ΒΥΖΑΝΤΙΟ: Η επιστημονική αναγνώριση του παγκόσμιου θετικού ρόλου του! - του Laurent Guyénot

Η χιλιόχρονη Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε δύο «μειονεκτήματα»: ήταν ελληνόφωνη και ορθόδοξη. Έτσι, οι δυτικοί ιστορικοί επινόησαν τις περιόδους «Μεσαίωνας» και «Ύστερη Αρχαιότητα» για να της αφαιρέσουν την αίγλη και το πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια Ιστορία και να την πετάξουν στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας…

 

Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

 

Το Βυζάντιο είναι ένας πολιτισμός βυθισμένος στο σκοτάδι της ιστορίας, σβησμένος από την ιστοριογραφία υπό την πίεση του ευρωπαϊκού μυθιστορήματος. Μπορείτε να διαβάσετε εκατό βιβλία για τον «Μεσαίωνα» χωρίς να το ακούσετε ποτέ. Αν σας μιλήσουν για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, θα είναι γενικά να την παρουσιάσουν ως μια όψιμη, ανατολική και παρακμιακή εκδοχή της μίας και αληθινής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αυτής της Δύσης που εξαφανίστηκε κάπου μεταξύ του 3ου και 5ου αιώνα, και ως ξένη ή περιθωριακή του μεσαιωνικού ευρωπαϊκού πολιτισμού, ή ακόμη και ως ανατρεπτικό στοιχείο αυτού του πολιτισμού. Το επίπεδο άγνοιας και προκατάληψης για το Βυζάντιο συνεχίζει να είναι υποδειγματικό στη Γαλλία. Αυτό φαίνεται καλά στο βιβλίο 850 σελίδων του μεσαιωνιστή Jérôme Baschet, για τον Φεουδαρχικό πολιτισμό(Flammarion, 2006), που αφιερώνει μόνο μια σύντομη ενότητα στο Βυζάντιο, με τίτλο «Η βυζαντινή παρακμή» , πριν από την ενότητα «Ισλαμική λαμπρότητα» . Ο συγγραφέας αρκείται σε μια επιτακτική κρίση για «την υπερηφάνεια της Κωνσταντινούπολης, την αξίωση της να ενσαρκώνει τις αιώνιες αξίες της Ρώμης και να συνιστά την εκλεκτή αυτοκρατορία του Θεού, την περιφρόνησή της επίσης για όλους τους εξωτερικούς λαούς, συμπεριλαμβανομένων των χριστιανών της Δύσης, που αφομοιώθηκαν λίγο πολύ ρητά  από τους βαρβάρους».

Ευτυχώς, δεν είμαστε πια εκεί στον αγγλόφωνο κόσμο (για να μην αναφέρουμε φυσικά τη Ρωσία και την Ελλάδα). Ο νεαρός ανερχόμενος αστέρας των βυζαντινών σπουδών, ο ελληνικής καταγωγής Αμερικανός Αντώνιος Καλδέλλης², θα σας το διδάξει, για παράδειγμα:

Στην καμπή της πρώτης χιλιετίας, η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης ήταν το αρχαιότερο και πιο δυναμικό κράτος στον κόσμο και περιλάμβανε τα πιο πολιτισμένα μέρη του χριστιανικού κόσμου. Τα σύνορά της, τα οποία για πολύ καιρό υπερασπίζονταν τα γηγενή μεθοριακά στρατεύματα, επεκτάθηκαν χάρις στον πιο πειθαρχημένο και τεχνολογικά προηγμένο στρατό της εποχής του. Η ενότητα της βυζαντινής κοινωνίας βασίστηκε στην ισότητα του ρωμαϊκού δικαίου και στη βαθιά αίσθηση μιας κοινής, αρχαίας ρωμαϊκής ταυτότητας· εδραιώνεται από την αποτελεσματικότητα μιας πολύπλοκης γραφειοκρατίας· τρέφεται και ενισχύεται από τους θεσμούς και τις αρχές της Χριστιανικής Εκκλησίας· μετουσιώνεται από την ελληνική ρητορική· και επιβεβαιώνεται από το πέρασμα δέκα αιώνων. Στο τέλος της βασιλείας του Βασιλείου Β' (976-1025), της μακροβιότερης στη ρωμαϊκή ιστορία, το έδαφός του περιλάμβανε τη Μικρά Ασία και την Αρμενία, τη Βαλκανική Χερσόνησο νότια του Δούναβη και τις νότιες περιοχές της Ιταλίας και της Κριμαίας. Η Σερβία, η Κροατία, η Γεωργία και ορισμένα αραβικά εμιράτα στη Συρία και τη Μεσοποταμία είχαν αποδεχθεί το καθεστώς υποτέλειας.

 

Στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας!...

Το 1018, διαβάζουμε ακόμη, ο ίδιος Βασίλειος ήταν «ο ισχυρότερος και νικηφόρος κυρίαρχος του χριστιανικού κόσμου» . Αυτός είναι ο λόγος που ο Μέγας Βλαδίμιρος (980-1015), τον οποίο Ρώσοι και Ουκρανοί διεκδικούν ως ιδρυτή και προστάτη του έθνους τους, παντρεύτηκε την αδελφή του Βασιλείου, υιοθέτησε την πίστη της και έχτισε μια εκκλησία της Αγίας Σοφίας στο Κίεβο. Ο νεαρός Γερμανός αυτοκράτορας Όθωνας Γ' (996-1002), ο ίδιος μισοβυζαντινός μέσω της μητέρας του, επρόκειτο να παντρευτεί την ανιψιά του Βασιλείου όταν πέθανε σε ηλικία 21 ετών. Τα πάντα στην οθωνική αυλή διαμορφώθηκαν στο πρότυπο του Βυζαντίου, μέχρι τον τίτλο του kaiser (δανεισμένος, όχι από το λατινικό caesar, αλλά από τον ελληνικό τύπο kaisar).

