Οι ουκρανικές αντεπιθέσεις και η ρωσική στρατηγική που θυμίζει το Κουρσκ- Μια ενδιαφέρουσα άποψη [ Militaire News ]

Ο κ.Γιώργος Σαλεμής γράφει για τις ουκρανικές αντεπιθέσεις και τη ρωσική αντίδραση:
"Μπορούν οι Ουκρανοί να διεξαγάγουν σήμερα αντεπιθέσεις σε στρατηγικό επίπεδο; Μπορούν, δηλαδή, να ανατρέψουν τη ροή του πολέμου και να νικήσουν, δεδομένου ότι δεν διαθέτουν τη δύναμη πυρός και τα μέσα των Ρώσων; Μπορεί η υπεροχή τους σε άνδρες να καλύψει και να υπερκεράσει εκείνες τις ελλείψεις; Η απάντηση που δίνω και πιστεύω από τις πληροφορίες και τις αναλύσεις που κάνουν οι ειδικοί, είναι κατηγορηματική: Όχι, δεν μπορούν! ..."

 

Μία διαφορετική άποψη για όσα συμβαίνουν στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας. Άποψη που στηρίζει την τεκμηρίωση της στην ιστορία.
Ο κ.Γιώργος Σαλεμής, έχει μελετήσει την στρατιωτική παράδοση των Ελλήνων και το αποτέλεσμα της δουλειάς του έγινε βιβλίο το 2014 με τίτλο «Παράξενοι φτωχοί Στρατιώτες- Θαυμαστά στοιχεία της Αρβανίτικης Στρατιωτικής Παράδοσης των Ελληνικών Κοινών» (εκδόσεις Αλφειός).
 

Ο κ.Γιώργος Σαλεμής γράφει για τις ουκρανικές αντεπιθέσεις και τη ρωσική αντίδραση:

Μπορούν οι Ουκρανοί να διεξαγάγουν σήμερα αντεπιθέσεις σε στρατηγικό επίπεδο; Μπορούν, δηλαδή, να ανατρέψουν τη ροή του πολέμου και να νικήσουν, δεδομένου ότι δεν διαθέτουν τη δύναμη πυρός και τα μέσα των Ρώσων; Μπορεί η υπεροχή τους σε άνδρες να καλύψει και να υπερκεράσει εκείνες τις ελλείψεις;
Η απάντηση που δίνω και πιστεύω από τις πληροφορίες και τις αναλύσεις που κάνουν οι ειδικοί, είναι κατηγορηματική: Όχι, δεν μπορούν!
 

Πώς όμως εξηγείται αυτή η… παλινδρόμηση του μετώπου σε κάποια σημεία του; Εξηγείται μόνο με την τεράστια έκτασή του;  Σίγουρα παίζει κι αυτό έναν ρόλο.
Σκέφτομαι όμως μήπως αυτές οι “εγκολπώσεις” των Ουκρανών μέσα στο βάθος της ρωσικής διάταξης δεν είναι τυχαία αλλά εσκεμμένη. Εσκεμμένη βέβαια που καλύπτεται με διάφορους τρόπους γιατί αλλιώς το “σκόπιμο”  δεν θα λειτουργούσε.
 

Πού στηρίζεται αυτή η.. παραδοξολογία μου.

Στηρίζεται σε ένα τεράστια σημασίας ιστορικό προηγούμενο και στη θεωρία στην οποία γαλουχήθηκε ο Κόκκινος Στρατός, της στρατιωτικής παράδοσης του οποίου είναι σε μεγάλο βαθμό σήμερα φορέας ο στρατός της Ρωσίας.
Το ιστορικό προηγούμενο είναι η μάχη του Κουρσκ.
Παραδόξως οι αναλυτές όλοι εμμένουν μόνο στο μέγεθός της και στο στοιχείο της “αρματομαχίας” , η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη μόνο ένα μέρος της σύγκρουσης αυτής ήταν.
 

Όπως προκύπτει από όλα τα κλασικά μελετήματα των Σοβιετικών που εκδόθηκαν μετά την μεταπολίτευση αλλά και από τα απομνημονεύματα του Ζούκοφ, το κύριο και το καίριο στοιχείο της μάχης αυτής είναι ότι ενώ, σύμφωνα με τα δόγματα του πολέμου έως τότε, οι Σοβιετικοί που είχαν αναλάβει τη Στρατηγική πρωτοβουλία μετά το Στάλινγκραντ και είχαν φτάσει λίγο πιο πάνω από κει που είναι σήμερα, έπρεπε να συνεχίσουν να την διατηρούν. Δηλαδή να μην αφήσουν τον εχθρό να ανασάνει και να του επιτεθούν ξανά.
Όμως κατά παράβαση των δογμάτων αυτών, οι Σοβιετικοί πέρασαν σε “εσκεμμένη στρατηγική άμυνα”! Παραχώρησαν την πρωτοβουλία στον εχθρό εσκεμμένα, του επέτρεψαν να αντεπιτεθεί.
Οι Γερμανοί δελεαζόμενοι από την “εξέχουσα του Κούρσκ”, κάτι σαν τόξο που διέγραφε η διείσδυση των Σοβιετικών στις γραμμές τους, μάζεψαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να χτυπήσουν σε δύο τομείς και έτσι να συγκλίνουν εγκλωβίζοντας στην “τανάλια” τεράστιες μάζες του Κόκκινου Στρατού.
Την “παραβίαση” αυτή των κανόνων του πολέμου τη δέχτηκε ο Στάλιν διότι ήταν ένας από εκείνους που πολύ νωρίς την είχε αποκρυσταλλώσει σε θεωρητική θέση. Μιλώντας στα “Ζητήματα Λενινισμού” για τις εφεδρείες αναφέρει ρητά ότι εφεδρείες μπορούν να γίνουν και “οι κατακτήσεις τους προλεταριάτου”!!
Ήταν μια αναφορά βέβαια στη γενική θεωρία της Στρατηγικής και της Τακτικής που ισχύει ανάλογα και στην πολιτική και στη συνέχισή της με τα μέσα του πολέμου.
 

Με όλα αυτά υπόψη μου τολμώ να σκεφτώ ότι μάλλον πρόκειται για εσκεμμένη παραχώρηση της πρωτοβουλίας αυτής στους Ουκρανούς …
Τι κερδίζουν οι Ρώσοι από αυτή τη Στρατηγική;

1. Αυτό που λέει ο κ. Λιάτσος, “κιμά”. Οι επιθέσεις σε οχυρωμένες θέσεις είναι μια δαπανηρή για το πεζικό υπόθεση. Ιδιαίτερα όταν δεν έχει τίποτα άλλο να παρατάξεις εκτός από άνδρες. Και το Κουρσκ σ’ αυτό απέβλεπε. Οι αναφορές για αποδεκατισμό των επιτιθεμένων τόσο στη Χερσώνα όσο και στο Χάρκοβο μάλλον επιβεβαιώνουν την εικασία μου. Αλλού βέβαια πετυχαίνουν περισσότερο οι αντεπιθέσεις και αλλού λιγότερο. Αυτό έχει σχέση με το ότι σήμερα οι Ρώσοι θέλουν τη Χερσώνα περισσότερο από το Χάρκοβο. Προσωπικά πιστεύω ότι θα διεκδικήσουν και το Χάρκοβο κάποια στιγμή λόγω της μεγάλης του ιστορίας. Αυτό που λέει ο Πούτιν “εδώ πολεμούσαν οι παππούδες μας”.
 

2. Η σπατάλη αυτή των αντιπάλων τους δίνει στους Ρώσους την δυνατότητα να κάνουν οικονομία στις δικές τους μονάδες που μέχρι τώρα ήταν πεπερασμένες λόγω του περιορισμένου χαρακτήρα της Ειδικής Επιχείρησης. Οι αντεπιθέσεις στις ήδη εξασθενημένες δυνάμεις των Γερμανών στο Κουρσκ ήταν πιο “εύκολες”  και πιο “αποδοτικές” από το να επιτίθεντο οι Σοβιετικοί σε ξεκούραστες δυνάμεις που θα τους ανέμεναν μέσα στις οχυρές θέσεις μάχης.
Το “άλεσμα” αυτό των μεραρχιών στη στέπα οδήγησε τους Γερμανούς στην “οριστική απώλεια της δυνατότητας να ανακτήσουν τη στρατηγική πρωτοβουλία”. Για το λόγο αυτό το Κούρσκ και όχι το Στάλινγκραντ είναι που κρίνει τον Β’ ΠΠ και τον νικητή του. Από τον Αύγουστο του ’43 ξέρουμε ποιος θα νικήσει στον πόλεμο εφόσον δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί γενικότερα. Να γίνει δηλαδή μια παράδοση με όρους, να στραφούν όλοι κατά της ΕΣΣΔ και λοιπά.  Η αγωνία από κει και πέρα αυτή είναι. Και βέβαια επηρεάζει και το ελληνικό αντάρτικο. Η μεταβολή των Άγγλων στη στάση τους έναντι του ΕΛΑΣ συντελείται τότε και έχει αυτό το στόχο. Την προσέγγιση με τους Γερμανούς και τη στροφή κατά του ΕΑΜ. Η πολιτική αυτή πέτυχε στην Ελλάδα αλλά δεν πέτυχε παγκοσμίως γιατί δεν τους έπαιρνε ακόμα τότε.
Με άλλα λόγια όπως οι Σοβιετικοί όταν βρίσκονται σε “αναγκαστική στρατηγική άμυνα” διεξάγουν την άμυνα αυτή ενεργητικά, έτσι και όταν  βρίσκονται στη “στρατηγική επίθεση” χρησιμοποιούν την άμυνα “ενεργητικά”. Η διαλεκτική αυτή αντιστροφή συνάδει και με το γεγονός ότι χρησιμοποίησαν τα ναρκοπέδια όχι μόνο αμυντικά αλλά και επιθετικά. (Διείσδυαν, ναρκοθετούσαν και υποχωρούσαν. Κάτι ανάλογο κάνανε και οι κοζάκοι του Ταράς Μπούλμπα με αιχμηρούς πασάλους στους οποίους εξωθούσαν το αντίπαλο ιππικό).
 

3. Μια τέτοια στρατηγική τους δίνει και ένα τεράστιας σημασίας πολιτικό πλεονέκτημα. Η Επιχείρηση είναι Ειδική και περιορισμένη γιατί θέλει να κρατηθεί όσο γίνεται μέσα στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου. Ο Πούτιν φροντίζει πολύ γι’ αυτή τη νομιμότητα άσχετα αν οι άλλοι την εξαφανίζουν όπως κάνουν σε όλους τους αντιπάλους τους.
Όμως, τώρα, και ειδικά μετά τις διεισδύσεις αυτές, έχει όλο το δικαίωμα ο Ντούγκιν να μιλήσει για την “αλλαγή επιπέδου” και να προσπαθήσει να πείσει τους Ρώσους ότι πρόκειται για πόλεμο της συλλογικής Δύσης εναντίον τους.. Σίγουρα, στις αντεπιθέσεις αυτές θα μείνανε επί του πεδίου πάρα πολλά στοιχεία για την ξένη επέμβαση. Πάρα πολλά τεκμήρια για τη στοιχειοθέτηση αυτής της επιχειρηματολογίας για “αλλαγή πίστας” και την ευρύτερη χρήση της απειλής για τακτικά πυρηνικά όπλα .
Τώρα οι διεισδύσεις αυτές είναι επιθέσεις σε Ρωσικό έδαφος που αποκτήθηκε με τον ίδιο τρόπο που απωλέσθηκε το Κόσοβο για τους Σέρβους, όπως πολύ εύστοχα επισήμανε ο κ. Μπαλτζώης.
Όλα αυτά είναι πολύ αμφίβολο αν θα τα είχαν πετύχει χωρίς αυτές τις αποτυχίες του 1% των κατακτήσεών τους. Σχήμα οξύμωρο αλλά και διαλεκτικό. Σύμφωνα με τον Στάλιν το 1% αυτό μαζί με το Λιμάν μετατρέπεται σε εφεδρεία και λειτουργεί τελικά υπέρ τους σε στρατηγικό επίπεδο.
 

Όσο για τους θλιβερούς ηγέτες των Ουκρανών, κανονικά θα πρέπει να σκέφτονται και να ξέρουν καλύτερα αυτά που ξέρουμε εμείς. Τι τους κάνει να τα αγνοούν;

1. Ότι δελεάζονται από το να παρουσιάσουν και στο λαό και στους έξω επιτυχίες.
 

2. Οι ξένοι τους πιέζουν γι’ αυτή την παρουσίαση για να δικαιολογούν στους λαούς τους τις θυσίες που απαιτούνται και να κερδίζουν χρόνο αναβάλλοντας την έκρηξη της οργής.
 

3. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά να ρίχνουν για “κιμά” ό,τι τους έχει απομείνει μη τυχόν και προβοκάρουν τους Δυτικούς να εμπλακούν άμεσα και σε ανώτερη κλίμακα. Κερδίζουν έτσι και οι Ουκρανοί χρόνο για ετοιμάσουν νέες μονάδες για το μακελειό. Είπαμε “μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό” θα πολεμήσει ΗΠΑ και ΕΕ. Κι από κοντά ο κ. Μητσοτάκης.
 

4. Αν δεν έκαναν αυτές τις απεγνωσμένες και μάταιες αντεπιθέσεις θα έπρεπε να παραδοθούν και να συνθηκολογήσουν . Αυτό που τους πρότεινε και πάλι ο Πούτιν.

 

militaire.gr