Το 1896, η Αθήνα έγινε η πρώτη πόλη που φιλοξένησε τους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν ένα γεγονός που προκάλεσε ενθουσιασμό σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά και μια συζήτηση που έμελλε να διαρκέσει για χρόνια. Γιατί να μην παραμείνει η Αθήνα το μόνιμο σπίτι των Αγώνων; Γιατί να ταξιδεύει η διοργάνωση από χώρα σε χώρα, όταν οι Ολυμπιακοί είχαν γεννηθεί στην Ελλάδα; Αυτή η ιδέα έφτασε πολύ κοντά στο να γίνει πραγματικότητα, αλλά τελικά εγκαταλείφθηκε.
Όλα ξεκίνησαν από τον ίδιο τον Πιερ ντε Κουμπερτέν, τον άνθρωπο που αναβίωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν και οραματιζόταν έναν διεθνή θεσμό που θα άλλαζε κάθε φορά χώρα φιλοξενίας, οι πρώτοι Αγώνες στην Αθήνα είχαν τέτοια επιτυχία που ακόμα και εκείνος άρχισε να σκέφτεται διαφορετικά. Η ατμόσφαιρα στην ελληνική πρωτεύουσα, ο ενθουσιασμός του κόσμου, το ιστορικό βάρος του Παναθηναϊκού Σταδίου, όλα έδειχναν ότι η Αθήνα ήταν το φυσικό σπίτι των Ολυμπιακών.
Ο βασιλιάς Γεώργιος Α’ ήταν από τους πρώτους που πίστεψαν ότι αυτή η διοργάνωση έπρεπε να μείνει για πάντα στην Ελλάδα. Μαζί με τον πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη, πρότειναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες να γίνονται μόνιμα στην Αθήνα, αναβιώνοντας την αρχαία παράδοση με σύγχρονο τρόπο. Οι Έλληνες υποδέχθηκαν την ιδέα με ενθουσιασμό, ενώ πολλοί ξένοι αθλητές, που είχαν ζήσει την εμπειρία των Αγώνων στην Ελλάδα, υποστήριξαν επίσης τη μονιμότητα.
Όμως, υπήρχαν δύο μεγάλα προβλήματα: το κόστος και η αντίθεση του Κουμπερτέν.
Οι πρώτοι Ολυμπιακοί του 1896 είχαν ήδη κοστίσει ακριβά στην Ελλάδα. Το Παναθηναϊκό Στάδιο ανακατασκευάστηκε σχεδόν από το μηδέν, η διοργάνωση είχε σημαντικά έξοδα, και η χώρα δεν είχε τα οικονομικά μέσα να αναλαμβάνει ένα τέτοιο βάρος κάθε τέσσερα χρόνια. Η ελληνική κυβέρνηση γνώριζε πως ο προϋπολογισμός δεν μπορούσε να αντέξει μια τέτοια πολυτέλεια.
Από την άλλη, ο Κουμπερτέν ήταν κάθετα αντίθετος στη μονιμότητα των Αγώνων στην Αθήνα. Για εκείνον, οι Ολυμπιακοί δεν ήταν ένα ελληνικό γεγονός αλλά ένας παγκόσμιος θεσμός. Πίστευε ότι η εναλλαγή των χωρών ήταν βασική αρχή του Ολυμπιακού πνεύματος και δεν έπρεπε να περιοριστεί σε μία πόλη. Οι πιέσεις από τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες ήταν έντονες: η Γαλλία, η Βρετανία και οι ΗΠΑ ήθελαν κι αυτές να φιλοξενήσουν τους Αγώνες και δεν επρόκειτο να δεχτούν την «Ελληνοποίηση» της διοργάνωσης.
Το 1906, όμως, η Αθήνα έκανε μια ύστατη προσπάθεια. Διοργάνωσε τους Μεσοολυμπιακούς Αγώνες, μια ενδιάμεση Ολυμπιάδα που δεν αναγνωρίστηκε επίσημα από τη ΔΟΕ αλλά είχε τεράστια επιτυχία. Οι Μεσοολυμπιακοί ήταν μια τελευταία δοκιμή για να αποδειχθεί πως η Αθήνα μπορούσε να είναι το μόνιμο κέντρο των Αγώνων. Η υποδοχή των αθλητών και η διοργάνωση ήταν άψογες, αλλά το οικονομικό πρόβλημα παρέμενε. Το κόστος ήταν τεράστιο και η Ελλάδα, βυθισμένη σε οικονομική κρίση, δεν μπορούσε να αντέξει μια τέτοια διοργάνωση ξανά.
Έτσι, η ιδέα εγκαταλείφθηκε οριστικά. Οι Ολυμπιακοί συνέχισαν να ταξιδεύουν από χώρα σε χώρα και η Αθήνα έπρεπε να περιμένει ολόκληρο έναν αιώνα, μέχρι το 2004, για να φιλοξενήσει ξανά τους Αγώνες.
Η πρόταση να γίνονται μόνιμα οι Ολυμπιακοί στην Αθήνα ήταν μια ρομαντική ιδέα που δεν άντεξε στη σκληρή πραγματικότητα της πολιτικής και των οικονομικών συμφερόντων. Όμως, η σκέψη παραμένει μέχρι και σήμερα. Κατά καιρούς, επανέρχονται φωνές που ζητούν την επιστροφή των Αγώνων στη γενέτειρά τους. Άλλωστε, η Αθήνα τους έδωσε ζωή. Και ακόμα κι αν δεν τους κρατά μόνιμα, πάντα θα είναι το σημείο από όπου ξεκινούν.
Λιγο υπομονή.. μεχρι να διαλυθούν ΝΑΤΟ , ΕΕ και WEF ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετα θα φτιαξουν ολα