ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΠΟΥΤΙΝ: ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ 75ΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΟΥ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ [1]

Σχόλιο Διόδοτου: Με ιδιαίτερο ενθουσιασμό αποφασίσαμε να μεταφράσουμε και να δημοσιεύσουμε, σε 6 συνέχειες, το άρθρο αυτό του Β.Πούτιν στην διαδικτυακή έκδοση του διάσημου περιοδικού The National Interest. Ένα περιοδικό του Κέντρου Εθνικού Ενδιαφέροντος της Ουάσινγκτον, ένα από τα think tanks που συγκεντρώνει την προσοχή πολύ συγκεκριμένου κοινού – την  κορυφή της αναλυτικής κοινότητας και των σημερινών πολιτικών κρατικού επιπέδου. Το άρθρο-δοκίμιο του Πούτιν, αποτελεί ήδη καταγεγραμμένη ζωντανή Ιστορία. Μια επιτυχημένη αποτίμηση του άρθρου, δείτε εδώ.   

The National Interest: Ο Ρώσος πρόεδρος καταθέτει μια ολοκληρωμένη αξιολόγηση της κληρονομιάς του Β ' Παγκοσμίου Πολέμου, υποστηρίζοντας ότι "Σήμερα, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, και οι Πολωνοί ηγέτες ειδικότερα, επιθυμούν να σκουπίσουν την Προδοσία του Μονάχου κάτω από το χαλί. Η Προδοσία του Μονάχου έδειξε στη Σοβιετική Ένωση ότι οι δυτικές χώρες θα αντιμετωπίσουν ζητήματα ασφαλείας χωρίς να λάβουν υπόψη τα συμφέροντά της".


Εβδομήντα πέντε χρόνια έχουν περάσει από το τέλος του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Αρκετές γενιές έχουν μεγαλώσει με την πάροδο των ετών. Ο πολιτικός χάρτης του πλανήτη έχει αλλάξει. Η Σοβιετική Ένωση που διεκδίκησε μια επική, συντριπτική νίκη επί του ναζισμού και έσωσε ολόκληρο τον κόσμο έχει φύγει. Εκτός αυτού, τα γεγονότα αυτού του πολέμου έχουν γίνει από καιρό μια μακρινή ανάμνηση, ακόμη και για τους συμμετέχοντες. Γιατί λοιπόν η Ρωσία γιορτάζει την ένατη Μαΐου ως την μεγαλύτερη γιορτή; Γιατί η ζωή σχεδόν σταμάτησε στις 22 Ιουνίου; Και γιατί κάποιοι αισθάνονται να τούς ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό;

Συνήθως λένε ότι ο πόλεμος αφήνει ένα βαθύ σημάδι στην ιστορία κάθε οικογένειας. Πίσω από αυτά τα λόγια, υπάρχουν μοίρες εκατομμυρίων ανθρώπων, τα βάσανά τους και ο πόνος της απώλειας. Πίσω από αυτά τα λόγια, υπάρχει επίσης η υπερηφάνεια, η αλήθεια και η μνήμη.

Για τους γονείς μου, ο πόλεμος σήμαινε τις τρομερές δοκιμασίες της πολιορκίας του Λένινγκραντ, όπου πέθανε ο δίχρονος αδελφός μου, ο Βίτια. Ήταν ο τόπος όπου η μητέρα μου κατάφερε ως εκ θαύματος να επιβιώσει. Ο πατέρας μου, παρά το γεγονός ότι απαλλασσόταν από την ενεργό υπηρεσία, προσφέρθηκε να υπερασπιστεί τη γενέτειρά του. Πήρε την ίδια απόφαση με εκατομμύρια Σοβιετικούς πολίτες. Πολέμησε στο προγεφύρωμα Nevsky Pyatachok και τραυματίστηκε σοβαρά. Και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο νιώθω την ανάγκη να μιλήσω στους γονείς μου και να μάθω περισσότερα για την πολεμική περίοδο της ζωής τους. Ωστόσο, δεν έχω πλέον την ευκαιρία να το κάνω. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εκτιμώ στην καρδιά μου εκείνες τις συζητήσεις που είχα με τον πατέρα και τη μητέρα μου για το θέμα αυτό, καθώς και το μικρό συναίσθημα που εξέφρασαν.

Άνθρωποι της ηλικίας μου και εγώ, πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας να κατανοήσουν το μαρτύριο και τις δυσκολίες που έπρεπε να υπομείνουν οι πρόγονοί τους. Πρέπει να καταλάβουν πώς οι πρόγονοί τους κατάφεραν να επιμείνουν και να κερδίσουν. Από πού προήλθε η καθαρή, άκαμπτη δύναμη της θέλησης τους που εξέπληξε και γοήτευσε όλο τον κόσμο; Σίγουρα, υπερασπιζόντουσαν το σπίτι τους, τα παιδιά τους, τους αγαπημένους τους και τις οικογένειές τους. Ωστόσο, αυτό που μοιράστηκαν ήταν η αγάπη για την πατρίδα τους, τη Μητέρα Πατρίδα τους. Αυτό το βαθύ, οικείο συναίσθημα αντανακλάται πλήρως στην ίδια την ουσία του έθνους μας και έγινε ένας από τους καθοριστικούς παράγοντες στον ηρωικό, θυσιαστικό αγώνα του κατά των Ναζί.

Συχνά αναρωτιέμαι: Τι θα έκανε η σημερινή γενιά; Πώς θα δράσει όταν αντιμετωπίσει μια κατάσταση κρίσης; Βλέπω νέους γιατρούς, νοσοκόμες, μερικές φορές φρέσκους πτυχιούχους που πηγαίνουν στην "κόκκινη ζώνη" για να σώσουν ζωές. Βλέπω τους στρατιώτες μας που καταπολεμούν τη διεθνή τρομοκρατία στον Βόρειο Καύκασο και πολέμησαν μέχρι τέλους στη Συρία. Είναι τόσο νέοι. Πολλοί στρατιώτες που ήταν μέρος του θρυλικού, αθάνατου 6ου Λόχου Αλεξιπτωτιστών ήταν 19-20 ετών. Αλλά όλοι τους αποδείχτηκαν άξιοι της κληρονομιάς, των κατορθωμάτων των πολεμιστών της πατρίδας μας, που την υπερασπίστηκαν κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είμαι πεπεισμένος ότι ένα από τα χαρακτηριστικά των λαών της Ρωσίας είναι να εκπληρώσουν το καθήκον τους χωρίς να λυπούνται τον εαυτό τους όταν το απαιτούν οι περιστάσεις. Αξίες όπως η ανιδιοτέλεια, ο πατριωτισμός, η αγάπη για το σπίτι τους, η οικογένειά τους και η Πατρίδα παραμένουν θεμελιώδεις και αναπόσπαστο μέρος της ρωσικής κοινωνίας μέχρι σήμερα. Οι αξίες αυτές αποτελούν, σε μεγάλο βαθμό, τη ραχοκοκαλιά της κυριαρχίας της χώρας μας.

Σήμερα, έχουμε νέες παραδόσεις που δημιουργήθηκαν από το λαό, όπως το Αθάνατο Σύνταγμα. Αυτή είναι η πορεία μνήμης που συμβολίζει την ευγνωμοσύνη μας, καθώς και τη ζωντανή σύνδεση και τους δεσμούς αίματος μεταξύ των γενεών. Εκατομμύρια άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους κουβαλώντας τις φωτογραφίες των συγγενών τους που υπερασπίστηκαν την Πατρίδα τους και νίκησαν τους Ναζί. Αυτό σημαίνει ότι οι ζωές τους, οι δοκιμασίες και οι θυσίες τους, καθώς και η Νίκη που μας άφησαν δεν θα ξεχαστούν ποτέ.

Έχουμε ευθύνη απέναντι στο παρελθόν και το μέλλον μας, να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποτρέψουμε αυτές τις φρικτές τραγωδίες να συμβούν ξανά. Ως εκ τούτου, αισθάνθηκα υποχρεωμένος να προχωρήσω σε ένα άρθρο σχετικά με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο. Συζήτησα αυτή την ιδέα, περιστασιακά, με αρχηγούς άλλων χωρών και έδειξαν την υποστήριξή τους. Στη σύνοδο κορυφής των ηγετών της ΚΑΚ*, που πραγματοποιήθηκε στα τέλη του περασμένου έτους, όλοι συμφωνήσαμε σε ένα πράγμα: είναι σημαντικό να μεταδώσουμε στις μελλοντικές γενιές τη μνήμη του γεγονότος ότι οι Ναζί ηττήθηκαν πρωτίστως από τον σοβιετικό λαό και ότι οι εκπρόσωποι όλων των δημοκρατιών της Σοβιετικής Ένωσης πολέμησαν δίπλα-δίπλα σε αυτή την ηρωική μάχη, τόσο στην πρώτη γραμμή όσο και στα μετόπισθεν. Κατά τη διάρκεια αυτής της συνόδου κορυφής, μίλησα επίσης με τους ομολόγους μου για την δύσκολη προπολεμική περίοδο.

Αυτή η συζήτηση προκάλεσε σάλο στην Ευρώπη και τον κόσμο. Αυτό σημαίνει ότι είναι πράγματι καιρός να επανεξετάσουμε τα διδάγματα του παρελθόντος. Την ίδια στιγμή, υπήρξαν πολλά συναισθηματικά ξεσπάσματα, απρεπώς συγκεκαλυμμένες ανασφάλειες και ηχηρές κατηγορίες που ακολούθησαν. Ενεργώντας από συνήθεια, ορισμένοι πολιτικοί βιάστηκαν να ισχυριστούν ότι η Ρωσία προσπαθούσε να ξαναγράψει την ιστορία. Ωστόσο, απέτυχαν να αντικρούσουν έστω κι ένα γεγονός ή να αντιπαραβάλουν έστω κι ένα επιχείρημα. Είναι πράγματι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να διαφωνήσουμε με τα πρωτότυπα έγγραφα που, παρεμπιπτόντως, μπορούν να βρεθούν όχι μόνο στα ρωσικά, αλλά και σε ξένα αρχεία.

Έτσι, είναι ανάγκη να εξεταστούν περαιτέρω οι λόγοι που προκάλεσαν τον παγκόσμιο πόλεμο και να αναλογιστούμε την πολυπλοκότητα των γεγονότων, τις τραγωδίες και τις νίκες του, καθώς και τα διδάγματά του, τόσο για τη χώρα μας όσο και για ολόκληρο τον κόσμο. Και όπως είπα, είναι ζωτικής σημασίας να βασιζόμαστε αποκλειστικά σε αρχειοθετημένα έγγραφα και σύγχρονα αποδεικτικά στοιχεία, αποφεύγοντας παράλληλα κάθε ιδεολογική ή πολιτικοποιημένη εικασία.

Θα ήθελα για άλλη μια φορά να υπενθυμίσω το προφανές γεγονός. Οι βαθύτερες αιτίες του Β ' Παγκοσμίου Πολέμου προέρχονται κυρίως από τις αποφάσεις που ελήφθησαν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών έγινε σύμβολο τεράστιας αδικίας για τη Γερμανία. Ουσιαστικά υπαινίχτηκε ότι η χώρα επρόκειτο να ληστευτεί, αναγκαζόμενη να καταβάλει τεράστιες αποζημιώσεις στους δυτικούς συμμάχους που στέγνωσαν την οικονομία της. Ο Γάλλος στρατάρχης Φερδινάνδος Φουχ που υπηρέτησε ως Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής έδωσε μια προφητική περιγραφή αυτής της Συνθήκης: «Αυτό δεν είναι ειρήνη. Είναι μια ανακωχή για είκοσι χρόνια."

Ήταν εθνικός εξευτελισμός που έγινε γόνιμο έδαφος για ριζοσπαστικά αισθήματα εκδίκησης από την Γερμανία. Οι Ναζί έπαιξαν επιδέξια στα συναισθήματα των ανθρώπων και έχτισαν την προπαγάνδα τους υποσχόμενοι να απελευθερώσουν τη Γερμανία από την «κληρονομιά των Βερσαλλιών» και να αποκαταστήσουν τη χώρα στην προηγούμενη δύναμή της, ενώ ουσιαστικά έσπρωχναν τον γερμανικό λαό σε πόλεμο. Παραδόξως, τα δυτικά κράτη, ιδίως το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες, συνέβαλαν άμεσα ή έμμεσα σε αυτό. Οι οικονομικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις τους επένδυσαν ενεργά στα γερμανικά εργοστάσια και τα εργοστάσια που κατασκευάζουν στρατιωτικά προϊόντα. Εξάλλου, πολλοί άνθρωποι της αριστοκρατίας και του πολιτικού κατεστημένου υποστήριξαν ριζοσπαστικά, ακροδεξιά και εθνικιστικά κινήματα που αυξάνονταν τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ευρώπη.

Η «παγκόσμια τάξη των Βερσαλλιών» προκάλεσε πολλές σιωπηρές αντιπαραθέσεις και προφανείς συγκρούσεις. Αυτές περιστράφηκαν γύρω από τα σύνορα των νέων ευρωπαϊκών κρατών που ορίστηκαν στο πόδι από τους νικητές στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή την οριοθέτηση σχεδόν αμέσως ακολούθησαν εδαφικές αντιπαραθέσεις και εκατέρωθεν ισχυρισμοί που μετατράπηκαν σε "ωρολογιακές βόμβες".

Ένα από τα σημαντικότερα αποτελέσματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η ίδρυση της Κοινωνίας των Εθνών. Υπήρχαν μεγάλες προσδοκίες για αυτόν τον διεθνή οργανισμό να διασφαλίσει διαρκή ειρήνη και συλλογική ασφάλεια. Ήταν μια προοδευτική ιδέα που, εάν ακολουθούταν με συνέπεια, θα μπορούσε στην πραγματικότητα να αποτρέψει το τρομακτικό ενδεχόμενο ενός νέου παγκοσμίου πολέμου.

Ωστόσο, η Κοινωνία των Εθνών, κυριαρχούντων των νικητριών δυνάμεων της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, αποδείχθηκε αναποτελεσματική και καταποντίστηκε από άσκοπες συζητήσεις. Η Κοινωνία των Εθνών και η ευρωπαϊκή ήπειρος γενικά κώφευαν στις επανειλημμένες εκκλήσεις της Σοβιετικής Ένωσης να καθιερώσουν ένα δίκαιο σύστημα συλλογικής ασφάλειας και να υπογράψουν ένα σύμφωνο της Ανατολικής Ευρώπης και ένα σύμφωνο του Ειρηνικού για την πρόληψη της επιθετικότητας. Αυτές οι προτάσεις αγνοήθηκαν.

Η Κοινωνία των Εθνών απέτυχε επίσης να αποτρέψει τις συγκρούσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπως η επίθεση της Ιταλίας στην Αιθιοπία, ο εμφύλιος πόλεμος στην Ισπανία, η ιαπωνική επίθεση εναντίον της Κίνας και η Προσάρτηση της Αυστρίας**. Επιπλέον, στην περίπτωση της προδοσίας του Μονάχου που, εκτός από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, συμμετείχαν Βρετανοί και Γάλλοι ηγέτες, η Τσεχοσλοβακία διαχωρίστηκε με την πλήρη έγκριση της Ένωσης Εθνών. Θα ήθελα να επισημάνω σχετικά ότι, σε αντίθεση με πολλούς άλλους Ευρωπαίους ηγέτες εκείνης της εποχής, ο Στάλιν δεν ντροπιάστηκε συναντώντας τον Χίτλερ, ο οποίος ήταν γνωστός μεταξύ των Δυτικών εθνών ως αρκετά αξιόπιστος πολιτικός και ήταν ευπρόσδεκτος επισκέπτης στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Η Πολωνία συμμετείχε επίσης στη διχοτόμηση της Τσεχοσλοβακίας μαζί με τη Γερμανία. Αποφάσισαν μαζί εκ των προτέρων ποιος θα πάρει ποια τσεχοσλοβακικά εδάφη. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1938, ο Πολωνός πρέσβης στη Γερμανία Józef Lipski ανέφερε στον Υπουργό Εξωτερικών της Πολωνίας Józef Beck τις ακόλουθες διαβεβαιώσεις του Χίτλερ: «… σε περίπτωση σύγκρουσης μεταξύ Πολωνίας και Τσεχοσλοβακίας σχετικά με τα συμφέροντά μας στο Teschen, το Ράιχ θα σταθεί δίπλα στην Πολωνία. " Ο ναζί ηγέτης μάλιστα δέχτηκε παροτρύνσεις και συμβουλές περί ενεργειών της Πολωνίας «μόλις αφότου οι Γερμανοί περάσουν τα Σουδητικά Όρη».

Συνεχίζεται...

* ΚΑΚ (CIS): Η Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών είναι ένας περιφερειακός διεθνής οργανισμός του οποίου οι συμμετέχουσες χώρες είναι Πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, που σχηματίστηκαν μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

** Το Άνσλους, η προσάρτηση της Αυστρίας στην Γερμανία, πραγματοποιήθηκε από την Ναζιστική Γερμανία τον Μάρτιο του 1938, όταν τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Αυστρία.




nationalinterest.org