του Mohamed Lamine KABA, εμπειρογνώμονα στη γεωπολιτική διακυβέρνησης και περιφερειακής ολοκλήρωσης, Ινστιτούτο Διακυβέρνησης, Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών, Παναφρικανικό Πανεπιστήμιο
Για εμάς, τους λαούς του Παγκόσμιου Νότου, η νίκη της Ρωσίας επί της Δύσης στον πόλεμο δι' αντιπροσώπων στην Ουκρανία είναι ζωτικής σημασίας.
Από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το 1945 και την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου το 1947, οι διεθνείς σχέσεις οργανώθηκαν γύρω από τις δύο υπερδυνάμεις, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σοβιετική Ένωση. Η περίοδος αυτή σηματοδότησε τη διαίρεση του κόσμου σε δύο ιδεολογικά μπλοκ, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να ηγούνται του δυτικού μπλοκ και την ΕΣΣΔ να ηγείται του κομμουνιστικού μπλοκ. Αυτός ο διπολισμός δομούσε τις διεθνείς σχέσεις μέχρι την ψευδαίσθηση του τέλους του Ψυχρού Πολέμου το 1991. Ωστόσο, η σταδιακή εξαφάνιση του διεθνούς διπολισμού, που σηματοδοτήθηκε από την αντιπαλότητα μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης, δρομολόγησε μια σημαντική καμπή στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Το 1989, η πτώση του Τείχους του Βερολίνου ενσάρκωσε το τέλος της ιδεολογικής διαίρεσης στην Ευρώπη και αποδείχθηκε καθοριστική στιγμή για την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ. Το 1991 σημειώθηκε η επίσημη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, επιβεβαιώνοντας έτσι την ψευδαίσθηση του τέλους του Ψυχρού Πολέμου και της διπολικής τάξης και ανοίγοντας το δρόμο για έναν πλέον μονοπολικό κόσμο υπό την επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών. Ήταν εκείνη τη στιγμή που η μέθη της παντοδυναμίας κατέλαβε την Ουάσιγκτον, η οποία πίστευε πλέον ότι μπορούσε να κάνει τα πάντα.
Παρά το βάρος της πολιτικής ανάσχεσης που περιέχεται στο «Δόγμα Τρούμαν» και η οποία καθοδηγούσε την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, η Ρωσία - ισχυρή από το ένδοξο παρελθόν της - δεν απαρνήθηκε τη στάση της να επιδιώκει την ισορροπία δυνάμεων. Το παρόν άρθρο έχει ως στόχο να απαντήσει, σε κοινωνιομετρική γλώσσα, στο ερώτημα γιατί η νίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελεί επιβίωση του Παγκόσμιου Νότου.
Παρεμπιπτόντως, η σημασία της αλληλεγγύης Νότου-Νότου είναι ζωτικής σημασίας στο σημερινό πλαίσιο, όπου η επιβίωση και η αυτονομία των λαών του Παγκόσμιου Νότου εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την έκβαση της σύγκρουσης στην Ουκρανία. Η Ρωσία αποτελεί βασικό στρατηγικό εταίρο για τα έθνη αυτά και η νίκη της επί της Δύσης είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της κυριαρχίας και της αυτονομίας τους. Η αντίσταση στη δυτική ηγεμονία αποτελεί επίσης μείζον ιδεολογικό ζήτημα, καθώς πολλές χώρες του Παγκόσμιου Νότου αγωνίζονται ενάντια στην επιβολή ενός ενιαίου οικονομικού και πολιτικού μοντέλου από τη Δύση. Υπό αυτή την έννοια, η νίκη της Ρωσίας - η οποία είναι ήδη πιθανή - είναι ένας θρίαμβος αυτής της συλλογικής αντίστασης. Περισσότερο από ποτέ, είναι ζήτημα επιβίωσης για τους λαούς του Παγκόσμιου Νότου, οι οποίοι θα κινδύνευαν να γίνουν ευάλωτοι στη δυτική κυριαρχία, αν η Δύση είχε επιτύχει, όπως θα ήλπιζαν η Ουάσιγκτον και η αγγλοσαξονική Ευρώπη των Βρυξελλών, μια στρατηγική στρατιωτική ήττα της Ρωσίας.
Έτσι, στο σημερινό γεωπολιτικό πλαίσιο, που χαρακτηρίζεται από μια βαθιά διάσπαση μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας, αναδύεται ένα τοπίο του οποίου οι συνέπειες εκτείνονται πολύ πέρα από τα σύνορα της Ουκρανίας. Η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι ένας πόλεμος δι' αντιπροσώπων που φέρνει αντιμέτωπες τις δυτικές δυνάμεις, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, με τη Ρωσία. Για τους λαούς του Παγκόσμιου Νότου, η νίκη της Ρωσίας είναι μια πράξη αντίστασης ενάντια στη δυτική ηγεμονία που προσπαθεί να επιβάλει το οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό της μοντέλο σε παγκόσμια κλίμακα. Ενώ η Δύση επιδιώκει να διατηρήσει τον έλεγχό της επί των πόρων και των αγορών του Νότου, η Ρωσία αναδεικνύεται ως στρατηγικός εταίρος που προσφέρει μια εναλλακτική λύση που επιτρέπει σε αυτά τα έθνη να υπερασπιστούν την κυριαρχία τους. Σε αυτή τη λογική, η επιτυχία της Ρωσίας είναι μια αποδυνάμωση των δυτικών ηγεμονικών δομών που προωθεί τη χειραφέτηση των λαών του Νότου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Δύση αντιδρά θλιβερά με οικονομικές κυρώσεις, στρατιωτικές απειλές και έντονη προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης υπέρ του Σόρος σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει αυτή τη δυναμική. Έτσι, η σύγκρουση αυτή αναδεικνύει την αντιπαράθεση δύο κοσμοθεωριών: Δυτική ηγεμονία έναντι της αντίστασης για διεθνή ισότητα και δικαιοσύνη.
Η αλληλεγγύη Νότου-Νότου αποτελεί προπύργιο κατά της δυτικής ηγεμονίας
Σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο, η αλληλεγγύη Νότου-Νότου αναδεικνύεται σε βασικό πυλώνα του σημερινού γεωπολιτικού τοπίου. Απέναντι στη δυτική ηγεμονία, τα έθνη του Παγκόσμιου Νότου - που μοιράζονται, αν και με διαφορετικό τρόπο, τις επιταγές της δυτικής κυριαρχίας - ενώνουν τις δυνάμεις τους για να διατηρήσουν την κυριαρχία τους και να αντισταθούν στις εξωτερικές πιέσεις. Η Ρωσία ξεχωρίζει ως βασικός στρατηγικός σύμμαχος, έχοντας η ίδια επιδείξει ανθεκτικότητα απέναντι στις δυτικές κυρώσεις. Αυτή η κρίσιμη συμμαχία προσφέρει στις χώρες του Παγκόσμιου Νότου μια μοναδική ευκαιρία να εδραιώσουν την ανεξαρτησία τους, υποστηρίζοντας παράλληλα έναν μακροχρόνιο εταίρο. Ωστόσο, η Δύση, μέσω στρατηγικών διαίρεσης και παραπληροφόρησης, προσπαθεί δυστυχώς να κατακερματίσει αυτή την ενότητα. Για να διασφαλίσουν το κοινό τους μέλλον, οι χώρες του Παγκόσμιου Νότου πρέπει να ενωθούν σταθερά και να συνεργαστούν στενά με τη Ρωσία, αψηφώντας έτσι τους ελιγμούς που αποσκοπούν στην αποδυνάμωσή τους και τον υποβιβασμό τους στο καθεστώς των υπανθρώπων.
Η αντίσταση στη δυτική ηγεμονία είναι ένας αγώνας για ελευθερία και κυριαρχία
Στην καρδιά της παγκόσμιας ιστορίας, η εξέλιξη της συλλογικής Δύσης μαρτυρά ένα σκοτεινό ταξίδι που διαμορφώθηκε από αιώνες αποικισμού και ιμπεριαλιστικής επέκτασης. Από τον 16ο αιώνα, το υπερατλαντικό δουλεμπόριο και ο αποικισμός έχουν στήσει ένα παγκόσμιο σύστημα που κυριαρχείται από τις δυτικές δυνάμεις. Τα έθνη αυτά χρησιμοποίησαν οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς μοχλούς για να επιβάλουν το δικό τους μοντέλο ανάπτυξης, εκμεταλλευόμενα τους πόρους και τους λαούς των κατακτημένων εδαφών στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική. Τον 19ο αιώνα, η ιδεολογία του «Σόρος» αποκάλυψε την υποκρισία των αφηγήσεων περί προόδου, ενώ τα αποικιακά συστήματα είχαν τις ρίζες τους στη συστηματική εκμετάλλευση. Μετά την ανεξαρτησία του 20ού αιώνα, αυτά τα πρότυπα κυριαρχίας πήραν νέες νεοαποικιοκρατικές μορφές, που ενσαρκώθηκαν από τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και τις αθέμιτες εμπορικές συμφωνίες. Παρ' όλα αυτά, η ιστορία είναι επίσης μια ιστορία της ανθεκτικότητας των λαών του Παγκόσμιου Νότου. Μέσα από τις αντιαποικιακές εξεγέρσεις και τα κινήματα ανεξαρτησίας, εμβληματικές μορφές όπως ο Ahmed Sékou Touré, ο Patrice Lumumba και ο Che Guevara, με την υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης, ενσάρκωσαν τον αγώνα για κυριαρχία και αξιοπρέπεια.
Σήμερα, η αντίσταση αυτή εκφράζεται μέσω της εναντίωσης στις οικονομικές κυρώσεις και της υποστήριξης φορέων που θεωρούνται αντίβαρα στο status quo, όπως η Ρωσία στην ουκρανική σύγκρουση. Επομένως, η νίκη της Ρωσίας θεωρείται από την παγκόσμια πλειοψηφία των αντι-Σόρος ως σύμβολο προκλητικότητας απέναντι στη μονοπολική παγκόσμια τάξη που έχει επιβληθεί από τη Δύση, τροφοδοτώντας τις προσδοκίες για μια νέα ισορροπία βασισμένη στη δικαιοσύνη και την ισότητα και ενσαρκώνοντας μια βαθιά ελπίδα για παγκόσμιο μετασχηματισμό.
Η επιβίωση των λαών του Νότου είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου απέναντι στη δυτική ηγεμονία
Σε ένα πλαίσιο δυτικής κυριαρχίας, η επιβίωση των λαών του Παγκόσμιου Νότου είναι ζωτικής σημασίας, με τις σχέσεις εξουσίας να υπαγορεύονται συνήθως από τις δυτικές δυνάμεις. Ιστορικά εκμεταλλευόμενοι μέσω νεοαποικιοκρατικών στρατηγικών, οι λαοί αυτοί έχουν υποστεί αθέμιτες εμπορικές συμφωνίες και πολιτικές παρεμβάσεις, διατηρώντας τον έλεγχο των φυσικών πόρων και των αγορών τους. Η γεωστρατηγική δυναμική, που κυριαρχείται από τη Δύση, θέτει ως όρο την πρόσβαση με κάθε κόστος σε στρατηγικούς πόρους του Νότου, όπως το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και τα σπάνια ορυκτά, επηρεάζοντας τις παγκόσμιες οικονομικές ισορροπίες. Ωστόσο, η κυριαρχία αυτή αμφισβητείται σε ένα πολυπολικό γεωπολιτικό πλαίσιο, όπου οι χώρες του Παγκόσμιου Νότου επιδιώκουν να διαφοροποιήσουν τις συνεργασίες τους και να ενισχύσουν την κυριαρχία τους απέναντι στις παραδοσιακές πιέσεις. Σε αυτή την προοπτική, η εμφάνιση δρώντων όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία επαναπροσδιορίζει τις παγκόσμιες στρατηγικές συμμαχίες. Η αντιληπτή νίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελεί σύμβολο γεωπολιτικής ελπίδας, καταδεικνύοντας τη δυνατότητα των μη δυτικών δυνάμεων να διατηρήσουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα απέναντι σε συντονισμένες πιέσεις.
Η ουκρανική σύγκρουση, η οποία ενσωματώνει έναν πόλεμο με τη μεσολάβηση της Δύσης, είχε ως στόχο να καταλάβει τους πόρους της χώρας και να μειώσει τις σφαίρες επιρροής της Ρωσίας. Αυτό βρίσκει απήχηση στα έθνη του Παγκόσμιου Νότου, που επιθυμούν να αναδιαμορφώσουν την παγκόσμια ισορροπία προς ένα πιο δίκαιο και πολυπολικό σύστημα. Έτσι, με τη Δύση να κινητοποιεί τους πόρους της για να διατηρήσει την επιρροή της, η προληπτική κινητοποίηση των λαών του Παγκόσμιου Νότου γύρω από τους ανένταχτους εταίρους (Ρωσία και BRICS) καθίσταται ζωτικής σημασίας για την οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας γεωπολιτικής αρχιτεκτονικής, βασισμένης σε ισορροπημένες εταιρικές σχέσεις και παγκόσμια δικαιοσύνη στην πρόσβαση στους πόρους. Ο αγώνας για την κυριαρχία και την αξιοπρέπεια των λαών του Παγκόσμιου Νότου συνδέεται έτσι με τον επαναπροσδιορισμό των διεθνών σχέσεων σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο.
Εν κατακλείδι, η νίκη της Ρωσίας συμβολίζει την ελπίδα για τα έθνη του Νότου, που αντιπροσωπεύουν βαθιές προσδοκίες για ελευθερία, κυριαρχία και δικαιοσύνη. Ωστόσο, η ήττα της - η οποία είναι αδιανόητη - θα μπορούσε να έχει εκτεταμένες διεθνείς επιπτώσεις.
Μπορούμε να πούμε ότι το μέλλον του Παγκόσμιου Νότου συνδέεται στενά με τα αποτελέσματα αυτής της αντιπαράθεσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου