Εκεί που Φοβούνται οι Ιερωμένοι, Ανέβηκε Ένας Άγιος!

    γράφει ο Πύρινος Λόγιος 

 

 

"...Υπάρχει μια εικόνα, που θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλες τις Θεολογικές Σχολές, σε όλα τα κηρυχτικά, σε όλα τα συνέδρια των «ειδικών» της πίστεως, αν βέβαια δεν είχαν ξεχάσει τι σημαίνει Θεός!  

Ο Άγιος Πορφύριος να ευλογεί τα δωμάτια ενός οίκου ανοχής, ενώ ο Χριστός περπατά πίσω του!..."

 

 

 

Το Θαύμα στην οδό Μαιζώνος! Όταν ο Αγιασμός έφτασε εκεί που δεν τολμούν οι άνθρωποι! Ο Άγιος στα Σκαλιά του Οίκου Ανοχής. Και οι Φαρισαίοι στα Σαλόνια της Εκκλησίας. Η μάχη της Ορθοδοξίας δίνεται εκεί όπου ανασαίνει ο άνθρωπος, όχι όπου αποφασίζουν οι ψευτοθεολόγοι. Το Φως δεν ρωτάει αν "επιτρέπεται". Μπαίνει. Και όπου μπαίνει, αλλάζουν όλα.

Η Εκκλησιαστική Ιστορία, είναι τόσο ενδιαφέρουσα, τόσο αληθινή σε πίστη, τόσο αληθινή σε στοιχεία και τόσο αληθινή σε διδαχές, που όποιος τολμήσει να ξεγράψει οποιοδήποτε στοιχείο που περιλαμβάνεται σε αυτήν, αυτομάτως σβήνει από το Βιβλίο της Ζωής.

Σήμερα το πρωί, ανοίγοντας το Facebook, έρχεται μποροστά μου ένα κείμενο - δεν πρόσεξα ποιός το ανέρτησε - αλλά ήταν τόσο δυνατό, που με συγκλόνισε. Πρωταγωνιστής της ιστορίας που διηγείται το κείμενο; Ο ένας και μοναδικός! Ο Άγιος Πορφύριος!

Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης (1906–1991), υπήρξε μία από τις πιο φωτεινές μορφές της σύγχρονης Ορθοδοξίας. Γεννημένος στον Άγιο Ιωάννη Ευβοίας, αγάπησε από παιδί τον μοναχισμό και αναχώρησε μικρός για το Άγιον Όρος, όπου μαθήτευσε κοντά σε αγιασμένους Γέροντες στα Καυσοκαλύβια. Η καθαρότητα της καρδιάς του και η αδιάλειπτη προσευχή τον οδήγησαν νωρίς σε υψηλό μέτρο χάριτος, σε σημείο που έλαβε το προορατικό και διορατικό χάρισμα ήδη από τα εφηβικά του χρόνια!

Διακόνησε επί δεκαετίες ως εφημέριος στα Νοσοκομεία των Αθηνών, όπου χιλιάδες άνθρωποι βρήκαν παρηγοριά, θεραπεία, στήριξη και καθοδήγηση μέσα από τη στοργική του καρδιά. Ο λόγος του ήταν πάντοτε απαλός, φωτεινός, γεμάτος αγάπη και αλήθεια. Δεν έκρινε, δεν καταδίκαζε, αλλά άνοιγε δρόμους μετάνοιας και ελπίδας σε όλους, ακόμη και στους πιο ταλαιπωρημένους ανθρώπους.

Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του επέστρεψε στο Άγιον Όρος, όπου εκοιμήθη στις 2 Δεκεμβρίου 1991, και η Ορθόδοξη Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο μετά από 22 χρόνια, δηλαδή το 2013.

Σήμερα, ο Άγιος Πορφύριος τιμάται ως προστάτης των ψυχικά πονεμένων, των νέων, των οικογενειών και όλων όσοι ζητούν έναν λόγο παρηγοριάς και φωτισμού. Η ζωή του υπενθυμίζει ότι η Ορθοδοξία δεν είναι στεγνός ηθικισμός, αλλά η αγκαλιά του Θεού για τον κάθε άνθρωπο.

Δεν θα κάνω κανένα άλλο σχόλιο προς το παρόν, για να σας παραθέσω το κείμενο το περί ού ο λόγος και μετά...λέμε και για τα υπόλοιπα που έπονται.

Ο Άγιος Πορφύριος διηγείται τον Αγιασμό που έκανε σε οίκο ανοχής, παραμονή Θεοφανείων "Την ημέρα των Θεοφανείων οι ιερείς πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι και ραντίζουν με αγιασμό. Ο Άγιος Πορφύριος διηγούνταν σε πιστούς μία μοναδική εμπειρία, καθώς επισκέφθηκε έναν οίκο ανοχής. Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν’ αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κ’ εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε...» Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μία σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μία σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε εγώ άρχιζα κατά τη συνήθεια μου το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε...». Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ’ τα δωμάτια. «Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής», είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ’ εμποδίσει. – Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις , σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: – Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ηλθα εδώ ν’ αγιάσω. – Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές... – Μα δεν ξέρουμε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιός κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: «Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου» Εκείνη την στιγμή αυτή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: – Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε...», διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ’ αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: – Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μας αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και «βρέχει επί δικαίους και αδίκους». (Ματθ. 5,45) Όλοι τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσουμε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσομε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάζανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. – Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ’ αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! – Χρόνια πολλά, είπαν κ’ εκείνες κι έφυγα... " Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος

 

Η Ορθοδοξία που δεν ντρέπεται τον άνθρωπο!

Δεν θα σχολιάσω άλλο τη μεγαλωσύνη αυτού του σύγχρονου και μεγάλου αναστήματος Αγίου. Απλά θα παραθέσω δυό λόγια, για τη σημερινή κατάντια τόσο τη δική μας, όσο και αυτών που είναι κατ' επίφασιν "Ιερωμένοι" και "Πατέρες".

Μέσα στην Ιστορία της Εκκλησίας μας, υπάρχουν σελίδες που δεν γράφονται με μελάνι. Γράφονται με φως. Σελίδες που δεν χωρούν στα στεγνά αναλόγια, ούτε στα διοικητικά συμβούλια. Σελίδες που συντρίβουν τους τύπους, τα πρωτόκολλα, την "ευπρέπεια", και στέκονται γυμνές απέναντι στο ερώτημα:

Τελικά, ποια είναι η Ορθοδοξία; Και σε ποιους ανήκει; Μιά τέτοια στιγμή ήταν εκείνη που ο Άγιος Πορφύριος ανέβηκε τα σκαλιά ενός οίκου ανοχής, παραμονή των Θεοφανείων, κρατώντας στο χέρι του τον Σταυρό και ψάλλοντας:

«Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…»

Δεν το ήξερε στην αρχή. Το κατάλαβε όταν είδε τις κοπέλες να βγαίνουν στο διάδρομο.

Αλλά δεν έκανε πίσω. Δεν είπε «εδώ δεν είναι για παπάδες». Δεν είπε «θα παρεξηγηθώ».

Δεν είπε «μην με δει κανένας» ή «δεν κάνει τώρα».

Είπε μόνο, «Ήρθα να αγιάσω.»

Και ο ουρανός χαμογέλασε.

Η "μαντάμ" που διαχειριζόταν το σπίτι και τις κοπέλες, η σωματέμπορας δηλαδή, τρόμαξε.

Σήκωσε το χέρι σαν φράχτη μπροστά στον Άγιο:

— «Όχι! Αυτές δεν κάνει να φιλήσουν τον Σταυρό!»

Πόσο εύκολα ο άνθρωπος - και ιδίως αυτός ο άνθρωπος που δεν έπρεπε καν να αποκαλείται άνθρωπος, γίνεται ...φύλακας του Θεού! Πόσο εύκολα νομίζουμε πως γνωρίζουμε ποιος «κάνει» και ποιος «δεν κάνει».

Πόσο εύκολα ξεχνάμε ότι ο Χριστός είπε «Δεν ήρθα να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς»!

Ο Άγιος Πορφύριος, ο γλυκύς, ο ταπεινός, ο πράος, μίλησε σαν προφήτης, λέγοντας πως «Δεν ξέρουμε αν κάνει να φιλήσουν τον Σταυρό αυτές ή εσύ.»

Η φράση αυτή δεν ήταν επίπληξη, ήταν καθρέφτης.Ήταν το Ευαγγέλιο ξεκάθαρο, απλό και κοφτερό σαν διαμάντι! Διότι η μεγαλύτερη αμαρτία δεν ήταν στα δωμάτια. Ήταν στην καρδιά που θεωρούσε πως… δεν έχει ανάγκη από έλεος!

 

Οι ψυχές που διψούσαν και κανείς δεν τους μιλούσε

Και τότε, οι κοπέλες πλησίασαν. Περιποιημένες, φοβισμένες, απορημένες. Με μάτια που είχαν δει πολλά και είχαν ελπίσει λίγα. Και τι άκουσαν εκείνη τη μέρα;

Όχι νουθεσίες. Όχι απειλές. Όχι κηρύγματα ηθικής.

Άκουσαν κάτι που δεν ακούγεται συχνά πια:

«Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μας αγαπάει όλους.»

Τόσο απλό. Τόσο γυμνό. Τόση αλήθεια χωρίς περιτυλίγματα.

Και εκεί, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα συντελέστηκε το μυστήριο που δεν καταγράφεται σε πρακτικά: Η Χάρη πήγε εκεί τη δέχεται όποιος τη ζητήσει.

Ο Άγιος έψαλε πλέον πιο μελωδικά, όχι γιατί άλλαξε ο ήχος, αλλά γιατί άλλαξε η καρδιά του.

Γέμισε χαρά, λέγοντας «Ο Θεός οικονόμησε να πάω σ’ αυτές τις ψυχές.»

Δεν είπε «εγώ πήγα». Δεν είπε «με έστειλαν».Δεν μίλησε για «καθήκον».

Είπε μόνο, «Οικονόμησε ο Θεός»!

Αυτή είναι η Ορθοδοξία που μάχεται σήμερα!

Αυτό το περιστατικό, δεν είναι ούτε γραφικό, ούτε κόντρα σε...ατζέντες και οικουμενισμούς.

Είναι επικίνδυνο, για όσους έχουν μετατρέψει την Εκκλησία σε σαλόνι ευπρέπειας.

Είναι ανατρεπτικό, για όσους πιστεύουν ότι ο Θεός κινείται μόνο μέσα στα όρια που ορίζουν οι ίδιοι.

Είναι επαναστατικό — γιατί ξαναβάζει τον Εσταυρωμένο Χριστό εκεί που πρέπει να βρίσκεται: Στην καρδιά του ανθρώπου που πονά και ακροβατεί!

Η Ορθοδοξία δεν μπορεί να ζει μέσα σε επιτροπές και συνέδρια.

Ζει στον διάδρομο εκείνου του σπιτιού.

Ζει στο βλέμμα της κοπέλας που δεν κατάλαβε γιατί κάποιος την αποκάλεσε «παιδί μου».

Ζει στον παπά που δεν ντράπηκε να ανέβει εκείνη τη σκάλα.

Ζει στην αλήθεια που χτυπάει σαν καμπάνα! Ότι ο Θεός δεν ντρέπεται τον άνθρωπο.

Εμείς ντρεπόμαστε τον άνθρωπο! Και πολλές φορές και τον Θεό!

