Ε, άϊ στα...κομμάτια κύριε Τράμπ!

 

Μπράν ντε φέρ για την Ουκρανία! Οι όροι Πούτιν, ο "κονφερασιέ" Τραμπ και η Δύση των παραφρόνων...που πουλά «ειρήνη» σαν θηλιά! Η Ευρώπη εν είδει...τσίρκου, παριστάνει ακόμα τον «νικητή», την ώρα που τα πιόνια της καταρρέουν σαν κλόουν σε σκοινί. Κι ενώ οι παραφρόνες μιλούν για «όρους», ο πραγματικός νικητής - ο Πούτιν - κάθεται ψύχραιμος και τρώει ποπ κορν.

 

 Σχόλιο από τον Πύρινο Λόγιο

 

Η Ρωσία δεν μασάει τα λόγια της. Δεν έχει ανάγκη από καλολογικά στοιχεία και ευρωπαϊκές σάλτσες. Λέει ξεκάθαρα: «Ή θα μου τα δώσετε όπως πρέπει ή θα τα πάρω με τη βία». Ο Πούτιν και η ομάδα του –Μεντβέντεφ, Λαβρόφ, Ζαχάροβα– δεν κάνουν δημόσιες σχέσεις, κάνουν πολιτική ισχύος.

Όροι; Δεν υπάρχουν όροι στην ουσία. Απλά...απαιτήσεις με την ορμή του δικαίου. Παραχώρηση ολόκληρου του Ντονμπάς, οριστική ταφή της ουκρανικής φιλοδοξίας για ΝΑΤΟ, ουδετερότητα και μηδέν δυτικοί στρατιώτες σε ουκρανικό έδαφος. Σαφείς, ωμοί και τελεσίδικοι.

Η Δύση, από την άλλη, κρύβει την ήττα της πίσω από κουραφέξαλα περί «μηχανισμών εγγυήσεων». Σαν να λέμε, να φτιάξουμε έναν φάκελο με σφραγίδες, να τον πλασάρουμε ως «λύση», και όταν έρθει η κρίσιμη ώρα, κανείς να μην έχει δεσμευτεί για τίποτα.

Το κάνουν γιατί δεν αντέχουν την αλήθεια.

Ο εγωισμός της αποικιοκρατίας οκτακοσίων ετών δεν τους αφήνει να παραδεχτούν πως ηττήθηκαν. Και προτιμούν να βυθίσουν ολόκληρη την Ευρώπη στην ενεργειακή κρίση, στην ακρίβεια και στην κοινωνική διάλυση, παρά να αναγνωρίσουν το προφανές: Ότι η Ρωσία κέρδισε στο πεδίο.

Η σημερινή "Ενωμένη Δυτική Ευρώπη" δεν απέχει πολύ από τη σάτιρα των Μόντυ Πάϊθον στην εκπληκτική πρώτη ταινία τους "Το Αδελφάτο των Ιπποτών της Ελεεινής Τραπέζης", όπου ο Αρθρούρος συναντάει τον...Μαύρο Ιππότη σε μια επική σκηνή που άφησε εποχή. Ως "Μαύρο Ιππότη", βάλτε τους Μακρόν, Στάρμερ, Μερτς κλπ.

 

 

Και στη μέση εμφανίζεται ο Τραμπ. Ο ένας και μοναδικός showman.

Το πρωί πλασάρει «ειρηνευτικές» κορυφές με τον Πούτιν, φωτογραφίες αγκαλιά και χολιγουντιανά σενάρια.

Το μεσημέρι θυμάται ότι πρέπει να ταΐσει το αμερικανικό κοινό με μεγαλόστομες φράσεις και πετάει το περίφημο: «Δεν μπορείς να κερδίσεις αν δεν χτυπήσεις βαθιά τη χώρα του εισβολέα».

Και το βράδυ, αν έχει κακή διάθεση ή αν η Μελάνια του γύρισε την πλάτη, τα αναιρεί όλα και παριστάνει τον ειρηνοποιό, για να εμφανιστεί την επομένη πάλι ως οργισμένος «στρατηγός».

Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι κωμωδία. Ένας άνθρωπος που μιλάει τη μια σαν Βούδας και την άλλη σαν Ιούδας, δεν είναι ηγέτης. Είναι πωλητής. Πουλάει ειρήνη όπως πουλάει πανάκριβα ακίνητα: με μεγάλα λόγια, με γελοιοποίηση της αντίπαλης πλευράς, και πάντα με το βλέμμα στραμμένο στο πώς θα κλείσει το deal.

Όμως, το πιο επικίνδυνο δεν είναι οι δηλώσεις του. Είναι το υπονοούμενο. Όταν λέει ότι «δεν υπάρχει νίκη χωρίς να χτυπήσεις τον εισβολέα», δίνει την έμμεση άδεια στο Κίεβο να μετατρέψει τον πόλεμο σε τρομοκρατία. Να χτυπήσει μέσα στη ρωσική επικράτεια, να προκαλέσει απώλειες αμάχων, να δείξει πως «ανταποδίδει».

Αυτή τελικά είναι η πολιτική του Τραμπ; Το "μια στο καρφί και μια στο πέταλο";. Μια στο χαμόγελο με τον Πούτιν, μια στην παρότρυνση για κλιμάκωση;

Πολύ...περίεργο παιχνίδι παίζει ο "πορτοκαλί".

Ένα παιχνίδι που τον φέρνει μεν πάντα στο κέντρο του ενδιαφέροντος, ανεξάρτητα από το ποιος χάνει και ποιος πεθαίνει, αλλά συνάμα και πολύ επικίνδυνο, αν απέναντι του έχει τη Ρωσία, που δε ξέρει από εγγλέζικο χιούμορ και τα λαμβάνει όλα σοβαρά. Πολύ σοβαρά.

Κι ενώ η Δύση εξακολουθεί να παριστάνει ότι «ορίζει τους όρους» της ειρήνης, λες και είναι εκείνη η νικήτρια, η Μόσχα χτίζει αργά αλλά σταθερά την πραγματικότητα. Οι «εγγυήσεις» της Δύσης δεν έχουν καμία αξία. Οι υποσχέσεις της Ευρώπης είναι χαρτιά χωρίς υπογραφή. Τα «όπλα» που δίνει το ΝΑΤΟ εξαντλούνται, οι κοινωνίες βράζουν, κι όμως συνεχίζουν να μιλούν σαν να έχουν τον έλεγχο. Μια παρέα παραφρόνων που αρνείται να αντικρίσει τον καθρέφτη.

Κι ύστερα, έχουμε τον Γουίτκοφ. Έναν real estate agent που μπήκε στα άδυτα του Κρεμλίνου και κάθισε απέναντι στον Πούτιν. Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι διπλωμάτης, δεν είναι πολιτικός. Είναι ο «ειδικός απεσταλμένος» του Τραμπ, ο μεσάζων που μιλάει με non-paper, χωρίς υπηρεσιακές σημειώσεις. Και όμως, αυτόν διάλεξε ο Τραμπ για να μεταφέρει τις θέσεις του στην πιο κρίσιμη στιγμή.

Γιατί;

Γιατί ακριβώς έτσι αντιλαμβάνεται την πολιτική: σαν μπίζνα. Ο Γουίτκοφ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο «broker» μιας νέας συμφωνίας, όπου το «ακίνητο» είναι η ουκρανική γη και το τίμημα είναι το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης.

Το παιχνίδι, λοιπόν, είναι σαφές. Η Ρωσία επιβάλλει όρους. Η Δύση κάνει πως δεν ακούει και συνεχίζει να παίζει θέατρο, ενώ οι στρατοί της αποδεικνύονται ανίκανοι και οι κοινωνίες της δεν αντέχουν άλλο. Ο Τραμπ κάνει το σόου του, σαν κλόουν σε τσίρκο, και στο τέλος όλοι χορεύουν στον ρυθμό που παίζει η Μόσχα.

Η Ευρώπη δεν χάνει έναν πόλεμο. Η Ευρώπη αυτοκτονεί. Και θα μείνει στην Ιστορία όχι ως θύμα, αλλά ως συνένοχος.

Μια ήπειρος που, αντί να παραδεχθεί την πραγματικότητα, διάλεξε να σκάψει μόνη της τον λάκκο της και να ξαπλώσει μέσα του, περιμένοντας το φέρετρο της «παγκόσμιας κυβέρνησης»...

 

pirinoslogios.com 

 

diodotos-k-t.blogspot.com