Τί είπε ο Πούτιν στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Antonio Guterres, ο οποίος επισκέφτηκε εχθές τη Μόσχα.

 

Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν: 

 

Κύριε Γενικέ Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Gutteres

Χαίρομαι πολύ που σας βλέπω.

 

Η Ρωσία, ως ιδρυτικό μέλος του ΟΗΕ και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, υποστήριζε πάντα αυτόν τον παγκόσμιο οργανισμό. Πιστεύουμε ότι δεν είναι μόνο παγκόσμιος, αλλά και μοναδικός: δεν υπάρχει άλλος τέτοιος οργανισμός στη διεθνή κοινότητα. Και υποστηρίζουμε σθεναρά τις αρχές στις οποίες βασίζεται, και σκοπεύουμε να το κάνουμε και στο μέλλον.

 

Για εμάς, τα αξιώματα ορισμένων συναδέλφων μας ακούγονται λίγο παράξενα όταν μιλούν για έναν κόσμο που βασίζεται σε κανόνες. Πιστεύουμε ότι ο βασικός κανόνας είναι ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ και άλλα έγγραφα που έχουν εγκριθεί από τον οργανισμό αυτό και όχι έγγραφα που γράφτηκαν από κάποιον για τον εαυτό του ή για να εξασφαλίσει τα συμφέροντά του.

 

Μας εκπλήσσουν επίσης ορισμένες από τις δηλώσεις των συναδέλφων μας ότι κάποιος στον κόσμο είναι αποκλειστικός ή διεκδικεί αποκλειστικά δικαιώματα, διότι ο Χάρτης του ΟΗΕ ορίζει ότι όλοι οι συμμετέχοντες στη διεθνή κοινότητα είναι ίσοι μεταξύ τους, ανεξάρτητα από τη δύναμη, το μέγεθος και τη γεωγραφική τους θέση.

 

Νομίζω ότι αυτό είναι παρόμοιο με αυτό που έχουμε γράψει και πει στη Βίβλο: όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Σίγουρα θα βρούμε το ίδιο πράγμα στο Κοράνι και στην Τορά. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ενώπιον του Κυρίου. Ως εκ τούτου, φαίνεται πολύ παράξενο να πιστεύει κανείς ότι κάποιος θα διεκδικούσε κάποιου είδους αποκλειστικότητα. Λοιπόν, ζούμε σε έναν πολύπλοκο κόσμο, οπότε ξεκινάμε από το γεγονός ότι υπάρχει αυτό που πραγματικά υπάρχει, είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με όλους.

 

Βεβαίως, ο ΟΗΕ δημιουργήθηκε κάποτε για να επιλύει οξείες κρίσεις, πέρασε από διάφορες περιόδους ανάπτυξής του και μέχρι πριν από λίγα χρόνια άκουγε κανείς ότι ήταν ξεπερασμένος, ότι δεν τον χρειαζόταν πλέον. Αυτό συνέβαινε κατά καιρούς όταν εμπόδιζε κάποιον να επιτύχει τους στόχους του στη διεθνή σκηνή. Πάντα λέγαμε ότι δεν υπάρχει παγκόσμιος οργανισμός όπως ο ΟΗΕ και ότι πρέπει να διαφυλάξουμε τις δομές που δημιουργήθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ακριβώς για την επίλυση των διαφορών.

 

Γνωρίζω τις ανησυχίες σας σχετικά με τη ρωσική στρατιωτική επιχείρηση στο Ντονμπάς και στην Ουκρανία. Νομίζω ότι αυτό θα είναι το επίκεντρο της σημερινής μας συζήτησης.

 

Από την άποψη αυτή, θα ήθελα απλώς να επισημάνω ότι το όλο πρόβλημα προέκυψε μετά το πραξικόπημα που έλαβε χώρα στην Ουκρανία το 2014. Αυτό είναι δεδομένο. Μπορείτε να το ονομάσετε όπως θέλετε και να έχετε προτιμήσεις για αυτούς που το έκαναν, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα αντισυνταγματικό πραξικόπημα.

 

Μετά από αυτό, δημιουργήθηκε μια κατάσταση με την έκφραση της βούλησης των κατοίκων της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης, οι οποίοι ενήργησαν σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που ενήργησαν κάποτε οι κάτοικοι του Κοσσυφοπεδίου: αποφάσισαν την ανεξαρτησία και στη συνέχεια απευθύνθηκαν σε εμάς με αίτηση ένταξης στη Ρωσική Ομοσπονδία. Η μόνη διαφορά είναι ότι στο Κοσσυφοπέδιο μια τέτοια απόφαση για την κυριαρχία ελήφθη από το κοινοβούλιο, ενώ στην Κριμαία και τη Σεβαστούπολη - σε εθνικό δημοψήφισμα.

 

Υπήρχε επίσης ένα πρόβλημα στη νοτιοανατολική Ουκρανία, όπου οι κάτοικοι αρκετών εδαφών - δύο, τουλάχιστον δύο, ουκρανικών υπηκόων εκείνη την εποχή - διαφωνούσαν με το πραξικόπημα και τα αποτελέσματά του. Ωστόσο, δέχθηκαν πολύ ισχυρές πιέσεις, συμπεριλαμβανομένων στρατιωτικών επιχειρήσεων μεγάλης κλίμακας με τη χρήση μαχητικών αεροσκαφών και βαρέως στρατιωτικού εξοπλισμού. Έτσι προέκυψε η κρίση στο Ντονμπάς, στα νοτιοανατολικά της Ουκρανίας.

 

Όπως γνωρίζετε, μετά από άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια των αρχών του Κιέβου να λύσουν το πρόβλημα με στρατιωτικά μέσα, καταλήξαμε στην υπογραφή συμφωνιών στην πόλη του Μινσκ, που ονομάζονται συμφωνίες του Μινσκ. Πρόκειται για μια προσπάθεια ειρηνικής επίλυσης της κατάστασης στο Ντονμπάς.

 

Δυστυχώς για εμάς, επί οκτώ χρόνια, οι άνθρωποι που ζούσαν εκεί, πρώτα απ' όλα, βρέθηκαν σε αποκλεισμό και οι αρχές του Κιέβου ανακοίνωσαν δημοσίως ότι οργανώνουν αποκλεισμό αυτών των εδαφών. Δεν δίστασαν να το κάνουν και είπαν: αυτό είναι αποκλεισμός, παρόλο που στην αρχή αρνήθηκαν να το κάνουν. Και συνέχισαν να ασκούν στρατιωτική πίεση.

 

 

Υπό αυτές τις συνθήκες, αφού οι αρχές του Κιέβου ανακοίνωσαν δημόσια - θα ήθελα να τονίσω, δημόσια - μέσω ανώτερων κρατικών αξιωματούχων ότι δεν είχαν καμία πρόθεση να εφαρμόσουν τις συμφωνίες του Μινσκ, αναγκαστήκαμε να αναγνωρίσουμε αυτά τα κράτη ως ανεξάρτητα και αυτόνομα, προκειμένου να σταματήσει η γενοκτονία των ανθρώπων που ζουν σε αυτά τα εδάφη. Επαναλαμβάνω για άλλη μια φορά: αυτό είναι ένα αναγκαστικό μέτρο για να σταματήσει η ταλαιπωρία των ανθρώπων που ζουν σε αυτά τα εδάφη.

 

Δυστυχώς, οι συνάδελφοί μας στη Δύση προτίμησαν να μην τα προσέξουν όλα αυτά. Και αφού αναγνωρίσαμε την ανεξαρτησία τους, απευθύνθηκαν σε εμάς με το αίτημα να τους παράσχουμε στρατιωτική βοήθεια σε σχέση με το γεγονός ότι δέχονται στρατιωτική πίεση, στρατιωτική επίθεση. Και σύμφωνα με το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, τμήμα επτά, αναγκαστήκαμε επίσης να το πράξουμε με την έναρξη μιας ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης.

 

Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι παρά το γεγονός ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια στρατιωτική επιχείρηση, εξακολουθούμε να ελπίζουμε ότι μπορούμε να καταλήξουμε σε συμφωνίες με διπλωματικά μέσα. Διαπραγματευόμαστε, δεν τους εγκαταλείπουμε.

 

Παρεμπιπτόντως, κατά τη διάρκεια των συνομιλιών στην Κωνσταντινούπολη - και ξέρω ότι μόλις ήσασταν εκεί, μίλησα με τον Πρόεδρο Ερντογάν σήμερα - καταφέραμε να κάνουμε μια αρκετά σοβαρή πρόοδο. Επειδή οι Ουκρανοί συνάδελφοί μας δεν συνέδεσαν τις απαιτήσεις της διεθνούς ασφάλειας της Ουκρανίας με μια έννοια όπως τα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα της Ουκρανίας, θέτοντας εκτός εμβέλειας την Κριμαία, τη Σεβαστούπολη και τις πρόσφατα αναγνωρισμένες δημοκρατίες του Ντονμπάς, αλλά με κάποιες επιφυλάξεις.

 

Αλλά, δυστυχώς, μετά τη σύναψη αυτών των συμφωνιών και μετά την, κατά τη γνώμη μου, αρκετά ξεκάθαρη πρόθεσή μας να δημιουργήσουμε ευνοϊκές συνθήκες για περαιτέρω διαπραγματεύσεις, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια πρόκληση στο χωριό Μπούτσα, μια πρόκληση στην οποία ο ρωσικός στρατός δεν είχε καμία σχέση. Ξέρουμε ποιος το έκανε, ξέρουμε ποιος προετοίμασε αυτή την προβοκάτσια, με ποια μέσα, τι είδους άνθρωποι εργάστηκαν γι' αυτό.

 

Και η θέση των Ουκρανών διαπραγματευτών μας σχετικά με την περαιτέρω διευθέτηση άλλαξε ριζικά στη συνέχεια: απομακρύνθηκαν από τις προηγούμενες προθέσεις τους να παραμερίσουν τα ζητήματα της εγγύησης της ασφάλειας του εδάφους της Κριμαίας, της Σεβαστούπολης και των δημοκρατιών του Ντονμπάς. Απλώς εγκατέλειψαν αυτό το θέμα και στο σχέδιο συμφωνίας τους για το θέμα αυτό, το οποίο μας υποβλήθηκε, δήλωσαν απλώς σε δύο άρθρα ότι τα θέματα αυτά θα πρέπει να επιλυθούν σε συνάντηση των αρχηγών κρατών.

 

Είναι σαφές για εμάς ότι αν τα φέρουμε στο επίπεδο των αρχηγών κρατών χωρίς πρώτα να τα επιλύσουμε τουλάχιστον στο πλαίσιο του σχεδίου συμφωνίας, είναι σαφές για εμάς ότι δεν θα επιλυθούν ποτέ και δεν θα επιλυθούν. Σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε απλώς να συμφωνήσουμε σε εγγυήσεις ασφαλείας χωρίς την επίλυση των εδαφικών προβλημάτων που αφορούν την Κριμαία, τη Σεβαστούπολη και τις δημοκρατίες του Ντονμπάς. Ωστόσο, οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται σε εξέλιξη. Πραγματοποιούνται πλέον σε ηλεκτρονική μορφή. Ελπίζω ότι αυτό θα οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα.

 

Αυτό θα ήθελα να πω κατ' αρχήν. Σίγουρα θα έχουμε πολλές ερωτήσεις σχετικά με αυτή την κατάσταση. Ίσως μιλήσουμε για άλλα θέματα.

 

Χαίρομαι πολύ που σας βλέπω. Καλώς ήλθατε στη Μόσχα.

brunobertez.com