1. "Ιδεολογική, πολιτιστική και γεωπολιτική συνέχεια"
Από
την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου (356–323 π.Χ.), η έννοια της
οικουμενικής βασιλείας κατέκτησε τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Ο Μέγας
Κωνσταντίνος (272–337 μ.Χ.) όχι μόνο υιοθέτησε αυτό το μοντέλο, αλλά το
επανερμήνευσε μέσω της χριστιανικής πίστης, δημιουργώντας μια νέα
αυτοκρατορική παράδοση που βασιζόταν ξεκάθαρα σε ελληνιστικά θεμέλια.
Ο
Αλέξανδρος στόχευε στην ενοποίηση των λαών της Ανατολής και της Δύσης
σε ένα ενιαίο πολιτισμικό σώμα με επίκεντρο τον ελληνισμό. Ο
Κωνσταντίνος, αιώνες αργότερα, επιχείρησε ένα αντίστοιχο εγχείρημα: την
ενοποίηση της αυτοκρατορίας υπό τη χριστιανική οικουμενικότητα, με
κέντρο την ελληνική Ανατολή.
Κατά τον λάτρη της Ελληνικής ιστορίας E. R. Dodds:
«Ο Κωνσταντίνος ήταν ο μόνος μετά τον Αλέξανδρο που κατόρθωσε να θεμελιώσει μια παγκόσμια βασιλεία με υπερεθνικό όραμα»
(E. R. Dodds, Pagan and Christian in an Age of Anxiety, Cambridge University Press, 1965)
2. Η επιλογή της Κωνσταντινούπολης: Νέα Αλεξάνδρεια
Η
ίδρυση της Κωνσταντινούπολης (330 μ.Χ.) ως νέας πρωτεύουσας δεν ήταν
τυχαία. Ο Κωνσταντίνος μιμήθηκε τον Αλέξανδρο, που ίδρυε πόλεις ως
φορείς ελληνικού πολιτισμού. Η Κωνσταντινούπολη, όπως και η Αλεξάνδρεια,
ιδρύθηκε σε στρατηγική τοποθεσία και σχεδιάστηκε για να είναι κέντρο
πολιτισμού και εξουσίας.
Κατά την καθηγήτρια Αρχαίας και Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης
Averil Cameron:
«Η
ίδρυση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε το σημαντικότερο γεγονός μετά την
Αλεξάνδρεια για την ελληνική παράδοση στον ρωμαϊκό κόσμο»
(Cameron, The Later Roman Empire, Harvard University Press, 1993)
3. Ο ελληνικός χαρακτήρας της βασιλείας
Ο
Κωνσταντίνος, παρότι Ρωμαίος αυτοκράτορας, ανέδειξε τον ελληνισμό ως το
πολιτισμικό υπόβαθρο της νέας αυτοκρατορίας. Η γλώσσα της Ανατολής, η
παιδεία των αυλικών και η ίδια η Εκκλησία ήταν ελληνόφωνες.
Ο εκκλησιαστικός ιστορικός του 5ου αιώνα μ.Χ Σωκράτης Σχολαστικός αναφέρει ότι ο Κωνσταντίνος:
«Ἐτιμᾶ τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν καὶ παιδείαν ὡς μέσον διοικήσεως καὶ διαφωτισμοῦ»
(Εκκλησιαστική Ιστορία, Βιβλ. Α΄)
4. Θεοκρατική βασιλεία και η αποθέωση του ηγεμόνα
Ο
Αλέξανδρος είχε θεοποιηθεί εν ζωή· οι ελληνιστικοί βασιλείς τον
μιμήθηκαν. Ο Κωνσταντίνος εισήγαγε την ιδέα του “ἐπίκοινον Θεοῦ και
βασιλέως”, δηλαδή ότι ο αυτοκράτορας κυβερνά κατ’ εντολήν Θεού – όχι
πλέον με παγανιστική αποθέωση, αλλά με χριστιανικό μανδύα.
Κατά τον Κωνσταντίνο Ζ΄ Πορφυρογέννητο αυτοκράτορα της Μακεδονικής δυναστείας:
«Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀντελήφθη τὴν ἐνότητα τοῦ κόσμου κατὰ τὸ Ἀλεξανδρικὸν πρότυπον, ἀλλ’ ἐν Χριστῷ»
(Περί Βασιλείου Τάξεως, κεφ. 5)
5. Εκστρατείες και στρατηγική ενοποίησης
Ο
Κωνσταντίνος έδωσε βάρος σε εκστρατείες ενότητας και σταθερότητας, όπως
και ο Αλέξανδρος. Επιδίωξε όχι μόνο νίκες, αλλά και
θρησκευτική-πολιτιστική σύνθεση, με τον χριστιανισμό να παίρνει τη θέση
του ελληνισμού ως παγκόσμιας πολιτισμικής πρότασης.
Κατά τον Άγγλο ιστορικό λάτρη της Ελληνικής ιστορίας Robin Lane Fox:
«Ο
Κωνσταντίνος δεν ήταν μόνο νέος Αύγουστος· υπήρξε ένας νέος Αλέξανδρος
που έδωσε στην οικουμένη μια πίστη αντί για μια γλώσσα»
(Pagans and Christians, Penguin Books, 1987)
Συμπερασματικά,
ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν υπήρξε απλώς ένας ρωμαίος αυτοκράτορας αλλά
ήταν συνεχιστής του οικουμενικού ελληνιστικού ιδεώδους, που πρώτος
εξέφρασε ο Μέγας Αλέξανδρος. Επανέφερε το όραμα μιας ενωμένης
αυτοκρατορίας, με πνευματικό άξονα αυτή τη φορά τον χριστιανισμό, αλλά
με πολιτισμικό υπόβαθρο τον ελληνισμό. Η Κωνσταντινούπολη υπήρξε η Νέα
Αλεξάνδρεια, και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος, με όρους πολιτικής,
πολιτισμικής και γεωστρατηγικής σκέψης, ήταν ο νέος Αλέξανδρος του
χριστιανικού κόσμου.
(Φωτό)«Εν
τω φωτί της αιωνιότητας, ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Μέγας Κωνσταντίνος
στέκουν ως φλόγες μίας ελληνικής δάδας που διέσχισε αιώνες. Ο ένας
θεμελίωσε την οικουμενική ιδέα του ελληνισμού με ξίφος και όραμα· ο
άλλος τη βάπτισε στο φως του Σταυρού, δίνοντάς της αιώνιο πρόσωπο.
Μεταξύ τους, η ελιά της σοφίας και ο αετός της συνέχειας υπενθυμίζουν
ότι η ελληνική ψυχή δεν έσβησε ποτέ — απλώς αλλάζει μορφή για να μείνει
αθάνατη.»
Στυλ. ΚαβάζηςΕνδεικτική βιβλιογραφία – Πηγές:
Κωνσταντῖνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος, Περί Βασιλείου Τάξεως, εκδ. Dagron
Σωκράτης Σχολαστικός, Εκκλησιαστική Ιστορία
E. R. Dodds, Παγανιστές και Χριστιανοί σε μια εποχή ανησυχίας, Cambridge University Press, 1965
Averil Cameron, Η ύστερη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, Harvard University Press, 1993
Robin Lane Fox, Παγανιστές και Χριστιανοί, Penguin Books, 1987
"ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΩΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ"...... ΑΥΤΗ Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΝΑΙΡΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ... ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΕΤΣΙ;;; ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ, ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΠΟΛΛΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ... ΑΛΛΩΣΤΕ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, ΘΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ... ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Νικόλαε,
Διαγραφήσεβαστόν το ότι δήλωσες "ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΕΤΣΙ;".
Αλλά αυτή η γνώμη εξακολουθεί, κατά την δική μου άποψη, να περιέχει την, επιζήμια για την πραγματική μας Ιστορία, μονολιθικότητα των απόψεων κάποιων ανθρώπων όπως ο Ρασσιάς και ο Σώρρας. Αποσπασματικά, η φράση που εντόπισες, όντως αναιρεί το άρθρο. Πρόσεξε: "αποσπασματικά". Η αποσπασματική δηλαδή χρήση της φράσεως, όντως.. παραπέμπει σε έννοια "αντικατάστασης". όμως στην όλη παράγραφο η οποία περιέχει την φράση αυτή.. υπάρχει άλλο νόημα: Ότι έγινε μία πολιτισμική Μετάβαση, Μετάθεση, ιστορικής αναγκαιότητος για τον Ελληνισμό ανάθεση κληρονομιάς. Με έναν νέον μανδύα όχι ριζικά αντιθέτων θρησκευτικών πεποιθήσεων, μιας και η Ορθοδοξία είναι παιδί δύο σπουδαίων γονιών: Της Διδασκαλίας του Χριστού και του Πλατωνισμού, δηλαδή των Σωκρατικών Αρετών και της έννοιας του Ορθού κατά το αρχαίον ελληνικό ιδεώδες. Η Ορθοδοξία τιμάει, και δικαίως, τον Μ.Αλέξανδρο ως πρόδρομο της ελεύσεως της Διδασκαλίας του Χριστού. Πέραν των δύο αυτοκρατορικών σχεδίων των δύο ανδρών (Αλέξανδρου-Κων/νου) για την επικράτεια Μεσογείου κ' Ασίας, δεν είναι καθόλου τυχαία η κατασκευή της γλώσσας που εμπνεύστηκε ο Αλέξανδρος. Εννοώ την Κοινήν (μίγμα αρχαίας και δημώδους γλώσσας) στην οποία γράφτηκε το Ευαγγέλιο. Όσον αφορά πεταιτέρω θέματα, γεωπολιτικής, συνολικής κοσμοθεάσεως και σωτηριολογικής φύσεως της πολιτισμικής αυτής μεταθέσεως, σίγουρα θα σε ενημέρωνε αποτελεσματικότερα ο Μποτίλιας, κι ίσως ακόμα πιο αποτελεσματικά.. ο Πύρινος Λόγιος, ο οποίος είναι εν ενεργεία καθηγητής σε πανεπιστήμιο, Ιστορίας μεσαιωνικής Ευρώπης και δη Ανατολικής, και Βυζαντινολόγος.
Καλημέρα κι από εμάς φίλε!
Αγαπητέ Νικόλα, εκτιμώ ιδιαίτερα την ελληνοφροσύνη σου, η οποία είναι στις μέρες μας πολύτιμη. Πολύ δύσκολα, τη σημερινή εποχή, βρίσκει κανείς Έλληνες αληθινούς πατριώτες, διότι, όπως μας κατάντησαν οι σύγχρονοι Φράγκοι, σήμερα αυτοπροσδιοριζόμεθα ως ...ευρωπαίοι εν πρώτοις και εν δευτέροις, ως Έλληνες ΠΟΛΙΤΕΣ πλέον και όχι ως Έλληνες πατριώτες, όπως ήταν κάποτε, πριν την έλευση των νέο-Φράγκων από την δεκαετία του '80 και δώθε.
ΔιαγραφήΌμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση του ανωτέρω κειμένου, ο Ελληνισμός δεν είναι κάτι που ...παραγκωνίζεται, προκειμένου να αντικατασταθεί από τον Χριστιανισμό. Πιθανόν, ο συγγραφέας του άρθρου, να μην κατάλαβε το τι έγραψε ή το πιθανότερο, να προσπαθούσε να δώσει μέσω της βιβλιογραφίας που παραθέτει, μια ερμηνεία που μάλλον απέχει από το γενικότερο νόημα της ανάρτησης του.
Γράφει συγκεκριμένα πως "Ο Κωνσταντίνος έδωσε βάρος σε εκστρατείες ενότητας και σταθερότητας, όπως και ο Αλέξανδρος. Επιδίωξε όχι μόνο νίκες, αλλά και θρησκευτική-πολιτιστική σύνθεση, με τον χριστιανισμό να παίρνει τη θέση του ελληνισμού ως παγκόσμιας πολιτισμικής πρότασης".
Η αλήθεια είναι ότι ο "Ελληνισμός" ως έννοια εκείνη την εποχή, συμβόλιζε την καθαρή ειδωλολατρία και το Δωδεκάθεο, το οποίο επικρατούσε ως επίσημη θρησκεία (αν εξαιρέσει κανείς βεβαίως το διάστημα που κυβέρνησε ο Διοκλητιανός, όπoυ επέτρεψε να εισχωρήσουν κι άλλα θρησκευτικά δόγματα, όπως ο Μιθραϊσμός για παράδειγμα, δηλαδή μια εξελληνισμένη ζωροαστρική εκδοχή των μεσογειακών μυστηρίων, ανακατεύοντας τη θρησκεία με τη πολιτική) σε όλη τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. "Έλληνας" εθεωρείτο από τους Χριστιανούς ως ο "ειδωλολάτρης" και όχι αυτός που έφερνε το φώς του πολιτισμού. Ήταν θρησκευτικός προσδιορισμός και όχι εθνικός (Ωριγένης, Εξαπλά, τόμος A' παρ. 8-18 PG324 έκδ. Οξφόρδης - Origenis Hexaplorum : Quae Supersunt Sive Veterum Interpretum Graecorum), όπως ακριβώς και ο Εβραϊσμός, ο οποίος έχει θρησκευτικό και όχι απαραίτητα εθνολογικό πρόσημο. Επίσης, εκείνη την εποχή αρχής γενομένης από τον 1ο π.Χ. αιώνα και μετά, ο εθνικός προσδιορισμός "Ελλην" δεν υπήρχε γενικότερα στη Ρώμη. Οι Έλληνες αποκαλούνταν από τους Ρωμαίους Greci, δηλαδή Γραίκοι ή Γραικοί, μια ονομασία που επικράτησε σε όλη την μετέπειτα Ιστορία του ύστερου Αρχαϊκού και Μεσαιωνικού Ελληνισμού, ως το 1453 επισήμως. Και λέω "επισήμως", επειδή προηγήθηκε ο Γεμιστός ή Πλήθων, ο οποίος τον ανέσυρε από την αφάνεια. Κι αυτό διότι οι Ρωμαίοι, ήταν ήδη Έλληνες, τόσο στη θρησκεία, όσο και στη καταγωγή (70% Έλληνες διαφόρων φύλων, 30% Ετρούσκοι και ντόπιοι Ιταλοί ελληνόφωνοι ήταν η αναλογία κατά τους ιστορικούς Larry V. Crutchfield, Jacques Paul Migne, Τάκιτου και Ιωάν. Ρωμανίδη).
(συνέχεια)
ΔιαγραφήΣήμερα, η έννοια του "Ελληνισμού" έχει αλλάξει ριζικά. Ο "Ελληνισμός" πλέον, έχει ενωθεί με τον Χριστιανισμό, είναι ένα και το αυτό και προσδιορίζει τόσο το εθνικό υπόβαθρο, όσο και το Χριστιανικό, δηλαδή την Ορθοδοξία. Με τον όρο "Ελληνισμός", εννοείται σήμερα όλη η Ελληνική Οικουμένη, δηλαδή όπου υπάρχει ελληνικό στοιχείο πέραν των συνόρων του ελλαδικού κράτους. Όπως επίσης υποδηλώνει όλον τον αρχαίο, μεσαιωνικό αλλά και νεότερο ελληνικό πολιτισμό στα πλαίσια του τρίπτυχου "φυλή, ορθοδοξία, παράδοση".
Επομένως, η έννοια του "Ελληνισμού", όπως την καταγράφει ο συγγραφέας του κειμένου, έχει να κάνει με την θρησκεία και όχι τον εθνισμό. Και γι' αυτόν τον λόγο (το θεωρώ πιθανότερο, διότι αλλιώς δε βγάζει νόημα) ο Χριστιανισμός, ο οποίος αντικατέστησε τον "Ελληνισμό", μαζί με το ελληνικό ιδεώδες, στοιχειοθετεί από την ύστερη Αρχαιότητα (4ος-5ος Άι. μΧ), την Μεσαιωνική περίοδο (6ος Άι. -15ο; Άι. μ.Χ.) ως τις μέρες μας, αυτό που ονομάζουμε "Ρωμιοσύνη", η οποία δίνει αυτή την οικουμενική (παγκόσμια) πολιτιστική πρόταση.
Όλα τα παραπάνω που κατέθεσα ως ιστορικές επεξηγήσεις, συνιστούν μια περίοδο της εξέλιξης του Ελληνισμού ως μία παγκόσμια δύναμη, η οποία βεβαίως μέχρι και σήμερα, εξακολουθεί να είναι παντοδύναμη. Ή καλύτερα, θα έλεγα "υπερδύναμη", όπως την ονομάζουν εγνωσμένης αξίας καθηγητές Γεωπολιτικής όπως ο Ι. Μάκης, ο Γ. Φίλης, ο Κ. Γρίβας κ.α.
Δεν θα είχε όμως υπάρξει αυτή η "υπερδύναμη", αν δεν υπάρχε πρωτίστως ο Αλέξανδρος ο Γ' της Μακεδονίας και αργότερα ο Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος. Δεν μπορεί ο Ιστορικός όμως να συγκρίνει αυτά τα δύο τεράστια μεγέθη, διότι ακριβώς είναι...οι2 όψεις ενός "νομίσματος" που ονομάζεται "Ελλάς" Ο μεν πρώτος, επιθυμούσε σφόδρα στο να ενώσει όλη την τότε γνωστή υφήλιο κάτω από έναν πολιτισμό, τον Ελληνικό και μία γλώσσα, την Ελληνική. Το κατάφερε σε μεγάλο βαθμό, μιας και πράγματι ένωσε πολιτισμικά, ανατολικούς λαούς οι οποίοι δεν γνώριζαν τον αληθινό πολιτισμό και όταν τον γνώρισαν, έγιναν ένα μαζί του. Όμως, αυτό το επίτευγμα, δεν έγινε αναίμακτα, το αντίθετο μάλιστα. Τα υπόλοιπα ελληνικά φύλα, δεν ήταν πρόθυμα να συνδράμουν τον Αλέξανδρο στις επιδιώξεις του. Οι Αθηναίοι τον πολέμησαν σφόδρα, οι Σπαρτιάτες ακόμη περισσότερο με αποτέλεσμα μέχρι να φτάσει στην...αρχή του εγχειρήματος, να έχει χυθεί ένας ποταμός ελληνικού αίματος. Ποιοί όμως τον θεοποίησαν; Οι άλλοι λαοί, τους οποίους υπέταξε πολιτισμικά κυρίως παρά με πόλεμο. Αντιθέτως, οι ομόφυλοί του ήθελαν την εξόντωση του.
Ό,τι ισχύει όμως για τον Αλέξανδρο, ακριβώς τα ίδια ισχύουν και για τον Κωνσταντίνο.
(συνέχεια)
ΔιαγραφήΟ Κωνσταντίνος με τη σειρά του, ονειρευόταν μια ενιαία αυτοκρατορία (στις μέρες του η αυτοκρατορία ήταν διαιρεμένη σε τέσσερα μέρη, η ονομαζόμενη Τετραρχία, η οποία ήταν μια πολιτική και στρατηγική σκέψη του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, ο οποίος στη θέληση του να προστατέψει τα σύνορα από τους βόρειους γερμανικούς βάρβαρους λαούς, απλούστευσε τα πράγματα αλλά και πάλι ο κίνδυνος καραδοκούσε. Η κυριότερη αιτία, ήταν η ανομοιογένεια της Αυτοκρατορίας. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν η Ανατολή, δηλαδή ο ελλαδικός χώρος έτσι όπως είχε διαμορφωθεί από τα ελληνιστικά κράτη των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδου. Το πρόβλημα υπήρχε στη Δύση, στην οποία κυριαρχούσαν άλλοι λαοί, οι οποίοι ένιωθαν υποταγμένοι, όπως πχ οι Γαλάτες, οι Κέλτες, οι Σάξωνες, οι Νορμανδοί κλπ. Δεν είχαν καμμιά σχέση με το ελληνορωμαϊκό ιδεώδες, δεν μιλούσαν ούτε λατινικά, ούτε ελληνικά και κάθε φορά, όποτε αυτό ήταν μπορετό, χτυπούσαν την αυτοκρατορία με μανία. Ένας τρόπος μόνο υπήρχε για να υπάρξει μια ένωση που θα άντεχε στο χρόνο: Η θρησκεία! Εκεί επικεντρώθηκε ο Κωνσταντίνος κι επειδή ήταν εκ φύσεως διορατικός, προείδε ότι αυτό το συνονθύλευμα - όπως είχε καταντήσει η θρησκεία του Δωδεκάθεου, μέσα στο οποίο είχαν παρεισφρήσει κι άλλα δόγματα, όπως είπα πιο πάνω, ελέω Διοκλητιανού. Μ' άλλα λόγια, υπήρχε ένας πολυθεϊσμός, μέσα στον οποίο συμμετείχε και ο ίδιος ο αυτοκράτορας, επειδή...θεοποιούσε τον εαυτό του συν τοις άλλοις. Από την άλλη, έβλεπε στον Χριστιανισμό αυτό που δεν έβλεπαν οι άλλοι συναυτοκράτορες του: την πνευματική του αξία, η οποία αφ' ενός ήταν σχεδόν όμοια με την Ηθική του Πλάτωνα και των άλλων Στοϊκών φιλοσόφων, αφ' ετέρου είχε και το σωτηριακό υπόβαθρο. Οι εσωτερικοί πόλεμοι λοιπόν στους οποίους μπλέχτηκε αναγκαστικά, δεν ήταν μόνο πόλεμοι για την εξουσία. Ήταν πόλεμοι για να επικρατήσει η ανεξιθρησκεία αφ' ενός (μίας και οι υπόλοιποι εξακολουθούσαν να εφαρμόζουν την πεπατημένη των διωγμών των Χριστιανών) και αφ΄ ετέρου, στο να δημιουργηθεί μια "Νέα Ρώμη", εξοστρακίζοντας την "παλαιά" και διεφθαρμένη. Ο δρόμος δεν ήταν καθόλου εύκολος. Όμως, δεν γνώριζε πως σε αυτόν τον δρόμο, είχε έναν ισχυρό σύμμαχο: Τον ίδιο τον Θεό, ο οποίος του παρουσιάστηκε σε μορφή Σταυρού στον Ουρανό (όπως επιβεβαιώνει ο ιστορικός Ευσέβιος), μέρα μεσημέρι, και με την επιγραφή "Τούτω Νίκα", λίγο πριν την αποφασιστική μάχη της Μουλβίας Γέφυρας. Τότε κατάλαβε ο Κων/νος τόσο το γιατί οι χριστιανοί επέλεγαν τον θάνατο παρά να προδώσουν τον Χριστό, όσο και από πολιτικής σκοπιάς, τη δυναμική που είχε αυτή η θρησκεία. Κι έτσι ήρθαμε στη συνθήκη της ανεξιθρησκείας του Μεδιόλανου (ο χριστιανισμός ήταν θέμα χρόνου να επικρατήσει), την τελική νίκη και του Λικίνιου (ο οποίος στο μεταξύ είχε αλλάξει γνώμη) και όλη η εξουσία ήρθε στα χέρια του.
Εκεί που συνταυτίζεται με τον Αλέξανδρο, είναι η επιλογή του σημείου που θα χτιζόταν η Νέα Ρώμη. Και το σημείο αυτό, ήταν η παλιά πόλη του Βυζαντίου, ακριβώς στο σημείο όπου ενώνονταν οι δύο ήπειροι, Ευρώπη και Ασία. Και με τη βοήθεια των Ελλήνων Πατέρων και Επισκόπων στην Α' Οικουμενική Σύνοδο, εδραιώνεται πλέον η νέα θρησκεία, η οποία είναι το απαύγασμα της ύστερης Ελληνικής Φιλοσοφικής διανόησης, όπου διαμέσου του “Σπερματικού Λόγου” και την φώτιση του Αγίου Πνεύματος, αυτοί οι Άγιοι Πατέρες αποδέχτηκαν ό,τι υπέροχο και φωτεινό υπήρχε και απέρριψαν ό,τι σαθρό, λόγω του δωδεκαθεϊστικού παγανισμού. Κι έτσι, γεννιέται ο Νέος Ελληνισμός, ο οποίος πλέον παίρνει την έννοια του Ρωμαϊκού Ελληνισμού, ο οποίος και γίνεται Παγκόσμιος.
Ελπίζω να φώτισα τόσο εσένα αγαπητέ Νικόλα, όσο και όποιον άλλον έχει ερωτήματα ή αντιρρήσεις επί του κειμένου.
Θα πρότεινα στον συγγραφέα του άρθρου να διαβάσει το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου «Ο μύθος των μεγάλων της Ιστορίας» που ξεκινάει με τον Αλέξανδρο και συνεχίζει με τον Κων/νο για να διαφωτιστεί πλήρως γι’ αυτά τα δύο ιστορικά πρόσωπα. Δεν συμμερίζομαι τον Σιμόπουλο που όντας αριστερός είχε τις δικές του προκαταλήψεις αλλά και η σχολή που υμνεί αδιάκριτα τους δήθεν μεγάλους της ιστορίας παραβλέποντας τις ατέλειες, αδυναμίες και τις εγκληματικές τους ενέργειες μόνο κακό κάνει. Και δυστυχώς η στερεότυπη λάθος εικόνα για αυτούς διαιωνίζει την ανοχή για σύγχρονους τέτοιους «μεγάλους» της εποχής μας. Η ιστορική αλήθεια είναι το ζητούμενο όσο σκληρή και αν είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπερίων
Το άρθρο αυτό, ξέχασα να αναφέρω ότι το βρήκα στο facebook του Κωνσταντίνου Γρίβα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύρις Πύρινε Λόγιε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιερωτῶμαι πότε οἱ Ἕλληνες θά παύσωσι νά καλῶσι ἑαυτούς πατριώτας.
Πατριῶται, ἐκαλοῦντο οἱ δοῦλοι τῶν Ἑλλήνων, πολίται δέ οἱ ἐλεύθερο, τούς δέ βαρβάρους ὠνόμαζον καί αὐτούς πατριώτας.
Ε
Αυτό συμβαίνει με πολλές λέξεις της αρχαιότητος, οι οποίες έχουν σήμερα άλλη σημασία ή και αντίθετη. Ας το ξεπεράσουμε, γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούμε να συνεννοηθούμε.
Διαγραφή...Καί ἐδῶ τί γράφουν οἱ ξένοι παλαιοί άνταποκριταί:
ΑπάντησηΔιαγραφήBy https://ergdhmerg.wordpress.com/
Έμαθα ότι, κάποια κοπρόσκυλα, στόκοι στην κυριολεξία, προμοτάρουν λέει τον «αρχιδολοφόνο ΧλωρόΚωτσιο» και τον συγκρίνουν με τον Αλέκο (εκείνου του τ’ ‘σουρα) και αν και ο πανίβλαξ αυτός, έγινε η αιτία η Ελλάδα να πάρει την κατηφόρα …εντούτοις δεν μπορεί να έχει καμμία απολύτως σχέση με το μουνόπανο τον ΧλωρόΚωτσιο, που σπρώχτηκε από τα κρυφά σκοτεινά Ιερατεία να συμβάλει στην διάλυση και καταρράκωση της Ελλάδος και του Ελληνισμού ….κάτι τέτοιοι ηλίθιοι έχουν το θράσος να μιλάνε για Ελλάδα, να κομπάζουν ότι είναι Έλληνες• επειδή τους δώκανε ένα χαρτί που αναφέρει ότι είναι Γελαδερά …. από τέτοιους πανίβλακες περιμένετε ενημέρωση και να σας δείξουν δρόμους ;; …ούστ από ‘κεί !!
Ε
Χαχαχα
ΔιαγραφήΟ ανιστόρητος γερο-παλαιός έχει κάψει φλάντζα, αλλά ΚΑΙ βαλβίδες μαζί.
Για λύπηση είναι ο καψερός. Του αρκεί που τον διαβάζουν καμιά τριανταριά άτομα.