Η ιστορία μας διδάσκει ότι πίσω από τις πιο γυαλιστερές υποσχέσεις κρύβονται οι πιο επικίνδυνες παγίδες! Οι Δυτικοί μιλούν για ειρήνη, αλλά υφαίνουν παγίδα! Πίσω από τις "εγγυήσεις ασφαλείας" κρύβεται ένας νέος πόλεμος χωρίς τέλος...
Ήταν αναμενόμενη όλη αυτή η εξέλιξη. Σιγά μη...συνθηκολογήσει τόσο εύκολα η Νεοταξίκη φάρα των μαριονετών της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Τόσα χρόνια αίματος και άδικου πολέμου για να...εκπέσει η Ρωσία στα νύχια του σιωνιστικού ιστού δεν μπορεί να πάνε χαμένα για τους Νεοταξίτες. Ο Τράμπ προχτές τους έδειξε τη νέα εικόνα της Γεωπολιτικής σχεδόν αγκαλιά με τον Πούτιν αλλά τα σκυλιά του Νεοταξισμού έκαναν πως...δεν είδαν τίποτε!
Με το προσωπείο της ειρήνης και τη σφραγίδα της διπλωματίας, οι Δυτικοί ηγέτες-μαριονέτες, επανέρχονται με μια πρόταση που θυμίζει περισσότερο σιδερένια θηλιά παρά «ομπρέλα προστασίας»: την παροχή «εγγυήσεων ασφαλείας» στην Ουκρανία, σε μορφή που μιμείται το Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ. Όμως πίσω από τη ρητορική κρύβεται μια πραγματικότητα γεμάτη αντιφάσεις, υποκρισία και γεωπολιτικές παγίδες – ειδικά αν δούμε το σκηνικό από το παράθυρο της Μόσχας. Εκεί όπου οι λέξεις δεν είναι απλές διατυπώσεις, αλλά γραμμές ζωής και θανάτου.
Μ' άλλα λόγια, στην προθήκη της «ειρήνης» τοποθετούν ένα γυαλιστερό προϊόν, ένα υβρίδιο που μιμείται το Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ χωρίς να είναι ΝΑΤΟ. Μα πίσω από το περιτύλιγμα, η μηχανή γυρίζει ανάποδα! Νομικές αμφισημίες, στρατηγικές παγίδες, μια μόνιμη γκρίζα ζώνη.
Η Μόσχα το είπε καθαρά: Συζητήσεις για την ευρωπαϊκή ασφάλεια χωρίς τη Ρωσία είναι «δρόμος προς το πουθενά» και κάθε δυτική παρουσία στρατευμάτων στην Ουκρανία ισοδυναμεί με μετωπική σύγκρουση.
Στο τραπέζι επιστρέφει και η «συνταγή Κωνσταντινούπολης» του 2022: εγγυήσεις από ομάδα κρατών — έως και μόνιμα μέλη του ΣΑ/ΟΗΕ — με ασαφείς όρους, οι οποίοι τότε ναυάγησαν ακριβώς επειδή παίχτηκε βρώμικο παιχνίδι από τους Άγγλους που πίστεψαν ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να γίνει ο τάφος της Ρωσίας.
Αν ιδωθεί από τη σκοπιά της Μόσχας, δεν είναι ειρήνη αλλά η τελειοποιημένη συνταγή ενός νέου πολέμου.
Ο Τραμπ επιστρέφει στη διεθνή σκηνή με τον μανδύα του «ειρηνοποιού». Μόνο που η δική του ειρήνη έχει, εκτός των άλλων, και την υπογραφή του ...λογιστή! "Δεν θα σταλούν Αμερικανοί στρατιώτες γιατί...είμαστε πλέον φίλοι με τον Πούτιν, δεν θα ρέουν πια δωρεάν δισεκατομμύρια στο Κίεβο. Ο λογαριασμός περνά στην Ευρώπη"
Όμως αυτό δεν το λες και... αποδέσμευση. Για την ακρίβεια, είναι κάτι σαν...ανακατανομή ρόλων! Η Ουάσιγκτον κρατά τα κλειδιά των πληροφοριών, της αεράμυνας, των logistics, κι αφήνει στους Ευρωπαίους την ευθύνη να εκτεθούν στην πρώτη γραμμή.
Είναι φανερό πλέον πως ο πόλεμος, δεν είναι πια στην Ουκρανία. Ο πόλεμος βρίσκεται στη σκακιέρα που έχουν στήσει τα νεοταξικά κνώδαλα που μαριονετάρει η Λέσχη του Σκότους. Δεν μπορεί να υποχωρήσει το σιωνιστικό κατεστημένο των διεφθαρμένων της Λέσχης από ένα "πρόγραμμα", το οποίο είναι σχεδιασμένο εδώ και δυό αιώνες.
Η ήττα δεν βρίσκεται στο λεξιλόγιο του Νεοταξισμού. Υπάρχει μόνο ένα σχέδιο γι' αυτούς και μία κατάληξη: Η παγκόσμια κυβερνηση και η υποταγή του πλανήτη σε αυτούς.
Η Ρωσία και ο Τράμπ τους είναι μεγάλο εμπόδιο. Και θα κάνουν τα πάντα για να σπάσουν αυτό το μέτωπο, ό,τι και να γίνει.
Η Μόσχα από την άλλη, δεν είναι καχύποπτη χωρίς λόγο. Έχει ζήσει πάνω στο πετσί της την προδοσία. Οι Συμφωνίες του Μινσκ παρουσιάστηκαν ως ο δρόμος της ειρήνης, αλλά όπως παραδέχθηκαν αργότερα η Μέρκελ και ο Ολάντ, ήταν απλώς ένας τρόπος να κερδηθεί χρόνος ώστε η Ουκρανία να εξοπλιστεί.
Το ίδιο μοτίβο επαναλήφθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 2022. Εκεί προτάθηκαν «εγγυήσεις» με συμμετοχή πολλών κρατών. Η Ρωσία ζήτησε ομοφωνία για κάθε στρατιωτική επέμβαση. Το Κίεβο το απέρριψε, ζητώντας ουσιαστικά τη δυνατότητα της Δύσης να χτυπά χωρίς έγκριση της Μόσχας.
Ήταν η ταφόπλακα μιας ευκαιρίας για ειρήνη και συνάμα η απόδειξη ότι η άλλη πλευρά δεν διαπραγματεύεται, αλλά στήνει παγίδες.
Ο «Στρατός των ...Δέκα Χωρών»;
Στα παρασκήνια και πίσω απ τις βαριές κουρτίνες, τα νεοταξικά κλιμάκια επεξεργάζονται μια «πολυεθνική αποστολή» με βρετανο-γαλλικό πυρήνα. "Εκπαιδευτές" στη δυτική Ουκρανία, αέρας/θάλασσα υπό ευρωπαϊκή αιγίδα, ίσως και αεροπορική κάλυψη από ΗΠΑ — αν και εδώ η Ουάσιγκτον έχει ήδη απορρίψει ρητά την παροχή αμερικανικής αεράμυνας για ευρωπαϊκές δυνάμεις «αποτροπής» μετά τον πόλεμο.
Τι σημαίνει όλο αυτό; Ότι επεξεργάζονται τα πρώτα προγεφυρώματα ενός μόνιμου ΝΑΤΟϊκού αποτυπώματος στην Ουκρανία.
Δεν είναι τρελοί, όχι. Είναι κάτι παραπάνω: Εγκληματίες πολέμου, φανατισμένα ανθρωπάρια ποτισμένα με το δηλητήριο του νεοφιλελέ "κομμουνισμού", και ονειρεύονται θεσάρες στα τραπέζια της παγκόσμιας ελίτ. Και ο κόσμος που πεθαίνει; Παράπλευρες απώλειες των σχεδίων τους. Άλλως τε, τι παραπάνω είναι όλοι αυτοί που θα χαθούν στον πόλεμο; Άχρηστοι "φαγάδες" που δε προσφέρουν το παραμικρό στην "νέα κοινωνία" που θέλουν να χτίσουν πάνω στο αίμα τους.
Στην ουσία, αυτές οι μαριονέτες που θέλουν να τους ονομάζουν οι λαοί τους "ηγέτες", είναι επί της ουσίας, τρομαγμένα ανθρωπάκια που τρέμουν στην ιδέα ότι αν λήξει ο πόλεμος με νίκη της Ρωσίας, θα δώσουν μεγάλο λόγο στους λαούς τους. Η λέξη "Συνθηκολόγηση" ακούγεται στ' αυτιά τους ως οιμωγή που βγαίνει απ τα τρίσβαθα της Κόλασης.
Θα το πάνε μέχρι τέλους τα κοπρόσκυλα. Εκτός εάν...η Ρωσία πάρει ανάποδες και αρχίσει να τους "ραίνει" με Ορέσνικ, που δεν αφήνουν τίποτε όρθιο όταν πέσουν, όπου πέσουν.
Κοντολογής, ο σχεδιασμός αυτός δεν πρόκειται να περάσει από τη Ρωσία. Διότι πολύ απλά, πρόκειται για γελοιότητα, που δεν αντέχει καν σε κριτική. Κανένας «εκπαιδευτής» δεν μένει απλά στο γραφείο. Πρώτα πάνε για εκπαίδευση, μετά για «ασφάλεια», στο τέλος γίνονται μάχιμοι. Και τότε η κόκκινη γραμμή έχει ήδη ξεπεραστεί.
Ο ...«Γαλάτης κόκορας» της γεωπολιτικής
Εμμανουέλ Μακρόν. Το ...απόβλητο της τεχνοκρατίας που βγήκε μέσα από τα σπλάχνα του ιδρυτή της Λέσχης Μπίλτερμπεργκ Τζέικομπ Ρόθτσάιλντ και που τα αφεντικά του, του έταξαν μια μέρα την προεδρία της Γαλλίας. Η πορεία του, δείχνει περίτρανα ότι πρόκειται για μια ...φυτευμένη μαριονέτα σε μια χώρα με βαριά ιστορία. Σε μια χώρα που δημιουργησε επί της ουσίας, τη Δυτική Ευρώπη, μέσα από την επέλαση των Γερμανών Φράγκων και έπαιξε τεράστιο ρόλο στην διαμόρφωση του Δυτικού Κόσμου.
Ο Μακρόν μ' άλλα λόγια, είναι προϊόν του γαλλικού τριγώνου τεχνοκρατία–τράπεζες–κρατικό βαθύ σύστημα. Ανέβηκε αστραπιαία, «πούλησε μεταρρύθμιση» ως νεοταξική αναγκαιότητα, και σήμερα φυλάει ....Θερμοπύλες(!) μέσα σε κοινοβουλευτικό ναρκοπέδιο που ο ίδιος άνοιξε με τη διάλυση της Βουλής, ενώ απ' έξω ο λαός τον μουτζώνει!
Από τα γραφεία των Ροτσάιλντ μέχρι το Ελιζέ, ο Εμμανουέλ Μακρόν υπήρξε το πιο καλοσχεδιασμένο προϊόν της γαλλικής τεχνοκρατίας. Όχι, δεν ήταν παιδί της Goldman Sachs, όπως ισχυρίζονται πολλοί. Αντιθέτως, ήταν στρατολογημένος στον Rothschild & Cο, όπου ξεχώρισε για την ψυχρή του ικανότητα να «κλείνει deals» σαν μεσίτης κρατών. Εκεί έμαθε το παιχνίδι της εξουσίας, δηλαδή τα νούμερα, οι συγχωνεύσεις, οι αγοραπωλησίες. Και λίγο μετά, όταν ο Ολάντ τον κάλεσε στο προεδρικό μέγαρο ελέω δακτύλου Ρόθτσάιλντ, ο Μακρόν πέρασε από το ταμείο της τραπεζικής στον διάδρομο της πολιτικής.
