. . . . . . . . . . .
Καί πού αναφέρεται ο νεροκουβαλητής;
Σε δύο από τα τέσσερα Ευαγγέλια.
- Στο κατά Μάρκον (XIV 13), με την πρόταση: «Ὑπάγετε εἰς τὴν πόλιν, καὶ ἀπαντήσει ὑμῖν ἄνθρωπος κεράμιον ὕδατος βαστάζων·» (Το πρωτότυπο αρχαίο κείμενο του Ευαγγελίου κατά Μάρκον, από εδώ.)
- Καί στο κατά Λουκάν (XXII 10), με την (περίπου ίδια) πρόταση: «ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς, Ἰδού, εἰσελθόντων ὑμῶν εἰς τὴν πόλιν, συναντήσει ὑμῖν ἄνθρωπος κεράμιον ὕδατος βαστάζων·» (Το πρωτότυπο αρχαίο κείμενο του Ευαγγελίου κατά Λουκάν, από εδώ.)
Καί ποιός ήταν (είναι) αυτός ο άνθρωπος, στον οποίο ανεφέρθη ο ίδιος ο Χριστός;
Αυτός εδώ:
(«Κεράμιον» σημαίνει μικρό κεραμίδι, μικρό πήλινο σκεύος, κανατάκι.)
Τώρα, βέβαια, θα μου πούν κάποιοι ότι η λεγόμενη «συμβολική» ερμηνεία των Ευαγγελίων είναι λιγάκι ψιλοαίρεση (δεν γίνεται δεκτή στο δόγμα, απ’ όσα ξέρω – ίσως δεν γίνεται απόλυτα), αλλά θα μου επιτρέψετε να έχω την άποψή μου.
. . . . . . . . . . .
Πρίν προχωρήσουμε, όμως, ας επεξηγήσουμε μερικά τινά. Πχ: γιατί, δηλαδή, είναι τόσο κακός ο Κρόνος; Ή, τί ρόλο παίζει ακριβώς ο Υδροχόος, καί τον ταυτίσαμε με «τον άνθρωπο φέροντα κεράμιον» των Ευαγγελίων;
. . . . . . . . . . .
η1-i. Υδροχόος
Εδώ θα πεταχτούν πολλοί, που θα πούν ότι …ευαγγελίζομαι νεοεποχίτικες σαχλαμάρες· ότι είμαι οπαδός αυτών των μισοπάλαβων, που πάνε κι ανεβαίνουν σε μεξικάνικες πυραμίδες καί φωνάζουν (για να …»συντονιστούν με το Σύμπαν»! 🙂 ), καί τα ρέστα.
Ουδέν αναληθέστερον.
Κατά τη γνώμη μου, η εποχή του Υδροχόου θα είναι απλώς μιά εποχή -τουλάχιστον- πνευματικής ελευθερίας, όπου ο καθένας θα έχει την άποψή του, όσο παλαβή κι αν είναι· καί θα πιστεύει ό,τι γουστάρει, χωρίς κανένας να του λέει κάτι. Θες να είσαι ορθόδοξος χριστιανός; οκ. Θες να πιστεύεις ότι ο Θεός έχει τη μορφή του Μίκυ Μάους; πάλι οκ. Θες να μην πιστεύεις τίποτε; Πάλι όλα καλά.
[Βέβαια, αυτή θα είναι μιά μάλλον κωμική κατάσταση, κάπως σαν την απόφαση του Ναστραντίν Χότζα, όταν το χωριό τον έβαλε δικαστή: «- Κι εσύ έχεις δίκιο! Κι εσύ έχεις δίκιο! Κι εσύ έχεις δίκιο!» Αλλά η ανθρωπότητα έχει περάσει τρίς χειρότερα. Στο κάτω-κάτω, το κωμικό καί το γελοίο ουδέποτε βάλανε κάποιον αθώο στη φυλακή.]
Όχι όπως τώρα, που άμα δε λέει να γυρίσει το τσερβέλο σου καί να πιστέψεις σε κάποιον Αλλάχ, σε σφάζουν.
