"1993: Το σχέδιο του Barry R. Posen για πόλεμο κατά της Ρωσίας μέσω του κράτους ζόμπι Ουκρανία" - του Mendelssohn Moses

 

1-2-2023

“Διεξάγουμε έναν πόλεμο εναντίον της Ρωσίας και όχι ο ένας εναντίον του άλλου“, Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών Annalena Baerbock, Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, Στρασβούργο, 24 Ιανουαρίου 2023.

(Για μια μη εγκεκριμένη βιογραφία της Baerbock, see here).

Στις 27 Ιουλίου 1993, το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ (DoD) και το Υπουργείο Άμυνας της Ουκρανίας (MoD) υπέγραψαν ένα Μνημόνιο Κατανόησης και Συνεργασίας για τις αμυντικές και στρατιωτικές σχέσεις, το οποίο καθιέρωσε ένα πρόγραμμα αμυντικής συνεργασίας σε επίπεδο Υπουργείου-Υπουργείου, με “ουσιαστικές δραστηριότητες” μεταξύ των εν λόγω υπηρεσιών να ξεκινούν τον Ιούλιο του 1994 (Πρβλ. αντισυνταγματάρχης Frank Morgese, US-Ukraine Security Cooperation 1993-2001: A Case History). Από εκείνη την ημερομηνία, η Ουκρανία έχει γεμίσει με Αμερικανούς στρατιωτικούς συμβούλους κάθε είδους.

Η μελέτη της υπόθεσης Morgese είναι μια λεπτομερής ανασκόπηση της στρατιωτικής δραστηριότητας των ΗΠΑ στην Ουκρανία μεταξύ 1993 και 2001, η οποία σχεδιάστηκε για να προετοιμάσει την Ουκρανία για την καταστροφή της. Μια τόσο λεπτομερής ανασκόπηση, που θα κατακλύσει τον απλό άνθρωπο. Κατά συνέπεια, προτείνουμε ένα άλλο έγγραφο που χρονολογείται από το 1994, το οποίο μπορεί να διαβαστεί από τους μη ειδικούς ανάμεσά μας, και το οποίο περιγράφει τριάντα χρόνια πριν, το πλήρες Πολεμικό Σχέδιο για μια Ουκρανία ζόμπι.

Ο συγγραφέας του, Barry R. Posen (Rand, CFR, MIT, Woodrow Wilson Foundation), ανήκει στη σχολή στρατηγικής των ΗΠΑ, στην οποία οι ΗΠΑ τόσο διαπρέπουν: να φροντίζουν να πεθαίνουν οι άλλοι για το βιοτικό επίπεδο των ΗΠΑ.

Για προφανείς λόγους, μόνο η εκτίμηση του Posen για τη ρωσική στρατιωτική ισχύ είναι χρονολογημένη. Το υπόλοιπο της μελέτης του προβλέπει με τέτοια φρικτή ακρίβεια τόσο τα γεγονότα στην Ουκρανία τα τελευταία 20 χρόνια όσο και την αναμενόμενη, και μάλιστα την προσδοκώμενη, ρωσική απάντηση, ώστε εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν πρόκειται για πρόβλεψη, αλλά για μια πλήρως διαμορφωμένη πρόταση για Πόλεμο -συμπληρωμένη με την απογοήτευση του Posen, πολύ αμυδρά συγκαλυμμένη, για την αποτυχία της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα και την ικανοποίησή του για το “υψηλό κόστος” που επέφερε το Μπαρμπαρόσα στη Ρωσία.

Για να δώσουμε στους αναγνώστες μας τη γεύση του κειμένου του Posen, επιλέξαμε μερικές, αξιοσημείωτες παραγράφους από αυτό το Must-Read, το οποίο η Ρωσία σίγουρα δεν μπορεί να έχει χάσει. Όλα τα αποσπάσματα είναι έτσι σημειωμένα και με πλάγια γράμματα.

---

---

Κατευθύνοντας την Ουκρανία να απαιτήσει την επέμβαση των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων

Το πρόβλημα εδώ είναι ότι αν η Ρωσία επιτεθεί στην Ουκρανία ή την απειλήσει συμβατικά, οι ΗΠΑ δεν είναι υποχρεωμένες να κάνουν τίποτα. Οι Ουκρανοί διπλωμάτες θα μπορούσαν, ωστόσο, να προσπαθήσουν να υποστηρίξουν ότι οποιαδήποτε πράξη πολέμου ή απειλή πολέμου από μια πυρηνική υπερδύναμη συνεπάγεται μια σιωπηρή πυρηνική απειλή που αρκεί για να δικαιολογήσει τη δράση των ΗΠΑ. Ακόμη και αν γινόταν δεκτό αυτό το επιχείρημα, ωστόσο, η δράση του Συμβουλίου Ασφαλείας θα ματαιωνόταν από το ρωσικό βέτο. Παρ’ όλα αυτά, θα πρέπει να αποτελέσει μέρος της διπλωματικής στρατηγικής της Ουκρανίας σε περίπτωση προβλήματος.

Η Σύμπραξη για την Ειρήνη Σχεδιάστηκε για να “επιβάλει σημαντικό κόστος στη Ρωσία”

Ακόμη και αν η Σύμπραξη για την Ειρήνη (PFP) δεν υλοποιηθεί για την Ουκρανία, εξακολουθεί να έχει τη δυνατότητα να επιβάλει σημαντικό κόστος στη Ρωσία, γεγονός που αυξάνει τη συνολική αποτρεπτική ισχύ της Ουκρανίας. Η παράγραφος 8 του εγγράφου “Πλαίσιο” του ΝΑΤΟ για την PFP αναφέρει: “Το ΝΑΤΟ θα διαβουλεύεται με οποιονδήποτε ενεργό συμμετέχοντα στην Εταιρική Σχέση, εάν ο εταίρος αυτός αντιλαμβάνεται άμεση απειλή για την εδαφική του ακεραιότητα, την πολιτική του ανεξαρτησία ή την ασφάλειά του. Η ακριβής δράση που θα ακολουθήσει μια τέτοια διαβούλευση δεν διευκρινίζεται. Παρ’ όλα αυτά, το ΝΑΤΟ θα λυπείτο ειλικρινά αν, είτε δεν έκανε διαβουλεύσεις είτε δεν αναλάμβανε καμία δράση μετά από τις διαβουλεύσεις. Ορισμένοι πολιτικοί και ειδήμονες θα θριαμβολογήσουν για το κόστος αξιοπιστίας της αδυναμίας να δράσει. Το ΝΑΤΟ θα μπορούσε, βέβαια, να αντισταθμίσει την αδυναμία του να δράσει για λογαριασμό της Ουκρανίας με ισχυρότερα μέτρα αλλού, αν και αυτό θα ήταν μικρή παρηγοριά για την Ουκρανία. Ο φόβος αυτών των ισχυρότερων μέτρων αλλού είναι, ωστόσο, ένα άλλο στοιχείο της αποτρεπτικής δύναμης της Ουκρανίας.

Εάν η ρωσική κυβέρνηση απορρίψει περαιτέρω δυτικές “μεταρρυθμίσεις”, το ΝΑΤΟ πρέπει να δράσει

Η Σύμπραξη για την Ειρήνη μπορεί να θεωρηθεί ως “αίθουσα αναμονής του ΝΑΤΟ”. Η σιωπηρή συμφωνία με τη Ρωσία είναι ότι πολλά κράτη της κεντρικής Ευρώπης παραμένουν σε αυτή την αίθουσα αναμονής όσο η Ρωσία παραμένει καλός γείτονας. Εάν και εφόσον η Ρωσία αρχίσει να προσπαθεί να επεκτείνει τη δύναμή της, ο θόρυβος στην αίθουσα αναμονής θα γίνει ανησυχητικά δυνατός. Τα στοιχεία είναι έτοιμα για την ταχεία επέκταση του ΝΑΤΟ στην Πολωνία, την Ουγγαρία, την Τσεχική Δημοκρατία και τη Σλοβακία, ακόμη και αν η απειλούμενη Ουκρανία πεταχτεί στους λύκους. Η Ρωσία μπορεί, με τις δικές της πράξεις, να φέρει το ΝΑΤΟ στο κατώφλι της. Ο Στίβεν Όξμαν, βοηθός υπουργός Εξωτερικών για Ευρωπαϊκές και Καναδικές Υποθέσεις, δήλωσε ουσιαστικά αυτό το σκεπτικό.

Η σύγκρουση με τη Ρωσία “πιθανή” και μπορεί να προκληθεί στην Ουκρανία

Επιπλέον, όπως προαναφέρθηκε, η πλήρης αδράνεια θα έβλαπτε την αξιοπιστία του ΝΑΤΟ σε μια πιθανή μελλοντική αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Εάν, όπως υποστηρίζουν τώρα ορισμένοι, το ΝΑΤΟ επεκταθεί προς ανατολάς, λίγο πολύ ως δεδομένο, αυτή η χρήσιμη κύρωση θα έχει χαθεί. Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ότι οποιαδήποτε βραχυπρόθεσμη επέκταση του ΝΑΤΟ θα συνοδεύεται από περιορισμένες μόνο στρατιωτικές αναδιατάξεις, όσο οι σχέσεις Ρωσίας-ΗΠΑ παραμένουν μετρίως φιλικές. Οι Ρώσοι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής μπορεί ακόμη να υπολογίζουν ότι η επίθεση εναντίον της Ουκρανίας μπορεί να τους αφήσει σε χειρότερη θέση λόγω των αντίρροπων ενεργειών που θα επισπεύσουν.

Επιπλέον, οι βραχυπρόθεσμοι υποψήφιοι για ένταξη στο ΝΑΤΟ είναι μόνο ένα υποσύνολο των συμμετεχόντων στην PFP. Και πάλι, η ρωσική δράση μπορεί να επισπεύσει μια πιο ενεργητική επέκταση της συμμαχίας. Εδώ, ωστόσο, πρέπει να πούμε μια λέξη προσοχής. Εάν η βραχυπρόθεσμη επέκταση του ΝΑΤΟ συνοδεύεται από ενεργητικές στρατιωτικές προετοιμασίες τις οποίες οι Ρώσοι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θεωρούν απρόκλητες, μπορεί να υποκινηθούν να προσπαθήσουν να επαναπροσλάβουν την Ουκρανία από τις δικές τους αμυντικές παρορμήσεις.

Η Ουκρανία πρέπει να μετατοπιστεί προς τον “εθνοτικό εθνικισμό”

…Η Ουκρανία έχει ένα ακόμη διπλωματικό πλεονέκτημα. Μέχρι στιγμής, η “κρατική ιδεολογία” οργανώνεται σε μεγάλο βαθμό γύρω από την ιδέα του “πολιτικού” και όχι του “εθνοτικού” εθνικισμού. Ο καθένας μπορεί να είναι πολίτης της Ουκρανίας και καλός “Ουκρανός”. Οι Ρώσοι δεν είναι μια διωκόμενη μειονότητα. Υπάρχουν μικρά εθνοτικά ουκρανικά στοιχεία που ίσως επιθυμούν να αλλάξουν αυτόν τον προσανατολισμό. Αλλά ο “πολιτικός εθνικισμός” είναι συμπαθής στη Δύση. Στο βαθμό που κάθε μελλοντικός αγώνας μπορεί να παρουσιαστεί ως αγώνας των “εθνοτικών” Ρώσων εναντίον των “πολιτών” Ουκρανών, ο δρόμος της δυτικής παρέμβασης διευκολύνεται. Επιπλέον, δεν είναι αδιανόητο ότι άλλα κράτη θα αντλήσουν ένα τραγικό μάθημα από μια ανενόχλητη ρωσική “απελευθέρωση” των αδελφών τους στην Ουκρανία. Είναι προτιμότερο να αποβάλει κανείς τέτοιο πιθανό αλυτρωτισμό.

“Η διπλωματία επωφελείται από τα φρικτά τηλεοπτικά πλάνα” – π.χ. η σφαγή στην Μπούτσα

Η Ουκρανία πρέπει να οργανώσει τη στρατιωτική της δύναμη ώστε να εξασφαλίσει τη μεγαλύτερη πιθανότητα εξωτερικής επέμβασης. Ο ρωσικός φόβος για εξωτερική επέμβαση θα μπορούσε να αυξήσει σημαντικά την αποτρεπτική δύναμη της Ουκρανίας. Η διπλωματία χρειάζεται χρόνο για να λειτουργήσει- επωφελείται επίσης από τα φρικτά τηλεοπτικά πλάνα. Αυτό σημαίνει ότι η Ουκρανία πρέπει, κατά προτεραιότητα, να οργανώσει τις στρατιωτικές της δυνάμεις για να αποφύγει το είδος της καταστροφικής αμυντικής κατάρρευσης που συχνά συνδέεται με τον τεθωρακισμένο πόλεμο.

Η Δύση θα μπορούσε να βοηθήσει την Ουκρανία με πολλούς σημαντικούς τρόπους χωρίς άμεση στρατιωτική επέμβαση. Αλλά όλη η βοήθεια θα πρέπει να κινηθεί μέσω της Πολωνίας, της Σλοβακίας ή της Ουγγαρίας. Είναι απίθανο οι χώρες αυτές να είναι πρόθυμες να συνεργαστούν χωρίς πλήρη ένταξη στο ΝΑΤΟ, οπότε η ένταξη θα πρέπει να επεκταθεί κατά τη διάρκεια της κρίσης. Η Ουκρανία θα χρειαστεί εξωτερικές πηγές πετρελαίου και φυσικού αερίου αν πρόκειται να αντέξει για πολύ καιρό. Αντικαταστάσεις για τα όπλα που χάθηκαν στις αρχικές μάχες θα ήταν πολύ χρήσιμες. Δεδομένου ότι πολλές ανατολικοευρωπαϊκές χώρες θα έχουν, για το ορατό μέλλον, παρόμοιο εξοπλισμό με τους Ουκρανούς, αποτελούν μια έτοιμη πηγή εύκολα χρησιμοποιήσιμων αντικαταστάσεων και πυρομαχικών.

Δώστε στην Ουκρανία “πολλές ακόμη ευκαιρίες να προκαλέσει δυσανάλογες απώλειες στους Ρώσους”

Μια από τις πιο χρήσιμες μορφές βοήθειας που θα μπορούσε να παρασχεθεί στην Ουκρανία είναι οι πληροφορίες. Εάν η Ουκρανία γνωρίζει τακτικά πού βρίσκονται μεγάλοι ρωσικοί χερσαίοι σχηματισμοί, οι δυνάμεις της θα είναι πολύ λιγότερο ευάλωτες σε καταστροφές και θα έχουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες να προκαλέσουν δυσανάλογες απώλειες στους Ρώσους. (Παρόμοια βοήθεια μπορεί να είναι δυνατή και κατά των εχθρικών αεροπορικών δυνάμεων). Η άμεση στρατιωτική επέμβαση από τη Δύση θα είναι πολύ προβληματική. Υποψιάζεται κανείς ότι έχει γίνει κάποιος μυστικός σχεδιασμός για αυτό το ενδεχόμενο, αλλά το έργο πρέπει να φαίνεται τρομακτικό. Οι χερσαίες και αεροπορικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ θα πρέπει να διασχίσουν τεράστιες αποστάσεις για να φτάσουν ακόμη και στην κεντρική Ουκρανία.

Η απόσταση από τα παλαιά μεσογερμανικά σύνορα μέχρι το Κίεβο είναι περίπου 1500 χιλιόμετρα. Οι σχετικά λίγες μεραρχίες του ΝΑΤΟ θα καταποντίζονταν στις αχανείς εκτάσεις της Ανατολής, ακόμη και αν μπορούσαν να φτάσουν εκεί. Η βέλτιστη άμεση στρατιωτική βοήθεια θα ήταν πιθανώς με τη μορφή αεροπορικών επιδρομών. Αποτελεσματικές, διαρκείς, τακτικές αεροπορικές επιδρομές δεν μπορούν να πετάξουν αποτελεσματικά από τις υπάρχουσες αεροπορικές βάσεις του ΝΑΤΟ στη δυτική Ευρώπη- οι έξοδοι εμβέλειας 2000 χιλιομέτρων θα μπορούσαν μόλις να φτάσουν στην κεντρική Ουκρανία, αλλά θα ήταν σκληρές για τους πιλότους και θα απαιτούσαν υψηλά επίπεδα αεροπορικής υποστήριξης με τάνκερ.12 (Οι έξοδοι αυτές θα απαιτούσαν επίσης πολωνική άδεια.) Μια άλλη επιλογή θα ήταν να πετάξουν από βάσεις στην Τουρκία, έναν σύμμαχο του ΝΑΤΟ. Οι αποστολές θα μπορούσαν να πετάξουν απευθείας μέσω της Μαύρης Θάλασσας προς την Ουκρανία. Οι αποστάσεις θα ποικίλλουν ανάλογα με τις βάσεις και τους στόχους, αλλά είναι απίθανο να χρειαστεί να διανύσει κάποια εξόρμηση περισσότερο από 1500 χιλιόμετρα. Το πρόβλημα εδώ, βέβαια, θα ήταν αν η Τουρκία πίστευε ότι εμπλέκονται ζωτικά της συμφέροντα, καθώς η συνθήκη του ΝΑΤΟ δεν την υποχρεώνει να έρθει σε βοήθεια μιας χώρας που δεν είναι ΝΑΤΟϊκή, ακόμη και αν το επιθυμούν άλλες χώρες του ΝΑΤΟ.

Μετακίνηση χερσαίων και αεροπορικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Πολωνία

Οι χερσαίες και αεροπορικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να μετακινηθούν στην Πολωνία και τα αεροσκάφη του ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να πετάξουν από πολωνικές βάσεις. (Φυσικά, αυτό θα έπρεπε να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης και το κόστος θα ήταν σίγουρα η άμεση πλήρης ένταξη της Πολωνίας στο ΝΑΤΟ). Δυστυχώς, οι περισσότερες πολωνικές βάσεις κατασκευάστηκαν για να βρίσκονται κοντά στα παλιά “ενδογερμανικά” σύνορα, την αναμενόμενη ζώνη σύγκρουσης ανατολής-δύσης. Υπάρχουν μόνο περίπου μισή ντουζίνα στρατιωτικά αεροδρόμια στο νοτιοανατολικό τεταρτημόριο της χώρας που θα μείωναν σημαντικά τις αποστάσεις των πτήσεων, και συνεπώς την ανάγκη για τάνκερ. Ακόμη και αυτά θα απαιτούσαν αποστολές άνω των 1000 χιλιομέτρων, που εξακολουθούν να είναι απαιτητικές για συνεχείς τακτικές αεροπορικές επιθέσεις.

…Φαίνεται απίθανο ότι οι διοικητές του ΝΑΤΟ θα ήθελαν να τοποθετήσουν τα πολύ πολύτιμα αεροσκάφη τους και τον εξοπλισμό υποστήριξης σε ουκρανικές βάσεις, χωρίς το πλεονέκτημα μιας μεγάλης κλίμακας ασπίδας των επίγειων δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Ένα πιο απόκρυφο, αλλά παρ’ όλα αυτά εξαιρετικά σημαντικό πρόβλημα θα ήταν ο συντονισμός των μαχητικών του ΝΑΤΟ με την αεράμυνα της Ουκρανίας, ώστε να διασφαλιστεί ότι οι Ουκρανοί δεν θα πυροβολούν τα αεροσκάφη του ΝΑΤΟ. Αυτό θα πρέπει να αποδειχθεί πολύ δύσκολο να σχεδιαστεί.

Η Δύση θα χρειαστεί να αποκηρύξει δημόσια τις υψηλόφρονες αρχές της σε μια σειρά από χώρους, όλοι φαινομενικά σχεδιασμένοι για τον ίδιο το σκοπό της προστασίας αυτών των αρχών.

Επειδή οι χώρες του ΝΑΤΟ έζησαν για σχεδόν μισό αιώνα με τον σοβιετικό έλεγχο της Ουκρανίας, οι Ουκρανοί δεν θα έπρεπε να έχουν εμπιστοσύνη ότι το ΝΑΤΟ θα έρθει σε βοήθεια από στενό στρατηγικό συμφέρον. Παρ’ όλα αυτά, αυτή η βοήθεια γίνεται πιο αληθοφανής, όσο περισσότερο μπορεί να αντισταθεί η Ουκρανία και όσο περισσότερο μπορεί να λειτουργήσει η ουκρανική διπλωματία. Η Ουκρανία θα πρέπει επομένως να προσπαθήσει, μέσω της στρατιωτικής της στρατηγικής, να μεγιστοποιήσει τον ρωσικό φόβο για αυτό το αποτέλεσμα. Η Ουκρανία έχει στη διάθεσή της μια σειρά από φόρουμ όπου μπορεί να παρουσιάσει την υπόθεσή της. Έτσι, η Δύση θα πρέπει να αποκηρύξει δημοσίως τις υψηλές αρχές της σε μια σειρά από χώρους, οι οποίοι φαινομενικά έχουν σχεδιαστεί για τον ίδιο τον σκοπό της προστασίας αυτών των αρχών. Δεδομένου ότι η περίπτωση του Μονάχου έχει ήδη συμβεί, αυτή η πολιτική έχει ένα όνομα και μια ιστορική σημασία που θα παράσχει κάποια πρόσθετη μόχλευση για τους Ουκρανούς διπλωμάτες.

Η ουκρανική άμυνα θα είναι μια “καταστροφική αποτυχία” και ο στρατός, θα καταστραφεί

Ακόμη και αν οι Ρώσοι ξεκινήσουν με μια στρατηγική περιορισμένων στόχων -με την πρόθεση να κατακτήσουν την Κριμαία και τις τρεις ή τέσσερις ανατολικότερες περιοχές πυκνού ρωσικού οικισμού- η πιθανή καταστροφική αποτυχία αυτών των στρατηγικών εμπρόσθιας άμυνας ή κινητής άμυνας θα επιφέρει την καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους, αν όχι ολόκληρου του ουκρανικού στρατού.

Μια διαιρεμένη Ουκρανία θα αναλάβει τότε τον ρόλο σε έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο που ανέλαβε η διαιρεμένη Γερμανία στον προηγούμενο.

Η Δυτική Ουκρανία, αν και αδύναμη βιομηχανικά, είναι πλούσια γεωργικά και θα έπρεπε να είναι σε θέση να θρέψει τον εαυτό της. Διαθέτει σημαντική ελαφριά βιομηχανία, η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για στρατιωτικούς σκοπούς. Το πιο σημαντικό είναι ότι συνορεύει με την Πολωνία, τη Σλοβακία και την Ουγγαρία, όλες δυνητικές πηγές εφοδιασμού αν το ΝΑΤΟ επεκταθεί σε αυτές τις χώρες, ασκήσει διπλωματική πίεση και παράσχει πόρους. Αυτά είναι μεγάλα “αν”, αλλά για τους διπλωματικούς λόγους που περιγράφηκαν παραπάνω, υπάρχουν λόγοι για να ελπίζουμε. Εάν η Ουκρανία καταστήσει τις δυτικές της προεκτάσεις αρκετά ισχυρές ώστε να αντιστέκεται για μεγάλο χρονικό διάστημα, τουλάχιστον αρκετούς μήνες, και χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά τις κινητές δυνάμεις της για να δημιουργήσει σοβαρές μάχες από την αρχή του πολέμου, η ουκρανική διπλωματία θα έχει μια ευκαιρία. Εάν ο ουκρανικός προμαχώνας μπορέσει να συγκεντρώσει αρκετή δυτικοευρωπαϊκή υλικοτεχνική βοήθεια για να επιβιώσει, η Ρωσία θα αντιμετωπίσει την προοπτική να χρειαστεί να χρησιμοποιήσει μεγάλες ενεργές δυνάμεις για να τον περιορίσει. Τα πράγματα θα πάνε ακόμη χειρότερα γι’ αυτούς αν η δυτική Ουκρανία μπορέσει να μπει στο ΝΑΤΟ. Μια διαιρεμένη Ουκρανία θα αναλάβει τότε τον ρόλο σε έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο που ανέλαβε η διαιρεμένη Γερμανία στον προηγούμενο. Αλλά τα “ενδοουκρανικά σύνορα” θα είναι πολύ πιο κοντά στα κέντρα της ρωσικής ισχύος απ’ ό,τι ήταν τα “ενδογερμανικά” σύνορα.

Ενθαρρύνετε τους Ουκρανούς να ανατινάξουν τις δικές τους πόλεις και υποδομές

Οι εκτεταμένες κατεδαφίσεις θα συμπλήρωναν τις πιο συμβατικές στρατιωτικές επιχειρήσεις για να επιβραδύνουν την πρόοδο των επιτιθέμενων και να περιπλέξουν τη μετέπειτα διοικητική τους μέριμνα. Πολλές από αυτές τις ενέργειες θα μπορούσαν να οργανωθούν εκ των προτέρων- οι κρίσιμες εγκαταστάσεις μπορούν να “προ-κατασκευαστούν” για να επιταχυνθεί η τοποθέτηση των εκρηκτικών. Τα απαραίτητα εκρηκτικά μπορούν να αποθηκευτούν κοντά στους καθορισμένους στόχους, υπό τον έλεγχο των τοπικών αστυνομικών δυνάμεων ή των εφεδρικών στρατιωτικών σχηματισμών, όπως γίνεται στην Ελβετία, τη Φινλανδία, τη Σουηδία και ακόμη και τη Γερμανία. Καθώς οι Ουκρανοί υποχωρούν σε γεωγραφικές περιοχές όπου οι Ουκρανοί αποτελούν τη μεγαλύτερη εθνοτική πλειοψηφία, μπορεί να αποδειχθεί δυνατή η οργάνωση δυνάμεων “παραμονής” για τη συλλογή πληροφοριών για τους Ρώσους και την εμπλοκή σε αντάρτικο πόλεμο. Και αυτό θα πρέπει να σχεδιαστεί εκ των προτέρων.

Η Ουκρανία πρέπει “να πείσει τους γείτονές της ότι έχει ένα εκατομμύριο άνδρες πρόθυμους να πεθάνουν”

Μια λέξη ειλικρίνειας για τη φύση της μάχης που θα ήταν απαραίτητη για να λειτουργήσει αυτή η στρατιωτική ιδέα. Η ουσία της μαχητικής δύναμης της οργάνωσης που προτείνω είναι η προθυμία του Ουκρανού στρατιώτη να πολεμήσει και να πεθάνει για την πατρίδα του, σε έναν πόλεμο που μπορεί να φαίνεται απελπιστικός. Δεν πρόκειται για ένα αμερικανικό ή ακόμη και ισραηλινό στρατιωτικό σύστημα που προσπαθεί να νικήσει τον αντίπαλό του κυρίως μέσω της τεχνολογικής υπεροχής, των άρτια εκπαιδευμένων ανθρώπων, της εξαιρετικά ικανής ηγεσίας και των λαμπρών τακτικών. Όπως έχει σημειωθεί αλλού, ο ουκρανικός στρατός δεν έχει καμία πιθανότητα να το επιτύχει αυτό. και θα είναι σημαντικά υποδεέστερος σε σημαντικά είδη εξοπλισμού μάχης. Ιστορικά, το είδος της μάχης που προτείνεται εδώ έχει προκαλέσει τρομερό φόρο σε απώλειες – χιλιάδες, ίσως δεκάδες χιλιάδες, θα πεθάνουν. Αυτή η οργάνωση μπορεί να προκαλέσει απώλειες σε έναν μηχανοκίνητο αντίπαλο μόνο αν είναι πρόθυμη να δεχτεί και η ίδια απώλειες. Το μυαλό του μεμονωμένου Ουκρανού στρατιώτη είναι το κλειδί. Ποια είναι η δέσμευση για μια ανεξάρτητη Ουκρανία; Πόσο ανυπόστατος είναι ο ουκρανικός πατριωτισμός ή εθνικισμός; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι ήδη αμφίβολες σε πολλά μέρη της Ουκρανίας. Εάν η Ουκρανία δεν μπορεί να επινοήσει μια σειρά από τρόπους για να πείσει τους γείτονές της ότι μπορεί να βρει ένα εκατομμύριο στρατιώτες πρόθυμους να πεθάνουν οποιαδήποτε μέρα για την κυριαρχία της χώρας, τότε η αποτρεπτική δύναμη αυτού του στρατιωτικού συστήματος θα είναι αδύναμη.

Η Ουκρανία πρέπει να μάθει να αγαπά την Πολωνία και να γίνει χώρος απόρριψης παλαιών όπλων

Για να αυξηθεί η ρωσική αντίληψη ότι η Ουκρανία θα μπορούσε πράγματι να λάβει δυτική βοήθεια για την εκτέλεση αυτής της στρατηγικής, υπάρχει μια σειρά αιτημάτων που οι Ουκρανοί θα μπορούσαν να υποβάλουν στο ΝΑΤΟ στο πλαίσιο της εταιρικής σχέσης για την ειρήνη. Η Ουκρανία θα πρέπει να επιδιώξει κοινές ασκήσεις αεράμυνας που θα εξοικειώσουν τους αξιωματικούς της δυτικής και της ουκρανικής πολεμικής αεροπορίας και αεράμυνας με τα προβλήματα συντονισμού που θα αντιμετώπιζαν σε έναν πραγματικό πόλεμο. Η Ουκρανία θα πρέπει να προτείνει οι πλησιέστερες σε αυτήν πολωνικές αεροπορικές βάσεις να θεωρηθούν περιουσιακά στοιχεία και όχι απειλές και θα πρέπει να ενθαρρύνει την πολωνική πολεμική αεροπορία και το ΝΑΤΟ να εξασκηθούν στην εμπροσθοβαρή μετακίνηση αεροσκαφών του ΝΑΤΟ σε αυτές τις βάσεις, και πάλι με το πρόσχημα κοινών “ειρηνευτικών” ασκήσεων. Θα πρέπει επίσης να σημειώσουν το ενδιαφέρον τους ώστε οι βάσεις αυτές να παραμείνουν σε καλή κατάσταση. Το προσωπικό του ουκρανικού στρατού θα πρέπει να αναζητήσει κοινές ευκαιρίες εκπαίδευσης με το ΝΑΤΟ που θα τους εξοικειώσει με τα αντιαρματικά όπλα του ΝΑΤΟ. Και η Ουκρανία θα πρέπει να προτείνει ότι τα αντιαρματικά όπλα που οι στρατοί του ΝΑΤΟ μπορεί να σκοπεύουν να αποσύρουν θα μπορούσαν να βρουν ακόμη μια χρήσιμη ζωή στην Ουκρανία.

Εναλλακτικά, θα μπορούσαν απλώς να ζητήσουν να αποθηκευτούν τα όπλα αυτά αντί να πωληθούν ή να καταστραφούν. Οι σταθμοί αλλαγής σιδηροδρομικού εύρους που μετέφεραν το φορτίο από τα ρωσικά στα ευρωπαϊκά τρένα θα πρέπει να είναι καλά συντηρημένοι, ώστε οι προμήθειες να μπορούν να μεταφέρονται ταχέως προς Ανατολάς. Κάποιοι μπορεί να αντιτείνουν ότι αυτού του είδους οι ασκήσεις υπερβαίνουν αυτό που υπονοείται στη Σύμπραξη για την Ειρήνη. Αλλά δεν φαίνεται να ξεπερνά τις δημιουργικές δυνάμεις των διπλωματών να τις εκλογικεύσουν. Οι Ουκρανοί διπλωμάτες είναι σε θέση να επιχειρηματολογήσουν αρκετά έντονα υπέρ αυτών των μέτρων.

Ο “εγγενής παραλογισμός” ενός “βίαιου αγώνα του μεγέθους που οραματίζεται εδώ” δεν αποτελεί εμπόδιο!

Το τρίτο επιχείρημα εμπεριέχεται στον ιδιαίτερο χαρακτήρα του μεταψυχροπολεμικού λόγου για τη διεθνή πολιτική. Οι βίαιοι αγώνες του μεγέθους που οραματίζονται εδώ μεταξύ μεγάλων και μεσαίων προηγμένων βιομηχανικών δυνάμεων έχουν καταλήξει να θεωρούνται “αδιανόητοι”. Υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη τάση να τους θεωρούν ως πέρα από τις οργανωτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνατότητες αυτών των χωρών. Ο εγγενής ανορθολογισμός τέτοιων αγώνων στο φόντο των σύγχρονων κοινωνιών που εκτιμούν τον ορθολογισμό έχει καταλήξει να θεωρείται εμπόδιο για τέτοιες συγκρούσεις. Πολλοί πιστεύουν ότι η εξάπλωση της δημοκρατίας καθιστά επίσης απίθανους τέτοιους πολέμους μεταξύ των δημοκρατιών, καθώς οι “μέσοι ψηφοφόροι” θα απαιτούν εναλλακτικές λύσεις από τους ηγέτες τους και στις δύο πλευρές. Εν ολίγοις, ενώ οι περιορισμένες χρήσεις στρατιωτικής βίας παραμένουν πιθανές, η σκόπιμη επίθεση μεγάλης κλίμακας του τύπου που συζητείται εδώ είναι απλά κάτι που η Ρωσία δεν θα μπορούσε ή δεν θα έκανε.

Και αν όλα τα άλλα αποτύχουν, ρίχτε πυρηνικά!

Ένα χρήσιμο επόμενο αναλυτικό βήμα θα ήταν μια συστηματική εξέταση των πλεονεκτημάτων και των αδυναμιών αυτής της συμβατικής στρατηγικής έναντι μιας πυρηνικής…. Η στρατηγική που έχω αναπτύξει δεν δίνει στους Ουκρανούς σχεδόν καμία δυνατότητα να σταματήσουν μια αποφασιστική ρωσική προσπάθεια να κατακτήσουν εδάφη που κατοικούνται από εθνοτικούς Ρώσους. Είναι μέτρια καλή στο να αυξάνει το κόστος μιας προσπάθειας κατάκτησης ολόκληρης της χώρας, αλλά χωρίς εξωτερική βοήθεια, τελικά θα αποτύχει. Αν υποθέσουμε ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να δημιουργήσει μια μικρή, ασφαλή ικανότητα δεύτερου πλήγματος κατά της Ρωσίας, ποια προβλήματα θα μπορούσε να λύσει η πυρηνική αποτροπή;

Η Ουκρανία θα θεωρούσε ότι προσπαθεί να αποτρέψει τις επιθέσεις στο έδαφός της. Η Ρωσία θα μπορούσε να σκεφτεί ότι προσπαθεί να προστατεύσει τους συμπατριώτες της – τυχαία εγκλωβισμένους σε έδαφος που ιστορικά ήταν ρωσικό, αλλά που τώρα είναι τυχαία ουκρανικό.

 

thepostil.com 

απόδοση: panmarc.wordpress.com

 

diodotos-k-t.blogspot.com