Η εγκληματική απερισκεψία των Ελλήνων επιστημόνων – 3

γράφει ο ΕργΔημΕργ ( 1ο μέρος, 2ο μέρος)

Τα παραπάνω -είπαμε- ισχύουν δογματικώς πως, καί σ’ όποιον αρέσουν. Σ’ οποιανού του ξυνίζουν, να μάθει να φέρεται! Καί μέχρι τότε, δεν έχει συστατικές επιστολές καί προφεσσορηλίκια!
Γενικώς, στον δυτικό “πολιτισμένο” κόσμο επιτρέπεται να πουλάς τρέλλα μονάχα σε όσα …επιτρέπεται. Πχ θεωρείται …επαναστατικό -κι ασχολούνται οι αρδ επί αρκετό καιρό- να τα βγάζει όλα δημοσίως μιά «στάρ», ως αντίδραση στο …»υπερσυντηρητικό» κοινωνικό στάτους, ξέρω ‘γώ. Θεωρείται …επαναστατικό, κι …επιτρέπεται. (Καί …εξυμνείται – ως …επαναστατική πράξη, μωρέ! Τί νομίσατε;  🙂  ) Ή, φερ’ ειπείν, διάφοροι καλλιτέχνες (καλλιτέχνες; ναί… είναι τέτοιοι, αν διαθέτεις ισχυρή δόση φαντασίας!  🙂  ) κάνουν «χάππενινγκς» (με εισιτήριο, τί νομίσατε;  🙂  ), ξέρω ‘γώ κατουρώντας απάνω σε ζωγραφικούς πίνακες. (Καί αυτοί οι καλλιτέχναι εκδηλώνονται ενάντια στον υπερσυντηρητισμό, κτλ κτλ κτλ. Επαναστάτες, γιά! Τί νομίσατε;  🙂  )
Αλλά σ’ όσα ΔΕΝ επιτρέπεται, δέεεεννν… Κι αν τολμήσεις, θα σε πάρει καί θα σε σηκώσει.
Αφού, όμως, διαρκώς βρίσκει ξυπνοπούλια “επιστήμονες” με …επιλεκτική αμφισβήτηση, τότε γιατί η κυρα-εξουσία να μην κάνει τα καμώματά της;



vii. Ξερολισμός κι επιλεκτική πληροφόρηση

Ο (ανεξέλεγκτος) εγωϊσμός με τη σειρά του οδηγεί στον ξερολισμό. Βέβαια, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη μας καί την έλλειψη χρόνου· διότι, πόσος ελεύθερος χρόνος μένει στους καλούς μαθητές καί φοιτητές, ώστε ν’ ασχοληθούν καί με πράγματα πέρα απ’ τα διαβάσματά τους; Την έλλειψη ελεύθερου χρόνου οφείλουμε να μην την παραβλέψουμε.
Όμως, κατά κανόνα δεν είναι (ειδικά στην εποχή μας!) η έλλειψη πληροφορήσεως, που κάνει κάποιον να μη θέλει να δεί την πραγματικότητα· είναι ο εγωϊσμός του. Ή, αν θέλετε, το μείγμα πάει ως εξής: έλλειψη πληροφορήσεως 10%, εγωϊσμός 90%.

Έτσι, οι καλοί φοιτητές μας, που ετοιμάζονται να φύγουν στο εξωτερικό γιά μεταπτυχιακά, αγνοούν (καί θέλουν ν’ αγνοούν) πανηγυρικώς πολλά καί σημαντικά. Πρώτα-πρώτα, την κοινωνική πραγματικότητα της χώρας, στην οποία θα πάνε. Έχουν το αφελές σκεπτικό ότι, αφού πληρώνουν (στις ξένες χώρες της αρχής του άρθρου, οι σπουδές πληρώνονται), τα υπόλοιπα δεν τους νοιάζουν. Στο κάτω-κάτω, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο!
Μόνο που εδώ, δυστυχώς, δεν πρόκειται γιά ψαροταβέρνα.
Τους περιμένει, λοιπόν, ένα πρώτο σόκ, όταν ανακαλύψουν το πώς τους βλέπουν οι κάτοικοι της ξένης χώρας. (Δηλαδή «αι Αρχαί», αλλά κι οι απλοί πολίτες – εκτός απ’ τους καθηγητάδες τους.) Τους βλέπουν σαν άτομα δεύτερης διαλογής, καί γιά το ότι είναι Έλληνες (ίσον αρχαία Ελλάδα, πολιτισμός, κτλ κτλ) χεστήκανε. Έτσι, στα ίσα.

Η όποια ιδέα ανωτερότητας της φυλής μας, που τυχόν έχουν οι δικοί μας επιστήμονες στα μυαλά τους φεύγοντας από ‘δώ, “εκεί έξω” είναι απλά ένα χαρτονόμισμα χωρίς αντίκρυσμα. (Στο κάτω-κάτω, αν περιμένεις ν’ αμειφθείς «εκεί έξω» με πολλά λεφτά, αυτά πρέπει να τα κερδίσεις με τον ιδρώτα σου· δεν θα σου τα χαρίσουν.)

Οι κοινωνίες αυτές είναι καθαρά, καθαρώτατα ταξικές (εδώ καί τουλάχιστον χίλια χρόνια)· καί μέσα τους, καί όσον αφορά τους ξένους λαούς. Οι δέ “αριστεροί” παύλα «προοδευτικοί» νεολαίοι, που στα Ελληνικά πανεπιστήμια πιπιλάνε πέντε πράγματα γιά “ταξική κοινωνία”, δεν έχουν ιδέα πόσο μεγάλο είναι το θηρίο! Οι δικοί μας φερέλπιδες, λοιπόν, θα διαπιστώσουν στην καμπούρα τους τί σημαίνει πραγματικά “ρατσισμός”, καί τί πάει να πεί να δοκιμάσεις ν’ αντιμιλήσεις στον ταξικώς ανώτερον.
(Η Αγγλία κι η Γαλλία είναι ταξικές, γιά ιστορικούς λόγους· οι ΗΠΑ όχι, αλλά ο σκληρός λευκός προτεστάντικος πυρήνας τους -που κάνει κουμάντο καί στα πανεπιστήμια- είναι, αν κι εμμέσως πλήν σαφώς… εφ’ όσον κατάγεται από ταξικών ιστορικών καταβολών Δυτικοευρωπαίους.)

Άλλο σημαντικό, το οποίο πάλι (επιμένουν ν’) αγνοούν οι δικοί μας, είναι ότι τα φημισμένα Δυτικοευρωπαϊκά πανεπιστήμια κάποτε ήταν μοναστήρια – μ’ ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό (αυστηρή ιεραρχία, κτλ). Ποιό θες να σου αναφέρω, καί να μήν ήταν; Τη Σορβόννη; Την Οξφόρδη;… Ποιό;
Αυτά έγιναν πανεπιστήμια εκ μετατροπής, στο διάβα των αιώνων. Γι’ αυτό καί τα ονόματα των κολλεγίων κατά κανόνα είναι θρησκευτικά (πχ κολλέγιο της Αγίας Τριάδας, κτλ) – εφ’ όσον αυτά προέρχονται από κτίρια, που κάποτε στέγαζαν θρησκευτικές κοινότητες. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι μιά σημερινή ιστορική πανεπιστημιούπολη (πχ το Κέημπριτζ) είναι κάτι σαν αντίστοιχο του Αγίου Όρους, δηλαδή ένα σύνολο κτιρίων (κολλεγίων), τέως μοναστηριών.
(Στις ΗΠΑ, βέβαια, δεν υφίστανται ιστορικές καταβολές μοναστηριών, αλλά υφίσταται ακριβής απομίμηση των Δυτικοευρωπαϊκών αντιστοίχων.)

Η εύλογη απορία, βεβαίως, είναι το τί σημασία έχει αυτό, ειδικά αν δεν είσαι τόσο θρήσκος – ή, αν είσαι ορθόδοξος, που σημαίνει “αιρετικός” γιά τους Δυτικοευρωπαίους. Κι όμως, έχει καί παραέχει! Καί στην πράξη, καί -ακόμη χειρότερα!- στην κρατούσα νοοτροπία των πανεπιστημιακών αυτών ιδρυμάτων.
Βλέπετε, ο πτυχιούχος ονομάζεται “μπάτσελορ” (εργένης), δηλαδή έχουμε ευθεία αναφορά σε καλόγερο. Όλοι, πάλι, φορούν τήβεννο (δηλαδή ράσο), στις δέ τραπεζαρίες το -κοινό- φαγητό αρχίζει με την προσευχή του τραπεζάρχη. Καθαρά μοναστηριακό τυπικό, δηλαδή!
[…Κι υπήρξαν μερικά βλαμμένα, που προ ετών διέκοψαν τη θεία λειτουργία στην εκκλησία στην πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου, διότι δεν ήθελαν …η θρησκεία ν’ ανακατεύεται στις επιστήμες! Να πάνε να τα πούν καί στο Κέημπριτζ αυτά, γιά να δοκιμάσουν αμέσως μετά την αγγλική …μή ανάμειξη θρησκείας κι επιστήμης, καθώς καί την αγγλική …ανεκτικότητα καί …φιλοξενία!]
Η δέ τήβεννος έχει μαύρο χρώμα γιά τους φοιτητές, κόκκινο γιά τους καθηγητές, καί άσπρο γιά τον πρύτανη. Καθαρός ερμητισμός, δηλαδή! Ύλη-ζωή-πνεύμα.
(Ναί, καί πχ η σημαία του Χίτλερ στα ίδια βασίστηκε, αν καί τ’ ανακάτεψε με λάθος σειρά. Μην απορείτε.)

Εάν, τώρα, είστε λιγάκι γνώστες καί λιγάκι παρατηρητικοί, θα καταλάβετε πως αυτή η μοναστηριακή μεσαιωνική νοοτροπία οδηγεί ευθέως σε ομόκεντρες κλειστές δομές, δηλαδή στους γνωστούς τρείς κύκλους των μυστικιστών: τον (εξωτερικό) κύκλο των νεοφύτων, τον εσώτερο κύκλο, καί τον εσώτατο κύκλο.
Αυτή τη δομή την αντέγραψαν αυτούσια τόσο οι μυστικές οργανώσεις, παλιές καί σημερινές (Ναΐτες πχ – κι αυτοί καλόγεροι ήταν!), όσο καί οι μυστικές υπηρεσίες. Φυσικά, αυτή η δομή ευθέως συνεπάγεται πυραμιδική κατανομή ισχύος (ακριβώς όπως η ταξικότητα στην κοινωνία), οπότε άπαντες οι κατώτεροι στέκονται σούζα στον ανώτερον. (Υπάρχει καλόγερος, που θα την πεί στον ηγούμενο; Σαφώς όχι. Αν το κάνει, θα τον διώξουν πάραυτα.)

Τα ίδια, βεβαίως, ταξικά/πυραμιδικά αντανακλώνται καί στις φοιτητικές «αδελφότητες» των ξένων πανεπιστημίων – γιά τις οποίες πολλά άσχημα ακούγονται (ομοφυλοφιλίες, αιμοποσίες, κτλ). Το ποιόν ακριβώς ρόλο παίζουν αυτές, καί το τί ακριβώς χρειάζονται στα κατεστημένα των ξένων χωρών, θα σας αφήσω να τα μαντέψετε με τα εκτεθησόμενα παρακάτω· κι ευχαριστώ τον καλό Θεό, που τα Ελλληνικά πανεπιστήμια είχαν κι έχουν ένα …καλό στον τομέα αυτόν: ήταν κι είναι ντίπ χύμα! Χωρίς «αδελφότητες» κι άλλα τέτοια …αγαθά. (Κι όποιος Έλλην φοιτητής θέλει να βρεί γυναίκες να γ@μήσει, δεν νομίζω να δυσκολευτεί ιδιαίτερα, που δεν θά ‘χει βοήθεια από «αδελφότητες». Lol!!!)

Όλ’ αυτά, τα δικά μας τα ξυπνοπούλια δεν τα ξέρουν, βεβαίως-βεβαίως· κι άμα τους πείς τίποτε σχετικό, ειρωνεύονται. (“- Έλα, μωρέ! Μαλακίες!”, καί λοιπές παρόμοιες ξερολίστικες ομορφιές.) Όμως, όταν πάνε εκεί καί τα δουν από κοντά, γίνονται κοτούλες κό-κό-κό! Παίρνουν πάραυτα δρόμο κι οι εγωϊσμοί τους, κι οι ξερολισμοί τους!
Μόνο το να κρατούν εδώ ανοιχτά τ’ αυτιά τους, γιά ν’ ακούσουν καμιά καλή συμβουλή, αυτό επιμένουν να το αγνοούν. Δυστυχώς. Αντιθέτως, το δουλοπρεπές σκύψιμο στους ξένους καθηγητάδες τους το μαθαίνουν στο πίτς-φυτίλι.

Αυτή, πάλι, η κλειστή κι απαραβίαστη δομή του διδακτικού προσωπικού στα ξένα πανεπιστήμια οδηγεί καθαρά στην παγίωση των διαδεδομένων ιδεών. Κι όχι μόνον· οδηγεί στον απόλυτο έλεγχο των ιδεών.
Κι όχι μόνον (δίς) επειδή το καθηγητικό ηγουμενείον (θέλει να) κάνει απόλυτο κουμάντο καί δεν γουστάρει αμφισβήτηση, αλλά κι επειδή η πληροφορία είναι εν δυνάμει όπλο. (Τά ‘παμε!…) Οπότε, πρέπει να επωφεληθεί καί το ξένο κράτος από (πανεπιστημιακώς προκύπτουσες) γνώσεις, που δεν τις έχουν άλλα κράτη.
Άρα, τελικώς: Όποιος δεν είναι 100% μαζί μας, είναι 100% εναντίον μας.
Αυτό αποτελεί διαχρονικό σκεπτικό των ξένων· ακόμη καί τις στιγμές, που δεν το λένε στα ίσα. Κι είπαμε: προκύπτει από τη γενικώτερη νοοτροπία, δεν είναι ξεκάρφωτο. Έτσι, ας μή μας κάνει εντύπωση ο κάθε Ντάλλες, ή ο κάθε Μπούς, που κατά καιρούς το επικαλούνται.


Κάτι ακόμη, που δεν (θέλουν να) γνωρίζουν τα ξυπνοπούλια μας, είναι πως στα ξένα πανεπιστήμια κυκλοφορούν καί ασφαλίτες με πολιτικά. Γιατί; Καί -προφανέστατα- διότι θέλουν να παρακολουθούν τους πάντες,…
(…διότι, την εποχή που δεν κυκλοφορούσαν, πχ οι Άγγλοι λούστηκαν τους -δρώντες υπέρ ΕΣΣΔ- λεγόμενους «πυρηνικούς κατασκόπους«,…)
…αλλά καί γιά να προλάβουν έκτροπα.
Μά, ποιός θα κάνει έκτροπα μέσα στις («μοναστηριακές», μας είπες ρέ Εργοδότη!) πανεπιστημιουπόλεις;
Μά, οι φοιτητές! Ποιός άλλος;
Γιατί;
Διότι αρκετοί απ’ αυτούς καταπίνουν χαπάκια αμφεταμινών με τη χούφτα, γιά ν’ αντέξουν στο εντατικό διάβασμα.

Θυμάστε που λέγαμε ότι το 24ωρο πρέπει να έχει 100 ώρες, γιά να ολοκληρώσεις σωστό διάβασμα; Έ, λοιπόν, αυτό το ξέρουν καί οι ξένοι· αλλά παρεμβαίνει η προτεστάντικη παραδόπιστη νοοτροπία τους, που δεν θέλει σπατάλες (χρόνου, εν προκειμένωι). Κι έτσι, κοιτάζουν να στριμώξουν ύλη έξι έως οκτώ ετών σε τέσσερα χρόνια. (Μην απορείτε, επιστήμες όπως η Φυσική σωρεύουν γνώση με ταχύτατους ρυθμούς.) Πώς; Φτιάχνουν έναν βασικό κορμό μαθημάτων (εκ των «ούκ άνευ»), καί τα υπόλοιπα συμπιέζονται σε στύλ προαιρετικά μαθήματα, καλοκαιρινά εντατικά σεμινάρια, κτλ κτλ κτλ.
Που σημαίνει με τη σειρά του, ότι ο -καλός/σωστός- φοιτητής πρέπει να ξεχάσει ελεύθερο χρόνο καί ύπνο.

Τώρα, θα με ρωτήσεις… Καί γιατί δεν κάνουν τις σχολές οκταετούς φοιτήσεως, ώστε καί ο επιστήμων να καταστεί σωστός από γνώσεις (να τις αφομοιώσει σωστά τις γνώσεις, δηλαδή), καί χαπάκια να μην αναγκαστεί να καταπίνει; Διότι, πάλι σκέφτονται το κέρδος!
Πρώτον, όσο λιγώτερα τα χρόνια σπουδών, τόσο χαμηλότερη η αμοιβή του επιστήμονα. (Γι’ αυτό στην αγγλίτσα το ξεφτίλησαν με τα πανεπιστήμια τριετούς φοιτήσεως – τα δε λοιπά κράτη στας δυτικο-Ευρώπας δεν τράβηξαν τ’ αυτί της αγγλίτσας, διότι είναι κι αυτά παραδόπιστα.)
Καί δεύτερον, επειδή κοιτάζουν να τον ξεζουμίσουν τον νέο, όσο είναι …νέος. Διότι από τα 30-κάτι καί πάνω, άπαντες θέλουν να γίνουν διευθυντές – όχι απλοί εργαζόμενοι. Οπότε, σου λέει, ποιός θα κάνει τη βρώμικη δουλειά, τη μουντζούρα; Οπότε, σπεύσε νέε μου! Εδώ το καλό το παραδάκι, σε περιμένει!
Απ’ την άλλη, γιά σχολές με οκτώ χρόνια σπουδών… ποιός ζή, ποιός πεθαίνει!… Κατά κανόνα, μιά οκταετία γιά έναν νέο φαίνεται χρόνος άπειρος (ειδικά μετά από τα «άπειρα» δώδεκα χρόνια βασικής εκπαίδευσης), κι ο καλός φοιτητής μπορεί στο μεταξύ να τα βαρεθεί όλα καί να τα παρατήσει. Όθεν, αμφεταμίνες κι “έκστασυ”!
Ακριβώς όπως γίνεται με τους επαγγελματίες αθλητές: ιδρώνεις επί δέκα χρόνια, αμείβεσαι χοντρά, κι άμα “κάψεις” το σώμα σου (ή το μυαλό σου) με ντόπες, αυτό είναι ένα “λογικό” αντίτιμο που δίνεις, ώστε να τα κονομήσεις. Κι αφού θα τα κονομήσεις σε δέκα χρόνια πολύ περισσότερο από πχ έναν ταλαίπωρο υπάλληλο, που θα δουλέψει 35ετία, τί διαμαρτύρεσαι που θα είσαι ερείπειο στα σαράντα σου; Μιά φορά είν’ τα νιάτα!
Αυτή είναι η κρατούσα προτεστάντικη “εμπορική” νοοτροπία, γιά την αξία των επιστημόνων!

Μπερδεγουέη, μιά που μιλήσαμε γιά ασφαλίτες στα ξένα πανεπιστήμια… Αν νομίζετε, εικοσάχρονα σπουδάζοντα ξυπνοπούλια μου, ότι στα Ελληνικά πανεπιστήμια οι λεγόμενοι “αιώνιοι φοιτητές” (δηλαδή κάτι σαραντάρηδες -ου μήν καί σαρανταφεύγα- “αριστεροί”, που τριγυρνάνε όλη μέρα στα αμφιθέατρα σαν κοπρόσκυλα) απλά είναι κάποια βαρεμένα άτομα, που στη διαδρομή μέχρι το πτυχίο (ξε)χάσαν τον προορισμό τους, αλλάξτε πλευρό όταν κοιμάστε!
(Διότι, το με τί λεφτά ζούν αυτοί, δεν σας πέρασε κάν απ’ το μυαλό να το ρωτήσετε. Κάνω λάθος; )

Καί το κερασάκι στην τούρτα: τα ξένα πανεπιστήμια είναι ευθέως συνδεδεμένα με τις βιομηχανίες των ξένων χωρών – καί τις πολεμικές. Οπότε, ο νεο-Έλλην «αριστούχος» εγωϊστής μαγκάκος, που θα πάει έξω, δεν θα μπορέσει να το παίξει ούτε ιδεολόγος επαναστάτης, ούτε ρομαντικός/ιδιόρρυθμος απομονωμένος… που δήθεν αυτός δεν ασχολείται μ’ αυτά. (Κι είπαμε: ΟΛΕΣ οι επιστήμες είναι επικίνδυνες!) Οπότε:

• Ή θα τον απορρίψει η ξένη κοινωνία. (Καί θα γυρίσει στην πατρίδα με την ουρά στα σκέλια, ψάχνοντας επί χρόνια γιά δουλειά «αναλόγως προσόντων», μέσα σε μιά χώρα εξαθλιωμένη – με αμοιβές της καρπαζιάς.)
• Ή θ’ αναγκαστεί να υποκύψει, καί να χορέψει στον χορό των ξένων. (Που σημαίνει: γιά την Ελλάδα, είναι πλέον τελειωμένη υπόθεση.)
• Ή, αν μέν τσινάει, αλλά τους είναι οπωσδήποτε απαραίτητος, θα τον …υποκύψουν – με διαφόρους τρόπους.

[Όπως κάνουν πχ καί με τα μελλοντικά μέλη των γκουβέρνων του ενθάδε προτεκτοράτου. Έχουν αρκετούς τρόπους… όπως πχ με το στανιό …ιστορίες αγάπης με …αγαπάδες, κτλ – καί στο μεταξύ το βίντεο να γράφει. Ξέρουν πολλά κόλπα «αυτοί»!
Βέβαια, ακόμη δεν ξαναφτάσαμε στα κεχαριτωμένα της Ατλάντειας «Γαλάζιας Αδελφότητας» (καθολικός έλεγχος του νού των επιστημόνων, εκτός απ’ το υπολογιστικό του τμήμα), αλλά δεν απέχουμε καί πολύ.]


viii. Εν συνόψει

Λοιπόν (κι αν κάνω λάθος, διορθώστε με), οι στατιστικές λένε πως το 90% των Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό «υποκύπτουν» κι ενσωματώνονται. Μετά, βρίσκουν καλοπληρωμένη δουλειά σε σύντομο διάστημα, κι ακόμη αργότερα παντρεύονται καί ξένες…
…καί τέλος η Ελλάδα γι’ αυτούς. Τέλος κι αυτοί γιά την Ελλάδα, όμως.
Τους αρέσει-δεν τους αρέσει. Μας αρέσει-δεν μας αρέσει.
Τώρα, κάτι ιστορίες γιά «λευκή φυλή», κι ότι δεν τρέχει τίποτε βραδερφέ, που «το παιδί» παντρεύτηκε μιά όμορφη λευκή Ευρωπαία, εγώ τις ακούω βερεσέ.


(συνεχίζεται)


πηγή