Η σκοτεινή αρνητική παράταξις στον αέναο κρυφό πόλεμο...

 

Στην αναγνωρισιμότητα, στα αναγνωριστικά χαρακτηριστικά, ο πιο βασικός παράγοντας είναι η συνεκτικότητα, και η συνοχή.

Αυτό που συνήθως συνιστά το κοινό χαρακτηριστικό συνεκτικότητας των μελών και των θιασωτών της Σκοτεινής αρνητικής παράταξης ιδεών, είναι η γραμμή και οι θέσεις.

Είναι ξεκάθαρο ότι η Σκοτεινή αρνητική παράταξη έχει πάντα μία γραμμή, μια κατευθυντήρια διάταξη για όλα. Αυτό σημαίνει ότι έχει πάντα ένα συγκεκριμένο επίκεντρο, από το οποίο απορρέει αυτή η γραμμή. Μα, και επιλεγμένους φορείς που λειτουργούν ως καθοδηγητές, ως ινστρούκτορες, αλλά και ως ελεγκτές, για τους υπόλοιπους.

Η παράταξη έχει πάντα θέσεις να προπαγανδίσει, οι οποίες επαναλαμβάνονται, τελικά αποτελούν αναγνωριστικά επιχειρήματα. Οποιοσδήποτε διάλογος ή μονόλογος, τελικά καταλήγει στις κεντρικές θέσεις.

Επίσης, τελικά επικαλείται πάντα την απόλυτη αυθεντία, το κύρος και την εγκυρότητα, μονοσημίες, νομολογίες, αποδεικτικές φιλολογίες, αφορισμούς, πάγια παραδείγματα, αυστηρότητα, κατηγορήματα. Και συνήθως πάντα στο επίκεντρο βρίσκεται μία άρνηση, μία απόρριψη, μία αδιαλλαξία, μία έντονη πολεμικότητα, συχνά ένας χλευασμός, μία κατηγορία, μία αλαζονεία.

Η παράταξη αυτή -και η Δύναμη που βρίσκεται από πίσω της- συνήθως αυτοπροσδιορίζεται από το τι δεν είναι, και όχι από το τι είναι, το οποίο εντάσσει στην σφαίρα του δεδομένου, μέσα από την οποία κρίνει και κάνει κριτική με επικλήσεις δεδομένων (που η ίδια έχει θέσει ως δεδομένα).

Ο θιασώτης της σχεδόν πάντα κατηγορεί κάποιον ή κάτι, πολεμά μία θέση, και αφήνει από το γεγονός αυτό να κατανοηθεί η δική του θέση. Σχεδόν πάντα, αυτοπροσδιορίζεται από τους «εχθρούς» του. Μοιάζει, δηλαδή, να χρειάζεται οπωσδήποτε την αντιπαράθεση, για να παρουσιάσει την θέση του, δια της αρνητικής τοποθέτησης, αντισυμμετρικά.

(Π.χ. κατηγορώ κάποιον ότι είναι ανορθόγραφος, στην ουσία για να δείξω ότι εγώ είμαι ορθογράφος -και επικαλούμαι τους έγκυρους νόμους της ορθογραφίας, για να αποκτήσω έντεχνα εγώ ο ίδιος εγκυρότητα μέσω αυτών, την οποία αλλιώς δεν έχω. Π.χ. στις θέσεις μου επικαλούμαι την «Επιστήμη», και αν εσύ διαφωνείς μαζί μου, δεν διαφωνείς μαζί μου αλλά διαφωνείς με την «Επιστήμη». Που, άλλωστε, είναι ένας αόριστος όρος, μία συμβολιστική προσωποποίηση: είναι σαν να επικαλούμαι την «Τέχνη», και να σε παρουσιάζω ότι εσύ διαφωνείς με την «Τέχνη» και όχι με εμένα προσωπικά -την οποία αυθαίρετα εγώ παρουσιάζομαι ότι την εκπροσωπώ. Π.χ. όπως λειτουργεί το μέλος -ή το επίδοξο μέλος- ενός θρησκευτικού ιερατείου, αν διαφωνείς μαζί του διαφωνείς με...τον Θεό. Αυτό, και άλλα σαν κι αυτό, είναι μία συνήθεια των επηρεασμένων ή των φορέων της αρνητικής παράταξης των ιδεών, και άρα ένα σημαντικό αναγνωριστικό στοιχείο...)

Η Σκοτεινή αρνητική παράταξη των ιδεών, δεν παρουσιάζεται ως μια Προσπάθεια πρωτοκαθεδρίας πάνω στα πράγματα, ως μια διεκδίκηση ή ως μία προσέγγιση. Παρουσιάζεται ότι Ήδη έχει την πρωτοκαθεδρία πάνω στα πράγματα, και η θέση της είναι η κριτική προς τους άλλους απέναντι σε αυτά. Αφ' υψηλού.

Δεν αναζητά την Αλήθεια, κατέχει ήδη την Αλήθεια, και έτσι οι άλλοι είναι «υπόλογοι έναντι της Αλήθειας». Η αναζήτηση αυτή της Αλήθειας, υποτίθεται ότι έχει γίνει στο παρελθόν από την παράταξη, και έχει τελειώσει, και τώρα βρίσκεται στην φάση του ελέγχου στο να μην ξεστρατίσουν οι άλλοι από την Αλήθεια της...

Άλλο της χαρακτηριστικό είναι η Αποδόμηση. Διεξάγει την Αποδόμηση των ιδεών που θέλει να πλήξει, και μέσω της Αποδόμησης αυτής παρουσιάζει τις δικές της ιδέες...

Αυτές, και άλλες παρόμοιες, είναι χαρακτηριστικές μέθοδοι της Σκοτεινής αρνητικής παράταξης ιδεών, και όπου εφαρμόζονται αποτελούν αναγνωριστικό στοιχείο της, από τα πιο βασικά της.

Συνήθως, δεν παρουσιάζει ικανοποιητικά τον εαυτό της, (θέλει να τον παρουσιάσει ως δεδομένο, και ίσως οι άλλοι να έχουν μία έλλειψη ενημέρωσης ως προς αυτόν). Πάντα παρουσιάζει περισσότερο τον εχθρό της και σημασιοδοτείται μέσω αυτού. Πάντα κατηγορεί κάτι ή κάποιον για να αποκτήσει θέση μέσω της πολεμικότητας της.

Όταν, πιο σπάνια, ξεκαθαρίζει τις θέσεις της, αυτές είναι πάντα προϊόν μίας κεντρικής γραμμής, κατευθυντήριας επιβολής.

Επιπλέον, εδώ δεν ισχύει αυτό: Κάποιος από μόνος του έχει διαμορφώσει κάποιες θέσεις ή απόψεις, και τελικά διαπιστώνει ότι συμφωνεί με την συγκεκριμένη παράταξη ιδεών, και εντάσσεται σε αυτήν ή την υποστηρίζει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αντιθέτως, εδώ αυτό που συνήθως ισχύει είναι αυτό: Η συγκεκριμένη παράταξη ιδεών τού έχει διαμορφώσει τις θέσεις ή τις απόψεις του, με την πολεμική της επιρροή, ή με την προπαγάνδα της, ή κατά περίσταση καθοδηγητικά με την επιβολή της γραμμής της. (Αναλογιστείτε, π.χ. το λεγόμενο «Politically Correct»). Οι Ιδέες, οι απόψεις και η επιχειρηματολογία, επιστρατεύονται για να υποστηρίξουν την γραμμή, τις θέσεις. Συνήθως, δεν ισχύει το αντίστροφο: η γραμμή και οι θέσεις δεν προκύπτουν από τις Ιδέες, τις απόψεις και την επιχειρηματολογία. Προϋπάρχουν...

Υπάρχει πάντα μία κεντρική γραμμή, (αγνώστου αληθινής προελεύσεως), με την οποία κάποιος συγκρίνεται αν ευθυγραμμίζεται ή όχι, και πόσο. Υπάρχει, μάλιστα, η έντονη αίσθηση ότι η παραμικρή απόκλιση πρέπει οπωσδήποτε να «διορθωθεί». Μία από τις λέξεις κλειδιά της παράταξης είναι «σύγκλιση». (Μία άλλη λέξη-έννοια κλειδί είναι η «πρακτικότητα» ή η «χρησιμότητα»).

Η περιβόητη διαστρεβλωτική πλέον ρήση «Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», θα μπορούσε να είναι το σύγχρονο μότο της Σκοτεινής αρνητικής παράταξης των ιδεών.

Στην ουσία, η Σκοτεινή αρνητική παράταξη δεν είναι υπέρ των Ιδεών. Οι Ιδέες για αυτούς δεν είναι παρά αναγκαστικά εργαλεία, κάποια πάγια επιχειρήματα για να υποστηρίζουν τις θέσεις τους, οι οποίες έτσι να φτάσουν στο status των νομολογιών. Οι νομολογίες είναι το μόνο ζητούμενο. (Δεν αναφέρομαι σε έναν «νόμο» που μπορεί να ανακαλύψει κάποιος ή να τον διδαχθεί. Αναφέρομαι σε ένα δίκτυο αλληλοϋποστηριζόμενων αυστηρών νομολογιών, που ευρέως ιδεολογικά χαρακτηρίζονται από τα πράγματα που έχουν αποκλείσει...)

Η Σκοτεινή αρνητική παράταξη ενδιαφέρεται για το Κατεστημένο. Και, αυτός είναι ένας πάγιος τρόπος προσέγγισης. Επιθυμεί, πάση θυσία, να είναι το Κατεστημένο. (Ακόμη και όταν, παραδόξως, είναι ένα Κατεστημένο που είναι ενάντια στο Κατεστημένο! Δηλαδή, π.χ. ανέτρεψε το παλαιό Κατεστημένο για να είναι αυτή το νέο Κατεστημένο - ή, γιατί όχι, στην ουσία ήταν από πάντα το Κατεστημένο που μεταλλάσσεται δυναμικά δια της προσαρμογής στα νέα δεδομένα).

(Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η Σκοτεινή αρνητική παράταξη είναι πάντα το Κατεστημένο. Απλά σημαίνει ότι αυτό ισχύει πολλές φορές, ακριβώς διότι είναι αυτό που επιθυμεί διακαώς και πολλές φορές το επιτυγχάνει).

(Αν θα εξετάσουμε το εκάστοτε Κατεστημένο, ή κάποια μέλη του, μάλλον θα πρέπει να τα εξετάσουμε υπό το πρίσμα των αναγνωριστικών στοιχείων του Μυστικού Πολέμου των Ιδεών, για τα οποία μιλάμε εδώ).

Η Σκοτεινή αρνητική παράταξη δημιουργεί ευρύ Κατεστημένο, με κάθε τρόπο και μέσο, αυτή είναι η κύρια επιδίωξή της. Το κάνει αυτό, ακόμη και αφομοιώνοντας την αντίδραση, δηλαδή το εκάστοτε ρεύμα ενάντια στο Κατεστημένο. Αυτό δεν το θεωρεί συμβιβασμό ή απόκλιση, το θεωρεί ως μανούβρα, ως προσαρμογή, προσαρμοστικότητα. Φυσικά, ως τελευταίο χαρτί. Αν είναι απαραίτητο, θα κάνει οτιδήποτε παρόμοιο. Αρκεί να μην κινδυνεύει ο εκάστοτε εστιακός πυρήνας της.

...Όλα αυτά, με δυο λόγια, είναι ορισμένα από τα βασικά αναγνωριστικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την Σκοτεινή αρνητική παράταξη ιδεών.

...Η Σκοτεινή αρνητική παράταξη δεν έχει αληθινό ενδιαφέρον για ένα θέμα, ενδιαφέρον για το ίδιο το θέμα. Την ενδιαφέρουν μόνο οι θέσεις της γι' αυτό το θέμα, δηλαδή πώς κρίνει η γραμμή της αυτό το «είδος» θέματος, την συγκεκριμένη θεματολογία από την οποία προέρχεται. . . .

Κατά την εποπτεία μου, τουλάχιστον, η Σκοτεινή αρνητική παράταξη ιδεών δεν έχει δημιουργήσει ποτέ ένα θέμα. Τα θέματα τα δημιουργεί η Φωτεινή θετική παράταξη ιδεών, αυτή τα δημιουργεί και αυτή θέλει αληθινά να τα εξερευνήσει, με ειλικρινές ενδιαφέρον. Η αρνητική κάνει διαχείριση των θεμάτων, ας το πούμε έτσι, (όταν δεν κάνει Αποδόμηση θεμάτων), τα αποδέχεται ή τα απορρίπτει ανάλογα με τις θέσεις και την εκάστοτε γραμμή της. Και θέλει να αποφαίνεται για όλα τα θέματα με ένα εκάστοτε δεδομένο αφήγημα, που το θεωρεί πλέον τετελεσμένο, δεν σηκώνει συζήτηση γι' αυτό, χωρίς να ενδιαφέρεται στ' αλήθεια για το όποιο θέμα, παρά μόνο για την διαχείρησή του σύμφωνα με τις θέσεις της.

Με αυτόν τον τρόπο, ακόμη και αμέσως μετά την δημιουργία του, η Σκοτεινή αρνητική παράταξη ιδεών προσπαθεί να καπηλευτεί (να «καπελώσει») αυτό το θέμα. Να το κατατάξει σε ένα «είδος» θεματολογίας, να κρίνει αν το «είδος» αυτό έχει ενδιαφέρον σύμφωνα με τις γραμμές της, και, ανάλογα, να το απορρίψει ή να το προσαρμόσει σε αυτές.

(Αυτός είναι ο λόγος -επειδή την βολεύει σε αυτήν την διαδικασία- που βάζει πάντα «ταμπέλες» σε όλα τα θέματα. Για την καλύτερη «διαχείρισή» τους).

Η οπτική της Σκοτεινής αρνητικής παράταξης ιδεών προς τον κόσμο, συνήθως είναι αυτή:

«Ο κόσμος είναι μία Μηχανή. Θέλει βελτίωση. Τα πράγματα είναι λάθος. Θα σας πούμε εμείς ποια είναι τα σωστά...»

Όταν είναι στο χέρι τους, όποιος δεν το αποδέχεται, τιμωρείται. (Ή αναμορφώνεται). Η σπουδαιότητα εναλλάσσεται με την αλαζονεία, πίσω από όλα υπάρχει ένας υποθάλπτων εκβιασμός. Είναι ένα παιχνίδι δύναμης και ελέγχου. (Και μια θολή κουλτούρα).

Φυσικά, η όλη ιστορία δεν γίνεται για την κατάδειξη του λάθους ή την επανόρθωση με το σωστό. Αλλά για την επιβολή της γραμμής και των θέσεων, δηλαδή το ενδιαφέρον για το λάθος αποτελεί πρόφαση. Η αρνητική παράταξη δεν ενδιαφέρεται στ' αλήθεια για το σωστό και το λάθος, διότι δεν ενδιαφέρεται στ' αλήθεια για τα θέματα. Και, δεν ενδιαφέρεται στ' αλήθεια για το Άτομο, παρά μόνο για την Μάζα και τις Ομάδες, για την κατάταξη και την διαχείριση, για τις νομολογίες και για την λογιστική πλευρά των πραγμάτων και για την στατιστική...

Στην περίοδο ή στον τόπο όπου η Σκοτεινή αρνητική παράταξη ιδεών κατέχει την εξουσία (κάτι που είναι το πιο συνηθισμένο, διότι συνεχώς αυτό επιδιώκει), όπως ήδη είπα, προσαρμόζεται με την εποχή και με την κατάσταση, για να μπορεί να έχει την διαχείριση τους - κι έπειτα διαχειρίζεται τα πράγματα ώστε να τα οδηγήσει σύμφωνα πάντα με το δικό της ιδεατό μοντέλο, το οποίο αναπτύσσεται, και πλέον είναι το εξής :

Δημιουργούν συμμετοχικά σχήματα, συλλογικότητες, με την -ας την πούμε έτσι- «δημοκρατική» ψευδαίσθηση. Κυρίως διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε Ομάδες, πολλών τύπων, και, όταν έχει να κάνει με την ίδια την κοινωνία, σε κάτι που θα το ονομάζαμε...Social Tribes (κοινωνικές φυλές). Στην οπτική τους, τα Individuals, τα Άτομα, οι προσωπικότητες, δεν υφίστανται.

Οι «πολίτες» κατατάσσονται ανάλογα, με τυπολογία, σε διάφορους τύπους, και οι τύποι αυτοί σχηματίζουν κοινωνικές ομάδες.

Προσωπικότητα και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, έχουν μόνο οι κοινωνικές αυτές «φυλές», όχι το κάθε ένα από τα μέλη τους, που έχουν απλά τα χαρακτηριστικά της ομάδας τους. (Έπειτα ενθαρρύνουν τα «δικαιώματα» που πρέπει να έχει η κάθε «φυλή», το κάθε Tribe, η κάθε τυπολογική ομάδα, έναντι των υπολοίπων, ενώ στην ουσία όλες ελέγχονται εκ των έσω...)

Μέσα στην μεγάλη συλλογικότητα, ενθαρρύνουν τις μικρότερου σχήματος συλλογικότητες, που υποτίθεται ότι είναι αυτόνομες, επιλεκτικές, και πρέπει να έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν εκπροσώπους και μέσω αυτών να αυτοκυβερνούνται.

Η Σκοτεινή αρνητική παράταξη ιδεών, τότε, «καλλιεργεί» μέσα στο όλο σχήμα, τους δικούς της εκπροσώπους, που επιλέγονται τελικά από όλους δια διαφόρων μεθόδων της εμμέσου επιβολής τους.

Η γενική τους τέτοια μέθοδος είναι η εξής :

Μέσα στην συλλογικότητα, που έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι αυτοκινούμενη, τοποθετούν «κομισάριους», καθοδηγητές, που δίνουν παντού την γραμμή επιρροής, και ρυθμίζουν και ελέγχουν έμμεσα από την βάση όλους τους συμμετέχοντες. Επίσης, αυτοί εντοπίζουν τα διάφορα «ανατρεπτικά στοιχεία» και τα στοχοποιούν. Στην κορυφή αναδεικνύουν τους δικούς τους ανθρώπους που είναι ήδη επιλεγμένοι για αυτό.

Σ' αυτό το σημείο, πρέπει να σημειώσω ότι, μία τέτοια «συλλογικότητα», δεν θα ήταν άδικο να την χαρακτηρίζαμε ως «μαντρί». Στο μαντρί αυτό, γίνεται η συγκέντρωση της δύναμης στον βοσκό, εξαιτίας του πλήθους που ανήκει στο μαντρί. Όσο περισσότερο πλήθος έχει το μαντρί, τόση μεγαλύτερη δύναμη συγκεντρώνει ο βοσκός του.

Δηλαδή, με το πλήθος που επηρεάζει και ελέγχει, αποκτά «μετοχές» στο μεγάλο παιχνίδι. Στην ουσία, αναγκάζει τους άλλους μεγάλους παράγοντες να τον υπολογίσουν, εκβιαστικά λόγω του πλήθους που μπορεί να επιστρατεύσει. (Για να το επιτύχει αυτό, με διάφορες προφάσεις, κάνει ανάλογες επιδείξεις δύναμης, αυτής της δυναμικής επιστράτευσης. Αποδεικνύει τον εαυτό του, δηλαδή, κι έτσι γίνεται αποδεκτός ως παράγοντας στο παιχνίδι). Οι παράγοντες αναμετρούνται δια των σχέσεων της επιρροής τους, και τελικά του Status που διαμορφώνει ο καθένας τους.

Έχεις μέσα σε μία κορυφαία συλλογικότητα όλους αυτούς τους βοσκούς, κι αυτό σημαίνει ότι έχεις όλα αυτά τα μαντριά, σε ένα τεράστιο μαντρί. Καθοδηγείς την κορυφαία συλλογικότητα, κι αυτή καθοδηγεί τις άλλες. Κι έτσι, καθοδηγούνται οι βοσκοί, που καθοδηγούν τα μαντριά, και καθοδηγούνται όλες οι ομάδες των μαντρωμένων, και τελικά καθοδηγούνται οι πάντες. (Πηγές της καθοδήγησης, παντού και πάντα, φαίνονται μόνο να είναι κάτι «επιτροπές»).

Η βάση θεωρεί -ψευδαισθητικά- ότι αυτοδιοικείται, δια των εκλεγμένων εκπροσώπων της (που είχαν επιλεγεί και τοποθετηθεί εξ αρχής ανάμεσα στην βάση ακριβώς για αυτό, εξ αρχής ως καθοδηγητές), και δια της δύναμης επιρροής της τυπολογικής ομάδας-φυλής της.

Το Individual, το Άτομο, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Δεν υπάρχει. Είναι απλά ένα ομογενοποιημένο αυτόματο κύτταρο.

Τα πάντα είναι μία Μηχανή, που απαιτεί διαχείριση και οδήγηση. Την ανώτερη μηχανική της, την κατέχει και την διδάσκει επιλεκτικά (με την εξειδίκευση στα μέλη της -μία σπασμένη και διάσπαρτη εξειδίκευση, που η μία δεν γνωρίζει τι κάνει η άλλη), η αρνητική παράταξη ιδεών που έχει τον έλεγχο.

Απαγορεύεται να πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι ανώτερο, πάνω ή πέρα από την ίδια αυτήν την συλλογικότητα. Αποτελεί μία παντοδύναμη Μηχανή, η οποία πιλοτάρεται ως «όχημα» (με το πολυπληθές πλήρωμά του) από τους ανώτερους γνώστες, που γνωρίζουν και εξηγούν τα πάντα, παρακολουθούν και ελέγχουν τα πάντα, επηρεάζουν τα πάντα, και έχουν ένα λειτουργικό σχέδιο για τα πάντα.

Γύρω από αυτήν την μηχανή, υπάρχει απλά το φυσικό τοπίο, η «Φύση», την οποία εξερευνεί και «οργώνει» αυτή η μηχανή, την αποκωδικοποιεί, την διαχειρίζεται σταδιακά και αυτήν, και την αφομοιώνει. (Αυτή η «Φύση» είναι επίσης μία μηχανή, δημιουργημένη όχι σύμφωνα με το σχέδιο όπως η άλλη μηχανή, αλλά «τυχαία», και είναι «άγρια», πρέπει να κατανοηθεί και να δαμαστεί, να τακτοποιηθεί και να αναμορφωθεί, ή να μπει σε παρακολούθηση).

Αυτή, λοιπόν, με δυο λόγια, είναι η βασική μεθοδολογία τους για την διαχείριση του κόσμου, και η οπτική τους.

Μία από τις βασικές επιδιώξεις της Σκοτεινής αρνητικής παράταξης ιδεών για τους ανθρώπους, είναι η ομογενοποίηση. Επιζητεί όλοι οι άνθρωποι να είναι ίδιοι, όμοιοι, συναφείς.

Οι ιδεολόγοι αυτοί, σε πολλές φάσεις και στους υψηλούς κύκλους τους, στην ουσία παίζουν τους θεούς. Θέλουν να αναδημιουργήσουν τα πάντα, προσπαθούν να παίξουν τεχνητά τον ρόλο του Θεού, καταχρηστικά. Δεν τους αρέσει η ιδέα της Παράδοσης ότι ο Θεός έκανε τους ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους. Είναι Κοινωνιστές.

Δεν πιστεύουν στην ιδιαίτερη ανθρώπινη προσωπικότητα, ότι οι άνθρωποι γεννιούνται με μία προσωπικότητα. Θεωρούν ότι γεννιούνται κενοί, σαν λευκός καμβάς, και ότι η προσωπικότητά τους δημιουργείται σταδιακά από την κοινωνία εξ ολοκλήρου.

Πριν και πάνω απ' όλα βρίσκεται πάντα η Κοινωνία. Οπότε, εκείνοι επιδιώκουν να διαμορφώσουν την κοινωνία με επιβολές ως προς την ομογενοποίηση των ανθρώπων.

Διότι, φυσικά, αυτό διευκολύνει πολύ τον μαζικό χειρισμό των ανθρώπων, την προβλεψιμότητα, την στατιστική, την λογιστική, και την «ειρήνη» (δηλαδή να μην τους παρενοχλεί καμία πολεμική αντίσταση). Αυτήν την προσέγγιση, παραδόξως, της έχουν δώσει το όνομα «Ανθρωπισμός» (Humanism, Humanist), κι αυτοί είναι οι Ανθρωπιστές με αυτήν την έννοια.

Η κορυφαία από τις ιδεοληψίες τους είναι ένα νέο μοντέλο ανθρώπου, ένας μετα-άνθρωπος, που θα διαμορφώνεται από την Πολιτεία.

Γι' αυτούς, δεν υπάρχει η έννοια της «Ανθρωπότητας», αλλά μόνο ο «Πολιτισμός» (Civilization - έννοια που γεννήθηκε από την Γαλλική Επανάσταση) -και οι Πολίτες. Οι άνθρωποι διαμορφώνονται από την Κοινωνία, η οποία μετατρέπεται -σε διαχειρίσιμη κυβερνητικά μορφή- σε Πολιτεία (State): Κι έτσι το σημαντικό είναι ο Πολιτισμός, και οι άνθρωποι πρέπει να είναι Πολίτες.

Και, οι Πολίτες πρέπει να είναι όλοι όμοιοι. Και να δρούν με τους ίδιους τρόπους, να θέλουν όλοι τα ίδια, να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, να συμβαδίζουν και να συγκοινωνούν. (Άλλωστε, αυτό ακριβώς σημαίνει η λέξη «κοινωνία»: να υπάρχει ένας κοινός νούς -όπως σε μία κυψέλη ή μυρμηγκοφωλιά).

Στις ιδεοληψίες τους, μέσα στον ανθρώπινο πληθυσμό βλέπουν το «ανθρώπινο καλούπι» (The Human Mold), όπως το ονομάζουν. Γι' αυτό δεν τους ενοχλεί η μεγάλη -ακόμη και λαθραία- μετανάστευση και η επιμιξία των λαών. Αυτοί θέλουν να παρέμβουν στην ανθρώπινη πρώτη ύλη των λαών, και να μετατρέψουν τις γενεές τους, τους απογόνους τους, σε αυτό που θέλουν.

Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, συγκεντρωμένους μέσα σε αστικές παγίδες, βλέπουν την σάρκα, το γονιδίωμα, την αναπαραγωγική ικανότητα, το ανθρώπινο καλούπι, θέλουν την ανθρώπινη πρώτη ύλη, το «πλάσμα» - και επιδιώκουν να «πλάσουν» μέσα στον χρόνο την ανθρώπινη αυτή μάζα, τον κάθε άνθρωπο, το κάθε «κύτταρο» της ανθρωπομάζας, σε κάτι καινούριο, ομοιο-γενές, δικτυωμένο, προβλέψιμο, ελέγξιμο, εκμεταλλεύσιμο, παραγωγικό. Αναμορφωμένο και διαμορφωμένο. Που να κυβερνάται από ένα «ιερατείο» επιστημονικό και τεχνοκρατικό, λογιστικό και πολιτικό, σε μία ήρεμη ελεγχόμενη καταναλωτική κοινωνία. Παντού το ίδιο.

Οι λαοί πρέπει να χάσουν τις ιδιαιτερότητές τους, να επιμιχθούν μέσα στο καλούπι, να δώσουν την πρώτη ύλη για την νεοπλασία του μετα-ανθρώπου.

Αυτοί είναι Διεθνιστές. Οι διαφορετικές χώρες πρέπει να εξαλειφθούν, κάθε χώρα θα υπάρχει τεχνοκρατικά μόνο ως «κράτος» (πρέπει να καταργηθεί εντελώς η έννοια «έθνος», «λαός» και «φυλή» ή «γένος»), και κάθε κράτος πρέπει να μετατραπεί σε εταιρία, μόνο με όρους «μπίζνες». Και όλες οι εταιρίες αυτές πρέπει να μπούν σε ένα Τραστ. Οι πολίτες είναι το προσωπικό της κάθε εταιρίας. Θα βγαίνουν από το νέο «εργοστάσιο» πλέον σε συγκεκριμένους τύπους, συγκεκριμένα μαζικά μοντέλα.

Κι έτσι, θέλουν να διαμορφώσουν τις γενεές, και τους λαούς και τις χώρες, την παλιά μορφή του κόσμου, που θέλουν να την χρησιμοποιήσουν ως πρώτες ύλες για ανακατασκευή - όπως περίπου εκείνοι οι επενδυτές που αγοράζουν παλιά μισοερειπωμένα σπίτια σε πολύ χαμηλές τιμές, τα ανακαινίζουν, τα μεταμορφώνουν εντελώς, και τα μεταπωλούν πλέον με πολύ μεγάλο κέρδος. Είναι μία απέραντη και πανίσχυρη κατασκευαστική εταιρία.

Από πίσω τους, στο παρασκήνιο της κορυφής της πυραμίδας τους, ας το δούμε έτσι, υπάρχει μια ιδιαιτέρως σκοτεινή Δύναμη. Η οποία τους καθοδηγεί, αφ' υψηλού. Είτε εν γνώσει τους, είτε εν αγνοία τους, αναλόγως. Η σκοτεινή αυτή Δύναμη τούς μεταχειρίζεται για την κατάκτηση και την μεταμόρφωση του κόσμου. . . . .

Μπορούμε να πούμε πολλά για αυτήν την Σκοτεινή Δύναμη, που διαμορφώνει συνεχώς τον Μυστικό Πόλεμο . . . . . . . . .

---------------------

Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Παντελή Β. Γιαννουλάκη

"Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ" (εκδ. Αόρατο Κολλέγιο) 

 

enaasteri.blogspot.com