Καί τα παραπάνω, τα λέω με πάσα επιφύλαξη· σαφώς καί δεν γνωρίζω το τόσο μακρυνό μέλλον. Διότι, κατά τα άλλα, δεν γνωρίζουμε κάν τί τύπος ανθρώπου θα υπάρχει στην εποχή του Υδροχόου, πώς θα σκέπτεται γενικά, καί τί θα είναι ικανός να καταφέρει. Ό,τι άλλο λέγεται, γιά μιά σχεδόν χαζοχαρούμενη ανθρωπότητα μέσα στην ευτυχία, που θα τρέχει στα λιβάδια, είναι ανόητο (καί πολύ πρόωρο).
Η βασική ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει έτσι εύκολα. Καί τη στιγμή που εξακολουθούμε να διαθέτουμε ερπετικό φλοιό στον εγκέφαλο, καταλαβαίνετε…
. . . . . . . . . . .
Επίσης, απορώ με τους σημερινούς κοσμοκράτορες ( ; ) του πλανητάκου μας· τί στην ευχή τους μαθαίνουν μέσα στις «λέσχες» καί τις στοές;
Έχουν λυσσάξει να φέρουν:
- ένα παγκόσμιο κράτος,
- με μία παγκόσμια κυβέρνηση,
- με ένα παγκόσμιο νόμισμα,
- με μία παγκόσμια θρησκεία («πανθρησκεία»),
- καί με μία παγκόσμια γλώσσα (προφανώς την Αγγλική).
Σύμφωνοι, αλλά εφ’ όσον πορευόμαστε προς την εποχή του Υδροχόου, ο Υδροχόος είναι το ζώδιο των πολλών. Ο μονάρχης καί το ενιαίο παγκόσμιο κράτος καί τα ρέστα, είναι χαρακτηριστικά του Λέοντα. Άρα, πού πά’ ρέ Καραμήτρο;
Μία εξήγηση που έχω ακούσει, είναι ότι (Υδροχόος-ξεϋδροχόος) προσπαθούν να δημιουργήσουν τετελεσμένα (αν προλάβουν), ώστε να «εκβιάσουν τον Θεό».
[Δεν γνωρίζω τί ακριβώς σημαίνει αυτή η πρόταση. Υποθέτω ότι -σημαίνει πως- ο Θεός δεν θα επέμβει, αν οι άνθρωποι αποδεχθούν μιά τέτοια κατάσταση, δεν επαναστατήσουν, κι η κατάσταση αυτή παγιωθεί.]
Σκέφτομαι, ακόμη, πως όσες ανοησίες λέγονται γιά την εποχή του Υδροχόου, είναι είτε υποβολιμαίες (γιά να μπερδευτεί ο κόσμος), είτε ειλικρινείς· με την έννοια, ότι αυτοί που τις λένε (όσο ψηλά κι αν βρίσκονται στην εξουσιαστική ιεραρχία), τις πιστεύουν κιόλας. Στο δεύτερο ενδεχόμενο, έχουμε ακόμη μία περίπτωση, όπου την πάτησαν οι εξουσιαστές των «λεσχών», όπως με το περίφημο / διαβόητο 666. (Μήν τους θεωρείτε ιδιαίτερα έξυπνους· έχουν μέν υπερευφυιείς συμβούλους, αλλά γενικώς τους διαφεύγει η Απόλυτη Αλήθεια. Ναί, αυτή η όμορφη γυμνή κυρία!)
[Όπου, ναί μέν, τα τρία εξάρια έχουν γίνει «εμπορικό σήμα κατατεθέν» των ανά την υφήλιο σατανιστών, αλλά ο ευαγγελιστής Ιωάννης εννοούσε 666 ίδια πράγματα. (Δηλαδή, το ζουμί βρίσκεται στην αριθμητική αξία, όχι στην μαθηματική αναπαράσταση αυτής.) Τώρα, το τί ήταν αυτά, δεν θα σας το πω· ίσως κάποια μέρα, αλλά δεν υπόσχομαι. Το μόνο που θα σας πω προς το παρόν, είναι ότι ο αριθμός 666 είναι η στρογγύλευση σε ακέραιο του 665.κάτι, ο οποίος με τη σειρά του προκύπτει από μία μαθηματική ακολουθία.
Είναι πρόβλημα γιά εξαιρετικά δυνατούς λύτες (όπως καί η -ακόμη άγνωστη σ’ εμένα- αιτιολόγησή του), αλλά δεν θα επεκταθώ.]
. . . . . . . . . . .
η1-ii. Υδροχόος – πότε;
Άλλη αξιοθρήνητη ιστορία, είναι το πότε θά ‘ρθει «επιτέλους» αυτή η εποχή του Υδροχόου!
Οι περισσότεροι οπαδοί του νεοεποχιτισμού θα πεταχτούν, καί θα πούν «- Ήρθε!»· αλλά, δυστυχώς, μαθαίνω ότι την ίδια άποψη ασπάζονται καί διάφοροι «γεροντάδες». (Που σπεύδουν να τη χαρακτηρίσουν εποχή «σατανική».) Ωστόσο, θα απογοητεύσω καί τους μέν, καί τους δέ.
Στα διαγράμματα του παρόντος άρθρου, τα ζώδια απεικονίζονται ισομεγέθη, με άνοιγμα 30 μοιρών έκαστο. Στην πραγματικότητα του ουρανίου θόλου, όμως, δεν έχουν το ίδιο γωνιακό άνοιγμα. Άλλα είναι πιό στενά, άλλα πιό φαρδειά. (Το μέγιστο σε άνοιγμα είναι οι Ιχθύες.) Καί φαίνεται πως η εξέλιξη της ανθρωπότητας ακολουθεί την ουράνια εικόνα των ζωδίων, όχι την θεωρητική-μαθηματική των διαγραμμάτων μας.
Έτσι, σε πρόχειρους υπολογισμούς που έκανα με το Stellarium, στην καλύτερη περίπτωση μπαίνουμε πλησίστιοι στον Υδροχόο κάπου στο 2300 μΧ, καί στη χειρότερη κάπου στο 2500 μΧ. Συνεπώς, συνεχίστε ό,τι κάνατε! Δέν πρόκειται να έρθει αυτή η εποχή, όσο ζήτε!
Επειδή, όμως, υπάρχουν άνθρωποι, που επιμένουν πως ήρθε ήδη, να το ξεκαθαρίσουμε: η αλήθεια είναι πως τα (ουράνια) ζώδια των Ιχθύων καί του Υδροχόου μοιράζονται έναν κοινό μηνίσκο, όπου συναντάμε άστρα αμφοτέρων. Σ’ αυτόν τον μηνίσκο μπήκαμε κάπου το 1951, ή το 1952· αλλά (καθαρή) «εποχή του Υδροχόου» δεν είναι (ακόμη).
Βέβαια, οι μεταβατικές διαδικασίες (αλλαγή νοοτροπίας ανθρωπότητας, αλλαγή θρησκείας, κτλ κτλ) ξεκινάνε πάντα 2-3 (ίσως καί παραπάνω) αιώνες πρίν την οριστική αλλαγή «μεγάλου μήνα», καί συνεχίζονται άλλους τόσους αιώνες μετά. Νά, ας πούμε η μεταβατική περίοδος από Κριό σε Ιχθύες, η γνωστή «επισήμως» ως «Ελληνιστική Εποχή», κράτησε περίπου μία χιλιετία! (Από τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου, μέχρι κάπου το 650 μΧ, όταν κατσικώθηκαν οριστικώς τα μούσλιμζ στην Αλεξάνδρεια, κι έκλεισε άλλο τόσο οριστικώς τις πύλες της η «μικρή Ελευσίνα» της Αιγύπτου.) Δεν τα λες καί «λίγα», τόσα χρόνια!
Όθεν, καί η μεταβατική περίοδος από Ιχθύες προς Υδροχόο έχει ήδη αρχίσει, αλλά δεν πρέπει να βιαζόμαστε.
[Ο Υδροχόος είναι επίσης το ζώδιο των ηλεκτρονικών – καί δές πόση πρόοδος έγινε στον τομέα των ηλεκτρονικών υπολογιστών, από τη δεκαετία του 1950 που ξεκίνησαν ουσιαστικώς, μέχρι σήμερα!]
. . . . . . . . . . .
η2-i. Κρόνος
Κρόνος… ο μέγιστος (καί αυτόχθων) θεός της Ατλαντίδας!
Βέβαια, μέγιστος θεός της Ατλαντίδας ήταν καί ο Ποσειδών, αλλά αυτός είναι ελληνογενής. Το όνομά του ετυμολογείται από το «πότι + δάν», δηλαδή «ο ισχυρός (κύριος αυτής) της γής». Προφανώς στην αρχή ήταν στεριανός θεός, που τον έφεραν μαζί τους πανάρχαιοι Έλληνες ναυτικοί καί άποικοι, που μετεγκατεστάθησαν στην Ατλαντίδα. Κι έτσι, ο Ποσειδών έγινε ο θεός της θάλασσας, των ναυτικών, καί των θαλασσινών ταξιδιών.
Επανερχόμαστε, όμως, στον Κρόνο.
Όπως δείχνουν τα πράγματα, αυτός στην αρχή ήταν ένας x θεός, όπως οι περισσότεροι σε όλους τους λαούς. Μάλιστα, φαίνεται πως επί εποχής του (αρκετές χιλιάδες χρόνια πρίν), οι ντόπιοι Άτλαντες καλοπερνούσαν. Αυτές είναι ακριβώς οι «χρυσές ημέρες» της βασιλείας του Κρόνου, που λέει η Μυθολογία μας.
[Καταλαβαίνετε, τώρα, πού αναφερόταν ο τίτλος «Χρυσή Αυγή» του βικτωριανού μασωνομάγαζου του ΜακΓκρέγκορ-Μάδερζ; Καταλαβαίνετε, επίσης, ότι ένα κάποιο ομότιτλο εγχώριο κόμμα πήγε να επανυποτάξει τον εγχώριο εθνικισμό στο ανάκτορο του Μπάκινγκχαμ καί στις στοές της αγγλίτσας, που μας είχαν φορτώσει καί τις ιδεοληψίες περί «ξανθού εξαδάκτυλου ρήγα» -με τον οποίο «θα παίρναμε τημΜπόλιν»- των αρχών του 20ου αιώνα; ]
Όμως, θες επειδή οι απόλυτα ευτυχισμένες μέρες συνδέονται σχεδόν πάντα με καταστάσεις πρωτογονισμού (βλέπε χίππηδες, κάμπινγκ γυμνιστών, καλοκαίρι με παρέες με διαμοιραζόμενα κιθάρες / κονσέρβες / φρούτα / αφραγκίες / τσιγαριλίκια, κτλ παρόμοια), θες κι επειδή κάποια στιγμή παρουσιάστηκαν δυσκολίες (πχ δεν υπήρχαν σοδειές, λόγωι κακοκαιρίας), ο Κρόνος (καί, είμαι σίγουρος, πρό ελεύσεως των πρώτων Ελλήνων αποίκων με τον Ποσειδώνα τους) άρχισε ν’ αποκτά βίαιη μορφή. Με ανθρωποθυσίες!
. . . . . . . . . . .
Αυτή η δουλειά, τώρα, με τις ανθρωποθυσίες, ξεκινάει κι εξελίσσεται ως εξής – καί πάντα μιλάμε γιά κοινωνίες πρωτογόνων: εφ’ όσον δοκιμάζουμε ν’ αλλάξουμε τη Φύση, πχ σκάβουμε ένα βουνό γιά να βγάλουμε χρυσό, τότε πρέπει τη Φύση να την «αποζημιώσουμε». Πώς; θυσιάζοντας κάποιον άνθρωπο. Αλλά όχι όποιον κι όποιον!
- Στην αρχή, θυσίαζαν τους βασιλιάδες τους. (Ή τους φυλάρχους τους, τέλος πάντων.)
- Μετά, με την πάροδο των χρόνων, βασιλόπαιδες (πρίγκηπες). (Όπως η γνωστή βασιλοπούλα, που την απελευθερώνει πότε ο Ηρακλής, καί πότε ο Άγιος Γεώργιος.)
- Μετά, θυσίαζαν παρακατιανούς ευγενείς, ή καί τα παιδιά τους.
- Μετά, επειδή οι ευγενείς τσινούσαν 🙂 , θυσίαζαν ένα εγχώριο χαμένο κορμί (συνήθως βαρυποινίτη), που τον έντυναν βασιλιά, καί επί μία μέρα αυτός έκανε ό,τι ήθελε. (Ήταν ο λεγόμενος «φαρμακός», που έπαιρνε επάνω του την πιθανή κακοτυχία της πόλης.) Στο τέλος της ημέρας, τον σκοτώνανε.
- Μετά, θυσίαζαν αιχμαλώτους.
- Μετά, θυσίαζαν οποιονδήποτε ξένον. (Βλέπε πχ τον Έλληνα, που τον είχαν δεμένον οι ιουδαίοι -οι νεοφανείς «σύμμαχοί» μας, ντέ!- καί τον καλοτάϊζαν, γιά να τον θυσιάσουν το Πάσχα τους.)
- Κι επειδή ο ενήλικας αντιστέκεται (με αβέβαιο τελικό αποτέλεσμα, ως προς το ποιός θα φάει τη μαχαιριά – ο ανθρωποθυσιαστής ιερέας, ή ο προς θυσίαν; ), μετά καθιερώθηκε να απαγάγουν καί να σφάζουν παιδιά. (Αλλά όχι πλέον τα δικά τους, των ξένων.) Κι αυτό επικρατεί μέχρι σήμερα.
Αυτά δεν τα λέω εγώ, τα λέει η Λαογραφία. Το έθιμο της ανθρωποθυσίας, λοιπόν, άρχισε από τη λεγόμενη «βασιλοκτονία», γιά να καταλήξει σε σκέτη θυσιαστική βρεφοκτονία.
[Είναι ακριβώς αυτό που διέπραξαν κάτι σιχαμένες κυράτσες / τηλεοπτικές «φίρμες», οι οποίες ούτε διαταραγμένες είναι, ούτε τίποτε. Καθαρές ανθρωποθυσίες διαπράξανε· άσχετο αν ο ποινικός κώδικας δεν έχει ξεχωριστή διάταξη περί ανθρωποθυσιών, καί δεν διακρίνει φόνο από φόνο, παρά μόνο εξ αμελείας καί εκ προθέσεως. Αυτές -είμαι σίγουρος πως- πήραν λεφτά από κάποιους, γιά να σκοτώσουν τα παιδιά.]
Η οποία βρεφοκτονία γίνεται πλέον όχι γιά να «εξευμενιστεί» η Φύση μετά από …διάπραξη δημοσίων έργων, αλλά γιά να ικανοποιηθεί προκαταβολικώς ο Οξαποδώ, προκειμένου να δώσει ό,τι του ζητήσουν.
[Όσον αφορά τα δημόσια έργα, παρατηρήστε ότι -τουλάχιστον στη χώρα μας- δεν υπάρχει ούτε ένα, στο οποίο να μην έγινε θανατηφόρο εργατικό ατύχημα, πρίν τελειώσει κι εγκαινιαστεί το έργο. (Ναί, όπως ακριβώς με τη γυναίκα του πρωτομάστορα στο γεφύρι της Άρτας.) Με την εξαίρεση της Εγνατίας Οδού, στην οποία έγινε πολύνεκρο στημένο τροχαίο, αφού αυτή δόθηκε στην κυκλοφορία. Κάποιες αντιλήψεις δεν αλλάζουν, δυστυχώς…
Κι η Δικαιοσύνη; Ά, αυτή καταδικάζει τους εκάστοτε υπευθύνους του έργου, συνήθως «ψάρακες» πολιτικούς μηχανικούς, γιά φόνο/ους εξ αμελείας. Ποινή λίγων μηνών, εξαγοράσιμη, κι από δώ πάν’ κι οι άλλοι… ένθα «οι άλλοι» ίσον τα πίσω από το παραβάν «μαύρα» αφεντικά (μεγαλομέτοχοι, ξέρω ‘γώ) των τεχνικών εργοληπτριών εταιρειών… Οι δέ τεχνικές σχολές εξακολουθούν να ξερνάνε πτυχιούχους, οπότε νόου πρόμπλεμ. Θα προσληφθεί ο επόμενος, γιά να …καταδικαστεί γιά τον επόμενο φόνο εξ αμελείας.]
Αυτές, δέ, τις βδελυρές πράξεις, τις διέπρατταν καί συνεχίζουν να τις διαπράττουν όλα ανεξαιρέτως τα κρόνια ιερατεία: Αζτέκοι (που καταγόντουσαν από το νησί «Άζτλαν», όπως είπαν στους Ισπανούς), τζιούζ, Βατικανό (πόσα καί πόσα σκάνδαλα με σοδομημένα αγοράκια κι εξαφανισμένα παιδιά μαθαίνονται…), «πολιτισμένοι» Γάλλοι αναγεννησιακοί ευγενείς (υπόθεση Λά Βουαζίν), καί πολλοί άλλοι. Ο ίδιος ο Κρόνος, άλλως τε, έφαγε τα παιδιά του. Η Μυθολογία μας είναι μαρτυριάρα!
[Κι ο Κρόνος, κι ο Θυέστης (παρατσούκλι, εκ του θύω + εσθίω, θυσιάζω καί τρώω), κι ο Τάνταλος, κι άλλοι λεβέντες του είδους έφαγαν παιδιά, είτε αφού τα σκότωσαν, είτε ζωντανά.
Μην απορείτε, αυτοί οι τελευταίοι δεν ήσαν ακριβώς Έλληνες, αλλά Πελασγοί του Κρόνου. Γενίτσαροι μιάς άλλης εποχής, που ακολούθησαν τους ανθρωποθυσιαστές απογόνους των Ατλάντων.]
. . . . . . . . . . .
Εν πάσει περιπτώσει, τα χρόνια περνούσαν στην Ατλαντίδα· με την άγρια όψη του Κρόνου (ως φαίνεται) να υποχωρεί, χάρη στην έλευση πολλών Ελλήνων αποίκων. (Τους εξανθρωπίσαμε τους ντόπιους, όσο μπορούσαμε.) Αλλά, όταν ήρθε η ώρα η Ατλαντίδα να μας κηρύξει τον πόλεμο, οι δικτάτορες της Ατλαντίδας ανέσυραν τον αιμοβόρο Κρόνο απ’ τα συρτάρια καί τον βάλανε μπροστά, πολέμαρχο.
Ήταν ο καταλληλότερος γι’ αυτή τη δουλειά.
Τους νικήσαμε, τους βυθίσαμε, αλλά -δυστυχώς- δεν τους εξαφανίσαμε τελείως. Σήμερα κάνουν κουμάντο στον πλανήτη, μαζί με τον βρωμοθεό τους.
. . . . . . . . . . .
η2-ii. Κρονοσαλάτα
Αρχίζετε, πλέον, να βλέπετε τη σύνδεση Κρόνου καί Ακατονόμαστου; Ναί, ισχύει, αλλά ο λεβέντης αυτός έχει …τετραπλή προσωπικότητα!
Γιατί;
Διότι στην πορεία του χρόνου έγινε κράμα άλλων δύο αρχαίων θεών, επίσης κακοποιών: του Σέτ καί του Τυφώνα.
Ο μέν Σέτ ήταν κι αυτός στην αρχή ένας από τους πολλούς θεούς της πολύ αρχαίας Αιγύπτου· τίποτε το ιδιαίτερο. Στην πορεία, σφετερίστηκε την εξουσία του αδελφού του, του Όσιρι, τον σκότωσε, μετά τον Όσιρι τον ανέστησε η σύζυγός του η Ίσις, κτλ κτλ. (Αν έχετε περιέργεια, διαβάστε την Αιγυπτιακή Μυθολογία. Έχει γλαφυρές αφηγήσεις με πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες.) Τελικώς, τον Σέτ τον εξόντωσε μετά από μάχη ο γυιός του Όσιρι καί της Ίσιδας, ο Ώρος, ο οποίος όμως επάνω στη μάχη έχασε το ένα του μάτι. (Αυτό που απέμεινε, είναι ο γνωστός «παντεπόπτης οφθαλμός».)
Από το όνομα του (κακοποιού) Σέτ, βγαίνει το γνωστό Σ(έ/ά)τανάς.
[Ενδιαφέρουσα είναι η πληροφορία ότι ο Αδάμ καί η Εύα απέκτησαν ως τρίτο τους παιδί τον Σέτ!… Όπως καί το ότι οι «πρωτόπλαστοι», μετά την εκδίωξή τους από τον ‘Παράδεισο», πήγαν αλλού, σε κάποια πόλη με άλλους ανθρώπους.
Κάτι δεν πάει καλά με τα παραμύθια της «ΠΔ», έ; ]
Ο Τυφών, τώρα, ή Τυφωεύς, είναι άλλου είδους ταραχή. Μέγιστη! Κατάφερε μέχρι καί να νικήσει τον ίδιο τον Δία, αλλά στο τέλος ο Δίας -ευτυχώς- κατάφερε καί τον σχόλασε. (Διαβάστε καί τίποτε από Μυθολογία!)
Κατά τη γνώμη μου, ο Τυφών είναι ο πολιτισμός που αναπτύχθηκε πάλι κάπου δυτικά (Ατλαντίδα; παίζεται), αλλά πρίν τον προηγούμενο κατακλυσμό από τον του Δευκαλίωνος. Δηλαδή, δύο κατακλυσμούς πίσω. Τότε είχαν πάλι φτάσει σε ύψη τεχνολογικής τελειότητας, αλλά η ηθική τους ήταν στα Τάρταρα. Πχ τα παιδιά δεν τα γεννούσαν οι γυναίκες (γιά να μην ταλαιπωρούνται), αλλά «κλωσσομηχανές». Κτλ κτλ.
[Βέβαια, μπορεί μιά χαρά να εκκολαφθεί γονιμοποιημένο ωάριο ανθρώπου σε «κλωσσομηχανή», αλλά ο άνθρωπος που θα παραχθεί, θα είναι ατελής, διότι θα του λείπει το αιθερικό πεδίο. Το οποίο το παίρνει κανείς μόνον από κανονικούς ανθρώπους γονείς, καί με κανονική γέννα.
Δηλαδή, τα μωρά από «κλώσσημα» -βλέπε ταινία «Μάτριξ»– πιθανώτατα θα είναι φιλάσθενα, με μειωμένη αντίληψη, καί άλλα ανεπιθύμητα ελαττώματα.]
Αυτά τα σφάλματα τα ήξεραν οι (επίσης προχωρημένοι στη Βιολογία) Άτλαντες, καί δεν τα επανέλαβαν. Δυστυχώς, ο σημερινός τεχνολογικός πολιτισμός πάει να τα επαναδιαπράξει.
Κατά τη γνώμη μου, επίσης, το όνομα «Τυφών» δεν είναι Ελληνικό, καί δεν βγάζει νόημα στη γλώσσα μας. Στα Κινέζικα, όμως, βγάζει καί παραβγάζει:
Τ’ άϊ Φούνγκ! (= μεγάλος άνεμος)
Τώρα, βέβαια, αν οι πανάρχαιοι Έλληνες είχαν επαφή με Κίνα (κι είδαν τυφώνες / ανεμοστρόβιλους, που δεν υπάρχουν στην Ελλάδα), ή αν οι Κινέζοι είναι απόγονοι μιάς φυλής της Ατλαντίδας (η Ατλαντίδα ήταν πολυφυλετική αυτοκρατορία), αυτά είναι ερωτήματα, των οποίων την απάντηση αγνοώ… καί κάποιος πρέπει να την ερευνήσει κάποια μέρα!
. . . . . . . . . . .
Συμπερασματικώς: ο Κρόνος, όπως τον εννοούμε σήμερα, είναι ταυτόσημος του Ακατονόμαστου, καί αποτελείται από κράμα τεσσάρων κακοποιών αρχαίων θεών, δύο εκ των οποίων προέρχονται σίγουρα από τη Δύση, ο ένας (Σέτ) μάλλον, κι ο τελευταίος (Τυφών) άγνωστο. Αν, πάντως, πάμε στοίχημα «προέλευση από Δύση» γιά όλους τους, πιθανώτατα δεν θα πέσουμε έξω.
. . . . . . . . . . .
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου