Δεν είναι λογοπαίγνιο τούτος ο τίτλος (από ομιλία του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς), δεν είναι παιχνίδι η σωτηρία της ψυχής μας. Στο κέντρο του ένα ρήμα. Το ντρέπομαι. Η ντροπή, το όνειδος, η αισχύνη, η αιδώς, η συστολή, συνώνυμες λέξεις με διαφορετικές χρήσεις και σημασίες.
Άλλοι προσεγγίζουν την ντροπή μέσα από την επιστήμη της ψυχολογίας.
Και προσπαθούν να την καταπολεμήσουν, τονώνοντας την αυτοπεποίθηση αν την προκαλεί η αίσθηση κατωτερότητας.
Μιλάμε τότε για ανθρώπους υπερβολικά εσωστρεφείς , ανασφαλείς,ενίοτε αγοραφοβικούς,δειλούς κλπ.
Ασκήσεις
θάρρους προτείνονται από τους συμβουλευτικούς ψυχολόγους για να
καταπολεμηθεί αυτή η κοινωνική φοβία, μα δεν θα επεκταθούμε,γιατί
θέλουμε σήμερα να προσεγγίσουμε διαφορετικά την ντροπή !
Υπάρχει
ένα γνωμικό που συμπυκνώνει όλην την Σοφία του Θεού μέσα στην Παλαιά
Διαθήκη ( Παροιμ.26,11) :«Εστίν αισχύνη επάγουσα αμαρτίαν και εστίν
αισχύνη δόξα και χάρις».
Υπάρχει
και ένα Παύλειο ρήμα μέσα στα αμέτρητα Θεοδίδακτα που συνέγραψε ο Μέγας
Απόστολος των Εθνών, που επίσης μιλά σε κάθε Χριστιανό Ορθόδοξο και
φωτίζει την Αγία μας πίστη:
Ου γαρ επαισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού δύναμις γάρ Θεού έστιν εις σωτηρίαν παντί τώ πιστεύοντι… (Ρωμαίους, Α' 13-17).
Μα
και στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιιο λέγει ο Κύριός μας : «Ος γαρ εάν
επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και
αμαρτωλώ, και ο Υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη
δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων»( Μαρκ.8,38).
Υπάρχει
λοιπόν η ευλογημένη, ψυχωφελέστατη ντροπή, μα υπάρχει και η ολέθρια
που όλοι μας ανεξαιρέτως συναντάμε ή και βιώνουμε στην καθημερινότητά
μας!
Με
έναν απλό,υπέροχο και Χριστοκεντρικό τρόπο μιλούσε σχετικά ο
ιεροκήρυκας του Παραδείσου,ο μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος.
Κάνεις έλεγε ένα δώρο σε κάποιον.
Του το πας στην γιορτή του.Το δέχεται εκείνος με χαρά ,σ'ευχαριστεί και εσύ ξεκινάς να διερευνάς στις εκφράσεις του , στην γλώσσα του σώματός του ,στα λεγόμενά του ,το εάν τον ικανοποίησες αληθινά με το δώρο σου.
Και τον ξαναρωτάς , μήπως θέλει να το αλλάξει , μήπως δεν του ταιριάζει το μέγεθος , μήπως έχει κι άλλο ίδιο , μήπως , μήπως …
Και
εκείνος σε διαβεβαιώνει πως του αρέσει πολύ,μα πάλι εσύ τότε σκέφτεσαι,
μην και τα λέει αυτά από την ευγένεια και την διάκρισή του και ξανά τον
ρωτάς ,και έπειτα στα κρυφά ρωτάς τους δικούς του αν το χρησιμοποίησε
και αν του έκανε τελικά και να το χάρηκε κλπ.
Έτσι
ακριβώς κήρυττε ο Δημήτριος Παναγόπουλος,πρέπει να στεκόμαστε και
απέναντι στον Χριστό μας.Με αίσθημα ντροπής ,επιφύλαξης και καρτερίας.
Για οτιδήποτε κι αν πράττουμε κι αν λέμε.
Ακόμα
και για τις φαινομενικά στα μάτια των πολλών Θεάρεστες πράξεις μας,για
τις ελεημοσύνες μας,τις προσευχές μας, τα κηρύγματα,τις εκπομπές μας …
Ακόμα
και αν όλοι μας διαβεβαιώνουν πως ωφελήθηκαν ,ευεργετήθηκαν,λυτρώθηκαν
…Εμείς πρέπει μέχρις τελευταίας μας ανάσας να αμφιβάλλουμε σφόδρα!
Με συστολή και με το εγώ των ματιών μας χαμηλωμένο, για το αν ευαρεστήσαμε τον Κύριο. Και να τον ρωτάμε συνεχώς για όλα :
Έπραξα καλά σήμερα Κύριε;
Το έκανα αυτό με ταπείνωση και μόνο για την δική Σου την δόξα ;
Να λοιπόν μια μορφή ντροπής που ωφελεί την ψυχή και δεν επιτρέπει να την κατατρώει το καταστροφικό σαράκι της κενοδοξίας .
Να
κι ο διπλανός μας ,ο ευλογημένος άνθρωπος του Θεού που δεν χάνει ποτέ
του ευκαιρία να ομολογήσει την μόνη αληθινή μας πίστη !
Που χλευάζεται από τους γύρω του επειδή έκανε τον Σταυρό του πριν πιεί ένα ποτήρι νερό .
Γιατί εν παντί ευχαριστεί.
Που δεν χάνει ευκαιρία να σταυροκοπηθεί όποτε περνά σε πολυσύχναστο δρόμο από Εκκλησία ή από προσκυνητάρι .
Γιατί σφραγίζει με το σημείο που τρέμουν οι δαίμονες την είσοδο και έξοδό του παντού ,στο σπίτι ,στην εργασία στο αυτοκίνητο .
Γιατί
δεν διστάζει όταν βρίσκεται σε ένα κεντρικό και γεμάτο από κόσμο
εστιατόριο να κάνει μαζί με την οικογένειά του προσευχή πριν ξεκινήσουν
να τρώνε.
Και
όλοι τους κοιτάνε,τους κοιτάμε,και κρυφογελάμε και αρχίζουμε να μιλάμε
για ζηλωτές και φανατικούς και άλλα παρόμοια που ο μισόκαλος έχει
σπείρει μέσα μας, για να ησυχάζουμε την συνείδησή μας που μας ελέγχει
γιατί ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε τον Χριστό έμπροσθεν των ανθρώπων.
Να και η ολέθρια ντροπή !
Όστις
δ' αν αρνήσηται με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι ' αυτόν καγώ "
έμπροσθεν του πατρός μου, του εν ουρανοίς. ( Ματθ.10,33)Κι αν μας
αρνηθεί ο Χριστός …Αλλοίμονό μας!
Κι
έρχεται και η ευλογημένη στιγμή του σωστικού και φιλανθρώπου μυστηρίου
της Ιεράς εξομολογήσεως .Και εμφανίζεται πάλι δίπλα μας η ολέθρια
ντροπή που σε καλεί να μην αποκαλύψεις και τα πάντα.
Ναι
,είναι όλα εκείνα που δεν ντράπηκες να πράξεις ,μα ντρέπεσαι να τα
φανερώσεις στον Θεό που όμως τα γνωρίζει όπως όλα. Και αναβάλεις και
θαρρείς πως Του κρύβεσαι και Τον μυκτηρίζεις …
Ας ντραπούμε για ό,τι μπορεί να λυπήσει τον Χριστό μας. Ποτέ γι Αυτόν. Ποτέ για την αγία μας πίστη !
Είναι κατάγιομο το συναξάρι από Αγίους που δεν ντράπηκαν για Εκείνον και τον Σταυρό Του.
Που μαρτύρησαν , που σφαγιάστηκαν γιατί αρνήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν και να βγάλουν από πάνω τους τον Εσταυρωμένο.
Και
έχει αμέτρητες ακόμα λευκές σελίδες το μαρτυρολόγιο που θα γραφτούν με
αιμάτινη γραφίδα για όλους εκείνους που ντράπηκαν για όλα μπροστά στον
Χριστό και όχι για τον Χριστό μπροστά σε όλους !
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου