του ΕργΔημΕργ
Συν-Έλληνες, δεν υπάρχει καμμία δικαιολογία! Τουλάχιστον, τότε που οι ναζί υποχρέωναν τους κρατούμενους να σκάψουν τον τάφο τους καί μετά τους πυροβολούσαν στο κεφάλι, υπήρχε η δικαιολογία του έξωθεν καταναγκασμού. (Αν καί κάποιοι μελλοθάνατοι δοκίμαζαν να δραπετεύσουν, έστω καί στο τσάκ πριν τη χαριστική βολή.) Τώρα, όμως, δικαιολογίες τέλος. Τα γατιά, που παίζουν καί κλείνονται σε ντουλάπια, καί νιαουρίζουν σπαρακτικά να έρθει άνθρωπος να τα βγάλει έξω, είναι πιό έξυπνα από κάτι τέτοιους «μεγαλοφυείς» ανθρώπους, που πάνε κι αυτοδεσμεύονται.
Καί ποιά είναι αυτά τα φοβερά δεσμά, δηλαδή;
…Μιλάω γιά την επιστήμη καί τους επιστήμονες.
«- Μά, τί κακό βλέπεις στην επιστήμη, ρέ Εργοδότη;»
Ρώτα ανάποδα! Τί …καλό βλέπω! 🙂
Όμως, οφείλω να εξηγήσω τα πάντα – διότι παραμονεύουν καί διάφορα (τετριμμένα έως ηλιθιότητος) επιχειρήματα, του στύλ: «- Τί θά ‘κανες, ρέ έξυπνε, τη νύχτα χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα;», κτλ κτλ. (Βασικά, μιά που δεν θα είχα ούτε τηλεόραση, θα έκανα αυτό που έκανα τα καλοκαίρια στις ακρογιαλιές με κάποιες πρώην μου. Καί θα ζούσα απ’ τα επιδόματα, χωρίς να δουλεύω. Ως πολύτεκνος! Lol!!!)
Πάμε, λοιπόν, μαέστρο, μιά μαγκιόρα ανάλυσις!…
i. Έλληνες καί ξένοι, διαχρονικώς.
Πετάω κατ’ ευθείαν τον βλάχο στη θάλασσα, να μάθει κολύμπι σε δευτερόλεπτα – γιά το καλό του: Έλληνες καί ξένοι, είμαστε ολότελα διαφορετικοί. Ακόμη καί με τους λευκούς Ευρωπαίους είμαστε διαφορετικοί, άσχετο αν μοιάζουμε (στον βιότυπο).
Όθεν, όσοι μιλάνε γιά «Ενωμένη» Ευρώπη, γιά το δήθεν «κοινό Ευρωπαϊκό μέλλον των λαών», καί διάφορα άλλα τέτοια αξιόχεστα, να μου κάνουν τη χάρη να θυμηθούν καί να σκεφτούν:
[Παρένθεση: Ναί, «ο εχθρικός γιά την Ελλάδα στρατός, που έρχεται από τη Δύση με έμβλημά του έναν σταυρό», είναι αρχέτυπο που επαναλαμβάνεται. Επανελήφθη καί το 9600 πΧ, με τους Άτλαντες. Πού το ξέρω, ειδικά αυτό το τελευταίο; απλούστατα, όταν οι ιθαγενείς της Καραϊβικής είδαν τον κόκκινο σταυρό στα πανιά των πλοίων του Κολόμβου, θεώρησαν πως -κατά κάποιο τρόπο- οι «δικοί τους» επιστρέφουν. Γι’ αυτό δεν αντέδρασαν αρχικά. Μ’ ό,τι κι αν μπορούν να σημαίνουν οι εκφράσεις «οι δικοί τους», καί «επιστρέφουν».
Βλέπετε, λοιπόν, πώς -με λίγη λογική- μπορούμε να καλύψουμε ιστορικά κενά χιλιετιών;
Στα ίδια πλαίσια, κι ο στρατός του Μ. Κωνσταντίνου -του «Εν τούτωι Νίκα!»– υπάγεται στο ίδιο αρχέτυπο.
Τέλος, ακόμη ένας «σταυροφόρος» στρατός αναμένεται οσονούπω να περάσει κι αυτός απ’ την καμπούρα μας, γιά μελλοντική επανάληψη του συγκεκριμένου αρχετύπου: αυτός του ΝΑΤΟ! Ρίξτε μιά ματιά στο έμβλημα -ναί, πρόκειται γιά ευθεία αναφορά στο τοπογραφικό της Ποσείδιας, πρωτεύουσας της Ατλαντίδας-, καθώς καί στο τί σημαίνει «ΝΑΤΟ»: Οργανισμός βορειο-Ατλαντικού Συμφώνου.
Ακόμη αμφιβάλλετε γιά το ΝΑΤΟ; Να μην αμφιβάλετε καθόλου. Τά ‘πε ήδη ο Πατροκοσμάς…]
Αξίωμα, λοιπόν: Είμαστε διαφορετικοί απ’ τους λοιπούς λευκούς Ευρωπαίους, ειδικά τους βόρειους.
Γιά να συνεχίσουμε παρακάτω, πρώτα χωνέψτε το αυτό – με όση σόδα γουστάρετε. Χωνέψτε το, διότι αυτό είναι καί δεν αλλάζει.
Η ιστορία μας ξεκινάει από πολύυυυ παλιά. Από τότε, που στον Φαέθωνα οι πρόγονοί μας δοκίμασαν να συμπεθεριάσουν με τους προγόνους των λευκών Ευρωπαίων… κι ανατινάχτηκε ο πλανήτης! Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο που σήμερα, οι μόνοι με τους οποίους μπορούμε να συνεννοηθούμε, είναι οι Ελληνογενείς, που κατοικούν στις Ευρωπαϊκές χώρες της Μεσογείου. Καί στη Γαλλία – λιγάκι… όχι πολύ. (Μήπως τώρα βλέπετε με άλλη ματιά την διαχωριστική γεωγραφική γραμμή μεταξύ καθολικών καί προτεσταντών; )
Η βασική μας διαφορά είναι το συναίσθημα, δηλαδή η ψυχοσύνθεση. Εμείς έχουμε συναίσθημα, αυτοί όχι.
Θέλετε παραδείγματα; υπάρχουν αρκετά. Όπως πχ το σέξ. Το οποίο χωρίς συναίσθημα γίνεται αστείο ή χυδαίο (πορνό), τιμωρητικό (σαδομαζοχισμός), ή διαστροφικό (πχ κτηνοβασία). Καί σίγουρα θά ‘χετε ακούσει (ειδικά παλιότερα, με τα «καμάκια») γιά καψούρηδες συν-Έλληνες, που είχαν πολύ όμορφες ερωτικές καλοκαιρινές ιστορίες με Ευρωπαίες, που όμως δεν συνεχίστηκαν καί το φθινόπωρο. Καί διατί, περικαλώ; Διότι…
…Ερχότανε η όμορφη λευκή Ευρωπαία στην Ελλάδα, γνώριζε τον δικό μας τον συναισθηματικό χάϊβανο (που την είχε στα ώπα-ώπα καί της ξηγούσε τ’ όνειρο καθημερινώς καί …υπερωριακώς), ξεχνούσε τί παναπεί «ρούχα» / «παπούτσια» / «μπικίνια» (καί «λεφτά» – διότι πλήρωνε ο άλλος), καί ζούσε στον Παράδεισο. Αλλά όταν πήγαινε ο δικός μας -καψούρας ένεκα!- στις χώρες του μακρυνού Βορρά (κατά τον Οκτώβριο) να την ξαναβρεί καί να συνεχίσουν τα μέλια, έπεφτε απάνω σε μιά γεροντοκόρη (τελείως αγνώριστη, σου λέω – ντυμένη καί παπουτσωμένη, πλέον), που δεν τον άφηνε ούτε να την αγγίξει! Φυσικά, ούτε κουβέντα γιά φιλοξενίες καί τέτοια. Άσε που μπορεί να του παρουσίαζε καί κανέναν μαντράχαλο Βίκινγκ, λέγοντας: «- Μάϋ μπόϋφρεντ!» Παναπεί, συναίσθημα δεν υπήρχε μέσα της ούτε γιά δείγμα.
«- Πεταμένα λεφτά!», σκεφτόταν στο τέλος ο δικός μας (γιά τα αεροπορικά εισιτήρια) – αλλά δεν ξέρω αν έβαζε μυαλό, να μην το ξανακάνει.
Να πάμε, τώρα, στα λεφτά ως δεύτερο παράδειγμα; Ποιός έβγαλε το ρητό πως «Δεν υπάρχει τζάμπα γεύμα!»; Που σημαίνει πως, όταν σου δίνει ο λευκός Ευρωπαίος προτεστάντης κάτι, περιμένει οπωσδήποτε κάτι να πάρει πίσω. Καί, ει δυνατόν, μεγαλύτερης αξίας.
ii. Εμείς καί τα Γράμματα
Κι ερχόμαστε στα Γράμματα!… Στις επιστήμες. Προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων, στο παρόν μέρος του άρθρου αναφέρομαι στους ημεδαπούς που θέλουν να σπουδάσουν στα εγχώρια πανεπιστήμια. Τα (νεο-)Ελληνάκια, που πάνε σε …τουβλοποιεία εξωτερικού, θα τα περάσω από το μικροσκόπιο παρακάτω.
Εμείς εδώ στην Ελλαδάρα ακόμη κρατάμε την αρχαιο-Ελληνική αντίληψη περί Γραμμάτων, η οποία χτύπησε ταβάνι στα Ελληνιστικά χρόνια. Δηλαδή, θεωρούμε τη μόρφωση πολύ περισσότερο ως κτήμα, ως στολίδι ενός ελλόγου ανθρώπου, παρά ως χρηστικό εργαλείο. Εξ ής θεωρήσεως προέρχεται κι η λέξη «γκλάμορους» (λαμπρός), δηλ. ο κατέχων Γράμματα.
Γι’ αυτό βλέπεις τους σημερινούς γονείς να σπρώχνουν με νύχια καί με δόντια τα βλαστάρια τους στα πανεπιστήμια, κάν κούτσουρα εισίν ταύτα. (Τα παιδιά, εννοώ – όχι πως τα πανεπιστήμια πάνε πίσω στην κουτσουρωσύνη. Αλλά οι ηρωϊκοί γονείς δε χαμπαριάζουν! Τα παιδάκια του ο καθένας τά ‘χει γι’ από γεννησιμιού τους …νομπελιστάκια! Lol!!!) Γιατί; γιά να πάρουν παντί τρόπωι ένα «χαρτί» πληθωριστικής αξίας. Γι’ αυτό βλέπεις καί το άλλο το γελοίο, παραμονές των εξετάσεων διάφοροι -μέχρι τότε- κοπανατζήδες τσόγλανοι, επιλέξαντες παιδιόθεν το ισόβιο διαζύγιο από βιβλία καί διάβασμα, να παίρνουν σοβαροφανές ύφος …διανοουμένου καί να πουλάνε μούρη, επειδή έμαθαν τα «sos» θέματα απ’ το φροντιστήριο.
[Παρένθεση, ξανά: Τα ίδια κάνουν -γιά διαφορετικούς λόγους- καί διάφορες γραίες πρώην «στάρζ». Οι οποίες στα γεράματα, όταν τελειώσουν οι άντρες που τις πλησιάζουν, το ρίχνουν στα συγγραφιλίκια. Γιά να δείξουν πως μετράνε καί στο πνεύμα, δηλαδής, μιά που το σώμα …τετέλεσται. Lol!!! Τα ρημάδια τα Γράμματα όλοι τα φτύνουν, αλλά όλοι τρέχουν στο τέλος να τα γλείψουν. Σύμπτωμα κι αυτό της νεο-Ελληνικής σχιζοφρένειας.]
Δεν παραγνωρίζω πως γονείς καί τέκνα σκέφτονται πονηρά: να πάρουν το «χαρτί», καί να προσληφθούν στο απέραντο Δημόσιο του ψευτο-Ρωμαίϊκου. Πρακτική, χρηστική ματιά αυτή; αναμφίβολα. Όμως, το πρώτο απαιτούμενο στην κοινωνία μας δεν είναι το πτυχίο. Είναι το αξιοπρεπές εισόδημα. Διότι με τα πτυχία, ούτε φαγητό τρώς, ούτε παντρεύεσαι, ούτε παιδιά κάνεις, ούτε το μέλλον σου σχεδιάζεις. Αλλά πού να το χαμπαριάσουν αυτό οι ημεδαποί γονείς καί τα ημεδαπά τέκνα! Εκείειειει!!!… Αντί να βρούν μιά δουλειά με καλό εισόδημα, επιμένουν στην απόκτηση «χαρτιού» – καί γιά κανέναν άλλον λόγο, παρά -πάλι!- εξ αιτίας της Αλεξανδρινής αντίληψης περί Γραμμάτων. Καί επενδύουν …στην αναμονή διορισμού στο Δημόσιο! (Ενώ η ζωή κυλάει καί πίσω δε γυρνάει, η ρημάδα…)
Εννοείται, βέβαια, πως το να σπουδάσεις γιά να είσαι χρήσιμος στον εαυτό σου, αλλά καί στην κοινωνία (μέσα στην οποία ζής – διότι δεν είσαι ανεξάρτητος των άλλων συνανθρώπων σου), είναι τελείως «ψιλά γράμματα» γιά τα …νομπελιστάκια καί τους γονείς αυτών.
Φυσικά, τη μία γελοιότητα τη διαδέχονται κι άλλες. Αφ’ ενός, οι τσόγλανοι που λέγαμε, ως φοιτητές «επαναστατούν» καταστρέφοντας δημόσια (καί ιδιωτική) περιουσία, αλλά ουδείς εξ αυτών διανοείται να τα βροντήξει όλα (του «αντιδραστικού αστικού πανεπιστήμιου») από κάτω, καί να φύγει. (Εφ’ όσον το αστικό πανεπιστήμιο τον χαλάει.) Διότι θα τον κάνει ντά-ντά ο …επενδυτής μπαμπάς, βλέπεις. Είπαμε, «επανάσταση», αλλά έχει κι όρια! Lol!!! (Στο τέλος, όλ’ αυτά τα «επαναστατικά» τσογλάνια φοράνε γραββάτες καί γίνονται χειρότερα αυτών, εναντίον των οποίων «επαναστατούσαν». Αμέτρητα τα παραδείγματα… το έργο τό ‘χουμε ξαναδεί πολλές φορές.)
Αφ’ ετέρου, το παμπόνηρο ψευτο-Ρωμαίϊκο (που ξέρει με τί σόϊ χαζοβιόληδες υπηκόους έχει να κάνει) κλείνει στόματα με τα πτυχία, κάνοντας φτηνή «κοινωνική» πολιτική. (Τζάμπα τού ‘ρχεται, να βουλώσει τα στόματα των νεαρών ανέργων μ’ ένα «χαρτί» γιά τον καθένα.) Εξ ού καί η γελοιότητα να μπάζει τον οποιονδήποτε στα πανεπιστήμια, με οποιοδήποτε πρόσχημα – ακόμη καί με το αν αυτός ο οποιοσδήποτε …αθλείται. Εξ ού καί η έτερη γελοιότητα, να έχει αφήσει χύμα τις μεταπτυχιακές σπουδές, ώστε ν’ αποκτούν περισσότερα «μόρια» γιά διορισμό (έναντι των απλών πτυχιούχων) τα κομματόσκυλα.
iii. Οι ξένοι καί τα Γράμματα
Εν πάσει περιπτώσει, αυτή η νεο-Ελληνική, Αλεξανδρινή αντίληψη περί επιστημών είναι -εκτός από κάργα ρομαντική καί προ πολλού παρωχημένη, καί- τελείως ουτοπική. Γιατί; Μά, απλούστατα, επειδή δεν την έχει κανένας άλλος λαός!
Κι επειδή την πορεία των λαών καί των κοινωνιών εδώ καί πέντε αιώνες την χαράσσουν μή-Έλληνες, τότε η νεο-Ελληνική Αλεξανδρινή αντίληψη περί Γραμμάτων είναι πέρα γιά πέρα ουτοπική. Η δε επιμονή σ’ αυτήν συνιστά ανήκεστο ηλιθιότητα.
Ξεκαθαρίζω πως δεν αναφέρομαι στο τί …Αλεξανδρινά εφόδια (δηλ. αρχαιο-Ελληνικά βιβλία – με τις αντίστοιχες φιλοσοφικές αντιλήψεις, με αντιγραφή αρχαιο-Ελληνικών εξουσιαστικών προτύπων, κτλ) χρησιμοποιούν οι Δυτικοί από το 1500 μΧ καί εντεύθεν. Όπως δεν αναφέρομαι (στην παρούσα παράγραφο) στη συνεισφορά Ελλήνων επιστημόνων στο σημερινό επιστημονικό οικοδόμημα της Δύσης. Απλά, δηλώνω πως οι Δυτικοί ΔΕΝ βλέπουν τα Γράμματα ως εφόδιο του άνω θρώσκωντος ανθρώπου, αλλά ως όπλο επιβολής εναντίον άλλων ανθρώπων καί κοινωνιών. (Καί πού ‘σαστε; Ούτε με την Αναγέννηση είδαν οι Δυτικοί τα Γράμματα ωσάν Αλεξανδρινοί. Πάλι ως όπλο τα είδαν, γιά την κατάκτηση της «καθ’ ημάς Ανατολής» – όποτε ερχόταν η ώρα να ηρεμήσουν τα πράγματα, καί η πολυεθνική «πήλινη» αυτοκρατορία των Οθωμανών καταντήσει ώριμο σύκο, έτοιμο να πέσει.)
Γι’ αυτό κάποια στιγμή εις την Δύσιν καλούνται -κατά 99.9%- οι διάφοροι επιστήμονες να περάσουν μιά βόλτα απ’ την …Κόλαση! Οι φυσικοί καλούνται να φτιάξουν οπλικά συστήματα (καί, επ’ εσχάτοις, να σπρώξουν τις φιλοσοφικές αντιλήψεις της παγκόσμιας «κοινής γνώμης» προς συγκεκριμένη κατεύθυνση – έχω πολλά ράμματα γιά τις γούνες των ουσίαι ασχέτων «Σέρνηδων»), οι χημικοί δηλητήρια, οι βιολόγοι ιούς / υβρίδια / κλώνους, οι γιατροί να δολοφονούν έμβρυα καί πλήρεις ζωντανούς ανθρώπους, οι πληροφορικοί να χακάρουν τα οπλικά συστήματα ακόμη καί φιλίων συμμαχικών χωρών… καί ούκ έστι τέλος των ανομιών αυτών.
Κι επειδή όλες αυτές οι βρωμιές νομοτελειακώς κάποια στιγμή στρέφονται (καί) εναντίον της Ελλάδας, τότε η σύμπραξη Ελλήνων επιστημόνων με τους Δυτικούς παλιανθρώπους συνιστά καραμπινάτη προδοσία εναντίον της Ελληνικής Φυλής. (Μία απ’ όλες τις προδοσίες ενός συγκεκριμένου συνόλου – διότι υπάρχουν ακόμη μερικές.)
Ή Έλλην, ή Ατλάντειος θα είσαι, κύριε. Καί, ως επιστήμων, ΔΕΝ δικαιολογείσαι με τίποτε. Οφείλεις να σου κόβει γιά κάτι τέτοια. Αλλοιώς, να χέσω τα πτυχία σου.
Κι εφ’ όσον διαλέγεις το δεύτερο, θα χέσω κι εσένα τον ίδιον.
ομίζετε πως γιά τη σκοτεινή πλευρά της επιστήμης στη Δύση εκτοξεύω υπερβολές; Νομίζετε πως συκοφαντώ κανέναν; Δεν θα τό ‘λεγα.
Βλέπετε, προ ετών κάποιοι «προοδευτικοί» κοινωνιολόγοι εκλήθησαν να γράψουν μελέτες περί των αυτοχθόνων Ινδιάνων της Κεντρικής καί Νότιας Αμερικής. Ωραία φάση! Λεφτά θα έβγαιναν (ίσως καί τίποτε «τυχερά» έξτρα – από έκδοση κάποιου βιβλίου), θα πουλάγανε καί μούρη με την «προοδευτική» τους φιλανθρωπία προς τριτοκοσμικούς πληθυσμούς, όλα καλά. Φαντάζεστε, όμως, την έκπληξή τους, όταν έμαθαν πως οι μελέτες τους χρησιμοποιήθηκαν γιά να τελειοποιήσουν τις τεχνικές βασανιστηρίων οι (σαφώς ηπαπαρόφιλες) χούντες της περιοχής!… Διότι μέχρι τότε οι Ινδιάνοι άντεχαν το ασφαλίτικο ξύλο. Αλλά οι μελέτες των κοινωνιολόγων αποκάλυπταν τί ενοχλεί στον μέγιστο βαθμό τους λαούς αυτούς, οπότε οι ανακρίσεις συμπεριέλαβαν πλέον καί σοδομισμούς των κρατουμένων αυτοχθόνων!
Κι αυτά, μόνον στην Κοινωνιολογία… Δηλαδή, σε μιά -σάν- επιστήμη «γραφείου». Πού να πάμε, δηλαδή, καί στα ζεματιστά – Φυσικές, Μαθηματικά, καί τα ρέστα!
Ακόμη κάτι, άκρως σημαντικό γιά να γίνει πλήρως αντιληπτή η Δυτική νοοτροπία: εφ’ όσον η επιστήμη θεωρείται όπλο επιβολής, τότε την συνοδεύουν οι κανόνες των λοιπών όπλων. Ένας από τους οποίους είναι η μυστικότητα.
Σπάνια γνωρίζουν οι επιστήμονες ποιός ακριβώς χρηματοδοτεί τις έρευνές τους. Κι ακόμη σπανιώτερα γνωρίζουν τον πραγματικό σκοπό της δουλειάς τους – τουλάχιστον στην αρχή. (Δες πχ τους παραπάνω κοινωνιολόγους.) Αυτό το δεύτερο συμβαίνει, επειδή φαρμακερός είναι σχεδόν πάντα ο συνδυασμός των γνώσεων – καί σχεδόν ποτέ οι μεμονωμένες γνώσεις. Έτσι, οι έρευνες σπάνε σε φαινομενικώς ανεξάρτητα μεταξύ τους κομμάτια, καί κάθε ερευνητική ομάδα αναλαμβάνει το κομμάτι της επιστημονικής ειδικότητάς της… χωρίς ποτέ να ξέρει ποιοί άλλοι εργάζονται στα υπόλοιπα κομμάτια.
Χωρίς ποτέ να ξέρει αν υπάρχουν κι άλλα κομμάτια.
Καί πώς αντιμετωπίζουν αυτή την πραγματικότητα ακόμη κι οι έμπειροι επιστήμονες; Θά ‘λεγα, με ασύγγνωστη επιπολαιότητα εφήβου. «- Δουλειά να υπάρχει, μισθός να βγαίνει, καί (όσον αφορά τις συνέπειες) δε γ_μιέται!», σκέφτονται σχεδόν άπαντες. Καί ρίχνονται με τα μούτρα στο ψάξιμο – χωρίς να κάνουν περιττές ερωτήσεις, καί χωρίς ν’ αναρωτιούνται γι’ «απαγορευμένα» θέματα.
iv. Σπουδαί εις την Αλλοδαπήν
Όμως, ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε ποιά κράτη εκτρέφουν μιά επιστήμη-κόμπρα, καί (στην επόμενη ενότητα) ποιοί Έλληνες φοιτητές πάνε να της κάνουνε γούτσου-γούτσου.
Σχεδόν όλα τα κράτη του πλανήτη μας έχουν τέτοιο …κατοικίδιο (πλην ενός …πολύ γνωστού σας κρατιδίου, που βάλθηκε ν’ αυτοκτονήσει), αλλά εδώ μας ενδιαφέρουν ειδικά όσα έχουν παγκοσμιοκρατορικές βλέψεις. Αυτά, τώρα, δεν είναι πολλά. Τα διακρίνεις εύκολα, λόγωι της κατοχής / ανάπτυξης πυρηνικών όπλων στον πολεμικό τομέα, καί του ανεπτυγμένου διαστημικού τους προγράμματος στον ειρηνικό ( ; ). Χοντρικά πρόκειται γιά:
Ως γνωστόν, όμως, οι Έλληνες φοιτητές που κυνηγάνε την κορυφή, δεν πάνε σ’ όλ’ αυτά, αλλά σε συγκεκριμένο υποσύνολο: ηπαπάρα, αγγλίτσα, γαλλίτσα, γερμανίτσα. Ελάχιστοι, δέ, σε Ρωσσία καί Ιαπωνία. (Λόγωι γλώσσας κυρίως, αλλά καί νοοτροπίας των λαών αυτών.) Φυσικά, τη ραγδαίως αναπτυσσόμενη οπλική βιομηχανία της τουρκίτσας την κινούν (ως φύσει εξυπνότεροι) οι Ελληνογενείς, κι όχι οι γόνοι των Τουρανομογγόλων – όμως αυθεντικοί Έλληνες φοιτητές δεν πρόκειται να πάνε εκεί.
Εχθρικές κι επικίνδυνες γιά την Ελλάδα είναι αρκετές από τις προαναφερθείσες χώρες, πλην όμως οι τέσσερεις πρώτες χώρες του «υποσυνόλου» (τις οποίες προτιμούν τα δικά μας μπουμπούκια γιά σπουδές) είναι οι άκρως φαρμακερές.
Μ’ άλλα λόγια, οι δικοί μας φοιτητές κι επιστήμονες πάνε να πιάσουν φιλίες με δηλητηριώδεις κόμπρες. Καθόλου σοφό, θα έλεγα.
v. Ο Έλλην φοιτητεύς εις την Αλλοδαπήν
Τί είδους Έλληνες φοιτητές πάνε, λοιπόν, σ’ αυτές τις χώρες;
Πολύ χοντρικά, θα λέγαμε πως διαιρούνται στις εξής κατηγορίες:
(α1) Προπτυχιακοί φοιτητές, που το εννοούν ειλικρινά ότι θέλουν να σπουδάσουν.
Πρόκειται γιά «καλά παιδιά» με αρκετό μυαλό, που (αμέσως μετά το Λύκειο) βγαίνουν έξω, γιά ν’ αποφύγουν την εν Ελλάδι καφρίλα των πολιτικών ιδεοληψιών καί των κομματικών νεολαιών μέσα σε πανεπιστήμια γύφτικης αισθητικής.
(α2) Προπτυχιακοί φοιτητές τυχοδιώκτες.
Αυτοί αποφεύγουν όσα καί οι προηγούμενοι, αλλά κυρίως τη στράτευση – η οποία τους ενοχλεί περισσότερο από τη λέχρα των εντοπίων πανεπιστημιακών χώρων.
Κατά περιπτώσεις, αποφεύγουν κι ολόκληρη την Ελλάδα – με τη νοοτροπία της οποίας (νομίζουν πως) δεν τα πάνε καλά. Δηλαδή, μιλάμε γι’ άτομα που τα «σημεία αναφοράς» τους τα έχουν σε ξένους πολιτισμούς, κι όχι σ’ αυτόν που τα γέννησε. (Εντάξει, δικαίωμα.)
Κάθονται πολλά χρόνια έξω (διότι ο μπαμπάς έχει λεφτά – κι άλλα παιδιά πίσω στο σπίτι, ώστε ν’ ασχολείται), ίσως καί μόνιμα. Φροντίζουν να βρουν δουλειά με καλά χρήματα, αλλά γενικά η φιλοσοφία τους είναι «όσα πάνε, κι όσα έρθουν». Δεν τους ενδιαφέρει κάποιο πτυχίο ειδικά, τους κάνει οποιοδήποτε. Γι’ αυτό καί τους βλέπεις συχνά ν’ αλλάζουν ειδικότητα, ή πόλη σπουδών.
Οι προπτυχιακοί φοιτητές έχουν ακόμη πολύ δρόμο μπροστά τους, ώσπου να γίνουν (έστω καί δυνητικώς) επικίνδυνοι. Γι’ αυτό, δεν θα μας απασχολήσουν περισσότερο.
(β1) Μεταπτυχιακοί φοιτητές σε μή «καυτές» επιστήμες, πχ πολιτικοί μηχανικοί.
Βέβαια, εν δυνάμει όλες οι επιστήμες μπορούν να κάνουν ζημιά. (Μέχρι κι η Φιλολογία – διότι ο ήχος / λόγος έχει συνέπειες…), αλλά τούτοι εδώ δεν μπορούν να θεωρηθούν ανθελληνικός κίνδυνος. Ούτε κάν ελάχιστα πιθανός.
(β2) Μεταπτυχιακοί φοιτητές σε «καυτές» επιστήμες.
Όϊ όϊ μάνα μ’!… Δε σου λέω τίποτε!!! Ουσιαστικά, όλο το παρόν άρθρο έχει να κάνει μ’ αυτούς.
Οι τελευταίοι χωρίζονται σε δύο ακόμη υποκατηγορίες: τα «μασωνάκια» καί τους «απ’ έξω». (Βεβαίως, αυτός ο διαχωρισμός ισχύει καί γιά τα προηγούμενα «πακέτα» – αλλά δεν τα εξετάζουμε αυτά.) Ποιοί είναι ποιοί, τώρα;
Τα «μασωνάκια» είναι τα παιδιά του κλειστού κυκλώματος των τωρινών αρχόντων του κόσμου. Είναι πχ τα καθυστερημένα που κάνουν καταλήψεις στα σχολεία τους, αλλά κάποιες κυράτσες της τηλεόρασης τους εύχονται μιά μέρα να γίνουν πρωθυπουργοί – καί γίνονται! (Άντε τώρα να γίνεις κι εσύ πρωθυπουργός -ακόμη κι αν δεν «καταλάβεις» ποτέ σου το σχολείο σου-, καί να σου το ευχηθεί μιά τηλεοπτική κυράτσα απ’ τα δεκαπέντε σου! Εύκολο είναι; ) Είναι κάποια ζά, που περνάνε τις εξετάσεις «αέρα» – αν καί δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν δυό γαϊδάρων άχυρο. (Λογικό! Ως ζά, το τρώνε μόνα τους.) Φερ’ ειπείν, πάνε καί γράφονται σε κάποιο πανεπιστήμιο της Βλαχομπογδανίας (καθ’ ό κούτσουρα), αλλά μετά παίρνουν μεταγραφή γιά το πολυτεχνείο ενός μεσογειακού κρατιδίου, απ’ όπου …αποφοιτούν, χωρίς να έχουν ποτέ τους ανοίξει βιβλίο.
Κτλ κτλ.
Χαρακτηριστικό τους είναι πως παιδιόθεν γνωρίζουν άριστα ότι προορίζονται να διαδεχθούν τους γονείς τους στη -δοτή- αρχηγία του λαουτζίκου, καί να διαιωνίσουν το υπάρχον κατεστημένο. Σ’ όλη την πορεία τους δεν πρόκειται να συναντήσουν εμπόδια, γι’ αυτό καί κατά κανόνα δείχνουν ειρωνική κι αλαζονική συμπεριφορά. Τα «μασωνάκια» είναι ήδη πονηρεμένα γιά το ποιός (καί πώς) κάνει κουμάντο στην κοινωνία, δεν χρειάζονται περαιτέρω φροντιστήριο επ’ αυτού.
Άκρως απαραίτητη διασαφήνιση: από μυαλά, τα μασωνάκια κατά κανόνα είναι της πλάκας. Πλην όμως, ανάμεσά τους υπάρχουν καί υπερευφυή άτομα – τα οποία, καλό είναι να μην τα υποτιμάει κάποιος.
Οι «απ’ έξω» είναι καλά παιδιά (όπως στην κατηγορία α1), ήδη καλοί επιστήμονες, όσα έχουν καταφέρει στη ζωή τους τα κατάφεραν με την αξία τους, αλλά τυγχάνουν εντελώς χαϊβάνια ως προς το αν διατρέχουν κίνδυνο να τους εκμεταλλευτεί κάποιος αγρίως. Επειδή κατά κανόνα έχουν υψηλό δείκτη νοημοσύνης, νομίζουν -βλακωδώς- πως μπορούν να τουμπάρουν τον οποιονδήποτε. Κι αυτό ακριβώς είναι που μας πήρε καί μας σήκωσε!
Θα επανέλθω παρακάτω, διότι αυτήν ακριβώς τη χαϊβανωσύνη πάω να σταματήσω καί να εξαλείψω.
vi. Μεσαίων καί μασωνοκλίκες
Τα μασωνάκια διατηρούν τον κλειστό χαρακτήρα της κλίκας τους, περιχαρακωνόμενα μέσα σε δύο «τείχη».
Το πρώτο από δαύτα είναι το γελοίο, αναχρονιστικό μεσαιωνικό έθιμο των συστατικών επιστολών. Αυτές επί της ουσίας δεν προσφέρουν τίποτε, παρά μόνον τη διαβεβαίωση πως ο κομίζων είναι «δικό μας παιδί».
Βέβαια, αν ρωτήσεις το πανεπιστημιακό ιερατείο τί χρειάζονται οι συστατικές επιστολές, θα σου απαντήσει ότι τις παίρνουν οι «καλοί» φοιτητές. Αν, όμως, κάνεις την επόμενη λογική ερώτηση, δηλ. με ποιά κριτήρια είναι καλοί οι καλοί, τότε μην περιμένεις απάντηση! Το ξέρουν πολύ καλά πως πρόκειται γιά καθαρά υποκειμενική διαδικασία, μιά που δεν υφίσταται αντικειμενικό κριτήριο – καί δεν μπορείς να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα. (Δηλαδή: γι’ αντικειμενική κρίση, όλα τα πανεπιστήμια με την ίδια ειδικότητα πρέπει να έχουν ίδια ύλη, ίδιο τρόπο εξετάσεων, ίδιο τρόπο βαθμολογίας. Καί καλυμμένα τα ονόματα στις κόλλες των απαντήσεων!) Τους κόβει μέχρις εκεί, γι’ αυτό προτιμούν να σιωπήσουν.
Ν’ ακούσω, μόνον, κανέναν παπάρα, να μου λέει πως η Φυσική είναι αντικειμενική επιστήμη, τί καντήλια έχει να εισπράξει!… 🙂 «Αντικειμενική»; Ούουουου!!! Ειδικά στη δημιουργία των υψηλών στελεχών της, ξεχειλίζει από αντικειμενικότητα! Τί να σου πω! Lol!!!
Είναι, όμως, πράγματι μεσαιωνικό έθιμο οι συστατικές; Φυσικά κι είναι! Ολόκληρα τα πανεπιστήμια είναι μεσαιωνικά, τα κωλόχαρτα των συστατικών δεν θα είναι;
Βλέπετε, τουλάχιστον τα διασημότερα πανεπιστήμια της Δύσης είναι μετεξέλιξη προϋπαρξάντων μεσαιωνικών μοναστηριών, η δε πανεπιστημιακή τήβεννος είναι ο διάδοχος του μεσαιωνικού καλογερικού ράσου. Ταυτόχρονα, συνεχίζουν στην εποχή μας υφιστάμενα πολλά μεσαιωνικά καλογερικά έθιμα των πανεπιστημίων-μοναστηριών (πχ σε κάτι Οξφόρδες), όπως το κοινό γεύμα στη σάλα της τράπεζας, που αρχίζει με την προσευχή του τραπεζάρχη. (Μπερδεγουέη, ο κάτοχος πρώτου πανεπιστημιακού τίτλου ονομάζεται «μπάτσελορ», δηλαδή εργένης. Δηλαδή, καλόγερος.)
Οι ηπαπαραίοι, βεβαίως, δεν διαθέτουν μεσαιωνικά πανεπιστήμια, όπως οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι. Αλλά …βγάλανε φωτοτυπίες των πανεπιστημίων των δευτέρων.
Δυστυχώς, αυτά τα παραπάνω, συν κάτι άλλα, όπως πχ την ταύτιση πανεπιστημιακών (μπάτσελορ / ρησέρτς φέλλοου / μάστερ) καί τεκτονικών βαθμών (μαθητής / εταίρος / διδάσκαλος), ούτε τα ξέρουν τα δικά μας τα φοιτώντα ξυπνοπούλια, ούτε είχαν ποτέ την περιέργεια να τα σκαλίσουν. (Στα πλαίσια αυτά της μακαρίας αγνοίας, το να συζητήσουμε πχ τί συμβολίζουν τα ερμητικά χρώματα των τηβέννων στο Κέημπριτζ -μαύρο γιά τους φοιτητές, κόκκινο γιά τους καθηγητές, άσπρο γιά τον πρύτανη-, είναι πολύ πολύ πολύ ψιλά γράμματα. Άσ’ τ’ αυτά ρέ προκομμένε Εργοδότη, ποιός θα σε καταλάβει;!)
Σα να μην έφτανε αυτό το κενό ουσιαστικών γνώσεων (γιά εκεί που θα πάνε ν’ αφήσουν τα λεφτά τους – καί κάποια χρόνια τους), τα φοιτητάκια μας γλεντάνε τα νιάτα τους (καί καλά κάνουν επί του προκειμένου!) διαβιώνοντας πχ στην αγγλίτσα, την οποία βρίσκουν πολύ «κούλ». Δε λέω, καί πρωτοποριακό θέατρο διαθέτει η αγγλίτσα, καί εκπτώσεις ευκαιριάρες, καί κάτι νέα μοντέλα άη-φώουν (καί άη-παράτα μας) πιό γρήγορα φτάνουν στα Λονδίνα.
Όμως, ουδείς εξ αυτών των λαμπρών νέων καί νεανίδων αναρωτήθηκε το γιατί ολόκληρη Ευρώπη έστησε ένα πανάκριβο λούνα-πάρκ στην Ελβετία, γιά να δικαιολογήσει πειραματικώς τις μαλακίες του γυιού του αγγλίτσου ταξιτζή… τη στιγμή που η αγγλίτσα είναι το κατ’ εξοχήν υπόδειγμα ταξικής κοινωνίας. Τί ακριβώς προσέφερε ο πληβείος, που ευχαρίστησε τόσο πολύ τους άρχοντες; Έ; (Μόνο μην ακούσω τίποτε γιά «προχωρημένη Φυσική», διότι θα μοιράσω σφαλιάρες.)
Όταν, λοιπόν, το Ελληνικό φοιτηταριάτο εις την Αλλοδαπήν αρχίσει να σκαλίζει τέτοια θέματα, τότε -καί μόνον τότε- θ’ αρχίσω κι εγώ να τρέφω ελπίδες πως το μυαλουδάκι του είναι της προκοπής, καί μπορεί να χρησιμεύσει γιά όντως υψηλά επιτεύγματα.
Ας δούμε τώρα τη δεύτερη οχυρωματική «τάφρο».
Προ αρκετών ετών, όντας πελάτης σε κομπιουτεράδικο καί χαζεύων (σε κάποιον ιστότοπο επιστημών) τις τότε δυνατότητες του Διαδικτύου, με σκουντάει κάποιος. Γυρίζω, καί βλέπω ένα άτομο που είχα να το δω πολύ καιρό – ας τον ονομάσουμε Άρχη (από το: Αγαθαρχίδας – lol!!!) Μασκαρατζίκο. Μετά τα «τί κάνεις;», μου λέει: «- Ξέρεις, εγώ είμαι καθηγητής της Φυσικής στο πανεπιστήμιο …Τάδε» (κάπου στο εξωτερικό) «καί είδα τί διαβάζεις!»
Πρώτο ντόϊνγκ!!! Ρέ φούστη μου, ο Άρχης ο Μασκαρατζίκος προφέσσωρ της Φυσικής; το παιδάκι που μέχρι τα δεκαοχτώ του νόμιζε πως η Φυσική είναι απλά ένα ακόμη ψυχοβγαλτικό μάθημα του Λυκείου; Κι εγώ, που ακούμπησα περιουσίες στα επιστημονικά βιβλιοπωλεία, να ψάχνω γιά δουλειά; Ρέ, πππού πππάμε, ρέ!!! (Με προφορά Αυλωνίτη.)
Ευτυχώς, η Θεά Αθηνά με γλύτωσε από καρδιακό επεισόδιο, διότι ο συγκεκριμένος Άρχης φύλαγε ακόμη δυό άσσους στο μανίκι του. Τον έναν τον έμαθα αρκετά αργότερα, αλλά ο έτερος ήρθε σύντομα…. ευτυχώς, όμως, είχα προλάβει να πάρω μερικές βαθειές ανάσες. Ο λεβέντης μας -εφ’ όσον είχε δεί τί διάβαζα- μού ‘ριξε ακόμη έναν κεραυνό στην κεφάλα:
«- Πού τα ξέρεις εσύ αυτά;»
Έμεινα ξερός! Προς στιγμήν, είπα να του αντιγυρίσω κανένα κεχαριτωμένο… διότι, βεβαίως βεβαίως, ούτε οι γνώσεις αυτές είναι μυστικές στην εποχή μας, ούτε τα βιβλιοπωλεία απαγορευτήκαν, απ’ όσο ξέρω· ούτε σ’ εμποδίζει κανείς να ξεσκιστείς στη μελέτη πανεπιστημιακών συγγραμμάτων, άμα σε τρώει ο κώλος σου γιά διάβασμα. (Κι άμα κατανοείς αυτά που διαβάζεις.) Κατά συνέπεια, απόρησα με τη σειρά μου, που είχε τέτοιες απορίες. Περιορίστηκα να του θυμίσω πως είμαι Φυσικός, καί το ήξερε ήδη.
Χαμογέλασε σαν ηλίθιος (που όντως είναι), καί δεν δόθηκε συνέχεια στο επεισόδιο.
Δεν θ’ ανέφερα καθόλου το περιστατικό, αν αυτήν ακριβώς την ερώτηση, καί δή μ’ εντελώς πανομοιότυπη διατύπωση («πού τα ξέρω εγώ αυτά»), δεν μου την έκαναν ακόμη δύο «συναδελφικά» νιάτα δύο άλλων πανεπιστημίων του εξωτερικού, όταν πιάσαμε κουβέντα. Σαφές δείγμα ότι όοοοολοι αυτοί οι μασκαρατζίκοι θεωρούσαν -μεσαιωνικώς πως- ότι η επιστημονική γνώση είναι κάτι αποκλειστικά δικό τους, κάτι μυστικό, κάτι που δεν κάνει να διαχέεται παραέξω, σε άτομα που δεν έχουν την έγκριση της κλίκας τους. Ιδού κι η δεύτερη οχυρωματική «τάφρος» των μασωνακίων!
Σαφές δείγμα, ακόμη, ότι η αντίληψη αυτή δεν ήταν δική τους. (Πώς κι έτσι; Διότι αυτοί οι δύο είναι αρκετά εξυπνότεροι του Άρχη, καί δεν τους ξεφεύγουν τέτοιες μαλακίες εύκολα. Δεν είναι του χαρακτήρα τους. Νά γιατί!) Κάπου την πήρε τ’ αυτί τους, άρα κάποιοι τη διδάσκουν συστηματικά.
vii. Γιούς σανγκουΐνις (το Δίκαιον του αίματος)
Εδώ πλέον οι εκπληκτικές αποκαλύψεις χτυπάνε ταβάνι.
Το τρίτο ισχυρό στήριγμα της καριέρας του χαζούλη Άρχη, αυτό το οποίο πληροφορήθηκα αρκετά αργότερα (καί κατάλαβα πάααααρα πολλά λόγωι αυτού), ήταν η μάνα του. Μή νομίζετε… δεν εννοώ καμιά γυναίκα καπάτσα, ή με λεφτά, ή όμορφη να τουμπάρει τους καθηγητάδες του γυιόκα της (να του βάλουν καλούς βαθμούς), ή ό,τι άλλο παρεμφερές. Η συγκεκριμένη κυρία απλά ήταν αλλοδαπή.
«- Καί λοιπόν, ρέ Εργοδότη;»
Λοιπόν… ο Άρχης δεν ήταν το μόνο άτομο με μάνα απ’ τη συγκεκριμένη χώρα, στης οποίας το πανεπιστήμιο έδινε τα φώτα ( ; ) του. Ακριβώς σαν αυτόν (προφέσσωρ, δηλαδή, καί …ημίαιμος) υπήρχε κι άλλος, κι άλλος, κι άλλος… κάπου πεντέξη νοματαίοι συνολικά, που υπέπεσαν στην αντίληψή μου. (Άσε που έσπασε ο ακατονόμαστος το ποδάρι του, κι επρόκειτο γιά την ίδια ξένη χώρα σ’ όλες τις περιπτώσεις!) Ως εικός, πρέπει να υπάρχουν κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις ανά την Ελλάδα.
Αγάπες μου, αυτό το φαινόμενο μπορεί να ερμηνευτεί μονάχα με μιά λέξη:
Ιερατείο!!!
Τώρα, με το δίκιο σου -αγαπητέ αναγνώσθα μου- θα ρωτήσεις: ιερατείο-ξεϊερατείο, τί μας νοιάζ’ εμάς; Παρομοίως, τί μας νοιάζει το ποιές μανάδες γεννάνε προφέσσορες;
Μας νοιάζει καί μας τσουρουφλίζει, όμως. Γιά ένα σύνολο πολύ σοβαρών λόγων.
Καί πες, πάει στο διάολο, βρίσκεις λευκή Ευρωπαία να παντρευτείς. Το παιδί Έλληνα καί Γερμανίδας, δηλ. γόνου έθνους ex officio εχθρικού προς την Ελλάδα, προς τα πού θα γείρει; ποιόν δρόμο θα διαλέξει;
Ακόμη χειρότερα, αν θυμηθούμε πως είναι οι μανάδες, αυτές που διαμορφώνουν τα παιδιά στα κρίσιμα πρώτα χρόνια. Άρα, μιά μητέρα κατά χίλια τοις εκατό θα φέρει το παιδί προς τα δικά της τα νερά. Άρα (δίς), σε περίπτωση λευκής Ευρωπαίας / ηπαπαραίας είναι πολύ πιθανό ν’ αρχίσει να του γανώνει το μυαλό ότι δήθεν η Ελλάδα δεν είναι, δά, καί κάτι τόσο σπουδαίο. (Πχ αφού στη φαληρημένη Ελλάδα δεν φτάνουν τόσο γρήγορα τα νέα «γκάτζετζ», έ! Είναι …κατώτερη χώρα!) Το παιδί δεν διαθέτει άμυνες (να τη στείλει τη μάνα του στον αγύριστο), άρα θα διαπλαστεί μισώντας καί περιφρονώντας την Ελλάδα.
Όθεν, ο γάμος (ειδικά Ελλήνων ανδρών) με αλλοδαπά άτομα κάθε άλλο, παρά καλός είναι. Συνιστά ωρολογιακή βόμβα – που δεν ξέρεις πότε θα σκάσει, καί ποιόν θα πάρ’ ο Χάρος.
Τα παραπάνω ήταν μιά σύντομη θεώρηση των -από Ελληνικής πλευράς- αρνητικών στοιχείων των μεικτών γάμων. Όμως, υπάρχει καί το έτερον «συμβαλλόμενον μέρος». Δηλαδή, η αλλοδαπή γυναίκα (ή ο αλλοδαπός άντρας). Δηλαδή, το ερώτημα: γιατί μιά οποιαδήποτε ξένη θα έρθει εις γάμου κοινωνίαν μ’ έναν Έλληνα;
Έ, λοιπόν, αν εξαιρέσουμε την «τυχαιότητα» (λόγωι ειλικρινούς καψούρας εκατέρωθεν, ή ξέρω ‘γώ κάρματος), εδώ ακριβώς βρίσκεται το ζουμί!… Αρχαιόθεν. Παναρχαιόθεν. (Από τότε, που ο Παλαιός ενσαρκώθηκε γιά πρώτη φορά! Καρα-lol!!!) Οι ξένες φυλές… ποιές «φυλές»; η εξής μία (Άτλαντες), αναζωογονείται με τέτοιους γάμους. Τους οποίους δεν αφήνει στην τύχη, αλλά τους έχει στοχευμένους καί προγραμματισμένους. (Δυό λογάκια περί τούτου, λίγο παρακάτω.) Όπως καταλαβαίνετε, όμως, δεν αναζωογονείται μόνο το φυλετικό γονίδιο των Ατλάντων, αλλά μπολιάζεται καί το μυαλό τους με -εξ Ελλήνων- ικανότητες που του λείπουν. Σίγουρα κάτι τους λείπει… καί το αισθάνονται – ακριβώς όπως ο φρενοβλαβής αισθάνεται πως του λείπουν αλκαλικά άλατα στον εγκέφαλο, καί τρώει φυστίκια μετά μανίας. Κι αισθάνονται ακόμη πως αυτό το «κάτι» τό ‘χουν οι Έλληνες, άρα από τους Έλληνες θα το ζητήσουν!
Επειδή σήμερα οι Άτλαντες δεν λέγονται Άτλαντες, αλλά έχουν φορέσει μάσκες, παρατηρήστε πχ το πόσοι Έλληνες παντρεύονται με θηλυκά τζιούζ – είτε στα ίσα τζιούζ, είτε μεταμφιεσμένα ως προτεσταντάκια – μέσα στην απεραντωσύνη των ηπαπάρα, όπου κανείς δεν ξέρει από πού κρατάει η σκούφια του γείτονά του. (Καλά, ωρέ βλήματα!… Τόσο γλυκομ_ύνες είναι οι οβριές; Ή μήπως δεν βρίσκονται Ελληνίδες να σας κάτσουν; )
Αντιθέτως (κι ευτυχώς!), οι Ελληνίδες δεν είναι τόσο χαζές, ώστε να καψουρεύονται κατ’ ευθείαν όποιον κατεβάζει το βρακί του μπροστά τους. (Μετράει καί το μέγεθος αυτού που βλέπουν. Καρα-lol!!! Κλαίω, ρέ! 🙂 🙂 ) Αλλά, αν την πατήσουν γιά γάμο με τίποτε τζιούζ ή Σαουδάραβες, θα είναι λόγωι φιλοχρηματίας. (Καί …καλά να πάθουν! Lol!!!)
Αυτή η ιστορία με τους μεικτούς γάμους ξεκίνησε απ’ τον Φαέθωνα. Όπου οι δύο υπερ-ευφυείς ανθρωποειδείς φυλές με τον ίδιο βιότυπο, η δική μας φυλή απ’ τον αστερισμό του Κύκνου (με το συναίσθημα) κι η άλλη φυλή απ’ τον αστερισμό του Λέοντα (χωρίς το συναίσθημα), δοκίμασαν να ενωθούν με τον πλέον όμορφο φυσικό τρόπο… αλλά δεν τους βγήκε. Κι ούτε σήμερα βγαίνουν τέτοιες απόπειρες· καταλήγουν σε αποτυχία.
[Γιατί ξεκίνησαν τα συμπεθεριά, τότε; Επειδή κάθε φυλή έβλεπε στην άλλη κάτι που της λείπει. Αν καί, τώρα, που το σκέφτομαι, οι δικοί μας πρόγονοι πιθανώτατα ήσαν πλήρεις από βιολογική καί ψυχική κατασκευή, αλλά άρχισαν να τους την πέφτουν οι τύπισσες απ’ τον αστερισμό του Λέοντα. Καί τους προγόνους τους έφαγε η πονοψυχιά στο τέλος.]
Διότι ένας γάμος από συμφέρον -καί δή, μονόπλευρο-, κατά κανόνα καταλήγει σε διαζύγιο. (Τουλάχιστον δύο απ’ τις μανάδες των προφεσσόρων, που λέγαμε.) Αλλά, με τη δημιουργία απογόνων, έχει επιτύχει απόλυτα τον σκοπό του! Έχει φτιάξει υβρίδια / γενιτσαράκια / πεμπτοφαλαγγιτάκια / πρακτοράκια (όπως θες πές τα), τα οποία ξεπερνάνε τα συνοριακά φράγματα των φυλών (άρα, αποφεύγουν πολύ όμορφα το στίγμα του προδότη), καί στη δεδομένη στιγμή θα δράσουν εναντίον της Ελλάδας. Πώς; Ως απλούστατο παράδειγμα, σε ρωτάω τί θα κάνεις, αν ως Έλλην νέος φοιτητής ή επιστήμονας πρωτοπάς στο εξωτερικό, καί ψάχνεις γιά τις πρώτες επαφές σου. Δεν θ’ απευθυνθείς πρώτα στα «πατριωτάκια»; Απόλυτα φυσικό είναι! Έτσι, ενώ οι ψαρωμένοι χωρικοί Έλληνες «γκασταρμπάϊτερζ» (εργάτες) στη Γερμανία έπεφταν απάνω σε «πατριωτάκια» τρακαδόρους καί τοκογλύφους, εσύ θα πέσεις σ’ Ελληνόφωνα πρακτοράκια. Μάντεψε, λοιπόν, ποιός θα σου αναθέσει επιστημονικές εργασίες, τί θα τις θέλει, καί ποιός θα σ’ επιβλέπει (φανερά καί κρυφά).
Επομένως, εφ’ όσον η πρακτική αυτή απέτυχε, η επανάληψή της συνιστά αφ’ ενός βλακεία, αφ’ ετέρου -το κυριώτερο!- προδοσία εναντίον της Ελληνικής Φυλής!
Καί πρέπει να τιμωρείται.
Παρεμπιπτόντως, όταν (κάπου το 3500 πΧ) άρχισαν οι συγκρούσεις Ελλήνων καί Πελασγών, κι έφυγαν οι Πελασγοί από την κυρίως Ελλάδα, η Μυθολογία λέει πως σε κάποια φάση οι Πελασγοί της Λήμνου ζήτησαν γυναίκες. Πήγαν, λοιπόν, με πειρατική επιδρομή κι άρπαξαν αρκετές από την Αττική. (Σας θυμίζει τίποτε; Πάλι με Πελασγούς έχει να κάνει, αν καί οι Ετρούσκοι -κι οι λοιποί λαοί της περιοχής- δεν είναι γνωστοί στο ευρύ κοινόν ως Πελασγοί. Που είναι. Καθαρόαιμοι.) Τις παντρεύτηκαν, τις γκάστρωσαν, τους γέννησαν παιδιά… αλλά οι Αθηναίες τα παιδιά τα μεγάλωναν με Αθηναϊκά ήθη κι έθιμα. Τα δικά τους, δηλαδή. Όχι ως Πελασγάκια. Έ, λοιπόν, όταν οι Πελασγοί είπαν… είπαν… είπαν… αλλά είδαν πως οι Αθηναίες ήσαν αγύργιαγα κεφάλια καί δεν έπαιρναν από φλοϊέρα, τις έσφαξαν!!! (Δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή τί έκαναν καί στα παιδιά, αλλά δεν είναι δύσκολο να το μαντέψω.)
Όσον αφορά, τώρα, αυτό το φαινόμενο με τους προφέσσορες… Σίγουρα είναι στοχευμένο. Αν καί διαολίζομαι να καταλάβω ποιούς Έλληνες στοχεύουν – καί πώς. Διότι είναι φύσει αδύνατον να παρακολουθούν τους πάντες από γεννησιμιού τους. Άσε που στην Ελλάδα συστηματικά ληξιαρχεία τηρούνται μόνο μεταπολεμικά. (Αντιθέτως, στην αγγλίτσα πχ, η καταγραφή των γεννήσεων κτλ φτάνει -κατά περιοχές- τόσο πίσω, όσο καί το 1100 μΧ.) Αν, δέ, πείς καί γιά καταγραφή ακριβούς ώρας γεννήσεως (γιά ωροσκόπιο) στην Ελλάδα, αυτό είναι σχεδόν ανέκδοτο.
Η μόνη περίπτωση είναι τα ξένα ιερατεία να έχουν πρόσβαση στους φακέλλους της Ασφάλειας (προτεκτοράτο είμαστε, ποιός να τους πεί όχι; ), αν καί θεωρώ αυτή την πηγή σε μεγάλο ποσοστό αναξιόπιστη. Γιατί; διότι ο κάθε ασφαλίτης εμβάτσος πόρρωι απέχει του …Θουκυδίδη στην αντικειμενικότητα! Στις αναφορές του είναι λίαν πιθανό να χώσει περιγραφές που προκύπτουν από την προσωπική του εμπάθεια, δήθεν ως πραγματικά ή σημαντικά γεγονότα. (Κουφαλίτσα Γιώργαρε!… Έμαθα, ωρέ, ότι κατούρησες σε δημόσιο χώρο, σα δε ντρέπεσαι! Καρα-lol!!!!!!!) Πιστεύω, λοιπόν, ότι η στόχευση γίνεται με κάπως γενικώτερα κριτήρια, όχι σε στενό εύρος. Πχ, να κυνηγάνε άντρες καταγόμενους από ορεινά χωριά. Γιατί ειδικά αυτούς; Δεν θα επικαλεστώ την κοινοτοπία των πανηγυριών, ότι οι βουνήσιοι είναι εξυπνότεροι απ’ τους καμπίσιους, αλλά θα σας πω ότι η Ηλιακή καί η κοσμική ακτινοβολίες επιδρούν -σαφώς ευεργετικώς- περισσότερο στα μυαλά καί τα γονίδια των ορεσιβίων. Διότι, ως γνωστόν, παρακάτω η ακτινοβολία απορροφάται ακόμη περισσότερο – επειδή μεσολαβεί επί πλέον ατμόσφαιρα. (Δηλ. προστίθεται πάχος ατμόσφαιρας ακόμη μερικών εκατοντάδων μέτρων, το οποίο απορροφά περαιτέρω την ακτινοβολία.)
Πριν κλείσουμε το παρόν κεφαλαιάκι, αξίζει ν’ αναφέρω ότι γνωρίζω («εξ εγκύρου πηγής», που λένε) πως όντως, κάποιες κλειστές ομάδες γνωρίζουν με τη σειρά τους τα πάντα γιά τη σημερινή κατάσταση κάποιων παλιών Ελληνικών οικογενειών. Απογόνους, επαγγέλματα, κτλ. Καί δε μιλάω γιά οικογένειες επιφανείς, που κάνουν «μπάμ» – πχ να ονομάζεσαι Παλαιολόγος ή Καντακουζηνός στο επίθετο. Μιλάω καί γιά -αρκετά- λιγώτερο γνωστές περιπτώσεις. Δεν ξέρω πώς διάολο το καταφέρνουν, όμως το αφήνουμε, επειδή πονάει. (Κάποιον καλόν διαδικτυακό φιλαράκο τον πόνεσε όσο δεν πήγε άλλο.)
Απλώς, σκεπτόμενοι όλα τα προειρηθέντα, την επόμενη φορά που θα δούμε γυμνή μιά ξένη, προσέχουμε (το κάτω κεφάλι μας) γιά να έχουμε (ήσυχο το επάνω). Η δε Εκκλησία μας κακώς «αποφεύγει τον εθνικισμό» (σύμφωνα με την αγαπημένη έκφραση του κάθε Βοθρολυμαίου), επιτρέποντας τον γάμο Έλληνα ή Ελληνίδας με άτομο απλά «ανήκον εις ένα των χριστιανικών δογμάτων». Ανύπαντροι Έλληνες άντρες, μη φτάνετε στο σημείο να χρειάζεστε τέτοιες «νομοκανονιστικές» ερμηνείες! Υπάρχουν αρκετές Ελληνίδες διαθέσιμες… Πιστέψτε με, δεν σας θέλουν γιά να κάθεστε σε δυό αντικρυστές καρέκλες καί ν’ απαγγέλετε ποιήματα. Γι’ άλλη δουλειά σας θέλουν.
viii. Προδοσία – τιμωρία – άμυνα
Συνοψίζουμε.
Την πάπια να κάνουν!!! Ν’ αλλοιώσουν τα δεδομένα, να εκτρέψουν την έρευνα σε ανώδυνα μονοπάτια… Χίλιοι δυό τρόποι υπάρχουν. Εμένα περιμένετε να πω σε κατά τεκμήριο έξυπνα άτομα πανεπιστημιακής μορφώσεως τί να κάνουν γιά να γλυτώσουν, αν υποψιαστούν πως τα βάζουν στη φάκα; Το μόνο που θα πω, είναι πως στην ίδια την Ελλάδα πρέπει ν’ αποφεύγουν το Δημόσιο, όπως ο διάολος το λιβάνι. Αν ανακατευτεί το Δημόσιο σε πρωτοποριακές έρευνες, τα πορίσματα θα καταλήξουν αμέσως …κάπου πιό νοτιοανατολικά! Γνωστά αυτά, κι όχι επειδή τά ‘παν διάφοροι ψιψιλονόπληκτοι. Επειδή -όσο κρατάει η σημερινή παρακμιακή κατάσταση των Ελλήνων- γίνονται στ’ αλήθεια, καί θα γίνονται… δυστυχώς.
Η παράβαση αυτών των κανόνων έχει τραγικές συνέπειες. Που μας βαρύνουν όλους. Διότι:
Όθεν, η προδοσία -καί δή, η έσχατη- πρέπει να πληρώνεται αναλόγως. Καί η ποινή είναι μόνο μία: ΘΑΝΑΤΟΣ!!! (Αν δεν προλάβουν ν’ αυτοκτονήσουν από τύψεις, όπως ο Ιούδας.)
Ειδικά, τώρα, γιά την αρχαιολογική έρευνα στην Ελλάδα: ούτε αυτή η έρευνα τυγχάνει αθώα κι ανώδυνη! Ακόμη καί τα σπασμένα αγγεία της κλασικής εποχής, στα οποία κανείς δε δίνει σημασία (διότι έχουμε πολλά από δαύτα), μπορεί ν’ απεικονίζουν αρχέτυπα του Μάτριξ. (Αλληγορικώς.) Ποιός ο λόγος ν’ ανοίγουμε τα μάτια των εχθρών μας με τέτοιες γνώσεις; Στο κάτω-κάτω, μήπως ξέρετε πόσα αγγεία βρίσκονται σε απροσπέλαστες ιδιωτικές συλλογές «φιλοτέχνων Μαικήνων»; Μόλις παραπάνω σας εξήγησα τον λόγο που τα «συλλέγουν» καί τα κρύβουν.
Αν, δέ, πάμε παραπίσω, σε εποχές πρό βυθίσεως Ατλαντίδος (πιό πίσω απ’ το 10,000 πΧ), κι ακόμη περισσότερο στην Αιγηΐδα (δηλ. κάπου το 100,000 πΧ με 50,000 πΧ), εκείνα τα ευρήματα εις χείρας εχθρών είναι χειρότερα από πυρηνική έκρηξη κατακέφαλα! Βέβαια, κάτι ναζιστές επί Κατοχής, κάτι Βατικανά πιό πρίν, κάτι «ξένες αρχαιολογικές αποστολές» συνεχώς, καί κάτι πλιατσικολόγοι ανεξέλεγκτοι (τύπου Κουστώ) αυτά ακριβώς ψάχνουν, αλλά ευτυχώς που οι πρόγονοι… έχουν προβλέψει. (Με τον τρόπο τους.)
Αμφιβάλλετε; Καλά!… Βρήτε μου πρώτα καμιά «ιερά δέλτο» από αρχαίο Ελληνικό ναό, καί παραδέχομαι πως πέταξα βλακεία! 🙂
Επιμύθιον
Αποτρέψτε τους ξένους από το να βρούν όσα δεν μας συμφέρουν. Μην τους ανοίγετε τα μάτια. Κρατήστε το στόμα σας κλειστό. Διότι, αλλοιώς, σας περιμένει η ποινή της προδοσίας κατά της Φυλής μας: ο ατιμωτικός θάνατος. Εφεξής, η Ελληνική Γνώση κεκλείδωται οριστικώς! Μόνον διαπιστευμένα άτομα θα εισέρχονται στον Ναό της.
Η μόνη μικρή, εντελώς μικρούλα κι ασήμαντη δικαιολογία, γιά διάπραξη προδοσίας παραβιάσεως Ελληνικής Γνώσης, είναι πως μέχρι σήμερα κανείς δεν είχε θέσει σαφώς στο προσκήνιο αυτό το αδίκημα. Από σήμερα, όμως, καί στο εξής, το είπαμε, το δηλώσαμε, καί αμαρτίαν ούκ έχομεν.
«- Καί ποιός είσ’ εσύ, ρέ Εργοδότη, που απειλείς με θανατικές ποινές;»
«- Λάθος ερώτηση!»
«- Δηλαδή;»
«- Σου λείπουν δύο γραμματάκια! Θού καί Ά!»
«- Δηλαδή δηλαδή;»
«- Να ρωτάς ποιός ΘΑ είμαι!…» 🙂
Οι αποφάσεις πάρθηκαν! Από εδώ και πέρα λαμβάνει τέλος το "Έλληνες ἀεί παῖδες", η παιδική αθωότητα και η εξωστρέφεια που διαπίστωσαν κάποιοι Αιγύπτιοι ιερείς για την φυλή μας, σαν ίδιον γονιδιακό, και το ανέφεραν σε συζήτησή τους με τον Σόλωνα. Η εξωστρέφεια αυτή μας πήρε στον λαιμό της. Πάλι καλά που υπάρχουμε ακόμα και δεν έχουμε αυτοκτονήσει από τόση επιπολαιότητα! Ο ΕργΔημΕργ μας τα ψέλνει μια χαρά, σαν ένας αρχέγονος μπαμπάς, από του οποίου τα χέρια, είχαμε εξ ατυχήματος ξεγλιστρήσει, μέσα στις αχανείς διακλαδώσεις των οδών του εγγυτέρου Διαστήματος, και αφεθήκαμε να αγόμαστε και να φερόμαστε κατά τις βουλές του Αρχαίου μας εχθρού. Και στην κάθε κρίσιμη φάση...να "την σκαπουλάρουμε" μόνο και μόνο από το επίσης γονιδιακά χαραγμένο μέσα μας αίσθημα Ελευθερίας.
υσσωρεύτηκαν ήδη -εδώ καί χρόνια- τα μαύρα τυφωνικά σύννεφα πάνω απ’ την Ελλάδα καί τους Έλληνες… Γνωστό αυτό. Ωστόσο, τέτοια σύννεφα, τέτοια δεσμά δεν υπάρχουν μονάχα γύρω απ’ τις ζωές μας, υπάρχουν καί γύρω απ’ τα μυαλά μας.
Καί δεν εννοώ τα γνωστά -καί πολυσυζητημένα στο Διαδίκτυο- μέσα
καταστολής (ραδιοσυχνότητες, ψεκασμούς, κτλ), αλλά κάποια άλλα… αόρατα.
Το πιό ωραίο ( ; ), όμως, στην ιστορία μας, είναι πως τα δεσμά αυτά
τα κατασκευάζουν οι ίδιοι οι «φυλακισμένοι»!!! Καί μάλιστα, γελάνε
χαζοχαρούμενα πριν / κατά / μετά τη διαδικασία κατασκευής.Συν-Έλληνες, δεν υπάρχει καμμία δικαιολογία! Τουλάχιστον, τότε που οι ναζί υποχρέωναν τους κρατούμενους να σκάψουν τον τάφο τους καί μετά τους πυροβολούσαν στο κεφάλι, υπήρχε η δικαιολογία του έξωθεν καταναγκασμού. (Αν καί κάποιοι μελλοθάνατοι δοκίμαζαν να δραπετεύσουν, έστω καί στο τσάκ πριν τη χαριστική βολή.) Τώρα, όμως, δικαιολογίες τέλος. Τα γατιά, που παίζουν καί κλείνονται σε ντουλάπια, καί νιαουρίζουν σπαρακτικά να έρθει άνθρωπος να τα βγάλει έξω, είναι πιό έξυπνα από κάτι τέτοιους «μεγαλοφυείς» ανθρώπους, που πάνε κι αυτοδεσμεύονται.
Καί ποιά είναι αυτά τα φοβερά δεσμά, δηλαδή;
…Μιλάω γιά την επιστήμη καί τους επιστήμονες.
«- Μά, τί κακό βλέπεις στην επιστήμη, ρέ Εργοδότη;»
Ρώτα ανάποδα! Τί …καλό βλέπω! 🙂
Όμως, οφείλω να εξηγήσω τα πάντα – διότι παραμονεύουν καί διάφορα (τετριμμένα έως ηλιθιότητος) επιχειρήματα, του στύλ: «- Τί θά ‘κανες, ρέ έξυπνε, τη νύχτα χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα;», κτλ κτλ. (Βασικά, μιά που δεν θα είχα ούτε τηλεόραση, θα έκανα αυτό που έκανα τα καλοκαίρια στις ακρογιαλιές με κάποιες πρώην μου. Καί θα ζούσα απ’ τα επιδόματα, χωρίς να δουλεύω. Ως πολύτεκνος! Lol!!!)
Πάμε, λοιπόν, μαέστρο, μιά μαγκιόρα ανάλυσις!…
i. Έλληνες καί ξένοι, διαχρονικώς.
Πετάω κατ’ ευθείαν τον βλάχο στη θάλασσα, να μάθει κολύμπι σε δευτερόλεπτα – γιά το καλό του: Έλληνες καί ξένοι, είμαστε ολότελα διαφορετικοί. Ακόμη καί με τους λευκούς Ευρωπαίους είμαστε διαφορετικοί, άσχετο αν μοιάζουμε (στον βιότυπο).
Όθεν, όσοι μιλάνε γιά «Ενωμένη» Ευρώπη, γιά το δήθεν «κοινό Ευρωπαϊκό μέλλον των λαών», καί διάφορα άλλα τέτοια αξιόχεστα, να μου κάνουν τη χάρη να θυμηθούν καί να σκεφτούν:
- Το τί έκαναν στην Ελλάδα οι Σταυροφόροι το 1204,
- το τί έκαναν στην Ελλάδα οι …σταυροφόροι (του αγκυλωτού) το 1941-44,
- το τί κάνουν σήμερα στην Ελλάδα οι απόγονοι των «αγκυλωτών»,
- το τί πρόκειται νομοτελειακώς να ξανακάνουν όλοι αυτοί στην Ελλάδα, ευκαιρίας δοθείσης,
[Παρένθεση: Ναί, «ο εχθρικός γιά την Ελλάδα στρατός, που έρχεται από τη Δύση με έμβλημά του έναν σταυρό», είναι αρχέτυπο που επαναλαμβάνεται. Επανελήφθη καί το 9600 πΧ, με τους Άτλαντες. Πού το ξέρω, ειδικά αυτό το τελευταίο; απλούστατα, όταν οι ιθαγενείς της Καραϊβικής είδαν τον κόκκινο σταυρό στα πανιά των πλοίων του Κολόμβου, θεώρησαν πως -κατά κάποιο τρόπο- οι «δικοί τους» επιστρέφουν. Γι’ αυτό δεν αντέδρασαν αρχικά. Μ’ ό,τι κι αν μπορούν να σημαίνουν οι εκφράσεις «οι δικοί τους», καί «επιστρέφουν».
Βλέπετε, λοιπόν, πώς -με λίγη λογική- μπορούμε να καλύψουμε ιστορικά κενά χιλιετιών;
Στα ίδια πλαίσια, κι ο στρατός του Μ. Κωνσταντίνου -του «Εν τούτωι Νίκα!»– υπάγεται στο ίδιο αρχέτυπο.
Τέλος, ακόμη ένας «σταυροφόρος» στρατός αναμένεται οσονούπω να περάσει κι αυτός απ’ την καμπούρα μας, γιά μελλοντική επανάληψη του συγκεκριμένου αρχετύπου: αυτός του ΝΑΤΟ! Ρίξτε μιά ματιά στο έμβλημα -ναί, πρόκειται γιά ευθεία αναφορά στο τοπογραφικό της Ποσείδιας, πρωτεύουσας της Ατλαντίδας-, καθώς καί στο τί σημαίνει «ΝΑΤΟ»: Οργανισμός βορειο-Ατλαντικού Συμφώνου.
Ακόμη αμφιβάλλετε γιά το ΝΑΤΟ; Να μην αμφιβάλετε καθόλου. Τά ‘πε ήδη ο Πατροκοσμάς…]
Αξίωμα, λοιπόν: Είμαστε διαφορετικοί απ’ τους λοιπούς λευκούς Ευρωπαίους, ειδικά τους βόρειους.
Γιά να συνεχίσουμε παρακάτω, πρώτα χωνέψτε το αυτό – με όση σόδα γουστάρετε. Χωνέψτε το, διότι αυτό είναι καί δεν αλλάζει.
Η ιστορία μας ξεκινάει από πολύυυυ παλιά. Από τότε, που στον Φαέθωνα οι πρόγονοί μας δοκίμασαν να συμπεθεριάσουν με τους προγόνους των λευκών Ευρωπαίων… κι ανατινάχτηκε ο πλανήτης! Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο που σήμερα, οι μόνοι με τους οποίους μπορούμε να συνεννοηθούμε, είναι οι Ελληνογενείς, που κατοικούν στις Ευρωπαϊκές χώρες της Μεσογείου. Καί στη Γαλλία – λιγάκι… όχι πολύ. (Μήπως τώρα βλέπετε με άλλη ματιά την διαχωριστική γεωγραφική γραμμή μεταξύ καθολικών καί προτεσταντών; )
Η βασική μας διαφορά είναι το συναίσθημα, δηλαδή η ψυχοσύνθεση. Εμείς έχουμε συναίσθημα, αυτοί όχι.
Θέλετε παραδείγματα; υπάρχουν αρκετά. Όπως πχ το σέξ. Το οποίο χωρίς συναίσθημα γίνεται αστείο ή χυδαίο (πορνό), τιμωρητικό (σαδομαζοχισμός), ή διαστροφικό (πχ κτηνοβασία). Καί σίγουρα θά ‘χετε ακούσει (ειδικά παλιότερα, με τα «καμάκια») γιά καψούρηδες συν-Έλληνες, που είχαν πολύ όμορφες ερωτικές καλοκαιρινές ιστορίες με Ευρωπαίες, που όμως δεν συνεχίστηκαν καί το φθινόπωρο. Καί διατί, περικαλώ; Διότι…
…Ερχότανε η όμορφη λευκή Ευρωπαία στην Ελλάδα, γνώριζε τον δικό μας τον συναισθηματικό χάϊβανο (που την είχε στα ώπα-ώπα καί της ξηγούσε τ’ όνειρο καθημερινώς καί …υπερωριακώς), ξεχνούσε τί παναπεί «ρούχα» / «παπούτσια» / «μπικίνια» (καί «λεφτά» – διότι πλήρωνε ο άλλος), καί ζούσε στον Παράδεισο. Αλλά όταν πήγαινε ο δικός μας -καψούρας ένεκα!- στις χώρες του μακρυνού Βορρά (κατά τον Οκτώβριο) να την ξαναβρεί καί να συνεχίσουν τα μέλια, έπεφτε απάνω σε μιά γεροντοκόρη (τελείως αγνώριστη, σου λέω – ντυμένη καί παπουτσωμένη, πλέον), που δεν τον άφηνε ούτε να την αγγίξει! Φυσικά, ούτε κουβέντα γιά φιλοξενίες καί τέτοια. Άσε που μπορεί να του παρουσίαζε καί κανέναν μαντράχαλο Βίκινγκ, λέγοντας: «- Μάϋ μπόϋφρεντ!» Παναπεί, συναίσθημα δεν υπήρχε μέσα της ούτε γιά δείγμα.
«- Πεταμένα λεφτά!», σκεφτόταν στο τέλος ο δικός μας (γιά τα αεροπορικά εισιτήρια) – αλλά δεν ξέρω αν έβαζε μυαλό, να μην το ξανακάνει.
Να πάμε, τώρα, στα λεφτά ως δεύτερο παράδειγμα; Ποιός έβγαλε το ρητό πως «Δεν υπάρχει τζάμπα γεύμα!»; Που σημαίνει πως, όταν σου δίνει ο λευκός Ευρωπαίος προτεστάντης κάτι, περιμένει οπωσδήποτε κάτι να πάρει πίσω. Καί, ει δυνατόν, μεγαλύτερης αξίας.
ii. Εμείς καί τα Γράμματα
Κι ερχόμαστε στα Γράμματα!… Στις επιστήμες. Προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων, στο παρόν μέρος του άρθρου αναφέρομαι στους ημεδαπούς που θέλουν να σπουδάσουν στα εγχώρια πανεπιστήμια. Τα (νεο-)Ελληνάκια, που πάνε σε …τουβλοποιεία εξωτερικού, θα τα περάσω από το μικροσκόπιο παρακάτω.
Εμείς εδώ στην Ελλαδάρα ακόμη κρατάμε την αρχαιο-Ελληνική αντίληψη περί Γραμμάτων, η οποία χτύπησε ταβάνι στα Ελληνιστικά χρόνια. Δηλαδή, θεωρούμε τη μόρφωση πολύ περισσότερο ως κτήμα, ως στολίδι ενός ελλόγου ανθρώπου, παρά ως χρηστικό εργαλείο. Εξ ής θεωρήσεως προέρχεται κι η λέξη «γκλάμορους» (λαμπρός), δηλ. ο κατέχων Γράμματα.
Γι’ αυτό βλέπεις τους σημερινούς γονείς να σπρώχνουν με νύχια καί με δόντια τα βλαστάρια τους στα πανεπιστήμια, κάν κούτσουρα εισίν ταύτα. (Τα παιδιά, εννοώ – όχι πως τα πανεπιστήμια πάνε πίσω στην κουτσουρωσύνη. Αλλά οι ηρωϊκοί γονείς δε χαμπαριάζουν! Τα παιδάκια του ο καθένας τά ‘χει γι’ από γεννησιμιού τους …νομπελιστάκια! Lol!!!) Γιατί; γιά να πάρουν παντί τρόπωι ένα «χαρτί» πληθωριστικής αξίας. Γι’ αυτό βλέπεις καί το άλλο το γελοίο, παραμονές των εξετάσεων διάφοροι -μέχρι τότε- κοπανατζήδες τσόγλανοι, επιλέξαντες παιδιόθεν το ισόβιο διαζύγιο από βιβλία καί διάβασμα, να παίρνουν σοβαροφανές ύφος …διανοουμένου καί να πουλάνε μούρη, επειδή έμαθαν τα «sos» θέματα απ’ το φροντιστήριο.
[Παρένθεση, ξανά: Τα ίδια κάνουν -γιά διαφορετικούς λόγους- καί διάφορες γραίες πρώην «στάρζ». Οι οποίες στα γεράματα, όταν τελειώσουν οι άντρες που τις πλησιάζουν, το ρίχνουν στα συγγραφιλίκια. Γιά να δείξουν πως μετράνε καί στο πνεύμα, δηλαδής, μιά που το σώμα …τετέλεσται. Lol!!! Τα ρημάδια τα Γράμματα όλοι τα φτύνουν, αλλά όλοι τρέχουν στο τέλος να τα γλείψουν. Σύμπτωμα κι αυτό της νεο-Ελληνικής σχιζοφρένειας.]
Δεν παραγνωρίζω πως γονείς καί τέκνα σκέφτονται πονηρά: να πάρουν το «χαρτί», καί να προσληφθούν στο απέραντο Δημόσιο του ψευτο-Ρωμαίϊκου. Πρακτική, χρηστική ματιά αυτή; αναμφίβολα. Όμως, το πρώτο απαιτούμενο στην κοινωνία μας δεν είναι το πτυχίο. Είναι το αξιοπρεπές εισόδημα. Διότι με τα πτυχία, ούτε φαγητό τρώς, ούτε παντρεύεσαι, ούτε παιδιά κάνεις, ούτε το μέλλον σου σχεδιάζεις. Αλλά πού να το χαμπαριάσουν αυτό οι ημεδαποί γονείς καί τα ημεδαπά τέκνα! Εκείειειει!!!… Αντί να βρούν μιά δουλειά με καλό εισόδημα, επιμένουν στην απόκτηση «χαρτιού» – καί γιά κανέναν άλλον λόγο, παρά -πάλι!- εξ αιτίας της Αλεξανδρινής αντίληψης περί Γραμμάτων. Καί επενδύουν …στην αναμονή διορισμού στο Δημόσιο! (Ενώ η ζωή κυλάει καί πίσω δε γυρνάει, η ρημάδα…)
Εννοείται, βέβαια, πως το να σπουδάσεις γιά να είσαι χρήσιμος στον εαυτό σου, αλλά καί στην κοινωνία (μέσα στην οποία ζής – διότι δεν είσαι ανεξάρτητος των άλλων συνανθρώπων σου), είναι τελείως «ψιλά γράμματα» γιά τα …νομπελιστάκια καί τους γονείς αυτών.
Φυσικά, τη μία γελοιότητα τη διαδέχονται κι άλλες. Αφ’ ενός, οι τσόγλανοι που λέγαμε, ως φοιτητές «επαναστατούν» καταστρέφοντας δημόσια (καί ιδιωτική) περιουσία, αλλά ουδείς εξ αυτών διανοείται να τα βροντήξει όλα (του «αντιδραστικού αστικού πανεπιστήμιου») από κάτω, καί να φύγει. (Εφ’ όσον το αστικό πανεπιστήμιο τον χαλάει.) Διότι θα τον κάνει ντά-ντά ο …επενδυτής μπαμπάς, βλέπεις. Είπαμε, «επανάσταση», αλλά έχει κι όρια! Lol!!! (Στο τέλος, όλ’ αυτά τα «επαναστατικά» τσογλάνια φοράνε γραββάτες καί γίνονται χειρότερα αυτών, εναντίον των οποίων «επαναστατούσαν». Αμέτρητα τα παραδείγματα… το έργο τό ‘χουμε ξαναδεί πολλές φορές.)
Αφ’ ετέρου, το παμπόνηρο ψευτο-Ρωμαίϊκο (που ξέρει με τί σόϊ χαζοβιόληδες υπηκόους έχει να κάνει) κλείνει στόματα με τα πτυχία, κάνοντας φτηνή «κοινωνική» πολιτική. (Τζάμπα τού ‘ρχεται, να βουλώσει τα στόματα των νεαρών ανέργων μ’ ένα «χαρτί» γιά τον καθένα.) Εξ ού καί η γελοιότητα να μπάζει τον οποιονδήποτε στα πανεπιστήμια, με οποιοδήποτε πρόσχημα – ακόμη καί με το αν αυτός ο οποιοσδήποτε …αθλείται. Εξ ού καί η έτερη γελοιότητα, να έχει αφήσει χύμα τις μεταπτυχιακές σπουδές, ώστε ν’ αποκτούν περισσότερα «μόρια» γιά διορισμό (έναντι των απλών πτυχιούχων) τα κομματόσκυλα.
iii. Οι ξένοι καί τα Γράμματα
Εν πάσει περιπτώσει, αυτή η νεο-Ελληνική, Αλεξανδρινή αντίληψη περί επιστημών είναι -εκτός από κάργα ρομαντική καί προ πολλού παρωχημένη, καί- τελείως ουτοπική. Γιατί; Μά, απλούστατα, επειδή δεν την έχει κανένας άλλος λαός!
Κι επειδή την πορεία των λαών καί των κοινωνιών εδώ καί πέντε αιώνες την χαράσσουν μή-Έλληνες, τότε η νεο-Ελληνική Αλεξανδρινή αντίληψη περί Γραμμάτων είναι πέρα γιά πέρα ουτοπική. Η δε επιμονή σ’ αυτήν συνιστά ανήκεστο ηλιθιότητα.
Ξεκαθαρίζω πως δεν αναφέρομαι στο τί …Αλεξανδρινά εφόδια (δηλ. αρχαιο-Ελληνικά βιβλία – με τις αντίστοιχες φιλοσοφικές αντιλήψεις, με αντιγραφή αρχαιο-Ελληνικών εξουσιαστικών προτύπων, κτλ) χρησιμοποιούν οι Δυτικοί από το 1500 μΧ καί εντεύθεν. Όπως δεν αναφέρομαι (στην παρούσα παράγραφο) στη συνεισφορά Ελλήνων επιστημόνων στο σημερινό επιστημονικό οικοδόμημα της Δύσης. Απλά, δηλώνω πως οι Δυτικοί ΔΕΝ βλέπουν τα Γράμματα ως εφόδιο του άνω θρώσκωντος ανθρώπου, αλλά ως όπλο επιβολής εναντίον άλλων ανθρώπων καί κοινωνιών. (Καί πού ‘σαστε; Ούτε με την Αναγέννηση είδαν οι Δυτικοί τα Γράμματα ωσάν Αλεξανδρινοί. Πάλι ως όπλο τα είδαν, γιά την κατάκτηση της «καθ’ ημάς Ανατολής» – όποτε ερχόταν η ώρα να ηρεμήσουν τα πράγματα, καί η πολυεθνική «πήλινη» αυτοκρατορία των Οθωμανών καταντήσει ώριμο σύκο, έτοιμο να πέσει.)
Γι’ αυτό κάποια στιγμή εις την Δύσιν καλούνται -κατά 99.9%- οι διάφοροι επιστήμονες να περάσουν μιά βόλτα απ’ την …Κόλαση! Οι φυσικοί καλούνται να φτιάξουν οπλικά συστήματα (καί, επ’ εσχάτοις, να σπρώξουν τις φιλοσοφικές αντιλήψεις της παγκόσμιας «κοινής γνώμης» προς συγκεκριμένη κατεύθυνση – έχω πολλά ράμματα γιά τις γούνες των ουσίαι ασχέτων «Σέρνηδων»), οι χημικοί δηλητήρια, οι βιολόγοι ιούς / υβρίδια / κλώνους, οι γιατροί να δολοφονούν έμβρυα καί πλήρεις ζωντανούς ανθρώπους, οι πληροφορικοί να χακάρουν τα οπλικά συστήματα ακόμη καί φιλίων συμμαχικών χωρών… καί ούκ έστι τέλος των ανομιών αυτών.
Κι επειδή όλες αυτές οι βρωμιές νομοτελειακώς κάποια στιγμή στρέφονται (καί) εναντίον της Ελλάδας, τότε η σύμπραξη Ελλήνων επιστημόνων με τους Δυτικούς παλιανθρώπους συνιστά καραμπινάτη προδοσία εναντίον της Ελληνικής Φυλής. (Μία απ’ όλες τις προδοσίες ενός συγκεκριμένου συνόλου – διότι υπάρχουν ακόμη μερικές.)
Ή Έλλην, ή Ατλάντειος θα είσαι, κύριε. Καί, ως επιστήμων, ΔΕΝ δικαιολογείσαι με τίποτε. Οφείλεις να σου κόβει γιά κάτι τέτοια. Αλλοιώς, να χέσω τα πτυχία σου.
Κι εφ’ όσον διαλέγεις το δεύτερο, θα χέσω κι εσένα τον ίδιον.
Βλέπετε, προ ετών κάποιοι «προοδευτικοί» κοινωνιολόγοι εκλήθησαν να γράψουν μελέτες περί των αυτοχθόνων Ινδιάνων της Κεντρικής καί Νότιας Αμερικής. Ωραία φάση! Λεφτά θα έβγαιναν (ίσως καί τίποτε «τυχερά» έξτρα – από έκδοση κάποιου βιβλίου), θα πουλάγανε καί μούρη με την «προοδευτική» τους φιλανθρωπία προς τριτοκοσμικούς πληθυσμούς, όλα καλά. Φαντάζεστε, όμως, την έκπληξή τους, όταν έμαθαν πως οι μελέτες τους χρησιμοποιήθηκαν γιά να τελειοποιήσουν τις τεχνικές βασανιστηρίων οι (σαφώς ηπαπαρόφιλες) χούντες της περιοχής!… Διότι μέχρι τότε οι Ινδιάνοι άντεχαν το ασφαλίτικο ξύλο. Αλλά οι μελέτες των κοινωνιολόγων αποκάλυπταν τί ενοχλεί στον μέγιστο βαθμό τους λαούς αυτούς, οπότε οι ανακρίσεις συμπεριέλαβαν πλέον καί σοδομισμούς των κρατουμένων αυτοχθόνων!
Κι αυτά, μόνον στην Κοινωνιολογία… Δηλαδή, σε μιά -σάν- επιστήμη «γραφείου». Πού να πάμε, δηλαδή, καί στα ζεματιστά – Φυσικές, Μαθηματικά, καί τα ρέστα!
Ακόμη κάτι, άκρως σημαντικό γιά να γίνει πλήρως αντιληπτή η Δυτική νοοτροπία: εφ’ όσον η επιστήμη θεωρείται όπλο επιβολής, τότε την συνοδεύουν οι κανόνες των λοιπών όπλων. Ένας από τους οποίους είναι η μυστικότητα.
Σπάνια γνωρίζουν οι επιστήμονες ποιός ακριβώς χρηματοδοτεί τις έρευνές τους. Κι ακόμη σπανιώτερα γνωρίζουν τον πραγματικό σκοπό της δουλειάς τους – τουλάχιστον στην αρχή. (Δες πχ τους παραπάνω κοινωνιολόγους.) Αυτό το δεύτερο συμβαίνει, επειδή φαρμακερός είναι σχεδόν πάντα ο συνδυασμός των γνώσεων – καί σχεδόν ποτέ οι μεμονωμένες γνώσεις. Έτσι, οι έρευνες σπάνε σε φαινομενικώς ανεξάρτητα μεταξύ τους κομμάτια, καί κάθε ερευνητική ομάδα αναλαμβάνει το κομμάτι της επιστημονικής ειδικότητάς της… χωρίς ποτέ να ξέρει ποιοί άλλοι εργάζονται στα υπόλοιπα κομμάτια.
Χωρίς ποτέ να ξέρει αν υπάρχουν κι άλλα κομμάτια.
Καί πώς αντιμετωπίζουν αυτή την πραγματικότητα ακόμη κι οι έμπειροι επιστήμονες; Θά ‘λεγα, με ασύγγνωστη επιπολαιότητα εφήβου. «- Δουλειά να υπάρχει, μισθός να βγαίνει, καί (όσον αφορά τις συνέπειες) δε γ_μιέται!», σκέφτονται σχεδόν άπαντες. Καί ρίχνονται με τα μούτρα στο ψάξιμο – χωρίς να κάνουν περιττές ερωτήσεις, καί χωρίς ν’ αναρωτιούνται γι’ «απαγορευμένα» θέματα.
iv. Σπουδαί εις την Αλλοδαπήν
Όμως, ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε ποιά κράτη εκτρέφουν μιά επιστήμη-κόμπρα, καί (στην επόμενη ενότητα) ποιοί Έλληνες φοιτητές πάνε να της κάνουνε γούτσου-γούτσου.
Σχεδόν όλα τα κράτη του πλανήτη μας έχουν τέτοιο …κατοικίδιο (πλην ενός …πολύ γνωστού σας κρατιδίου, που βάλθηκε ν’ αυτοκτονήσει), αλλά εδώ μας ενδιαφέρουν ειδικά όσα έχουν παγκοσμιοκρατορικές βλέψεις. Αυτά, τώρα, δεν είναι πολλά. Τα διακρίνεις εύκολα, λόγωι της κατοχής / ανάπτυξης πυρηνικών όπλων στον πολεμικό τομέα, καί του ανεπτυγμένου διαστημικού τους προγράμματος στον ειρηνικό ( ; ). Χοντρικά πρόκειται γιά:
- τις ηπαπάρα,
- τη Ρωσσία,
- την Κίνα,
- την Ινδία,
- την αγγλίτσα,
- τη γαλλίτσα,
- τη γερμανίτσα,
- καί μερικούς ακόμη δευτερεύοντες «παίχτες».
Ως γνωστόν, όμως, οι Έλληνες φοιτητές που κυνηγάνε την κορυφή, δεν πάνε σ’ όλ’ αυτά, αλλά σε συγκεκριμένο υποσύνολο: ηπαπάρα, αγγλίτσα, γαλλίτσα, γερμανίτσα. Ελάχιστοι, δέ, σε Ρωσσία καί Ιαπωνία. (Λόγωι γλώσσας κυρίως, αλλά καί νοοτροπίας των λαών αυτών.) Φυσικά, τη ραγδαίως αναπτυσσόμενη οπλική βιομηχανία της τουρκίτσας την κινούν (ως φύσει εξυπνότεροι) οι Ελληνογενείς, κι όχι οι γόνοι των Τουρανομογγόλων – όμως αυθεντικοί Έλληνες φοιτητές δεν πρόκειται να πάνε εκεί.
Εχθρικές κι επικίνδυνες γιά την Ελλάδα είναι αρκετές από τις προαναφερθείσες χώρες, πλην όμως οι τέσσερεις πρώτες χώρες του «υποσυνόλου» (τις οποίες προτιμούν τα δικά μας μπουμπούκια γιά σπουδές) είναι οι άκρως φαρμακερές.
Μ’ άλλα λόγια, οι δικοί μας φοιτητές κι επιστήμονες πάνε να πιάσουν φιλίες με δηλητηριώδεις κόμπρες. Καθόλου σοφό, θα έλεγα.
v. Ο Έλλην φοιτητεύς εις την Αλλοδαπήν
Τί είδους Έλληνες φοιτητές πάνε, λοιπόν, σ’ αυτές τις χώρες;
Πολύ χοντρικά, θα λέγαμε πως διαιρούνται στις εξής κατηγορίες:
(α1) Προπτυχιακοί φοιτητές, που το εννοούν ειλικρινά ότι θέλουν να σπουδάσουν.
Πρόκειται γιά «καλά παιδιά» με αρκετό μυαλό, που (αμέσως μετά το Λύκειο) βγαίνουν έξω, γιά ν’ αποφύγουν την εν Ελλάδι καφρίλα των πολιτικών ιδεοληψιών καί των κομματικών νεολαιών μέσα σε πανεπιστήμια γύφτικης αισθητικής.
(α2) Προπτυχιακοί φοιτητές τυχοδιώκτες.
Αυτοί αποφεύγουν όσα καί οι προηγούμενοι, αλλά κυρίως τη στράτευση – η οποία τους ενοχλεί περισσότερο από τη λέχρα των εντοπίων πανεπιστημιακών χώρων.
Κατά περιπτώσεις, αποφεύγουν κι ολόκληρη την Ελλάδα – με τη νοοτροπία της οποίας (νομίζουν πως) δεν τα πάνε καλά. Δηλαδή, μιλάμε γι’ άτομα που τα «σημεία αναφοράς» τους τα έχουν σε ξένους πολιτισμούς, κι όχι σ’ αυτόν που τα γέννησε. (Εντάξει, δικαίωμα.)
Κάθονται πολλά χρόνια έξω (διότι ο μπαμπάς έχει λεφτά – κι άλλα παιδιά πίσω στο σπίτι, ώστε ν’ ασχολείται), ίσως καί μόνιμα. Φροντίζουν να βρουν δουλειά με καλά χρήματα, αλλά γενικά η φιλοσοφία τους είναι «όσα πάνε, κι όσα έρθουν». Δεν τους ενδιαφέρει κάποιο πτυχίο ειδικά, τους κάνει οποιοδήποτε. Γι’ αυτό καί τους βλέπεις συχνά ν’ αλλάζουν ειδικότητα, ή πόλη σπουδών.
Οι προπτυχιακοί φοιτητές έχουν ακόμη πολύ δρόμο μπροστά τους, ώσπου να γίνουν (έστω καί δυνητικώς) επικίνδυνοι. Γι’ αυτό, δεν θα μας απασχολήσουν περισσότερο.
(β1) Μεταπτυχιακοί φοιτητές σε μή «καυτές» επιστήμες, πχ πολιτικοί μηχανικοί.
Βέβαια, εν δυνάμει όλες οι επιστήμες μπορούν να κάνουν ζημιά. (Μέχρι κι η Φιλολογία – διότι ο ήχος / λόγος έχει συνέπειες…), αλλά τούτοι εδώ δεν μπορούν να θεωρηθούν ανθελληνικός κίνδυνος. Ούτε κάν ελάχιστα πιθανός.
(β2) Μεταπτυχιακοί φοιτητές σε «καυτές» επιστήμες.
Όϊ όϊ μάνα μ’!… Δε σου λέω τίποτε!!! Ουσιαστικά, όλο το παρόν άρθρο έχει να κάνει μ’ αυτούς.
Οι τελευταίοι χωρίζονται σε δύο ακόμη υποκατηγορίες: τα «μασωνάκια» καί τους «απ’ έξω». (Βεβαίως, αυτός ο διαχωρισμός ισχύει καί γιά τα προηγούμενα «πακέτα» – αλλά δεν τα εξετάζουμε αυτά.) Ποιοί είναι ποιοί, τώρα;
Τα «μασωνάκια» είναι τα παιδιά του κλειστού κυκλώματος των τωρινών αρχόντων του κόσμου. Είναι πχ τα καθυστερημένα που κάνουν καταλήψεις στα σχολεία τους, αλλά κάποιες κυράτσες της τηλεόρασης τους εύχονται μιά μέρα να γίνουν πρωθυπουργοί – καί γίνονται! (Άντε τώρα να γίνεις κι εσύ πρωθυπουργός -ακόμη κι αν δεν «καταλάβεις» ποτέ σου το σχολείο σου-, καί να σου το ευχηθεί μιά τηλεοπτική κυράτσα απ’ τα δεκαπέντε σου! Εύκολο είναι; ) Είναι κάποια ζά, που περνάνε τις εξετάσεις «αέρα» – αν καί δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν δυό γαϊδάρων άχυρο. (Λογικό! Ως ζά, το τρώνε μόνα τους.) Φερ’ ειπείν, πάνε καί γράφονται σε κάποιο πανεπιστήμιο της Βλαχομπογδανίας (καθ’ ό κούτσουρα), αλλά μετά παίρνουν μεταγραφή γιά το πολυτεχνείο ενός μεσογειακού κρατιδίου, απ’ όπου …αποφοιτούν, χωρίς να έχουν ποτέ τους ανοίξει βιβλίο.
Κτλ κτλ.
Χαρακτηριστικό τους είναι πως παιδιόθεν γνωρίζουν άριστα ότι προορίζονται να διαδεχθούν τους γονείς τους στη -δοτή- αρχηγία του λαουτζίκου, καί να διαιωνίσουν το υπάρχον κατεστημένο. Σ’ όλη την πορεία τους δεν πρόκειται να συναντήσουν εμπόδια, γι’ αυτό καί κατά κανόνα δείχνουν ειρωνική κι αλαζονική συμπεριφορά. Τα «μασωνάκια» είναι ήδη πονηρεμένα γιά το ποιός (καί πώς) κάνει κουμάντο στην κοινωνία, δεν χρειάζονται περαιτέρω φροντιστήριο επ’ αυτού.
Άκρως απαραίτητη διασαφήνιση: από μυαλά, τα μασωνάκια κατά κανόνα είναι της πλάκας. Πλην όμως, ανάμεσά τους υπάρχουν καί υπερευφυή άτομα – τα οποία, καλό είναι να μην τα υποτιμάει κάποιος.
Οι «απ’ έξω» είναι καλά παιδιά (όπως στην κατηγορία α1), ήδη καλοί επιστήμονες, όσα έχουν καταφέρει στη ζωή τους τα κατάφεραν με την αξία τους, αλλά τυγχάνουν εντελώς χαϊβάνια ως προς το αν διατρέχουν κίνδυνο να τους εκμεταλλευτεί κάποιος αγρίως. Επειδή κατά κανόνα έχουν υψηλό δείκτη νοημοσύνης, νομίζουν -βλακωδώς- πως μπορούν να τουμπάρουν τον οποιονδήποτε. Κι αυτό ακριβώς είναι που μας πήρε καί μας σήκωσε!
Θα επανέλθω παρακάτω, διότι αυτήν ακριβώς τη χαϊβανωσύνη πάω να σταματήσω καί να εξαλείψω.
vi. Μεσαίων καί μασωνοκλίκες
Τα μασωνάκια διατηρούν τον κλειστό χαρακτήρα της κλίκας τους, περιχαρακωνόμενα μέσα σε δύο «τείχη».
Το πρώτο από δαύτα είναι το γελοίο, αναχρονιστικό μεσαιωνικό έθιμο των συστατικών επιστολών. Αυτές επί της ουσίας δεν προσφέρουν τίποτε, παρά μόνον τη διαβεβαίωση πως ο κομίζων είναι «δικό μας παιδί».
Βέβαια, αν ρωτήσεις το πανεπιστημιακό ιερατείο τί χρειάζονται οι συστατικές επιστολές, θα σου απαντήσει ότι τις παίρνουν οι «καλοί» φοιτητές. Αν, όμως, κάνεις την επόμενη λογική ερώτηση, δηλ. με ποιά κριτήρια είναι καλοί οι καλοί, τότε μην περιμένεις απάντηση! Το ξέρουν πολύ καλά πως πρόκειται γιά καθαρά υποκειμενική διαδικασία, μιά που δεν υφίσταται αντικειμενικό κριτήριο – καί δεν μπορείς να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα. (Δηλαδή: γι’ αντικειμενική κρίση, όλα τα πανεπιστήμια με την ίδια ειδικότητα πρέπει να έχουν ίδια ύλη, ίδιο τρόπο εξετάσεων, ίδιο τρόπο βαθμολογίας. Καί καλυμμένα τα ονόματα στις κόλλες των απαντήσεων!) Τους κόβει μέχρις εκεί, γι’ αυτό προτιμούν να σιωπήσουν.
Ν’ ακούσω, μόνον, κανέναν παπάρα, να μου λέει πως η Φυσική είναι αντικειμενική επιστήμη, τί καντήλια έχει να εισπράξει!… 🙂 «Αντικειμενική»; Ούουουου!!! Ειδικά στη δημιουργία των υψηλών στελεχών της, ξεχειλίζει από αντικειμενικότητα! Τί να σου πω! Lol!!!
Είναι, όμως, πράγματι μεσαιωνικό έθιμο οι συστατικές; Φυσικά κι είναι! Ολόκληρα τα πανεπιστήμια είναι μεσαιωνικά, τα κωλόχαρτα των συστατικών δεν θα είναι;
Βλέπετε, τουλάχιστον τα διασημότερα πανεπιστήμια της Δύσης είναι μετεξέλιξη προϋπαρξάντων μεσαιωνικών μοναστηριών, η δε πανεπιστημιακή τήβεννος είναι ο διάδοχος του μεσαιωνικού καλογερικού ράσου. Ταυτόχρονα, συνεχίζουν στην εποχή μας υφιστάμενα πολλά μεσαιωνικά καλογερικά έθιμα των πανεπιστημίων-μοναστηριών (πχ σε κάτι Οξφόρδες), όπως το κοινό γεύμα στη σάλα της τράπεζας, που αρχίζει με την προσευχή του τραπεζάρχη. (Μπερδεγουέη, ο κάτοχος πρώτου πανεπιστημιακού τίτλου ονομάζεται «μπάτσελορ», δηλαδή εργένης. Δηλαδή, καλόγερος.)
Οι ηπαπαραίοι, βεβαίως, δεν διαθέτουν μεσαιωνικά πανεπιστήμια, όπως οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι. Αλλά …βγάλανε φωτοτυπίες των πανεπιστημίων των δευτέρων.
Δυστυχώς, αυτά τα παραπάνω, συν κάτι άλλα, όπως πχ την ταύτιση πανεπιστημιακών (μπάτσελορ / ρησέρτς φέλλοου / μάστερ) καί τεκτονικών βαθμών (μαθητής / εταίρος / διδάσκαλος), ούτε τα ξέρουν τα δικά μας τα φοιτώντα ξυπνοπούλια, ούτε είχαν ποτέ την περιέργεια να τα σκαλίσουν. (Στα πλαίσια αυτά της μακαρίας αγνοίας, το να συζητήσουμε πχ τί συμβολίζουν τα ερμητικά χρώματα των τηβέννων στο Κέημπριτζ -μαύρο γιά τους φοιτητές, κόκκινο γιά τους καθηγητές, άσπρο γιά τον πρύτανη-, είναι πολύ πολύ πολύ ψιλά γράμματα. Άσ’ τ’ αυτά ρέ προκομμένε Εργοδότη, ποιός θα σε καταλάβει;!)
Σα να μην έφτανε αυτό το κενό ουσιαστικών γνώσεων (γιά εκεί που θα πάνε ν’ αφήσουν τα λεφτά τους – καί κάποια χρόνια τους), τα φοιτητάκια μας γλεντάνε τα νιάτα τους (καί καλά κάνουν επί του προκειμένου!) διαβιώνοντας πχ στην αγγλίτσα, την οποία βρίσκουν πολύ «κούλ». Δε λέω, καί πρωτοποριακό θέατρο διαθέτει η αγγλίτσα, καί εκπτώσεις ευκαιριάρες, καί κάτι νέα μοντέλα άη-φώουν (καί άη-παράτα μας) πιό γρήγορα φτάνουν στα Λονδίνα.
Όμως, ουδείς εξ αυτών των λαμπρών νέων καί νεανίδων αναρωτήθηκε το γιατί ολόκληρη Ευρώπη έστησε ένα πανάκριβο λούνα-πάρκ στην Ελβετία, γιά να δικαιολογήσει πειραματικώς τις μαλακίες του γυιού του αγγλίτσου ταξιτζή… τη στιγμή που η αγγλίτσα είναι το κατ’ εξοχήν υπόδειγμα ταξικής κοινωνίας. Τί ακριβώς προσέφερε ο πληβείος, που ευχαρίστησε τόσο πολύ τους άρχοντες; Έ; (Μόνο μην ακούσω τίποτε γιά «προχωρημένη Φυσική», διότι θα μοιράσω σφαλιάρες.)
Όταν, λοιπόν, το Ελληνικό φοιτηταριάτο εις την Αλλοδαπήν αρχίσει να σκαλίζει τέτοια θέματα, τότε -καί μόνον τότε- θ’ αρχίσω κι εγώ να τρέφω ελπίδες πως το μυαλουδάκι του είναι της προκοπής, καί μπορεί να χρησιμεύσει γιά όντως υψηλά επιτεύγματα.
Ας δούμε τώρα τη δεύτερη οχυρωματική «τάφρο».
Προ αρκετών ετών, όντας πελάτης σε κομπιουτεράδικο καί χαζεύων (σε κάποιον ιστότοπο επιστημών) τις τότε δυνατότητες του Διαδικτύου, με σκουντάει κάποιος. Γυρίζω, καί βλέπω ένα άτομο που είχα να το δω πολύ καιρό – ας τον ονομάσουμε Άρχη (από το: Αγαθαρχίδας – lol!!!) Μασκαρατζίκο. Μετά τα «τί κάνεις;», μου λέει: «- Ξέρεις, εγώ είμαι καθηγητής της Φυσικής στο πανεπιστήμιο …Τάδε» (κάπου στο εξωτερικό) «καί είδα τί διαβάζεις!»
Πρώτο ντόϊνγκ!!! Ρέ φούστη μου, ο Άρχης ο Μασκαρατζίκος προφέσσωρ της Φυσικής; το παιδάκι που μέχρι τα δεκαοχτώ του νόμιζε πως η Φυσική είναι απλά ένα ακόμη ψυχοβγαλτικό μάθημα του Λυκείου; Κι εγώ, που ακούμπησα περιουσίες στα επιστημονικά βιβλιοπωλεία, να ψάχνω γιά δουλειά; Ρέ, πππού πππάμε, ρέ!!! (Με προφορά Αυλωνίτη.)
Ευτυχώς, η Θεά Αθηνά με γλύτωσε από καρδιακό επεισόδιο, διότι ο συγκεκριμένος Άρχης φύλαγε ακόμη δυό άσσους στο μανίκι του. Τον έναν τον έμαθα αρκετά αργότερα, αλλά ο έτερος ήρθε σύντομα…. ευτυχώς, όμως, είχα προλάβει να πάρω μερικές βαθειές ανάσες. Ο λεβέντης μας -εφ’ όσον είχε δεί τί διάβαζα- μού ‘ριξε ακόμη έναν κεραυνό στην κεφάλα:
«- Πού τα ξέρεις εσύ αυτά;»
Έμεινα ξερός! Προς στιγμήν, είπα να του αντιγυρίσω κανένα κεχαριτωμένο… διότι, βεβαίως βεβαίως, ούτε οι γνώσεις αυτές είναι μυστικές στην εποχή μας, ούτε τα βιβλιοπωλεία απαγορευτήκαν, απ’ όσο ξέρω· ούτε σ’ εμποδίζει κανείς να ξεσκιστείς στη μελέτη πανεπιστημιακών συγγραμμάτων, άμα σε τρώει ο κώλος σου γιά διάβασμα. (Κι άμα κατανοείς αυτά που διαβάζεις.) Κατά συνέπεια, απόρησα με τη σειρά μου, που είχε τέτοιες απορίες. Περιορίστηκα να του θυμίσω πως είμαι Φυσικός, καί το ήξερε ήδη.
Χαμογέλασε σαν ηλίθιος (που όντως είναι), καί δεν δόθηκε συνέχεια στο επεισόδιο.
Δεν θ’ ανέφερα καθόλου το περιστατικό, αν αυτήν ακριβώς την ερώτηση, καί δή μ’ εντελώς πανομοιότυπη διατύπωση («πού τα ξέρω εγώ αυτά»), δεν μου την έκαναν ακόμη δύο «συναδελφικά» νιάτα δύο άλλων πανεπιστημίων του εξωτερικού, όταν πιάσαμε κουβέντα. Σαφές δείγμα ότι όοοοολοι αυτοί οι μασκαρατζίκοι θεωρούσαν -μεσαιωνικώς πως- ότι η επιστημονική γνώση είναι κάτι αποκλειστικά δικό τους, κάτι μυστικό, κάτι που δεν κάνει να διαχέεται παραέξω, σε άτομα που δεν έχουν την έγκριση της κλίκας τους. Ιδού κι η δεύτερη οχυρωματική «τάφρος» των μασωνακίων!
Σαφές δείγμα, ακόμη, ότι η αντίληψη αυτή δεν ήταν δική τους. (Πώς κι έτσι; Διότι αυτοί οι δύο είναι αρκετά εξυπνότεροι του Άρχη, καί δεν τους ξεφεύγουν τέτοιες μαλακίες εύκολα. Δεν είναι του χαρακτήρα τους. Νά γιατί!) Κάπου την πήρε τ’ αυτί τους, άρα κάποιοι τη διδάσκουν συστηματικά.
vii. Γιούς σανγκουΐνις (το Δίκαιον του αίματος)
Εδώ πλέον οι εκπληκτικές αποκαλύψεις χτυπάνε ταβάνι.
Το τρίτο ισχυρό στήριγμα της καριέρας του χαζούλη Άρχη, αυτό το οποίο πληροφορήθηκα αρκετά αργότερα (καί κατάλαβα πάααααρα πολλά λόγωι αυτού), ήταν η μάνα του. Μή νομίζετε… δεν εννοώ καμιά γυναίκα καπάτσα, ή με λεφτά, ή όμορφη να τουμπάρει τους καθηγητάδες του γυιόκα της (να του βάλουν καλούς βαθμούς), ή ό,τι άλλο παρεμφερές. Η συγκεκριμένη κυρία απλά ήταν αλλοδαπή.
«- Καί λοιπόν, ρέ Εργοδότη;»
Λοιπόν… ο Άρχης δεν ήταν το μόνο άτομο με μάνα απ’ τη συγκεκριμένη χώρα, στης οποίας το πανεπιστήμιο έδινε τα φώτα ( ; ) του. Ακριβώς σαν αυτόν (προφέσσωρ, δηλαδή, καί …ημίαιμος) υπήρχε κι άλλος, κι άλλος, κι άλλος… κάπου πεντέξη νοματαίοι συνολικά, που υπέπεσαν στην αντίληψή μου. (Άσε που έσπασε ο ακατονόμαστος το ποδάρι του, κι επρόκειτο γιά την ίδια ξένη χώρα σ’ όλες τις περιπτώσεις!) Ως εικός, πρέπει να υπάρχουν κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις ανά την Ελλάδα.
Αγάπες μου, αυτό το φαινόμενο μπορεί να ερμηνευτεί μονάχα με μιά λέξη:
Ιερατείο!!!
Τώρα, με το δίκιο σου -αγαπητέ αναγνώσθα μου- θα ρωτήσεις: ιερατείο-ξεϊερατείο, τί μας νοιάζ’ εμάς; Παρομοίως, τί μας νοιάζει το ποιές μανάδες γεννάνε προφέσσορες;
Μας νοιάζει καί μας τσουρουφλίζει, όμως. Γιά ένα σύνολο πολύ σοβαρών λόγων.
ρχόμαστε εδώ -γι’ ακόμη μία φορά- στο πανάρχαιο πρόβλημα των μεικτών γάμων Ελλήνων κι Ελληνίδων με αλλοδαπά άτομα. Είναι καλοί τέτοιοι γάμοι; Δεν είναι;… Τί ισχύει, τελικά;
Είναι φανερό, πως (ειδικά γιά την Ελλάδα – σε χώρες όπως οι ηπαπάρα είναι αλλοιώς, αλλά δεν μας ενδιαφέρει) ένας τέτοιος γάμος ξεκινάει υπό αρνητικές προϋποθέσεις…. οι οποίες πρέπει οπωσδήποτε να ξεπεραστούν πρώτα, γιά να σταθεί ο γάμος. Ίσως η βασική αρνητική πλευρά να είναι το ότι δεν είναι ωραίο να βγαίνουν παιδιά-μιγάδες, διότι το σώμα το ακολουθούν η ψυχή κι ο νούς.
Τί θ’ ακολουθήσει, προς τα πού θα πάει ένα παιδί Έλληνα καί Κινέζας, ή
Αφρικανής; Το ρώτησε κανένας αυτό το έρμο, τί ψυχικό στρόβιλο θα βιώνει
αργότερα, όταν θα είναι σαν τη μυίγα μέσ’ στο γάλα; (Δες εδώ αντιπαράδειγμα, παρά τους ύμνους του άρθρου του συνδέσμου. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος έζησε μιά ζωή ουσιαστικά ολομόναχος. Τραγικό, όσο δεν πάει άλλο.) Πώς την είδαν τη δουλειά κάτι τέτοιοι πατεράδες; «- Χάειντε, καταργούμε την καπότα κι ορμάμε!»;Καί πες, πάει στο διάολο, βρίσκεις λευκή Ευρωπαία να παντρευτείς. Το παιδί Έλληνα καί Γερμανίδας, δηλ. γόνου έθνους ex officio εχθρικού προς την Ελλάδα, προς τα πού θα γείρει; ποιόν δρόμο θα διαλέξει;
Ακόμη χειρότερα, αν θυμηθούμε πως είναι οι μανάδες, αυτές που διαμορφώνουν τα παιδιά στα κρίσιμα πρώτα χρόνια. Άρα, μιά μητέρα κατά χίλια τοις εκατό θα φέρει το παιδί προς τα δικά της τα νερά. Άρα (δίς), σε περίπτωση λευκής Ευρωπαίας / ηπαπαραίας είναι πολύ πιθανό ν’ αρχίσει να του γανώνει το μυαλό ότι δήθεν η Ελλάδα δεν είναι, δά, καί κάτι τόσο σπουδαίο. (Πχ αφού στη φαληρημένη Ελλάδα δεν φτάνουν τόσο γρήγορα τα νέα «γκάτζετζ», έ! Είναι …κατώτερη χώρα!) Το παιδί δεν διαθέτει άμυνες (να τη στείλει τη μάνα του στον αγύριστο), άρα θα διαπλαστεί μισώντας καί περιφρονώντας την Ελλάδα.
Όθεν, ο γάμος (ειδικά Ελλήνων ανδρών) με αλλοδαπά άτομα κάθε άλλο, παρά καλός είναι. Συνιστά ωρολογιακή βόμβα – που δεν ξέρεις πότε θα σκάσει, καί ποιόν θα πάρ’ ο Χάρος.
Τα παραπάνω ήταν μιά σύντομη θεώρηση των -από Ελληνικής πλευράς- αρνητικών στοιχείων των μεικτών γάμων. Όμως, υπάρχει καί το έτερον «συμβαλλόμενον μέρος». Δηλαδή, η αλλοδαπή γυναίκα (ή ο αλλοδαπός άντρας). Δηλαδή, το ερώτημα: γιατί μιά οποιαδήποτε ξένη θα έρθει εις γάμου κοινωνίαν μ’ έναν Έλληνα;
Έ, λοιπόν, αν εξαιρέσουμε την «τυχαιότητα» (λόγωι ειλικρινούς καψούρας εκατέρωθεν, ή ξέρω ‘γώ κάρματος), εδώ ακριβώς βρίσκεται το ζουμί!… Αρχαιόθεν. Παναρχαιόθεν. (Από τότε, που ο Παλαιός ενσαρκώθηκε γιά πρώτη φορά! Καρα-lol!!!) Οι ξένες φυλές… ποιές «φυλές»; η εξής μία (Άτλαντες), αναζωογονείται με τέτοιους γάμους. Τους οποίους δεν αφήνει στην τύχη, αλλά τους έχει στοχευμένους καί προγραμματισμένους. (Δυό λογάκια περί τούτου, λίγο παρακάτω.) Όπως καταλαβαίνετε, όμως, δεν αναζωογονείται μόνο το φυλετικό γονίδιο των Ατλάντων, αλλά μπολιάζεται καί το μυαλό τους με -εξ Ελλήνων- ικανότητες που του λείπουν. Σίγουρα κάτι τους λείπει… καί το αισθάνονται – ακριβώς όπως ο φρενοβλαβής αισθάνεται πως του λείπουν αλκαλικά άλατα στον εγκέφαλο, καί τρώει φυστίκια μετά μανίας. Κι αισθάνονται ακόμη πως αυτό το «κάτι» τό ‘χουν οι Έλληνες, άρα από τους Έλληνες θα το ζητήσουν!
Επειδή σήμερα οι Άτλαντες δεν λέγονται Άτλαντες, αλλά έχουν φορέσει μάσκες, παρατηρήστε πχ το πόσοι Έλληνες παντρεύονται με θηλυκά τζιούζ – είτε στα ίσα τζιούζ, είτε μεταμφιεσμένα ως προτεσταντάκια – μέσα στην απεραντωσύνη των ηπαπάρα, όπου κανείς δεν ξέρει από πού κρατάει η σκούφια του γείτονά του. (Καλά, ωρέ βλήματα!… Τόσο γλυκομ_ύνες είναι οι οβριές; Ή μήπως δεν βρίσκονται Ελληνίδες να σας κάτσουν; )
Αντιθέτως (κι ευτυχώς!), οι Ελληνίδες δεν είναι τόσο χαζές, ώστε να καψουρεύονται κατ’ ευθείαν όποιον κατεβάζει το βρακί του μπροστά τους. (Μετράει καί το μέγεθος αυτού που βλέπουν. Καρα-lol!!! Κλαίω, ρέ! 🙂 🙂 ) Αλλά, αν την πατήσουν γιά γάμο με τίποτε τζιούζ ή Σαουδάραβες, θα είναι λόγωι φιλοχρηματίας. (Καί …καλά να πάθουν! Lol!!!)
Αυτή η ιστορία με τους μεικτούς γάμους ξεκίνησε απ’ τον Φαέθωνα. Όπου οι δύο υπερ-ευφυείς ανθρωποειδείς φυλές με τον ίδιο βιότυπο, η δική μας φυλή απ’ τον αστερισμό του Κύκνου (με το συναίσθημα) κι η άλλη φυλή απ’ τον αστερισμό του Λέοντα (χωρίς το συναίσθημα), δοκίμασαν να ενωθούν με τον πλέον όμορφο φυσικό τρόπο… αλλά δεν τους βγήκε. Κι ούτε σήμερα βγαίνουν τέτοιες απόπειρες· καταλήγουν σε αποτυχία.
[Γιατί ξεκίνησαν τα συμπεθεριά, τότε; Επειδή κάθε φυλή έβλεπε στην άλλη κάτι που της λείπει. Αν καί, τώρα, που το σκέφτομαι, οι δικοί μας πρόγονοι πιθανώτατα ήσαν πλήρεις από βιολογική καί ψυχική κατασκευή, αλλά άρχισαν να τους την πέφτουν οι τύπισσες απ’ τον αστερισμό του Λέοντα. Καί τους προγόνους τους έφαγε η πονοψυχιά στο τέλος.]
Διότι ένας γάμος από συμφέρον -καί δή, μονόπλευρο-, κατά κανόνα καταλήγει σε διαζύγιο. (Τουλάχιστον δύο απ’ τις μανάδες των προφεσσόρων, που λέγαμε.) Αλλά, με τη δημιουργία απογόνων, έχει επιτύχει απόλυτα τον σκοπό του! Έχει φτιάξει υβρίδια / γενιτσαράκια / πεμπτοφαλαγγιτάκια / πρακτοράκια (όπως θες πές τα), τα οποία ξεπερνάνε τα συνοριακά φράγματα των φυλών (άρα, αποφεύγουν πολύ όμορφα το στίγμα του προδότη), καί στη δεδομένη στιγμή θα δράσουν εναντίον της Ελλάδας. Πώς; Ως απλούστατο παράδειγμα, σε ρωτάω τί θα κάνεις, αν ως Έλλην νέος φοιτητής ή επιστήμονας πρωτοπάς στο εξωτερικό, καί ψάχνεις γιά τις πρώτες επαφές σου. Δεν θ’ απευθυνθείς πρώτα στα «πατριωτάκια»; Απόλυτα φυσικό είναι! Έτσι, ενώ οι ψαρωμένοι χωρικοί Έλληνες «γκασταρμπάϊτερζ» (εργάτες) στη Γερμανία έπεφταν απάνω σε «πατριωτάκια» τρακαδόρους καί τοκογλύφους, εσύ θα πέσεις σ’ Ελληνόφωνα πρακτοράκια. Μάντεψε, λοιπόν, ποιός θα σου αναθέσει επιστημονικές εργασίες, τί θα τις θέλει, καί ποιός θα σ’ επιβλέπει (φανερά καί κρυφά).
Επομένως, εφ’ όσον η πρακτική αυτή απέτυχε, η επανάληψή της συνιστά αφ’ ενός βλακεία, αφ’ ετέρου -το κυριώτερο!- προδοσία εναντίον της Ελληνικής Φυλής!
Καί πρέπει να τιμωρείται.
Παρεμπιπτόντως, όταν (κάπου το 3500 πΧ) άρχισαν οι συγκρούσεις Ελλήνων καί Πελασγών, κι έφυγαν οι Πελασγοί από την κυρίως Ελλάδα, η Μυθολογία λέει πως σε κάποια φάση οι Πελασγοί της Λήμνου ζήτησαν γυναίκες. Πήγαν, λοιπόν, με πειρατική επιδρομή κι άρπαξαν αρκετές από την Αττική. (Σας θυμίζει τίποτε; Πάλι με Πελασγούς έχει να κάνει, αν καί οι Ετρούσκοι -κι οι λοιποί λαοί της περιοχής- δεν είναι γνωστοί στο ευρύ κοινόν ως Πελασγοί. Που είναι. Καθαρόαιμοι.) Τις παντρεύτηκαν, τις γκάστρωσαν, τους γέννησαν παιδιά… αλλά οι Αθηναίες τα παιδιά τα μεγάλωναν με Αθηναϊκά ήθη κι έθιμα. Τα δικά τους, δηλαδή. Όχι ως Πελασγάκια. Έ, λοιπόν, όταν οι Πελασγοί είπαν… είπαν… είπαν… αλλά είδαν πως οι Αθηναίες ήσαν αγύργιαγα κεφάλια καί δεν έπαιρναν από φλοϊέρα, τις έσφαξαν!!! (Δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή τί έκαναν καί στα παιδιά, αλλά δεν είναι δύσκολο να το μαντέψω.)
Όσον αφορά, τώρα, αυτό το φαινόμενο με τους προφέσσορες… Σίγουρα είναι στοχευμένο. Αν καί διαολίζομαι να καταλάβω ποιούς Έλληνες στοχεύουν – καί πώς. Διότι είναι φύσει αδύνατον να παρακολουθούν τους πάντες από γεννησιμιού τους. Άσε που στην Ελλάδα συστηματικά ληξιαρχεία τηρούνται μόνο μεταπολεμικά. (Αντιθέτως, στην αγγλίτσα πχ, η καταγραφή των γεννήσεων κτλ φτάνει -κατά περιοχές- τόσο πίσω, όσο καί το 1100 μΧ.) Αν, δέ, πείς καί γιά καταγραφή ακριβούς ώρας γεννήσεως (γιά ωροσκόπιο) στην Ελλάδα, αυτό είναι σχεδόν ανέκδοτο.
Η μόνη περίπτωση είναι τα ξένα ιερατεία να έχουν πρόσβαση στους φακέλλους της Ασφάλειας (προτεκτοράτο είμαστε, ποιός να τους πεί όχι; ), αν καί θεωρώ αυτή την πηγή σε μεγάλο ποσοστό αναξιόπιστη. Γιατί; διότι ο κάθε ασφαλίτης εμβάτσος πόρρωι απέχει του …Θουκυδίδη στην αντικειμενικότητα! Στις αναφορές του είναι λίαν πιθανό να χώσει περιγραφές που προκύπτουν από την προσωπική του εμπάθεια, δήθεν ως πραγματικά ή σημαντικά γεγονότα. (Κουφαλίτσα Γιώργαρε!… Έμαθα, ωρέ, ότι κατούρησες σε δημόσιο χώρο, σα δε ντρέπεσαι! Καρα-lol!!!!!!!) Πιστεύω, λοιπόν, ότι η στόχευση γίνεται με κάπως γενικώτερα κριτήρια, όχι σε στενό εύρος. Πχ, να κυνηγάνε άντρες καταγόμενους από ορεινά χωριά. Γιατί ειδικά αυτούς; Δεν θα επικαλεστώ την κοινοτοπία των πανηγυριών, ότι οι βουνήσιοι είναι εξυπνότεροι απ’ τους καμπίσιους, αλλά θα σας πω ότι η Ηλιακή καί η κοσμική ακτινοβολίες επιδρούν -σαφώς ευεργετικώς- περισσότερο στα μυαλά καί τα γονίδια των ορεσιβίων. Διότι, ως γνωστόν, παρακάτω η ακτινοβολία απορροφάται ακόμη περισσότερο – επειδή μεσολαβεί επί πλέον ατμόσφαιρα. (Δηλ. προστίθεται πάχος ατμόσφαιρας ακόμη μερικών εκατοντάδων μέτρων, το οποίο απορροφά περαιτέρω την ακτινοβολία.)
Πριν κλείσουμε το παρόν κεφαλαιάκι, αξίζει ν’ αναφέρω ότι γνωρίζω («εξ εγκύρου πηγής», που λένε) πως όντως, κάποιες κλειστές ομάδες γνωρίζουν με τη σειρά τους τα πάντα γιά τη σημερινή κατάσταση κάποιων παλιών Ελληνικών οικογενειών. Απογόνους, επαγγέλματα, κτλ. Καί δε μιλάω γιά οικογένειες επιφανείς, που κάνουν «μπάμ» – πχ να ονομάζεσαι Παλαιολόγος ή Καντακουζηνός στο επίθετο. Μιλάω καί γιά -αρκετά- λιγώτερο γνωστές περιπτώσεις. Δεν ξέρω πώς διάολο το καταφέρνουν, όμως το αφήνουμε, επειδή πονάει. (Κάποιον καλόν διαδικτυακό φιλαράκο τον πόνεσε όσο δεν πήγε άλλο.)
Απλώς, σκεπτόμενοι όλα τα προειρηθέντα, την επόμενη φορά που θα δούμε γυμνή μιά ξένη, προσέχουμε (το κάτω κεφάλι μας) γιά να έχουμε (ήσυχο το επάνω). Η δε Εκκλησία μας κακώς «αποφεύγει τον εθνικισμό» (σύμφωνα με την αγαπημένη έκφραση του κάθε Βοθρολυμαίου), επιτρέποντας τον γάμο Έλληνα ή Ελληνίδας με άτομο απλά «ανήκον εις ένα των χριστιανικών δογμάτων». Ανύπαντροι Έλληνες άντρες, μη φτάνετε στο σημείο να χρειάζεστε τέτοιες «νομοκανονιστικές» ερμηνείες! Υπάρχουν αρκετές Ελληνίδες διαθέσιμες… Πιστέψτε με, δεν σας θέλουν γιά να κάθεστε σε δυό αντικρυστές καρέκλες καί ν’ απαγγέλετε ποιήματα. Γι’ άλλη δουλειά σας θέλουν.
viii. Προδοσία – τιμωρία – άμυνα
Συνοψίζουμε.
- Η πολλή «πονοψυχιά»γιά τους ξένους, το πολύ το «τί θα γίνουν αυτοί οι κακομοίρηδες;» (βλέπε πχ ιστορίες με λαθρεποίκους), συνιστά προδοσία εναντίον της Ελληνικής Φυλής. (Τί θα γίνουν οι κακομοίρηδες με τα «παιδάκια τους»; Κι εσύ που ρωτάς, τί είσαι; κηδεμόνας τους; Αν σε καίει τόσο πολύ, άντε τράβα πές τους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Καί να φοράνε καπότες στο εξής.)
- Το αντίθετο, η αντιγραφή του ξένου προτύπου του άκρατου ατομικισμού καί της ελλείψεως συναισθήματος (επειδή «έτσι κάνουν οι ξένοι, στη χώρα των οποίων πήγαμε»), επίσης συνιστά προδοσία εναντίον της Ελληνικής Φυλής. (Όταν μιμείσαι συνεχώς κάτι, στο τέλος γίνεσαι αυτό.)
- Ο γάμος με αλλοδαπή, καί μάλιστα ύποπτη γιά συμμετοχή σε ιερατείο, επίσης συνιστά προδοσία εναντίον της Ελληνικής Φυλής.
- Η «εξυπηρέτηση» των ξένων στον επιστημονικό τομέα, μ’ εξεύρεση λύσεων εκεί, όπου οι ξένοι κολλάνε (καί δή, γιά εφαρμογές με πιθανές στρατιωτικές εφαρμογές), επίσης συνιστά προδοσία εναντίον της Ελληνικής Φυλής.
Την πάπια να κάνουν!!! Ν’ αλλοιώσουν τα δεδομένα, να εκτρέψουν την έρευνα σε ανώδυνα μονοπάτια… Χίλιοι δυό τρόποι υπάρχουν. Εμένα περιμένετε να πω σε κατά τεκμήριο έξυπνα άτομα πανεπιστημιακής μορφώσεως τί να κάνουν γιά να γλυτώσουν, αν υποψιαστούν πως τα βάζουν στη φάκα; Το μόνο που θα πω, είναι πως στην ίδια την Ελλάδα πρέπει ν’ αποφεύγουν το Δημόσιο, όπως ο διάολος το λιβάνι. Αν ανακατευτεί το Δημόσιο σε πρωτοποριακές έρευνες, τα πορίσματα θα καταλήξουν αμέσως …κάπου πιό νοτιοανατολικά! Γνωστά αυτά, κι όχι επειδή τά ‘παν διάφοροι ψιψιλονόπληκτοι. Επειδή -όσο κρατάει η σημερινή παρακμιακή κατάσταση των Ελλήνων- γίνονται στ’ αλήθεια, καί θα γίνονται… δυστυχώς.
Η παράβαση αυτών των κανόνων έχει τραγικές συνέπειες. Που μας βαρύνουν όλους. Διότι:
- Το Χάαρπ τό ‘φτιαξε νεο-Έλλην. (Γνώμη μου πως δεν ήταν μόνος του ως εφευρέτης, αλλά προ ετών ήρθε στην Ελλάδα γιά διακοπές, έδωσε συνέντευξη, καί το ισχυρίστηκε. Όθεν, καί το βρωμόξυλο θα το φάει μόνος αυτός. Τί, δηλαδή; το κωλομηχάνημα μας γάμησε τον καιρό καί τις καλλιέργειες, μας τάραξε στους σεισμούς, κι αυτός περιμένει να τον επαινέσουμε; )
- Τον συνδυασμό φτηνών φωτογραφικών μηχανών προς ένα τερατώδες «μάτι», που δεν του ξεφεύγεις με τίποτε, επίσης νεο-Έλλην. (Μπράβο σου -απ’ την ανάποδη- κι εσένα, ρέ! Μιά χαρά το βοηθάς το μπάτσικο κράτος κάθε δικτάτορα. Προχώρα το, διότι αισθανόμαστε ανασφαλείς, καί θέλουμε να αισθανόμαστε ασφάλεια! Σε ειρωνεύομαι; Μπάαα…. ιδέα σου!)
- Τον αλγόριθμο γιά πρόβλεψη (σε μεγάλο ποσοστό) των μέχρι σήμερα θεωρουμένων ως χαοτικών φαινομένων, επίσης. (Να σε φτύσω κι εσένα, παιδί μου, μη βασκαθείς! Άνοιξέ τους κι άλλο τα μάτια, να περιορίσουν τον χαοτικό παράγοντα στις πτήσεις των διηπειρωτικών πυραύλων τους, ώστε να μας πηδήξουν κι άλλο! Δεν μας φτάνει όση μαλαπέρδα φάγαμε, ως Έλληνες. Μπέσα, σου λέω. Τί; δεν με πιστεύεις; )
- Καί…
- Καί…
- Καί…
Όθεν, η προδοσία -καί δή, η έσχατη- πρέπει να πληρώνεται αναλόγως. Καί η ποινή είναι μόνο μία: ΘΑΝΑΤΟΣ!!! (Αν δεν προλάβουν ν’ αυτοκτονήσουν από τύψεις, όπως ο Ιούδας.)
Ειδικά, τώρα, γιά την αρχαιολογική έρευνα στην Ελλάδα: ούτε αυτή η έρευνα τυγχάνει αθώα κι ανώδυνη! Ακόμη καί τα σπασμένα αγγεία της κλασικής εποχής, στα οποία κανείς δε δίνει σημασία (διότι έχουμε πολλά από δαύτα), μπορεί ν’ απεικονίζουν αρχέτυπα του Μάτριξ. (Αλληγορικώς.) Ποιός ο λόγος ν’ ανοίγουμε τα μάτια των εχθρών μας με τέτοιες γνώσεις; Στο κάτω-κάτω, μήπως ξέρετε πόσα αγγεία βρίσκονται σε απροσπέλαστες ιδιωτικές συλλογές «φιλοτέχνων Μαικήνων»; Μόλις παραπάνω σας εξήγησα τον λόγο που τα «συλλέγουν» καί τα κρύβουν.
Αν, δέ, πάμε παραπίσω, σε εποχές πρό βυθίσεως Ατλαντίδος (πιό πίσω απ’ το 10,000 πΧ), κι ακόμη περισσότερο στην Αιγηΐδα (δηλ. κάπου το 100,000 πΧ με 50,000 πΧ), εκείνα τα ευρήματα εις χείρας εχθρών είναι χειρότερα από πυρηνική έκρηξη κατακέφαλα! Βέβαια, κάτι ναζιστές επί Κατοχής, κάτι Βατικανά πιό πρίν, κάτι «ξένες αρχαιολογικές αποστολές» συνεχώς, καί κάτι πλιατσικολόγοι ανεξέλεγκτοι (τύπου Κουστώ) αυτά ακριβώς ψάχνουν, αλλά ευτυχώς που οι πρόγονοι… έχουν προβλέψει. (Με τον τρόπο τους.)
Αμφιβάλλετε; Καλά!… Βρήτε μου πρώτα καμιά «ιερά δέλτο» από αρχαίο Ελληνικό ναό, καί παραδέχομαι πως πέταξα βλακεία! 🙂
Επιμύθιον
Αποτρέψτε τους ξένους από το να βρούν όσα δεν μας συμφέρουν. Μην τους ανοίγετε τα μάτια. Κρατήστε το στόμα σας κλειστό. Διότι, αλλοιώς, σας περιμένει η ποινή της προδοσίας κατά της Φυλής μας: ο ατιμωτικός θάνατος. Εφεξής, η Ελληνική Γνώση κεκλείδωται οριστικώς! Μόνον διαπιστευμένα άτομα θα εισέρχονται στον Ναό της.
Η μόνη μικρή, εντελώς μικρούλα κι ασήμαντη δικαιολογία, γιά διάπραξη προδοσίας παραβιάσεως Ελληνικής Γνώσης, είναι πως μέχρι σήμερα κανείς δεν είχε θέσει σαφώς στο προσκήνιο αυτό το αδίκημα. Από σήμερα, όμως, καί στο εξής, το είπαμε, το δηλώσαμε, καί αμαρτίαν ούκ έχομεν.
«- Καί ποιός είσ’ εσύ, ρέ Εργοδότη, που απειλείς με θανατικές ποινές;»
«- Λάθος ερώτηση!»
«- Δηλαδή;»
«- Σου λείπουν δύο γραμματάκια! Θού καί Ά!»
«- Δηλαδή δηλαδή;»
«- Να ρωτάς ποιός ΘΑ είμαι!…» 🙂
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου