Κυκλοφόρησε σήμερα το νέο άλμπουμ του Γιάννη Πάριου με τίτλο "Τα θαλασσινά του Πάριου". Μετά από πολλά χρόνια, ένα άλμπουμ σε παραδοσιακό νησιώτικο στυλ, σε στίχους και μουσική δικά του. Αν είχε και τις φωνητικές δυνατότητες τις προ 30 ετών, θα ήταν ο απόλυτος ελληνικός δίσκος του καλοκαιριού. Ακούστε τον όλο ΕΔΩ.
Καλλιτεχνική σύνθεση, ειδικά για τον Διόδοτο, από τη φίλη και αναγνώστρια Δ.Π.
Το μεγάλο μυστικό του μεγάλου καλλιτέχνη είναι να μορεί να τιθασεύσει τον εαυτό του και να ξέρει πότε θα πρέπει να σταματήσει. Κάποτε, που είχα το πάθος να φτιάχνω μάσκες ηρώων αρχαίων τραγωδιών και εκτός από τη χρήση τους σε θεατρικές παραστάσεις, είχα κάνει εκθέσεις και μερικές από αυτές τις χάριζα σε ανθρώοπους που ενδιαφέρονταν, μια θεία μου, σημαντική ζωγράφος, μου είχε πει μια μεγάλη αλήθεια, για να μην καταστρέφω ό, τι δημιουργούσα , λόγω του αισθήματος πλεονεξίας για μεγαλύτερη και συνεχή διάκριση, αλλά και υπέρβαση των ορίων μου. Μου είχε πει ότι αυτό ισχύει όχι μόνο για τις τέχνες, αλλά για όλες τις δημιουργικές προσπάθειες. Ο Πάριος, πριν τριάντα χρόνια είχε πολύ σπουδαία φωνή. Παρ' όλο που δεν είμουν ποτέ φαν του είδους που τραγουδούσε, τον είχα παρακλουθήσει να τραγουδάει σε πρόβες παραστάσεων και και ηχογραφήσεων σε στούντιο, λόγω της φιλίας και της συνεργασίας του με τον πρώην σύζυγό μου. Πραγματικά, αυτό που άκουγε το κοινό στις εμφανίσεις του και τους δίσκους του, ήταν πολύ κατώτερο των μεγάλων δυνατοτήτων του. Πέρα από αυτό, είναι ένας πολύ καλός Άνθρωπος, που έχει αθόρυβα βοηθήσει πολύ κόσμο που είχε ανάγκη. Τώρα, λυπάμαι να τον ακούω. Είναι πολύ κρίμα να εκτείθεται. Καταλαβαίνω την ανθρώπινη ανάγκη, αλλά ο νόμος της ζωής είναι πολύ σκληρός και θέλει γερά κότσια για να γράψει κανείς ένα τέλος σε μια σημαντική καλλιτεχνική διαδρομή. Το ίδιο συμβαίνει και με τον αγαπημένο μου Βαν Μόρισσον. Τον είδα σε ένα τελευταίο βίντεο και λυπήθηκα πολύ, η σκιά του εαυτού του....
ΑπάντησηΔιαγραφή