Το 2017 σκαρφάλωσε στην κορυφή διότι πλασαρίστηκε από τα ΜΜΕ της Ευρώπης που ελέγχουν οι Ροθτσάιλντ ως «ο ...νεότερος σωτήρας από την εποχή του Ναπολέοντα!». Η πραγματικότητα όμως είναι παντελώς διαφορετική. Επρόκειτο ουσιαστικά για έναν τριαντάρη τραπεζίτη με το manual της παγκοσμιοποίησης στο χέρι, απολύτως φυτευτός από τους "άρχοντες του Σκότους", δηλαδή τους Ρόθτσάιλντ και της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Μοίρασε υποσχέσεις για ανανέωση, αλλά αυτό που έφερε ήταν απορρύθμιση, σκληρή λιτότητα και διάλυση της κοινωνικής συνοχής.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Μετά την πανωλεθρία των ευρωεκλογών του 2024, ο Μακρόν έκανε το μοιραίο άλμα στο κενό — διέλυσε τη Βουλή για να τη βρει μετά κρεμασμένη, με ένα κοινοβούλιο-καρικατούρα που δεν κυβερνάει ...τίποτα. Από «μεγάλο στοίχημα», κατέληξε κυριολεκτικά σε γελοιογραφία. Το Παρίσι βράζει, η κοινωνία βράζει, κι εκείνος παίζει τον πρόεδρο–μεσίτη ανάμεσα σε συντρίμμια. Κι όχι μόνο αυτό. Θέλει να πρωτοστατήσει στον αγώνα της ευρωπαϊκής νεοταξίτικης πλέμπας εναντίον του...Πούτιν! Είχε απόλυτο δίκιο λοιπόν ο Μεντέντεφ που τον ...στόλισε προχτές αποκαλώντας τον "Γαλατικό κόκκορα" που παριστάνει τον Ναπολέοντα!
Το...τραγελαφικό της Ιστορίας όμως, είναι ότι ο βίος και το ποιόν του Μακρόν, είναι...εφάμιλλος με αυτόν του Μητσοτάκη! Στην ουσία, ο Μακρόν δεν είναι η εξαίρεση. Είναι απλά ένα αντίγραφο σε γαλλική συσκευασία αυτού που ζούμε κι εμείς με τον Μητσοτάκη. Και οι δύο βγήκαν από την ίδια μήτρα: σχολές ελίτ, τράπεζες, think tanks, πρεσβείες. Ο ένας σπρώχτηκε από τους Ροτσάιλντ, ο άλλος από τα κολέγια, το Χάρβαρντ και τη σχολή του Κλάους Σβάμπ και ασφαλώς και τα «δίκτυα» που του έδωσαν καριέρα έτοιμη στο πιάτο.
Και οι δύο πουλάνε το ίδιο αφήγημα: «Μεταρρυθμίσεις», «εκσυγχρονισμός», «πράσινη ανάπτυξη». Στην πράξη; Απορρύθμιση, ξεπούλημα, υποδούλωση. Ο Μακρόν διαλύει τη γαλλική κοινωνία για να ικανοποιεί Βρυξέλλες και αγορές. Ο Μητσοτάκης κάνει ακριβώς το ίδιο στην Ελλάδα για να χειροκροτούν Βερολίνο και Ουάσιγκτον.
