ΑΓΩΝΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΛΟΒΟΤΟΜΗΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ - Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

Σχολιασμός του Διονύση Κλαδά ('Μποτίλια στο Πέλαγος') για τις κινητοποιήσεις  αγροτών κ.ά. ανα την Ελλάδα, και όχι μόνο.. 

 

Την σημαντικότερη διαπίστωση σχετικά έκφρασε ένας αγρότης σε πρόσφατο αποκλεισμό κεντρικής αρτηρίας (μπλόκο): "Κατάφεραν να μάς ενώσουν".

Αυτή η διαπίστωση έχει εξέχουσα σημασία και αξίζει μια αναφορά, πέρα από τις προφανείς αιτίες, που επέφεραν αυτήν την ενότητα και στις βαθύτερες αιτιάσεις της, καθότι αυτή η ενότητα, ως έχουσα διπλή αφετηρία, συνιστά και εντονότατο ΔΙΠΛΟ κίνδυνο για τα θεμέλια τού κατεστημένου.

Ο προφανής λόγος που ενώνει πλέον τόσο τα λαϊκά, όσο και τα μεσοαστικά στρώματα, με εξαίρεση την άκρως διεφθαρμένη αλήτ και τον προσαρτημένο σε αυτήν αντικοινωνικό συρφετό, είναι η ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ που δέχεται η ΒΑΣΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ τής μεγάλης πλειοψηφίας, ως ακραία κορύφωση τής μνημονιακής λαίλαπας. Η διαδικασία εξαγοράς τής κοινωνικής συναίνεσης, που επιτεύχθηκε από το σύστημα στις δεκαετίες 80 και 90 με οικονομικές παροχές, αφειδώς προωθούμενη δανειοδότηση, εκτεταμένη παροχή θέσεων απασχόλησης στον υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα σε πελατειακή βάση, στρεβλή υπερανάπτυξη τού τουρισμού, που προσέδωσε μονοδιάστατη οικονομία και φετιχισμό τού μπετόν σε πλείστες περιοχές και την πιπίλα τής μιντιοκρατίας και τού αμοραλισμού, αντικατέστησε στην συνέχεια η πολιτική τού καρότου και τού μαστίγιου, που κατέληξε πλέον στην επιβολή τού ρόπαλου με καρφιά. Αυτή η πορεία είναι αποτέλεσμα συστημικής στρατηγικής επιλογής. Η αναφορά στην επιλογή αυτής τής στρατηγικής, που έχει βαθύτερες αιτιάσεις, ως "οικοδόμηση τής αποδόμησης" είναι σύνθετο ζήτημα και δεν μπορεί να προσεγγιστεί εδώ επί τού παρόντος. Βασικό είναι, ότι η απόληξή της σείει τα θεμέλια τού συστήματος και κορυφώντας τήν κοινωνική δυσαρέσκεια, οδηγεί σε τριγμούς με έντονες εξεγερσιακές διαδικασίες.

Όμως ανέκαθεν το σύστημα έχει αναπτύξει τρόπους και πρακτικές, όχι μόνον να μπορεί να εκτονώνει εξεγερσεις που εκδηλώνονται, αλλά συχνά είναι σε θέση να καναλιζάρει τέτοιες πορείες και να τις διοχετεύει σε κατευθύνσεις που αυτό επιλέγει, ώστε να τις εκμεταλλεύεται με στόχο την ενίσχυση τής μεσοπρόθεσμης κατισχύσεώς του. Πλην όμως, στην τρέχουσα φάση δεν μπορεί να ισχύσει αυτή η πρακτική, λόγω τής δεύτερης αιτίας, στην οποία έχει οδηγήσει η συστημική ιδιοδυναμική στην διαμόρφωση αυτής τής ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.  

Η δεύτερη αιτία , που οδήγησε στην διαμόρφωση αυτής τής ενότητας, ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ και είναι αποτέλεσμα ενδογενών διαδικασιών τού συστήματος, που μακροπρόθεσμα το ναρκοθέτησαν από δική του αναπόφευκτη επιλογή και το οδηγούν σε μοιραία αδιέξοδα, που διαφαίνεται ότι δεν θα καταφέρει να ξεπεράσει. Οι ινστρούχτορες τού συστήματος, που διαμόρφωσαν μετά την μεταπολίτευση τις συστημικές επιλογές, δεν μπόρεσαν να διακρίνουν τις μακροπρόθεσμες συνέπειες που επέφεραν αυτές και κυρίως το βάθος αυτών των συνεπειών στην διαμόρφωση τής κοινωνικής συνείδησης.

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΠΕΛΕΞΕ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΪΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΡΙΣΜΟΥ. Το σύστημα θεώρησε, ότι επιβάλοντας έντεχνα την χρεωκοπία ΟΛΩΝ των πολιτικών ιδεολογιών και οραμάτων, θα οδηγούσε την κοινωνία σε συνειδησιακή αγκύλωση, αμηχανία φρονήματος, στέρηση τής ελπίδας για διέξοδο και πολιτική απραξία. Πλην όμως, η ιδεοληψίες, τις οποίες το σύστημα είχε ως υποτιθέμενες ιδεολογίες συγκροτήσει και προωθήσει, είχαν επιφέρει μια παραταξιακή πόλωση στο κοινωνικό σώμα, καθιστώντας εύκολη την χειραγώγησή του, βάσει τού "διαίρει και βασίλευε". Έτσι, η εν δυνάμει έρπουσα πολωτική τάση μεταξύ εξουσιαζόντων και εξουσιαζομένων είχε αλλοτριωθεί, μετατρεπόμενη σε πόλωση μεταξύ ετεροφρονούντων κοινωνικών στρατοπέδων.

Αυτή η πόλωση αποτέλεσε την βάση τής πολιτικής ηγεμονίας τού συστήματος, που τού παρείχε τις προϋποθέσεις να άγεται και να φέρεται η κοινωνία, αναλωνόμενη σε αδιέξοδες, ανούσιες, ανόητες και καταστροφικές συγκρούσεις, που στο παρελθόν προσέλαβαν χαρακτήρα εμφυλιοπολεμικών διενέξεων, επιφέροντας μεγάλα χάσματα σε βάρος τής κοινωνικής συνοχής.

Το "τέλος των ιδεολογιών" με την πλήρη απογοήτευση τής λαϊκής βάσης από το ισχύον πολιτικό κατεστημένο κάθε είδους, χρώματος και κοπής, με εξαίρεση τα κομματόσκυλα, τούς κολαούζους και όσους παραμένουν αμετανόητοι και σχηματικά προσκολλημένοι σε παρωχημένα απόβλητα τού παρελθόντος, οδήγησε ΣΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ των κοινωνικών εξεγέρσεων που εκδηλώνονται στην τρέχουσα φάση και που είναι αναμενόμενο να ενταθούν μέχρι πιθανών ανεξέλεγκτων καταστάσεων.
΄Έτσι, η ιδιοδυναμική τού συστήματος, το οδήγησε μοιραία στην εκδήλωση τής πάγιας αρχής, ότι οτιδήποτε υφίσταται, υπόκειται σε αρχή, μέση και τέλος.

Βεβαίως, δεν είναι δυνατόν να διακρίνουμε στην οποιαδήποτε εξεγερσιακή διαδικασία αφ' εαυτής, διαστάσεις επιβολής κατάρρευσης στο σύστημα. Για να επέλθει κάτι ανάλογο, υφίστανται συγκεκριμένες υποκειμενικές προϋποθέσεις, που σχετίζονται με ύπαρξη συγκεκριμένου προγράμματος, οργανωτικές δομές, συγκρότηση συνεκτικής πνευματικής και επιτελικής πρωτοπορίας κλπ.
Πλην όμως, η κατάσταση που έχει επέλθει, είναι άκρως κρίσιμη για το σύστημα, διότι το βάθος των ζυμώσεων που έχουν γίνει, δεν περιορίζεται στην σφαίρα τής κοινωνικής συνείδησης, αλλά επεκτείνεται σε βάθος ΠΟΥ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΗΝ ΙΣΧΥΟΥΣΑ ΨΥΧΟΣΥΝΘΕΣΗ ΚΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗ ΒΑΣΗ, που έχει επιβληθεί εδώ και χιλιετίες.

Η βασικότερη συνέπεια τής πολιτικής πόλωσης, που έχει εδώ και αιώνες επιβληθεί, έγκειται, όπως έχως ναπτύξει σε προηγούμενες αναφορές, στην λοβοτομή τού ανθρώπινου εγκεφάλου, και κατά συνέπεια ΕΧΕΙ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ.

Στο αριστερό ημισφαίριο (λοβό) τού εγκεφάλου εδράζεται η εστίαση στο συγκεκριμένο και ως εκ τούτου η πρόσληψη και η αντίληψη τού ατομικού. Ενώ στον δεξιό λοβό προωθείται αισθητηριακά η συνολική εικόνα, που περιβάλλει κάθε τι συγκεκριμένο, όπως ανέπτυξε σε λειτουργικό βάθος ο εξαίρετος νευροψυχολόγος Ian Mc Gilchrist. 

Η δεξιά ιδεολογία απολυτοποιεί την ατομική πρωτοβουλία, ενώ η ιδεολογία τής αριστεράς απολυτοποιεί την συλλογικότητα, αποπέμποντας τον "φιλελευθερισμό" ως δήθεν μικροαστικό κόμπλεξ. Έτσι, η επιβολή τής παραταξιακής νοοτροπίας προάγει την εγκεφαλική λοβοτομή.

Και δεν είναι τελικά πρώτος ο Mc Gilchrist, αυτός ο οποίος ενέτριψε διεξοδικά στην λειτουργία των εγκεφαλικών δομών. Ήδη ο ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ στο έργο του "ΠΕΡΙ ΦΥΣΙΟΣ" (ή «Περί Φύσεως»), στο οποίον πραγματεύεται με ριζοσπαστικότατο τρόπο το ζήτημα τής ΛΟΓΙΚΗΣ, υπεισέρχεται με την συμβολική γλώσσα τής Προσωκρατικής φιλοσοφικής ποίησης εκτός των άλλων και στην καταστροφική επίδραση που έχει η λοβοτομή, την οποίαν προωθούσαν τουλάχιστον από τότε τα εξουσιαστικά κατεστημένα. 

Η διαδικασία επιβολής τής λοβοτομής και ο αγώνας για την κατάργησή της σφραγίζουν την σύνολη πορεία τής ανθρώπινης ιστορίας, όπου οι ελληνόφωνοι έχουν διεξάγει πρωταγωνιστικό ρόλο για την επιβολή της και οι Έλληνες για την κατάργησή της. Χωρίς την κατανόηση αυτής τής προβληματικής και την συστηματική της ιστορική αναψηλάφηση, δεν είναι δυνατόν να καταστεί κατανοητό το βάθος των συγκρούσεων, που διεξήχθησαν στην Κλασσική Ελλάδα, στην Ρωμανία (Βυζάντιο) και στην Αναγέννηση στην Δύση, αλλά ούτε και στα πλαίσια τής σύγχρονης ιστορίας (σύγκρουση Ρωσίας - ΝΑΤΟ, δεδομένου ότι η Ρωσία είναι πιστό τέκνο τού Ελληνικού Πνεύματος). 

Ο διάλογος τού Πλάτωνος "Παρμενίδης" δεν έχει καταστεί κατανοητός από την συντριπτική πλειοψηφία των μελετητών, ενώ η σύγχυση σε κάποιους από αυτούς, φτάνει μέχρι να αμφισβητούν την πατρότητα αυτού τού διαλόγου από τον Πλάτωνα, ένεκα μη κατανόησης. Εννοείται, ότι η αναλυτική παρέμβαση επί τού θέματος είναι ζωτικής σημασίας και υπόσχομαι ότι θα γίνει σύντομα.
 

Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, που πραγματώνουν οι αγρότες, οι οδηγοί ταξί και οι αλιείς στις πρόσφατες εξεγέρσεις αποτελεί έμπρακτη γροθιά στο στομάχι τής λοβοτομής, που έχουν επιβάλει από αρχαιοτάτων χρόνων τα κρόνια ιερατεία. Αυτή αποκαθιστά ΕΜΠΡΑΚΤΩΣ σημαντικά ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ, εισάγοντας σε μια νέα αντισυστημική νοοτροπία, η οποία αναμένεται να συμβάλλει αποφασιστικά ως πρακτική στούς αγώνες για κοινωνική, ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΝΟΗΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, πετώντας στα άχρηστα τα καλαμπαλίκια τής προωθούμενης κοινωνικής δυστοπίας.

 
 

(ο σχολιασμός εδώ)

Διόδοτος