Ποιοί και γιατί αρνούνται την έναρξη του Αγώνα την «25η Μαρτίου»; Τι κρύβεται πίσω από αυτή την ημερομηνία και γιατί θέλουν να την εξαφανίσουν οι «Εκσυγχρονιστές»!

 γράφει ο Πύρινος Λόγιος

Ποιοί και γιατί αρνούνται να δεχθούν την 25η Μαρτίου ως ημερομηνία έναρξης του Αγώνα; Ποιοί προσπαθούν να δολοφονήσουν συνειδητά και με σταθερά βήματα το Έθνος των Ελλήνων, ξεκινώντας πρώτα από την Ιστορία του; Γιατί οι σύγχρονοι ιστορικοί ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ μια σημαδιακή και λίαν σημαντική ημερομηνία που καθόρισε την μετέπειτα πορεία του Γένους μας; Τι θα μπορούσε να συμβεί αν η ημερομηνία έναρξης του Αγώνα ήταν η…22η Φεβρουαρίου ή ακόμη και αυτή της 23ης Μαρτίου και όχι αυτή της 25ης Μαρτίου; Τι το τρομακτικό κρύβεται πίσω από μια διεθνή Συνομωσία εναντίον του Ελληνικού Έθνους; Ποιούς ή τι φοβούνται και τρέμουν; Τελικά, με ποιόν τρόπο εκδικείται η Ιστορία τους βέβηλους;

Σ’ όλη μου τη ζωή προσπαθούσα να παραμείνω αλώβητος από τις υπόγειες μεθοδεύσεις όσον αφορά την Ιστορία. Κι αυτό διότι η Ιστορία διδάσκει το παρελθόν ενός λαού, προετοιμάζοντας τον για το μέλλον. Κι εγώ επέλεξα να είμαι «απόστολος» στην υπηρεσία της, χωρίς συμβιβασμούς και «εκσυγχρονισμούς».

Αν κάποιος αλλοιώσει την αλήθεια του παρελθόντος, καταφέρνει να αλλοιώσει και την ίδια τη μοίρα ενός λαού. Κι αυτό το βλέπουμε να διαδραματίζεται σήμερα ολοφάνερα και σε όλη του τη φρικιαστική «μεγαλοπρέπεια».

Αν υπήρχε η ιστορική αλήθεια ως αρωγός, σήμερα δεν θα μπορούσε να υπάρξει ως κρατίδιο η …»Βόρεια Μακεδονία». Θα ήταν αδύνατον. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει «τουρκικόν έθνος». Θα ήταν επίσης αδύνατον. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει… «ουκρανικόν έθνος» (για να είμαστε και επί των ημερών) το οποίο «κινδυνεύει» με εξαφάνιση λόγω της «κακής» Ρωσίας…

‘Αβαλα-μαντάβαλα ατάκτως ειρημένα, σαν τις μπουλντόζες του Πατούλη…

Εν πάσει περιπτώσει. Κάποιοι κάνουν τη δουλειά τους για την οποία πληρώθηκαν και εξακολουθούν να πληρώνονται αδρά κι εμείς κάνουμε τη δική μας δουλειά, η οποία είναι ταγμένη στην υπηρεσία του Γένους και του Έθνους μας. Και το καλό που μας θέλω, να τη κάνουμε σωστά.

Το σημερινό, ας το πούμε, επετειακό άρθρο – ετεροχρονισμένο βέβαια, αλλά γι αυτό δεν ευθύνομαι αποκλειστικά εγώ αλλά οι περιστάσεις – έχει να κάνει με μια κραυγαλέα αντεθνική προσπάθεια ορισμένων γνωστών/αγνώστων κύκλων, συμβάλλοντας έτσι στην πλήρη αποδόμηση των ιερών και οσίων – όσον έχουν απομείνει τουλάχιστον ακόμη όρθια – με σκοπό την αλλοτρίωση και ως εκ τούτου ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ του Ελληνικού Έθνους. Απόψε, θα τους αποκαλύψω και θα στηλιτεύσω – για πολλοστή φορά – τους ανίερους και μισαρούς σκοπούς τους. Τι συμβαίνει λοιπόν με την 25η Μαρτίου ως ημέρας εορτής της Εθνικής Παλιγγενεσίας; Ποιός ή ποιοί θέλουν να την αποδομήσουν; Τι θέλουν να πετύχουν με αυτό; Ποιός ωφελείται; Ερωτήματα που θα προσπαθήσω να απαντήσω όσο μπορώ πιο πειστικά, αποκαθιστώντας της ιστορική αλήθεια.

Το θέμα δυστυχώς, δεν ξεκινάει από τα σημερινά χρόνια μας. Είναι πολύ παλιό. Και επίσης δυστυχώς, έχει να κάνει με το νέο ελληνικό κράτος που συνεστήθη μετά την ήττα στη Μικρασία και την συνθήκη της Λωζάννης που την ακολούθησε.

Η… «ανατριχιαστική» ημερομηνία της 25ης Μαρτίου

Μια…περίεργη κατάσταση, άρχισε να δημιουργείται μετά από εκείνη την αποφράδα εποχή της Μικρασιατικής Καταστροφής και της Συνθήκης της Λωζάννης που την ακολούθησε. Ο Βενιζέλος, είχε πάψει…ξαφνικά να ενδιαφέρεται για το λεγόμενο «Εθνικό Σχέδιο» ή αλλιώς «Μεγάλη Ιδέα» ή απλά δεν…ενδιαφερόταν ποτέ; Διότι οι υποχωρήσεις που έκανε ως ηγέτης της Ελλάδας ως προς τις επιταγές των… «συμμάχων» ήταν τουλάχιστον τραγικές. Παραχωρήθηκε π.χ τελικά η Βόρειος Ήπειρος στους Αλβανούς (επίσης νεοσύστατο «προτεκτοράτο» της Ιταλίας), παραχωρήθηκαν τα από τους Βαλκανικούς Πολέμους απελευθερωθέντα νησιά μας Ίμβρος και Τένεδος, καθώς και η Ανατολική Θράκη, η οποία επίσης είχε παραχωρηθεί στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα του Α’ ΠΠ και που στο μεταξύ είχε μεταμορφωθεί σε έναν πραγματικό παράδεισο από τους Έλληνες κλπ. Και όχι μόνον αυτά.

Υπήρχαν κι άλλα, τα οποία ακολούθησαν μέσα σε αυτόν τον απίστευτο κατήφορο.

Ξαφνικά, απαγορεύτηκε για τουλάχιστον μισό αιώνα (60 χρόνια για την ακρίβεια) να μιλάει κάποιος επίσημα, είτε σε μορφή επίσημης Ιστορίας είτε απλά ως…παραιστορία, για τα αίτια και την ολοκλήρωση του εγκλήματος της Μικρασιατικής Καταστροφής, μιας καταστροφής που επέφερε (προσώρας) την καταστροφή του Μείζονος Ελληνισμού και τον περιόριζε στα πολύ στενά πλαίσια ενός μικρού κρατιδίου στο ακροτελεύτιο σημείο της Βαλκανικής.

Για ποιό λόγο άραγε; Γιατί είχε δεχτεί η Ελλάδα μια τέτοια προκλητική και απαράδεκτη συμφωνία;

Στο άκουσμα της είδησης, όλοι οι Έλληνες ανέκραξαν με μια φωνή:

«Φραγκέψαμε»!

Και είχαν απόλυτο δίκιο.

Βεβαίως, της συνθήκης της Λωζάννης, είχε προηγηθεί η αποδοχή εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας και της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας κάτι εξ’ ίσου τρομακτικό: Την εισδοχή από το Ιουλιανό ημερολόγιο (το οποίο ίσχυε τόσο στην Ρωμαϊκή όσο και στην μετέπειτα Αυτοκρατορία της Κων/πολης (Ανατολική Ελληνική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία) καθώς και σε όλα τα Ορθόδοξα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης) στο Γρηγοριανό ημερολόγιο, το οποίο ήταν «εφεύρεση» – πάλι – του Βατικανού, μέσα από την προσπάθεια του να αλώσει από την…πίσω πόρτα (παλιά του τέχνη-κόσκινο) την «μισητή» και «αιρετική» ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, που αντιστεκόταν σθεναρά σε ό,τι είχε να κάνει με τις δογματικές αλλοιώσεις που είχε επιβάλλει η καρλομαγνική ψεύτο-ρωμαϊκή αυτοκρατορία των Γερμανών. Έχοντας ήδη – με τις ευλογίες των προτεσταντών – αλωθεί η Ρωσία από την μαρξιστική-κομμουνιστική ιδεολογία επιβάλλοντας την αθεΐα, σειρά μάλλον είχε και η καταβεβλημένη Ελλάδα να υποκύψει.

Θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο σχετικά με το ζήτημα αυτό, το οποίο ήταν (και είναι ακόμη) υψίστης εθνικής και θρησκευτικής σημασίας, γιατί στις μέρες που ζούμε του Ανάποδου Κόσμου, όλα αποκτούν την πραγματική σημασία τους και γίνονται αντιληπτοί οι πραγματικοί λόγοι για την επιβολή τους.

Πάμε παρακάτω.

Παράλληλα όμως με τη Συνθήκη της Λωζάννης και την εισδοχή στο Γρηγοριανό ημερολόγιο, ανοίγει επίσης αίφνης, άλλη μια πληγή για τον Ελληνισμό, το λεγόμενο «Μακεδονικό» ζήτημα, το οποίο ενισχύει και διαδίδει μέσα από το επίσημο έντυπο του, τον «Ριζοσπάστη» το νεοσύστατο ΚΚΕ (είχε-δεν είχε πέντε χρόνια ζωής μόλις) με ντροπιαστικά προπαγανδιστικά ρεπορτάζ για το… «έγκλημα» της καπιταλιστικής Ελλάδας! Συγκεκριμένα, στις 11 του Δεκέμβρη του 1924, αναρτάται στον Ριζοσπάστη ένα εμετικό «μανιφέστο» για το…»Μακεδονικό Ηφαίστειο»(!) γράφοντας μάλιστα ανορθόγραφα και την ίδια τη λέξη «Ηφαίστειο», αντικαθιστώντας τον δίφθογγο «ει» με το σκέτο «ι».

Συντάκτης του κειμένου και Αρχισυντάκτης της εφημερίδας, είναι ο…μετέπειτα «κορυφαίος» (όπως χαρακτηρίστηκε αργότερα από τους «εκσυγχρονιστές») ιστορικός Γιάνης Κορδάτος (με ένα νί κι αυτός, όπως ο συνονόματος του Βαρουφάκης! Τυχαίο;)

Τι έκανε λοιπόν αυτός ο σβίγκος;

Στο έργο του «Η Κοινωνική Σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως», γράφει γενικώς και αορίστως πως: «Η Επανάστασις θα ήρχιζε κατά τας αρχάς του 1821 και θα ήτο γενική» παραλείποντας εντέχνως να αναφέρει την ακριβή ημερομηνία που είχε οριστεί από την Φιλική Εταιρεία και τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και που αυτή ήταν η «25η Μαρτίου».
Το ίδιο ακριβώς κάνει και όταν αναφέρεται στην αποστολή του Παπαφλέσσα στην Πελοπόννησο (κατ’ εντολήν του Αρχηγού Υψηλάντη και τη σύμφωνη γνώμη των Περραιβού, Αναγνωσταρά, Αναγνωστόπουλου), ο οποίος, καθώς λέει ο Κορδάτος, «ενεργούσε σύμφωνα με τας εντολάς που του έδωσεν η Φιλική Εταιρία και ήτο αποφασισμένος να τα παίξει όλα για όλα δια να μείνει πιστός και να εκτελέσει τας εντολάς που έλαβε».

Για ημερομηνία, ούτε κίχ!

Ο κομμουνιστής και στέλεχος του ΚΚΕ και όχι μόνο (υπήρξε στέλεχος ό,τι σοσιαλιστικού-κομμουνιστικού κόμματος υπήρξε στην Ιστορία της Ελλάδας από το 1918 και εντεύθεν, δηλαδή του ΣΕΚΕ (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας, του ΚΚΕ του ίδιου και αργότερα της ΕΔΑ του Ηλία Ηλιού) δεν σταμάτησε εκεί. Προχώρησε…κι άλλο!

Αφού κατόρθωσε να …συγκινήσει(!) όλους τους αριστερίζοντες, αριστεριστές και νεοκομμουνιστές «εκσυγχρονιστές» Έλληνες, προσπαθεί να υλοποιήσει την μεγάλη του προσδοκία στο να συγγράψει ένα έργο που θα περιελάμβανε όλη την Ιστορία της Ελλάδας, όπως βέβαια την έβλεπε αυτός από τη δική του σκοπιά. Δεν πρόλαβε όμως, αλλά…το υλοποίησαν άλλοι το «μεγαλειώδες» αυτό «επίτευγμα» στα μέσα της δεκαετίας του ’80, αναγάγοντας την «Ιστορία» αυτή ως …το πλέον… «έγκυρο ιστορικό ντοκουμέντο» το οποίο επικαλούνταν μέχρι και…ακαδημαϊκοί καθηγητές και το σύστηναν στους φοιτητές τους (εγώ δεν μάσησα πάντως τότε, είχα τους καλύτερους τέτοιους, δόξα τω Θεώ).

Λεπτομέρεια: Το έργο του Κορδάτου υποστηρίχθηκε και από το νεοσύστατο τότε ΕΛΙΑΜΕΠ!

Τι λέει λοιπόν ο Κορδάτος στην «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας» του στη συνέχεια;

Ότι με λίγα λόγια, ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ συγκεκριμένη ημερομηνία για την έναρξη του Αγώνα και ότι «η ημερομηνία της 25ης Μαρτίου, υπήρξε αποτέλεσμα…παρεξηγήσεων λόγω της συνάντησης που είχε ο Δεσπότης Π.Π.Γερμανός με τους πρόξενους της Γαλλίας και της Αγγλίας (Ερνστ Πουκεβίλ και Λόρντ Γκρίν αντίστοιχα) την ίδια μέρα (25η Μαρτίου 1821) και αφού είχε απλά κηρύξει την έναρξη του Αγώνα μέσα στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου Πατρών. Η…Αγία Λαύρα και η μονή της, πήγε απλά…περίπατο.

Ο Κορδάτος επίσης αποσιωπεί την ημερομηνία αυτή αλλοιώνοντας τα γραφόμενα του αυτόπτη μάρτυρα Φωτάκου Χρισανθόπουλου, υπασπιστή του Κολοκοτρώνη και γραμματικού του, γράφοντας πως «Η Αρχή ( δηλαδή της Φιλικής Εταιρίας) έγραψε και στον Κανέλλο Ντεληγιάννη, που ήταν από τους πρώτους του Μοριά και τον καλούσε μαζί με τ’ αδέρφια του να συντρέξουν και πρωτοστατήσουν στον Ιερό Αγώνα» ενώ θα έπρεπε να γράψει αυτό που καταμαρτυρά ο Φωτάκος, ο άνθρωπος που κόμισε στον Δεληγιάννη το εν λόγω μήνυμα: Ότι, δηλαδή, η Φιλική Εταιρία διασάλπιζε πως «η ορισθείσα ημέρα της επαναστάσεως ήτο η 25 Μαρτίου του επιόντος έτους 1821» και τίποτε άλλο!

Ο Κορδάτος λοιπόν ψεύδεται ασυστόλως και κάνει ό,τι είναι δυνατόν όχι για να φέρει στο φως την ιστορική αλήθεια, μα για να ρίξει στο σκοτάδι την 25η Μαρτίου .

Γιατί;

Για την Ιστορία, να αναφέρω πως τόσο ο Νικόλαος Σπηλιάδης (Πληρεξούσιος από τη κυβέρνηση Καποδίστρια στην Δ’ και Ε’ Εθνοσυνέλευση και συγγραφέας Απομνημονευμάτων της Επανάστασης) όσο και ο Δημήτριος Αργυρόπουλος (που είχε κηρύξει την Επανάσταση στη Μολδοβλαχία κατ’ εντολή του Υψηλάντη) αναφέρουν αμφότεροι ΡΗΤΑ την ημερομηνία της 25ης Μαρτίου ως ημέρα επίσημης έναρξης του Αγώνος. Ο μεν Σπηλιάδης στον Α’ Τόμο των Απομνημονεύματων του καταγράφει ρητά πως «την 25η Μαρτίου, ως ημέραν προσδιωρισμένην να λάβωσι τα όπλα πανταχού οι Έλληνες», ο δε Αργυρόπουλος αναφερόμενος στον Παπαφλέσσα γράφει: «Ούτος, όθεν διήρχετο διέσπειρε τας επαναστατικάς του ιδέας προσθέτων συνάμα ότι η 25 Μαρτίου ήτο υπό της Εταιρείας προσδιωρισμένη ημέρα προς έναρξιν τη Επαναστάσεως».

Η Ιστορία εκδικείται, έτσι δεν είναι;

Ένας άλλος, επίσης «της…»σοβαρής» και «εκσυγχρονιστικής» σχολής, ο Δημήτριος Φωτιάδης στο έργο του «Η Επανάσταση του 1821» κάνει επίσης…γαργάρα το θέμα της ημέρας της έναρξης του Αγώνα. Αναφερόμενος στην σύσκεψη της Βοστίτσας, όπου ο Παπαφλέσσας συνάντησε τους προκρίτους και κοτζαμπάσηδες της Πελοποννήσου δηλ τον Λόντο, τον Δεσπότη Γερμανό και άλλους, γράφει το ανακριβέστατο ότι σε εκείνη τη σύσκεψη αποφασίστηκε η…αναβολή της Επανάστασης, χωρίς επίσης να καθορίζει την ημερομηνία η οποία θα ήταν η αναβαλλόμενη.

Ο Χρυσανθόπουλος όμως, μαρτυρά την αλήθεια με απόλυτη ακρίβεια:

«Κατά πρότασιν του Φλέσα απεφάσισαν να κοινοποιήσουν τον σκοπόν της συνελεύσεως εις όλους τους αδελφούς της εταιρίας και εις τους αρχιερείς, και να παίξουν τα πράγματα όπως δυνηθούν με την εξουσίαν, ώστε να μακρύνουν τον καιρόν, αλλ’ η ετοιμασία να εξακολουθή δραστηρίως δια την επανάστασιν, επειδή είχον έλθει πολλοί απ’ έξω Πελοποννήσιοι προς τον σκοπόν τούτον, και η επανάστασις ήτον αδύνατον να βραδύνη περισσότερον της ορισθείσης ημέρας, ήτοι της 25 Μαρτίου».

Οι… «απ’ έξω» που γράφει ο Φωτάκος, εννοεί όσους είχαν καταφύγει στα Επτάνησα ή όπου αλλού, δηλαδή στο εξωτερικό με λίγα λόγια, οι οποίοι έπρεπε να γυρίσουν πίσω για να συμμετάσχουν στην Επνάσταση. Και ένας από αυτούς, ήταν και ο Κολοκοτρώνης.

Ο Φωτιάδης μιλώντας γι’ αυτόν, αναφέρεται στο «γράμμα που πήρε από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη να ετοιμαστεί για το σηκωμό». Δεν κάνει όμως ούτε νύξη για την 25η Μαρτίου!

Ο Κολοκοτρώνης όμως, ήταν σαφέστατος (δια μέσου του Φωτάκου):

«Εις τα ’20 με ήλθον γράμματα από τον Υψηλάντη δια να είμαι έτοιμος, καθώς και όλοι οι εδικοί μας. 25 Μαρτίου ήτον η ημέρα της γενικής επαναστάσεως.»

Άλλος ένας του…ανέμου του αριστερισμού που έπνεε με ορμή σχεδόν όλον τον 20ό αιώνα, ήταν και ο πασίγνωστος Τάσος Βουρνάς, ιστορικός κι αυτός και μαζί και δημοσιογράφος – ποιάς εφημερίδας λέτε; – μα φυσικά της «Αυγής», ακολουθεί κι αυτός με συνέπεια την ίδια γραμμή αποσιώπησης. Και δε διστάζει να το κάνει ακόμη και στο σημείο εκείνο που μας πληροφορεί ότι ο Κολοκοτρώνης στις αρχές Ιανουαρίου πέρασε από τη Ζάκυνθο στο Μοριά «ειδοποιημένος από τον παράνομο μηχανισμό των Φιλικών (…) Ο Κολοκοτρώνης πραγματώνει συγκεντρώσεις καπεταναίων από τη Μεσσηνία, το Μιστρά, το Λιοντάρι, την Καρύταινα, την Τριπολιτζά και τους ενημερώνει για τον επικείμενο αγώνα, ζητώντας τους να ’ναι έτοιμοι ‘‘στο φτερό’’ και να πάρουν τα όπλα μόλις τους δοθεί το σύνθημα». Ο τύπος αυτός με την…τραγιάσκα,απηχεί εδώ τα λόγια του Κολοκοτρώνη, που παρέθεσα πιο πάνω. Αλλά ενώ ο Γέρος του Μοριά στην παράγραφο εκείνη αναφέρεται δυο φορές στο ορόσημο της 25ης Μαρτίου, ο Βουρνάς με πάσα επιμέλεια το κάνει…επίσης γαργάρα!

Μα…κι αυτός; Μα γιατί;

Και να μη σας …ζαλίζω περαιτέρω, στην όλη αυτή «Συνομωσία της Σιωπής» συνέβαλαν τόσο η Ιστορία του Νέου Ελληνισμού των εκδόσεων «Ελληνικά Γράμματα» (ο διευθυντής της έκδοσης, ιστορικός Βασίλης Παναγιωτόπουλος και ο συντάκτης του αρμόδιου κεφαλαίου Στέφανος Παπαγεωργίου πρόσφεραν …δημόσια στήριξη(!) στο ανεκδιήγητο βιβλίο ιστορίας της Ρεπούση!) όσο και ο Βασίλης Κρεμμυδάς στον εισαγωγικό του τόμο στην «Ιστορία» του Σπύρου Τρικούπη που εξέδωσε το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, αποφεύγει επιμελώς οιαδήποτε αναφορά στην ιστορική αυτή ημέρα, παρ’ όλο που η ανάπτυξη του θέματός του επέβαλλε, για λόγους στοιχειώδους πληρότητας, να αναφερθεί στην 25η Μαρτίου, για να εξηγήσει αυτό που γράφει: Πώς, δηλαδή, συνέβη και «η Επανάσταση στη νότια Ελλάδα άρχισε σχεδόν ταυτόχρονα και από πολλά σημεία (πράγμα που) αποδεικνύει την άρτια προετοιμασία και οργάνωση που είχε κάνει η Φιλική Εταιρία». Η απόκρυψη της αλήθειας αυτής καθίσταται ακόμη πιο καταδικαστέα, επειδή το βιβλίο του Κρεμμυδά αφ’ ενός μεν είναι έκδοση της Βουλής των Ελλήνων, και αφ’ ετέρου επειδή ο Τρικούπης – στο έργο του οποίου μάς εισάγει το σύγγραμμα του Κρεμμυδά – αναφέρεται ξεκάθαρα στην ιστορική σημασία της 25ης  Μαρτίου.

Όλοι αυτοί και άλλοι τόσοι (ανέφερα του πιο σημαντικούς από τους «ιστορικούς» αυτούς, συμμετείχαν στην απόκρυψη της ημερομηνίας αυτής), διαμόρφωσαν την σημερινή κατάσταση της αλλοιωμένης Ιστορίας, με την «σιωπηρή» στήριξη τόσο της Ακαδημίας Αθηνών, όσο και των…πολιτικών ταγών, ιδίως αυτών της λεγόμενης «Μεταπολίτευσης».