Δείτε το σκηνικό. Ο Μακρόν, με κοινοβούλιο-καρικατούρα, κυβερνά μια χώρα που δεν αντέχει άλλο. Ο Μητσοτάκης, με fake δημοσκοπήσεις και μηχανισμό ΜΜΕ, στηρίζει την εξουσία του σε ένα ψεύτικο 41%, που σήμερα έχει καταρρεύσει σε ένα 19% με αναγωγή ψήφου. Και οι δύο «ηγέτες» κρατιούνται με βεντούζες, όχι με λαϊκή στήριξη.
Όλο αυτό το κατεβατό, το ανέφερα επειδή υπάρχει σοβαρός λόγος. Κι αυτός δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι ο Μακρόν, τοποθετείται πλέον από τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ των Ροθτσάιλντ ώς ο...επικεφαλής της ΕΕ, παραγκωνίζοντας τον άλλον, τον Γερμανό Μέρτς. Γιατί; Μα διότι οι "λεσχιάρχες" δεν θέλουν να φανεί η απόλυτη στήριξη τους στον Νεο-Ναζισμό που εκφράζει ο νέος Γερμανός καγκελάριος, περισσότερο για να περιοριστεί το AfD που θεωρείται ως "νεοναζιστικός θύλακας" επειδή υποστηρίζει την ειρήνη μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας. Είναι το είδος του παιχνιδιού που πάντα έπαιζαν οι Σιωνιστές Ασκεναζί Εβραίοι. Προπέτασμα καπνού στους πραγματικούς στόχους, μέσω της δημιουργίας παράλληλων συνιστωσών.
Έτσι ο Μακρόν φθίρεται, ενώ ο Μέρτς μένει...αλώβητος προσώρας.
Η Ρωσία θα είναι εσαεί ο στόχος, επειδή κουβαλάει στις πλάτες της την Ορθοδοξία
Το έχουμε επισημάνει πάμπολλες φορές. Η Ρωσία ήταν, είναι και θα είναι το μέγα αγκάθι για τη Δύση. Είτε αυτή είναι νεοταξική είτε όχι. Στις μέρες τις τωρινές, όπου ο Τράμπ ανέλαβε πλέον τα ηνία των ΗΠΑ, ακριβώς επειδή είναι επιχειρηματίας και όχι πολιτικός, αντιλαμβάνεται πολύ περισσότερο την αξία της Ρωσίας και τον ρόλο που αυτή παίζει ως υπερδύναμη στο άλλο μέρος του πλανήτη, αυτό της Ανατολής. Και όχι μόνο αυτό. Ο Τράμπ, θέλει απόλυτα την συνεργασία της Ρωσίας, σε όλο το γεωπολιτικό φάσμα. Μια συνεργασία, όπου φέρνει...πλούτο και στις δύο χώρες.
Τα εμπόδια όμως θα υπάρχουν πάντα, μέσα σε αυτή τη σχεδιασμένη "σχέση". Και δεν το λέω μόνον εγώ αυτό. Το λέει η ίδια η Ιστορία.
Από τον 15ο αιώνα και μέχρι τις αρχές του 19ου, η Ρωσία ήταν πάντα στο στόχαστρο του Βατικανού, το οποίο υποδαύλιζε συνεχώς τις δυτικοευρωπαϊκές δυνάμεις (Γαλλία, Αγγλία, Πρωσία) στο να δημιουργείται συνεχώς μια ανταγωνιστική σχέση με την Ρωσική Αυτοκρατορία.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Πάπας Πίος ο Ζ' ώθησε τον Ναπολέοντα στο να εκστρατεύσει εναντίον της Ρωσίας το 1812. Ο Ναπολέων, ήταν ...πιόνι ουσιαστικά του Πίου του Ζ'. Μάλιστα αυτός ως πρώην μέλος του Τάγματος του Αγίου Βενέδικτου, έτρεφε βαθύ μίσος προς την Ορθοδοξία, την οποία θεωρούσε ως θανάσιμη απειλή και πόνταρε στην στρατηγική ευφυΐα του Ναπολέοντα. Μάλιστα, ο ίδιος παρίστατο στη στέψη του Ναπολέοντα ως Αυτοκράτορα των Γάλλων!
