γράφει ο ΕργΔημΕργ
(1)
πειδή πολλοί πήραν πρέφα την απάτη του Κοβίντ-19 (ειδικά μετά από τις αμετροεπείς δηλώσεις διαφόρων «ισχυρών»), καί πλέον συζητάνε στα όρια …της συνομωσιολογίας, λέω να συνεισφέρω κι εγώ λιγάκι στη σχετική κουβέντα.
Όθεν, θα γράψω μερικές παραγράφους γιά τους πρωταγωνιστές (ανθρώπους, ή μη) του σαχλού αυτού θεατρικού έργου, αν καί χωρίς ιεραρχημένη σειρά· όπως μού ‘ρχονται στο κεφάλι.
α. Γουίλλιαμ (Μπίλλ) Γκέητς
Οι κομπιουτεράδες γνωρίζουμε άριστα καί την ιστορία του, καί το ποιόν του· αν καί, από ένα σημείο καί μετά, πάψαμε να δίνουμε σημασία. (Διότι, στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, οι εξελίξεις είναι σαφώς περισσότερο ενδιαφέρουσες από τα εκάστοτε καμώματα του Μπίλλη.)
Εν πάσει περιπτώσει, θα γράψουμε δυό κουβέντες καί γιά τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τα παρασκήνια. Καί δή, σύντομες, διότι (αν έχετε υπομονή και χρόνο γιά σκότωμα) μπορείτε κάλλιστα να διαβάσετε ολόκληρα σεντόνια γιά την ιστορία αυτών των μαραφετιών. Εμείς εδώ θα (προσπαθήσουμε να) τα πούμε χοντρικά, γιά να μπήτε στο νόημα.
Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, δηλαδή οι η/υ με τη μορφή που αναγνωρίζουμε σήμερα ως τέτοια, ουσιαστικώς ξεκίνησαν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1940 (να μή σου πω του 1930, διότι τότε δεν ήταν καθαρά ηλεκτρονικοί – ήταν ηλεκτρομηχανικοί)· αλλά, χρειάστηκε να περάσουν ακόμη δέκα χρόνια, γιά να φτάσουν σε σαφή μορφή-πρόγονο των σημερινών. Κι ακόμη μιά δεκαετία (φτάσαμε στο 1964), όταν καί -αν τα θυμάμαι καλά- βγήκε το χρονικά πρώτο εμπορικό μοντέλο υπολογιστή, το 360 της IBM. Δηλαδή, αν είχες μαγαζί, τον έβαζες τον η/υ αυτόν στη βιτρίνα, κι έλεγες: «- Περάστε κόσμε, διαλέξτε, αγοράστε!»
Μά, θα μου πείς, πιό πρίν δεν πουλούσαν υπολογιστές; Ναί, αλλά τους παρήγγελνες! Δεν ήταν στάνταρ το μοντέλο. Πήγαινες στο εργοστάσιο που τους έφτιαχνε, κι έλεγες: «- Θέλω έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, νά ‘χει αυτά τα κομμάτια καί να κάνει εκείνα τα Μαθηματικά.» Καί σου τον φτιάχνανε. Καί τον πλήρωνες, καί τον έπαιρνες κι έφευγες. Σήμερα, βέβαια, αυτό είναι αδιανόητο· όπως αδιανόητο είναι να πας σε μιά βιομηχανία αυτοκινήτων καί να τους παραγγείλεις να σου φτιάξουν ένα αυτοκίνητο, όπως το σκέφτεσαι εσύ. Αγοράζεις απ’ τα διαθέσιμα έτοιμα μοντέλα, καί τέλος.
Λοιπόν, εκείνες τις εποχές, όνομα είχαν κάνει ορισμένοι κατασκευαστές υπολογιστών, καθώς καί ορισμένοι προγραμματιστές. Εννοείται, βέβαια, εξ αιτίας των υπολογιστών καί των προγραμμάτων τους – οι ίδιοι οι άνθρωποι πίσω απ’ τα προϊόντα αυτά, ποτέ δεν ήταν τόσο γνωστοί στο ευρύ κοινό. Εν πάσει περιπτώσει, καί μετά από σωρεία δοκιμών καί λαθών «παιδικής ηλικίας» (όχι τόσο κατασκευαστικών, όσο θεσπίσεως μελλοντικών στόχων), είχε επέλθει μιά κάποια ισορροπία: οι υπολογιστές ήταν ακριβά καί (συγκριτικά με το σήμερα) μικρών δυνατοτήτων σύνολα από ντουλάπες, τα οποία φυσικά δεν τ’ αγόραζε ένας μεμονωμένος χρήστης (λόγωι κόστους), αλλά εταιρείες, οργανισμοί, πανεπιστήμια, τράπεζες, βιομηχανίες, στρατιωτικές μονάδες… όλοι όσοι είχαν χρήμα να τους αγοράσουν, καί χρήσεις γι’ αυτούς. (Ο μεμονωμένος ιδιώτης, τί να τους κάνει; ) Επίσης, είχαν διακριθεί στην αγορά (καί την είχαν καπελλώσει) καμιά ντουζίνα μεγάλοι κατασκευαστές (κυρίως Αμερικάνικοι).
Πάλι, όμως, τους υπολογιστές αυτούς δεν τους χειριζόταν ένας, αλλά πολλοί – πχ οι φοιτητές ενός πανεπιστημίου· οι δέ πολλοί αυτοί χρήστες συνδεόντουσαν με το «θηρίο» μέσωι τερματικών καί δικτύου. Οπότε, το περιβάλλον εργασίας των η/υ εκείνων ήταν αναγκαστικά δικτυοκεντρικό. Στο τέλος, καί μετά από κάμποσες αμφιταλαντεύσεις, ως περιβάλλον κάθε τέτοιου υπολογιστή επεκράτησε το λεγόμενο Unix, εκτοπίζοντας τα περιβάλλοντα εργασίας που παλιότερα εφοδιάζανε μ’ αυτά οι κατασκευαστές τα μοντέλα τους.
Καί νά ‘ταν τα ίδια σε κάθε διαδοχικό μοντέλο, καλά θά ‘ταν! Θα συνέχιζες να δουλεύεις με τον νέο η/υ σε ίδιο περιβάλλον εργασίας, όπως είχες συνηθίσει. Αλλά… άμ, δέ!!! Ερχότανε το νέο μοντέλο, καί δεν άφηνε τίποτε όρθιο! Το Unix, όμως, ισχύει ακόμη καί σήμερα ως είχε καί τότε, καί σε κάθε τύπο η/υ… αν υποθέσουμε ότι το βρίσκουμε καί το βάζουμε μπρός. (Πώς είναι το περιβάλλον Android γιά τα ζ’μάρ’φώουνζ; αυτό ακριβώς.) Αλλά, δυστυχώς, το Unix είχε μιά ψιλοτραγική κατάληξη· εδώ καί χρόνια αναπαύεται εν ειρήνηι στα πατάρια καποιανής εμπορικής εταιρείας (που δεν το χρησιμοποιεί, ούτε πρόκειται), παρεκτός απ’ το πανεπιστημιακό παύλα ερευνητικό του τμήμα, που τό ‘χει το πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ (καί το εξελίσσει). Εν πάσει περιπτώσει, δεν μας απασχολούν αυτά εδώ – καί γιά έναν ακόμη λόγο: άφησε πανάξιο εγγόνι του το Λίνουξ, το οποίο θα κυριαρχήσει παντού.
Ακόμη δεν τον είδαμε, όμως, τον Μπίλλη τον λεβέντη στον ορίζοντα, έ; Σωστά. Τις εποχές εκείνες, απλά μας είχε κάνει τη χάρη να έχει γεννηθεί καί νά ‘χει μεγαλώσει.
Μ’ αυτόν τον κερατά, όλα άρχισαν με την έλευση των επιτραπεζίων υπολογιστών· μιλάμε πλέον γιά μέσα της δεκαετίας του 1970, με το πρώτο «πλήρες» μοντέλο επιτραπέζιου η/υ (καί φυσικά ατομικής χρήσης γιά έναν χρήστη) να είναι ο Άππλ Τού Ή. Της κατασκευής αυτής προηγήθηκε κι ακολούθησε μιά σωρεία τέτοιων μικρών υπολογιστών, που όλοι είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: με το που τους ξεκίναγες, σε βγάζανε κατ’ ευθείαν σ’ ένα περιβάλλον προγραμματισμού (συνήθως της γλώσσας Basic) · ούτε σκληρός δίσκος, ούτε τίποτε. Όλες τους οι δυνατότητες βρισκόντουσαν γραμμένες στην εργοστασιακή ηλεκτρονική μνήμη τους, γι’αυτό ανταποκρινόντουσαν αμέσως.
Όμως, καναδυό τέτοιοι υπολογιστές ξεκίνησαν να έχουν μονάδα δισκέττας, οπότε καί χρειάστηκε ένα περιβάλλον εργασίας – σαν το Unix, αλλά με σαφώς λιγώτερες δυνατότητες. (Πχ δεν ήταν πολυχρηστικό, δεν κοίταζε την ασφάλεια του συστήματος από κακόβουλους χρήστες, κι άλλα ένα σωρό τέτοια.) Αυτό ήταν το CP/M. Αλλά, ενώι φαινόταν ότι οι μικροί υπολογιστές θα βρίσκαν τον δρόμο τους, θύμωσε ο Κρόνος καί τα ρήμαξε όλα!
Μία απ’ τις εταιρείες, που είχαν κάνει όνομα σε προηγούμενες εποχές, η IBM, σαστισμένη από την εμπορική επιτυχία των μικρών υπολογιστών, είπε να βγάλει κι αυτή τον δικό της «μικρόν». Τον έβγαλε το καλοκαίρι του 1981· αυτός ήταν το πρώτο PC.
Ως μηχάνημα, το πισή ήταν μιά πατάτα καί μισή! lol!!! Ογκώδες, πανάκριβο γιά όσα έδινε, τεχνολογικώς τα ίδια καί χειρότερα με τους άλλους (πράγματι) μικρούς (ποιός από μας τους παλιούς δεν θυμάται τις σχεδιαστικές γελοιότητες με τις «extended» καί «expanded» μνήμες), με ελάχιστες δυνατότητες χρώματος καί ήχου, καί που ουσιαστικά δεν ήταν ένας μικρός υπολογιστής γιά το τραπέζι σου, αλλά ένα δύσχρηστο τερματικό γιά τα ντουλάπια της IBM, που τό ‘παιζε μικρός υπολογιστής. Άσε που επέμενε σε τεχνολογία ήδη ξεπερασμένη, τους σκληρούς δίσκους του …1955.
Γιατί; διότι κάθε τέτοια μεγάλη εταιρεία κοιτάζει να σου πουλάει συνεχώς τεχνολογία ήδη ξεχρεωμένη από πνευματικά δικαιώματα, άσχετο πόσο παλιά είναι (σάμπως τη νοιάζει την εταιρεία, τί τρώς εσύ στη μάπα; ), ώστε σε κάθε πώληση να έχει καθαρό κέρδος. Καί το κάνει, μέχρις ότου αναγκαστεί ν’ αλλάξει (καί να πουλάει πιό καινούργια τεχνολογία). Αλλοιώς, θα συνεχίσει να σου πουλάει την παλιατσαρία. Νά, το αυτοκίνητό σας, γιά παράδειγμα: τεχνολογία του 1865 (κινητήρας) καί του 1910 (μίζα). Το μόνο καινούργιο, είναι η αεροδυναμική. (Ναί, αυτή είναι του 1920. Άντε, κατά παραχώρησιν: ο αερόσακκος, του 1980.) Καί οι αρχηγοί κρατών, τα ΜΜΕ, οι «στρατηγικοί αναλυτές», ο ένας, ο άλλος… συνεχίζουν να μιλάνε γιά κοιτάσματα πετρελαίων για τον επόμενον …αιώνα!!! (Δεν ξέρω, αν το πιάσατε το υπονοούμενο.)
Έτσι καί με τους «σοβαρούς» σκληρούς δίσκους, με τα μοτέρια που γυρνάνε γρούτσου-γρούτσου-γρούτσου. Μας πήγε τόσο πίσω το «σοβαρό» μηχάνημα, που ακόμη σήμερα -σαράντα χρόνια μετά- δεν απαλλαγήκαμε οριστικά από δαύτους. (Μόνο στα κινητά καί τα τάμπλετς δεν υπάρχει αυτή η αρχαιολογία πιά.) Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά μ’ άρεσε που ο κάθε υπάλληλος τότε στα κομπιουτεράδικα έλεγε με σοβαρό ύφος: «- Είναι γρήγορος αυτός ο σκληρός δίσκος, κύριε!» Ναί, γρήγορος, ούούούούούουουου!!!… ο πιό γρήγορος από δαύτους, δέκα χιλιάδες φορές πιό αργός απ’ την -τότε- πιό αργή ηλεκτρονική μνήμη! (Σήμερα, τέτοιες συγκρίσεις είναι απλά αξιοθρήνητες.)
[Ειρήσθω ότι την αποτυχία αυτή, η «μαμά» εταιρεία πήγε να τη λανσάρει ως «σοβαρό» μηχάνημα, ισχυρισμό τον οποίο αντέγραψε άκριτα ο κάθε αρδ της εποχής εκείνης, ξεπατηκώνοντας το δελτίο τύπου της εταιρείας καί παρουσιάζοντάς το σαν …είδηση! Από τότε υπήρχε αυτή η αρρώστεια των πληρωμένων γραφιάδων – ακόμη καί σε τεχνολογικά θέματα.
«Σοβαρό» μηχάνημα, παναπεί, σε αντίθεση με τα «μπλιμπλίκια», που είχαν χρώματα καί μουσικές. Τώρα, βέβαια, γιατί λίγα χρόνια μετά το «σοβαρό» μηχάνημα έσπευσε να εξοπλιστεί με χρώματα καί πλακέτα ήχου, έ, αυτό είναι αλλουνού ιμάμη Κοράνι.]
Κι εδώ ακριβώς μπαίνει στη σκηνή ο Μπίλλης!… ο οποίος μέχρι τότε είχε κάνει τα εξής – μάλλον όχι σπουδαία, ή αξιομνημόνευτα:
Λέγεται, λοιπόν, ότι η IBM, θέλοντας να φτιάξει ένα περιβάλλον εργασίας γιά το PC, απευθύνθηκε στον προγραμματιστή του CP/M, αλλ’ αυτός «έστησε» αγενώς τους αντιπροσώπους της IBM, επειδή έκανε βόλτες με το αεροπλάνο του, καί δεν έλεγε να κατέβει κάτω!… Κι όταν επιτέλους προσγειώθηκε, αυτοί είχαν ήδη φύγει τσατισμένοι. Καί μετά, πήγαν καί βρήκαν τον Μπίλλη γιά τη δουλειά! Αυτά λέει ο αστικός μύθος.
Εμείς, όμως, λέμε τελείως άλλα.
Κατ’ αρχήν, όταν μιλάς γιά μεγάλες εταιρείες, καί δή ηπαπαραίϊκες (πατέρες του καπιταλισμού, γάρ), πρέπει να ξέρεις τη νοοτροπία τους. Πρέπει να ξέρεις πώς δουλεύουν, τί ζητάνε, καί πώς το ζητάνε. Οπότε, οι αστικοί μύθοι καλοί είναι γιά να περνά’ η ώρα, αλλά δεν στέκουν σε λογική εξέταση.
Κατ’ αρχήν (δίς)… γιατί μιά εταιρεία τέτοιου μεγέθους δεν έφτιαξε μόνη της το περιβάλλον εργασίας του μηχανήματός της; Αυτό είναι ένα ερώτημα, που δεν το απάντησε ποτέ κανείς. Είναι απίθανο, να μή μπορούσε.
Απ’ την άλλη, κάθε εταιρεία μεγέθους της IBM είχε κι έχει ένα σωρό τμήματα καί υπαλλήλους, οπότε κάθε σκέψη γιά πληρωμένη υπεργολαβία σε εξωτερικούς συνεργάτες (καί δή, γιά προϊόντα μέσα στις δυνατότητες της εταιρείας) δεν έχει πολλές πιθανότητες να εγκριθεί απ’ το λογιστήριο· απλούστατα, επειδή είναι περιττή σπατάλη.
Εκ τρίτου, μιά εταιρεία τέτοιου μεγέθους ΔΕΝ κάθεται να συνεννοηθεί ούτε με μεμονωμένα άτομα κατασκευαστές, ούτε με εταιρειούλες-ποντίκια. (Είπαμε, πρέπει να ξέρει κανείς τη νοοτροπία τους.) Καί δή, με κάποιο άτομο που δεν τέλειωσε κάν το πανεπιστήμιο!!!
Εκ τετάρτου, όλη η χώρα ήταν (καί τότε) γεμάτη από κομπιουτεράδες καί εταιρείες υπολογιστών. Καί πανεπιστήμια με τμήματα Πληροφορικής.
Άρα;…
Άρα…
Ο τότε έτερος αστικός μύθος έλεγε πως η IBM βρήκε τον Μπίλλη, επειδή μιά θειά του δούλευε εκεί ως καθαρίστρια – κι είπε έναν καλό λόγο «γιά το παιδί». Όλα, όμως, δείχνουν ότι ο Μπίλλης είναι φαινόμενο παιδιού-θαύματος, που βγήκε από ταχυδακτυλουργικό καπέλλο.
Ακριβώς σαν τον Τσίπρα… που μόνον αυτός είχε επανειλημμένη προβολή στην τηλεόραση, ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες μαθητές των καταλήψεων!
Κι ακριβώς σαν τον (όντως έξυπνον) Ήλον Μάσκ. Πού βρήκε τόσα λεφτά αυτός, καί πώς ανακατεύει αυτός (όντας ξένος υπήκοος στις ηπαπάρα) Νάσες κι υπηρεσίες ηπαπαραίϊκες κι έτσι κι αλλοιώς… έ, κι αυτό θαύμα ταχυδακτυλουργού πρέπει νά ‘ναι! lol!!!
Εν πάσει περιπτώσει, καί οι τρείς τους είναι λαγοί του συστήματος. Επελέγησαν, άγνωστο από ποιούς (καί τελείως αδιάφορο, σε τελευταία ανάλυση), γιά να κάνουν συγκεκριμένες δουλειές ο καθένας. Κυρίως, γιά να πάρουν πάνω τους κάποιον τομέα (τεχνολογικόν, κοινωνικόν… ο,τιδήποτε), να κάνουν πειραματισμούς στον τομέα αυτόν (καθ’ υπόδειξιν από τα παρασκήνια), καί να τραβάνε επάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας – στα οποία φώτα, τα «παρασκήνια» έχουν αλλεργία.
Η διαφορά, όμως, του εδώ αγράματου φελλού με τους άλλους δύο, είναι πως εκείνοι είναι λαγοί με ντόπες αμφεταμινών! Λαγουδάκια με μπαταρίες ντούρασελλ! 🙂 Οπότε, θα κρατήσουν καί περισσότερο.
[Ήδη ο Μπίλλης κράτησε σαράντα χρόνια – καί συνεχίζει. Αλλά, ετούτον εδώ, δεν τον βλέπω σόϊ. Δεν τραβάει. Θα τον αποσύρουν, υποθέτω.
Πρεπει πρώτα …να τελειώσει το σχολείο, διότι οι καταλήψεις του άφησαν κουσούρια: θεωρεί τη Λέσβο καί τη Μυτιλήνη διαφορετικά νησιά! Ούτε μεθυσμένος νά ‘τανε, να τά ‘βλεπε διπλά! Καρα-lol!!! Τώρα, πάντως, είναι μιά καλή ευκαιρία να καλύψει τα κενά του με την ησυχία του, χωρίς κόπο (καί δίχως καταλήψεις), με την τηλεκπαίδευση της ασχημομούρας! Ξανά lol!!!]
(2)
Μπίλλης, λοιπόν, αντέγραψε εν ψυχρώι τόσο το CP/M, όσο καί το Unix,
προσέχοντας απλά να μην παραβιάζει τα κοπυράϊτ. (Γιά παράδειγμα: η
πλάγια μπάρα που βλέπετε αυτή τη στιγμή στη διεύθυνση της σελίδας που
διαβάζετε, πάνω-πάνω, αυτή εδώ: / , δείχνει πως από
πίσω βρίσκεται κάποιο περιβάλλον δικτύων απόγονος του Unix, που
κανονίζει το να δείς τις σελίδες που διάλεξες στο Διαδίκτυο. Ο Μπίλλ στο
«δικό του» προγραμματάκι την έκανε έτσι: \ , κι ούτε
γάτα, ούτε ζημιά.) Πάντως, ο μόρτης κατάφερε όχι μόνο να πλασσάρει το
«δικό του» προγραμματάκι στην IBM (κι όχι μόνον στην αρχή, με το DOS,
αλλά καί μετά, με τα Windoze), αλλά με κάθε πώληση ενός PC τσέπωνε κι από ένα δολλάριο καθαρό. (Διότι, σου λέει, πώς θα ξεκινήσει ο υπολογιστής σου, χωρίς «λειτουργικό σύστημα»; Άρα, εγώ έχω τη λύση – κι ακούμπα τα! Καί σιγά το ποσόν! τ’ είναι ένα ντάλλαρ, γιά να γκρινιάζεις; )
Το κακό είναι, όμως, πως ο πολύς κοσμάκης είναι ζά. Οπότε, άκουσαν τα γελάδια πως η Άη-Μπή-Έμ έβγαλε «μικρό» υπολογιστή, σου λέει: «- Αυτό είναι το καλύτερο!» (τώρα, με ποιά κριτήρια… μήν τα σκαλίζεις!), κι έσπευσαν καί πήραν πισηά – κι όχι μονάχα μιά φορά. Κάθε, μα κάθε «βελτίωση» του πισή (από 8086 σε 286, 386, 486, πέντιουμ, πέντιουμ i3, i5, i7… κτλ κτλ κτλ) καί των προγραμμάτων του Μπίλλη, αντί να τις πληρώσουν οι δημιουργοί τους (ως ώφειλαν – διότι, άμα είναι μαλάκες καί πειραματίζονται συνεχώς, δεν τους φταίει ο πελάτης), τις (χρυσο)πλήρωσαν καί τις (χρυσο)ξαναπλήρωσαν άπαντες οι αγοραστές – καί δή, πολλές φορές. Γιατί; διότι (ως ζά) κόλλησαν στον συγκεκριμένον συνδυασμό μηχανήματος καί περιβάλλοντος εργασίας, καί δέ λένε να κοιτάξουν παραπέρα.
[Θα μου πείς, καί πού να κοιτούσαν; στη γεροντοκόρη την Άππλ; Κι ώσπου να ενηλικιωθεί το Λίνουξ γιά μονοχρησία (desktop), η ζημιά έγινε καί παγιώθηκε. Αφού μάθανε να κουτσαίνουν, άντε τώρα -που έχουν επιλογή, καί δή τζάμπα- να τους κάνεις πρωταθλητές στα εκατό μέτρα!…]
Βέβαια, υπάρχουν καί χειρότερα: σε κάτι χώρες (ονόματα δέ λέμε, υπολήψεις δέ θίγουμε), τα υπουργεία τους αγοράζουν τα προϊόντα του Μπίλλη καί μόνον αυτά, διότι παίζουν καί μίζες στους υπουργοί. Ενώι με το Λίνουξ (που είναι τελείως δωρεάν), τί να παίξει;
Φυσικά οι «μέσοι χρήστες» (πάλι ως ζά), δέχθηκαν καί δέχονται να κουβαλάνε καί το βάρος «ιών» του η/υ… δηλαδή, φοβερά κενά ασφαλείας των υπολογιστών τους, όμως σύμφυτα στα προγράμματα του κυρ-Γκέητς… που όμως η εταιρεία του Μπίλλη ΔΕΝ τα κλείνει, επειδή κυκλοφοράει πολύ χρήμα (καί προφανώς μυστικό αλισβερίσι) σε / με άλλες εταιρείες, που υποτίθεται πως τα κλείνουν αυτές. (Προσωρινά, όμως· πάντα προσωρινά – ώσπου να βγεί χειρότερος «ιός».)
Να σας δώ, όμως, τώρα, κουφάλες ζά, τί θα κάνετε, που ο Μπίλλης ακόμη καί τον απλό κειμενογράφο τον έκανε ιντερνετικό καί με ετήσια συνδρομή! (Καί δεν είναι μονάχα τα λεφτά· είναι καί το ότι τα -γραπτώς- σώψυχά σου θα τα βλέπει όποιος κάνει κουμάντο στους σέρβερζ της εταιρείας του Μπίλλη – κι όποιος χάκερ, βέβαια.) Θ’ ανάψετε τώρα κανά κερί στον άγιο Λίνους Τόρβαλντς, ή θα παραμείνετε άπιστοι; Άντε, παλιοάπιστοι αμαρτωλοί, να μη φέρω τίποτις τζιχάντια διά τα περαιτέρω! 🙂
Αυτά όλα, βέβαια, είχαν ως συνέπεια να τα κονομάει ο Μπίλλης χοντρά επί μία εικοσαετία (μέχρι να γίνει το Linux ικανό να πάει κόντρα στα δικά του προγράμματα – εννοώ, να γίνει ικανό καί μπροστά στα μάτια του μέσου χρήστη η/υ, που ήταν καί παραμένει ζό, διότι ούτως ή άλλως το Λίνουξ καθ’ εαυτό ήταν αντικειμενικώς ικανό εξ αρχής), καί να γίνει πάμπλουτος. Μετά, βέβαια, ακολούθησε τη γνωστή πορεία των πλουσίων στις ηπαπάρα (κι αλλού) : τα (ήδη πολλά) λεφτά αυγατίζουν παπατζηδικώς πως (εις βάρος των κορόϊδων) με το χρηματιστήριο (ποιός περιμένει, τώρα, ν’ αυξηθούν οι πωλήσεις! αυτά πλέον είναι γιά τους …ιδεολόγους αρχάριους στο κουρμπέτι!), καί μετά μεταβιβάζονται σε ίδρυμα, το οποίο με χίλιους δυό τρόπους (πχ δωρεές πενταροδεκάρων σε «φιλανθρωπίες») αποφεύγει τη φορολόγηση… κτλ πασίγνωστα.
Καί (μετά την τόση εισαγωγή) φτάνουμε επιτέλους στο ψητό…
Μετά από τόσα χρόνια, λοιπόν, ο αποτυχημένος φοιτητής (αλλά «παιδί-θαύμα», μην ξεχνάμε! 🙂 ) παράτησε τις μπίζνες (τυγχάνων, πλέον, καθαρώς εισοδηματίας) καί το παίζει φιλάνθρωπος – καί χώνει τη μούρη του παντού· μέχρι καί σε θέματα εμβολίων. Τώρα, βέβαια, το πόσο βάρος έχει η γνώμη του (όσον αφορά το ο,τιδήποτε, όχι μόνον τα ιατρικά καί τα κομπιουτερικά), καλύτερα να μην το σχολιάσω. Απλώς, άμα μ’ ακούσετε να κλάνω, μή με παρεξηγήσετε. Δεν θα μου έχει ξεφύγει, εγώ θα την αφήκω εξεπίτηδες! lol!!! Θα σημαίνει ότι -χμ- εκφέρω γνώμη στο ίδιο επίπεδο σοβαρότητας με τη δική του.
Εν πάσει περιπτώσει, δεν έχει σημασία τί λέει καί τί δεν λέει ένας απατεωνίσκος. Ή, αν έχει χρηματικά αλισβερίσια με το μασωνομάγαζο «Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας», του τύπου: σου δίνω τώρα, καί μου δίνεις μετά με τόκο. Σημασία έχει το ότι (καί μετά από τόσα χρόνια!), προφανώς ο λεβέντης εξοφλεί γραμμάτια στους αφανείς πάλαι ποτέ «κηδεμόνες» του (που τον στήριξαν στην αρχή της καριέρας του), διακηρύσσοντας πως όλοι πρέπει να φάμε ένεση με δηλητήρια καί τσιπάκια – δήθεν «εμβόλιο».
Άσε, φίλος, μην το παιδεύεις! Δέ θέλουμε· καί δεν θα πάρουμε.
Κι είμαστε καί φανατικοί Λινουξάδες! 🙂
[Χρήσιμο ηθικόν δίδαγμα απ’ τα προηγούμενα: η ενδεκάτη εντολή! Ού μπλέξεις! Με «λέσχες», κτλ ιδρύματα του είδους. Άπαξ κι έμπλεξες, δεν πρόκειται να σ’ αφήσουν ποτέ ήσυχον.]
β. Το 5G
Τ’ είν’ τούτο, τώρα; Ασύρματο δίκτυο τηλεφωνικών γραμμών καί δεδομένων είναι. (Πληροφορίες εδώ.) Πολύ ταχύτερο του παρόντος 4G/LTE. Αλλά… γιάααα μιά στιγμή!!!
Το υπάρχον δίκτυο είναι ήδη γρήγορο. Άρα, τί χρειάζεται το ακόμη ταχύτερο;
Σαφώς καί δεν χρειάζεται γιά ταχύτητα κατεβάσματος μεγάλων αρχείων, διότι πχ ένα ολόκληρο dvd το κατεβάζεις τώρα σε δέκα λεπτά, καί με τη νέα παπαριά θα το κατεβάζεις σ’ ένα λεπτό. Καί λοιπόν; Εδώ, πρίν λίγα χρόνια, είχαμε modems των 300 bits ανά δευτερόλεπτο (μπροστά τους, ένας γάϊδαρος -όχι απ’ αυτούς που πετάνε! lol!!!-, ήταν βολίδα!), τώρα τί ζόρι τραβάμε, καί δεν μπορούμε χωρίς τέτοιες ταχύτητες; Εδώ, οι υπολογιστές των πολλών εξακολουθούν να έχουν «ιούς»! (Παιδικές ασθένειες του computing, δηλαδή.) Η ταχύτητα μας πείραξε;
Άαααα, το νέο δίκτυο, λέει, χρειάζεται γιά το «Διαδίκτυο των Πραγμάτων»! (Βέβαια, στο μέλλον τα πράγματα θα είμαστ’ εμείς, καταπώς είχε πεί ο μακαρίτης ο Τζιμάκος ο Πανούσης· αλλά τα τεχνικά κιτάπια δεν εννοούν ακριβώς αυτό.) Καί τ’ είν’ αυτό το ΔτΠ; είναι να συνδέσεις Διαδικτυακώς (εκτός από γκουμπιούτερζ) ό,τι φαντάζεσαι καί δεν φαντάζεσαι. Πχ τους διακόπτες του σπιτιού σου: θά ‘χεις ένα προγραμματάκι στο κινητό σου, καί θά ‘ρχεσαι από ταξίδι, καί θα κάνεις έτσι τσάκ! στην οθονίτσα, καί θ’ ανάβουν όλα τα φώτα του σπιτιού σου με Διαδικτυακούς διακόπτες! Μεγαλεία, λέμε!!!
Βέβαια, τα γούστα πλερώνονται! Όταν κάποτε τα πρωτοδιάβασα αυτά, έριξα μιά ματιά από περιέργεια σε τιμοκατάλογο με Διαδικτυακούς διακόπτες μιανής εταιρείας (που κατά καιρούς κάνει κάτι δωράκια στο Παρλιακούλι), καί αλλοιθώρησα! Είκοσι ευρά (συν / πλήν) έκαστος διακόπτης του είδους! Στη φτήνεια, λέμε! 🙂 Κι όλο αυτό, γιατί; γιά ν’ ανάβεις τα φώτα απ’ το κινητό!!! Βάλε, τώρα, πλυντήρια, θερμοσίφωνες, καί τα ρέστα, καί βγάλε σύνολο.
Ρέ, δε γ@μιέστε; Είπαμε, είμαστε τρελλοί, αλλά όχι τόσο! Άλλως τε, ποιά νοικοκυρά αφήνει την ηλεκτρική της κουζίνα να ψήνει στον αυτοματισμό (ναί, έχουν αυτοματισμό εδώ καί χρόνια οι κουζίνες), καί πάει γιά μανικιούρ… σίγουρη ότι το μηχάνημα θα κάνει σωστή δουλειά; Καμμία απολύτως! (Καί πολύ καλά κάνουν.)
Οπότε, τί να το κάνουμε το πέντε τζή;
Όμως, υπάρχει ακόμη μιά εφαρμογούλα που απαιτεί ταχύτητες – καί πάντα γιά το καλό μας: η διαχείριση των καμερών γιά την τροχαία κίνηση! Γιά τ’ αμάξια, λέμε! Γιά την ασφάλειά μας! Αμ, τί νομίσατε; γιά παρακολούθηση προσώπων; Έ;
Σωστά νομίσατε! Lol!!!
Λοιπόν… ένα πράγμα είναι η καταγραφή εικόνων ανθρώπων, κι ακόμη ένα η ανάλυσή τους. Οι σημερινές κάμερες δίνουν 30 (τριάντα) εικόνες το δευτερόλεπτο, οπότε ρίξε έναν χοντρικό υπολογισμό πόσα κλάσματα του δευτερολέπτου χρειάζεται η σύγκριση της εικόνας της κάμερας με τη βάση δεδομένων των «υπόπτων» (δηλαδή, ΟΛΩΝ ΜΑΣ), καί πόσα χρειάζεται το πρόγραμα που μας παρακολουθεί αυτομάτως, γιά να πάρει μπρός… καί να μή μπορούμε να του ξεφύγουμε. Κάν’ το, τώρα, αυτό επί μερικά εκατομμύρια (όσοι είναι οι περαστικοί κάθε μέρα σε μιά μεγάλη πόλη), καί βγάλε συμπέρασμα γιά τις απαιτούμενες δικτυακές ταχύτητες. Οπότε, καί απολύτως λογικά: όσο ταχύτερα μεταδίδονται οι εικόνες απ’ τους δρόμους «στα Κεντρικά», τόσο καλύτερα (γιά τις «υπερεσίες»). Γι’ αυτό λύσσαξαν με τις «απαραίτητες» ταχύτητες του 5G.
Φυσικά, δεν υπάρχουν μονάχα αλγόριθμοι ανάλυσης προσώπου, αλλά καί γιά ανάλυση βαδίσματος (καί κατουρήματος, μπορώ να σου πω – άμα συνηθίζεις να τ’ αμολάς σε δημόσιους μαντρότοιχους, σα σκύλος). Δεν ξεφεύγεις με τίποτε…
Τί σημαίνουν αυτά στην πράξη;
Ότι οι τόσο υψηλές ταχύτητες δικτύου απαιτούν πολύ πυκνό πλέγμα κεραιών· μία σε κάθε γωνία οικοδομικού τετραγώνου. Καί τούτο, διότι όσο ψηλότερα πάει η ταχύτητα, τόσο περισσότερο η εκπομπή (καί η λήψη) απαιτούν διαδρομή σε ανεμπόδιστη ευθεία, δηλαδή καθαρή οπτική επαφή – καί δή, σε δραστική απόσταση, που όσο πάει ψηλά η συχνότητα, μικραίνει η απόσταση. (Αυτό προκύπτει ως καθαρά τεχνικό θέμα, δεν γίνεται αλλοιώς.)
Όμως, όσο ψηλότερη η συχνότητα, τόσο δεν πρέπει να υπάρχουν εμπόδια απ’ ανάμεσα. Γιά παράδειγμα, αν το δίκτυο γίνει 5G, τότε δεν θα μπορέσετε να έχετε πομπουδάκι wi-fi μέσα στο σπίτι σας (όπως σήμερα), διότι τα ντουβάρια θα το καταστήσουν άχρηστο. Σήμερα, όμως, οι (χαμηλότερες του 5G) συχνότητες είναι …«ντουβαροπερατές»! Γι’ αυτό κι έχετε wi-fi σε κάθε δωμάτιο στο σπίτι.
Αλλά, το ένα φέρνει τ’ άλλο: όσο πιό υψηλές οι συχνότητες, τόσο περισσότερη ισχύ μαζεύουν ανά μονάδα επιφανειακής διατομής ακτινοβολίας. Με απλά λόγια, οι κεραίες του 5G είναι κάτι σαν ένας φούρνος μικροκυμάτων επί 100 στην ισχύ, καί συνεχώς πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τί ακτινοβολία έχουμε να φάμε! Καί τί ζημιά θα κάνει αυτή!… (Τρικάμπουρα παιδιά θα βγάλουμε, όσοι είμαστε στο άνθος της ηλικίας μας, γιά παντρειά.)
Σύμφωνα με τον φίλο μας τον Γιώργο-Χέλλενε (καί συμφωνώ κι εγώ απολύτως), τέτοια ακτινοβολία είναι ικανή να διασπά τα κύτταρά μας, καί άρα να μας αρρωστήσει. Ποιός κοροϊδοϊός, λοιπόν, καί λοιπές θρίχες περμανάντ!… Να σκεφτήτε, η (υποτιθέμενη αρχική εστία του κοροΐδοϊού, η) Γουχάν, είναι τίγκα στο κεραιομάνι του 5G!!! (Αλλ’ αυτά είναι τζίζ κακά συνομωσιολογία, έ; )
Όμως, μπρός στα κάλλη, τ’ είν’ ο πόνος! Μπρός στην παρακολούθηση των πάντων, τί είναι καί μερικές στρατιές ετοιμοθανάτων αρρώστων! Μειώνεται κι ο παγκόσμιος πληθυσμός, δέ βλέπεις;
γ. Ιεροψάλτης
Το άτομο από μυαλά είναι αλαφρό· ντίπ γιά τα πανηγύργια! Δικαιώνει απολύτως την παροιμία: «Ουδείς μωρότερος! (κτλ)»
Άλλα έλεγε τρείς μήνες πρίν, άλλα μετά, άλλα πιό μετά, άλλα θα πεί προσεχώς. (Μεταξύ μας, όμως, δεν φταίει ο ιεροψάλτης· όλοι εμείς φταίμε, που δεν τον πήραμε με τα γιαούρτια.)
Βέβαια, οι κωλοτούμπες του ιεροψάλτη δεν αποτελούν τη μοναδική (ανθρωποκτόνο) μαλακία της συντεχνίας των γιατρών. Διότι, κανείς απ’ αυτούς δεν ζήτησε συγνώμην, που πχ στη δεκαετία του 1960 λύσσαξαν να λένε ότι το πάχος είναι υγεία, με αποτέλεσμα να φτιάξουν δυό ολόκληρες γενιές παχυσάρκων παιδιών στην Ελλάδα… που τώρα, ως ενήλικες, τα παστώνουν στις στατίνες γιά τη χοληστερίνη (καί καλά).
Ωστόσο, όσο μαλάκας καί αναξιοπρεπής (δέχεται καθημερινώς αυτοεξευτελιζόμενος να) είναι ο ιεροψάλτης στα σοβαρά θέματα, τόσο πονηρός είναι, όσον αφορά την τσέπη του. Όλο καί κάποια θεσούλα στις εκλόγιμες θέσεις του ψηφοδελτίου Επικρατείας θα του τάξανε… γιά τα ψιλοέξοδα. (Εάν καί όταν ξαναγίνουν …δημοκρατικές εκλογές. Να προβλέψω, ακόμη, ότι ο Κυμπουρόπουλος θα φύγει; διότι δεν χωράνε δύο γιατροί στις θέσεις αυτές.) Καί γιά τα χοντρά έξοδα, γύρευε τί θα κονομήσει από τίποτε σκατοεμβόλια των λαμόγιων του Μπίλλη. (Διότι ο ιεροψάλτης έχει καί διεθνείς διασυνδέσεις. Τουλάχιστον με κάτι Ευρωπαίους επιτρόπους. Είναι, δηλαδή, διεθνώς …γνωστός. Αμέ;! Τί νομίσατε; Γιά καράβλαχο απ’ τα Γκράβαρα τον περάσατε; )
Ρέ σείς! Εδώ ο κάθε συνοικιακός γιατρός, καί πάει πληρωμένα (απ’ τις φαρμακευτικές πολυεθνικές) ταξιδάκια στο εξωτερικό (δήθεν γιά συνέδρια), εάν πιάσει το όριο των πωλήσεων («συνταγογραφήσεων») συγκεκριμένων φαρμάκων! Κοτζάμ πανεπιστημιακός προφέσσωρ, τώρα (ο ιεροψάλτης, ντέ!), δεν θά ‘χει κι αυτός …τα τυχερά του;
Στο μεταξύ, μόρτες καί μόρτισσες, δεν κάνω πλάκα. Πράγματι πρέπει να τον ακούμε τον ιεροψάλτη προσεκτικά…
…Καί να κάνουμε εντελώς τ’ αντίθετα, απ’ όσα λέει! 🙂
Υγ 1: Τό ‘πα, το ξανάπα, καί δικαιώνομαι απολύτως! Βρέ, πεντακόσια πτυχία νά ‘χεις, δεν είναι ικανά να σε κατεβάσουν απ’ τα δέντρα καί να σε κάνουν άνθρωπο.
Υγ 2: Το έτερο προσώπατο των τηλεοπτικών ειδήσεων, το μουσάτο μπουλντόγκ λέγω, αγριέψει-δεν αγριέψει, μή δίνετε σημασία. Άμα σας τα παραζαλίσει, απλά ρίξτε του μιά φόλα, καί τέλειωσε η ιστορία. Όχι, που θα χαραμίσουμε χρόνο απ’ τη ζωή μας, γιά να δώσουμε σημασία στο τί θέλει ο κόπρος καί γαυγίζει.
ergdhmerg.wordpress.com
(1)
πειδή πολλοί πήραν πρέφα την απάτη του Κοβίντ-19 (ειδικά μετά από τις αμετροεπείς δηλώσεις διαφόρων «ισχυρών»), καί πλέον συζητάνε στα όρια …της συνομωσιολογίας, λέω να συνεισφέρω κι εγώ λιγάκι στη σχετική κουβέντα.Όθεν, θα γράψω μερικές παραγράφους γιά τους πρωταγωνιστές (ανθρώπους, ή μη) του σαχλού αυτού θεατρικού έργου, αν καί χωρίς ιεραρχημένη σειρά· όπως μού ‘ρχονται στο κεφάλι.
α. Γουίλλιαμ (Μπίλλ) Γκέητς
Οι κομπιουτεράδες γνωρίζουμε άριστα καί την ιστορία του, καί το ποιόν του· αν καί, από ένα σημείο καί μετά, πάψαμε να δίνουμε σημασία. (Διότι, στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, οι εξελίξεις είναι σαφώς περισσότερο ενδιαφέρουσες από τα εκάστοτε καμώματα του Μπίλλη.)
Εν πάσει περιπτώσει, θα γράψουμε δυό κουβέντες καί γιά τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τα παρασκήνια. Καί δή, σύντομες, διότι (αν έχετε υπομονή και χρόνο γιά σκότωμα) μπορείτε κάλλιστα να διαβάσετε ολόκληρα σεντόνια γιά την ιστορία αυτών των μαραφετιών. Εμείς εδώ θα (προσπαθήσουμε να) τα πούμε χοντρικά, γιά να μπήτε στο νόημα.
Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, δηλαδή οι η/υ με τη μορφή που αναγνωρίζουμε σήμερα ως τέτοια, ουσιαστικώς ξεκίνησαν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1940 (να μή σου πω του 1930, διότι τότε δεν ήταν καθαρά ηλεκτρονικοί – ήταν ηλεκτρομηχανικοί)· αλλά, χρειάστηκε να περάσουν ακόμη δέκα χρόνια, γιά να φτάσουν σε σαφή μορφή-πρόγονο των σημερινών. Κι ακόμη μιά δεκαετία (φτάσαμε στο 1964), όταν καί -αν τα θυμάμαι καλά- βγήκε το χρονικά πρώτο εμπορικό μοντέλο υπολογιστή, το 360 της IBM. Δηλαδή, αν είχες μαγαζί, τον έβαζες τον η/υ αυτόν στη βιτρίνα, κι έλεγες: «- Περάστε κόσμε, διαλέξτε, αγοράστε!»
Μά, θα μου πείς, πιό πρίν δεν πουλούσαν υπολογιστές; Ναί, αλλά τους παρήγγελνες! Δεν ήταν στάνταρ το μοντέλο. Πήγαινες στο εργοστάσιο που τους έφτιαχνε, κι έλεγες: «- Θέλω έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, νά ‘χει αυτά τα κομμάτια καί να κάνει εκείνα τα Μαθηματικά.» Καί σου τον φτιάχνανε. Καί τον πλήρωνες, καί τον έπαιρνες κι έφευγες. Σήμερα, βέβαια, αυτό είναι αδιανόητο· όπως αδιανόητο είναι να πας σε μιά βιομηχανία αυτοκινήτων καί να τους παραγγείλεις να σου φτιάξουν ένα αυτοκίνητο, όπως το σκέφτεσαι εσύ. Αγοράζεις απ’ τα διαθέσιμα έτοιμα μοντέλα, καί τέλος.
Λοιπόν, εκείνες τις εποχές, όνομα είχαν κάνει ορισμένοι κατασκευαστές υπολογιστών, καθώς καί ορισμένοι προγραμματιστές. Εννοείται, βέβαια, εξ αιτίας των υπολογιστών καί των προγραμμάτων τους – οι ίδιοι οι άνθρωποι πίσω απ’ τα προϊόντα αυτά, ποτέ δεν ήταν τόσο γνωστοί στο ευρύ κοινό. Εν πάσει περιπτώσει, καί μετά από σωρεία δοκιμών καί λαθών «παιδικής ηλικίας» (όχι τόσο κατασκευαστικών, όσο θεσπίσεως μελλοντικών στόχων), είχε επέλθει μιά κάποια ισορροπία: οι υπολογιστές ήταν ακριβά καί (συγκριτικά με το σήμερα) μικρών δυνατοτήτων σύνολα από ντουλάπες, τα οποία φυσικά δεν τ’ αγόραζε ένας μεμονωμένος χρήστης (λόγωι κόστους), αλλά εταιρείες, οργανισμοί, πανεπιστήμια, τράπεζες, βιομηχανίες, στρατιωτικές μονάδες… όλοι όσοι είχαν χρήμα να τους αγοράσουν, καί χρήσεις γι’ αυτούς. (Ο μεμονωμένος ιδιώτης, τί να τους κάνει; ) Επίσης, είχαν διακριθεί στην αγορά (καί την είχαν καπελλώσει) καμιά ντουζίνα μεγάλοι κατασκευαστές (κυρίως Αμερικάνικοι).
Πάλι, όμως, τους υπολογιστές αυτούς δεν τους χειριζόταν ένας, αλλά πολλοί – πχ οι φοιτητές ενός πανεπιστημίου· οι δέ πολλοί αυτοί χρήστες συνδεόντουσαν με το «θηρίο» μέσωι τερματικών καί δικτύου. Οπότε, το περιβάλλον εργασίας των η/υ εκείνων ήταν αναγκαστικά δικτυοκεντρικό. Στο τέλος, καί μετά από κάμποσες αμφιταλαντεύσεις, ως περιβάλλον κάθε τέτοιου υπολογιστή επεκράτησε το λεγόμενο Unix, εκτοπίζοντας τα περιβάλλοντα εργασίας που παλιότερα εφοδιάζανε μ’ αυτά οι κατασκευαστές τα μοντέλα τους.
Καί νά ‘ταν τα ίδια σε κάθε διαδοχικό μοντέλο, καλά θά ‘ταν! Θα συνέχιζες να δουλεύεις με τον νέο η/υ σε ίδιο περιβάλλον εργασίας, όπως είχες συνηθίσει. Αλλά… άμ, δέ!!! Ερχότανε το νέο μοντέλο, καί δεν άφηνε τίποτε όρθιο! Το Unix, όμως, ισχύει ακόμη καί σήμερα ως είχε καί τότε, καί σε κάθε τύπο η/υ… αν υποθέσουμε ότι το βρίσκουμε καί το βάζουμε μπρός. (Πώς είναι το περιβάλλον Android γιά τα ζ’μάρ’φώουνζ; αυτό ακριβώς.) Αλλά, δυστυχώς, το Unix είχε μιά ψιλοτραγική κατάληξη· εδώ καί χρόνια αναπαύεται εν ειρήνηι στα πατάρια καποιανής εμπορικής εταιρείας (που δεν το χρησιμοποιεί, ούτε πρόκειται), παρεκτός απ’ το πανεπιστημιακό παύλα ερευνητικό του τμήμα, που τό ‘χει το πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ (καί το εξελίσσει). Εν πάσει περιπτώσει, δεν μας απασχολούν αυτά εδώ – καί γιά έναν ακόμη λόγο: άφησε πανάξιο εγγόνι του το Λίνουξ, το οποίο θα κυριαρχήσει παντού.
Ακόμη δεν τον είδαμε, όμως, τον Μπίλλη τον λεβέντη στον ορίζοντα, έ; Σωστά. Τις εποχές εκείνες, απλά μας είχε κάνει τη χάρη να έχει γεννηθεί καί νά ‘χει μεγαλώσει.
Μ’ αυτόν τον κερατά, όλα άρχισαν με την έλευση των επιτραπεζίων υπολογιστών· μιλάμε πλέον γιά μέσα της δεκαετίας του 1970, με το πρώτο «πλήρες» μοντέλο επιτραπέζιου η/υ (καί φυσικά ατομικής χρήσης γιά έναν χρήστη) να είναι ο Άππλ Τού Ή. Της κατασκευής αυτής προηγήθηκε κι ακολούθησε μιά σωρεία τέτοιων μικρών υπολογιστών, που όλοι είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: με το που τους ξεκίναγες, σε βγάζανε κατ’ ευθείαν σ’ ένα περιβάλλον προγραμματισμού (συνήθως της γλώσσας Basic) · ούτε σκληρός δίσκος, ούτε τίποτε. Όλες τους οι δυνατότητες βρισκόντουσαν γραμμένες στην εργοστασιακή ηλεκτρονική μνήμη τους, γι’αυτό ανταποκρινόντουσαν αμέσως.
Όμως, καναδυό τέτοιοι υπολογιστές ξεκίνησαν να έχουν μονάδα δισκέττας, οπότε καί χρειάστηκε ένα περιβάλλον εργασίας – σαν το Unix, αλλά με σαφώς λιγώτερες δυνατότητες. (Πχ δεν ήταν πολυχρηστικό, δεν κοίταζε την ασφάλεια του συστήματος από κακόβουλους χρήστες, κι άλλα ένα σωρό τέτοια.) Αυτό ήταν το CP/M. Αλλά, ενώι φαινόταν ότι οι μικροί υπολογιστές θα βρίσκαν τον δρόμο τους, θύμωσε ο Κρόνος καί τα ρήμαξε όλα!
Μία απ’ τις εταιρείες, που είχαν κάνει όνομα σε προηγούμενες εποχές, η IBM, σαστισμένη από την εμπορική επιτυχία των μικρών υπολογιστών, είπε να βγάλει κι αυτή τον δικό της «μικρόν». Τον έβγαλε το καλοκαίρι του 1981· αυτός ήταν το πρώτο PC.
Ως μηχάνημα, το πισή ήταν μιά πατάτα καί μισή! lol!!! Ογκώδες, πανάκριβο γιά όσα έδινε, τεχνολογικώς τα ίδια καί χειρότερα με τους άλλους (πράγματι) μικρούς (ποιός από μας τους παλιούς δεν θυμάται τις σχεδιαστικές γελοιότητες με τις «extended» καί «expanded» μνήμες), με ελάχιστες δυνατότητες χρώματος καί ήχου, καί που ουσιαστικά δεν ήταν ένας μικρός υπολογιστής γιά το τραπέζι σου, αλλά ένα δύσχρηστο τερματικό γιά τα ντουλάπια της IBM, που τό ‘παιζε μικρός υπολογιστής. Άσε που επέμενε σε τεχνολογία ήδη ξεπερασμένη, τους σκληρούς δίσκους του …1955.
Γιατί; διότι κάθε τέτοια μεγάλη εταιρεία κοιτάζει να σου πουλάει συνεχώς τεχνολογία ήδη ξεχρεωμένη από πνευματικά δικαιώματα, άσχετο πόσο παλιά είναι (σάμπως τη νοιάζει την εταιρεία, τί τρώς εσύ στη μάπα; ), ώστε σε κάθε πώληση να έχει καθαρό κέρδος. Καί το κάνει, μέχρις ότου αναγκαστεί ν’ αλλάξει (καί να πουλάει πιό καινούργια τεχνολογία). Αλλοιώς, θα συνεχίσει να σου πουλάει την παλιατσαρία. Νά, το αυτοκίνητό σας, γιά παράδειγμα: τεχνολογία του 1865 (κινητήρας) καί του 1910 (μίζα). Το μόνο καινούργιο, είναι η αεροδυναμική. (Ναί, αυτή είναι του 1920. Άντε, κατά παραχώρησιν: ο αερόσακκος, του 1980.) Καί οι αρχηγοί κρατών, τα ΜΜΕ, οι «στρατηγικοί αναλυτές», ο ένας, ο άλλος… συνεχίζουν να μιλάνε γιά κοιτάσματα πετρελαίων για τον επόμενον …αιώνα!!! (Δεν ξέρω, αν το πιάσατε το υπονοούμενο.)
Έτσι καί με τους «σοβαρούς» σκληρούς δίσκους, με τα μοτέρια που γυρνάνε γρούτσου-γρούτσου-γρούτσου. Μας πήγε τόσο πίσω το «σοβαρό» μηχάνημα, που ακόμη σήμερα -σαράντα χρόνια μετά- δεν απαλλαγήκαμε οριστικά από δαύτους. (Μόνο στα κινητά καί τα τάμπλετς δεν υπάρχει αυτή η αρχαιολογία πιά.) Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά μ’ άρεσε που ο κάθε υπάλληλος τότε στα κομπιουτεράδικα έλεγε με σοβαρό ύφος: «- Είναι γρήγορος αυτός ο σκληρός δίσκος, κύριε!» Ναί, γρήγορος, ούούούούούουουου!!!… ο πιό γρήγορος από δαύτους, δέκα χιλιάδες φορές πιό αργός απ’ την -τότε- πιό αργή ηλεκτρονική μνήμη! (Σήμερα, τέτοιες συγκρίσεις είναι απλά αξιοθρήνητες.)
[Ειρήσθω ότι την αποτυχία αυτή, η «μαμά» εταιρεία πήγε να τη λανσάρει ως «σοβαρό» μηχάνημα, ισχυρισμό τον οποίο αντέγραψε άκριτα ο κάθε αρδ της εποχής εκείνης, ξεπατηκώνοντας το δελτίο τύπου της εταιρείας καί παρουσιάζοντάς το σαν …είδηση! Από τότε υπήρχε αυτή η αρρώστεια των πληρωμένων γραφιάδων – ακόμη καί σε τεχνολογικά θέματα.
«Σοβαρό» μηχάνημα, παναπεί, σε αντίθεση με τα «μπλιμπλίκια», που είχαν χρώματα καί μουσικές. Τώρα, βέβαια, γιατί λίγα χρόνια μετά το «σοβαρό» μηχάνημα έσπευσε να εξοπλιστεί με χρώματα καί πλακέτα ήχου, έ, αυτό είναι αλλουνού ιμάμη Κοράνι.]
Κι εδώ ακριβώς μπαίνει στη σκηνή ο Μπίλλης!… ο οποίος μέχρι τότε είχε κάνει τα εξής – μάλλον όχι σπουδαία, ή αξιομνημόνευτα:
- Είχε παρατήσει το πανεπιστήμιο στο τρίτο έτος (καί δεν το συνέχισε ποτέ).
- Είχε φτιάξει μιά μικρή εταιρεία τεχνολογίας υπολογιστών.
- Καί είχε συλληφθεί γιά τροχαία παράβαση.
Λέγεται, λοιπόν, ότι η IBM, θέλοντας να φτιάξει ένα περιβάλλον εργασίας γιά το PC, απευθύνθηκε στον προγραμματιστή του CP/M, αλλ’ αυτός «έστησε» αγενώς τους αντιπροσώπους της IBM, επειδή έκανε βόλτες με το αεροπλάνο του, καί δεν έλεγε να κατέβει κάτω!… Κι όταν επιτέλους προσγειώθηκε, αυτοί είχαν ήδη φύγει τσατισμένοι. Καί μετά, πήγαν καί βρήκαν τον Μπίλλη γιά τη δουλειά! Αυτά λέει ο αστικός μύθος.
Εμείς, όμως, λέμε τελείως άλλα.
Κατ’ αρχήν, όταν μιλάς γιά μεγάλες εταιρείες, καί δή ηπαπαραίϊκες (πατέρες του καπιταλισμού, γάρ), πρέπει να ξέρεις τη νοοτροπία τους. Πρέπει να ξέρεις πώς δουλεύουν, τί ζητάνε, καί πώς το ζητάνε. Οπότε, οι αστικοί μύθοι καλοί είναι γιά να περνά’ η ώρα, αλλά δεν στέκουν σε λογική εξέταση.
Κατ’ αρχήν (δίς)… γιατί μιά εταιρεία τέτοιου μεγέθους δεν έφτιαξε μόνη της το περιβάλλον εργασίας του μηχανήματός της; Αυτό είναι ένα ερώτημα, που δεν το απάντησε ποτέ κανείς. Είναι απίθανο, να μή μπορούσε.
- Άρα βιαζόταν, κι ήθελε κάτι έτοιμο;
- Ή θα της ερχόταν πιό φτηνά να το δώσει υπεργολαβία;
- Το μεν έτοιμο προϊόν, οκ, αλλά δημιουργεί εξαρτήσεις από τον κατασκευαστή του, δηλαδή από άτομο εκτός εταιρείας.
- Η δε υπεργολαβία…
Απ’ την άλλη, κάθε εταιρεία μεγέθους της IBM είχε κι έχει ένα σωρό τμήματα καί υπαλλήλους, οπότε κάθε σκέψη γιά πληρωμένη υπεργολαβία σε εξωτερικούς συνεργάτες (καί δή, γιά προϊόντα μέσα στις δυνατότητες της εταιρείας) δεν έχει πολλές πιθανότητες να εγκριθεί απ’ το λογιστήριο· απλούστατα, επειδή είναι περιττή σπατάλη.
Εκ τρίτου, μιά εταιρεία τέτοιου μεγέθους ΔΕΝ κάθεται να συνεννοηθεί ούτε με μεμονωμένα άτομα κατασκευαστές, ούτε με εταιρειούλες-ποντίκια. (Είπαμε, πρέπει να ξέρει κανείς τη νοοτροπία τους.) Καί δή, με κάποιο άτομο που δεν τέλειωσε κάν το πανεπιστήμιο!!!
Εκ τετάρτου, όλη η χώρα ήταν (καί τότε) γεμάτη από κομπιουτεράδες καί εταιρείες υπολογιστών. Καί πανεπιστήμια με τμήματα Πληροφορικής.
Άρα;…
Άρα…
Ο τότε έτερος αστικός μύθος έλεγε πως η IBM βρήκε τον Μπίλλη, επειδή μιά θειά του δούλευε εκεί ως καθαρίστρια – κι είπε έναν καλό λόγο «γιά το παιδί». Όλα, όμως, δείχνουν ότι ο Μπίλλης είναι φαινόμενο παιδιού-θαύματος, που βγήκε από ταχυδακτυλουργικό καπέλλο.
Ακριβώς σαν τον Τσίπρα… που μόνον αυτός είχε επανειλημμένη προβολή στην τηλεόραση, ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες μαθητές των καταλήψεων!
Κι ακριβώς σαν τον (όντως έξυπνον) Ήλον Μάσκ. Πού βρήκε τόσα λεφτά αυτός, καί πώς ανακατεύει αυτός (όντας ξένος υπήκοος στις ηπαπάρα) Νάσες κι υπηρεσίες ηπαπαραίϊκες κι έτσι κι αλλοιώς… έ, κι αυτό θαύμα ταχυδακτυλουργού πρέπει νά ‘ναι! lol!!!
Εν πάσει περιπτώσει, καί οι τρείς τους είναι λαγοί του συστήματος. Επελέγησαν, άγνωστο από ποιούς (καί τελείως αδιάφορο, σε τελευταία ανάλυση), γιά να κάνουν συγκεκριμένες δουλειές ο καθένας. Κυρίως, γιά να πάρουν πάνω τους κάποιον τομέα (τεχνολογικόν, κοινωνικόν… ο,τιδήποτε), να κάνουν πειραματισμούς στον τομέα αυτόν (καθ’ υπόδειξιν από τα παρασκήνια), καί να τραβάνε επάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας – στα οποία φώτα, τα «παρασκήνια» έχουν αλλεργία.
Η διαφορά, όμως, του εδώ αγράματου φελλού με τους άλλους δύο, είναι πως εκείνοι είναι λαγοί με ντόπες αμφεταμινών! Λαγουδάκια με μπαταρίες ντούρασελλ! 🙂 Οπότε, θα κρατήσουν καί περισσότερο.
[Ήδη ο Μπίλλης κράτησε σαράντα χρόνια – καί συνεχίζει. Αλλά, ετούτον εδώ, δεν τον βλέπω σόϊ. Δεν τραβάει. Θα τον αποσύρουν, υποθέτω.
Πρεπει πρώτα …να τελειώσει το σχολείο, διότι οι καταλήψεις του άφησαν κουσούρια: θεωρεί τη Λέσβο καί τη Μυτιλήνη διαφορετικά νησιά! Ούτε μεθυσμένος νά ‘τανε, να τά ‘βλεπε διπλά! Καρα-lol!!! Τώρα, πάντως, είναι μιά καλή ευκαιρία να καλύψει τα κενά του με την ησυχία του, χωρίς κόπο (καί δίχως καταλήψεις), με την τηλεκπαίδευση της ασχημομούρας! Ξανά lol!!!]
(2)
Μπίλλης, λοιπόν, αντέγραψε εν ψυχρώι τόσο το CP/M, όσο καί το Unix,
προσέχοντας απλά να μην παραβιάζει τα κοπυράϊτ. (Γιά παράδειγμα: η
πλάγια μπάρα που βλέπετε αυτή τη στιγμή στη διεύθυνση της σελίδας που
διαβάζετε, πάνω-πάνω, αυτή εδώ: / , δείχνει πως από
πίσω βρίσκεται κάποιο περιβάλλον δικτύων απόγονος του Unix, που
κανονίζει το να δείς τις σελίδες που διάλεξες στο Διαδίκτυο. Ο Μπίλλ στο
«δικό του» προγραμματάκι την έκανε έτσι: \ , κι ούτε
γάτα, ούτε ζημιά.) Πάντως, ο μόρτης κατάφερε όχι μόνο να πλασσάρει το
«δικό του» προγραμματάκι στην IBM (κι όχι μόνον στην αρχή, με το DOS,
αλλά καί μετά, με τα Windoze), αλλά με κάθε πώληση ενός PC τσέπωνε κι από ένα δολλάριο καθαρό. (Διότι, σου λέει, πώς θα ξεκινήσει ο υπολογιστής σου, χωρίς «λειτουργικό σύστημα»; Άρα, εγώ έχω τη λύση – κι ακούμπα τα! Καί σιγά το ποσόν! τ’ είναι ένα ντάλλαρ, γιά να γκρινιάζεις; )
(Δέεεεεεν μοιάζουν, έ; 🙂 Κλίκ επάνω στην εικόνα, γιά μεγέθυνση.)
Το κακό είναι, όμως, πως ο πολύς κοσμάκης είναι ζά. Οπότε, άκουσαν τα γελάδια πως η Άη-Μπή-Έμ έβγαλε «μικρό» υπολογιστή, σου λέει: «- Αυτό είναι το καλύτερο!» (τώρα, με ποιά κριτήρια… μήν τα σκαλίζεις!), κι έσπευσαν καί πήραν πισηά – κι όχι μονάχα μιά φορά. Κάθε, μα κάθε «βελτίωση» του πισή (από 8086 σε 286, 386, 486, πέντιουμ, πέντιουμ i3, i5, i7… κτλ κτλ κτλ) καί των προγραμμάτων του Μπίλλη, αντί να τις πληρώσουν οι δημιουργοί τους (ως ώφειλαν – διότι, άμα είναι μαλάκες καί πειραματίζονται συνεχώς, δεν τους φταίει ο πελάτης), τις (χρυσο)πλήρωσαν καί τις (χρυσο)ξαναπλήρωσαν άπαντες οι αγοραστές – καί δή, πολλές φορές. Γιατί; διότι (ως ζά) κόλλησαν στον συγκεκριμένον συνδυασμό μηχανήματος καί περιβάλλοντος εργασίας, καί δέ λένε να κοιτάξουν παραπέρα.
[Θα μου πείς, καί πού να κοιτούσαν; στη γεροντοκόρη την Άππλ; Κι ώσπου να ενηλικιωθεί το Λίνουξ γιά μονοχρησία (desktop), η ζημιά έγινε καί παγιώθηκε. Αφού μάθανε να κουτσαίνουν, άντε τώρα -που έχουν επιλογή, καί δή τζάμπα- να τους κάνεις πρωταθλητές στα εκατό μέτρα!…]
Βέβαια, υπάρχουν καί χειρότερα: σε κάτι χώρες (ονόματα δέ λέμε, υπολήψεις δέ θίγουμε), τα υπουργεία τους αγοράζουν τα προϊόντα του Μπίλλη καί μόνον αυτά, διότι παίζουν καί μίζες στους υπουργοί. Ενώι με το Λίνουξ (που είναι τελείως δωρεάν), τί να παίξει;
Φυσικά οι «μέσοι χρήστες» (πάλι ως ζά), δέχθηκαν καί δέχονται να κουβαλάνε καί το βάρος «ιών» του η/υ… δηλαδή, φοβερά κενά ασφαλείας των υπολογιστών τους, όμως σύμφυτα στα προγράμματα του κυρ-Γκέητς… που όμως η εταιρεία του Μπίλλη ΔΕΝ τα κλείνει, επειδή κυκλοφοράει πολύ χρήμα (καί προφανώς μυστικό αλισβερίσι) σε / με άλλες εταιρείες, που υποτίθεται πως τα κλείνουν αυτές. (Προσωρινά, όμως· πάντα προσωρινά – ώσπου να βγεί χειρότερος «ιός».)
Να σας δώ, όμως, τώρα, κουφάλες ζά, τί θα κάνετε, που ο Μπίλλης ακόμη καί τον απλό κειμενογράφο τον έκανε ιντερνετικό καί με ετήσια συνδρομή! (Καί δεν είναι μονάχα τα λεφτά· είναι καί το ότι τα -γραπτώς- σώψυχά σου θα τα βλέπει όποιος κάνει κουμάντο στους σέρβερζ της εταιρείας του Μπίλλη – κι όποιος χάκερ, βέβαια.) Θ’ ανάψετε τώρα κανά κερί στον άγιο Λίνους Τόρβαλντς, ή θα παραμείνετε άπιστοι; Άντε, παλιοάπιστοι αμαρτωλοί, να μη φέρω τίποτις τζιχάντια διά τα περαιτέρω! 🙂
Αυτά όλα, βέβαια, είχαν ως συνέπεια να τα κονομάει ο Μπίλλης χοντρά επί μία εικοσαετία (μέχρι να γίνει το Linux ικανό να πάει κόντρα στα δικά του προγράμματα – εννοώ, να γίνει ικανό καί μπροστά στα μάτια του μέσου χρήστη η/υ, που ήταν καί παραμένει ζό, διότι ούτως ή άλλως το Λίνουξ καθ’ εαυτό ήταν αντικειμενικώς ικανό εξ αρχής), καί να γίνει πάμπλουτος. Μετά, βέβαια, ακολούθησε τη γνωστή πορεία των πλουσίων στις ηπαπάρα (κι αλλού) : τα (ήδη πολλά) λεφτά αυγατίζουν παπατζηδικώς πως (εις βάρος των κορόϊδων) με το χρηματιστήριο (ποιός περιμένει, τώρα, ν’ αυξηθούν οι πωλήσεις! αυτά πλέον είναι γιά τους …ιδεολόγους αρχάριους στο κουρμπέτι!), καί μετά μεταβιβάζονται σε ίδρυμα, το οποίο με χίλιους δυό τρόπους (πχ δωρεές πενταροδεκάρων σε «φιλανθρωπίες») αποφεύγει τη φορολόγηση… κτλ πασίγνωστα.
Καί (μετά την τόση εισαγωγή) φτάνουμε επιτέλους στο ψητό…
Μετά από τόσα χρόνια, λοιπόν, ο αποτυχημένος φοιτητής (αλλά «παιδί-θαύμα», μην ξεχνάμε! 🙂 ) παράτησε τις μπίζνες (τυγχάνων, πλέον, καθαρώς εισοδηματίας) καί το παίζει φιλάνθρωπος – καί χώνει τη μούρη του παντού· μέχρι καί σε θέματα εμβολίων. Τώρα, βέβαια, το πόσο βάρος έχει η γνώμη του (όσον αφορά το ο,τιδήποτε, όχι μόνον τα ιατρικά καί τα κομπιουτερικά), καλύτερα να μην το σχολιάσω. Απλώς, άμα μ’ ακούσετε να κλάνω, μή με παρεξηγήσετε. Δεν θα μου έχει ξεφύγει, εγώ θα την αφήκω εξεπίτηδες! lol!!! Θα σημαίνει ότι -χμ- εκφέρω γνώμη στο ίδιο επίπεδο σοβαρότητας με τη δική του.
Εν πάσει περιπτώσει, δεν έχει σημασία τί λέει καί τί δεν λέει ένας απατεωνίσκος. Ή, αν έχει χρηματικά αλισβερίσια με το μασωνομάγαζο «Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας», του τύπου: σου δίνω τώρα, καί μου δίνεις μετά με τόκο. Σημασία έχει το ότι (καί μετά από τόσα χρόνια!), προφανώς ο λεβέντης εξοφλεί γραμμάτια στους αφανείς πάλαι ποτέ «κηδεμόνες» του (που τον στήριξαν στην αρχή της καριέρας του), διακηρύσσοντας πως όλοι πρέπει να φάμε ένεση με δηλητήρια καί τσιπάκια – δήθεν «εμβόλιο».
Άσε, φίλος, μην το παιδεύεις! Δέ θέλουμε· καί δεν θα πάρουμε.
Κι είμαστε καί φανατικοί Λινουξάδες! 🙂
[Χρήσιμο ηθικόν δίδαγμα απ’ τα προηγούμενα: η ενδεκάτη εντολή! Ού μπλέξεις! Με «λέσχες», κτλ ιδρύματα του είδους. Άπαξ κι έμπλεξες, δεν πρόκειται να σ’ αφήσουν ποτέ ήσυχον.]
β. Το 5G
Τ’ είν’ τούτο, τώρα; Ασύρματο δίκτυο τηλεφωνικών γραμμών καί δεδομένων είναι. (Πληροφορίες εδώ.) Πολύ ταχύτερο του παρόντος 4G/LTE. Αλλά… γιάααα μιά στιγμή!!!
Το υπάρχον δίκτυο είναι ήδη γρήγορο. Άρα, τί χρειάζεται το ακόμη ταχύτερο;
Σαφώς καί δεν χρειάζεται γιά ταχύτητα κατεβάσματος μεγάλων αρχείων, διότι πχ ένα ολόκληρο dvd το κατεβάζεις τώρα σε δέκα λεπτά, καί με τη νέα παπαριά θα το κατεβάζεις σ’ ένα λεπτό. Καί λοιπόν; Εδώ, πρίν λίγα χρόνια, είχαμε modems των 300 bits ανά δευτερόλεπτο (μπροστά τους, ένας γάϊδαρος -όχι απ’ αυτούς που πετάνε! lol!!!-, ήταν βολίδα!), τώρα τί ζόρι τραβάμε, καί δεν μπορούμε χωρίς τέτοιες ταχύτητες; Εδώ, οι υπολογιστές των πολλών εξακολουθούν να έχουν «ιούς»! (Παιδικές ασθένειες του computing, δηλαδή.) Η ταχύτητα μας πείραξε;
Άαααα, το νέο δίκτυο, λέει, χρειάζεται γιά το «Διαδίκτυο των Πραγμάτων»! (Βέβαια, στο μέλλον τα πράγματα θα είμαστ’ εμείς, καταπώς είχε πεί ο μακαρίτης ο Τζιμάκος ο Πανούσης· αλλά τα τεχνικά κιτάπια δεν εννοούν ακριβώς αυτό.) Καί τ’ είν’ αυτό το ΔτΠ; είναι να συνδέσεις Διαδικτυακώς (εκτός από γκουμπιούτερζ) ό,τι φαντάζεσαι καί δεν φαντάζεσαι. Πχ τους διακόπτες του σπιτιού σου: θά ‘χεις ένα προγραμματάκι στο κινητό σου, καί θά ‘ρχεσαι από ταξίδι, καί θα κάνεις έτσι τσάκ! στην οθονίτσα, καί θ’ ανάβουν όλα τα φώτα του σπιτιού σου με Διαδικτυακούς διακόπτες! Μεγαλεία, λέμε!!!
Βέβαια, τα γούστα πλερώνονται! Όταν κάποτε τα πρωτοδιάβασα αυτά, έριξα μιά ματιά από περιέργεια σε τιμοκατάλογο με Διαδικτυακούς διακόπτες μιανής εταιρείας (που κατά καιρούς κάνει κάτι δωράκια στο Παρλιακούλι), καί αλλοιθώρησα! Είκοσι ευρά (συν / πλήν) έκαστος διακόπτης του είδους! Στη φτήνεια, λέμε! 🙂 Κι όλο αυτό, γιατί; γιά ν’ ανάβεις τα φώτα απ’ το κινητό!!! Βάλε, τώρα, πλυντήρια, θερμοσίφωνες, καί τα ρέστα, καί βγάλε σύνολο.
Ρέ, δε γ@μιέστε; Είπαμε, είμαστε τρελλοί, αλλά όχι τόσο! Άλλως τε, ποιά νοικοκυρά αφήνει την ηλεκτρική της κουζίνα να ψήνει στον αυτοματισμό (ναί, έχουν αυτοματισμό εδώ καί χρόνια οι κουζίνες), καί πάει γιά μανικιούρ… σίγουρη ότι το μηχάνημα θα κάνει σωστή δουλειά; Καμμία απολύτως! (Καί πολύ καλά κάνουν.)
Οπότε, τί να το κάνουμε το πέντε τζή;
Όμως, υπάρχει ακόμη μιά εφαρμογούλα που απαιτεί ταχύτητες – καί πάντα γιά το καλό μας: η διαχείριση των καμερών γιά την τροχαία κίνηση! Γιά τ’ αμάξια, λέμε! Γιά την ασφάλειά μας! Αμ, τί νομίσατε; γιά παρακολούθηση προσώπων; Έ;
Σωστά νομίσατε! Lol!!!
Λοιπόν… ένα πράγμα είναι η καταγραφή εικόνων ανθρώπων, κι ακόμη ένα η ανάλυσή τους. Οι σημερινές κάμερες δίνουν 30 (τριάντα) εικόνες το δευτερόλεπτο, οπότε ρίξε έναν χοντρικό υπολογισμό πόσα κλάσματα του δευτερολέπτου χρειάζεται η σύγκριση της εικόνας της κάμερας με τη βάση δεδομένων των «υπόπτων» (δηλαδή, ΟΛΩΝ ΜΑΣ), καί πόσα χρειάζεται το πρόγραμα που μας παρακολουθεί αυτομάτως, γιά να πάρει μπρός… καί να μή μπορούμε να του ξεφύγουμε. Κάν’ το, τώρα, αυτό επί μερικά εκατομμύρια (όσοι είναι οι περαστικοί κάθε μέρα σε μιά μεγάλη πόλη), καί βγάλε συμπέρασμα γιά τις απαιτούμενες δικτυακές ταχύτητες. Οπότε, καί απολύτως λογικά: όσο ταχύτερα μεταδίδονται οι εικόνες απ’ τους δρόμους «στα Κεντρικά», τόσο καλύτερα (γιά τις «υπερεσίες»). Γι’ αυτό λύσσαξαν με τις «απαραίτητες» ταχύτητες του 5G.
Φυσικά, δεν υπάρχουν μονάχα αλγόριθμοι ανάλυσης προσώπου, αλλά καί γιά ανάλυση βαδίσματος (καί κατουρήματος, μπορώ να σου πω – άμα συνηθίζεις να τ’ αμολάς σε δημόσιους μαντρότοιχους, σα σκύλος). Δεν ξεφεύγεις με τίποτε…
Τί σημαίνουν αυτά στην πράξη;
Ότι οι τόσο υψηλές ταχύτητες δικτύου απαιτούν πολύ πυκνό πλέγμα κεραιών· μία σε κάθε γωνία οικοδομικού τετραγώνου. Καί τούτο, διότι όσο ψηλότερα πάει η ταχύτητα, τόσο περισσότερο η εκπομπή (καί η λήψη) απαιτούν διαδρομή σε ανεμπόδιστη ευθεία, δηλαδή καθαρή οπτική επαφή – καί δή, σε δραστική απόσταση, που όσο πάει ψηλά η συχνότητα, μικραίνει η απόσταση. (Αυτό προκύπτει ως καθαρά τεχνικό θέμα, δεν γίνεται αλλοιώς.)
Όμως, όσο ψηλότερη η συχνότητα, τόσο δεν πρέπει να υπάρχουν εμπόδια απ’ ανάμεσα. Γιά παράδειγμα, αν το δίκτυο γίνει 5G, τότε δεν θα μπορέσετε να έχετε πομπουδάκι wi-fi μέσα στο σπίτι σας (όπως σήμερα), διότι τα ντουβάρια θα το καταστήσουν άχρηστο. Σήμερα, όμως, οι (χαμηλότερες του 5G) συχνότητες είναι …«ντουβαροπερατές»! Γι’ αυτό κι έχετε wi-fi σε κάθε δωμάτιο στο σπίτι.
Αλλά, το ένα φέρνει τ’ άλλο: όσο πιό υψηλές οι συχνότητες, τόσο περισσότερη ισχύ μαζεύουν ανά μονάδα επιφανειακής διατομής ακτινοβολίας. Με απλά λόγια, οι κεραίες του 5G είναι κάτι σαν ένας φούρνος μικροκυμάτων επί 100 στην ισχύ, καί συνεχώς πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τί ακτινοβολία έχουμε να φάμε! Καί τί ζημιά θα κάνει αυτή!… (Τρικάμπουρα παιδιά θα βγάλουμε, όσοι είμαστε στο άνθος της ηλικίας μας, γιά παντρειά.)
Σύμφωνα με τον φίλο μας τον Γιώργο-Χέλλενε (καί συμφωνώ κι εγώ απολύτως), τέτοια ακτινοβολία είναι ικανή να διασπά τα κύτταρά μας, καί άρα να μας αρρωστήσει. Ποιός κοροϊδοϊός, λοιπόν, καί λοιπές θρίχες περμανάντ!… Να σκεφτήτε, η (υποτιθέμενη αρχική εστία του κοροΐδοϊού, η) Γουχάν, είναι τίγκα στο κεραιομάνι του 5G!!! (Αλλ’ αυτά είναι τζίζ κακά συνομωσιολογία, έ; )
Όμως, μπρός στα κάλλη, τ’ είν’ ο πόνος! Μπρός στην παρακολούθηση των πάντων, τί είναι καί μερικές στρατιές ετοιμοθανάτων αρρώστων! Μειώνεται κι ο παγκόσμιος πληθυσμός, δέ βλέπεις;
γ. Ιεροψάλτης
Το άτομο από μυαλά είναι αλαφρό· ντίπ γιά τα πανηγύργια! Δικαιώνει απολύτως την παροιμία: «Ουδείς μωρότερος! (κτλ)»
Άλλα έλεγε τρείς μήνες πρίν, άλλα μετά, άλλα πιό μετά, άλλα θα πεί προσεχώς. (Μεταξύ μας, όμως, δεν φταίει ο ιεροψάλτης· όλοι εμείς φταίμε, που δεν τον πήραμε με τα γιαούρτια.)
Βέβαια, οι κωλοτούμπες του ιεροψάλτη δεν αποτελούν τη μοναδική (ανθρωποκτόνο) μαλακία της συντεχνίας των γιατρών. Διότι, κανείς απ’ αυτούς δεν ζήτησε συγνώμην, που πχ στη δεκαετία του 1960 λύσσαξαν να λένε ότι το πάχος είναι υγεία, με αποτέλεσμα να φτιάξουν δυό ολόκληρες γενιές παχυσάρκων παιδιών στην Ελλάδα… που τώρα, ως ενήλικες, τα παστώνουν στις στατίνες γιά τη χοληστερίνη (καί καλά).
Ωστόσο, όσο μαλάκας καί αναξιοπρεπής (δέχεται καθημερινώς αυτοεξευτελιζόμενος να) είναι ο ιεροψάλτης στα σοβαρά θέματα, τόσο πονηρός είναι, όσον αφορά την τσέπη του. Όλο καί κάποια θεσούλα στις εκλόγιμες θέσεις του ψηφοδελτίου Επικρατείας θα του τάξανε… γιά τα ψιλοέξοδα. (Εάν καί όταν ξαναγίνουν …δημοκρατικές εκλογές. Να προβλέψω, ακόμη, ότι ο Κυμπουρόπουλος θα φύγει; διότι δεν χωράνε δύο γιατροί στις θέσεις αυτές.) Καί γιά τα χοντρά έξοδα, γύρευε τί θα κονομήσει από τίποτε σκατοεμβόλια των λαμόγιων του Μπίλλη. (Διότι ο ιεροψάλτης έχει καί διεθνείς διασυνδέσεις. Τουλάχιστον με κάτι Ευρωπαίους επιτρόπους. Είναι, δηλαδή, διεθνώς …γνωστός. Αμέ;! Τί νομίσατε; Γιά καράβλαχο απ’ τα Γκράβαρα τον περάσατε; )
Ρέ σείς! Εδώ ο κάθε συνοικιακός γιατρός, καί πάει πληρωμένα (απ’ τις φαρμακευτικές πολυεθνικές) ταξιδάκια στο εξωτερικό (δήθεν γιά συνέδρια), εάν πιάσει το όριο των πωλήσεων («συνταγογραφήσεων») συγκεκριμένων φαρμάκων! Κοτζάμ πανεπιστημιακός προφέσσωρ, τώρα (ο ιεροψάλτης, ντέ!), δεν θά ‘χει κι αυτός …τα τυχερά του;
Στο μεταξύ, μόρτες καί μόρτισσες, δεν κάνω πλάκα. Πράγματι πρέπει να τον ακούμε τον ιεροψάλτη προσεκτικά…
…Καί να κάνουμε εντελώς τ’ αντίθετα, απ’ όσα λέει! 🙂
Υγ 1: Τό ‘πα, το ξανάπα, καί δικαιώνομαι απολύτως! Βρέ, πεντακόσια πτυχία νά ‘χεις, δεν είναι ικανά να σε κατεβάσουν απ’ τα δέντρα καί να σε κάνουν άνθρωπο.
Υγ 2: Το έτερο προσώπατο των τηλεοπτικών ειδήσεων, το μουσάτο μπουλντόγκ λέγω, αγριέψει-δεν αγριέψει, μή δίνετε σημασία. Άμα σας τα παραζαλίσει, απλά ρίξτε του μιά φόλα, καί τέλειωσε η ιστορία. Όχι, που θα χαραμίσουμε χρόνο απ’ τη ζωή μας, γιά να δώσουμε σημασία στο τί θέλει ο κόπρος καί γαυγίζει.
(συνεχίζεται)
Απο το GEORGE (οι ΔΙΟΔΟΤΑΡΑΙΟΙ γνωρισουν το περιοδικο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτον εδω οι τηλεπερσονοι/ες μας τον λανσαρανε, και ο ιεροψαλτης, ως τον μεγα ανθρωπιστη και φιλανθρωπο. Ε ρε, ξυλο που χρειαζοντε ολοι αυτοι.
https://twitter.com/MattEMayhem/status/1253351698539708417
Παρτε κι' αλλα
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://twitter.com/Kevin_Shipp/status/1253331348921520129
https://www.youtube.com/watch?v=fsQ6CR9LF4g