Μια τρομακτική περιπετειούλα...

 

Το περασμένο Σάββατο κατά τις 3 την νύχτα γύρισα σπίτι, ανέβασα κάποια σχόλια που είχαν αποσταλεί στο μπλογκ, και ετοιμάστηκα να την πέσω για ύπνο. 

Πριν ξαπλώσω λέω.. "δεν τρώω και ένα δροσερό ροδάκινο;". Ανοίγω το ψυγείο, παίρνω το ροδάκινο, παίρνω κι ένα μαχαίρι, απ' τα αγαπημένα μου, βαρύ με ξύλινη λαβή και μυτερό. 

Όμως το μαχαίρι γλίστρησε από τα χέρια μου και καρφώθηκε με την μύτη στον κουτουπιέ του δεξιού μου ποδιού. Κουτουπιέ λέμε το άνω μέρος του ποδιού, μεταξύ δακτύλων και αστραγάλου. Βρήκε στόχο κατευθείαν μία φαρδιά φλέβα ταχείας κυκλοφορίας, με σκούρο αίμα. Ούτε ένα εκατοστό δεν ήταν η τρύπα, όμως άρχισε να πετάγεται ένας απίστευτος και τρομακτικός πίδακας αίματος όπως στις ιαπωνικές ταινίες. Δεν έχω ματαξαναδεί κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα. 

Κατευθείαν πήγα να το καλύψω με χαρτί κουζίνας, πετσετάκια, με τον αντίχειρα, αλλά ώσπου να δουλέψει σωστά το μυαλό μου για να βρει αποτελεσματική λύση, είχε ήδη σχηματιστεί μια μεγάλη λίμνη αίματος στην κουζίνα. Μέχρι να το κλείσω.. πρέπει να υπήρχαν στο πάτωμα πάνω από 3μισι ασκοί αιμοδοσίας. Με άλλη τόση ποσότητα θα λιποθυμούσα και θα περνούσαν κάποιες μέρες μέχρι να μαθαίνατε ότι πήγα να βρω τον Άγιο Πέτρο που γιόρταζε εχθές. 

Σε κλάσματα δευτερολέπτου γίναν' πολλά. Αλλά το σημαντικότερο.. ότι ψέλλισα την ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με", ζήτησα συγνώμη για όσους ανθρώπους έκανα κακές σκέψεις, και τσαφ.. η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος: έτρεξα προς το γραφείο, άρπαξα τον καπνό μου Craven, έβγαλα από μέσα μια μικρή χούφτα καπνού και την πίεσα πάνω στην τρύπα της φλέβας. Μηδέν χρόνος να ψάχνω για επιδέσμους, έβγαλα το φανελάκι που φορούσα, το έσκισα στη μέση και το τύλιξα σφιχτά πάνω από τον καπνό και το έδεσα με τις άκρες του. 

Σταμάτησα εντελώς την ροή. 

Ήπια μισό κουτί χυμό πορτοκαλιού και μια καψουλίτσα σιδήρου, έφαγα και μια μπανάνα για το κάλιο και το μαγνήσιο, άναψα το aircondition και ξάπλωσα στον καναπέ για να έχω το πόδι ψηλά. Τρεις ώρες μετά πάω να το κοιτάξω αλλά υπήρχε ακόμα ροή, δεν είχε θρέψει τελείως. Λέω: "Σε ξανατυλίγω με τον ίδιο τρόπο, και θα μείνεις έτσι 24 ώρες. Αν πάλι δεν κλείσει, ταξί και στο νοσοκομείο".

Η Κυριακή πέρασε με δεμένο το πόδι.

Ευτυχώς σήμερα Δευτέρα (δεν πήγα στη δουλειά) που το ξετύλιξα.. είχε κλείσει τελείως.

Όλα καλά.

Ήταν μια φάση.. very scary που λένε και τα αμερικανάκια. 

Να προσέχετε τα "αγαπημένα" σας μαχαίρια..

 

Κ-Τ

 

ΥΓ. Έχετε σκεφτεί "τί μπορεί να συμβαίνει" και όλοι εμείς οι λυσσαλέα αντιστεκόμενοι στην σατανικότητα που μαστίζει τη χώρα, οι υπερευαίσθητοι με τις πληγές που δέχεται η πατρίδα -αλλά είναι σαν μαχαιριές πάνω στο ίδιο το δικό μας σώμα- εμείς όλοι... όχι μόνο είμαστε φτωχοί στα όρια της επιβίωσης.. αλλά τρώμε καθημερινά και άλλα παράξενα διαφόρων ειδών χτυπήματα..; Κάτι πολύ πονηρό παίζει με αυτό το φαινόμενο. Σκεφτείτε το..

 

Τζαζέ διασκευούλα από τους 7 Σαμουράι

 

 Διόδοτος