Θέλουμε κι άλλη απόδειξη περί αυτού;
Σήμερα, Νεοταξισμός και Βατικανό, βαδίζουν χέρι-χέρι. Άλλως τε, επί Πάπα Φραγκίσκου έγινε η επανάσταση στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου, όπου γκρεμίστηκε το καθεστώς του φιλορώσου Γιανούκοβιτς, ο ίδιος ο Φραγκίσκος κατεφέρθη με βαρείς χαρακτηρισμούς στον Πούτιν, όταν αυτός ενσωμάτωσε λίγους μήνες αργότερα την Κριμαία στη Ρωσία και όταν ξέσπασε ο πόλεμος Ρωσίας - Ουκρανίας με την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία, ο ίδιος Πάπας, ο οποίος ελέγχονταν και από το WEF και φυσικά από τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, κατεφέρθη και πάλι εναντίον των Ρώσων, στηλιτεύοντας με σκληρή γλώσσα τη Ρωσία και τους σκοπούς της. Βλέπεις, κινδύνευε άμεσα να χαθεί η επιρροή του Βατικανού στη δυτική Ουκρανία, όπου δεσπόζει η Ουνία (Ελληνική Καθολική Εκκλησία), εκτελεστικό όργανο του Βατικανού.
Επομένως, αν αθροίσουμε όλα τα παραπάνω στοιχεία που αναφέρθηκαν, θα δούμε πως η όποια προσπάθεια για Ειρήνη στην Ουκρανία, είναι σχεδόν ανέφικτη. Ο Τράμπ, μπορεί να παίζει τον "ειρηνοποιό", αλλά η δύναμη της Αμερικής πλέον είναι κι αυτή περιορισμένη. Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή, μπορεί να σχεδιάζει πολλά σενάρια επί χάρτου, αλλά η Ρωσία και ο Πούτιν ξέρουν πολύ καλά τον ρόλο που παίζουν τόσο η Μπίλντερμπεργκ, όσο και το Βατικανό.
Από την άλλη πλευρά όμως, η Ευρώπη φαίνεται εγκλωβισμένη και είναι, εδώ που τα λέμε. Θέλει να δείχνει ισχυρή, αλλά δεν έχει τα μέσα. Ούτε ενιαίο στρατό, ούτε επαρκή πυρομαχικά. Άρα, ο χαρακτηρισμός «αποικιοκράτες με τρύπια παντελόνια» που βγήκε και πάλι από το βαρύ στόμα του Μεντβέντεφ, δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Το παιχνίδι λοιπόν που στήθηκε στην Ουάσιγκτον με τον Ζελένσκι και τα λοιπά...ανθρωπάρια Μακρόν, Στάρμερ, Μέρτς, δεν έχει καμμιά ισχύ πάνω στη Ρωσία. Διότι απλά, οι τύποι αυτοί δεν είναι ότι θέλουν «αιώνιο πόλεμο» για το κέφι τους. Είναι ότι δεν θέλουν να αφήσουν τη Ρωσία να κερδίσει. Και επειδή δεν μπορούν να τη νικήσουν ανοιχτά, παίζουν το χαρτί της παράτασης, της εξουθένωσης, του «war of attrition». Αυτό στην πράξη σημαίνει… μακροχρόνια σύγκρουση.
Αντί...επιλόγου
Πώς το έλεγε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός; "Θα προσπαθούν να το λυσουν με τη πέννα και δεν θα μπορούν. 99 φορές με πόλεμο και μία με τη πέννα" Αυτό ακριβώς ζούμε σήμερα, όσον αφορά τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο. Και εφ' όσον οι συνομιλίες δεν πάνε προς μια μόνιμη ειρήνη, επειδή ουσιαστικά όλο το πρότζεκτ σαμποτάρεται από τους Ευρωπαίους και τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, ο πόλεμος θα μπει σε νέα, φονικότερη φάση.