Σε αυτό το σημείο, αν νομίζατε ότι είχατε μια αρκετά καλή ιδέα για τον μεσαιωνικό πολιτισμό στις αρχές του 11ου αιώνα, που αποκτήθηκε μέσα από εκατοντάδες ώρες ανάγνωσης εξειδικευμένων βιβλίων, θα εκπλαγείτε. Μπορεί να αρχίσετε να υποψιάζεστε ότι η παραδοσιακή σας άποψη για τον «Μεσαίωνα» δεν είναι εντελώς ολοκληρωμένη, ότι είναι απλώς ένα κομμάτι μιας πολύ μεγαλύτερης εικόνας, το μεγαλύτερο κομμάτι της οποίας έχει σκιστεί και πεταχτεί. Ξεκινήσατε να το ψάχνετε στον παροιμιώδη σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Βρίσκεστε ήδη στον δρόμο προς τον «βυζαντινό ρεβιζιονισμό» .

Δεν είχα ακούσει ποτέ αυτή την έκφραση, «βυζαντινός ρεβιζιονισμός» , μέχρι που ένα άρθρο μου έδωσε αυτή την ετικέτα λόγω των χρονολογικών μου ερωτήσεων. Δεν ήταν κομπλιμέντο, αλλά αποφάσισα να το τιμήσω ούτως ή άλλως με αυτό το άρθρο. Θα εξηγήσω τι είναι ο «βυζαντινός ρεβιζιονισμός» και γιατί είναι το κλειδί της παγκόσμιας ιστορίας, ο άξονας γύρω από τον οποίο αρχίζει να γράφεται μια νέα παγκόσμια ιστοριογραφία, απαλλαγμένη από τον εθνοκεντρισμό που ήδη κατήγγειλε ο ¨Οσβαλντ Σπένγκλερ. Ο Βυζαντινός Ρεβιζιονισμός σας δίνει περισσότερα από μια γεύση από αυτές τις καρμικές δυνάμεις που κινούν τους πολιτισμούς και μπορεί ακόμη και να σας βοηθήσει να μαντέψετε προς ποια γενική κατεύθυνση πηγαίνει ο κόσμος. Αυτή είναι μια από τις πιο συναρπαστικές αναζητήσεις για την ιστορική αλήθεια που έχω βιώσει ποτέ. Το όνομα που εμφανίζεται πρώτο αν ψάξετε στο google τον βυζαντινό ρεβιζιονισμό είναι αυτό του Αντώνη Καλδέλλη, τον οποίο μόλις ανέφερα (δείτε τη λίστα με τις δημοσιεύσεις και τα βίντεό του στο kaldellispublications.weebly.com ). Αλλά στην πραγματικότητα, ο βυζαντινός ρεβιζιονισμός μπορεί να αναχθεί στον Βρετανό ιστορικό Σερ Στίβεν Ράνσιμαν (1903-2000), του οποίου η τρίτομος Ιστορία των Σταυροφοριών (το μόνο βιβλίο του μεταφρασμένο στα γαλλικά) εξακολουθεί να θεωρείται θεμελιώδης. Πριν από τον Ράνσιμαν ήταν ο Ρώσος Τζορτζ Οστρογκόρσκι. Και ας μην υπερβάλλουμε: στη Γαλλία, ο Συλβαίν Γκουγκενέιμ τα πάει αρκετά καλά, και υπάρχουν μερικά καλά έργα για το Βυζάντιο, μεταξύ των οποίων επισημαίνω αυτό της Ελένη Αρβελέρ, Η πολιτική ιδεολογία της βυζαντινής αυτοκρατορίας (1975).

Ο Ράνσιμαν είπε την ιστορία του Βυζαντίου με αυστηρότητα και ενσυναίσθηση, ενώ ο Καλδέλλης ασχολείται περισσότερο με τις θεωρίες για το Βυζάντιο. Το άρθρο αυτό είναι εμπνευσμένο κυρίως από τις διατριβές του για τον βυζαντινό πολιτισμό.

 

«Βυζαντινή εποχή»

Ο βυζαντινός ρεβιζιονισμός ξεκινά με την επαναφορά της Κωνσταντινούπολης στον χάρτη. Ήταν μακράν η μεγαλύτερη πόλη του χριστιανικού κόσμου σε όλο τον Μεσαίωνα. Γύρω στο έτος 1000, τα τείχη της θα μπορούσαν να περιέκλειαν τις δέκα μεγαλύτερες πόλεις της Δύσης. Υπολογίζεται ότι τον 12ο αιώνα ο πληθυσμός της πλησίαζε το ένα εκατομμύριο, συμπεριλαμβανομένων των προαστίων. Η μεγαλοπρέπεια και ο πλούτος της εξέπληξαν όλους τους νεοφερμένους: «δεν υπήρχαν ποτέ, στις σαράντα πλουσιότερες πόλεις του κόσμου, τόσα αγαθά όσο αυτά που βρέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη», έγραφε ο Robert de Clari, ένας από τους σταυροφόρους που την λεηλάτησαν το 1204. Μέχρι αυτή την καταστροφή της Τέταρτης Σταυροφορίας, η Κωνσταντινούπολη ήταν το μεγαλύτερο εμπορικό σταυροδρόμι στον κόσμο, που συνέδεε την Κίνα, την Ινδία, την Αραβία, την Ευρώπη και την Αφρική. Όλα τα ευρωπαϊκά βλέμματα ήταν στραμμένα σε αυτήν.

Έχοντας ξαναβάλει την Κωνσταντινούπολη στο κέντρο του χάρτη, πρέπει επίσης να της δώσουμε τη θέση που της αξίζει στο μεγάλο χρονικό της ιστορίας. Γράφει ο Αντώνης Καλδέλλης:

 Ο βυζαντινός πολιτισμός ξεκίνησε όταν υπήρχαν ακόμα άνθρωποι που μπορούσαν να διαβάζουν και να γράφουν αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Το μαντείο των Δελφών και οι Ολυμπιακοί Αγώνες εξακολουθούσαν να υπάρχουν· και ο κύριος θεός της λατρείας στην ανατολή ήταν ο Δίας. Στο τέλος του Βυζαντίου, ο κόσμος είχε κανόνια και τυπογραφεία, και μερικοί άνθρωποι που ήταν μάρτυρες της πτώσης της Κωνσταντινούπολης το 1453 έζησαν για να ακούσουν για το ταξίδι του Χριστόφορου Κολόμβου στον Νέο Κόσμο. Χρονολογικά, το Βυζάντιο εκτείνεται σε ολόκληρο το τόξο από την αρχαιότητα έως την πρώιμη σύγχρονη περίοδο και η ιστορία του είναι στενά συνδεδεμένη με αυτή όλων των σημαντικότερων παραγόντων της παγκόσμιας ιστορίας σε αυτήν την πλευρά του Ινδού.

Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι η έκφραση «Μεσαίωνας» , που επινοήθηκε κατά την Αναγέννηση για πολεμικούς, ακόμη και προπαγανδιστικούς σκοπούς, προδίδει την ιστορική πραγματικότητα παρά την υπηρετεί. Αυτά τα χίλια χρόνια πρέπει να μετονομαστούν σε «Βυζαντινή Εποχή» . Σε αντίθεση με τον Μεσαίωνα, του οποίου τα χρονολογικά και γεωγραφικά περιγράμματα αποτελούν αντικείμενο ατελείωτων συζητήσεων, το Βυζάντιο είναι εξαιρετικά εύκολο να αναγνωριστεί. «Δεν υπάρχει ούτε ασάφεια ούτε χρονολογική ασάφεια εδώ.»

Αν ο όρος «Μεσαίωνας» είναι «εγγενώς προβληματικός» , λέει ο Καλδέλλης, η πιο πρόσφατη εφεύρεση της «Ύστερης Αρχαιότητας» απλώς πρόσθεσε στη σύγχυση:

Η Ύστερη Αρχαιότητα έδιωξε μια σφήνα ανάμεσα στο Βυζάντιο και τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Επίσης «οικειοποιήθηκε σημαντικούς τομείς της βυζαντινής καινοτομίας που είχαν παγκόσμιο αντίκτυπο, όπως η δημιουργία των περισσότερων πτυχών του μετα-Κωνσταντινικού Χριστιανισμού, συμπεριλαμβανομένων των δογμάτων, της λογοτεχνίας, των εκκλησιών, των συνόδων, των κανόνων και των θεσμικών του δομών. Όλα αυτά δημιουργήθηκαν στην ανατολή από ελληνόφωνους χριστιανούς Ρωμαίους, δηλαδή από Βυζαντινούς.» Πράγματι, οι επτά οικουμενικές σύνοδοι που θεμελίωσαν τη δογματική και ιεραρχική ενότητα της Εκκλησίας πραγματοποιήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη ή κοντά (μεταξύ 325 και 787), με την πρόσκληση του Βυζαντινού Αυτοκράτορα. Αποδεικνύεται ότι κανένας επίσκοπος της Ρώμης δεν συμμετείχε άμεσα στις μεγάλες ιδρυτικές συνόδους της. Σε όλη αυτή την περίοδο, και ακόμη και πολύ πιο πέρα, ο χριστιανικός κόσμος επικεντρώθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο. Λανθασμένα, σημειώνει ο Καλδέλλης, «ο «μεσαιωνικός χριστιανισμός» εννοείται ότι είναι αυτός της Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης, ενώ η πλειονότητα των χριστιανών της μεσαιωνικής περιόδου ζούσε στην Ανατολή, στις σλαβικές, βυζαντινές και μουσουλμανικές περιοχές ή ακόμη πιο ανατολικά .

Αν το Βυζάντιο δεν ταιριάζει πολύ με την Ύστερη Αρχαιότητα και τον Μεσαίωνα, είναι πολύ απλά επειδή αυτές οι κατηγορίες δημιουργήθηκαν ακριβώς για να συσκοτίσουν ή να περιθωριοποιήσουν το Βυζάντιο. Μας έμαθαν ότι το Βυζάντιο ήταν μια αόριστη εμμονή της πεσμένης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που σιγά σιγά έπεφτε σε ασημαντότητα. Τι θα μπορούσε όμως να σημαίνει μια «παρακμή» 1123 ετών; Είναι σχεδόν τόσο αδιανόητο όσο μια «αυτοκρατορία» 43 ετών (αυτή είναι η διάρκεια της Καρολίγειας Αυτοκρατορίας, λαμβανομένης υπόψη της διάλυσής της από τη Συνθήκη του Βερντέν το 843). Η πραγματικότητα είναι ότι το Βυζάντιο ήταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μέχρι ότου η Δύση, αφού αποκλείστηκε από αυτήν, μετά αφού βοήθησε την οριστική πτώση του, το έσβησε από τη μνήμη της και ταυτόχρονα έσβησε το χρέος της απέναντί ​​του, για να βάλει την αρχαία Ρώμη στη θέση. Από τη σκοπιά του βυζαντινού ρεβιζιονισμού που παρουσιάζεται εδώ, δηλ. σε μια ευρύτερη προοπτική πέρα από τη δυτική Ευρώπη, μπορούμε να πούμε, χωρίς να είναι αυτό αστείο, ότι η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έγινε επίσημα το 1453 (ημερομηνία κατάληψης της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους), αλλά ότι ήταν ήδη μόνο μια σκιά του εαυτού της τον 13ο αιώνα, μετά την πρώτη κατάκτηση από τους Φράγκους, με το πρόσχημα της σταυροφορίας. Ο βυζαντινός ρεβιζιονισμός δεν συνίσταται μόνο στην εξάλειψη των ανατολίτικων στερεοτύπων για το Βυζάντιο, για να κατανοήσουμε τα αρχικά θεμέλια της μακροζωίας του. Σημαίνει επίσης να ακούς τη βυζαντινή εκδοχή της μακρόχρονης πάλης της με τη Δύση και να αναγνωρίζεις ότι η αφήγηση του νικητή είναι παραπλανητική, όπως πάντα. Μας είπαν, για παράδειγμα, ότι οι Σταυροφορίες ήταν η γενναιόδωρη απάντηση της Δύσης στην έκκληση των Βυζαντινών για βοήθεια. Και αν ένας αδιάκριτος ιστορικός σας πει για την λεηλασία της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους το 1204, θα σας εξηγήσει ότι αυτό ήταν μια λυπηρή γκάφα. Ο βυζαντινός ρεβιζιονισμός διώχνει αυτή την ομίχλη. «Δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από την Τέταρτη Σταυροφορία», έγραψε έξοχα ο Στίβεν Ράνσιμαν .

Είναι δύσκολο να μεγαλοποιήσουμε τη ζημιά που προκάλεσε στον ευρωπαϊκό πολιτισμό η λεηλασία της Κωνσταντινούπολης. Οι θησαυροί της Πόλης, βιβλία και έργα τέχνης που σώζονταν από αιώνες, σκορπίστηκαν όλα και στο μεγαλύτερο μέρος τους καταστράφηκαν. Η Αυτοκρατορία, εκείνο το μεγάλο ανατολικό τείχος του Χριστιανισμού, έσπασε ως δύναμη. Η πολύ συγκεντρωτική οργάνωσή του καταστράφηκε. Οι επαρχίες, για να σωθούν, αναγκάστηκαν σε αποκέντρωση. Οι οθωμανικές κατακτήσεις έγιναν δυνατές με το έγκλημα των Σταυροφόρων.

Είναι καλό που ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' ζήτησε συγγνώμη —αρκετά διακριτικά, στην Αθήνα— για την Τέταρτη Σταυροφορία 800 χρόνια αργότερα, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο προκάτοχός του Ιννοκέντιος Γ' είχε εξυψώσει την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης ως πράξη του Θεού, προβλεπόμενη από την Αποκάλυψη και άξιζε στους Έλληνες, των οποίων η άρνηση να επιβεβαιώσουν το filioque ήταν συγκρίσιμη με την άρνηση των Εβραίων να αναγνωρίσουν τη θεότητα του Χριστού.

 

Ο ιστορικός Αντ. Καλδέλλης, ανέσυρε το Βυζάντιο από κει, που το κατάχωσαν οι ιστορικοί της Δύσης στο περιθώριο της Ιστορίας, και το ανέδειξε ολόλαμπρο φάρο πολιτισμού και δημοκρατικότητας…

 

Δεν θα επεκταθώ, εδώ, περαιτέρω στις σταυροφορίες, τις οποίες μίλησα αναλυτικά στο άρθρο μου « Η Σταυροφορία τελείωσε » . Βλέπουμε ότι ο βυζαντινός ρεβιζιονισμός δεν αφορά μόνο το Βυζάντιο: είναι ένας καθρέφτης που επιτρέπει στη Δύση να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό της και να κατανοήσει καλύτερα τι της συμβαίνει σήμερα.

 

Βυζάντιο και Ελληνισμός

Ο Αντώνης Καλδέλλης ρίχνει νέο φως στην αληθινή φύση του βυζαντινού πολιτισμού, απομακρύνοντας στρώματα δυτικής προκατάληψης, πολεμικής και εξαπάτησης, χωρίς να παραμελεί την κριτική της αυτοκρατορικής προπαγάνδας του Βυζαντίου.

Για παράδειγμα, ο Καλδέλλης υποστηρίζει ότι ο Χριστιανισμός, αν και ουσιαστικός για τη βυζαντινή ταυτότητα, δεν ήταν τόσο κεντρικός και αποκλειστικός στην καθημερινή ζωή όσο θα μας ήθελαν να πιστέψουμε οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς. Ακόμη και τον 6ο αιώνα, γνωστός για την εποχή της μισαλλόδοξης ορθοδοξίας, πολλοί ανώτεροι βυζαντινοί αξιωματούχοι και διανοούμενοι δεν ένιωθαν υποχρεωμένοι να ομολογήσουν τη χριστιανική πίστη: αυτή είναι η περίπτωση του ειδωλολάτρη Ζωσιμά, συγγραφέα μιας Νέας Ιστορίας σε έξι βιβλία, ή ακόμη και του Προκόπιου, ο οποίος στην αφήγηση των πολέμων του Ιουστινιανού κάνει λόγο για «Χριστιανούς» στους οποίους δεν ανήκει, θεωρώντας ότι είναι «απίστευτα ανόητο να ερευνούμε τη φύση του Θεού». 

Ο βυζαντινός πολιτισμός βασίζεται σε έναν ορισμένο αριθμό πολώσεων μεταξύ ανταγωνιστικών αρχών. Ειδικότερα, υπάρχει μια δυναμική ισορροπία μεταξύ του χριστιανικού πολιτισμού και του ελληνιστικού πολιτισμού. 

Οι Βυζαντινοί είχαν μια βαθιά αγάπη για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, τον οποίο τεκμηριώνει ο Αντώνης Καλδέλλης στο Hellenism in Byzantium (2007), συμπληρωμένο από το Byzantium Unbound(2019). Σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στη Λατινική Δύση υπό την επιρροή του Τερτυλλιανού, του Αυγουστίνου και μερικών άλλων, οι Πατέρες της Ανατολικής Εκκλησίας δεν καταδίκασαν την ειδωλολατρική κληρονομιά. Τον 4ο αιώνα, ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός υποστήριξε ότι τα κλασικά κείμενα δεν ήταν εγγενώς θρησκευτικά και επομένως μπορούσαν να μελετηθούν επικερδώς από τους χριστιανούς. Ο φίλος του Βασίλειος Καισαρείας έγραψε μια σύντομη και έγκυρη πραγματεία με θέμα Πώς να ωφεληθείτε από τα ελληνικά γράμματα. Ο Όμηρος ήταν πάντα «ο ποιητής» των βυζαντινών μαθητών και τα έργα του έφτασαν σε εμάς μόνο χάρη σε αυτή την αγάπη που είχαν οι Βυζαντινοί γι' αυτόν. Το ίδιο ισχύει για τους περισσότερους αρχαίους Έλληνες ιστορικούς, τραγικούς και ποιητές.

Ο Φώτιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από το 858 έως το 867 και το 877 έως το 886, αναγνωρίζεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία ως Άγιος Φώτιος ο Μέγας, αν και είναι περισσότερο γνωστός για την προώθηση της διατήρησης και της διάδοσης της προχριστιανικής ελληνικής γραμματείας.

Ακόμη και τα έργα του διώκτη του χριστιανισμού αυτοκράτορα Ιουλιανού (361-363), γνωστού στη Δύση ως «ο αποστάτης» , αντιγράφηκαν και διατηρήθηκαν: «Η κληρονομιά του ήταν μια συνεχής υπενθύμιση ότι ο ελληνισμός δεν ήταν, όπως πολλοί ήθελαν να το πιστέψουν, απλώς ένας πειθήνιος υπηρέτης της πίστης, αλλά θα μπορούσε μάλλον να ενεργοποιείται ως μια ισχυρή εναλλακτική.»

Η γνώση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας μεταφέρθηκε στη Δύση από Βυζαντινούς μετανάστες μεταξύ του 13ου και του 16^ου αιώνα. Ένας από αυτούς, ο Γεμιστός Πλήθων, ο οποίος πέθανε γύρω στο 1453, ήταν «ο αληθινός εμπνευστής των πλατωνικών σπουδών στη Δύση». Όλα τα ελληνικά κείμενα «έπρεπε να περάσουν από το Βυζάντιο για να φτάσουν σε εμάς », γράφει ο Καλδέλλης.

Η Δύση συνέχισε να αρνείται αυτό το τεράστιο χρέος προς το Βυζάντιο: «ακόμη και πρόσφατα έργα συνεχίζουν να παρουσιάζουν το Βυζάντιο όχι ως αληθινό μέτοχο στον ελληνικό πολιτισμό, αλλά μάλλον ως θεματοφύλακα της κλασικής παράδοσης προς όφελος της Δύσης, της «πραγματικής κληρονόμου» της». Όμως, σημειώνει ο Καλδέλλης, αν ο δυτικός πολιτισμός αυτοπροσδιορίζεται ως κληρονόμος της κλασικής Ελλάδας, τότε «το Βυζάντιο εμφανίζεται ως η πεμπτουσία του δυτικού πολιτισμού». Δεν θα μπορούσε να υπάρξει «Αναγέννηση» στο Βυζάντιο, γιατί ο αρχαίος πολιτισμός δεν πέθανε ποτέ εκεί.

 

Ο Παρθενώνας

Ακολουθώντας τον Ελληνισμό στο Βυζάντιο, ο Καλδέλλης έγραψε ένα μικρότερο βιβλίο για τη συναισθηματική προσκόλληση των Βυζαντινών με την Αθήνα και τον Παρθενώνα της: Ο χριστιανικός Παρθενώνας: Κλασικισμός και Προσκύνημα στη Βυζαντινή Αθήνα (2009):

μετά την αρχαιότητα, η Αθήνα και η κλασική κληρονομιά, που ακόμα υπήρχε στο μυαλό πολλών Βυζαντινών, δεν εξαφανίστηκαν από τη σκηνή της ιστορίας, όπως έχει υποστηριχθεί. Ο Παρθενώνας, μεταμορφωμένος σε ναό, έγινε σημαντικός τόπος προσκυνήματος του οποίου η φήμη εξαπλώθηκε σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους βυζαντινούς τρόπους ευσέβειας, αυτό που προσέλκυε τους προσκυνητές και η λατρεία δεν ήταν για τα ιερά λείψανα ή τις εικόνες που βρίσκονταν εκεί, αλλά ο ίδιος ο Παρθενώνας, το κτίριο, του οποίου το κλασικό παρελθόν ήταν γνωστό και, όντως, καθαρά ορατό. Η χριστιανική λατρεία βρισκόταν εδώ σε άμεσο και συνεχή διάλογο με την Αρχαιότητα, στην ίδια την έδρα του κλασικού της μεγαλείου³.

Η Κωνσταντινούπολη είναι τόσο ελληνική όσο και χριστιανική και είναι από την αρχή της. Ο Κωνσταντίνος και οι γιοι του όχι μόνο έκαναν τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της, αλλά την συνέλαβαν και ως την παγκόσμια πρωτεύουσα του ελληνισμού, άρα και το δοχείο της ελληνιστικής κληρονομιάς. Ο Κωνστάντιος έχτισε την πρώτη αυτοκρατορική βιβλιοθήκη, που περιείχε πάνω από 100.000 ελληνικούς τόμους. Κατά την περίοδο της επέκτασής της, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κάλυπτε χονδρικά τα εδάφη που κατέκτησε ο Αλέξανδρος και από βυζαντινής σκοπιάς δεν υπάρχει λύση συνέχειας μεταξύ ελληνισμού και βυζαντινισμού, ούτε μεταξύ κλασικής Ελλάδας και ελληνιστικής περιόδου. Ο Γάλλος βυζαντινολόγος Mισέλ Καπλάν επισημαίνει ότι οι δυτικοί ουμανιστές που μελέτησαν την ελληνική λογοτεχνία εισαγόμενη από την Κωνσταντινούπολη από τον 14ο αιώνα και μετά «δεν έκαναν διάκριση μεταξύ των έργων της κλασικής και ελληνιστικής Ελλάδας και εκείνων της βυζαντινής εποχής». Αυτό συμβαίνει γιατί οι ίδιοι οι Βυζαντινοί δεν χάραξαν τέτοια όρια. 

Η στενή, έστω και γενεαλογική, σύνδεση του Βυζαντίου με τον Ελληνισμό δημιούργησε έναν τύπο χριστιανισμού πολύ διαφορετικό από τη Δύση. Οι περισσότεροι μεσαιωνικοί πάπες είχαν μια ιερή φρίκη για οτιδήποτε «ελληνικό» , ένας όρος πάντα υποτιμητικός μεταξύ τους (ξεκινώντας από τον Αυγουστίνο και τον Γρηγόριο τον Μέγα). Στην Ανατολή, αν και υπήρχαν πάντα εντάσεις μεταξύ των δύο πολιτισμών, αυτές οι εντάσεις διατήρησαν μια ισορροπία που εμπόδισε τον Χριστιανισμό να κατρακυλήσει στην αποκλειστικότητα και τον ολοκληρωτισμό που χαρακτήριζε τον Ρωμαιοκαθολικισμό.

Μία από τις μεγάλες διαφορές μεταξύ της μεσαιωνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της Ευρώπης της ίδιας περιόδου είναι το γενικό επίπεδο εκπαίδευσης. Η βυζαντινή αυτοκρατορική εξουσία μπορούσε πάντα να βασίζεται σε άφθονη προσφορά λαϊκών αξιωματούχων εκπαιδευμένων στον αρχαίο πολιτισμό. Μια σημαντική συνέπεια είναι ότι η πολιτική φιλοσοφία που καθοδηγούσε την άρχουσα ελίτ ήταν θεμελιωδώς κλασική, ενώ η δυτική «πολιτική θεολογία» αντλούνταν από την Παλαιά Διαθήκη, με τους πρίγκιπες συχνά να θεωρούν τον εαυτό τους νέο Μωυσή, Ιησού του Ναυή ή Δαβίδ (ποτέ σαν νέος Ιησούς).

 

Δημοκρατική Μοναρχία

Η βυζαντινή πολιτική ζωή παρουσιάστηκε από τον Καλδέλλη στο Λαός και εξουσία στο Βυζάντιο. Και εδώ, βάζει τέλος στην παραπληροφόρηση αιώνων. «Μια φανταστική μοντέρνα κατασκευή με την ένδειξη «Βυζάντιο», που ταυτίζεται με τη θεοκρατία και τον απολυταρχισμό, ήρθε να σταθεί ανάμεσα σε εμάς και τη δυναμική πολιτική κουλτούρα των Ανατολικών Ρωμαίων.»

Το Βυζάντιο, υποστηρίζει ο Καλδέλλης, ήταν ουσιαστικά μια Δημοκρατία, με τη ρωμαϊκή έννοια του όρου, δηλαδή ένας λαός που διέπεται από νόμους. Ήταν μια βασιλεία (βασίλειο) που υπηρετούσε μια πολιτεία (το ελληνικό αντίστοιχο του res publica ), μια δημοκρατική μοναρχία στην οποία η λαϊκή αναγνώριση ανέβαζε αυτοκράτορες και η λαϊκή αποδοκιμασία τους ανέτρεπε. Αυτό δεν συνέβαινε πάντα στην πράξη, αλλά ήταν τουλάχιστον «μια ιδεολογία βαθιά ριζωμένη· ήταν δηλαδή το μόνο αποδεκτό πλαίσιο νομιμοποίησης της αυτοκρατορικής εξουσίας στο Βυζάντιο και διαμόρφωνε θεμελιωδώς τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί. » «Δεν υπήρχε αυτοκρατορική νομιμότητα χωρίς λαϊκή συναίνεση.»

Φυσικά, πάντα έπαιζε ρόλο και η δυναστική αρχή. Ωστόσο, «οι δυναστικές διεκδικήσεις δεν ήταν δικαίωμα, αλλά μόνο ένα από τα πολλά ρητορικά επιχειρήματα που μπορούσε να κάνει ένας αυτοκράτορας (ή ένας πιθανός αυτοκράτορας ) . «Ακριβώς όπως ο λαός μπορούσε να ενωθεί ενάντια σε μια δυναστεία (το 695, το 1042 και το 1185), μπορούσε επίσης να συγκεντρωθεί για να την υπερασπιστεί όταν ήταν δημοφιλής και αντιλαμβανόταν ότι απειλείται.»

Σύμφωνα με τον Καλδέλλη, «η ρητή ή υποκείμενη υπόθεση όλων των αφηγήσεων, ομιλιών, δηλώσεων και εγγράφων που σχετίζονται με την Πολιτεία» είναι ότι «ο αυτοκράτορας αναμενόταν να εργαστεί σκληρά προς όφελος των υπηκόων του» . Έτσι το 491, όταν ο Αναστάσιος Α΄ «εξελέγη» (εννοείται «επευφημούμενος» ) αυτοκράτορας στον ιππόδρομο, δήλωσε: «Γνωρίζω ότι αυτή η ευθύνη μου επιβλήθηκε για την κοινή ασφάλεια όλων. […] Παρακαλώ τον Παντοδύναμο Θεό να με βρίσκετε εργαζόμενο τόσο σκληρά για τις δημόσιες υποθέσεις όσο ελπίζατε όταν με εκλέξατε τώρα παγκοσμίως.» Το 511, όταν μια διαμάχη τον έφερε σε αντίθεση με τον πατριάρχη Μακεδόνιο και απειλήθηκε με εμφύλιο πόλεμο, «ο Αναστάσιος εμφανίστηκε στον ιππόδρομο χωρίς το στέμμα του και πρότεινε να παραιτηθεί, πράγμα που ηρέμησε το πλήθος. Όταν ο λαός του είπε να ξαναφορέσει το στέμμα του, συμβολικά του αναγνώρισαν εκ νέου την αυτοκρατορική εξουσία.»

Ο εκλεκτικός χαρακτήρας της βασιλείας δεν πρέπει φυσικά να συγχέεται με τη σύγχρονη χρήση της μυστικής ψηφοφορίας. Η «εκλογή» σήμαινε συλλογική λαϊκή αναγνώριση, η οποία έκανε τον ιππόδρομο, με την υποστήριξη του αυτοκρατορικού ανάκτορου, την καρδιά της Βυζαντινής Δημοκρατίας. Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι ένας αυτοκράτορας θα αποδοκιμαζόταν από το πλήθος στον ιππόδρομο και δεν θα ανατραπεί αμέσως ή ακόμη και θα εκτελεστεί.

Οι Βυζαντινοί δεν ήταν παθητικά υποκείμενα. «Αναζητούσαν ευκαιρίες να παρέμβουν στην πολιτική της Πόλης και μπορούσαν να κινητοποιηθούν μέσα σε λίγες ώρες. Έτειναν να ενεργούν ως ενιαία ομάδα και σπάνια χωρίζονταν σε αντίπαλα κόμματα· οι μειονοτικές ομάδες σπάνια τα κατάφεραν.» Ο Καλδέλλης επισημαίνει πολυάριθμα επεισόδια όπου «ο λαός της Κωνσταντινούπολης πήρε την πρωτοβουλία να υπερασπιστεί ή να επιβάλει τις απόψεις του σε θέματα θρησκείας,⁴ πολιτικής, φορολογίας και αλλαγής δυναστείας.⁵»

 

Δείγμα της ανεκτικότητας των Βυζαντινών: διέσωσαν τα γραπτά του διώκτη των χριστιανών Ιουλιανού του Αποστάτη – χαρές ο Βολταίρος! - και ο άγιος και Πατριάρχης Φώτιος διέσωσε στη Μυριόβιβλο 280 συγγραφείς εκκλησιαστικής και της κοσμικής παιδείας.

 

 

Δημοκρατική μοναρχία

Το Βυζάντιο ήταν δημοκρατική μοναρχία και όχι «συνταγματική». Αν δεν υπήρχαν ρυθμιστικοί νομικοί μηχανισμοί με τους οποίους ο λαός μπορούσε να ασκήσει την εξουσία, δεν υπήρχαν επίσης επίσημες συμφωνίες που θα μπορούσαν να προστατεύσουν έναν αυτοκράτορα από την οργή του λαού ή άλλα στοιχεία της Δημοκρατίας, όταν κατέφευγαν σε εξωνομικά μέτρα.

Η δυνατότητα του λαού να ανατρέψει έναν ανάξιο ηγέτη, δεν είναι τελικά μια καλύτερη εγγύηση για μια υγιή Δημοκρατία από την καθολική ψηφοφορία, η οποία επιτρέπει, όπως αποδεικνύει η εμπειρία, στους απατεώνες να πάρουν και να διατηρήσουν την εξουσία;

Στο Βυζάντιο οι εκφράσεις της λαϊκής εξουσίας έπαιρναν συχνά τη μορφή εμφυλίου πολέμου. Τα βυζαντινά χρονικά διευκρινίζουν ότι αυτό θεωρήθηκε ατυχής αλλά θεμιτή εκδήλωση του δημοκρατικού πνεύματος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο «κανένα κράτος στην ιστορία δεν είχε περισσότερους εμφύλιους πολέμους που δεν άλλαξαν τίποτα στη δομή ή την ιδεολογία του καθεστώτος. Οι βυζαντινοί εμφύλιοι αφορούσαν γενικά μόνο προσωπικές φιλοδοξίες.»

