Πώς γεννήθηκε η κόκκινη κάρτα στο ποδόσφαιρο, τί σχέση έχουν τα κόκκινα φανάρια; Η ιδέα ήρθε στους Ολυμπιακούς του 1966

Η κόκκινη κάρτα στο ποδόσφαιρο είναι σήμερα το απόλυτο σύμβολο αποβολής, πειθαρχίας και αυστηρής προειδοποίησης. Ένα κομμάτι χαρτί που σηκώνεται στον αέρα και διαλύει κάθε αμφιβολία: ο παίκτης φεύγει από το παιχνίδι, δεν έχει επιστροφή. Όμως αυτός ο απλός μηχανισμός, τόσο οπτικά ξεκάθαρος και παγκόσμια αναγνωρίσιμος, δεν υπήρχε πάντα. Η ιστορία της κόκκινης κάρτας είναι πολύ πιο πρόσφατη απ’ όσο θα πίστευε κανείς, και εμπνέεται από κάτι εντελώς άσχετο με τον αθλητισμό: τα φανάρια της κυκλοφορίας.

Μέχρι και τη δεκαετία του ’60, οι διαιτητές επικοινωνούσαν με παίκτες και θεατές προφορικά ή με χειρονομίες. Όταν ένας ποδοσφαιριστής αποβαλλόταν, ο διαιτητής έπρεπε να εξηγήσει στον ίδιο και στους υπόλοιπους τι συνέβη. Όμως, καθώς τα διεθνή παιχνίδια γίνονταν όλο και πιο πολυπολιτισμικά, η έλλειψη κοινής γλώσσας δημιουργούσε προβλήματα. Στους Ολυμπιακούς του 1966, η Αγγλία αντιμετώπιζε την Αργεντινή και κατά τη διάρκεια του αγώνα αποβλήθηκε ο αρχηγός των Αργεντινών, Αντόνιο Ρατίν. Ο ίδιος αρνήθηκε να αποχωρήσει, λέγοντας πως δεν καταλάβαινε γιατί. Το γήπεδο ήταν σε σύγχυση και η καθυστέρηση τεράστια.

Παρόντες στον αγώνα ήταν και στελέχη της FIFA, ανάμεσά τους ο Άγγλος διαιτητής Κεν Άστον. Ο Άστον, οδηγώντας προς το σπίτι του στο Λονδίνο μετά τον αγώνα, σταμάτησε σε ένα κόκκινο φανάρι. Εκεί του ήρθε η έμπνευση: γιατί να μην χρησιμοποιηθεί κάτι παρόμοιο και στο ποδόσφαιρο; Το κόκκινο σημαίνει «στάση», το κίτρινο «προσοχή». Είναι παγκοσμίως αναγνωρίσιμα, δεν χρειάζονται μετάφραση, δεν χωράνε παρερμηνείες. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα των καρτών.

Η πρώτη εφαρμογή των κόκκινων και κίτρινων καρτών έγινε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 στο Μεξικό. Ήταν η πρώτη φορά που οι θεατές έβλεπαν καθαρά την ποινή να αποδίδεται με μια απλή, μη λεκτική κίνηση. Η αποδοχή ήταν καθολική. Το σύστημα προσέφερε διαφάνεια, απλότητα και θεατρικότητα – ένας διαιτητής σηκώνει την κάρτα και το κοινό αντιδρά άμεσα. Από τότε, το σύστημα καρτών έγινε βασικό εργαλείο διαιτησίας όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και σε άλλα αθλήματα.

Το κόκκινο και το κίτρινο, όπως τα βλέπουμε στα φανάρια, δεν είναι τυχαία χρώματα. Το κόκκινο έχει τη μεγαλύτερη οπτική ένταση από απόσταση, το κίτρινο τραβά το μάτι και προειδοποιεί. Στο πλαίσιο του αθλήματος, μεταφράστηκαν τέλεια. Το κίτρινο προειδοποιεί, το κόκκινο τελειώνει. Έτσι, μια ιδέα που γεννήθηκε όχι σε γήπεδο αλλά σε φανάρι του Λονδίνου, μετατράπηκε σε μια από τις πιο σημαντικές και αναγνωρίσιμες στιγμές κάθε αγώνα: την κόκκινη κάρτα.

sportime.gr

 

 diodotos-k-t.blogspot.com