Η Ρωσία θα χτυπήσει κάθε δυτική αποστολή στην Ουκρανία, αυτό είναι απολύτως βέβαιο. Και όχι μόνο αυτό. Ο τελικός στόχος των Ρώσων (και κατά τη γνώμη μου, έχουν δίκιο) είναι η κατάκτηση όχι μόνο του Νονέτσκ, του Λουγκάνσκ, της Ζαπορίζια και της Χερσώνος, αλλά και του Μικολάεφ και κυρίως της Οδησσού. Όλα τα παραπάνω, ήταν και ειναι ακόμη ρωσικά εδάφη, τα οποία παραχωρήθηκαν στο νεοσύστατο κράτος της Ουκρανίας από τους μπολσεβίκους και τώρα είναι καιρός να επιστρέψουν στη μητρική Ρωσία.
Το αποτέλεσμα ποιό θα είναι; Μα φυσικά η Δυτική Ευρώπη, η οποία θα γίνει το πρώτο θύμα: ενεργειακά, οικονομικά, κοινωνικά. Και ασφαλώς, οι λαοί θα στραφούν εναντίον των "ηγετών" που τους έσυραν σε έναν πόλεμο που δεν ήταν δικός τους.
Η Αμερική του Τράμπ; Απλή...θεατής, τουλάχιστον μέχρι να θιγούν ζωτικά της συμφέροντα. Ο Τράμπ δεν θελει επ' ουδενί να ανακατευτεί σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός του, αλλά των Στοών, της Λέσχης του Σκότους και του...Βατικανού. Τουλάχιστον προσώρας. Η Ρωσία και μόνον αυτή, έχει όχι μόνο τον πρώτο λόγο, αλλά και τη δύναμη να επιβάλλει τη θέληση της.
Οι λεγόμενες «εγγυήσεις ασφαλείας» δεν είναι η οδός προς την ειρήνη. Είναι ο δρόμος προς την άβυσσο. Είναι το καμουφλαρισμένο εργαλείο της Δύσης για να κρατήσει τη φωτιά αναμμένη. Όσο οι Ευρωπαίοι ηγέτες υπογράφουν τις εντολές των στοών και παριστάνουν τους αποικιοκράτες με άδεια ταμεία, τόσο θα οδηγούν την ήπειρο σε αυτοχειριασμό.
Κι όταν ο ιστορικός του μέλλοντος γράψει για την εποχή μας, δεν θα πει ότι η Ευρώπη έχασε έναν πόλεμο. Θα πει ότι η Ευρώπη έσκαψε μόνη της τον λάκκο της για να μπει στο φέρετρο μιας "παγκόσμιας κυβέρνησης"...
Πύρινος Λόγιος
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
2.https://apnews.com/article/0c0261cc370c8c0157d03d01fdfe6be2?utm 3. https://www.thetimes.co.uk/article/european-security-guarantee-plan-ukraine-8bthmqs9l?utm
4.https://www.reuters.com/world/europe/trump-says-putin-may-not-want-make-deal-ukraine-2025-08-19/?utm
Δηλώσεις Tράμπ & Ρούμπιο για την αλλαγή αμερικανικής στάσης.
Συμφωνίες Μινσκ – παραδοχές Μέρκελ και Ολάντ.
Συνομιλίες Κωνσταντινούπολης 2022.
Ρεπορτάζ για «πολυεθνικές αποστολές» Βρετανίας–Γαλλίας.
Δηλώσεις Λαβρόφ και Mεντβεντεφ για τις κόκκινες γραμμές.
Στοιχεία για ευρωπαϊκή ανεπάρκεια στρατών και πυρομαχικών.
Β. Η ΛΕΣΧΗ ΜΠΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ - Γιατί δεν είναι «θεωρία», αλλά πραγματικότητα
Η ίδια η ύπαρξη της Λέσχης: Ιδρύθηκε με πρωτοβουλία των οικογενειών Ρόθτσάιλντ και Ρόκεφέλλερ το 1954. Από τότε συγκεντρώνει, κάθε χρόνο, κορυφαίους πολιτικούς, οικονομικούς παράγοντες, δημοσιογράφους, στρατηγούς, τεχνοκράτες, σε αυστηρά κλειστές συναντήσεις. Δεν υπάρχουν πρακτικά, δεν υπάρχουν επίσημες αποφάσεις. Μόνο μια θολή «ατζέντα θεμάτων» που αναρτάται εκ των υστέρων. Γιατί αυτή η μυστικότητα; Εάν επρόκειτο για «απλές συζητήσεις», γιατί δεν είναι δημόσιες;
Η διασύνδεση με την εξουσία:
Δεν είναι «ένας κύκλος συζητήσεων» σαν think tank. Είναι οι ίδιοι που
λίγους μήνες αργότερα παίρνουν κρίσιμες αποφάσεις στις κυβερνήσεις, στα
υπουργεία, στις κεντρικές τράπεζες, στα ΜΜΕ. Πώς να μην υποψιάζεται
κανείς ότι εκεί χαράσσονται στρατηγικές;
Η έκτακτη συνεδρίαση μετά τον Τραμπ:
Εδώ, έχουμε σαφή ένδειξη. Ο Τραμπ αμφισβήτησε το κατεστημένο της
παγκοσμιοποίησης, την woke ατζέντα, τις επεμβάσεις παντού, και ξαφνικά
οι «φύλακες του συστήματος» συγκεντρώνονται εσπευσμένα. Δεν είναι απλή
«σύμπτωση». Είναι κίνηση άμυνας.
Ο παραλληλισμός με το WEF: Ο Σβαμπ ήταν πιο ωμός: «You will own nothing and be happy». Δηλαδή κατάργηση εθνών, ιδιοκτησίας, ταυτότητας. Το WEF το είπε ανοιχτά και γι’ αυτό κάηκε στην κοινή γνώμη. Η Μπίλντερμπεργκ είναι πιο προσεκτική, πιο σιωπηλή, αλλά η στόχευση είναι ίδια: Παγκόσμια διακυβέρνηση, αποδόμηση των εθνών και μίξη των λαών ώστε να χαθεί κάθε οργανωμένη αντίσταση.
Η Ορθοδοξία ως εμπόδιο: Και εδώ μπαίνει η Ρωσία, όχι μόνο γεωπολιτικά, αλλά πνευματικά. Για τις ελίτ, η Ορθοδοξία είναι αδιανόητη. Δεν επιδέχεται «ρετούς», δεν προσαρμόζεται στις woke επιταγές, δεν «φτιάχνεται» για να γίνει πολιτικά ορθή. Είναι ένα σώμα ζωντανό που αντιστέκεται. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που θέλουν τη Ρωσία διαλυμένη. Οπότε, αν αναρρωτηθεί κάποιος για το αν η Μπίλντερμπεργκ «ενορχηστρώνει» την κατάσταση, εγώ προσωπικά θα έλεγα πως ναί, δεν υπάρχει υπογεγραμμένο πρακτικό που να γράφει «αποφασίσαμε πόλεμο στην Ουκρανία». Αλλά υπάρχουν σαφέστατες ενδείξεις ότι σε αυτά τα φόρα συντονίζονται οι αφανείς ελίτ, και μετά βλέπουμε τις ίδιες κατευθύνσεις να γίνονται πολιτική.
Με άλλα λόγια, μπορεί να μην έχουμε χειροπιαστό «ντοκουμέντο», αλλά έχουμε μοτίβο. Και το μοτίβο δείχνει ότι η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ δεν είναι «λέσχη τυχαίων συζητήσεων», αλλά οπωσδήποτε παράλληλο κέντρο εξουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου