 μπορεί να είναι πίσω μας, αλλά τα μαθήματά του δεν είναι. Η δολοφονία κορυφαίων αξιωματούχων της Χεζμπολάχ στον Λίβανο από το Ισραήλ θεωρήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την Ουάσινγκτον ως μια ηχηρή επιτυχία με λίγα μειονεκτήματα. Ο Τραμπ πιθανότατα πήρε πίσω το ίδιο μήνυμα, οδηγώντας στο χτύπημά του κατά της ηγεσίας [των] Χούτι αυτή την εβδομάδα».

Εάν οι δυτικοί παρατηρητές βλέπουν όλα όσα συμβαίνουν ως κάποια επανάληψη του τιτανομαχίας του Μπάιντεν ή των περιορισμένων επιθέσεων του Ισραήλ στην έγκαιρη προειδοποίηση και την αεράμυνα του Ιράν, μπορεί να παρεξηγούν τι συμβαίνει στο παρασκήνιο. Αυτό που θα μπορούσε να κάνει τώρα ο Τραμπ, το οποίο είναι βγαλμένο από το εγχειρίδιο του Ισραήλ, θα ήταν να επιτεθεί στη διοίκηση και τον έλεγχο του Ιράν, συμπεριλαμβανομένης της ηγεσίας του Ιράν.

Αυτό - πολύ σίγουρα - θα έχει βαθιά επίδραση στις σχέσεις του Τραμπ με τη Ρωσία - και την Κίνα. Θα εκμηδένιζε κάθε αίσθηση στη Μόσχα και το Πεκίνο ότι ο Τραμπ είναι ικανός για συμφωνία. Ποια τιμή θα είχε τότε η «ειρηνοποιός» επαναφορά της «Μεγάλης Εικόνας» του, αν, στον απόηχο των πολέμων στον Λίβανο, τη Συρία και την Υεμένη, ξεκινούσε έναν πόλεμο με το Ιράν; Μήπως ο Τραμπ βλέπει το Ιράν μέσα από κάποια διαταραγμένη οπτική - ότι καταστρέφοντας το Ιράν, φέρνει την ειρήνη μέσω της δύναμης; 

strategic-culture.su

diodotos-k-t.blogspot.com