Ο μόνος που διασώζεται, είναι ο μέγιστος (κατ’ εμέ) πανεπιστημιακός δάσκαλος και μεγάλη μορφή των Γραμμάτων και διατελέσας Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κων/νος Τσάτσος. Ο Τσάτσος, σε μια ημερίδα που είχε διοργανώσει η ίδια η Ακαδημία Αθηνών τον Απρίλιο του 1976, αναφερόμενος στο γεγονός της αλλοίωσης γεγονότων από την Ελληνική Ιστορία (προσπάθεια απαξίωσης και εξωβελισμού της Βυζαντινής Ιστορίας από την Ελληνική Ιστορία, ανακρίβειες και αποσπασματικές «αλήθειες» στην Νεότερη Ιστορία κλπ) είπε τα εξής (και τα είπε ΟΛΑ σε μερικές αράδες):

«Εφαρμόζοντας τέτοιες μονόπλευρες θεωρήσεις και δένοντας έτσι σε κλίνη του Προκρούστη την ιστορία του ’21, μερικοί ισχυρίζονται ότι την «απομυθοποιούν», ότι την απαλλάσσουν δηλαδή από την ωραιοποίηση και αποκαλύπτουν την πικρή της αλήθεια. Υποτιμώντας ή σπιλώνοντας μεγάλα ονόματα ή εξαιρετικά γεγονότα δεν απομυθοποιούμε το ’21. Το σπιλώνουμε. Γι’ αυτό, θολώνουν την αλήθεια και βλάπτουν την Πατρίδα εκείνοι που, αποσιωπώντας είτε ανομήματα είτε κατορθώματα και συνθλίβοντας πρόσωπα και πράξεις κάτω από την καλύπτρα μιας μονόπλευρης έρευνας, επιχειρούν να δώσουν στα γεγονότα του παρελθόντος ερμηνείες, που προσαρμόζονται σε αμφισβητήσιμες πολιτικές επιδιώξεις του παρόντος».

Παρ’ όλα αυτά που συνέβαιναν στην Ελλάδα της προπολεμικής, αλλά και της μεταπολεμικής περιόδου έως και το 1974-75, τα Ελληνόπουλα διδάσκονταν τουλάχιστον στα σχολεία, τη σωστή Ιστορία, μέσα από τα βιβλία αληθινών Ιστορικών και όχι «μουσαντένιων» κι αυτό και μόνο το γεγονός «έσωσε» το Γένος προσώρας. Τα «συγγράματα» που ανέφερα, αφορούσαν κυρίως τους φοιτητές των θεωρητικών σχολών, οι οποίοι τα απέρριπταν λόγω κυρίως των σοβαρών καθηγητών που δίδασκαν στις πανεπιστημιακές σχολές και δεν είχαν σχέση με το «αριστερό» κίνημα.

Τα πάντα όμως άλλαξαν, από τη Μεταπολίτευση και μετά, όπου οι «αριστερές» και ψεύτο-σοσιαλιστικές ιδεολογίες, έγιναν…κράτος εν κράτει. Ήταν η εποχή της Μεγάλης Αμφισβήτησης και η αρχή του τέλους για την Ελλάδα και τους Έλληνες, όπως ήταν πρίν.

Ή τουλάχιστον, έτσι νόμιζαν οι «προπάτορες» της Νέας Τάξης Πραγμάτων….

Η συνέχεια και το τέλος του πονήματος, στο αυριανό Β’ Μέρος, όπου και θα απαντηθούν όλα τα ερωτήματα που θέσαμε στην αρχή του πονήματος. Έχει πολύ … ψωμί ακόμη το θέμα. Γιατί προστίθεται μέσα σε όλα αυτά και το λεγόμενο…Κρυφό Σχολειό, που έχει την ίδια ακριβώς σημασία με την ημερομηνία της έναρξης του Αγώνα.

ΤΕΛΟΣ Α’ ΜΕΡΟΥΣ

Πύρινος Λόγιος
sergioschrys@outlook.com

kanenazori.com