 

Η μάχη της Ορθοδοξίας

Η εικόνα αυτή που φέρει τον Άγιο Πορφύριο να ευλογεί τα δωμάτια ενός οίκου ανοχής,

ενώ ο Χριστός περπατά πίσω του, πρέπει κάποιος αγιογράφος να την ιχνογραφήσει και να αναρτηθεί σε όλα τα μέγαρα που φιλοξενούν Μητροπολίτες, Αρχιμανδρίτες, διάκοι, Πρωτοσύγγελοι και εγώ δε ξέρω τι άλλο. Γιατί; Γιατί οι σημερινοί "ποιμένες" πλην ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΩΝ (σε αυτούς τους ελάχιστους βρίσκεται και η άγια μορφή του αγωνιστή της Πίστης μας Μητροπολίτου της Μόρφου, του Νεόφυτου) έχουν εγκλωβιστεί ανάμεσα στην κοσμικότητα και στις...σπουδές τους "εις την αλλοδαπήν". Μεταπτυχιακά στη Γερμανία. Διδακτορικά στο Τίμπιγκεν. Σεμινάρια στο Πουριτάνικο Εδιμβούργο. Και στο τέλος… έρχεται κι ο τίτλος: «Ορθόδοξος Θεολόγος».

Ορθόδοξος; Ορθόδοξος...πού; Στο βιογραφικό; Εμ πού αλλού!

'Η μήπως ξεχνάμε την περίπτωση εκείνου του Αρχιμανδρίτη της Μητρόπολης Κονίτσης, αυτόν τον αλαζόνα και πλήρους ανυπαρξίας καρδίας, που ταπείνωνε κάθε φορά που τον έβλεπε τον Άγιο Παΐσιο, που τον έβαζε στη θέση του κάθε φορά, κάνοντας τον να σκάει από μίσος επειδή το...ανθρωπάκι αυτό, το ...αγράμματο και ταπεινό, απέκρουε τις αλαζονικές του πομφόλυγες με τον πιο ταπεινό, αλλά και συνάμα τον πιο δυνατό λόγο.

Οι σημερινοί "ποιμένες" είναι γεμάτοι όχι από Θεολογία, αλλά από "Θεοσοφία"! Γιατί στην καρδιά, είναι άδειοι. Στην πράξη, είναι Φαρισαίοι. Και στην πίστη, είναι ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ με ράσο.

Ποιοι είναι αυτοί λοιπόν που σήμερα θα διαμαρτύρονταν - όπως η "μαντάμ" η σωματεμπόρισσα, αν ένας παπάς ανέβαινε τα σκαλιά ενός οίκου ανοχής; Ποιοι θα έλεγαν στον παπά Άγιο Πορφύριο ότι «σκανδαλίζεις το ποίμνιο»; Ποιοι θα έγραφαν ανακοινώσεις, εγκυκλίους, φουσκωμένες ανοησίες;

Ναί, σωστά το μαντέψατε! Αυτοί οι ίδιοι που σπούδασαν "θεολογία" - ήμαρτον Κύριε! - στα πανεπιστήμια της ... ήδη ξεπεσμένης Ευρώπης, όπου τον Χριστό τον βλέπουν μόνο σε ζωγραφιές μουσείου!

Αυτοί δεν έμαθαν ποτέ αλλά ούτε και θα μάθουν ποτέ, να μιλούν στις πληγές. Έμαθαν ΜΟΝΟ να μιλούν στις αίθουσες. Ποτέ τους δεν έμαθαν ποιος είναι ο Θεός της Αγάπης.

Αυτό που έμαθαν στη τελική, είναι το ποιος είναι ο Θεός των υποσημειώσεων!

Δεν έμαθαν μετάνοια. Έμαθαν ακρίβεια φιλολογική, ακαδημαϊκή, και πρακτικά άθεη.

Κι όμως, αυτοί οι ίδιοι κουνάνε το δάχτυλο. Όχι μόνο στους ιερείς που προΐστανται, αλλά και σε εμάς, τους κοσμικούς που δεν τους ακούσαμε για να πάμε να αυτοκτονήσουμε με τα δηλητήρια της Pfizer και της Moderna, που δεν υπακούσαμε στο πανταζίδικο δίλημμα "Από δω το εμβόλιο, απ' εκεί ο τάφος". Που δεν τους δώσαμε σημασία όταν μας προπαγάνδιζαν πως "οι νέες ψηφιακές ταυτότητες ούτε έχουν μέσα το 666, ούτε έιναι σατανικές αλλά χρήσιμες και πρακτικές" μηδενίζοντας τα γραφόμενα του Αγίου Παϊσίου ή παραλάσσοντας τα αβρόχοις ποσί.

Αυτοί που σπούδασαν θεοσοφία και την πέρασαν για Ορθοδοξία. Αυτοί που έμαθαν Χριστό χωρίς Σταυρό και Σταυρό χωρίς θυσία. Αυτοί που ντύθηκαν ράσο χωρίς να έχουν καρδιά.

Αυτοί θα έδιωχναν τον Άγιο Πορφύριο από τις πόρτες τους!

 

Ο Άγιος που δεν ντράπηκε — και οι ιερωμένοι που ντρέπονται γι’ Αυτόν

Ο γεροντας Πορφύριος, ανέβηκε εκείνη τη σκάλα σαν πατέρας. Όχι σαν λειτουργός «ειδικών καθηκόντων». Αλλά σαν άνθρωπος που ξέρει ότι ο Θεός δεν είναι δημόσιος υπάλληλος, ούτε εκπρόσωπος «εκκλησιαστικής εταιρείας».

Ενώ οι σημερινοί, οι πτυχιούχοι των «ακαδημαϊκών θεολογιών», όχι μόνο σταματούν μπροστά στην πόρτα, αλλά και ψάχνουν να βρούν στα κιτάπια τους αν λέει πουθενά ότι όποιος διαβεί τα κάγκελα ενός "σπιτιού" με φανάρι κόκκινο για καλό σκοπό, είναι ή όχι αμαρτωλός και αξιοκατάρατος.

Κι αν έβλεπαν τον Άγιο να περνά ένα τέτοιο κατώφλι, από λάθος, όχι επειδή το ήθελε, θα τον κατηγορούσαν ευθέως που τόλμησε να μπει μέσα! Εδώ τόλμησε να του κλείσει τη πόρτα η τσάτσα, ο "θεολόγος" του προτεσταντισμού με τα ράσα του Ορθόδοξου δεν θα το έλεγε;

Αντιθέτως, θα έλεγαν «Σκάνδαλο!», «Πού πάει ο παπάς;», «Δεν είναι χώρος αυτός για ευλογία!» και άλλα τέτοια εξόχως «διδαχτικά».

Μα αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: Έχουν μάθει ή έχουν δεχθεί μέσα τους έναν Θεό που δεν κινδυνεύει να λερωθεί, όχι γιατί είναι Άγιος, αλλά γιατί δεν πηγαίνει ποτέ πουθενά.

Ο Χριστός όμως πήγε σε τελώνες, πόρνες, αρρώστους, μολυσμένους, διωγμένους, αποσυνάγωγους.

Μόνο σε έναν χώρο δεν πήγαινε: Στο σαλόνι των Φαρισαίων, όταν δεν είχαν διάθεση να μετανοήσουν.

Όπου δεν χωρά λοιπόν η αγάπη του Θεού, το πρόβλημα δεν είναι ο Θεός.

Είναι οι Φαρισαίοι.

 

Η Ορθοδοξία δεν φοβάται την αμαρτία, η αμαρτία φοβάται την Ορθοδοξία

Όταν ο Άγιος είπε «Δεν ξέρουμε αν κάνει να φιλήσουν τον Σταυρό αυτές ή εσύ»

δεν μίλησε σε μία γυναίκα. Μίλησε σε ΟΛΟΥΣ όσους σήμερα παριστάνουν τους «καθαρούς».

Μίλησε σε κάθε υποκριτή που μετράει την πνευματικότητα με διαπιστευτήρια δυτικών σχολών. Μίλησε σε κάθε ψευτοθεολόγο που μιλάει για Χριστό χωρίς Χάρη και Πίστη χωρίς ζωή.

Η Ορθοδοξία δεν είναι ούτε συνέδρια, ούτε μεταπτυχιακά, ούτε τίτλοι, ούτε καθωσπρεπισμοί. Η Ορθοδοξία είναι πληγή που θεραπεύει πληγές.

Και ναί! Σήμερα δίνουμε μάχη! Γιατί η Ορθοδοξία χτυπιέται πιο πολύ όχι από τους αιρετικούς, ούτε από τους Παπικούς. Αλλά μέσα από τους κόλπους της ίδιας της Εκκλησία της!

Από ανθρώπους με εγκόλπια, που δεν έχουν καρδιά. Από ανθρώπους με άμφια, που δεν έχουν Χάρη. Από ανθρώπους με διπλώματα, που δεν έχουν Θεό.

Και πολεμούν όχι μόνο την πίστη! Πολεμούν τους Αγίους της!

Ποιος από αυτούς θα ανεβαίνει τη σκάλα εκείνη; Κανείς! Γι’ αυτό ο κόσμος δεν πιστεύει πλέον στα λόγια τους. Γιατί δεν έχουν εικόνα Χριστού.

Τι έχουν; Μόνο εικόνα καριέρας!

Η Ορθοδοξία που ζει πραγματικά, ζει στα σκαλιά του οίκου ανοχής! Στα μάτια της ταλαιπωρημένης κοπέλας που φίλησε τον Σταυρό με τρόμο και λαχτάρα. Στο ρίγος που πέρασε από τη φωνή του Αγίου. Στον αγιασμό που άγγιξε ψυχές που κανείς δεν θυμήθηκε. Στο βλέμμα του Αγίου παπά που δεν ντράπηκε.

Εκεί είναι η Εκκλησία.

Όχι στα πολυτελή γραφεία. Ούτε στις στρογγυλές τράπεζες. Ούτε κάν στις συνάξεις των τάχα «προοδευμένων» θεολόγων ιερέων, που τσακώνονται και πισωμαχαιρώνονται για το ποιός θα πάρει το χρίσμα του...Αρχιεπισκόπου Αθηνών!

Η Εκκλησία είναι εκεί όπου ο Χριστός κατεβαίνει μόνος Του και οι υπόλοιποι Τον ψάχνουν στα χαρτιά. Και το μήνυμα;

Μονάχα ένα!

Όπου δεν υπάρχουν Άγιοι, οι Φαρισαίοι γεμίζουν το κενό.

Αλλά όπου υπάρχει ένας Άγιος, αδειάζουν όλα τα στόματα και μιλούν μόνο οι καρδιές.

Αυτή είναι η Ορθοδοξία. Η ζωντανή Ορθοδοξία. Η μαχόμενη Ορθοδοξία. Η αγιασμένη Ορθοδοξία. Η ρωμαίϊκη Ορθοδοξία, όχι η...ελλαδική! Η Ορθοδοξία του Ρωμαίϊκου δρόμου, η Ορθοδοξία της καρδιάς, της θυσίας!

Και αυτήν τη μάχη δίνουμε σήμερα. Όχι με λόγια. Με αλήθεια.

Και να ξέρετε όλοι σας, όσοι ακόμη με διαβάζετε. Η Ορθοδοξία θα Νικήσει! Όχι επειδή είναι δυνατή. Αλλά επειδή, είναι Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!

Πύρινος Λόγιος

sergioschrys@outlook.com

diodotos-k-t.blogspot.com