Στην εισαγωγή του βιβλίου του Streams of Gold, Rivers of Blood (2017), ο Καλδέλλης κάλυψε άλλες πτυχές της δημοκρατικής παράδοσης του Βυζαντίου, αντιπαραβάλλοντάς την με τη δυτική φεουδαρχία της ίδιας περιόδου. Η πολιτική ιεραρχία του Βυζαντίου, γράφει, ήταν «μια αριστοκρατία ανώτατων υπαλλήλων, όχι αίματος, παρά την περιστασιακή ρητορική» . Δεν υπήρξε ποτέ κληρονομική αριστοκρατία στην Κωνσταντινούπολη, όπου αντιθέτως κυριαρχούσε το ιδεώδες της αξιοκρατίας. Η κυρίαρχη ελίτ «διακρινόταν από υψηλή κινητικότητα, δεν είχε κληρονομικό δικαίωμα σε αξιώματα ή τίτλους, και καμία νόμιμη εξουσία σε ανθρώπους και εδάφη εκτός από αυτή που απορρέει από τα αξιώματα. » «Οι οικογένειες γίνονταν ισχυρές μόνο όταν πετύχαιναν στην αυλική πολιτική και κατάφερναν να διατηρήσουν την αυτοκρατορική εύνοια. »

Η Κωνσταντινούπολη προσέλκυε τους πιο ταλαντούχους και καλά διασυνδεμένους, αλλά και τους πιο φτωχούς, γιατί εκεί ήταν πιο άφθονη η αυτοκρατορική και εκκλησιαστική φιλανθρωπία. Ήταν ένα μέρος ευκαιρίας. Ο ιδρυτής της κυρίαρχης Μακεδονικής δυναστείας, Βασίλειος Α' (867-886), ήταν ένας αγρότης που πήγε στην πόλη για να γλιτώσει από τη φτώχεια και ελισσόταν για  το θρόνο.

Το Βυζάντιο αποδεικνύεται τόσο έντονα ρωμαϊκό όσο και βαθιά επίκαιρο σήμερα. Ο Ράνσιμαν εξήγησε στο Βυζαντινός Πολιτισμός : «Το γεγονός ότι η Βυζαντινή Αυτοκρατορία διήρκεσε χίλια εκατό χρόνια οφειλόταν σχεδόν εξ ολοκλήρου στις αρετές της συγκρότησης και της διοίκησής της. Λίγα κράτη έχουν οργανωθεί με τρόπο τόσο καλά προσαρμοσμένο στην εποχή και έχουν καταφέρει τόσο προσεκτικά να αποτρέψουν την παραμονή της εξουσίας στα χέρια ανίκανων». Καταλαβαίνουμε καλύτερα γιατί ο «βυζαντινισμός» παραμένει πολιτικό ιδανικό για τη Ρωσία σήμερα: μια αυταρχική, εξατομικευμένη εξουσία, που υποστηρίζεται από την Εκκλησία και εξαρτάται από τη λαϊκή υποστήριξη. Ο βυζαντινισμός είναι ίσως μια καλή συνταγή για αναλλοίωτα «πολιτιστικά κράτη ».

 

……………………………………………………….

 

¹Διδάκτωρ μεσαιωνικών σπουδών.

²Ο Αντώνιος Καλδέλλης(γεν. 1971) είναι Έλληνοαμερικανός ιστορικός, καθηγητής και πρόεδρος του Τμήματος Κλασικών στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο. Στα ελληνικά εκδόθηκαν τα έργα του Λαός και εξουσία στο Βυζάντιο, Ο βυζαντινός Παρθενώνας, Ο Ιουστινιανός-πίσω από τον αυτοκράτορα.

³Ένας καταξιωμένος Έλληνας σκηνοθέτης, ο Κώστας Γαβράς το 2009 βρήκε την ευκαιρία να εκφράσει τα αντιχριστιανικά του αισθήματα σε ένα ντοκιμαντέρ για τον Παρθενώνα – με λεφτά του ελληνικού λαού - όπου μοναχοί καταστρέφουν τη μετόπη του Παρθενώνα για να τον μετατρέψουν σε ιερό ναό. Και αυτό, σε πείσμα μαρτυριών, μεταξύ των οποίων, αρχές του 19^ουαιώνα, του Άγγλου Ουίλιαμ Λικ που διαβεβαιώνει ότι ο Παρθενώνας ήταν «με όλες τις εξωτερικές του διακοσμήσεις ακόμη άθικτες».( Για περισσότερες πληροφορίες: https://www.oodegr.com/oode/epitheseis/gavras_1.htm)

⁴Ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός εξέφραζε το λαϊκό αίσθημα όταν δεν υπόγραψε την Ένωση των Εκκλησιών στη Σύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας το 1439. Απόδειξη ότι το πλήθος αποδοκίμασε τους Ιεράρχες, όταν επέστρεψαν στην Κωνσταντινούπολη. 

⁵Στις 11 Σεπτεμβρίου 1185 ανατράπηκε και δολοφονήθηκε με φρικτό τρόπο από το εξαγριωμένο πλήθος ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Α Κομνηνός και στέφθηκε την ίδια μέρα ο Ισαάκιος Β΄ Άγγελος.

Πηγή: 

 https://lesakerfrancophone.fr/le-revisionnisme-byzantin-danthony-kaldellis

http://aktines.blogspot.com/2023/10/blog-post_32.html

 

 

Αστεράκι 

 

Διόδοτος