R E S P E C T !!!

από την BladeRunner

 

Με την χριστιανική έννοια, η κατάκριση είναι αμαρτία. Και αμαρτία μάλιστα την οποία κάνουμε κάθε μέρα όλοι μας σχεδόν. Πολύ δύσκολο να την αποφύγει και ο πιο ένθερμος πιστός. Η ταπεινότητά σου πρέπει να φτάσει σε επίπεδα αγιοσύνης για να τιθασεύσεις ένα τέτοιο θηρίο. 

Με το θέμα αυτό λοιπόν καταπιάνεται σήμερα η αγαπητή μας BladeRunner, από μία, όχι χριστιανική, αλλά κοσμική οπτική. Και διαπιστώνουμε στην πορεία ότι παραμένοντας μονοδιάστατοι στις εκτιμήσεις μας για τους ανθρώπους, την ζωή, τον πλανήτη...παραμένουμε και πτωχοί. 

 

“Ας είναι ευλογημένη η σιωπή! Γιατί μέσα σ' αυτήν θα μ' ακούσεις να μιλώ.”

Χαλίλ Γκιμπράν

Καθημερινά πιάνω τον εαυτό μου να έρχεται σε δύσκολη θέση. Συχνά ξαφνιάζομαι ψυχογραφώντας τους ανθρώπους, γνωστούς και αγνώστους. Όλοι μας δικαίως θυμωμένοι με το άδικο. Λεκτικές καθημερινές μηνύσεις κατά αγνώστου και κατά παντός υπευθύνου. Αρχίζω και βράζω μέσα μου καθώς βυθίζομαι κι εγώ σε λογισμούς κατάκρισης. Φταίει η εποχή μας; Tα οικονομικά μας που είναι χάλια; Φταίει ο διάβολος και η παροιμιώδης διαβολή του; Φταίει η φωνή μας; Η κούρασή μας; Μήπως φταίει η σιωπή μας; Ή μήπως η ίδια η κατάκρισή μας;

Μίλα καλύτερα! Πρόσεχε τα λόγια σου! Να σέβεσαι! ΝΑ ΣΕΒΕΣΑΙ!

Ακούω νέους να κατακρίνουν γέρους. Σαν τα παλιά εργόχειρα, να τους προκαλούν αποστροφή. Καθώς μιλούν με ασχημοσύνη, διακρίνω μια μικρή ρυτίδα να σχηματίζεται στο νεανικό πρόσωπό τους. Παρατηρώ να ξεφυτρώνει και μια λευκή τρίχα στο κεφάλι τους.

Ακούω γέρους να κατακρίνουν νέους. Λες και τα κιτρινισμένα φύλλα ρίχνουν το φταίξιμο στους νεαρούς βλαστούς. Λες και οι ίδιοι παρήγαν φωτοσύνθεση κάτω από έναν άλλο ήλιο. Βαθιές χαραματιές προσθέτονται στο πρόσωπό τους και με κάνουν να γυρίζω το βλέμμα μου αλλού.

Ακούω γυναίκες να κατηγορούν τους άντρες. Ακούω άντρες να περιπαίζουν τις γυναίκες. Ακούω ροκάδες να περιφρονούν τους λαϊκούς. Ακούω λευκούς να μισούν τους μελαμψούς. Ακούω και μελαμψούς να μισούν τους δυτικούς. Τους όμορφους να ενοχλούνται από τους άσχημους. Τους λεπτούς να κοροϊδεύουν τους χοντρούς. Τους εξέχοντες να στεναχωρούνε τους ανέχοντες.

Ακούω ακούω...

σκυλόφιλους να κρίνουν τους γατόφιλους,

μελαχρινούς να κρίνουν τους ξανθούς,

αριστερούς να κρίνουν δεξιούς,

δεξιούς να κρίνουν τους μεσαίους,

μεσαίους να κρίνουν τους ακραίους,

αμυντικούς να κρίνουν επιθετικούς,

φιλάθλους της 7 να κρίνουν αυτούς της 13,

γιατρούς να κρίνουν τους αρρώστους,

ηθικολόγους να κρίνουν τους αμαρτωλούς,

τραγωδούς να κρίνουν κωμωδούς,

κλέφτες να κρίνουν αστυνόμους,

χορτοφάγους να κρίνουν τους παμφάγους,

γήινους να κρίνουν εξωγήινους,

κάθετους να κρίνουν οριζόντιους,

αλμυρούς να κρίνουν τους γλυκούς.....

Καουμπόηδες της κακιάς ώρας να θορυβούν ματαίως, πυροβολώντας τον πιανίστα.

Πρόσεχε τα λόγια σου! Μίλα καλύτερα! Να σέβεσαι! ΝΑ ΣΕΒΕΣΑΙ!

Σκέφτηκα πόσο δύσκολη είναι η επικοινωνία μεταξύ μας! Πόση έμπνευση και αντίληψη και διαύγεια πρέπει να έχει κάποιος για να περάσει μια ολόκληρη ημέρα χωρίς να πληγωθεί ή να πληγώσει κάποιον άλλο. Πράγματι! Πετάμε καρφιά εκεί που πρέπει να προσφέρουμε ανθοδέσμες. Εκτοξεύουμε ρουκέτες εκεί που θα έπρεπε να δωρίζουμε διαμάντια. Κι άλλες φορές αραδιάζουμε κολακείες εκεί που θα πρέπει να ρίξουμε κλωτσιές συνετισμού.

Φταίνε οι ελλείψεις; Οι εμμονές; Φταίει η παιδεία; Η αδικία; Μήπως φταίει η "διαιτησία";...

Και έτσι περνάμε από την μυωπία στην πρεσβυωπία χωρίς να καταλάβουμε ότι εκεί που χάναμε το δάσος, τώρα πια χάνουμε και το ίδιο το δέντρο. Και έτσι ψάχνουμε για την αλήθεια σαν ρακοσυλλέκτες, χωμένοι μες τα ερείπια του πύργου της Βαβέλ.

Κάποτε είπα σε μια φίλη ότι αγαπώ εξίσου βαθιά και τα τρία αδέλφια μου χωρίς διάκριση και εκείνη με κατηγόρησε ότι αγαπώ επίπεδα και βαρετά. Μιαν άλλη φορά με έβαλε να διαλέξω ανάμεσα στην ημέρα και την νύχτα. Πάσχισε να με πείσει πως το φεγγάρι είναι πιο ενδιαφέρον από τον ήλιο. Ευχήθηκα να μην την ξανασυναντήσω. Έτσι απλά, επίπεδα και βαρετά, την αντιπάθησα.

Σαν μικρό παιδάκι πείσμωσα και με την σιγουριά ενός σοφού υπερήλικα αποφάσισα να έχω συναισθήματα επίπεδα και βαρετά για όλη μου τη ζωή. Επέλεξα να αγαπώ τους σκύλους όσο ακριβώς και τις γάτες. Τους ξανθούς όσο και τους μελαχρινούς, τους γέρους όσο και τους νέους. Τις ταπεινές μαργαρίτες όσο και την ευγένεια των ρόδων. Να αγαπώ τον ήλιο όσο αγαπώ και την βροχή. Να μην ξεχωρίζω την ομορφιά που έχουν τα καστανά μάτια από τα γαλανά. Τα έγχορδα από τα πνευστά. Επέλεξα να νιώθω δέος από τα ψηλά απόκρημνα βουνά, όσο και από την απεραντοσύνη της θάλασσας. Το χρυσάφι όσο και το ασήμι. Το λευκό όσο και το μαύρο. Το σμιλεγμένο βότσαλο όσο και την άκομψη πέτρα. Παράλληλα αποφάσισα να αντιπαθώ επίπεδα και βαρετά τους ανισόρροπους και τους απανταχού ξερόλες. Τους ψεύτες άρχοντες όσο και τους κλέφτες. Τους εκμεταλλευτές, τους ασεβείς, τους αχόρταγους και όλους αυτούς που τζογάρουν με τη χώρα μου κρυμμένοι στη σκιά. Τους τοξικούς που λέει και ο λαός.

Μίλα λοιπόν καλύτερα! Πρόσεχε τα λόγια σου! Να σέβεσαι! Αλλιώς σώπαινε και μίλα με τα χέρια. Πιο πολλά θα μου πεις με την νοηματική γλώσσα παρά με την διάλεκτο του χάους. Ειδάλλως αναρωτιέμαι τι σόι ανατροφή σου δόθηκε. Μείνε ακέραιος. Ο εχθρός δεν αγαπιέται εύκολα αλλά ακόμα κι αυτός απαιτεί σεβασμό αν θες να τον νικήσεις. Καμία βρισιά και προσβολή δεν θα σώσει τον τόπο μας. Καμία διάκριση και σκοτεινή κατάκριση δεν θα διαφυλάξει την οικογένειά σου. Και βασικά, κανένα απολύτως δηλητήριο δεν θα σε βοηθήσει στο ξέσπασμα. Μάθε να μην υποτιμάς κανέναν και εγώ θα πολεμήσω πλάι σου.

Και όσο εσύ μαθαίνεις να σέβεσαι, επίτρεψέ μου να ταξιδέψω νοερά τούτη εδώ την ώρα, την ανήσυχη ψυχή σου. Μονό εισιτήριο χωρίς επιστροφή.

Και από την άνυδρη και παγερή κοιλάδα που με πήγες όταν σε γνώρισα, να σε οδηγήσω στα μέρη που θαύμασα καθώς μεγάλωνα. Εκείνα τα γλυκά χρωματιστά νερά της λίμνης Μελισσάνης παρέα με τα αδέλφια μου. Βαρκάδα πρωινή για ψάρεμα στον κόλπο του Σαρωνικού με τον πατέρα μου. Καλύμνιες αγκαλιές με φίλους καρδιακούς στην Πόθια του Άη Σάββα. Έρωτας γλαφυρός και σκιερή δροσιά από θεόρατα πλατάνια να με αγαπάνε χωρίς διάκριση, επίπεδα και βαρετά, εκεί ψηλά στους πρόποδες του Παγγαίου...

BladeRunner aka EmiliePlay - Follow Me